Of course, this kind of historical

Of course, this kind of historical reckoning is at odds with the conventional Western view of history as an account of "real" events and processes. At the heart of that view lies a distinction between reality, the actual making of history, and representation, the terms in which its story is told and acted on. Mitchell (1986), a literary critic, has recently argued that this distinction is basic to modern Western thought; it certainly underlies the familiar contrast between text and context, the concept and the concrete. But, as Mitchell goes on to suggest, representation itself is also believed to have two distinct modes: realism, where images aim to be faithful re- flections of the world; and rhetoric, where those images, by their very form, evaluate the world as they portray it. The first tends to be seen as the medium of factual historical narrative, the second, of interpretive poetics. Philosophers, semioticians, and historians have disputed the soundness of this distinction as an analytic principle; few, perhaps, would defend it any longer. Yet its effects on our ways of seeing have been profound (cf. Friedrich 1979:442). Above all else, it leads directly to the assumption that poetic modes of representation are less true, more ideological, than are realistic narratives of the past. Poetic forms belong, at best, to the separate realm of aesthetics or mythology; at worst, to the dirty tricks of ideology. Either way, however, rhetoric is usually held to distort the collective imagination, breathing false life into sober social facts. In the final analysis, then, there can be no poetics of history.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แน่นอน ประวัติศาสตร์ต้อนรับตรุษขัดแย้งกับมุมมองตะวันตกทั่วไปของประวัติศาสตร์เป็นบัญชีของเหตุการณ์ "จริง" และกระบวนการ หัวใจที่ ดูอยู่ซึ่งเรื่องราวจะบอก และปฏิบัติตามเงื่อนไข ความจริง ทำจริงประวัติศาสตร์ และการแสดงความแตกต่าง นอกจากนี้มิทเชลล์ (1986), เป็นนักวิจารณ์วรรณกรรม เพิ่งได้โต้เถียงว่า ความแตกต่างนี้เป็นพื้นฐานในการคิด ตะวันตกสมัยใหม่ มันแน่นอนฐานแตกต่างคุ้นเคยระหว่างข้อความ และบริบท แนวคิด และรูปธรรม แต่ เป็นมิทเชลไปเพื่อแนะนำ การแสดงตัวเองยังเชื่อว่าจะมีสองโหมดที่แตกต่าง: สมจริง ภาพที่จุดมุ่งหมายจะ ซื่อสัตย์ re-flections ของโลก และ สำนวน ซึ่งภาพเหล่านั้น โดยรูปแบบดี ประเมินโลกพวกเขาวาดภาพ ครั้งแรกมีแนวโน้มที่จะเห็นเป็นการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ข้อเท็จจริง วินาที ของ poetics ที่สื่อความหมาย นักปรัชญา semioticians และนักประวัติศาสตร์ได้มีข้อโต้แย้งความสมบูรณ์ของความแตกต่างนี้เป็นหลักการวิเคราะห์ บางส่วน บางที จะปกป้องมันอีกต่อไป แต่ วิธีของเราเห็นผลกระทบได้ลึกซึ้ง (cf. Friedrich 1979:442) เสริม มันจะนำไปสู่สมมติฐานห่งโหมดของการแสดงที่ใช้จริงน้อย อุดมการณ์มากขึ้น กว่าจริงเรื่องเล่าในอดีต รูปแบบบทกวีเป็นของ ที่ดีที่สุด การแยกขอบเขตของสุนทรียศาสตร์หรือ mythology การที่เลวร้ายที่ เทคนิคสกปรกของอุดมการณ์ ทั้งสองวิธี อย่างไรก็ตาม สำนวนมักจัดขึ้นเพื่อบิดเบือนจินตนาการรวม หายใจชีวิตผิดในข้อเท็จจริงทางสังคมที่ร่ำ ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย แล้ว สามารถมีไม่ทางประวัติศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แน่นอนชนิดของการคำนวณแห่งนี้อยู่ที่ราคาด้วยมุมมองตะวันตกธรรมดาของประวัติศาสตร์เป็นบัญชีของเหตุการณ์ "ของจริง" และประมวลผล ที่เป็นหัวใจของมุมมองที่อยู่ความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงทำจริงของประวัติศาสตร์และการเป็นตัวแทนเงื่อนไขในการที่เรื่องราวของมันจะบอกและดำเนินการเกี่ยวกับ มิทเชลล์ (1986) ซึ่งเป็นนักวิจารณ์วรรณกรรมที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ความแตกต่างนี้เป็นพื้นฐานในการคิดตะวันตกสมัยใหม่ มันแน่นอนรองรับความคมชัดคุ้นเคยระหว่างข้อความและบริบทแนวคิดและคอนกรีต แต่เป็นเซรั่มที่จะไปให้คำแนะนำแทนตัวเองนอกจากนี้ยังเชื่อว่าจะมีสองรูปแบบที่แตกต่าง: สมจริงซึ่งมีภาพมุ่งมั่นที่จะ flections อีกซื่อสัตย์ของโลก; และสำนวนที่มีภาพเหล่านั้นตามรูปแบบของพวกเขาประเมินโลกที่พวกเขาวาดภาพ เป็นครั้งแรกที่มีแนวโน้มที่จะถูกมองว่าเป็นสื่อกลางในการเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ที่เป็นข้อเท็จจริงที่สองของฉันทลักษณ์สื่อความหมาย ปรัชญา semioticians และประวัติศาสตร์ได้โต้แย้งความมั่นคงของความแตกต่างนี้เป็นหลักการวิเคราะห์; ไม่กี่บางทีจะปกป้องมันได้อีกต่อไป แต่ผลกระทบต่อวิธีการมองเห็นของเราได้รับอย่างลึกซึ้ง (cf ฟรีดริช 1979: 442) เหนือสิ่งอื่นใดก็นำไปสู่ข้อสันนิษฐานว่ารูปแบบของการแสดงบทกวีเป็นจริงน้อยกว่าอุดมการณ์มากขึ้นกว่าที่เป็นเรื่องเล่าที่เป็นจริงของอดีตที่ผ่านมา รูปแบบบทกวีเป็นที่ดีที่สุดไปยังดินแดนที่แยกจากกันของความสวยงามหรือตำนาน; ที่เลวร้ายที่สุดไปเทคนิคสกปรกของอุดมการณ์ ทั้งสองวิธี แต่สำนวนมักจะจัดขึ้นที่จะบิดเบือนจินตนาการร่วมกัน, การหายใจชีวิตเท็จข้อเท็จจริงทางสังคมมีสติ ในการวิเคราะห์สุดท้ายแล้วอาจมีฉันทลักษณ์ของประวัติศาสตร์ไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แน่นอน , ชนิดของการคำนวณทางประวัติศาสตร์เป็นโรงเรียนแบบตะวันตกมุมมองของประวัติศาสตร์เป็นบัญชี " ของจริง " และกระบวนการ ที่เป็นหัวใจของมุมมองที่อยู่ความแตกต่างระหว่างความเป็นจริง ทำให้ที่แท้จริงของประวัติศาสตร์ และการแสดง , เงื่อนไขที่เรื่องราวของมันบอกและแสดงบน มิตเชลล์ ( 1986 ) , นักวิจารณ์วรรณกรรม ได้แย้งว่า ความแตกต่างนี้เป็นพื้นฐานของความคิดตะวันตกสมัยใหม่ แน่นอนว่าแผ่นอยู่ความคมชัดคุ้นเคยระหว่างข้อความและเนื้อหา แนวคิด และคอนกรีต แต่ เป็น มิเชล ไปแนะนำ การแสดงก็ยังเชื่อว่าจะได้สองโหมดที่แตกต่างกัน : สัจนิยมที่ภาพเป้าหมายที่จะซื่อสัตย์ Re - flections ของโลก ; และวาทศิลป์ ซึ่งภาพเหล่านั้นโดยมากของพวกเขา ประเมิน โลกเขาวาดภาพมัน ครั้งแรกมีแนวโน้มที่จะเห็นเป็นสื่อของข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์เล่าเรื่องที่สองของศาสตร์แปล . นักปรัชญา semioticians และนักประวัติศาสตร์ได้โต้แย้งความสมบูรณ์ของความแตกต่างนี้เป็นหลักในการวิเคราะห์ น้อยอาจจะปกป้องมันได้อีกต่อไป แต่ผลกระทบต่อวิธีที่เราเห็นได้ลึกซึ้ง ( CF . Friedrich 1979:442 ) เหนือสิ่งอื่นใด มันพุ่งตรงไปที่สมมติว่า บทกวีโหมดแทนจริง น้อยกว่าอุดมการณ์มากกว่าสมจริง เรื่องเล่าจากอดีต รูปแบบบทกวีเป็นของที่ดีที่สุดไปยังดินแดนแยกของสุนทรียศาสตร์ หรือตำนาน ที่เลวร้ายที่สุดจะสกปรก อุดมการณ์ ทั้งสองวิธี อย่างไรก็ตาม การที่มักจะจัดขึ้นเพื่อบิดเบือนจินตนาการรวมหมู่ การหายใจชีวิตผิดในข้อเท็จจริงทางสังคมปกติ ในการวิเคราะห์สุดท้ายแล้วจะไม่มีศาสตร์ประวัติศาสตร์