A Capitalistby George Gissing______

A Capitalist
by George Gissing
________________________________________
From The House of Cobwebs and Other Stories (1906).
Among the men whom I saw occasionally at the little club in Mortimer Street,--and nowhere else,--was one who drew my attention before I had learnt his name or knew anything about him. Of middle age, in the fullness of health and vigour, but slenderly built; his face rather shrewd than intellectual, interesting rather than pleasing; always dressed as the season's mode dictated, but without dandyism; assuredly he belonged to the money-spending, and probably to the money-getting, world. At first sight of him I remember resenting his cap-a-pie perfection; it struck me as bad form--here in Mortimer Street, among fellows of the pen and the palette
'Oh,' said Harvey Munden, 'he's afraid of being taken for one of us. He buys pictures. Not bad sort, I believe, if it weren't for his snobbishness.'

'His name?'
'Ireton. Has a house in Fitzjohn Avenue, and a high-trotting wife.'
Six months later I recalled this description of Mrs. Ireton. She was the talk of the town, the heroine of the newest divorce case. By that time I had got to know her husband; perhaps once a fortnight we chatted at the club, and I found him an agreeable acquaintance. Before the Divorce Court flashed a light of scandal upon his home, I felt that there was more in him than could be discovered in casual gossip; I wished to know him better. Something of shyness marked his manner, and like all shy men he sometimes appeared arrogant. He had a habit of twisting his moustache nervously and of throwing quick glances in every direction as he talked; if he found some one's eye upon him, he pulled himself together and sat for a moment as if before a photographer. One easily perceived that he was not a man of liberal education; he had rather too much of the 'society' accent; his pronunciation of foreign names told a tale. But I thought him good-hearted, and when the penny-a-liners began to busy themselves with his affairs, I felt sorry for him.
Nothing to his dishonour came out in the trial. He and his interesting spouse had evidently lived a cat-and-dog life throughout the three years of their marriage, but the countercharges brought against him broke down completely. It was abundantly proved that he had not kept a harem somewhere near Leicester Square; that he had not thrown a decanter at Mrs. Ireton. She, on the other hand, left the court with tattered reputation. Ireton got his release, and the weekly papers applauded.
But in Mortimer Street we saw him no more. Some one said that he had gone to live in Paris; some one else reported that he had purchased an estate in Bucks. Presently he was forgotten.
Some three years went by, and I was spending the autumn at a village by the New Forest. One day I came upon a man kneeling under a hedge, examining some object on the ground,--fern or flower, or perhaps insect. His costume showed that he was no native of the locality; I took him for a stray townsman, probably a naturalist. He wore a straw hat and a rough summer suit; a wallet hung from his shoulder. The sound of my steps on crackling wood caused him to turn and look at me. After a moment's hesitation I recognised Ireton.
And he knew me; he smiled, as I had often seen him smile, with a sort of embarrassment. We greeted each other.
'Look here,' he said at once, when the handshaking was over, 'can you tell me what this little flower is?'
I stooped, but was unable to give him the information he desired.
'You don't go in for that kind of thing?'
'Well, no.'
'I'm having a turn at it. I want to know the flowers and ferns. I have a book at my lodgings, and I look the things up when I get home.'
His wallet contained a number of specimens; he plucked up the little plant by the root, and stowed it away. I watched him with curiosity. Perhaps I had seen only his public side; perhaps even then he was capable of dressing roughly, and of rambling for his pleasure among fields and wood. But such a possibility had never occurred to me. I wondered whether his brilliant wife had given him a disgust for the ways of town. If so, he was a more interesting man than I had supposed.
'Where are you staying?' he asked, after a glance this way and that.
I named the village, two miles away.
'Working?'
'Idling merely.'
In a few minutes he overcame his reserve and began to talk of the things which he knew interested me. We discussed the books of the past season, the exhibitions, the new men in letters and art. Ireton said that he had been living at a wayside inn for about a week; he thought of moving on, and, as I had nothing to do, suppose he came over for a few days to the village where I was camped? I welcomed the proposal.
'There's an inn, I dare say? I like the little inns in this part of the country. Dirty, of course, and the cooking hideous; but it's pleasant for a change. I like to be awoke by the cock crowing, and to see the grubby little window when I open my eyes.'
I began to suspect that he had come down in the world. Could his prosperity have been due to Mrs. Treton? Had she carried off the money? He might affect a liking for simple things when grandeur was no longer in his reach. Yet I remembered that he had undoubtedly been botanising before he knew of my approach, and such a form of pastime seemed to prove him sincere.
By chance I witnessed his arrival the next morning. He drove up in a farmer's trap, his luggage a couple of large Gladstone-bags. That day and the next we spent many hours together. His vanity, though not outgrown, was in abeyance; he talked with easy frankness, yet never of what I much desired to know, his own history and present position. It was his intellect that he revealed to me. I gathered that he had given much time to study during the past three years, and incidentally it came out that he had been living abroad; his improved pronunciation of the names of French artists was very noticeable. At his age--not less than forty-five--this advance argued no common mental resources. Whether he had suffered much, I could not determine; at present he seemed light-hearted enough.
Certainly there was no affectation in his pursuit of botany; again and again I saw him glow with genuine delight when he had identified a plant. After all, this might be in keeping with his character, for even in the old days he had never exhibited--at all events to me--a taste for the ignobler luxuries, and he had seemed to me a very clean-minded man. I never knew any one who refrained so absolutely from allusion, good or bad, to his friends or acquaintances. He might have stood utterly alone in the world, a simple spectator of civilisation.
At length I ventured upon a question.
'You never see any of the Mortimer Street men?'
'No,' he answered carelessly, 'I haven't come in their way lately, somehow.'
That evening our ramble led us into an enclosure where game was preserved. We had lost our way, and Ireton, scornful of objections, struck across country, making for a small plantation which he thought he remembered. Here, among the trees, we were suddenly face to face with an old gentleman of distinguished bearing, who regarded us sternly.
'Is it necessary,' he said, 'to tell you that you are trespassing?'
The tone was severe, but not offensive. I saw my companion draw himself to his full height.
'Not at all necessary,' he answered, in a voice that surprised me, it was so nearly insolent. 'We are making our way to the road as quickly as possible.'
'Then be so good as to take the turning to the right when you reach the field,' said our admonisher coldly. And he turned his back upon us.
I looked at Ireton. To my astonishment he was pallid, the lines of his countenance indicating fiercest wrath. He marched on in silence till we had reached the field.
'The fellow took us for cheap-trippers, I suppose,' then burst from his lips.
'Not very likely.'
'Then why the devil did he speak like that?'

The grave reproof had exasperated him; he was flushed and his hands trembled. I observed him with the utmost interest, and it became clear from the angry words he poured forth that he could not endure to be supposed anything but a gentleman at large. Here was the old characteristic; it had merely been dormant. I tried to laugh him out of his irritation, but soon saw that the attempt was dangerous. On the way home he talked very little; the encounter in the wood had thoroughly upset him.
Next morning he came into my room with a laugh that I did not like; he seated himself stiffly, looked at me from beneath his knitted brows, and said in an aggressive tone:
'I have got to know all about that impudent old fellow.'
'Indeed? Who is he?'
'A poverty-stricken squire, with an old house and a few acres--the remnants of a large estate gambled away by his father. I know him by name, and I'm quite sure that he knows me. If I had offered him my card, as I thought of doing, I dare say his tone would have changed.'
This pettishness amused me so much that I pretended to be a little sore myself.
'His poverty, I suppose, has spoilt his temper.'
'No doubt,--I can understand that,' he added, with a smile. 'But I don't allow people to treat me like a tramp. I shall go up and see him this afternoon.'
'And insist on an apology?'
'Oh, there'll be no need of insisting. The fellow has several unmarried daughters.'
It seemed to me that my companion was bent on showing his worst side. I returned to my old thoughts of him; he was snobbish, insolent, generally detestable; but a man to be studied, and I let him talk as he would.
The reduced squire was Mr. Humphrey Armitage, of Brackley Hall. For my own part, the demeanour of this gentleman had seemed perfectly adapted to the occasion; we were strangers plunging through his preserves, and his tone to us had nothing improper; it was we who owed an apology. In point of breeding, I felt sure that Ireton could not compare with Mr. Armitage for a moment, and it seemed to

'His name?'
'Ireton. Has a house in Fitzjohn Avenue, and a high-trotting wife.'
Six months later I recalled this description of Mrs. Ireton. She was the talk of the town, the heroine of the newest divorce case. By that time I had got to know her husband; perhaps once a fortnight we chatted at the club, and I found him an agreeable acquaintance. Before the Divorce Court flashed a light of scandal upon his home, I felt that there was more in him than could be discovered in casual gossip; I wished to know him better. Something of shyness marked his manner, and like all shy men he sometimes appeared arrogant. He had a habit of twisting his moustache nervously and of throwing quick glances in every direction as he talked; if he found some one's eye upon him, he pulled himself together and sat for a moment as if before a photographer. One easily perceived that he was not a man of liberal education; he had rather too much of the 'society' accent; his pronunciation of foreign names told a tale. But I thought him good-hearted, and when the penny-a-liners began to busy themselves with his affairs, I felt sorry for him.
Nothing to his dishonour came out in the trial. He and his interesting spouse had evidently lived a cat-and-dog life throughout the three years of their marriage, but the countercharges brought against him broke down completely. It was abundantly proved that he had not kept a harem somewhere near Leicester Square; that he had not thrown a decanter at Mrs. Ireton. She, on the other hand, left the court with tattered reputation. Ireton got his release, and the weekly papers applauded.
But in Mortimer Street we saw him no more. Some one said that he had gone to live in Paris; some one else reported that he had purchased an estate in Bucks. Presently he was forgotten.
Some three years went by, and I was spending the autumn at a village by the New Forest. One day I came upon a man kneeling under a hedge, examining some object on the ground,--fern or flower, or perhaps insect. His costume showed that he was no native of the locality; I took him for a stray townsman, probably a naturalist. He wore a straw hat and a rough summer suit; a wallet hung from his shoulder. The sound of my steps on crackling wood caused him to turn and look at me. After a moment's hesitation I recognised Ireton.
And he knew me; he smiled, as I had often seen him smile, with a sort of embarrassment. We greeted each other.
'Look here,' he said at once, when the handshaking was over, 'can you tell me what this little flower is?'
I stooped, but was unable to give him the information he desired.
'You don't go in for that kind of thing?'
'Well, no.'
'I'm having a turn at it. I want to know the flowers and ferns. I have a book at my lodgings, and I look the things up when I get home.'
His wallet contained a number of specimens; he plucked up the little plant by the root, and stowed it away. I watched him with curiosity. Perhaps I had seen only his public side; perhaps even then he was capable of dressing roughly, and of rambling for his pleasure among fields and wood. But such a possibility had never occurred to me. I wondered whether his brilliant wife had given him a disgust for the ways of town. If so, he was a more interesting man than I had supposed.
'Where are you staying?' he asked, after a glance this way and that.
I named the village, two miles away.
'Working?'
'Idling merely.'
In a few minutes he overcame his reserve and began to talk of the things which he knew interested me. We discussed the books of the past season, the exhibitions, the new men in letters and art. Ireton said that he had been living at a wayside inn for about a week; he thought of moving on, and, as I had nothing to do, suppose he came over for a few days to the village where I was camped? I welcomed the proposal.
'There's an inn, I dare say? I like the little inns in this part of the country. Dirty, of course, and the cooking hideous; but it's pleasant for a change. I like to be awoke by the cock crowing, and to see the grubby little window when I open my eyes.'
I began to suspect that he had come down in the world. Could his prosperity have been due to Mrs. Treton? Had she carried off the money? He might affect a liking for simple things when grandeur was no longer in his reach. Yet I remembered that he had undoubtedly been botanising before he knew of my approach, and such a form of pastime seemed to prove him sincere.
By chance I witnessed his arrival the next morning. He drove up in a farmer's trap, his luggage a couple of large Gladstone-bags. That day and the next we spent many hours together. His vanity, though not outgrown, was in abeyance; he talked with easy frankness, yet never of what I much desired to know, his own history and present position. It was his intellect that he revealed to me. I gathered that he had given much time to study during the past three years, and incidentally it came out that he had been living abroad; his improved pronunciation of the names of French artists was very noticeable. At his age--not less than forty-five--this advance argued no common mental resources. Whether he had suffered much, I could not determine; at present he seemed light-hearted enough.
Certainly there was no affectation in his pursuit of botany; again and again I saw him glow with genuine delight when he had identified a plant. After all, this might be in keeping with his character, for even in the old days he had never exhibited--at all events to me--a taste for the ignobler luxuries, and he had seemed to me a very clean-minded man. I never knew any one who refrained so absolutely from allusion, good or bad, to his friends or acquaintances. He might have stood utterly alone in the world, a simple spectator of civilisation.
At length I ventured upon a question.
'You never see any of the Mortimer Street men?'
'No,' he answered carelessly, 'I haven't come in their way lately, somehow.'
That evening our ramble led us into an enclosure where game was preserved. We had lost our way, and Ireton, scornful of objections, struck across country, making for a small plantation which he thought he remembered. Here, among the trees, we were suddenly face to face with an old gentleman of distinguished bearing, who regarded us sternly.
'Is it necessary,' he said, 'to tell you that you are trespassing?'
The tone was severe, but not offensive. I saw my companion draw himself to his full height.
'Not at all necessary,' he answered, in a voice that surprised me, it was so nearly insolent. 'We are making our way to the road as quickly as possible.'
'Then be so good as to take the turning to the right when you reach the field,' said our admonisher coldly. And he turned his back upon us.
I looked at Ireton. To my astonishment he was pallid, the lines of his countenance indicating fiercest wrath. He marched on in silence till we had reached the field.
'The fellow took us for cheap-trippers, I suppose,' then burst from his lips.
'Not very likely.'
'Then why the devil did he speak like that?'

The grave reproof had exasperated him; he was flushed and his hands trembled. I observed him with the utmost interest, and it became clear from the angry words he poured forth that he could not endure to be supposed anything but a gentleman at large. Here was the old characteristic; it had merely been dormant. I tried to laugh him out of his irritation, but soon saw that the attempt was dangerous. On the way home he talked very little; the encounter in the wood had thoroughly upset him.
Next morning he came into my room with a laugh that I did not like; he seated himself stiffly, looked at me from beneath his knitted brows, and said in an aggressive tone:
'I have got to know all about that impudent old fellow.'
'Indeed? Who is he?'
'A poverty-stricken squire, with an old house and a few acres--the remnants of a large estate gambled away by his father. I know him by name, and I'm quite sure that he knows me. If I had offered him my card, as I thought of doing, I dare say his tone would have changed.'
This pettishness amused me so much that I pretended to be a little sore myself.
'His poverty, I suppose, has spoilt his temper.'
'No doubt,--I can understand that,' he added, with a smile. 'But I don't allow people to treat me like a tramp. I shall go up and see him this afternoon.'
'And insist on an apology?'
'Oh, there'll be no need of insisting. The fellow has several unmarried daughters.'
It seemed to me that my companion was bent on showing his worst side. I returned to my old thoughts of him; he was snobbish, insolent, generally detestable; but a man to be studied, and I let him talk as he would.
The reduced squire was Mr. Humphrey Armitage, of Brackley Hall. For my own part, the demeanour of this gentleman had seemed perfectly adapted to the occasion; we were strangers plunging through his preserves, and his tone to us had nothing improper; it was we who owed an apology. In point of breeding, I felt sure that Ireton could not compare with Mr. Armitage for a moment, and it seemed to

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เป็นทุนโดยจอร์จ Gissing________________________________________จากบ้านของ Cobwebs และเรื่องราวอื่น ๆ (1906)ระหว่างผู้ชายที่ผมเห็นบางที่คลับเล็ก ๆ ในมอร์ทามเมอร์อาร์ Street, - และไม่มีที่ไหนอื่น-, ถูกคนที่ดึงความสนใจของฉันก่อนที่ฉันได้เรียนรู้ชื่อของเขา หรือรู้อะไรเกี่ยวกับเขา ของยุคกลาง ในความสำเร็จของสุขภาพและเฟะ แต่ สร้าง slenderly หน้าที่ไหวพริบค่อนข้างมากกว่าทางปัญญา ที่น่าสนใจ มากกว่า ตระการ มักจะแต่งตัวเป็นโหมดฤดูกาล บอก แต่ไม่ มี dandyism แน่นอนเขาอยู่การเงินค่าใช้จ่าย การคง สู่โลกการเงินรับ ที่ตาของเขา ผมจำ resenting ของเขา cap-a-pie สมบูรณ์ มันหลงฉันเป็นแบบฟอร์มไม่ดี - ที่นี่ในมอร์ทามเมอร์อาร์ Street ระหว่างเฟลโล่ส์ปากกาและสีฮาร์วี่ Munden 'โอ้ ว่า ' กำลังถูกใช้สำหรับหนึ่งเรากลัว เขาซื้อรูปภาพ เรียงลำดับไม่ ผม ถ้าไม่ได้สำหรับ snobbishness ของเขา.''เขาชื่อ'' Ireton มีบ้านใน Fitzjohn Avenue และภรรยาสูง trotting .'หกเดือนผมยกเลิกคำอธิบายของนาง Ireton เธอพูดเมือง นางเอกหย่ากรณีใหม่ล่าสุด โดยที่ มีผมรู้สามี บางทีครั้งเดียวสั้น ๆ ที่เรา chatted ที่คลับ และก็พบเขาเป็นคนรู้จักคบหา ก่อนศาลหย่าอ่อนประกายไฟของสแกนดัลตามบ้านของเขา ฉันรู้สึกว่า มีเพิ่มเติมในพระองค์มากกว่าสามารถพบได้ในกอสซิปสบาย ๆ ฉันปรารถนารู้จักเขาดีขึ้น ท่วงท่าของความอายที่ทำเครื่องหมาย และเช่นทุกคนอาย เขาบางครั้งปรากฏยศฐาบรรดาศักดิ์ เขามีนิสัยบิด moustache เขาคน และทิ้งสายตาแปลกอย่างรวดเร็วในทุกทิศทางเป็นเขาพูด ถ้าเขาพบบางตัวตาเขา เขาดึงตัวเองเข้าด้วยกัน และนั่งครู่เหมือนก่อนเป็นช่างภาพ หนึ่งได้รับรู้ว่า เขาไม่ใช่คนของเสรีศึกษา เขาค่อนข้างมากเกินไปของสำเนียง 'สังคม' การออกเสียงชื่อต่างประเทศเขาบอกว่า เป็นเรื่อง แต่ฉันคิดว่า เขาดีต้อนรับของคน และเมื่อการเงินการอนามัยเริ่มไม่ว่างเองกับกิจการของเขา ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับเขาไม่ dishonour ของเขาออกมาในการทดลอง เขาและภรรยาของเขาน่าสนใจมีอย่างเห็นได้ชัดอยู่ชีวิตแมว และสุนัขตลอด 3 ปีของการแต่งงานของพวกเขา แต่ countercharges มันยากจนลงอย่างสมบูรณ์ มันอุดมสมบูรณ์ถูกพิสูจน์ว่า เขาไม่ได้เก็บเป็นฮาเร็มไหนสักแห่งใกล้กับเลสเตอร์สแควร์ นั้นเขาได้โยนขวดเหล้าที่นาง Ireton เธอ คง ซ้ายศาล มีชื่อเสียง tattered Ireton ได้ปล่อยให้ออกมา และเอกสารประจำสัปดาห์นั้นสรรเสริญแต่ถนนมอร์ทามเมอร์อาร์ เราเห็นเขาไม่ได้ บางหนึ่งกล่าวว่า เขาได้ไปอาศัยอยู่ในปารีส บางคนรายงานว่า เขาได้ซื้อที่ดินใน Bucks ปัจจุบันเขาถูกลืมปีสามไปด้วย และฉันได้ใช้จ่ายฤดูใบไม้ร่วงที่เป็นหมู่บ้านริมป่าใหม่ วันหนึ่งฉันมาตามคนนั่งภายใต้การป้องกัน ตรวจสอบวัตถุบางอย่างบนพื้นดิน, - เฟิร์น หรือ ดอกไม้ หรืออาจเป็นแมลง เครื่องแต่งกายของเขาแสดงให้เห็นว่า เป็นคนพื้นเมืองท้องถิ่น ไม่ ผมเอาเขาสำหรับ townsman หลงทาง ธรรมชาตินิยมคง เขาสวมหมวกฟางและสูทร้อนหยาบ กระเป๋าสตางค์ที่ห้อยจากไหล่ของเขา เสียงของฉันตอนบน crackling ไม้เกิดเขา เพื่อเปิดดูที หลังจากลังเลของครู่ ฉันยัง Iretonและเขารู้ว่าฉัน เขายิ้ม ฉันมักจะเห็นเขายิ้ม มีการเรียงลำดับของความลำบากใจ เรารับการต้อนรับกัน'ดู เขากล่าวว่า ครั้ง เมื่อทฤษฎีที่ผ่าน 'สามารถคุณบอกว่า ดอกไม้นี้น้อยคืออะไร"ฉัน stooped แต่ไม่สามารถให้ข้อมูลที่เขาต้องการเขา'คุณไม่หาในสิ่งที่ชนิด''ดี ไม่'' ฉันมีแต้มที่ อยากทราบว่าดอกไม้และเฟิร์น ผมมีหนังสือเดินทางของฉัน และฉันมองสิ่งขึ้นเมื่อฉันได้รับบ้าน.'กระเป๋าสตางค์ของเขาประกอบด้วยจำนวนไว้เป็นตัวอย่าง เขาควักค่าโรงงานเล็กน้อย โดยราก และ stowed เก็บ ผมเห็นเขา มีความอยากรู้ บางทีผมเห็นเฉพาะเขาสาธารณะด้าน บางทีแม้แต่แล้วเขาได้สามารถแต่งตัวหยาบ ๆ และ rambling สำหรับความสุขของเขาเขตและไม้ แต่ไปได้ดังกล่าวก็เคยเกิดขึ้นกับฉัน สงสัยว่า ว่า ภรรยาของเขาสดใสมีให้เขาชังเป็นแบบเมือง ถ้าดังนั้น เขาเป็นคนน่าสนใจมากขึ้นกว่าฉันก็ควร'ที่มีคุณอยู่ "เขาถาม หลังจากการวิธีนี้และผมชื่อวิลเลจ สองห่าง'ทำงาน"'Idling เพียง'ในไม่กี่นาที เขา overcame สำรองของเขา และเริ่มที่จะพูดในสิ่งที่เขารู้สนใจ เรากล่าวถึงหนังสือของคนใหม่ในจดหมายและศิลปะ นิทรรศการที่ ฤดูกาลที่ผ่านมา Ireton กล่าวว่า เขาได้อาศัยอินน์หนีสำหรับเกี่ยวกับสัปดาห์ เขาคิดว่า ย้ายบน และ เป็นอะไร สมมติว่า มี เขามากี่วันที่ฉันถูก camped หมู่บ้าน ฉันต้อนรับข้อเสนอ' มีการอินน์ ฉันกล้าพูดได้อย่างไร ชอบอินส์เล็กน้อยในส่วนนี้ของประเทศ สกปรก หลักสูตร และปรุงอาหาร hideous แต่ก็ดีสำหรับการเปลี่ยนแปลง ชอบถูกปลุก โดย crowing ไก่ และเห็นหน้าต่างเล็ก ๆ ทำเลเมื่อเปิดตาของฉัน.'เริ่มสงสัยว่า เขาได้มาลงในโลก จะได้รับความมั่งคั่งเนื่องจากนาง Treton เธอได้ดำเนินออกเงิน เขาอาจมีผลต่อความชื่นชอบในสิ่งที่ง่ายเมื่อรู้สึกได้ถึงของเขาไม่ แต่ ฉันจำว่า เขาก็ไม่ต้องสงสัยแล้ว botanising เขารู้วิธีของฉัน และดูเหมือน เขาพิสูจน์ความจริงใจเช่นแบบฟอร์มของงานอดิเรกบังเอิญผมเห็นในเช้าวันถัดมาของเขา เขาขับรถขึ้นในกับดักของชาวนา กระเป๋าของเขาคู่ของแกลดสโตนถุงใหญ่ วันที่และถัดไปที่เราใช้กันหลายชั่วโมง โต๊ะเครื่องแป้งของเขา แต่ไม่ outgrown ถูก abeyance เขาพูดคุย ด้วยง่าย frankness ยังไม่เคยอะไรผมมากต้องรู้ เขาเองประวัติ ศาสตร์ และตำแหน่งปัจจุบัน สติปัญญาของเขาที่เขาเปิดเผยให้ฉันได้ ฉันรวบรวมว่า เขามีกำหนดเวลาเรียนในช่วงสามปี และบังเอิญ มันออกมาว่า เขาอาศัยต่างประเทศ ของเขาดีขึ้นการออกเสียงชื่อของศิลปินฝรั่งเศสเห็นได้ชัดมาก ที่เขาอายุ - ไม่น้อยกว่า forty-five - ล่วงหน้านี้โต้เถียงไม่มีทรัพยากรจิตทั่วไป ว่า เขาได้รับความเดือดร้อนมาก ฉันไม่สามารถกำหนด ปัจจุบัน ดูสวยพอแน่นอนมีไม่ affectation ในการติดตามของโบตานี อีกครั้งและอีกครั้งฉันเห็นเขาเรืองแสง ด้วยความสุขที่แท้จริงเมื่อเขามีระบุโรงงาน หลังจากที่ทุก นี้อาจเน้นอักขระของเขา แม้ในวันเก่าที่เขามีไม่เคยจัดแสดง - ใน events ทั้งผมรสชาติสำหรับความหรูหรา ignobler และเขาได้ประจักษ์กับฉันมากสะอาดใจชาย ฉันไม่รู้ว่าทุกคน refrained อย่างแน่นอนดังนั้นจากการพูด ดี หรือไม่ ดี เพื่อนหรือคนรู้จักของเขา เขาอาจมีอยู่เพียงอย่างเดียวเพราะในโลก การแข่งขันเรื่องของยังยาว ฉัน ventured ตามคำถาม'คุณไม่เคยเห็นของผู้ชาย Street มอร์ทามเมอร์อาร์''ไม่ เขาตอบลวก ๆ 'ไม่ได้มาในทางของพวกเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้ อย่างใด'ที่เย็น ramble เรานำเราเป็นตู้เกมถูกเก็บรักษาไว้ที่ เราได้หลงทาง และ Ireton, scornful ของอุปสรรค หลงข้ามประเทศ ทำสวนเล็ก ๆ ที่เขาคิดว่า เขาจำได้ ที่นี่ ระหว่างต้น ได้ทันที face to face with เป็นสุภาพบุรุษเก่าของทั้งแบก ผู้ถือเรา sternly'มัน, "เขากล่าวว่า, 'เพื่อบอกคุณว่า คุณมีการบุกรุกหรือไม่'เสียงไม่รุนแรง แต่ไม่ก้าวร้าว ผมเห็นเพื่อนของฉันวาดเองให้เต็มความสูงของเขา'ไม่จำเป็น เขา ตอบ เสียงที่ประหลาดใจฉัน ก็กำเริบเกือบดังนั้น 'เราทำของเราไปอยู่โดยเร็วที่สุด''แล้วจะให้ดีเพื่อจะเปิดทางด้านขวาเมื่อถึงฟิลด์ กล่าวว่า admonisher ของเรา coldly และเขาเปิดเขาตามเราผมมองที่ Ireton เพื่อ astonishment ฉัน กำลังสคลา บรรทัดของเขาสนับสนุนแสดงอาชญาร้ายมากที่สุด เขาเดินบนในความเงียบจนเรามาถึงฟิลด์แล้ว 'คนเอาเราในราคาประหยัด-trippers ฉันคิดว่า ออกมาจากริมฝีปากของเขา'ไม่น่า''แล้วทำไมมารไม่พูดเช่นนั้น"การติเตียนจนได้ exasperated เขา เขาถูกล้าง และมือของเขา trembled ผมสังเกตเขาพร้อมดอกเบี้ยสูงสุด และมันเป็นที่ชัดเจนจากคำว่าโกรธเขา poured ไปว่า เขาไม่อาจทนที่จะควรเป็นอะไรแต่เป็นสุภาพบุรุษมีขนาดใหญ่ ที่นี่มีลักษณะเก่า ก็แค่ได้แต่ ฉันพยายามหัวเราะเขาจากการระคายเคืองของเขา แต่เร็ว ๆ นี้ เห็นว่า ความพยายามที่ไม่อันตราย ทางบ้าน เขาคุยกันน้อยมาก พบในไม้ได้อย่างอารมณ์เสียเขาเช้าวันถัดไปเขามาในห้องด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ไม่ชอบ เขานั่งเอง stiffly มองฉัน from beneath เลือนเขาถัก และว่า การก้าวร้าวเสียง:'มีผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเพื่อนเก่าที่ยโสโอหัง'' จริงหรือ ใครคือเขา? "' Squire ที่ยากจนข้นแค้น บ้านเก่าและกี่เอเคอร์ - เศษทรัพย์สินขนาดใหญ่การพนันไป โดยพ่อของเขา ฉันรู้ว่าเขาตามชื่อ และผมค่อนข้างแน่ใจว่า เขารู้ว่าฉัน ถ้าฉันได้เสนอเขาบัตรของฉัน ที่คิดทำ ผมกล้าบอกว่า เสียงของเขาจะมีการเปลี่ยนแปลง 'Pettishness นี้ amused ฉันมากว่า pretended จะเจ็บเล็กน้อยเอง'ความยากจนของเขา ฉันคิดว่า มีนิสัยอารมณ์ของเขา'' ไม่ต้องสงสัย, -ผมเข้าใจได้ว่า เขาเพิ่ม มีรอยยิ้มได้ " แต่ฉันไม่ยอมให้คนอื่นรักษาฉันเหมือนคนจรจัด ฉันจะ ไปขึ้นเขาดูบ่ายนี้ '"และยืนยันในการขอโทษหรือไม่"' โอ้ มีจะไม่จำเป็นต้อง insisting คนมีลูกสาวโสดหลาย 'เหมือนกับผมว่า เพื่อนของฉันได้ตั้งใจแสดงด้านที่เลวร้ายที่สุดของเขา ผมกลับไปผมคิดเก่าของเขา เขาเป็นคนรวจ กำเริบ โหด ร้ายโดยทั่วไป แต่คนให้สามารถศึกษา และปล่อยให้เขาพูด ตามที่เขาต้องการนายฟรีย์อาร์มิเทจ ของ Brackley ฮอลล์ squire ลดลงได้ ในส่วนของฉันเอง หน่วยก้านของสุภาพบุรุษนี้ได้ประจักษ์อย่างสมบูรณ์ปรับโอกาส เราถูกคนแปลกหน้าหลั่นผ่านการกวนของเขา และเสียงของเขากับเรามีอะไรไม่เหมาะสม มันเป็นเราที่เป็นหนี้การขอโทษ In point of พันธุ์ ฉันรู้สึกแน่ ใจว่า Ireton จะไม่เปรียบเทียบกับนายอาร์มิเทจครู่ เหมือนกับ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ทุนนิยม
โดยจอร์จกิสซิง ________________________________________

จากเรือนของ cobwebs และเรื่องอื่น ๆ ( 1906 ) .
ในหมู่ผู้ชายที่ผมเห็นบางครั้งที่สโมสรเล็ก ๆน้อย ๆใน Mortimer Street , -- และไม่มีที่ไหนเลยอื่น -- เป็นคนที่ดึงความสนใจของฉันก่อนที่ฉันจะได้เรียนรู้ชื่อของเขา หรือรู้อะไรเกี่ยวกับเขา อายุกลาง ในความสมบูรณ์ของสุขภาพและความแข็งแรง แต่ slenderly สร้าง ;หน้าค่อนข้างเร็วกว่าสติปัญญาของเขาน่าสนใจ มากกว่า ความชอบ มักจะแต่งตัวเป็นฤดูกาลของโหมดที่บอก แต่ถ้าไม่มี dandyism ; แน่นอนเขาเป็นเงินใช้จ่าย และคงเงินที่ได้รับ , โลก ครั้งแรกที่เขาจำได้ว่าอาฆาตแค้นของเขา cap-a-pie สมบูรณ์ ; มันหลงฉันเป็นฟอร์มแย่ใน Mortimer Street , ระหว่างเพื่อนของปากกาและจาน
โอ. .' ฮาร์วี่มันเดิ่น " เขากลัวไปหนึ่งคน เขาซื้อภาพ ไม่เลว เรียง ผมเชื่อว่า ถ้ามันไม่ได้สำหรับ snobbishness ของเขา . '

'his ชื่อ ?
'ireton . มีบ้านใน fitzjohn Avenue , และสูง trotting ภรรยา '
6 เดือนต่อมาผมเรียกนี้รายละเอียดของนางอีรีตอน . เธอพูดคุยของเมือง นางเอกของกรณีการหย่าร้างใหม่ล่าสุดในตอนนั้น ผมได้รู้ว่าสามีของเธอ บางทีถ้าเห็นว่าเราคุยกันที่คลับ และเจอคนรู้จักคบหา ก่อนศาลหย่ากับประกายแสงของเรื่องอื้อฉาวขึ้นที่บ้านของเขา ผมรู้สึกว่ามีมากขึ้นในเขามากกว่า อาจจะค้นพบในแบบสบาย ๆ นินทา ฉันปรารถนาที่จะรู้ว่าเขาดีกว่า บางอย่างของความอายเครื่องหมายลักษณะของเขาและก็เหมือนกับอายคนเค้า บางครั้งดูเหมือนหยิ่ง เขามีนิสัยชอบบิดหนวดเขากระสับกระส่ายและโยนอย่างรวดเร็วสายตาในทุกทิศทางตามที่เขาพูด ถ้าเขาเจอสายตาเมื่อเขาดึงตัวเองเข้าด้วยกันและนั่งสักครู่ถ้าต่อหน้าช่างภาพ หนึ่งสามารถรับรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนของการศึกษาแนวเสรี เขาค่อนข้างมากเน้น ' สังคม 'การออกเสียงของเขาชื่อต่างประเทศบอกเรื่องราว . แต่ผมคิดว่าเขามีจิตใจดี และเมื่อ penny-a-liners เริ่มยุ่งตัวเองกับกิจการของเขา ผมรู้สึกเสียใจกับเขา .
ไม่มีอะไรความอัปยศของเขาออกมาในการทดลอง เขาและภรรยาของเขาที่น่าสนใจมีเด่นชัดอยู่ปากหวานตลอดสามปีของการแต่งงานของพวกเขาแต่ countercharges นำกับเขาเสียหมด มันพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้เก็บแยะฮาเร็มแห่งหนึ่งใกล้ Leicester Square ; เขาไม่ได้โยนขวดเหล้าที่คุณนายอีรีตอน . เธอบนมืออื่น ๆที่ออกจากศาลที่มีชื่อเสียงผ้าขี้ริ้วแล้ว อีรีตอนโดนปล่อยตัว และเอกสารประจําสัปดาห์ปรบมือ .
แต่มอร์ติเมอร์ ถนนที่เราเห็นเขาไม่บางคนบอกว่า เขาไปอาศัยอยู่ในปารีส ; บางคนอื่นรายงานว่า เขาได้ซื้อคฤหาสน์ในเหรียญ ปัจจุบันเขาถูกลืม .
บาง สามปีผ่านไป ฉันได้ใช้ฤดูใบไม้ร่วงที่หมู่บ้านป่าใหม่ วันหนึ่งผมมาเมื่อผู้ชายคุกเข่าภายใต้ความเสี่ยงตรวจสอบวัตถุบางอย่างบนพื้นดิน -- เฟิร์น หรือดอกไม้ หรือแมลงเครื่องแต่งกายของเขาแสดงว่าเขาไม่มีพื้นเมืองของท้องถิ่น ฉันเอาเขาสำหรับ townsman หลงทาง คงเป็นนักธรรมชาตินิยม เขาสวมหมวกฟางและฤดูร้อนหยาบเหมาะ ; กระเป๋าสตางค์ห้อยจากไหล่ของเขา เสียงฝีเท้าของผมในก่อไม้ทำให้เขาหันมองที่ฉัน หลังจากลังเลผมจำอีรีตอน .
และเขารู้จักผม เขายิ้ม ผมก็มักจะเห็นเขายิ้มกับการจัดเรียงของการขายหน้า เราทักทายกัน .
นี่เธอนะ ' เขาพูดทันทีเมื่อจับมือกันแล้ว ' คุณสามารถบอกฉันว่าดอกไม้นี้คือ ?
ผมก้มลง แต่ไม่สามารถให้ข้อมูลที่เขาต้องการ .
" อย่าไปในที่แบบนั้น ?
'well ไม่ '
" กำลังจะเปิดที่ ฉันต้องการรู้ว่า ดอกไม้ และเฟิร์น ผมมีหนังสือที่พักของฉันผมมองสิ่งต่าง ๆขึ้น เมื่อผมกลับถึงบ้าน '
กระเป๋าสตางค์ของเขามีจำนวนตัวอย่าง เขาถอนพืชเล็ก ๆน้อย ๆจากราก และเก็บมันไป ฉันมองเขาด้วยความสงสัย บางทีฉันอาจจะได้เห็นแค่ข้างๆ สาธารณะ บางทีแม้แต่เขาก็แต่งตัวเก่งๆ และทำเพื่อความสุขของเขา ท่ามกลางทุ่งนา และไม้ แต่ความเป็นไปได้เช่นที่เคยเกิดขึ้นกับผมผมสงสัยว่า ภรรยาของเขาที่ยอดเยี่ยมมีให้เขาขยะแขยง ในแบบของเมือง ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจมากกว่าที่ฉันควรจะ .
'where คุณอยู่ ? เขาถามหลังจากที่ได้อย่างรวดเร็วด้วยวิธีนี้และ
ฉันชื่อหมู่บ้านสองห่างออกไป 'working
' ? 'idling

'
ในไม่กี่นาที เขาเอาชนะสำรองของเขา และเริ่มพูดในสิ่งที่เขารู้ ผมสนใจเราได้พูดถึงหนังสือของฤดูกาล ผ่านนิทรรศการ คนใหม่ในตัวอักษรและศิลปะ อีรีตอนกล่าวว่าเขาได้รับอยู่ที่ขอบทาง อินน์ ประมาณ 1 สัปดาห์ เขาคิดจะย้ายออกไป และ ผมไม่มีอะไรทำ คิดว่าเขามาไม่กี่วัน หมู่บ้านที่ผมอยู่ตลอด ? ผมยินดีรับข้อเสนอ
มันอาจเป็น อินน์ ที่ผมกล้าพูด ผมชอบอินน้อย ในส่วนนี้ของประเทศสกปรกแน่นอน และอาหารที่น่าเกลียด แต่มันก็ดีสำหรับการเปลี่ยนแปลง ฉันชอบที่จะตื่นขึ้นโดยไก่ขัน และได้เห็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆสกปรก เมื่อฉันลืมตา '
ฉันเริ่มสงสัยว่าเขาได้ลงมาบนโลก อาจจะความเจริญรุ่งเรืองของเขาได้เนื่องจากคุณ treton ? เธอทำจากเงิน เขาอาจจะมีผลต่อความชอบในสิ่งที่ง่ายเมื่อบารมียังไม่ไปถึงเขาแต่ผมจำได้ว่าเขามีไม่ต้องสงสัยถูก botanising มาก่อน เขารู้วิธีการของฉัน และเป็นรูปแบบของงานอดิเรกที่ดูเหมือนจะพิสูจน์ว่าเขาจริงใจ
ผมมีโอกาสเห็นเขามาถึงเช้าวันถัดไป เขาขับรถในกับดักของชาวนาของเขาที่เก็บคู่ขนาดใหญ่ขนาดใหญ่กระเป๋า และวันต่อไป เราใช้เวลาหลายชั่วโมงด้วยกัน ความหยิ่งยะโสของเขา แม้ไม่เบื่อ ในการหยุดชั่วคราว ;เขาพูดกับความตรงไปตรงมาได้ง่าย ยังไม่เคยว่าฉันมากอยากจะทราบประวัติและตำแหน่งปัจจุบันของเขาเอง มันเป็นปัญญาที่เขาพบฉัน ฉันรวบรวมข้อมูลที่เขาได้รับมากเวลาเรียนในช่วงสามปีที่ผ่านมา และบังเอิญมันออกมาว่า เขาอยู่ต่างประเทศ เขาปรับปรุงการออกเสียงชื่อของศิลปินฝรั่งเศสอย่างเห็นได้ชัดอายุ -- ไม่น้อยกว่าสี่สิบห้า . . . นี่ล่วงหน้าเสนอทรัพยากรที่ไม่มีจิตเหมือนกัน ว่าเขาต้องเจ็บปวดมาก ผมไม่สามารถตรวจสอบ ; ปัจจุบันเขาดูโล่งใจพอ .
แน่นอนไม่มีมิได้ในการแสวงหาของเขาพฤกษศาสตร์ อีกครั้ง และอีกครั้ง ผมเห็นมันเรืองแสงด้วยแท้ความสุขใจเมื่อเขาได้ระบุพืช ทั้งหมดนี้อาจจะอยู่ในการรักษาด้วยตัวของเขาแม้เมื่อก่อนเขาไม่เคยแสดง -- ที่เหตุการณ์ทั้งหมดมา ลิ้มรสสำหรับ ignobler สินค้าฟุ่มเฟือย และเขาดูเหมือนฉันมากสะอาดใจมนุษย์ ผมไม่เคยรู้ว่ามีคนที่ไม่ทำอะไรเลย จากการ ดี หรือ ไม่ดี กับเพื่อนๆ หรือคนรู้จัก เขาอาจต้องยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผู้ชมที่เรียบง่ายของอารยธรรม .
ในที่สุดผม ventured กับคำถาม
คุณไม่เคยเห็นใด ๆของ Mortimer Street ผู้ชาย ?
' ' เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ ผมไม่ได้มาในทางของพวกเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้เท่านั้นเอง . . . '
ตอนเย็นเดินเล่นของเรานำเราเข้าไปในกรงที่เกมถูกเก็บรักษาไว้ เราได้สูญเสียทางของเรา และ อีรีตอนดูถูก , คัดค้าน , หลงข้ามประเทศ ทำให้สวนเล็กๆ ซึ่งเขาคิดว่า เขาจำได้ ที่นี่ อยู่ท่ามกลางต้นไม้เราก็เผชิญหน้ากับชายชราที่มีความโดดเด่น ซึ่งถือว่าเราอย่างโหดเหี้ยม .
'is มันจำเป็น ' เขาพูด ' ที่จะบอกคุณว่าคุณบุกรุก ?
เสียงรุนแรง แต่ไม่ก้าวร้าว ผมเห็นเพื่อนของฉันวาดตัวเองสูงเต็มของเขา . . . . . .
'not ที่จำเป็นทั้งหมด ' เขาตอบด้วยเสียงที่ทำให้ฉันแปลกใจ มันเลยเกือบจะอวดดี' เราทำทางของเราไปยังถนนที่เร็วที่สุด '
งั้นได้เลี้ยวไปทางขวา เมื่อถึงสนาม ' แนะนำของเราอย่างเย็นชา เขาหันหลังให้เรา .
ผมมองอีรีตอน . เพื่อความประหลาดใจของฉันเขาซีด , สายของสีหน้าแสดงความห้าวหาญ . เขาเดินอยู่ในความเงียบ จนมาถึงสนาม
' เพื่อนพาเรา trippers ราคาถูก ฉันคิดว่า ' แล้วออกมาจากริมฝีปากของเขา 'not มาก

" งั้น ทำไมมารเขาพูดแบบนั้นหรอ ?

ประกาศหลุมฝังศพมีโมโหเขา เขาหน้าแดงและมือของเขาสั่นสะท้าน ฉันพบเขาด้วยผลประโยชน์สูงสุด และมันเป็นที่ชัดเจนจากโกรธ คำพูดที่เขาเทไว้ที่เขาไม่อาจทน ควรมีอะไร แต่เป็นสุภาพบุรุษในขนาดใหญ่ที่นี่มีลักษณะเก่า มันมีแค่อยู่เฉยๆ ฉันพยายามหัวเราะเขาออกจากการระคายเคืองของเขา แต่เร็ว ๆนี้พบว่า ความพยายามที่เป็นอันตราย ระหว่างทางกลับบ้านเขาคุยกันน้อยมาก ; ที่พบในไม้ได้สะอาดแน่ๆ .
เช้าวันถัดไปเขาเข้ามาในห้องของฉันพร้อมกับหัวเราะว่า ผมไม่ได้ชอบ เขานั่งลงตรงตัวแข็ง มองหนูจากเบื้องล่างของเขา knitted browsและพูดในน้ำเสียงก้าวร้าว :
" ต้องรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเพื่อน '
'indeed ? เขาคือใคร ?
a ยากแค้นเด็กรับใช้ กับบ้านหลังเก่าและไม่กี่ไร่ . . . เศษ อสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ เล่นการพนันไป โดยบิดาของเขา ผมรู้จักเขาในชื่อ และผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขารู้จักฉัน ถ้าผมให้นามบัตรเขา อย่างที่ผมเคยคิดจะทำ ผมกล้าพูด น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป '
.pettishness นี้ขบขันฉันมากที่ฉันแกล้งเจ็บนิดหน่อยเอง
'his ความยากจน , ฉันคิดว่า , มีนิสัยเสีย นิสัยของเขา . '
' สงสัย . . . ฉันสามารถเข้าใจได้ว่า ' เขาเสริมด้วยรอยยิ้ม . . . แต่ผมไม่อนุญาตให้คนที่จะทำกับฉันเหมือนขอทาน ผมจะขึ้นไปหาเขาตอนบ่าย '
และยืนยันในการขอโทษ ?
โอ้ นั้นจะได้ไม่ต้องยืนยัน เพื่อนมีหลายสาวโสด '
.มันดูเหมือนว่าฉันว่าเพื่อนของฉันงอแสดงด้านแย่ที่สุดของเขา ผมกลับมาที่ความคิดเก่าของเขา ; เขาหัวสูง อวดดี โดยทั่วไปจะน่ารังเกียจ แต่คนที่จะเรียน ฉันปล่อยให้เขาพูดเหมือนเขาจะ ลดดอกได้
คุณฮัมฟรีย์ Armitage ของแบรกลีย์ ฮอลล์ ส่วนผมเอง ท่าทางของชายผู้นี้ได้ประจักษ์อย่างสมบูรณ์เพื่อโอกาสเราเป็นคนแปลกหน้ากันพรวดพราดผ่านการรักษาของเขาและเสียงของเขาเราก็ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม มันเป็นเราที่เป็นหนี้คำขอโทษ ในจุดของการเพาะพันธุ์ ฉันรู้สึกว่า อีรีตอนไม่สามารถเปรียบเทียบกับคุณ Armitage สักครู่ , และมันดูเหมือน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.