commentators as the most anthropoce

commentators as the most anthropocentric of world religions, promoting careless and rapacious attitudes to the non-human environment (Hooker, 1992 and White, 1967). The belief that “man” is made in the image of God, combined with “his” orders to Adam and Eve to “dominate and subdue” the earth in the Book of Genesis, led to a presumption that man had been granted dominion over the non-human and inanimate environments (Nash, 1989 and Pepper, 1996). This was further enhanced by the dominant position of man over nature in the early Greek and medieval notions of the “Great Chain of Being”. The removal of God from the earth to a celestial high inherent to Judaism, also meant that God took on a metaphysical identity and the surrounding environment lost its spiritual value; consequently saving souls means following God’s will and not nature’s (Pepper 1996). Within this “Despotic Interpretation” (Levinson 1995), nature is thus created by, but not inhabited by God. The belief of dominion, externalized nature, while also challenging the Pagan belief system of guardian spirits or genus loci present in all non-human life and inanimate nature ( Stone, 1993 and White, 1967). When stripped of a spiritual value, nature was no longer sacred, and could subsequently be used by humans in an instrumental fashion without moral qualms ( Ponting 1991).

Yet, as Stone (1993) suggests, to blame “ecocide” upon Judaic-Christian philosophy is not especially convincing. Not least because the biblical attitude towards the non-human environment is ambiguous. Challenging the theme of “dominion”, is the notion of “stewardship”, a theme inherent to the Muslim as well as the Christian faith. Expressed by the Arabic term khalifa in Islam, the Qur’an and sayings of the Prophet Muhammad emphasize the responsibility of humans to act as stewards of nature, which contains gifts of Allah ( Foltz 2000). Within Christianity, theologists are now emphasizing God’s “greenness”, and the activist tradition of a respect for nature within their creed ( Pepper 1996). Stewardship in Christianity stresses that all animate and inanimate objects are part of God’s creation, and no one part is inherently superior to the other ( Simmons 1993). This interpretation means not unconditional ownership of parts of the planet but a caretaking on trust, subsequently with an ethic of environmental concern ( Connelly and Smith 1999). However, within this doctrine, humans still retain a place at the apex of creation, acting as the stewards over other animate and inanimate objects. As Nash (1989) suggests, inherent within the concept of stewardship is the notion that God has given nature to humans.

The blaming of “ecocide” upon Judaic-Christian philosophy also has less credence when the attitudes of other world religions towards nature are considered. Religions in non-Western societies tend to have creeds which discourage a demarcation between the human and non-human environments. For instance, the Hindu and Jain religious principle of ahimsa (non-injury or non-violence) encourages the belief that harmony pervades the whole universe and that one should respect nature as having the rights and worth of human life ( Mieczkowski 1995). While emphasizing the soul and its separate existence from the material world, Hinduism also teaches of the transmigration of the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

commentators as the most anthropocentric of world religions, promoting careless and rapacious attitudes to the non-human environment (Hooker, 1992 and White, 1967). The belief that “man” is made in the image of God, combined with “his” orders to Adam and Eve to “dominate and subdue” the earth in the Book of Genesis, led to a presumption that man had been granted dominion over the non-human and inanimate environments (Nash, 1989 and Pepper, 1996). This was further enhanced by the dominant position of man over nature in the early Greek and medieval notions of the “Great Chain of Being”. The removal of God from the earth to a celestial high inherent to Judaism, also meant that God took on a metaphysical identity and the surrounding environment lost its spiritual value; consequently saving souls means following God’s will and not nature’s (Pepper 1996). Within this “Despotic Interpretation” (Levinson 1995), nature is thus created by, but not inhabited by God. The belief of dominion, externalized nature, while also challenging the Pagan belief system of guardian spirits or genus loci present in all non-human life and inanimate nature ( Stone, 1993 and White, 1967). When stripped of a spiritual value, nature was no longer sacred, and could subsequently be used by humans in an instrumental fashion without moral qualms ( Ponting 1991).Yet, as Stone (1993) suggests, to blame “ecocide” upon Judaic-Christian philosophy is not especially convincing. Not least because the biblical attitude towards the non-human environment is ambiguous. Challenging the theme of “dominion”, is the notion of “stewardship”, a theme inherent to the Muslim as well as the Christian faith. Expressed by the Arabic term khalifa in Islam, the Qur’an and sayings of the Prophet Muhammad emphasize the responsibility of humans to act as stewards of nature, which contains gifts of Allah ( Foltz 2000). Within Christianity, theologists are now emphasizing God’s “greenness”, and the activist tradition of a respect for nature within their creed ( Pepper 1996). Stewardship in Christianity stresses that all animate and inanimate objects are part of God’s creation, and no one part is inherently superior to the other ( Simmons 1993). This interpretation means not unconditional ownership of parts of the planet but a caretaking on trust, subsequently with an ethic of environmental concern ( Connelly and Smith 1999). However, within this doctrine, humans still retain a place at the apex of creation, acting as the stewards over other animate and inanimate objects. As Nash (1989) suggests, inherent within the concept of stewardship is the notion that God has given nature to humans.Blaming "ecocide" ตามปรัชญา Judaic คริสเตียนยังได้เห็นเหมือนน้อยเมื่อพิจารณาทัศนคติของศาสนาโลกอื่น ๆ ต่อธรรมชาติ ศาสนาในสังคมของตะวันตกมักจะ มี creeds ซึ่งกีดกันแบ่งระหว่างสภาพแวดล้อมที่มนุษย์ และไม่ใช่มนุษย์ เช่น ฮินดูและเจนศาสนาหลักของอาฮิมซา (บาดเจ็บไม่ใช่หรือไม่ใช่ความรุนแรง) ให้เชื่อว่า สมัย pervades จักรวาลทั้งหมด และหนึ่งควรเคารพธรรมชาติมีสิทธิ และความคุ้มค่าของชีวิตมนุษย์ (Mieczkowski 1995) ในขณะที่เน้นจิตวิญญาณและความดำรงอยู่แยกต่างหากจากวัสดุ ศาสนาฮินดูยังสอนของ transmigration ของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแสดงความเห็นเป็นส่วนใหญ่ anthropocentric ของศาสนาโลกส่งเสริมทัศนคติประมาทและแย่งชิงกับสภาพแวดล้อมที่ไม่ใช่มนุษย์ (เชื่องช้าปี 1992 และสีขาว, 1967) ความเชื่อที่ว่า "คน" จะทำในภาพของพระเจ้ารวมกับคำสั่ง "ของเขา" อดัมและอีฟ "ครองและปราบ" โลกในพระธรรมปฐมกาลนำไปสู่ข้อสันนิษฐานว่ามนุษย์ได้รับการอนุมัติอำนาจเหนือที่ ไม่ใช่มนุษย์และสภาพแวดล้อมที่ไม่มีชีวิต (แนช 1989 และพริกไทย, 1996) นี้ได้รับการปรับปรุงเพิ่มเติมโดยตำแหน่งที่โดดเด่นของมนุษย์มากกว่าธรรมชาติในความคิดของกรีกและต้นยุคของ "เชนที่ดีของการเป็น" การกำจัดของพระเจ้าจากโลกไปยังท้องฟ้าสูงโดยธรรมชาติเพื่อยูดายก็หมายความว่าพระเจ้าเอาความเป็นเอกลักษณ์ที่เลื่อนลอยและสภาพแวดล้อมโดยรอบการสูญเสียมูลค่าทางจิตวิญญาณของตน จึงประหยัดวิญญาณหมายถึงต่อไปนี้พระประสงค์ของพระเจ้าและไม่ธรรมชาติ (พริกไทย 1996) ภายในวันนี้ "เผด็จการตีความ" (เลวินสัน 1995), ธรรมชาติจึงถูกสร้างขึ้นโดย แต่ไม่ได้อาศัยอยู่โดยพระเจ้า ความเชื่อของการปกครองลักษณะภายนอกในขณะที่ยังท้าทายระบบความเชื่อศาสนาของวิญญาณผู้ปกครองหรือตำแหน่งประเภทที่มีอยู่ในทุกชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์และธรรมชาติที่ไม่มีชีวิต (หิน 1993 และสีขาว, 1967) เมื่อปลดออกจากมูลค่าทางจิตวิญญาณธรรมชาติก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์และต่อมาสามารถนำมาใช้โดยมนุษย์ในแฟชั่นประโยชน์โดยไม่ปริปากทางศีลธรรม (ติ้ง 1991). แต่เป็นหิน (1993) แสดงให้เห็นที่จะตำหนิ "ecocide" เมื่อยิวที่นับถือศาสนาคริสต์ ปรัชญาไม่น่าเชื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่น้อยเพราะในพระคัมภีร์ไบเบิลทัศนคติที่มีต่อสภาพแวดล้อมที่ไม่เป็นมนุษย์ที่ไม่ชัดเจน ความท้าทายในรูปแบบของ "อำนาจ" ที่เป็นความคิดของ "การดูแล" ซึ่งเป็นรูปแบบการจดทะเบียนมุสลิมเช่นเดียวกับความเชื่อของคริสเตียน แสดงโดยฟาคำภาษาอาหรับในศาสนาอิสลามคัมภีร์กุรอ่านและคำพูดของศาสดามูฮัมหมัดเน้นความรับผิดชอบของมนุษย์ที่จะทำหน้าที่เป็นเสนาบดีของธรรมชาติซึ่งมีของขวัญของอัลล (Foltz 2000) ในศาสนาคริสต์, theologists ตอนนี้เน้นของพระเจ้า "อ่อนหัด" และกิจกรรมประเพณีของการเคารพธรรมชาติภายในเชื่อของพวกเขา (พริกไทย 1996) เน้นการดูแลในศาสนาคริสต์ว่าทุกชีวิตและวัตถุที่ไม่มีชีวิตเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างของพระเจ้าและไม่มีส่วนหนึ่งเป็นเนื้อแท้ที่เหนือกว่าที่อื่น ๆ (ซิมมอนส์ 1993) การตีความซึ่งหมายความว่าไม่เป็นเจ้าของที่ไม่มีเงื่อนไขของชิ้นส่วนของดาวเคราะห์เรียบร้อย แต่ความไว้วางใจต่อมามีจริยธรรมของความกังวลด้านสิ่งแวดล้อม (คอนเนลลีสมิ ธ และ 1999) อย่างไรก็ตามภายในหลักคำสอนนี้มนุษย์ยังคงเป็นสถานที่ที่ปลายของการสร้างทำหน้าที่เป็นเสนาบดีในช่วงชีวิตอื่น ๆ และวัตถุที่ไม่มีชีวิต ในฐานะที่เป็นแนช (1989) แสดงให้เห็นธรรมชาติที่อยู่ในแนวความคิดของการดูแลที่มีความคิดที่ว่าพระเจ้าได้ให้ธรรมชาติกับมนุษย์. โทษของ "ecocide" เมื่อปรัชญายิวคริสเตียนนอกจากนี้ยังมีความเชื่อน้อยลงเมื่อทัศนคติของศาสนาอื่น ๆ ของโลกที่มีต่อธรรมชาติได้รับการพิจารณา . ศาสนาในสังคมที่ไม่ใช่ตะวันตกมักจะมีลัทธิกีดกันซึ่งแบ่งเขตระหว่างมนุษย์และสภาพแวดล้อมที่ไม่ใช่มนุษย์ ยกตัวอย่างเช่นในศาสนาฮินดูและเชนหลักการทางศาสนาของอหิงสา (ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ใช้ความรุนแรง) กระตุ้นให้เกิดความเชื่อที่ว่าสามัคคีขจรขจายทั้งจักรวาลและว่าควรเคารพธรรมชาติมีสิทธิและคุณค่าของชีวิตมนุษย์ (Mieczkowski 1995) ขณะที่เน้นจิตวิญญาณและการดำรงอยู่แยกต่างหากจากโลกวัสดุฮินดูยังสอนของสังสารวัฏของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แสดงความเห็นเป็น anthropocentric ที่สุดของโลกศาสนา ส่งเสริมทัศนคติประมาทและแย่งชิงกับมนุษย์สิ่งแวดล้อม ( อีตัว 2535 และครั้งที่ไหมสีขาว , 1967 ) ความเชื่อที่ว่า " มนุษย์ " ที่ทำในรูปของพระเจ้า รวมกับ " เค้า " สั่งให้อาดัมและอีฟ " ครองและปราบ " โลกในหนังสือของปฐมกาลนำไปสู่ข้อสันนิษฐานว่ามนุษย์ได้รับอำนาจเหนือมนุษย์ และชีวิต สภาพแวดล้อม ( แนช , 1989 และพริกไทย   , 1996 ) นี้มีการปรับปรุงเพิ่มเติมโดยตำแหน่งเด่นของมนุษย์มากกว่าธรรมชาติในช่วงต้นของกรีกในยุคกลาง และความคิดของ " ถูกล่ามโซ่ " การกำจัดของพระเจ้าจากโลกสู่ท้องฟ้าสูงในศาสนายูดายก็หมายถึงว่าพระเจ้าได้สร้างเอกลักษณ์ทางอภิปรัชญาและสภาพแวดล้อมสูญเสียคุณค่าทางจิตวิญญาณของมัน ดังนั้นการประหยัดวิญญาณหมายความว่าต่อไปนี้ของพระเจ้าและธรรมชาติของพริก ( 1996 ) ในการตีความเผด็จการ " " ( เลวินสัน 1995 ) , ธรรมชาติจึงสร้าง แต่ไม่ได้อาศัยอยู่โดยพระเจ้า ความเชื่อของราชอาณาจักร externalized ธรรมชาติในขณะที่ยังท้าทายความเชื่อนอกรีตของวิญญาณหรือสกุลตำแหน่งปัจจุบันในชีวิตและไม่มีชีวิตมนุษย์ธรรมชาติ ( หิน , 1993 และอะไรไหมสีขาว , 1967 ) เมื่อถอดจากคุณค่าทางจิตวิญญาณ ธรรมชาติก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์ และต่อมาถูกใช้โดยมนุษย์ในแฟชั่นบรรเลงโดยไม่หวาดหวั่น คุณธรรม ( ติ้ง 1991 ) .

ยังเป็นหิน ( 1993 ) แนะนําตำหนิ " การทำลายสิ่งแวดล้อมของคน " ตามปรัชญาคริสเตียนยิวไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งการโน้มน้าว ไม่น้อยเพราะในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลทัศนคติต่อมนุษย์และสิ่งแวดล้อมที่คลุมเครือ ความท้าทายรูปแบบของ " อำนาจ " คือความคิดของ " การดูแล " ธีมโดยธรรมชาติเพื่อมุสลิมเป็นคริสเตียนศรัทธา แสดงโดยระยะอาหรับคาลิฟาในศาสนาอิสลามอัลกุรอานวจนะของศาสดามูฮัมหมัดเน้นความรับผิดชอบของมนุษย์ แสดงเป็น ผู้ดูแล ของธรรมชาติ ซึ่งประกอบด้วยของขวัญของอัลลอฮ์ ( โฟล์ตส 2000 ) ในศาสนาคริสต์ theologists ตอนนี้เน้นพระเจ้า " สีเขียว " และกิจกรรมประเพณีเคารพธรรมชาติภายในลัทธิของพริก ( 1996 )การดูแลในศาสนาคริสต์เน้นที่วัตถุเคลื่อนไหวและไม่มีชีวิตทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างของพระเจ้า และไม่มีส่วนหนึ่งเป็นอย่างโดยเนื้อแท้กว่าๆ ( ซิมมอนส์ 1993 ) การตีความนี้ มิได้หมายถึง เจ้าของของชิ้นส่วนของดาวเคราะห์ ( แต่ caretaking เชื่อใจ ในภายหลังด้วยจรรยาบรรณสิ่งแวดล้อม ( คอนเนลลี่และ Smith 1999 ) อย่างไรก็ตาม ในลัทธินี้มนุษย์ยังคงรักษาสถานที่ที่ปลายของการทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลมากกว่าวัตถุที่เคลื่อนไหวและไม่มีชีวิต . เป็น แนช ( 1989 ) แนะนำโดยธรรมชาติภายในแนวคิดของการดูแล คือ ความคิดที่พระเจ้าประทานให้ ธรรมชาติกับมนุษย์

" โทษของการทำลายสิ่งแวดล้อมของคน " ตามปรัชญาคริสเตียนยิวก็มีความเชื่อน้อย เมื่อทัศนคติของโลกศาสนาอื่น ๆ ที่มีต่อธรรมชาติเป็นสำคัญศาสนาในสังคมตะวันตกมีแนวโน้มที่จะไม่เชื่อซึ่งเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างห้ามปรามสภาพแวดล้อมของมนุษย์และไม่ใช่มนุษย์ . ตัวอย่างเช่น ศาสนาฮินดู และศาสนาเชน หลักการของอหิงสา ( ไม่บาดเจ็บหรือไม่ใช้ความรุนแรง ) กระตุ้นความเชื่อความสามัคคีขจรขจายทั่วจักรวาลและหนึ่งควรเคารพธรรมชาติ มีสิทธิ และคุณค่าของชีวิตของมนุษย์ ( mieczkowski 1995 )ในขณะที่เน้นจิตวิญญาณและตัวตนที่แยกต่างหากจากโลกของวัตถุ ศาสนาฮินดูยังสอนของการย้ายถิ่นฐานของ