He was much better. He was getting

He was much better. He was getting fatter and stronger every
day. The new cell was more comfortable than the others he had
been in. There was a bed and a chair to sit on. There was paper
and an ink-pencil. They had given him a bath and they let him
wash frequently in a metal bowl. They even gave him warm
water to wash with. They had given h im new overalls, pulled out
the rest of his teeth and given him new false teeth.
Weeks had passed, perhaps months. He could count time
passing by his meals; he received, he thought, three meals in
twenty-four hours. The food was surprisingly good, with meat
every third meal. Once there was even a packet of cigarettes.
His mind grew more active. He sat down on his bed, his back
against the wall, and began to re-train his mind. He belonged to
63
them now, that was agreed. As he realized now, he had given in,
he had been ready to belong to them, a long time before he had
made the decision. From his first moment inside the Ministry of
Love — and yes, even when he and Julia stood helpless in front of
the telescreen in Charrington's room — he had understood that it
had been stupid to fight against the power of the Party.
He knew that for seven years the Thought Police had watched
him, looking down on him like an insect walking along a path. They
knew everything that he had said or done. They had played his voice
back to him, shown him photographs. Some of them were
photographs of Julia and himself. Yes, even . . . He could not fight
against the Party now. And why should he? The Party was right.
He began to write, w i t h big child-like letters:
FREEDOM IS SLAVERY
TWO A N D TWO MAKE FIVE
And while he worked on crimestop inside his mind, he
wondered when they would shoot him. They might keep him
here for years, they might let h im out for a short time — as they
sometimes did. But one day they would shoot him. You never
knew when. Often they shot you from behind, in the back of
the head.
One day - or one night perhaps - he had a dream. He was
waiting for them to shoot him. He was out in the sunshine and
he called out, Julia! Julia! My love! Julia!'
He lay back on the bed, frightened. How many years had he
added to his time in this cell by shouting out her name?
There was the noise of boots outside. O'Brien walked into the
cell. Behind him were the officer with the emotionless face and
the black-uniformed guards.
'You have had thoughts of betraying me,' he said. 'That was
stupid. Tell me, Winston - and tell me the truth because I will know
if you are lying - tell me, what do you really think of Big Brother?'
'I hate him.'
64
'You hate him. Good. Then the time has come for you to take
the last step. You must love Big Brother.'
He pushed Winston towards the guards. 'Room 101,' he said.
Winston always knew if the cells were high up or low down in
the building. The air was different. This place was many metres
underground, as deep down as it was possible to go.
It was bigger than most of the cells he had been in. There were
two small tables in front of him. One was a metre or two away,
the other was near the door. He was tied to a chair so tightly that
he could not move, not even his head. He had to look straight in
front of him.
O'Brien came in. 'You asked me once,' he said, 'what was in
Room 101. I said that you knew the answer already. Everyone
knows it. In Room 101 there is the worst thing in the world.'
The door opened again. A guard came in carrying a box.
There was a tube at the front of it. He put it down on the table
near the door.
'The worst thing in the world,' said O'Brien, 'is different for
each person. It may be death by fire, or by water, or fifty other
deaths. Sometimes it is something quite small, that does not even
kill you.'
He had moved to one side and Winston could now see what
was on the table. It was a big metal box and through holes in the
sides he could see movement. Rats.
'For you,' said O'Brien, 'the worst thing in the world is rats.'
Winston had been afraid before, but suddenly he understood
what the tube was for. He felt very, very sick.
'You can't do that!' he screamed. 'O'Brien! What do you want
me to do?'
'Pain alone,' said O'Brien quietly, 'is not always enough. The
rat,' he continued, like a teacher giving a lesson, 'eats meat. In the
65
poor parts of the town a mother cannot leave her baby outside
because in ten minutes there will only be bones left. Rats are also
very intelligent. They know when a human being is helpless.'
The rats were big and brown, they were making little high
cries, fighting with each other. O'Brien moved the box until it
was a metre from Winston's face.
'You understand this box and tube? One end of the tube goes
into the box and the other, wider end goes over your face. When
I press this switch, a door into the tube will open and the rats will
run along it towards your face. Sometimes they attack the eyes
first. Sometimes they eat through the face, into the tongue.'
One end of the tube was put over his face. He could see the
first rat, its face, its teeth.
He knew there was only one hope, one last hope. He needed
to put someone else between himself and that rat. He needed to
give them someone else. And he heard himself shouting,
screaming, 'Do it to Julia! Do it to Julia! Not me! Julia! I don't
care what you do to her. Destroy her face, leave only bones. Not
me! Julia! Not me!'
He heard O'Brien touch the switch and knew he had closed
the door to the tube, not opened it.
•
The Chestnut Tree Cafe was almost empty. It was the lonely time
of fifteen hours. Music came from the telescreens now but Winston
was listening for news of the war. Oceania was at war with
Eurasia. Oceania had always been at war with Eurasia. He drank a
glass of gin, although it tasted terrible. A waiter brought h im that
day's Times.
His finger moved on the table. He wrote in the dust:
2 + 2= 5
'They can't get inside you,' she had said. But they could get
inside you. And when they did, something inside you died.
66
He wrote in the dust:
2+2 = 5
He had seen her; he had even spoken to her. There was no
danger in it. He knew that. They took no interest in h im now.
They could even see each other again if either of them wanted
to. But they did not want to.
He had met her by chance in the park on a cold day in March.
She was fatter now. She had walked away from him at first. When
he caught her, he put his arm round her waist but did not try to
kiss her. He did not want to kiss her.
They sat down on two iron chairs, not too close together.
There were no telescreens here but possibly hidden microphones.
It did not matter.
'I betrayed you,' she said.
'I betrayed you, too,' he said.
' In the end they do something so terrible that you say "Don't
do it to me, do it to somebody else, do it to the person I love."
You only care about yourself.'
'You only care about yourself,' he had agreed.
And he had meant it. He had not just said it, he had wished it.
He had wanted her at the end of the tube when they . ..
Something changed on the telescreen in the Chestnut Tree
Cafe. The music stopped and the face of Big Brother filled the
telescreen. Winston looked up at the enormous face with the
moustache. Tears ran down his face and he was happy. He had
won the fight with himself. He loved Big Brother.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำลังดี เขาได้รับ fatter และแข็งแกร่งทุก
วัน เซลล์ใหม่สะดวกสบายมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ เขา
รับ มีเตียงและเก้าอี้นั่ง มีกระดาษ
และมีหมึกดินสอ พวกเขาก็ให้เขาอาบน้ำ และพวกเขาให้เขา
ซักทำบ่อยในชามโลหะ พวกเขาได้ให้เขาอบอุ่น
น้ำล้างด้วย พวกเขาได้รับ h im ใหม่หลวม ดึง
ส่วนเหลือของฟันของเขา และให้เขาฟันปลอมใหม่.
สัปดาห์ได้ผ่าน บางทีเดือน เขาสามารถนับเวลา
ผ่านมาอาหารของเขา เขาได้รับ คิดว่า เขาอาหารสามมื้อใน
24 ชม อาหารดีมากแต่น่าแปลกใจ เนื้อ
ทุกมื้อ 3 เมื่อยังมีแพคเก็ตของบุหรี่
จิตใจของเขาเติบโตอยู่ เขานั่งลงบนเตียงของเขา เขา
กำแพง และเริ่มต้นใหม่ฝึกจิตใจของเขา เขาเป็นสมาชิก
63
นั้นขณะนี้ ที่ถูกตกลงกัน เขารู้ตอนนี้ เขาได้รับใน,
เคยพร้อมที่จะเป็นของพวกเขา เป็นเวลานานก่อนเขา
ตัดสินใจ จากช่วงแรกของเขาภายในกระทรวง
รัก — ใช่ แม้ว่าเขาและจูเลียยืนกำพร้าหน้าและ
telescreen Charrington ของห้องซึ่งเขาก็เข้าใจ
เคยโง่ในการต่อสู้กับอำนาจของฝ่าย
เขารู้ว่า เจ็ดปี ตำรวจคิดว่าได้ดู
เขา มองลงบนเขาเช่นแมลงตัวหนึ่งเดินไปตามเส้นทาง พวกเขา
รู้ทุกอย่างที่เขาได้กล่าว หรือกระทำการ พวกเขาได้เล่นเสียงเขา
กลับไป เขาแสดงเขาถ่าย บางส่วนของพวกเขาถูก
ภาพของจูเลียและตัวเอง ใช่ แม้... ไม่สามารถต่อสู้
กับพรรคขณะนี้ และทำไมเขาควรหรือไม่ ฝ่ายได้สิทธิ
เริ่มเขียน w ผม t h ใหญ่เหมือนเด็กอักษร:
ทาสเป็นอิสระ
2 A N D สองทำห้า
และใน ขณะที่เขาทำงานใน crimestop ภายในจิตใจของเขา เขา
สงสัยว่า เมื่อพวกเขาจะยิงเขา พวกเขาอาจทำให้เขา
นี่ปี พวกเขาอาจให้ h im ออกเป็นเวลาสั้น ๆ ซึ่งเป็นพวกเขา
บางครั้งไม่ได้ แต่วันหนึ่งพวกเขาจะยิงเขา คุณไม่เคย
รู้เมื่อ มักจะยิงคุณจากด้านหลัง ในด้านหลังของ
หัว.
หนึ่งคืนหรือหนึ่งวัน - - บางทีเขามีความฝัน เขา
รอให้ยิงเขา เขาก็ออกมาในแสงแดด และ
เขาเรียก จูเลีย จูเลีย ที่รัก! จูเลีย!'
เขาวางไปบนนอน กลัว กี่ปีได้เขา
เพิ่มเวลาของเขาในเซลล์นี้ โดยตะโกนออกเธอ?
มีเสียงของรองเท้าด้านนอก โอไบรอันเดินเข้าไปในตัว
เซลล์ หลังเขาถูกเจ้าหน้าที่หน้า emotionless และ
ที่ uniformed ดำยาม.
'คุณจะมีความคิดของฉันแจ้งเบาะแสเรื่อง เขากล่าวว่า ' ที่ถูก
โง่ บอกฉัน วินสตัน - และบอกความจริง เพราะผมจะรู้
ถ้าโกหก - บอกฉัน คุณจริง ๆ คิดของพี่ใหญ่?'
'ฉันเกลียดเขา '
64
' คุณเกลียดเขา ดี จาก นั้นมาเวลาที่คุณ
ขั้นตอนสุดท้าย คุณต้องรักพี่บิ๊ก '
เขาผลักวินสตันต่อยาม เขาว่า 'ห้อง 101 .
วินสตันมักจะรู้ว่าถ้าเซลล์สูงขึ้น หรือต่ำลงใน
อาคาร อากาศแตกต่างกัน หลายเมตร
ใต้ดิน เป็นลึกลงก็สามารถไป
มันใหญ่กว่าส่วนใหญ่ของเซลล์เขาเคย มี
ตารางขนาดเล็กสองหน้าเขา คนเป็นเมตรหรือสอง
อีกคนใกล้ประตู เขาถูกมัดกับเก้าอี้ให้แน่นที่
เขาไม่สามารถย้าย ศีรษะของเขาไม่ได้ เขาจ้อง
หน้าของเขา
O'Brien มาค่ะ 'คุณถามผมเมื่อ เขากล่าวว่า, ' อะไรอยู่
ห้อง 101 ผมพูดว่า คุณรู้คำตอบแล้ว ทุกคน
รู้เรื่อง ในห้อง 101 มีสิ่งเลวร้ายที่สุดในโลก "
ประตูเปิดอีก เป็นมาในการดำเนินการกล่องแบบนั้น
มีท่อที่ด้านหน้า เขาวางมันลงบนโต๊ะ
ใกล้ประตู
โอไบรอัน กล่าวว่า 'สิ่งเลวร้ายที่สุดในโลก ' แตกต่างสำหรับ
แต่ละคน มันอาจจะตาย โดยไฟ หรือน้ำ หรือสิบอื่น ๆ
เสียชีวิตได้ บางครั้งมันเป็นสิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่ไม่ได้
ฆ่าคุณ "
เขาได้ย้ายไปด้านใดด้านหนึ่ง และวินสตันได้ตอนนี้เห็นอะไร
บนตาราง มันเป็นกล่องโลหะขนาดใหญ่และ ผ่านหลุมในการ
ด้านที่เขาได้เห็นความเคลื่อนไหว หนู
'สำหรับคุณ กล่าวว่า โอไบรอัน 'สิ่งเลวร้ายที่สุดในโลกคือ หนู'
วินสตันได้กลัวก่อน แต่ทันใดนั้นเขาเข้าใจ
ท่อที่ถูกสำหรับการ เขารู้สึกว่ามาก มากป่วย.
'คุณไม่ ' เขากรีดร้อง ' โอไบรอัน คุณต้อง
ฉันทำ? "
'เจ็บคนเดียว กล่าวว่า โอไบรอันเงียบ ๆ, ' มักจะไม่เพียงพอ ใน
หนู' เขาต่อ เช่นครูให้บทเรียน, ' กินเนื้อ ในการ
65
ส่วนดีของเมืองแม่ไม่สามารถปล่อยลูกของเธอภายนอก
เนื่องจากใน 10 นาที จะมีกระดูกซ้าย หนูยังมี
สูง พวกเขารู้ว่าเมื่อมนุษย์กำพร้า '
ไม่ใหญ่ และสีน้ำตาล พวกเขาถูกทำให้สูงเล็กน้อย
ร้องไห้ ต่อสู้กัน โอไบรอันย้ายกล่องจนได้
เมตรจากหน้าของวินสตันถูก
' คุณเข้าใจนี้กล่องและหลอด ปลายด้านหนึ่งของท่อไป
กล่องและอื่น ๆ สิ้นกว้างไปทั่วใบหน้าของคุณ เมื่อ
ฉันกดสวิตช์นี้ จะเปิดประตูเข้าไปในท่อ และหนูจะ
วิ่งไปตามมันไปทางใบหน้าของคุณ บางครั้งพวกเขาโจมตีตา
แรก บางครั้งพวกเขากินผ่านหน้า ลงลิ้น '
หนึ่งท้ายท่อถูกวางทั่วใบหน้าของเขา เขาได้เห็น
หนูครั้งแรก หน้ามัน ฟันมันได้
เขารู้มีหวังเดียว ความหวังสุดท้ายหนึ่ง เขาต้องการ
ให้ใครระหว่างตนเองและที่หนู เขาต้อง
ให้คนอื่น และเขาได้ยินตัวเองตะโกน,
กรีดร้อง, ' ทำให้จูเลีย ทำให้จูเลีย ไม่ใช่ฉัน! จูเลีย ดอน don ไม่
ดูแลสิ่งที่คุณทำกับเธอ ทำลายใบหน้าของเธอ ปล่อยกระดูกเท่านั้น ไม่
ฉัน จูเลีย ไม่ฉัน!'
เขาโอไบรอันสัมผัสการได้ยิน และรู้ว่า เขามีปิด
ประตูสู่ท่อ ไม่เปิดมัน
•
คาเฟ่ต้นเกาลัดได้เกือบว่างเปล่า มันเป็นเวลาเหงา
15 ชั่วโมง เพลงมาจาก telescreens แต่วินสตัน
ฟังในข่าวสงคราม โอเชียเนียถูกที่ war ด้วย
ยูเรเซีย โอเชียเนียเสมอได้ทำสงครามกับยูเรเซีย ดื่มแบบ
แก้วกิน แม้ว่าลิ้มรสแย่ ที่พนักงานเสิร์ฟนำ h im ที่
วันเวลา
นิ้วเขาย้ายบนตาราง เขาเขียนในฝุ่น:
2 2 = 5
' พวกเขาไม่ได้รับภายในคุณ เธอได้กล่าวว่า แต่พวกเขาสามารถได้รับ
ภายในคุณ และเมื่อพวกเขาไม่ได้ บางสิ่งบางอย่างภายในคุณตาย
66
เขาเขียนในฝุ่น:
2 2 = 5
เขาเห็นเธอ พระองค์ได้ตรัสกับเธอ มีไม่
อันตรายมัน เขารู้ พวกเขาจึงไม่สนใจใน h im ตอนนี้
พวกเขาอาจได้เห็นกันอีกถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาต้อง
จะได้ แต่พวกเขาไม่ต้องการ.
เขาได้พบเธอโดยบังเอิญในสวนสาธารณะในวันเย็นใน March.
เธอ fatter ขณะนี้ เธอได้เดินจากเขาในตอนแรก เมื่อ
เขาจับเธอ เขาใส่เขาแขนรอบเอวของเธอ แต่ไม่ได้ลอง
จูบเธอ เขาไม่ได้ต้องการจะจูบ her.
พวกเขานั่งลงบนเก้าอี้ 2 เตารีดตัว ไม่ใกล้กันเกินไป
มีไม่ telescreens ที่นี่แต่อาจจะซ่อนไมโครโฟนไว้
มันไม่เรื่อง.
'ฉันทรยศคุณ เธอกล่าวว่า
'ฉันทรยศคุณ เกินไป เขากล่าวว่า
' ในสุด พวกเขาทำสิ่งที่น่ากลัวที่คุณพูด "ดอนไม่
ทำผม ทำให้คนอื่น ทำเพื่อคนฉันรัก"
คุณสนใจเกี่ยวกับตัวเอง'
'คุณเพียงดูแลตัวเอง เขาได้ตกลง
และเขาได้ตั้งใจ ไว้ เขามีไม่เพียงกล่าว เขามีปรารถนามัน
เขาก็อยากให้เธอที่ปลายของท่อเมื่อพวกเขา ..
สิ่งเปลี่ยนแปลงใน telescreen ในต้นเกาลัด
คาเฟ่ เพลงหยุด และเติมใบหน้าของพี่ชายใหญ่
telescreen วินสตันมองที่ใบหน้าขนาดใหญ่ด้วยการ
moustache น้ำตาวิ่งไปตามใบหน้าของเขา และเขามีความสุข เขา
ชนะการต่อสู้กับตัวเอง รักพี่บิ๊ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาดีขึ้นมากแล้ว เขาเริ่มอ้วนขึ้น และแข็งแกร่งขึ้นทุกๆวัน
. เซลล์ใหม่คือสะดวกสบายมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆเขาได้
ถูกใน มีเตียงและเก้าอี้นั่งใน มีกระดาษ
และหมึก ดินสอ พวกเขามีให้เขาอาบน้ำและพวกเขาให้เขา
ล้างบ่อยในชามโลหะ พวกเขายังให้เขาอุ่น
ล้างด้วย พวกเขาได้รับ H มเปื้อนใหม่ ดึงออก
ส่วนที่เหลือของฟันของเขาและให้เขาฟัน ปลอมใหม่
สัปดาห์ที่ผ่านมา บางทีเป็นเดือน เขาสามารถนับเวลา
ผ่านอาหารของเขา เขาได้รับ เขาคิดว่า สามมื้อ
24 ชั่วโมง อาหารก็ตื่นตาตื่นใจดี กับเนื้อ
ทุก 3 มื้อ เมื่อมีแพ็คเก็ตของบุหรี่ จิตของเขาเติบโตมากขึ้น เขานั่งลงบนเตียงของเขา
หลังของเขากับผนังและเริ่มจะฝึกจิตใจของเขา เขาเป็นของ

ตอนนี้ 63 , ที่ตกลงกัน เขารู้ว่าตอนนี้เขาได้รับใน
เขาได้รับการพร้อมที่จะอยู่กับพวกเขานานก่อนที่เขาได้
ตัดสินใจ จากช่วงเวลาแรกภายในกระทรวง
รัก - ใช่ แม้ว่าเขาและจูเลียยืนช่วยตัวเองหน้า
telescreen ในห้อง charrington เขาได้เข้าใจว่ามัน
เคยโง่ที่จะต่อสู้กับอำนาจของพรรค
เขารู้ว่าเจ็ดปีคิดว่าตำรวจดู
เขาดูถูกเขาเหมือนแมลงเดินตามเส้นทาง พวกเขา
รู้ทุกอย่างที่เขาได้กล่าวว่า หรือ ทำ มีเล่นเสียง
กลับไปที่เขาแสดง เขาถ่าย บางส่วนของพวกเขา
รูปจูเลีย และตัวเอง ใช่ แม้แต่ . . . . . . . เขาไม่อาจสู้
กับพรรคแล้วแล้วทำไมเขา ? พรรคถูก
เขาเริ่มเขียน w i t h ใหญ่เด็กชอบตัวอักษร :
เสรีภาพคือความเป็นทาส
2 N D 2 า 5
และในขณะที่เขาทำ crimestop ภายในจิตใจของเขา เขา
สงสัยเมื่อพวกเขาจะยิงเขา พวกเขาอาจให้เขา
ที่นี่สำหรับปี พวกเขาอาจทำให้ H Im สำหรับเวลาสั้นๆ -
บางครั้งที่พวกเขาทำ แต่แล้ววันหนึ่งพวกเขาจะยิงเขา คุณไม่เคย
รู้เมื่อไหร่บ่อยครั้งที่พวกเขายิงคุณจากข้างหลัง ข้างหลัง

วันนึงหัว หรือ 1 คืน บางทีเขามีความฝัน เขา
รอพวกเขายิงเขา เขาอยู่ในแสงแดดและ
เขาเรียก จูเลีย จูเลีย ที่รักของฉัน จูเลีย !
เขานอนลงบนเตียงอย่างหวาดผวา กี่ปีเขา
เพิ่มเวลาของเขาในเซลล์นี้ โดยตะโกนชื่อเธอ ?
มีเสียงรองเท้าด้านนอกโอไบอันเดินเข้าไป
เซลล์ หลังเขาเป็นเจ้าหน้าที่ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ และเครื่องแบบทหารสีดำ
.
" มีความคิดทรยศฉัน , ' ' เขากล่าวว่า นั่นคือ
โง่ บอกฉัน วินสตัน และบอกความจริงกับผม เพราะผมจะรู้
ถ้าคุณโกหก - บอกสิ่งที่คุณคิดว่าของพี่ใหญ่ ?
ฉันเกลียดเขา . '
64
คุณเกลียดเขา ดี แล้วเวลาที่มีมาสำหรับคุณที่จะใช้
ขั้นตอนสุดท้าย คุณต้องชอบพี่ชาย '
เขาผลักวินสตันต่อทหาร’ ห้อง 101 , " เขากล่าว .
วินสตันเสมอว่าถ้าเซลล์ก็ขึ้นสูงหรือลงต่ำใน
อาคาร อากาศที่แตกต่างกัน สถานที่นี้เป็นหลายเมตร
ใต้ดิน ลึกลงไป มันเป็นไปได้ที่จะไป .
มันใหญ่กว่าที่สุดของเซลล์ที่เขาได้รับใน มี
2 โต๊ะเล็กตรงหน้าเขาหนึ่งหรือสองเมตรห่าง
อื่น ๆข้างประตู เขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ จนเขาไม่อาจขยับ
แม้แต่หัวของเขา . เขาต้องมองหน้าเขาใน
.
โอไบอันมาใน . ที่เธอเคยถามฉัน , ' เขากล่าวว่า ' มีอะไรใน
ห้อง 101 ฉันว่าคุณรู้คำตอบอยู่แล้ว ทุกคน
รู้ ห้อง 101 มีสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในโลก '
ประตูเปิดอีกครั้งยามมา ถือกล่อง .
มีหลอดที่หน้ามัน เขาวางมันลงบนโต๊ะ

" ใกล้ประตู สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในโลก ' O ' Brien ' ที่แตกต่างกันสำหรับ
แต่ละคน มันอาจจะตายด้วยไฟ หรือน้ำ หรือห้าสิบตายอื่น ๆ

บางครั้งก็เป็นสิ่งที่ค่อนข้างเล็ก ที่ไม่ได้

' ฆ่าคุณ เขาได้ย้ายไปข้างหนึ่งและวินสตันได้ตอนนี้เห็นอะไร
อยู่บนโต๊ะมันเป็นกล่องโลหะขนาดใหญ่และผ่านหลุมใน
ด้านข้างเขาเห็นการเคลื่อนไหว สำหรับคุณหนู
' O ' Brien ' สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือหนู '
วินสตันเคยกลัวมาก่อน แต่เขาก็เข้าใจ
เกิดท่อสำหรับ เขารู้สึกป่วยมาก .
คุณทำอย่างนั้นไม่ได้ ! เขาร้องออกมา . . . โอไบอัน คุณต้องการอะไร
ฉันทำ ?
'pain คนเดียว ' O ' Brien เบาๆ ' มักไม่เพียงพอ
หนู' เขายังคงเป็นครูให้บทเรียน , กินเนื้อ ในส่วนของ 65

น่าสงสารเมืองแม่ปล่อยให้ลูกออกไปข้างนอก
เพราะอีกสิบนาทีจะมีแต่กระดูกแล้ว หนูยัง
ฉลาดมาก พวกเขารู้ว่าเมื่อมนุษย์ไร้ '
หนูมีขนาดใหญ่ และ บราวน์ พวกเขากำลังร้องสูง
น้อย ต่อสู้กับแต่ละอื่น ๆ โอไบอันย้ายกล่องจน
เป็นเมตร จากหน้า วินสตัน .
คุณเข้าใจนี้กล่องและหลอด ? ปลายด้านหนึ่งของหลอดไป
ลงในกล่องและอื่น ๆ กว้างสุดไปทั่วใบหน้า เมื่อ
กดสวิตช์นี้ ประตูสู่ท่อจะเปิด และหนูจะ
ไปมันต่อใบหน้าของคุณ บางครั้งพวกเขาโจมตีตา
ก่อน บางครั้งพวกเขากินผ่านใบหน้า ลงลิ้น '
1 ปลายท่อใส่ตรงหน้าของเขา .เขาได้เห็น
หนู แรกของใบหน้า ฟันของมัน .
เขารู้ว่ามีเพียงหนึ่งความหวัง ความหวังสุดท้าย . เขาต้องการ
ใส่คนอื่นระหว่างเขาและหนูตัวนั้น เขาต้องการ
ให้คนอื่น และเขาได้ยินเสียงตัวเองตะโกน
กรีดร้อง ' ทำให้จูเลีย ทำมันกับจูเลีย ไม่ใช่ผมนะ ! ! จูเลีย ฉันไม่
ดูแลสิ่งที่คุณทำอะไรกับเธอ ทำลายใบหน้าของเธอ เหลือแต่กระดูก ไม่
ฉัน ! จูเลีย ไม่ฉัน
เขาได้ยินโอไบอันแตะสลับ และรู้ว่าเขาปิด
ประตูรถไฟใต้ดินไม่เปิดมัน .
-
เกาลัด คาเฟ่ ที่เกือบจะว่างเปล่า มันคือเหงาเวลา
ชั่วโมงสิบห้า เพลงมาจาก telescreens ตอนนี้แต่วินสตัน
ฟังข่าวของสงคราม โอเชียเนียในสงครามกับ
ทวีปยูเรเชีย โอเชียเนียมักจะอยู่ในสงครามกับทวีปยูเรเชีย เขาดื่ม เหล้าเป็น
แก้ว แม้ว่ารสชาติมันแย่มากบริกรนำ H ฉันว่า

วันครั้ง นิ้วของเขาย้ายมาอยู่บนโต๊ะ เขาเขียนในฝุ่น :
2
2 = 5 มันไม่สามารถเข้าไปภายในคุณ , ' เธอกล่าว แต่พวกเขาอาจได้รับ
ภายในคุณ และเมื่อพวกเขาทำบางสิ่งบางอย่างภายในคุณเสียชีวิต .
66
เขาเขียนในฝุ่น :
2 = 5
2 เขาเห็นเธอ เขาเคยพูดกับเธอ ไม่มี
อันตรายใน เขารู้เรื่องนั้น พวกเขาจึงไม่มีความสนใจใน H
อิมแล้วพวกเขาจะเจอกันอีกถ้าพวกเขาต้องการ
. แต่พวกเขาไม่ต้องการที่จะ .
เขาได้เจอเธอโดยบังเอิญในสวนสาธารณะในวันที่อากาศหนาวในเดือนมีนาคม
เธออ้วนขึ้นนะ เธอเดินห่างจากเขาในตอนแรก เมื่อ
เขาจับเธอ เขาโอบเอวของเธอ แต่ไม่ได้ลอง

จูบของเธอ เขาไม่ได้ต้องการที่จะจูบเธอ เขานั่งลงบนเก้าอี้สองตัว
เหล็ก ใกล้กัน
ไม่เหมือนกันไม่มี telescreens ที่นี่ แต่อาจจะซ่อนไมโครโฟน
ไม่ว่าจะ .
" ทรยศเธอ เธอกล่าวว่า '
" ทรยศคุณด้วย " เขากล่าว .
' ในที่สุดพวกเขาทำบางอย่างที่น่ากลัว ที่คุณบอกว่า " อย่า
ทำฉัน ทำเพื่อคนอื่น ทำเพื่อคนที่ฉันรัก "
คุณห่วงแต่ตัวเอง '
" สนใจแต่ตัวเอง เขาได้ตกลง .
และเขาก็หมายความตามนั้น เขาไม่ได้พูดมันเขาต้องการ เขาต้องการเธอ
ที่ส่วนท้ายของท่อเมื่อพวกเขา . . . . . . . .
บางอย่างเปลี่ยนไปใน telescreen ในต้นเกาลัด
Cafe เพลงหยุดและใบหน้าของพี่ชายเต็ม
telescreen . วินสตัน มองใบหน้าที่ใหญ่หลวงกับ
หนวด น้ำตาวิ่งลงใบหน้าของเขาและเขามีความสุข เขามี
จะต่อสู้กับตัวเอง เขารัก พี่ชาย