- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A School Storyby M.R. JamesTwo men
A School Story
by M.R. James
Two men in a smoking-room were talking of their private-school days. ‘At our school,’ said A., ‘we had a ghost’s footmark on the staircase. What was it like? Oh, very unconvincing. Just the shape of a shoe, with a square toe, if I remember right. The staircase was a stone one. I never heard any story about the thing. That seems odd, when you come to think of it. Why didn’t somebody invent one, I wonder?’
‘You never can tell with little boys. They have a mythology of their own. There’s a subject for you, by the way—’The Folklore of Private Schools’.’
‘Yes; the crop is rather scanty, though. I imagine, if you were to investigate the cycle of ghost stories, for instance, which the boys at private schools tell each other, they would all turn out to be highly-compressed versions of stories out of books.’
‘Nowadays the Strand and Pearson’s, and so on, would be extensively drawn upon.’
‘No doubt: they weren’t born or thought of in my time. Let’s see. I wonder if I can remember the staple ones that I was told. First, there was the house with a room in which a series of people insisted on passing a night; and each of them in the morning was found kneeling in a corner, and had just time to say, ‘I’ve seen it,’ and died.’
‘Wasn’t that the house in Berkeley Square?’
‘I dare say it was. Then there was the man who heard a noise in the passage at night, opened his door, and saw someone crawling towards him on all fours with his eye hanging out on his cheek. There was besides, let me think—Yes! the room where a man was found dead in bed with a horseshoe mark on his forehead, and the floor under the bed was covered with marks of horseshoes also; I don’t know why. Also there was the lady who, on locking her bedroom door in a strange house, heard a thin voice among the bed-curtains say, ‘Now we’re shut in for the night.’ None of those had any explanation or sequel. I wonder if they go on still, those stories.’
‘Oh, likely enough—with additions from the magazines, as I said. You never heard, did you, of a real ghost at a private school? I thought not; nobody has that ever I came across.’
‘From the way in which you said that, I gather that you have.’
‘I really don’t know; but this is what was in my mind. It happened at my private school thirty odd years ago, and I haven’t any explanation of it.
‘The school I mean was near London. It was established in a large and fairly old house—a great white building with very fine grounds about it; there were large cedars in the garden, as there are in so many of the older gardens in the Thames valley, and ancient elms in the three or four fields which we used for our games. I think probably it was quite an attractive place, but boys seldom allow that their schools possess any tolerable features.
‘I came to the school in a September, soon after the year 1870; and among the boys who arrived on the same day was one whom I took to: a Highland boy, whom I will call McLeod. I needn’t spend time in describing him: the main thing is that I got to know him very well. He was not an exceptional boy in any way—not particularly good at books or games—but he suited me.
‘The school was a large one: there must have been from 120 to 130 boys there as a rule, and so a considerable staff of masters was required, and there were rather frequent changes among them.
‘One term—perhaps it was my third or fourth—a new master made his appearance. His name was Sampson. He was a tallish, stoutish, pale, black-bearded man. I think we liked him: he had travelled a good deal, and had stories which amused us on our school walks, so that there was some competition among us to get within earshot of him. I remember too—dear me, I have hardly thought of it since then!—that he had a charm on his watch-chain that attracted my attention one day, and he let me examine it. It was, I now suppose, a gold Byzantine coin; there was an effigy of some absurd emperor on one side; the other side had been worn practically smooth, and he had had cut on it—rather barbarously—his own initials, G.W.S., and a date, 24 July, 1865. Yes, I can see it now: he told me he had picked it up in Constantinople: it was about the size of a florin, perhaps rather smaller. ‘Well, the first odd thing that happened was this. Sampson was doing Latin grammar with us. One of his favourite methods—perhaps it is rather a good one—was to make us construct sentences out of our own heads to illustrate the rules he was trying to make us learn. Of course that is a thing which gives a silly boy a chance of being impertinent: there are lots of school stories in which that happens—or anyhow there might be. But Sampson was too good a disciplinarian for us to think of trying that on with him. Now, on this occasion he was telling us how to express remembering in Latin: and he ordered us each to make a sentence bringing in the verb memini, ‘I remember.’ Well, most of us made up some ordinary sentence such as ‘I remember my father,’ or ‘He remembers his book,’ or something equally uninteresting: and I dare say a good many put down memino librum meum, and so forth: but the boy I mentioned—McLeod—was evidently thinking of something more elaborate than that. The rest of us wanted to have our sentences passed, and get on to something else, so some kicked him under the desk, and I, who was next to him, poked him and whispered to him to look sharp. But he didn’t seem to attend. I looked at his paper and saw he had put down nothing at all. So I jogged him again harder than before and upbraided him sharply for keeping us all waiting. That did have some effect. He started and seemed to wake up, and then very quickly he scribbled about a couple of lines on his paper, and showed it up with the rest. As it was the last, or nearly the last, to come in, and as Sampson had a good deal to say to the boys who had written meminiscimus patri meo and the rest of it, it turned out that the clock struck twelve before he had got to McLeod, and McLeod had to wait afterwards to have his sentence corrected. There was nothing much going on outside when I got out, so I waited for him to come. He came very slowly when he did arrive, and I guessed there had been some sort of trouble.
‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’
‘I don’t remember any more that was said by either of us about this. Next day McLeod took to his bed with a chill or something of the kind, and it was a week or more before he was in school again. And as much as a month went by without anything happening that was noticeable. Whether or not Mr. Sampson was really startled, as McLeod had thought, he didn’t show it. I am pretty sure, of course, now, that there was something very curious in his past history, but I’m not going to pretend that we boys were sharp enough to guess any such thing.
‘There was one other incident of the same kind as the last which I told you. Several times since that day we had had to make up examples in school to illustrate different rules, but there had never been any row except when we did them wrong. At last there came a day when we were going through those dismal things which people call Conditional Sentences, and we were told to make a conditional sentence, expressing a future consequence. We did it, right or wrong, and showed up our bits of paper, and Sampson began looking through them. All at once he got up, made some odd sort of noise in his throat, and rushed out by a door that was just by his desk. We sat there for a minute or two, and then—I suppose it was incorrect—but we went up, I and one or two others, to look at the papers on his desk. Of course I thought someone must have put down some nonsense or other, and Sampson had gone off to report him. All the same, I noticed that he hadn’t taken any of the papers with him when he ran out. Well, the top paper on the desk was written in red ink—which no one used—and it wasn’t in anyone’s hand who was in the class. They all looked at it—McLeod and all—and took their dying oaths that it wasn’t theirs. Then I thought of counting the bits of paper. And of this I made quite certain: that there were seventeen bits of paper on the desk, and sixteen boys in the form. Well, I bagged the extra paper, and kept it, and I believe I have it now. And now you will want to know what was written on it. It was simple enough, and harmless e
by M.R. James
Two men in a smoking-room were talking of their private-school days. ‘At our school,’ said A., ‘we had a ghost’s footmark on the staircase. What was it like? Oh, very unconvincing. Just the shape of a shoe, with a square toe, if I remember right. The staircase was a stone one. I never heard any story about the thing. That seems odd, when you come to think of it. Why didn’t somebody invent one, I wonder?’
‘You never can tell with little boys. They have a mythology of their own. There’s a subject for you, by the way—’The Folklore of Private Schools’.’
‘Yes; the crop is rather scanty, though. I imagine, if you were to investigate the cycle of ghost stories, for instance, which the boys at private schools tell each other, they would all turn out to be highly-compressed versions of stories out of books.’
‘Nowadays the Strand and Pearson’s, and so on, would be extensively drawn upon.’
‘No doubt: they weren’t born or thought of in my time. Let’s see. I wonder if I can remember the staple ones that I was told. First, there was the house with a room in which a series of people insisted on passing a night; and each of them in the morning was found kneeling in a corner, and had just time to say, ‘I’ve seen it,’ and died.’
‘Wasn’t that the house in Berkeley Square?’
‘I dare say it was. Then there was the man who heard a noise in the passage at night, opened his door, and saw someone crawling towards him on all fours with his eye hanging out on his cheek. There was besides, let me think—Yes! the room where a man was found dead in bed with a horseshoe mark on his forehead, and the floor under the bed was covered with marks of horseshoes also; I don’t know why. Also there was the lady who, on locking her bedroom door in a strange house, heard a thin voice among the bed-curtains say, ‘Now we’re shut in for the night.’ None of those had any explanation or sequel. I wonder if they go on still, those stories.’
‘Oh, likely enough—with additions from the magazines, as I said. You never heard, did you, of a real ghost at a private school? I thought not; nobody has that ever I came across.’
‘From the way in which you said that, I gather that you have.’
‘I really don’t know; but this is what was in my mind. It happened at my private school thirty odd years ago, and I haven’t any explanation of it.
‘The school I mean was near London. It was established in a large and fairly old house—a great white building with very fine grounds about it; there were large cedars in the garden, as there are in so many of the older gardens in the Thames valley, and ancient elms in the three or four fields which we used for our games. I think probably it was quite an attractive place, but boys seldom allow that their schools possess any tolerable features.
‘I came to the school in a September, soon after the year 1870; and among the boys who arrived on the same day was one whom I took to: a Highland boy, whom I will call McLeod. I needn’t spend time in describing him: the main thing is that I got to know him very well. He was not an exceptional boy in any way—not particularly good at books or games—but he suited me.
‘The school was a large one: there must have been from 120 to 130 boys there as a rule, and so a considerable staff of masters was required, and there were rather frequent changes among them.
‘One term—perhaps it was my third or fourth—a new master made his appearance. His name was Sampson. He was a tallish, stoutish, pale, black-bearded man. I think we liked him: he had travelled a good deal, and had stories which amused us on our school walks, so that there was some competition among us to get within earshot of him. I remember too—dear me, I have hardly thought of it since then!—that he had a charm on his watch-chain that attracted my attention one day, and he let me examine it. It was, I now suppose, a gold Byzantine coin; there was an effigy of some absurd emperor on one side; the other side had been worn practically smooth, and he had had cut on it—rather barbarously—his own initials, G.W.S., and a date, 24 July, 1865. Yes, I can see it now: he told me he had picked it up in Constantinople: it was about the size of a florin, perhaps rather smaller. ‘Well, the first odd thing that happened was this. Sampson was doing Latin grammar with us. One of his favourite methods—perhaps it is rather a good one—was to make us construct sentences out of our own heads to illustrate the rules he was trying to make us learn. Of course that is a thing which gives a silly boy a chance of being impertinent: there are lots of school stories in which that happens—or anyhow there might be. But Sampson was too good a disciplinarian for us to think of trying that on with him. Now, on this occasion he was telling us how to express remembering in Latin: and he ordered us each to make a sentence bringing in the verb memini, ‘I remember.’ Well, most of us made up some ordinary sentence such as ‘I remember my father,’ or ‘He remembers his book,’ or something equally uninteresting: and I dare say a good many put down memino librum meum, and so forth: but the boy I mentioned—McLeod—was evidently thinking of something more elaborate than that. The rest of us wanted to have our sentences passed, and get on to something else, so some kicked him under the desk, and I, who was next to him, poked him and whispered to him to look sharp. But he didn’t seem to attend. I looked at his paper and saw he had put down nothing at all. So I jogged him again harder than before and upbraided him sharply for keeping us all waiting. That did have some effect. He started and seemed to wake up, and then very quickly he scribbled about a couple of lines on his paper, and showed it up with the rest. As it was the last, or nearly the last, to come in, and as Sampson had a good deal to say to the boys who had written meminiscimus patri meo and the rest of it, it turned out that the clock struck twelve before he had got to McLeod, and McLeod had to wait afterwards to have his sentence corrected. There was nothing much going on outside when I got out, so I waited for him to come. He came very slowly when he did arrive, and I guessed there had been some sort of trouble.
‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’
‘I don’t remember any more that was said by either of us about this. Next day McLeod took to his bed with a chill or something of the kind, and it was a week or more before he was in school again. And as much as a month went by without anything happening that was noticeable. Whether or not Mr. Sampson was really startled, as McLeod had thought, he didn’t show it. I am pretty sure, of course, now, that there was something very curious in his past history, but I’m not going to pretend that we boys were sharp enough to guess any such thing.
‘There was one other incident of the same kind as the last which I told you. Several times since that day we had had to make up examples in school to illustrate different rules, but there had never been any row except when we did them wrong. At last there came a day when we were going through those dismal things which people call Conditional Sentences, and we were told to make a conditional sentence, expressing a future consequence. We did it, right or wrong, and showed up our bits of paper, and Sampson began looking through them. All at once he got up, made some odd sort of noise in his throat, and rushed out by a door that was just by his desk. We sat there for a minute or two, and then—I suppose it was incorrect—but we went up, I and one or two others, to look at the papers on his desk. Of course I thought someone must have put down some nonsense or other, and Sampson had gone off to report him. All the same, I noticed that he hadn’t taken any of the papers with him when he ran out. Well, the top paper on the desk was written in red ink—which no one used—and it wasn’t in anyone’s hand who was in the class. They all looked at it—McLeod and all—and took their dying oaths that it wasn’t theirs. Then I thought of counting the bits of paper. And of this I made quite certain: that there were seventeen bits of paper on the desk, and sixteen boys in the form. Well, I bagged the extra paper, and kept it, and I believe I have it now. And now you will want to know what was written on it. It was simple enough, and harmless e
0/5000
เรื่องโรงเรียนโดย James มรวสองคนในการ smoking-room ได้พูดถึงวันของโรงเรียนเอกชน 'โรงเรียนของเรา A. กล่าวว่า ' เรามี footmark ของผีภายใน มันเหมือนมีอะไร โอ้ unconvincing มากขึ้น เพียงรูปร่างของรองเท้า มีเท้าสี่เหลี่ยม ถ้าฉันจำทาง ภายในเป็นหนึ่งในหิน ผมไม่เคยได้ยินเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับสิ่ง ที่น่าแปลก เมื่อคุณมาคิดว่า มัน ทำไมไม่ใครสินค้าคงคลังหนึ่ง ไม่ทราบ? "' คุณไม่สามารถบอกกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ ได้ มีตำนานของตนเอง โดยวิธีการที่มีหัวข้อสำหรับคุณ —' พื้นบ้านของโรงเรียนเอกชน' '' ใช่ พืชผลจะค่อนข้าง scanty แม้ว่า ฉันจินตนาการ หากคุณต้องการตรวจสอบรอบเรื่องผี ๆ เช่น ซึ่งเด็กผู้ชายในโรงเรียนเอกชนบอกกัน พวกเขาจะเปิดทั้งหมดออกจะ บีบอัดสูงรุ่นเรื่องราวจากหนังสือ ''ปัจจุบันการสาระ และของ Pearson และอื่น ๆ จะได้อย่างกว้างขวางออกตาม'' ไม่ต้องสงสัย: จะไม่เกิด หรือคิดว่า ในเวลานั้น ลองดู สงสัยว่า ถ้า ฉันสามารถจำตั๋วเย็บกระดาษที่สุเทพ ครั้งแรก มีบ้านห้องชุดของคนยืนยันในช่วยกลางคืน และแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าพบนั่งในมุม และมีเวลาเพียงว่า 'ผมเคยเห็นมัน และเสียชีวิต ''ไม่ได้ที่บ้านในเบิร์กลีย์สแควร์'"กล้าพูดก็ แล้ว มีคนได้ยินเสียงในเส้นทางในเวลากลางคืน เปิดประตูของเขา และเห็นคนตระเวนไปยังเขาทั้งหมด fours นัยน์ตาของเขาห้อยบนแก้มของเขาออก นอกจากมี คิด-ใช่ ห้องพักที่เป็นคนพบศพในเตียงเครื่องฮอร์สชูบนหน้าผากของเขา และพื้นใต้เตียงถูกปกคลุม ด้วยเครื่องหมายของม้าเหล็กยัง ฉันไม่ทราบสาเหตุ นอกจากนี้ยัง มีผู้หญิงที่ บนล็อกประตูห้องนอนของเธอในบ้านแปลก ได้ยินเสียงบางระหว่างม่านเตียง พูด 'ตอนนี้เรากำลัง ปิดในคืนนี้' ผู้ที่ไม่มีคำอธิบายใด ๆ หรือผลสืบเนื่อง ฉันสงสัยว่า ถ้า พวกเขาไปในยัง เรื่องราวเหล่านั้น '' โอ้ มีแนวโน้มพอ — มีเพิ่มเติมจากนิตยสาร อย่างที่บอกว่า คุณไม่เคยได้ยิน ไม่ได้คุณ ผีมีจริงที่โรงเรียนเอกชน ผมคิดว่า ไม่ ไม่มีใครมีที่เคยฉันมาข้าม ''จากวิธีที่คุณพูดว่า ฉันรวบรวมว่า '' ฉันไม่ทราบจริง ๆ แต่นี่คืออะไรอยู่ในใจของฉัน มันเกิดขึ้นที่โรงเรียนของฉันส่วนตัวผ่านมาคี่สามสิบปี และฉันยังไม่ได้คำอธิบายใด ๆ ของมัน' โรงเรียนที่ผมหมายถึงที่ใกล้ลอนดอน ก่อตั้งในบ้านขนาดใหญ่ และค่อนข้างเก่า-ขาวดีที่สร้าง ด้วยเหตุผลที่ดีมากเลย มีอยู่ซีดาร์ขนาดใหญ่ในสวน มีในของสวนเก่าในหุบเขาเทมส์ และเอมส์โบราณในเขตสาม หรือสี่ซึ่งเราใช้ในเกมของเรา ผมคิดว่า คงก็เป็นน่าสนใจ แต่เด็กผู้ชายได้อนุญาตให้ โรงเรียนมีคุณลักษณะใด ๆ tolerable แทบ' ผมมาโรงเรียนในเดือนกันยายน เร็ว ๆ นี้หลังจากปีค.ศ. 1870 และในหมู่ชายที่มาถึงในวันเดียวกันเป็นหนึ่งที่ฉันเอาไป: ราบสูงเด็กผู้ชาย ที่ฉันจะเรียก McLeod ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการอธิบายเขา: เป็นสิ่งสำคัญที่ผมรู้จักเขาดี เขาไม่ใช่เด็กยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่ง — ไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งดีที่หนังสือหรือเกม — แต่เขาเหมาะสมสำหรับฉัน' โรงเรียนถูกหนึ่งใหญ่: ต้องมีจาก 120 ถึง 130 เด็กผู้ชายมีเป็นกฎ และเพื่อให้ พนักงานจำนวนมากของแบบที่ถูกต้อง และมีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างบ่อยในหมู่พวกเขา' ระยะหนึ่งซึ่งอาจมีสามหรือสี่ของฉัน — ต้นแบบใหม่ทำให้รูปลักษณ์ของเขา ชื่อของเขาถูก Sampson เขาเป็นคนที่ tallish, stoutish ซีด bearded ดำ ผมคิดว่า เราชอบเขา: เขาได้เดินทางการจัดการที่ดี และมีเรื่องราวที่ amused เราบนเดินโรงเรียนของเรา เพื่อให้มีการแข่งขันบางอย่างระหว่างเราจะได้รับภายใน earshot ของเขา ผมจำได้ว่า เกินไป – รักฉัน ฉันไม่คิดมันตั้งแต่นั้น! — ที่เขามีคือเขาดูห่วงโซ่ที่ดึงดูดความสนใจของฉันหนึ่งวัน และเขาแจ้งให้เราตรวจสอบ มันเป็น ตอนนี้ดีฉัน ไบแซนไทน์เหรียญทอง มีการ effigy จักรพรรดิบางไร้สาระด้านหนึ่ง มีการสวมด้านอื่น ๆ เรียบจริง และเขาเคยมีตัดบน — ค่อนข้าง barbarously — ชื่อย่อของเขาเอง G.W.S. และวัน กรกฎาคม ปี 1865 24 ใช่ ฉันสามารถเห็นตอนนี้: เขาบอกฉันว่า เขาได้รับมันในเปิล: มันไม่เกี่ยวกับขนาดของ florin อาจจะค่อนข้างเล็ก ' ดี มีสิ่งแปลกแรกที่เกิดขึ้นนี้ Sampson ทำไวยากรณ์ติเรา วิธีของเขาชื่นชอบซึ่งบางทีมันเป็นค่อนข้าง — เพื่อให้เราสร้างประโยคจากหัวของเราเองเพื่อแสดงกฎที่เขาพยายามที่จะทำให้เราเรียนรู้ แน่นอนนั่นคือสิ่งที่ทำให้เด็กโง่โอกาสที่ทะลึ่ง: มีมากมายเรื่องราวของโรงเรียนที่เกิดขึ้น — หรืออย่างไรก็ตาม อาจมีการ แต่ Sampson disciplinarian ดีเกินไปสำหรับเราคิดว่า พยายามที่บนกับเขา ตอนนี้ ในโอกาสนี้ เขาบอกเราว่าเอ็กซ์เพรสจำในละติน: และเขาสั่งเราละจะทำให้ประโยคนำใน memini กริยา 'ฉัน จำ " ดี ที่สุดของเราประกอบด้วยบางประโยคสามัญเช่น 'ฉันจำคุณพ่อ' หรือ 'เขาจดจำหนังสือของเขา หรือสิ่งที่ไม่น่าทึ่งเท่า: และฉันกล้าพูดดีมากใส่ลง memino librum meum และอื่น ๆ: แต่เด็กที่ฉันกล่าว — McLeod — ถูกคิดอย่างเห็นได้ชัดของสิ่งที่ประณีตมากขึ้นกว่าที่ ส่วนเหลือของเราต้องมีประโยคของเราผ่าน และรับกับสิ่งอื่น เพื่อบางเตะเขาใต้โต๊ะ และฉัน ที่มีต่อเขา poked เขา และกระซิบกับเขาดูคมชัด แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าร่วม ผมมองที่กระดาษของเขา และเห็นเขามีใส่ลงอะไรเลย ดังนั้นฉัน jogged เขายากขึ้นกว่าเดิมอีก และ upbraided เขาอย่างรวดเร็วทำให้เรารอทั้งหมด ที่ไม่มีลักษณะพิเศษบางอย่าง เขาเริ่มต้น และดูเหมือนจะ ปลุก และจากนั้นเขาได้อย่างรวดเร็วแบบเกี่ยวกับสองบรรทัดบนกระดาษของเขา และพบขึ้นกับส่วนเหลือ สุดท้าย หรือเกือบสุดท้าย ที่มา และ Sampson มีการจัดการที่ดีว่าเด็กผู้ชายที่ได้เขียน meminiscimus patri แม้ว และส่วนเหลือของมัน จะเปิดออกว่า นาฬิกาหลง twelve ก่อนเขาได้ได้ไป McLeod และ McLeod ต้องรอหลังจากนั้นจะมีประโยคเขาแก้ไข ไม่มีอะไรมากไปในนอกเมื่อผมออก ให้ฉันรอเขามา เขามาช้ามากเมื่อเขาได้มาถึง และฉันเดาได้บางจัดเรียงของปัญหา'ดี ฉันกล่าวว่า 'ที่คุณได้รับ" 'โอ้ ผมไม่ทราบว่า กล่าวว่า McLeod, ' ไม่มีอะไรมาก: แต่คิดว่า Sampson ของค่อนข้างป่วยกับฉัน.' 'ทำไม ไม่ได้คุณแสดงเขา rot บาง' 'ความกลัว เขากล่าวว่า ' ถูกต้องทั้งหมดเท่าที่สามารถเห็น: มันเป็นเช่นนี้: Memento — ถูกต้องพอจำ และก็ genitive, — memento putei อินเตอร์ quatuor taxos .' 'อะไรโง่ rot ' ฉันเคยพูด ' สิ่งที่ทำให้คุณซุกที่ลง มันหมายถึงอะไร? " "นั่นเป็นส่วนที่ตลก กล่าวว่า McLeod ' ฉันไม่แน่ใจว่ามันหมายถึงอะไร ทั้งหมดฉันรู้คือ มันเพิ่งเข้ามาในหัวของฉัน และฉัน corked ลง ฉันรู้อะไรคิดว่า มันหมายความว่า เนื่องจากผมเขียนลง ก่อน มีการเรียงลำดับของรูปภาพนั้นในหัวของฉัน: ผมเชื่อว่า มันหมายความว่า 'จำดีระหว่างสี่' — เรียงที่มืดของต้นไม้ที่มีสีแดงครบนั้นคืออะไร? " ' ภูเขาขี้เถ้า ฉัน s'pose ที่คุณหมายถึงการ ' 'ผมไม่เคยได้ยินของพวกเขา กล่าวว่า McLeod ' ไม่ ฉันจะบอกคุณ — yews .' 'ดี และสิ่งได้ Sampson ว่า ' ' ทำไม กำลังคี่ร่าเริงเกี่ยวกับมัน เมื่อเขาอ่าน เขาได้ขึ้นไป mantelpiece และหยุดเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไร มีเขาให้ฉัน แล้ว เขากล่าว ว่า โดยไม่ต้องเปิดรอบ และ สงบ 'ไรคุณสมมติว่าว่า' ฉันบอกเขาว่าคิด เพียงแต่ผมไม่สามารถจำชื่อของแผนภูมิโง่: แล้ว เขาอยากรู้ว่าทำไมฉันวางลง และผมจะพูดบางสิ่งบางอย่างหรืออื่น ๆ และหลังจากนั้น เขาออกพูดถึง ถามระยะฉันได้ที่นี่ และที่อาศัยคนของฉัน และสิ่งที่ชอบ: แล้ว ผมมาเก็บ: แต่เขาไม่ได้มองบิตดี '' ฉันจำต่อไปที่กล่าว โดยของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ วันถัดไป McLeod เอาเตียงของเขากับความเย็นหรือบางชนิด และมันเป็นสัปดาห์หรือมากกว่าก่อนที่เขามาอยู่ในโรงเรียนอีก และ มากที่สุดเดือนไปโดยไม่ มีอะไรเกิดขึ้นที่ได้เห็นได้ชัด หรือไม่นาย Sampson ถูกจริง ๆ startled ที่มีความคิดของ McLeod เขาไม่ได้แสดงว่า ฉันรักแน่ใจ แน่นอน ตอนนี้ ว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่อยากรู้อยากเห็นมากในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเขา แต่ฉันไม่ไปแกล้งที่เราเด็กผู้ชายไม่คมพอที่จะเดาสิ่งดังกล่าว' มีเหตุการณ์อื่น ๆ หนึ่งของชนิดเดียวกันเป็นช่วงที่ฉันบอกคุณ หลายครั้งตั้งแต่วันที่ เราเคยมีการแต่งตัวอย่างในโรงเรียนเพื่อแสดงกฎที่แตกต่างกัน แต่มีไม่มีแถวใด ๆ ยกเว้นเมื่อเราไม่ให้ผิดพลาด ในที่สุด มาเป็นวันเราจะผ่านสิ่งเหล่านั้นแค่คนใดเรียกประโยคเงื่อนไข และเราได้บอกให้ประโยคเงื่อนไข แสดงสัจจะในอนาคต เราไม่ได้ เหมาะสม หรือไม่ถูกต้อง และแสดงค่าของบิตของกระดาษ และ Sampson เริ่มมองผ่านไป ทุกครั้งเขามีค่า ทำบางเรียงคี่ของเสียงในลำคอของเขา และวิ่งออกจากประตูที่มีเพียงแค่โต๊ะของเขา เรานั่งสำหรับหนึ่งหรือสอง นาทีแล้ว — ฉันคิดว่า มันไม่ถูกต้อง — แต่เราไปขึ้น ฉันและหนึ่ง หรือสอง คน การดูเอกสารบนโต๊ะของเขา แน่นอนผมคิดว่า คนต้องมีใส่พูดจาเหลวไหลบางหรืออื่น ๆ และ Sampson ได้ไปปิดรายงานเขา เดียวกัน ฉันสังเกตเห็นว่า เขาไม่ได้นำเอกสารใด ๆ กับเขาเมื่อเขาวิ่งออก ดี มีเขียนบนกระดาษบนโต๊ะในหมึกแดง — ที่ไม่มีใครใช้ — และมันไม่ได้ใครก็มือที่อยู่ในชั้นเรียน พวกเขาทั้งหมดดูที่ — McLeod และ — และเอา oaths ตายของพวกเขาว่า มันไม่ได้กิน แล้ว ผมคิดว่า ตรวจนับบิตของกระดาษ และนี้ทำค่อนข้างบาง: ที่มีบิต 17 กระดาษบนโต๊ะ และสิบหกชายในแบบฟอร์ม ดี ฉัน bagged กระดาษเสริม เก็บได้ และฉันเชื่อว่า ฉันมีตอนนี้ด้วย และตอนนี้ คุณจะต้องการรู้สิ่งถูกเขียนขึ้นบน ก็อีอย่างเพียงพอ และไม่เป็นอันตราย
การแปล กรุณารอสักครู่..
A School Story
by M.R. James
Two men in a smoking-room were talking of their private-school days. ‘At our school,’ said A., ‘we had a ghost’s footmark on the staircase. What was it like? Oh, very unconvincing. Just the shape of a shoe, with a square toe, if I remember right. The staircase was a stone one. I never heard any story about the thing. That seems odd, when you come to think of it. Why didn’t somebody invent one, I wonder?’
‘You never can tell with little boys. They have a mythology of their own. There’s a subject for you, by the way—’The Folklore of Private Schools’.’
‘Yes; the crop is rather scanty, though. I imagine, if you were to investigate the cycle of ghost stories, for instance, which the boys at private schools tell each other, they would all turn out to be highly-compressed versions of stories out of books.’
‘Nowadays the Strand and Pearson’s, and so on, would be extensively drawn upon.’
‘No doubt: they weren’t born or thought of in my time. Let’s see. I wonder if I can remember the staple ones that I was told. First, there was the house with a room in which a series of people insisted on passing a night; and each of them in the morning was found kneeling in a corner, and had just time to say, ‘I’ve seen it,’ and died.’
‘Wasn’t that the house in Berkeley Square?’
‘I dare say it was. Then there was the man who heard a noise in the passage at night, opened his door, and saw someone crawling towards him on all fours with his eye hanging out on his cheek. There was besides, let me think—Yes! the room where a man was found dead in bed with a horseshoe mark on his forehead, and the floor under the bed was covered with marks of horseshoes also; I don’t know why. Also there was the lady who, on locking her bedroom door in a strange house, heard a thin voice among the bed-curtains say, ‘Now we’re shut in for the night.’ None of those had any explanation or sequel. I wonder if they go on still, those stories.’
‘Oh, likely enough—with additions from the magazines, as I said. You never heard, did you, of a real ghost at a private school? I thought not; nobody has that ever I came across.’
‘From the way in which you said that, I gather that you have.’
‘I really don’t know; but this is what was in my mind. It happened at my private school thirty odd years ago, and I haven’t any explanation of it.
‘The school I mean was near London. It was established in a large and fairly old house—a great white building with very fine grounds about it; there were large cedars in the garden, as there are in so many of the older gardens in the Thames valley, and ancient elms in the three or four fields which we used for our games. I think probably it was quite an attractive place, but boys seldom allow that their schools possess any tolerable features.
‘I came to the school in a September, soon after the year 1870; and among the boys who arrived on the same day was one whom I took to: a Highland boy, whom I will call McLeod. I needn’t spend time in describing him: the main thing is that I got to know him very well. He was not an exceptional boy in any way—not particularly good at books or games—but he suited me.
‘The school was a large one: there must have been from 120 to 130 boys there as a rule, and so a considerable staff of masters was required, and there were rather frequent changes among them.
‘One term—perhaps it was my third or fourth—a new master made his appearance. His name was Sampson. He was a tallish, stoutish, pale, black-bearded man. I think we liked him: he had travelled a good deal, and had stories which amused us on our school walks, so that there was some competition among us to get within earshot of him. I remember too—dear me, I have hardly thought of it since then!—that he had a charm on his watch-chain that attracted my attention one day, and he let me examine it. It was, I now suppose, a gold Byzantine coin; there was an effigy of some absurd emperor on one side; the other side had been worn practically smooth, and he had had cut on it—rather barbarously—his own initials, G.W.S., and a date, 24 July, 1865. Yes, I can see it now: he told me he had picked it up in Constantinople: it was about the size of a florin, perhaps rather smaller. ‘Well, the first odd thing that happened was this. Sampson was doing Latin grammar with us. One of his favourite methods—perhaps it is rather a good one—was to make us construct sentences out of our own heads to illustrate the rules he was trying to make us learn. Of course that is a thing which gives a silly boy a chance of being impertinent: there are lots of school stories in which that happens—or anyhow there might be. But Sampson was too good a disciplinarian for us to think of trying that on with him. Now, on this occasion he was telling us how to express remembering in Latin: and he ordered us each to make a sentence bringing in the verb memini, ‘I remember.’ Well, most of us made up some ordinary sentence such as ‘I remember my father,’ or ‘He remembers his book,’ or something equally uninteresting: and I dare say a good many put down memino librum meum, and so forth: but the boy I mentioned—McLeod—was evidently thinking of something more elaborate than that. The rest of us wanted to have our sentences passed, and get on to something else, so some kicked him under the desk, and I, who was next to him, poked him and whispered to him to look sharp. But he didn’t seem to attend. I looked at his paper and saw he had put down nothing at all. So I jogged him again harder than before and upbraided him sharply for keeping us all waiting. That did have some effect. He started and seemed to wake up, and then very quickly he scribbled about a couple of lines on his paper, and showed it up with the rest. As it was the last, or nearly the last, to come in, and as Sampson had a good deal to say to the boys who had written meminiscimus patri meo and the rest of it, it turned out that the clock struck twelve before he had got to McLeod, and McLeod had to wait afterwards to have his sentence corrected. There was nothing much going on outside when I got out, so I waited for him to come. He came very slowly when he did arrive, and I guessed there had been some sort of trouble.
‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’
‘I don’t remember any more that was said by either of us about this. Next day McLeod took to his bed with a chill or something of the kind, and it was a week or more before he was in school again. And as much as a month went by without anything happening that was noticeable. Whether or not Mr. Sampson was really startled, as McLeod had thought, he didn’t show it. I am pretty sure, of course, now, that there was something very curious in his past history, but I’m not going to pretend that we boys were sharp enough to guess any such thing.
‘There was one other incident of the same kind as the last which I told you. Several times since that day we had had to make up examples in school to illustrate different rules, but there had never been any row except when we did them wrong. At last there came a day when we were going through those dismal things which people call Conditional Sentences, and we were told to make a conditional sentence, expressing a future consequence. We did it, right or wrong, and showed up our bits of paper, and Sampson began looking through them. All at once he got up, made some odd sort of noise in his throat, and rushed out by a door that was just by his desk. We sat there for a minute or two, and then—I suppose it was incorrect—but we went up, I and one or two others, to look at the papers on his desk. Of course I thought someone must have put down some nonsense or other, and Sampson had gone off to report him. All the same, I noticed that he hadn’t taken any of the papers with him when he ran out. Well, the top paper on the desk was written in red ink—which no one used—and it wasn’t in anyone’s hand who was in the class. They all looked at it—McLeod and all—and took their dying oaths that it wasn’t theirs. Then I thought of counting the bits of paper. And of this I made quite certain: that there were seventeen bits of paper on the desk, and sixteen boys in the form. Well, I bagged the extra paper, and kept it, and I believe I have it now. And now you will want to know what was written on it. It was simple enough, and harmless e
by M.R. James
Two men in a smoking-room were talking of their private-school days. ‘At our school,’ said A., ‘we had a ghost’s footmark on the staircase. What was it like? Oh, very unconvincing. Just the shape of a shoe, with a square toe, if I remember right. The staircase was a stone one. I never heard any story about the thing. That seems odd, when you come to think of it. Why didn’t somebody invent one, I wonder?’
‘You never can tell with little boys. They have a mythology of their own. There’s a subject for you, by the way—’The Folklore of Private Schools’.’
‘Yes; the crop is rather scanty, though. I imagine, if you were to investigate the cycle of ghost stories, for instance, which the boys at private schools tell each other, they would all turn out to be highly-compressed versions of stories out of books.’
‘Nowadays the Strand and Pearson’s, and so on, would be extensively drawn upon.’
‘No doubt: they weren’t born or thought of in my time. Let’s see. I wonder if I can remember the staple ones that I was told. First, there was the house with a room in which a series of people insisted on passing a night; and each of them in the morning was found kneeling in a corner, and had just time to say, ‘I’ve seen it,’ and died.’
‘Wasn’t that the house in Berkeley Square?’
‘I dare say it was. Then there was the man who heard a noise in the passage at night, opened his door, and saw someone crawling towards him on all fours with his eye hanging out on his cheek. There was besides, let me think—Yes! the room where a man was found dead in bed with a horseshoe mark on his forehead, and the floor under the bed was covered with marks of horseshoes also; I don’t know why. Also there was the lady who, on locking her bedroom door in a strange house, heard a thin voice among the bed-curtains say, ‘Now we’re shut in for the night.’ None of those had any explanation or sequel. I wonder if they go on still, those stories.’
‘Oh, likely enough—with additions from the magazines, as I said. You never heard, did you, of a real ghost at a private school? I thought not; nobody has that ever I came across.’
‘From the way in which you said that, I gather that you have.’
‘I really don’t know; but this is what was in my mind. It happened at my private school thirty odd years ago, and I haven’t any explanation of it.
‘The school I mean was near London. It was established in a large and fairly old house—a great white building with very fine grounds about it; there were large cedars in the garden, as there are in so many of the older gardens in the Thames valley, and ancient elms in the three or four fields which we used for our games. I think probably it was quite an attractive place, but boys seldom allow that their schools possess any tolerable features.
‘I came to the school in a September, soon after the year 1870; and among the boys who arrived on the same day was one whom I took to: a Highland boy, whom I will call McLeod. I needn’t spend time in describing him: the main thing is that I got to know him very well. He was not an exceptional boy in any way—not particularly good at books or games—but he suited me.
‘The school was a large one: there must have been from 120 to 130 boys there as a rule, and so a considerable staff of masters was required, and there were rather frequent changes among them.
‘One term—perhaps it was my third or fourth—a new master made his appearance. His name was Sampson. He was a tallish, stoutish, pale, black-bearded man. I think we liked him: he had travelled a good deal, and had stories which amused us on our school walks, so that there was some competition among us to get within earshot of him. I remember too—dear me, I have hardly thought of it since then!—that he had a charm on his watch-chain that attracted my attention one day, and he let me examine it. It was, I now suppose, a gold Byzantine coin; there was an effigy of some absurd emperor on one side; the other side had been worn practically smooth, and he had had cut on it—rather barbarously—his own initials, G.W.S., and a date, 24 July, 1865. Yes, I can see it now: he told me he had picked it up in Constantinople: it was about the size of a florin, perhaps rather smaller. ‘Well, the first odd thing that happened was this. Sampson was doing Latin grammar with us. One of his favourite methods—perhaps it is rather a good one—was to make us construct sentences out of our own heads to illustrate the rules he was trying to make us learn. Of course that is a thing which gives a silly boy a chance of being impertinent: there are lots of school stories in which that happens—or anyhow there might be. But Sampson was too good a disciplinarian for us to think of trying that on with him. Now, on this occasion he was telling us how to express remembering in Latin: and he ordered us each to make a sentence bringing in the verb memini, ‘I remember.’ Well, most of us made up some ordinary sentence such as ‘I remember my father,’ or ‘He remembers his book,’ or something equally uninteresting: and I dare say a good many put down memino librum meum, and so forth: but the boy I mentioned—McLeod—was evidently thinking of something more elaborate than that. The rest of us wanted to have our sentences passed, and get on to something else, so some kicked him under the desk, and I, who was next to him, poked him and whispered to him to look sharp. But he didn’t seem to attend. I looked at his paper and saw he had put down nothing at all. So I jogged him again harder than before and upbraided him sharply for keeping us all waiting. That did have some effect. He started and seemed to wake up, and then very quickly he scribbled about a couple of lines on his paper, and showed it up with the rest. As it was the last, or nearly the last, to come in, and as Sampson had a good deal to say to the boys who had written meminiscimus patri meo and the rest of it, it turned out that the clock struck twelve before he had got to McLeod, and McLeod had to wait afterwards to have his sentence corrected. There was nothing much going on outside when I got out, so I waited for him to come. He came very slowly when he did arrive, and I guessed there had been some sort of trouble.
‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’
‘I don’t remember any more that was said by either of us about this. Next day McLeod took to his bed with a chill or something of the kind, and it was a week or more before he was in school again. And as much as a month went by without anything happening that was noticeable. Whether or not Mr. Sampson was really startled, as McLeod had thought, he didn’t show it. I am pretty sure, of course, now, that there was something very curious in his past history, but I’m not going to pretend that we boys were sharp enough to guess any such thing.
‘There was one other incident of the same kind as the last which I told you. Several times since that day we had had to make up examples in school to illustrate different rules, but there had never been any row except when we did them wrong. At last there came a day when we were going through those dismal things which people call Conditional Sentences, and we were told to make a conditional sentence, expressing a future consequence. We did it, right or wrong, and showed up our bits of paper, and Sampson began looking through them. All at once he got up, made some odd sort of noise in his throat, and rushed out by a door that was just by his desk. We sat there for a minute or two, and then—I suppose it was incorrect—but we went up, I and one or two others, to look at the papers on his desk. Of course I thought someone must have put down some nonsense or other, and Sampson had gone off to report him. All the same, I noticed that he hadn’t taken any of the papers with him when he ran out. Well, the top paper on the desk was written in red ink—which no one used—and it wasn’t in anyone’s hand who was in the class. They all looked at it—McLeod and all—and took their dying oaths that it wasn’t theirs. Then I thought of counting the bits of paper. And of this I made quite certain: that there were seventeen bits of paper on the desk, and sixteen boys in the form. Well, I bagged the extra paper, and kept it, and I believe I have it now. And now you will want to know what was written on it. It was simple enough, and harmless e
การแปล กรุณารอสักครู่..
เรื่องโรงเรียนและเจมส์
ผู้ชายสองคนในห้องสูบบุหรี่ คุยกัน วันโรงเรียนส่วนบุคคลของพวกเขา ที่โรงเรียนของเรา ' . ' เราก็มีผี footmark บนบันได มันเหมือนอะไร มันไม่น่าเชื่อ . แค่รูปร่างของรองเท้ากับเท้าสี่เหลี่ยม ถ้าจำไม่ผิด บันไดเป็นหินก้อนเดียว ผมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่ง แปลกจัง เมื่อมาคิดดูแล้วทำไมไม่ใครสร้างขึ้นมา ฉันสงสัย '
คุณไม่สามารถบอกกับชายน้อย . พวกเขามีตำนานของตนเอง มีหัวเรื่องสำหรับคุณ โดยทางคติชนวิทยาของโรงเรียนเอกชน - ' '
" ; พืชที่ค่อนข้างขาดแคลน แต่ ฉันคิดว่า ถ้าคุณจะศึกษาวงจรของเรื่องราวผี , ตัวอย่าง ซึ่งเด็กในโรงเรียนเอกชนบอกแต่ละอื่น ๆพวกเขาทั้งหมดจะเปิดออกเพื่อจะอัดสูงรุ่นของเรื่องราวจากหนังสือ '
'nowadays เกลียวและค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และดังนั้น จะวาดอย่างกว้างขวางเมื่อ '
' สงสัย : พวกเขาไม่ได้เกิด หรือคิดในเวลาของฉัน มาดูกัน ฉันสงสัยว่าถ้าฉันสามารถจำสิ่งหลักที่ผมบอก แรกมีบ้านกับห้องที่ชุดของคนยืนกราน ผ่านคืนและแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าพบนั่งคุกเข่าอยู่มุมห้อง และมีเพียงเวลาที่จะพูดว่า ผมเคยเห็นมัน ' ตาย '
'wasn ไม่บ้านเบิร์กลีย์สแควร์ ? '
" กล้าพูดแบบนั้น จากนั้นก็มีคนได้ยินเสียงในทางเดินตอนกลางคืน เปิดประตูของเขา และเห็นใครบางคนคลานเขาคุกเข่ากับตาของเขาห้อยออกบนแก้มของเขา มีอีกอย่างฉันคิดว่าใช่ ห้องที่คนถูกพบเป็นศพในเตียงกับเครื่องหมายเกือกม้าบนหน้าผาก และพื้นใต้เตียงที่ถูกปกคลุมด้วยรอยเกือกม้าด้วย ไม่รู้ว่าทำไม ก็มีผู้หญิงที่ล็อคประตูห้องนอนของเธอในบ้านแปลกๆ ได้ยินเสียงของบางเตียงผ้าม่านกล่าวว่า ' ตอนนี้เรากำลังจะปิดในช่วงกลางคืน ไม่มีใครสักคนนั้น มีคำอธิบาย หรือภาคฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขาไป แต่เรื่องราวเหล่านั้น . '
' โอ น่าจะเพียงพอ ด้วยการเพิ่มจากนิตยสารครับ คุณเคยได้ยิน คุณ เป็นผีที่โรงเรียน ฉันคิดว่า ไม่ มีใครที่เคยเจอมา . . .
'from วิธีที่คุณกล่าวว่า ฉันรู้ว่าคุณมี '
" ไม่รู้จัก แต่นี้คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของฉันมันเกิดขึ้นที่โรงเรียนส่วนบุคคลของฉัน 30 ปีแปลกที่ผ่านมา และผมไม่มีคำอธิบายเลย
" ฉันหมายถึงโรงเรียนใกล้ลอนดอน ก่อตั้งขึ้นในขนาดใหญ่และค่อนข้างเก่า house-a ที่ดีอาคารสีขาว ด้วยเหตุผลที่ดีมากเกี่ยวกับมัน มีไม้สนสีดาร์ ใหญ่ ใน สวน มี ใน มากมาย จากสวนเก่าในหุบเขาเทมส์ ,และ มโบราณ ใน สาม หรือ สี่ สาขาที่เราใช้สำหรับเกมของเรา ฉันคิดว่ามันค่อนข้างเป็นสถานที่ที่น่าสนใจ แต่ผู้ชายไม่ค่อยอนุญาตให้โรงเรียนของพวกเขามีคุณลักษณะใด ๆพอทนได้
ฉันมาโรงเรียนในเดือนกันยายน หลังจากในปี 1870 และในหมู่เด็กผู้ชาย ที่เดินทางมาถึงในวันเดียวกันคือ เป็นคนที่ผมพาไป : ไฮแลนด์ บอย ซึ่งผมจะเรียก McLeod .ผมไม่ต้องใช้เวลาในการอธิบายเขา สิ่งหลักคือการ ที่ผมได้รู้จักเค้าดี เขาไม่ได้เป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมในทางใด ๆไม่ได้เก่งหนังสือ หรือเกม แต่เขาเหมาะกับผม .
" เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่หนึ่ง : มันต้องมี 120 - 130 ตรงนั้นเป็นกฎ ดังนั้นพนักงานของ มาสเตอร์ต้องการมาก และมีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างบ่อยในหมู่พวกเขา .
หนึ่งเทอมบางทีมันเป็นสามหรือ fourth-a เจ้านายคนใหม่ปรากฏตัว . ชื่อของเขาคือ แซมพ์สัน เขาเป็น tallish stoutish ซีด , ชายเคราดำ ฉันคิดว่าเราชอบเขา เขาได้เดินทางการจัดการที่ดี และมีเรื่องราวที่สนุกสนานเรา โรงเรียนของเรา เดิน เพื่อให้มีการแข่งขันในหมู่พวกเราจะได้ยินเขา ผมจำได้นะที่รักผม และผมก็ไม่คิดว่ามันตั้งแต่นั้น- เขามีเสน่ห์ของเขาดูโซ่ที่ดึงดูดความสนใจของผมสักวัน และเขาให้ฉันตรวจมัน คือ ตอนนี้ผมเดาว่า เป็นทองของเหรียญ ; มีรูปจำลองของไร้สาระจักรพรรดิในด้านหนึ่ง ; ด้านอื่น ๆได้สวมใส่เกือบเรียบ และเขาได้ตัดมันค่อนข้าง barbarously ของเขาเองชื่อ g.w.s. , และวันที่ 24 เดือนกรกฎาคม ปี ค . ใช่ ฉันสามารถเห็นมันได้ในขณะนี้ :เขาบอกฉันว่า เขาเก็บมันไว้ในคอนสแตนติโนเปิล : มันเกี่ยวกับขนาดของฟลอริน อาจจะค่อนข้างเล็ก ' อย่างแรกที่แปลกที่เกิดขึ้นได้นี้ แซมสัน ทำไวยากรณ์ภาษาละตินกับเรา หนึ่งในวิธีการที่ชื่นชอบของเขา บางทีมันค่อนข้างดี คือให้เราสร้างประโยคในหัวของเราเอง เพื่อให้กฎ เขาพยายามจะทำให้เราเรียนรู้แน่นอน นั่นเป็นสิ่งที่จะช่วยให้เด็กมีโอกาสที่จะโง่ทะลึ่ง : มีหลายเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนที่เกิดขึ้น หรือ ยังไงอาจจะมี . แต่จอห์น ดี เกินไป รักษาวินัย สำหรับเรา เราคิดว่าการพยายามที่บนเขา ตอนนี้ ในโอกาสนี้เขาได้บอกเราว่าให้บริการจดจำในภาษาละติน เขาสั่งให้เราแต่ละคนเพื่อให้ประโยคที่เอากริยา memini ,ผมจำได้ว่า อืม เราส่วนใหญ่สร้างขึ้นบางประโยคธรรมดาเช่น ' ผมจำได้ว่าพ่อ ' หรือ ' เขาจำได้ว่าหนังสือของเขา ' หรือสิ่งที่ไม่เท่าเทียมกัน และผมกล้าพูดดีใส่ลง memino librum meum และอื่น ๆ แต่เด็กที่ผมพูดถึงอยู่คือคิด McLeod อะไรที่ซับซ้อนมากกว่านั้น พวกเราต้องการมีประโยคของเราผ่านไปถึงอย่างอื่น แล้วเตะมันอยู่ใต้โต๊ะ และคนที่อยู่ข้างๆ เขา ทำร้ายเขาและกระซิบกับเขาดูคม แต่เขาดูเหมือนไม่ได้เข้าร่วม ฉันมองกระดาษของเขาและเห็นเขาใส่ลงไปเลย ผม jogged เขาอีกหนักกว่าก่อน และ upbraided เขาอย่างรวดเร็ว เพื่อทำให้เรารอ ที่ มี ผล เขาเริ่มต้นและดูเหมือนจะตื่นแล้วอย่างรวดเร็ว เขาเขียนเกี่ยวกับสองเส้นบนกระดาษของเขาและให้มันกับที่พัก มันเป็นสุดท้ายหรือเกือบสุดท้ายที่จะเข้ามา และเป็น แซมซั่นมีการจัดการที่ดีที่จะพูดกับเด็กชายที่ได้เขียน meminiscimus เพอร์ทรี่แม้วและพวก มันกลับกลายเป็นว่า นาฬิกาตี 12 ก่อนที่เขาต้อง McLeod ,และ ต้องรอภายหลัง McLeod ได้ประโยคที่ถูกต้อง ไม่มีอะไรมากข้างนอก ตอนที่ฉันออกไป ฉันรอเขามา เขามาอย่างช้าๆ เมื่อมันมาถึง และฉันเดามีปัญหา
'well , ' ฉันกล่าวว่า ' คุณได้อะไร ' ' ไม่รู้สิ ' McLeod ' ไม่มีอะไรมาก แต่ผมคิดว่า แซมพ์สันค่อนข้างจะป่วยกับผม ' ' ทำไมคุณแสดงให้เขาเห็นบางอย่างเน่า ? ' ' ไม่กลัว ' เขาพูด ' ไม่เป็นไร เท่าที่ผมเห็นมันเป็นแบบนี้ : สมร ใช่แล้วพอจำได้ และใช้ความเป็นเจ้าของ , - ของที่ระลึก putei อินเตอร์ quatuor taxos . ' ' สิ่งที่เซ่อเน่า ! ' ผมพูด ' ทำไมคุณผลักมันลง ? มันหมายถึงอะไร ' ' นั้นเป็นเรื่องตลก ' McLeod . ' ฉันไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่มันหมายถึงทั้งหมดที่ผมรู้คือ มันเข้ามาในหัวของฉันและฉันลูกลอยมันลง ฉันรู้ว่าฉันคิดว่ามันหมายความว่า เพราะก่อนที่ฉันจะเขียนมันลงไป ผมมีการจัดเรียงของภาพในหัวของฉันฉันเชื่อว่ามันหมายถึง ' ยังจำได้ดีทั้ง 4 ' - นี่มันมืดเหมือนต้นไม้ที่มีสีแดงเบอร์รี่กับพวกเขา ? ' ' ภูขี้เถ้า ผม s'pose คุณว่า ' ' ผมไม่เคยได้ยินของพวกเขา ' McLeod ' ไม่ผมจะบอกคุณ yews ' ' อืม แล้วแซมซันพูด ' ' ทำไมเขาครึกครื้นแปลกเกี่ยวกับมัน เมื่อเขาอ่านมัน เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบหนึ่งและหยุดนานโดยไม่พูดอะไร เขากลับมาให้ฉัน และจากนั้นเขากล่าวว่าโดยไม่ต้องเปิดรอบ และค่อนข้างเงียบ " คุณว่า มันหมายถึงอะไร ' ฉันบอกเขาว่าผมคิดว่า ;แต่ฉันไม่สามารถจำชื่อของต้นไม้ . และเขาต้องการจะรู้ว่าทำไมฉันถึงใส่มันลงไป ฉันมีบางอย่างที่จะบอก หรืออื่น ๆ และหลังจากที่เขาซ้ายปิดการพูดคุยเกี่ยวกับมัน และถามฉันว่า นานมา และที่คนอาศัยอยู่และสิ่งที่ชอบ : แล้วฉันก็ออกไป แต่เขาไม่ได้มองบิต '
ด้วยผมจำไม่ได้ว่ามีมากกว่าที่พูดให้เราประมาณนี้ วันถัดไป McLeod เอาเตียงของเขากับเย็น หรือสิ่ง ของชนิด และมันเป็นสัปดาห์หรือมากกว่าก่อนที่เขาอยู่ในโรงเรียนอีก และเท่าที่เดือนผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่เห็นได้ชัด หรือไม่คุณแซมพ์สันถูกตกใจจริงๆที่ McLeod คิด เขาไม่ได้แสดงมัน ฉันค่อนข้างแน่ใจว่า แน่นอนตอนนี้ มีบางอย่างที่สงสัยมากในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเขา แต่ฉันจะไม่แกล้งทำเป็นว่าพวกเราไม่คมพอที่จะเดาอย่างนั้นนะ
มันอาจเป็นหนึ่งอื่น ๆเหตุการณ์ของชนิดเดียวกันเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันบอกคุณ หลายครั้งตั้งแต่วันที่เราได้ให้ตัวอย่างในโรงเรียน เพื่อให้กฎที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่เคยมีแถวใด ๆยกเว้นเมื่อเราทำมันผิดในที่สุดก็ถึงวันที่เราต้องผ่านมันหดหู่สิ่งที่ผู้คนเรียกประโยคเงื่อนไข และเราต้องทำให้เป็นประโยคเงื่อนไข การแสดงผลในอนาคต เราทำถูก หรือผิด และมีบิตของกระดาษและแซมสัน เริ่มมองผ่านพวกเขา ทันทีเขาลุกขึ้นได้ ทำให้บางคี่ เรียงเสียงในคอของเขาและวิ่งออกไปทางประตูนั่นแค่โต๊ะของเขา เรานั่งลงสำหรับหนึ่งหรือสองนาที และ then-i คิดว่ามันไม่ถูกต้องแต่เราก็ขึ้น ฉันและหนึ่งหรือสองคนเพื่อดูเอกสารบนโต๊ะของเขา แน่นอน ฉันคิดว่าต้องมีคนใส่ความไร้สาระหรืออื่น ๆ ลง และ แซมพ์สันได้ไปออกรายงานเขา ทั้งหมดเดียวกันผมสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ถ่ายใด ๆของเอกสารกับเขาเมื่อเขาวิ่งออกไป เอ่อ กระดาษบนโต๊ะถูกเขียนด้วยหมึกสีแดงซึ่งไม่มีใครใช้ และมันไม่ได้อยู่ในมือของทุกคนที่อยู่ในห้อง พวกเขาทั้งหมดดู McLeod และทั้งหมดและเอาการตายของพวกเขาสาบานว่าไม่ใช่พวกเขา แล้วฉันคิดว่านับบิตของกระดาษ และตอนนี้ผมทำค่อนข้างบาง :มีเจ็ดบิตของกระดาษบนโต๊ะ และมีเด็กในรูปแบบ ผมจับกระดาษพิเศษและเก็บมัน และฉันเชื่อว่า ฉันได้มันแล้ว และตอนนี้ คุณจะต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ถูกเขียนอยู่บนนั้น มันก็ง่ายๆ และไม่เป็นอันตราย อี
ผู้ชายสองคนในห้องสูบบุหรี่ คุยกัน วันโรงเรียนส่วนบุคคลของพวกเขา ที่โรงเรียนของเรา ' . ' เราก็มีผี footmark บนบันได มันเหมือนอะไร มันไม่น่าเชื่อ . แค่รูปร่างของรองเท้ากับเท้าสี่เหลี่ยม ถ้าจำไม่ผิด บันไดเป็นหินก้อนเดียว ผมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่ง แปลกจัง เมื่อมาคิดดูแล้วทำไมไม่ใครสร้างขึ้นมา ฉันสงสัย '
คุณไม่สามารถบอกกับชายน้อย . พวกเขามีตำนานของตนเอง มีหัวเรื่องสำหรับคุณ โดยทางคติชนวิทยาของโรงเรียนเอกชน - ' '
" ; พืชที่ค่อนข้างขาดแคลน แต่ ฉันคิดว่า ถ้าคุณจะศึกษาวงจรของเรื่องราวผี , ตัวอย่าง ซึ่งเด็กในโรงเรียนเอกชนบอกแต่ละอื่น ๆพวกเขาทั้งหมดจะเปิดออกเพื่อจะอัดสูงรุ่นของเรื่องราวจากหนังสือ '
'nowadays เกลียวและค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และดังนั้น จะวาดอย่างกว้างขวางเมื่อ '
' สงสัย : พวกเขาไม่ได้เกิด หรือคิดในเวลาของฉัน มาดูกัน ฉันสงสัยว่าถ้าฉันสามารถจำสิ่งหลักที่ผมบอก แรกมีบ้านกับห้องที่ชุดของคนยืนกราน ผ่านคืนและแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าพบนั่งคุกเข่าอยู่มุมห้อง และมีเพียงเวลาที่จะพูดว่า ผมเคยเห็นมัน ' ตาย '
'wasn ไม่บ้านเบิร์กลีย์สแควร์ ? '
" กล้าพูดแบบนั้น จากนั้นก็มีคนได้ยินเสียงในทางเดินตอนกลางคืน เปิดประตูของเขา และเห็นใครบางคนคลานเขาคุกเข่ากับตาของเขาห้อยออกบนแก้มของเขา มีอีกอย่างฉันคิดว่าใช่ ห้องที่คนถูกพบเป็นศพในเตียงกับเครื่องหมายเกือกม้าบนหน้าผาก และพื้นใต้เตียงที่ถูกปกคลุมด้วยรอยเกือกม้าด้วย ไม่รู้ว่าทำไม ก็มีผู้หญิงที่ล็อคประตูห้องนอนของเธอในบ้านแปลกๆ ได้ยินเสียงของบางเตียงผ้าม่านกล่าวว่า ' ตอนนี้เรากำลังจะปิดในช่วงกลางคืน ไม่มีใครสักคนนั้น มีคำอธิบาย หรือภาคฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขาไป แต่เรื่องราวเหล่านั้น . '
' โอ น่าจะเพียงพอ ด้วยการเพิ่มจากนิตยสารครับ คุณเคยได้ยิน คุณ เป็นผีที่โรงเรียน ฉันคิดว่า ไม่ มีใครที่เคยเจอมา . . .
'from วิธีที่คุณกล่าวว่า ฉันรู้ว่าคุณมี '
" ไม่รู้จัก แต่นี้คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของฉันมันเกิดขึ้นที่โรงเรียนส่วนบุคคลของฉัน 30 ปีแปลกที่ผ่านมา และผมไม่มีคำอธิบายเลย
" ฉันหมายถึงโรงเรียนใกล้ลอนดอน ก่อตั้งขึ้นในขนาดใหญ่และค่อนข้างเก่า house-a ที่ดีอาคารสีขาว ด้วยเหตุผลที่ดีมากเกี่ยวกับมัน มีไม้สนสีดาร์ ใหญ่ ใน สวน มี ใน มากมาย จากสวนเก่าในหุบเขาเทมส์ ,และ มโบราณ ใน สาม หรือ สี่ สาขาที่เราใช้สำหรับเกมของเรา ฉันคิดว่ามันค่อนข้างเป็นสถานที่ที่น่าสนใจ แต่ผู้ชายไม่ค่อยอนุญาตให้โรงเรียนของพวกเขามีคุณลักษณะใด ๆพอทนได้
ฉันมาโรงเรียนในเดือนกันยายน หลังจากในปี 1870 และในหมู่เด็กผู้ชาย ที่เดินทางมาถึงในวันเดียวกันคือ เป็นคนที่ผมพาไป : ไฮแลนด์ บอย ซึ่งผมจะเรียก McLeod .ผมไม่ต้องใช้เวลาในการอธิบายเขา สิ่งหลักคือการ ที่ผมได้รู้จักเค้าดี เขาไม่ได้เป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมในทางใด ๆไม่ได้เก่งหนังสือ หรือเกม แต่เขาเหมาะกับผม .
" เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่หนึ่ง : มันต้องมี 120 - 130 ตรงนั้นเป็นกฎ ดังนั้นพนักงานของ มาสเตอร์ต้องการมาก และมีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างบ่อยในหมู่พวกเขา .
หนึ่งเทอมบางทีมันเป็นสามหรือ fourth-a เจ้านายคนใหม่ปรากฏตัว . ชื่อของเขาคือ แซมพ์สัน เขาเป็น tallish stoutish ซีด , ชายเคราดำ ฉันคิดว่าเราชอบเขา เขาได้เดินทางการจัดการที่ดี และมีเรื่องราวที่สนุกสนานเรา โรงเรียนของเรา เดิน เพื่อให้มีการแข่งขันในหมู่พวกเราจะได้ยินเขา ผมจำได้นะที่รักผม และผมก็ไม่คิดว่ามันตั้งแต่นั้น- เขามีเสน่ห์ของเขาดูโซ่ที่ดึงดูดความสนใจของผมสักวัน และเขาให้ฉันตรวจมัน คือ ตอนนี้ผมเดาว่า เป็นทองของเหรียญ ; มีรูปจำลองของไร้สาระจักรพรรดิในด้านหนึ่ง ; ด้านอื่น ๆได้สวมใส่เกือบเรียบ และเขาได้ตัดมันค่อนข้าง barbarously ของเขาเองชื่อ g.w.s. , และวันที่ 24 เดือนกรกฎาคม ปี ค . ใช่ ฉันสามารถเห็นมันได้ในขณะนี้ :เขาบอกฉันว่า เขาเก็บมันไว้ในคอนสแตนติโนเปิล : มันเกี่ยวกับขนาดของฟลอริน อาจจะค่อนข้างเล็ก ' อย่างแรกที่แปลกที่เกิดขึ้นได้นี้ แซมสัน ทำไวยากรณ์ภาษาละตินกับเรา หนึ่งในวิธีการที่ชื่นชอบของเขา บางทีมันค่อนข้างดี คือให้เราสร้างประโยคในหัวของเราเอง เพื่อให้กฎ เขาพยายามจะทำให้เราเรียนรู้แน่นอน นั่นเป็นสิ่งที่จะช่วยให้เด็กมีโอกาสที่จะโง่ทะลึ่ง : มีหลายเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนที่เกิดขึ้น หรือ ยังไงอาจจะมี . แต่จอห์น ดี เกินไป รักษาวินัย สำหรับเรา เราคิดว่าการพยายามที่บนเขา ตอนนี้ ในโอกาสนี้เขาได้บอกเราว่าให้บริการจดจำในภาษาละติน เขาสั่งให้เราแต่ละคนเพื่อให้ประโยคที่เอากริยา memini ,ผมจำได้ว่า อืม เราส่วนใหญ่สร้างขึ้นบางประโยคธรรมดาเช่น ' ผมจำได้ว่าพ่อ ' หรือ ' เขาจำได้ว่าหนังสือของเขา ' หรือสิ่งที่ไม่เท่าเทียมกัน และผมกล้าพูดดีใส่ลง memino librum meum และอื่น ๆ แต่เด็กที่ผมพูดถึงอยู่คือคิด McLeod อะไรที่ซับซ้อนมากกว่านั้น พวกเราต้องการมีประโยคของเราผ่านไปถึงอย่างอื่น แล้วเตะมันอยู่ใต้โต๊ะ และคนที่อยู่ข้างๆ เขา ทำร้ายเขาและกระซิบกับเขาดูคม แต่เขาดูเหมือนไม่ได้เข้าร่วม ฉันมองกระดาษของเขาและเห็นเขาใส่ลงไปเลย ผม jogged เขาอีกหนักกว่าก่อน และ upbraided เขาอย่างรวดเร็ว เพื่อทำให้เรารอ ที่ มี ผล เขาเริ่มต้นและดูเหมือนจะตื่นแล้วอย่างรวดเร็ว เขาเขียนเกี่ยวกับสองเส้นบนกระดาษของเขาและให้มันกับที่พัก มันเป็นสุดท้ายหรือเกือบสุดท้ายที่จะเข้ามา และเป็น แซมซั่นมีการจัดการที่ดีที่จะพูดกับเด็กชายที่ได้เขียน meminiscimus เพอร์ทรี่แม้วและพวก มันกลับกลายเป็นว่า นาฬิกาตี 12 ก่อนที่เขาต้อง McLeod ,และ ต้องรอภายหลัง McLeod ได้ประโยคที่ถูกต้อง ไม่มีอะไรมากข้างนอก ตอนที่ฉันออกไป ฉันรอเขามา เขามาอย่างช้าๆ เมื่อมันมาถึง และฉันเดามีปัญหา
'well , ' ฉันกล่าวว่า ' คุณได้อะไร ' ' ไม่รู้สิ ' McLeod ' ไม่มีอะไรมาก แต่ผมคิดว่า แซมพ์สันค่อนข้างจะป่วยกับผม ' ' ทำไมคุณแสดงให้เขาเห็นบางอย่างเน่า ? ' ' ไม่กลัว ' เขาพูด ' ไม่เป็นไร เท่าที่ผมเห็นมันเป็นแบบนี้ : สมร ใช่แล้วพอจำได้ และใช้ความเป็นเจ้าของ , - ของที่ระลึก putei อินเตอร์ quatuor taxos . ' ' สิ่งที่เซ่อเน่า ! ' ผมพูด ' ทำไมคุณผลักมันลง ? มันหมายถึงอะไร ' ' นั้นเป็นเรื่องตลก ' McLeod . ' ฉันไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่มันหมายถึงทั้งหมดที่ผมรู้คือ มันเข้ามาในหัวของฉันและฉันลูกลอยมันลง ฉันรู้ว่าฉันคิดว่ามันหมายความว่า เพราะก่อนที่ฉันจะเขียนมันลงไป ผมมีการจัดเรียงของภาพในหัวของฉันฉันเชื่อว่ามันหมายถึง ' ยังจำได้ดีทั้ง 4 ' - นี่มันมืดเหมือนต้นไม้ที่มีสีแดงเบอร์รี่กับพวกเขา ? ' ' ภูขี้เถ้า ผม s'pose คุณว่า ' ' ผมไม่เคยได้ยินของพวกเขา ' McLeod ' ไม่ผมจะบอกคุณ yews ' ' อืม แล้วแซมซันพูด ' ' ทำไมเขาครึกครื้นแปลกเกี่ยวกับมัน เมื่อเขาอ่านมัน เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบหนึ่งและหยุดนานโดยไม่พูดอะไร เขากลับมาให้ฉัน และจากนั้นเขากล่าวว่าโดยไม่ต้องเปิดรอบ และค่อนข้างเงียบ " คุณว่า มันหมายถึงอะไร ' ฉันบอกเขาว่าผมคิดว่า ;แต่ฉันไม่สามารถจำชื่อของต้นไม้ . และเขาต้องการจะรู้ว่าทำไมฉันถึงใส่มันลงไป ฉันมีบางอย่างที่จะบอก หรืออื่น ๆ และหลังจากที่เขาซ้ายปิดการพูดคุยเกี่ยวกับมัน และถามฉันว่า นานมา และที่คนอาศัยอยู่และสิ่งที่ชอบ : แล้วฉันก็ออกไป แต่เขาไม่ได้มองบิต '
ด้วยผมจำไม่ได้ว่ามีมากกว่าที่พูดให้เราประมาณนี้ วันถัดไป McLeod เอาเตียงของเขากับเย็น หรือสิ่ง ของชนิด และมันเป็นสัปดาห์หรือมากกว่าก่อนที่เขาอยู่ในโรงเรียนอีก และเท่าที่เดือนผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่เห็นได้ชัด หรือไม่คุณแซมพ์สันถูกตกใจจริงๆที่ McLeod คิด เขาไม่ได้แสดงมัน ฉันค่อนข้างแน่ใจว่า แน่นอนตอนนี้ มีบางอย่างที่สงสัยมากในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเขา แต่ฉันจะไม่แกล้งทำเป็นว่าพวกเราไม่คมพอที่จะเดาอย่างนั้นนะ
มันอาจเป็นหนึ่งอื่น ๆเหตุการณ์ของชนิดเดียวกันเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันบอกคุณ หลายครั้งตั้งแต่วันที่เราได้ให้ตัวอย่างในโรงเรียน เพื่อให้กฎที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่เคยมีแถวใด ๆยกเว้นเมื่อเราทำมันผิดในที่สุดก็ถึงวันที่เราต้องผ่านมันหดหู่สิ่งที่ผู้คนเรียกประโยคเงื่อนไข และเราต้องทำให้เป็นประโยคเงื่อนไข การแสดงผลในอนาคต เราทำถูก หรือผิด และมีบิตของกระดาษและแซมสัน เริ่มมองผ่านพวกเขา ทันทีเขาลุกขึ้นได้ ทำให้บางคี่ เรียงเสียงในคอของเขาและวิ่งออกไปทางประตูนั่นแค่โต๊ะของเขา เรานั่งลงสำหรับหนึ่งหรือสองนาที และ then-i คิดว่ามันไม่ถูกต้องแต่เราก็ขึ้น ฉันและหนึ่งหรือสองคนเพื่อดูเอกสารบนโต๊ะของเขา แน่นอน ฉันคิดว่าต้องมีคนใส่ความไร้สาระหรืออื่น ๆ ลง และ แซมพ์สันได้ไปออกรายงานเขา ทั้งหมดเดียวกันผมสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ถ่ายใด ๆของเอกสารกับเขาเมื่อเขาวิ่งออกไป เอ่อ กระดาษบนโต๊ะถูกเขียนด้วยหมึกสีแดงซึ่งไม่มีใครใช้ และมันไม่ได้อยู่ในมือของทุกคนที่อยู่ในห้อง พวกเขาทั้งหมดดู McLeod และทั้งหมดและเอาการตายของพวกเขาสาบานว่าไม่ใช่พวกเขา แล้วฉันคิดว่านับบิตของกระดาษ และตอนนี้ผมทำค่อนข้างบาง :มีเจ็ดบิตของกระดาษบนโต๊ะ และมีเด็กในรูปแบบ ผมจับกระดาษพิเศษและเก็บมัน และฉันเชื่อว่า ฉันได้มันแล้ว และตอนนี้ คุณจะต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ถูกเขียนอยู่บนนั้น มันก็ง่ายๆ และไม่เป็นอันตราย อี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Viens
- สินค้าชิ้นนี้ยังไม่ได้ติดสติ๊กเกอร์
- เงินเหลือ
- Unilever, DHL Expand Relationship With F
- เงินเหลือ
- Like can't sleep together
- ซื่อสัตย์
- เรียบร้อย
- Regarding form quotation of AIT no rate
- ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณสามารถทำเป็นเสนอราคาใ
- was investigated.
- I went to a doctor already
- Yes i,m ok, because i love you Miss you
- wowに書いてもらいます
- เนื่องด้วยปัจจุบันคำศัพท์ที่ใช้ในเชิงราช
- Sais
- le vainqueur
- in evening i find the book notes more.
- คุณลองฟังดูนะ
- do you have sales Experience
- Import (consignment arrived in the desti
- 2 ทุ่ม
- febrile illness and tropical medicine an
- กรุณาเซ็นชื่อในเอกสารที่ฉันส่งไปให้คุณ ซ
