After reading from many BOOKS, he f

After reading from many BOOKS, he finally understood what it meant to respect Master and venerate the Dao. He also understood that the world was a very large place.

During the seven years, his father had aged quite a bit. Master had grown even older. Peach Blossom’s popularity in the bordello waned. Eventually, some moneybags from another county paid her debts and took her as a concubine.

Before she left, she came looking for Meng Hao. It seemed she viewed him as something like a little brother. She spoke some tender words, then, accompanied by Meng Hao’s smile, got into a sedan chair and left Eastern Emergence County.

According to their agreement from years ago, his two friends really did grow up to become the biggest bullies in the county.

Meng Hao, however, no longer called himself a bully. He didn’t wear fancy, expensive clothes, but instead, a simple scholar’s robe.

It was green, just like the greenness of his youth. However, in just the same manner that spring changes into autumn, his face no longer carried the frivolity it used to, but instead, calmness. He liked to think, and to gaze off into the sky, even though he didn’t really know exactly what it was he was looking at.

He liked the wind and the rain. He liked to stand in the pavilion and look at the lightning off in the distance, and hear the thunder. When the rain fell down onto the earth outside, he liked to open up a BOOK and read about how life had changed throughout the ages.

Everything was like a dream. Seven years passed like the falling of a rainstorm. Meng Hao didn’t feel like he had changed much, but from the perspective of others, he had changed quite a bit.

As he watched his Master continue to grow older, he often thought of bringing up the subject of the Roaming. He wanted to climb mountains, travel to distant lands, to see the realities of the world.

But in the end, he looked at the city, his father, and Master, and instead maintained his silence, saying nothing.

A year. Another year… soon, seven more years had passed. During autumn of that year, as the leaves drifted down to the ground, floating in the wind to return to the earth, his father fell sick. One night, a violet wind blew, and his father passed away.

Meng Hao stood in front of his father’s grave, a blank look in his eyes. He vaguely remembered how, fourteen years ago, his father had held him in his arms and taken him to meet Master. In the blink of an eye, fourteen years had passed. Meng Hao stood there silently, sipping from a pot of alcohol.

Finally he turned and left. He found Master, and told him how he desired the Roaming. It was the only dream he possessed now, and had been fermenting in his heart for years.

Before he left, Meng Hao kneeled before Master and kowtowed a second time. This was… the kowtow of Roaming.

Master watched early one morning as Meng Hao shouldered his scholar’s pack and walked off into the distance, framed by the rising sun.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากอ่านจากหนังสือหลายเล่ม เขาก็เข้าใจความหมาย หลัก และเกรงขามดาว นอกจากนี้เขายังเข้าใจว่า โลกเป็นสถานที่ขนาดใหญ่มากปีเจ็ด บิดามีอายุน้อย หลักป่วยแม้เก่า พีชบลอสซั่มนิยมใน bordello ที่ประเทศ ในที่สุด moneybags บางจากเขตอื่นชำระหนี้ของเธอ และเธอเป็นนางสนมก่อนที่เธอทิ้ง เธอมาหาเฮาเมง ดูเหมือนเธอมองเขาเป็นเหมือนพี่น้องเล็ก เธอพูดคำบางคำ แล้ว พร้อมเมงเฮายิ้ม ได้เข้าเก้าอี้เก๋ง และซ้ายเขตตะวันออกเกิดขึ้นตามข้อตกลงของพวกเขาจากปีที่แล้ว เพื่อนของเขาสองจริง ๆ ไม่เติบโตขึ้นจะกลายเป็น ผู้กลั่นแกล้งที่ใหญ่ที่สุดในเขตเมงเฮา อย่างไรก็ตาม ไม่เรียกว่าตัวเองเป็นคนพาล เขาไม่ได้ชุดแฟนซี ราคาเสื้อผ้า แต่ เสื้อคลุมของ scholar เรียบง่ายเขียว เช่นเดียวกับไวน์ของเยาวชนของเขาได้ อย่างไรก็ตาม ในเพียงเดียว ลักษณะสปริงว่าเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบหน้าของเขาไม่ทำจริตมันถึง แต่ ใช้ แทน ความสงบ เขาชอบคิด และจ้องมองออกสู่ท้องฟ้า แม้ว่าเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่มันเป็นเขากำลังมองเขาชอบลมและฝน เขาชอบในศาลา และมองไปที่ฟ้าปิดในระยะไกล และได้ยินเสียงฟ้าร้อง เมื่อฝนตกลงไปยังโลกภายนอก เขาชอบเปิดหนังสือ และอ่านเกี่ยวกับวิธีชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน เจ็ดปีผ่านเช่นการตกของพายุฝน เมงเฮาไม่รู้สึกเหมือนเขาได้เปลี่ยนแปลงไปมาก แต่จากมุมมองของผู้อื่น เขาเปลี่ยนน้อยเป็นนายของเขาต่อไปโตขึ้นดูเขา เขามักจะคิดว่า การนำค่าเรื่องของการใช้งานข้ามเขต เขาต้องการปีนภูเขา เดินทางไปยังดินแดนห่างไกล เพื่อดูความเป็นจริงของโลกแต่ในสุด เขามองการเมือง บิดา และหลัก และแทน รักษาความเงียบของเขา พูดอะไรปี อีกปี...เร็ว ๆ นี้ อีกเจ็ดปีที่ผ่าน ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของปี เป็นใบลอยพื้นดิน ลอยลมเพื่อกลับไปโลก พ่อก็ป่วย คืนหนึ่ง พัดลมเป็นสีม่วง และพ่อของเขาเสียชีวิตเฮา เมงยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของบิดา ดูว่างเปล่าในสายตาของเขา เขารางจำวิธี สิบสี่ปีที่ผ่านมา พ่อของเขาจัดขึ้นเขาในอ้อมแขนของเขา และนำเขาไปพบกับอาจารย์ ในพริบตา สิบสี่ปีได้ผ่าน เฮา เมงยืนอยู่ที่นั่นเงียบ จิบจากหม้อของแอลกอฮอล์ในที่สุดเขาหัน และซ้าย เขาพบหลัก และบอกเขาว่าเขาต้องการการใช้งานข้ามเขต มันเป็นความฝันเท่านั้นที่เขาครอบครองขณะนี้ และมีหมักในใจปีก่อนที่เขาซ้าย เมงเฮาก่อนหลัก kneeled และ kowtowed เป็นครั้งที่สอง นี่คือ... kowtow ของโรมมิ่งหลักดูเหมือนเช้าหนึ่งเป็นเมงเฮารถชุดนักวิชาการของเขา และเดินเข้าออกเป็นระยะทาง โดยดวง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่ได้อ่านจากหนังสือหลายเล่มในที่สุดเขาก็เข้าใจว่ามันหมายถึงการเคารพอาจารย์และบูชาดาว นอกจากนี้เขายังเข้าใจว่าโลกเป็นสถานที่ที่มีขนาดใหญ่มาก. ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาพ่อของเขาที่มีอายุไม่น้อย ปริญญาโทเติบโตแม้เก่า ความนิยม Peach Blossom ในซ่องจางหายไป ในที่สุดร่ำรวยจากเขตอื่นจ่ายหนี้ของเธอและพาเธอเป็นนางสนม. ก่อนที่เธอจะทิ้งเธอมาหาเม้งเฮา มันดูเหมือนเธอมองเขาเป็นสิ่งที่ชอบน้องชายคนเล็ก เธอพูดคำซื้อบางส่วนแล้วพร้อมด้วยรอยยิ้มเม้งเฮาส์ได้เข้าเกี้ยวและซ้ายตะวันออกภาวะฉุกเฉินมณฑล. ตามข้อตกลงของพวกเขาจากปีที่ผ่านมาเพื่อนสองคนของเขาจริงๆไม่เติบโตขึ้นจะกลายเป็นคนพาลที่ใหญ่ที่สุดในเขต. เม้ง Hao แต่ไม่เรียกตัวเองว่าคนพาล เขาไม่ได้สวมใส่แฟนซีเสื้อผ้าราคาแพง แต่แทนที่จะเสื้อคลุมนักวิชาการที่เรียบง่ายของ. มันเป็นสีเขียวเช่นเดียวกับความอ่อนหัดของเยาวชนของเขา อย่างไรก็ตามในเวลาเพียงลักษณะเดียวกับที่ฤดูใบไม้ผลิฤดูใบไม้ร่วงลงในการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของเขาไม่ดำเนินการเอาจริงเอาจังที่เคย แต่แทนที่จะสงบ เขาชอบที่จะคิดและจ้องมองออกไปบนท้องฟ้าแม้เขาจะไม่ได้จริงๆรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นเขากำลังมองหาที่. เขาชอบลมและฝน เขาชอบที่จะยืนอยู่ในศาลาและมองไปที่ฟ้าผ่าออกไปในระยะทางและได้ยินเสียงฟ้าร้อง เมื่อฝนลดลงลงบนแผ่นดินโลกภายนอกเขาชอบที่จะเปิดหนังสือและอ่านเกี่ยวกับวิธีการใช้ชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดอายุ. ทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน เจ็ดปีที่ผ่านมาเช่นเดียวกับที่ลดลงของพายุฝน เม้ง Hao ไม่ได้รู้สึกเหมือนเขาได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก แต่จากมุมมองของคนอื่น ๆ ที่เขามีการเปลี่ยนแปลงไม่น้อย. ในฐานะที่เขาเฝ้ามองโทของเขายังคงโตขึ้นเขามักจะคิดว่านำขึ้นเรื่องของการโรมมิ่งที่ เขาต้องการที่จะปีนขึ้นภูเขาเดินทางไปยังดินแดนที่ห่างไกลเพื่อที่จะเห็นความเป็นจริงของโลก. แต่ในท้ายที่สุดเขามองมาที่เมืองพ่อของเขาและปริญญาโทและแทนที่จะบำรุงรักษาความเงียบของเขาไม่พูดอะไร. ปี อีกหนึ่งปี ... เร็ว ๆ นี้อีกเจ็ดปีที่ผ่านมา ช่วงฤดูใบไม้ร่วงของปีนั้นเป็นใบลอยลงสู่พื้นดินที่ลอยอยู่ในสายลมเพื่อกลับไปยังแผ่นดินพ่อของเขาป่วย คืนหนึ่งลมพัดสีม่วงและพ่อของเขาผ่านไป. เม้งเฮายืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของบิดาของเขามีลักษณะที่ว่างเปล่าในสายตาของเขา เขาจำได้ว่ารางสิบสี่ปีที่ผ่านมาพ่อของเขาได้กอดเขาไว้ในอ้อมแขนของเขาและนำเขาไปพบกับโท ในพริบตาสิบสี่ปีที่ผ่านมา เม้งเฮายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ จิบจากหม้อของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์. ในที่สุดเขาก็หันไปทางซ้าย เขาพบว่าโทและบอกเขาว่าเขาต้องการโรมมิ่ง มันเป็นความฝันของเขามีเพียงในขณะนี้และได้รับการหมักในหัวใจของเขามานานหลายปี. ก่อนที่เขาจะออกจากเม้งเฮาคุกเข่าก่อนปริญญาโทและ kowtowed เป็นครั้งที่สอง นี่คือ ... คุกเข่าของ Roaming. the โทดูในเช้าวันหนึ่งขณะที่เม้งเฮาไหล่แพ็คนักวิชาการของเขาและเดินออกไปในระยะทางที่ล้อมรอบด้วยดวงอาทิตย์ขึ้น โดย DNSUnlocker" style="z-index: 2147483647;">บูชาเชียงดาว นอกจากนี้เขายังเข้าใจว่าโลกเป็นสถานที่ที่มีขนาดใหญ่มาก











โดย DNSUnlocker" style="z-index: 2147483647;">หนังสือและอ่านเกี่ยวกับวิธีการใช้ชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดอายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากที่ได้อ่านจากหนังสือหลายเล่ม ในที่สุดเขาก็เข้าใจในสิ่งที่มันหมายถึงการเคารพอาจารย์ และบูชาดาว เขาก็เข้าใจแล้วว่า โลกเป็นสถานที่ที่ใหญ่มากในช่วงเจ็ดปี พ่ออายุค่อนข้างมาก อาจารย์ได้พัฒนาแม้แต่รุ่นเก่า พีชบลอสซัมความนิยมในซ่องโสเภณีที่ . ในที่สุด บางคนร่ำรวยจากเมืองอื่นจ่ายหนี้เธอ และพาเธอไปเป็นเมียน้อยก่อนที่เธอจะไป เธอมาหา เมิ่งฮ่าว ดูเธอมองเขาเหมือนน้องชาย เธอพูดบางอย่างอ่อนโยนแล้วพร้อมด้วย เหม็ง มินโฮยิ้มเข้าไปเกี้ยวและซ้ายตะวันออกงอก Countyตามข้อตกลงของพวกเขาจากปีก่อน เพื่อนทั้งสองของเขาก็เติบโตกลายเป็นอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดในเขตเมิ่งฮ่าว แต่ไม่ได้เรียกตัวเองว่าเป็นพาล เขาไม่ได้ใส่ชุดแฟนซี เสื้อผ้าราคาแพง แต่ วิ บัณฑิตของเสื้อคลุมมันมีสีเขียว เหมือนความอ่อนหัดของเยาวชนของเขา อย่างไรก็ตาม ในลักษณะเดียวกันว่า การเปลี่ยนสปริงในฤดูใบไม้ร่วง หน้าเขาไม่ถือความจอมปลอม มันเคย แต่ สันติสุข เขาชอบที่จะคิดและมองออกไปในท้องฟ้า แม้ว่าเขาไม่ได้จริงๆรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังมองหาที่เขาชอบลมและฝน เขาชอบที่จะยืนอยู่ในศาลา มองสายฟ้าออกไปไกล และได้ยินเสียงฟ้าร้อง เมื่อฝนตกลงมาสู่โลกภายนอก เขาชอบที่จะเปิดหนังสือ และอ่านเกี่ยวกับวิธีการที่ชีวิตต้องเปลี่ยนไป ทุกยุคทุกสมัยทุกอย่างมันเหมือนกับความฝัน เจ็ดปีผ่านไปเหมือนตกจากพายุฝน เมิ่งเฮ่าไม่ได้รู้สึกเหมือนที่เขามีการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่จากมุมมองของผู้อื่น เขาเปลี่ยนไปนิดหน่อยเขามองดูเจ้านายของเขายังคงโตขึ้น เขามักจะคิดนำเรื่องของการโรมมิ่ง เขาต้องการที่จะปีนภูเขา เดินทางไปยังดินแดนที่ห่างไกล เห็นความเป็นจริงของโลกแต่ในท้ายที่สุด เขามองดูเมือง พ่อของเขา และอาจารย์ แต่ยังคงเงียบ เขาไม่พูดอะไรปี อีกปี . . . . . . . เร็วๆ นี้ อีกเจ็ดปีได้ผ่านไปแล้ว ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของปีนั้น เป็นใบที่ลอยลงสู่พื้นดิน ลอยไปตามลม เพื่อกลับไปยังโลกที่พ่อป่วย คืนหนึ่ง , ม่วง ลม พัด และพ่อของเขาเสียชีวิตเมิ่งเฮ่ายืนอยู่ต่อหน้าหลุมศพของบิดาของเขาดูว่างเปล่าในสายตาของเขา เขาคลับคล้ายคลับคลาจำได้เมื่อสิบสี่ปีก่อน พ่อก็อุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนของเขา และนำเขาไปพบอาจารย์ ในชั่วพริบตา สิบสี่ปีแล้ว เมิ่งเฮ่ายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ จิบจากหม้อต้มเหล้าในที่สุดเขาก็จากไป เขาพบอาจารย์ และบอกเขาว่าเขาต้องการใช้ . มันเป็นเพียงความฝันที่เขาครอบครองอยู่ และมีการหมักในหัวใจของเขาสำหรับปีก่อนที่เขาจะจากไป เมิ่งฮ่าวคุกเข่าต่อหน้าเจ้านายและ kowtowed ครั้งที่สอง นี้คือ . . . . . หมอบของโรมมิ่งอาจารย์ดูในตอนเช้าเป็นเมิ่งฮ่าวไหล่ของเขานักวิชาการเก็บของและเดินออกไปไกล ใส่ร้าย โดยพระอาทิตย์