Among students who are (compared to

Among students who are (compared to their peers) inactive in the classroom, many are well adjusted academically and socially but relatively quiet and content to work independently. Some are problematically shy or withdrawn in varying degrees, and a few may be headed toward schizophrenia. This digest focuses on the middle range of such students, who are commonly described as shy (inhibited, lacking in confidence, socially anxious) or withdrawn (unresponsive, uncommunicative, or daydreaming).

A degree of shyness is normal whenever social expectations are new or ambiguous. Shyness begins to emerge as a problem if it becomes not merely situational but dispositional, so that the child is labeled as shy. Especially if the child internalizes this label, a generalized pattern of shyness may become established and begin to include such additional symptoms as diffidence about entering social situations, discomfort and inhibition in the presence of others, exaggerated self-concern, and increasingly negative social self-concepts (Honig, 1987; Thompson & Rudolph, 1992).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในหมู่นักศึกษาที่ (เทียบกับระดับเดียวกัน) ไม่ได้ใช้งานในห้องเรียน หลายปรับทั้งวิชาการ และสังคม แต่ค่อนข้างเงียบ และเนื้อหาการทำงานอย่างอิสระ บาง problematically อาย หรือถอนในองศาที่แตกต่าง และบางอาจหัวต่อโรคจิตเภท ย่อยนี้เน้นช่วงกลางของนักศึกษาดังกล่าว ที่จะอธิบายกันเป็นขี้อาย (ยับยั้ง ขาดความมั่นใจ กังวลต่อสังคม) หรือถอน (ไม่ตอบสนอง uncommunicative หรือ daydreaming)ความอายเป็นปกติตามความคาดหวังของสังคมใหม่ หรือไม่ชัดเจน อายเริ่มโผล่เป็นปัญหาถ้าไม่สถานการณ์เพียง แต่โอนการครอบ ครอง เพื่อที่เด็กจะติดป้ายเป็นขี้อาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเด็ก internalizes ป้ายชื่อนี้ รูปแบบทั่วไปของอายอาจขึ้น และเริ่มมีอาการดังกล่าวเพิ่มเติมเป็น diffidence เกี่ยวกับการใส่สถานการณ์ทางสังคม ความรู้สึกไม่สบาย และยับยั้งในต่อหน้าคนอื่น ไป self-concern และมากลบสังคม self-concepts (Honig, 1987 ทอมป์สันและรูดอล์ฟ 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในหมู่นักเรียนที่กำลัง (เมื่อเทียบกับเพื่อนของพวกเขา) ไม่ได้ใช้งานในห้องเรียนจำนวนมากมีการปรับดีวิชาการและสังคม แต่ที่ค่อนข้างเงียบสงบและเนื้อหาที่จะทำงานได้อย่างอิสระ บางคนมีความ problematically ขี้อายหรือถอดถอนในองศาที่แตกต่างและไม่กี่อาจจะมุ่งหน้าไปยังจิตเภท Digest นี้มุ่งเน้นไปที่ช่วงกลางของนักเรียนดังกล่าวที่จะมีการอธิบายกันทั่วไปว่าเป็นขี้อาย (ยับยั้งการขาดความเชื่อมั่นในความกังวลทางสังคม) หรือถอนตัว (ไม่ตอบสนองไม่พูดหรือฝันกลางวัน.) ระดับของความประหม่าเป็นเรื่องปกติเมื่อใดก็ตามที่ความคาดหวังของสังคมใหม่หรือ คลุมเครือ ความอายเริ่มต้นให้เกิดเป็นปัญหาถ้ามันจะกลายเป็นไม่เพียง แต่สถานการณ์ dispositional เพื่อให้เด็กที่ถูกระบุว่าเป็นคนขี้อาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเด็ก internalizes ป้ายนี้เป็นรูปแบบทั่วไปของความขี้อายอาจกลายเป็นที่ยอมรับและเริ่มที่จะรวมถึงอาการอื่น ๆ เช่นอายเกี่ยวกับการป้อนสถานการณ์ทางสังคม, ความรู้สึกไม่สบายและการยับยั้งในการปรากฏตัวของคนอื่น ๆ ที่โอ้อวดตนเองกังวลและตนเองทางสังคมในเชิงลบมากขึ้น แนวคิด (Honig 1987; ธ อมป์สันและรูดอล์ฟ, 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหมู่นักเรียนที่ ( เมื่อเทียบกับเพื่อนของพวกเขา ) ไม่ได้ใช้งานในห้องเรียน หลายคนปรับตัวได้ดีในด้านวิชาการและสังคม แต่ค่อนข้างเงียบ และปริมาณงานที่เป็นอิสระ บาง problematically ขี้อายหรือถอนเงินในองศาที่แตกต่างและไม่กี่อาจจะมุ่งหน้าไปโรคจิตเภท ย่อยนี้จะเน้นที่ช่วงกลางของนักเรียนดังกล่าว ที่มักอธิบายว่าขี้อาย ( ยับยั้ง การขาดความเชื่อมั่น สังคมวิตก ) หรือถอน ( ไม่ตอบสนอง พูดไม่เข้าหู หรือใจลอย )ระดับของความเขินอายเป็นปกติเมื่อใดก็ตามที่ความคาดหวังของสังคมใหม่ หรือคลุมเครือ ความอายเริ่มจะเป็นปัญหา ถ้ามันกลายเป็นไม่เพียง แต่ dispositional สถานการณ์ เพื่อให้เด็กมีการติดป้ายว่าเป็นอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเด็ก internalizes ป้ายนี้เป็นรูปแบบทั่วไปของความขี้อาย อาจกลายเป็นก่อตั้งขึ้นและเริ่มที่จะรวมเพิ่มเติม เช่น อาการประหม่าเกี่ยวกับการเข้าสังคม ความไม่สบายแก่และการยับยั้งในการแสดงตนของผู้อื่น คำนึงถึงตนเองพูดเกินจริงและแนวคิดตนเองทางสังคมในเชิงลบมากขึ้น ( ฮอนิก , 1987 ; Thompson & Rudolph , 1992 )