abstractA review of published liter

abstract
A review of published literature on the sensitivity of corals to turbidity and sedimentation is presented,
with an emphasis on the effects of dredging. The risks and severity of impact from dredging (and other
sediment disturbances) on corals are primarily related to the intensity, duration and frequency of exposure to increased turbidity and sedimentation. The sensitivity of a coral reef to dredging impacts and its
ability to recover depend on the antecedent ecological conditions of the reef, its resilience and the ambient conditions normally experienced. Effects of sediment stress have so far been investigated in 89 coral
species (10% of all known reef-building corals). Results of these investigations have provided a generic
understanding of tolerance levels, response mechanisms, adaptations and threshold levels of corals to the
effects of natural and anthropogenic sediment disturbances. Coral polyps undergo stress from high suspended-sediment concentrations and the subsequent effects on light attenuation which affect their algal
symbionts. Minimum light requirements of corals range from 14 days complete burial) for very tolerant species. Hypotheses to explain substantial differences
in sensitivity between different coral species include the growth form of coral colonies and the size of the
coral polyp or calyx. The validity of these hypotheses was tested on the basis of 77 published studies on
the effects of turbidity and sedimentation on 89 coral species. The results of this analysis reveal a significant relationship of coral sensitivity to turbidity and sedimentation with growth form, but not with calyx
size. Some of the variation in sensitivities reported in the literature may have been caused by differences
in the type and particle size of sediments applied in experiments. The ability of many corals (in varying
degrees) to actively reject sediment through polyp inflation, mucus production, ciliary and tentacular
action (at considerable energetic cost), as well as intraspecific morphological variation and the mobility
of free-living mushroom corals, further contribute to the observed differences. Given the wide range of
sensitivity levels among coral species and in baseline water quality conditions among reefs, meaningful
criteria to limit the extent and turbidity of dredging plumes and their effects on corals will always require
site-specific evaluations, taking into account the species assemblage present at the site and the natural
variability of local background turbidity and sedimentation

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อจากการทบทวนเอกสารประกอบการเผยแพร่ในระดับความสำคัญของปะการังเพื่อตกตะกอนและความขุ่นของน้ำแสดงโดยเน้นผลกระทบของ dredging ความเสี่ยงและความรุนแรงของผลกระทบจาก dredging (และอื่น ๆเกิดตะกอน) บนแนวปะการังส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ระยะเวลา และความถี่ของการสัมผัสกับความขุ่นของน้ำเพิ่มขึ้นและตกตะกอน ความไวของปะการังเพื่อ dredging ผลกระทบและความสามารถในการกู้คืนขึ้นอยู่กับสภาพระบบนิเวศ antecedent รีฟ ความยืดหยุ่นของ และสภาพแวดล้อมประสบการณ์ตามปกติ ผลของความเครียดตะกอนได้จนถูกสืบสวนในปะการัง 89สายพันธ์ (10% ของแนวปะการังปะการังสร้างทราบทั้งหมด) ผลการตรวจสอบเหล่านี้มีให้เป็นทั่วไปเข้าใจยอมรับระดับ กลไกการตอบสนอง ท้อง และระดับขีดจำกัดของปะการังเพื่อผลของการเกิดตะกอนที่มาของมนุษย์ และธรรมชาติ Polyps ปะการังรับความเครียดจากความเข้มข้นตะกอนชั่วคราวสูงและผลกระทบตามมาบนไฟอ่อนซึ่งมีผลต่อการ algalsymbionts ความต้องการแสงต่ำสุดของแนวปะการังตั้งแต่ < 1% ถึง 60% ของ irradiance ผิวรายงานยอมรับขีดจำกัดของระบบปะการังในช่วงความเข้มข้นตะกอนระงับโรคจาก < 10 มก. L – 1 ในพื้นที่แนวปะการังต่างประเทศเก่าแก่ถึง > 100 mg L – 1 ในแนวปะการัง nearshore ร่อแร่ บางชนิดปะการังแต่ละตัวสามารถทนต่อความเสี่ยงระยะสั้น (วัน) ให้ตะกอนระงับความเข้มข้นสูงเป็น 1000 mg L – 1 ขณะที่ผู้อื่นแสดงการตายหลังจากการเปิดรับแสง (สัปดาห์) เพื่อความเข้มข้นต่ำสุดที่ 30 mg L-1.ระยะเวลาที่ปะการังสามารถอยู่รอด turbidities สูงตั้งแต่หลายวัน (สำคัญชนิด) ไปที่อย่างน้อย 5 – 6 สัปดาห์ (ทนกับพันธุ์) ตกตะกอนเพิ่มขึ้นอาจทำให้เกิด smothering และฝังศพของ polyps คอรัล แรเงา การตายเฉพาะส่วนของเนื้อเยื่อและระเบิดประชากรของแบคทีเรียในเมือกปะการัง ตะกอนที่ดีมักจะมีผลมากกว่าแนวปะการังกว่าตะกอนหยาบ ตกตะกอนและความขุ่นของน้ำยังลดสรรหาบุคลากร ความอยู่รอด และการชำระเงินของตัวอ่อนปะการัง อัตราการตกตะกอนสูงสุดที่สามารถได้สมตามปะการังแตกต่างกันตั้งแต่ < มิลลิกรัม 10 ซม.-2 d– 1 การ > d ซม. – 2 400 มิลลิกรัม– 1 ช่วงเวลาที่ปะการังสามารถอยู่รอดสูงราคาตกตะกอนอยู่ในช่วงตั้งแต่ < h 24 สำหรับสปีชีส์ที่สำคัญจะกี่สัปดาห์ (> 4 สัปดาห์ของการตกตะกอนสูง หรือ > 14 วันทำการฝังศพ) สำหรับพันธุ์มากทนกับ สมมุติฐานเพื่ออธิบายความแตกต่างที่พบในความไวระหว่างปะการังต่าง ชนิดรวมแบบเจริญเติบโตของปะการังอาณานิคมและขนาดของการโปลิปปากปะการังหรือคาลิกซ์ มีผลบังคับใช้ของสมมุติฐานเหล่านี้ถูกทดสอบ โดยเผยแพร่ศึกษา 77 บนผลของการตกตะกอนและความขุ่นในสปีชีส์ปะการัง 89 ผลการวิเคราะห์นี้เปิดเผยความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญของปะการังละเอียดอ่อนต่อความขุ่นของน้ำและการตกตะกอน ด้วยแบบฟอร์มการเจริญเติบโต แต่ไม่ มีคาลิกซ์ขนาด บางส่วนของการเปลี่ยนแปลงในรัฐรายงานในวรรณคดีอาจเกิดจากการความแตกต่างขนาดชนิดและอนุภาคของตะกอนที่ใช้ในการทดลอง ความสามารถของแนวปะการังมากมาย (ในแตกต่างกันองศา) จะปฏิเสธอย่างแข็งขันตะกอนผ่านโปลิ inflation ผลิตเมือก ciliary และ tentacularการดำเนินการ (ที่สำคัญมีพลังต้นทุน), เป็นการดีเป็นการเปลี่ยนแปลงสัณฐานของ intraspecific และการเคลื่อนที่ของปะการังเห็ด free-living เพิ่มเติมช่วยให้สังเกตความแตกต่าง ให้มากมายระดับความไวชนิดปะการัง และพื้นฐานสภาพคุณภาพน้ำในแนวปะการัง ความหมายเงื่อนไขเพื่อจำกัดขอบเขตและความขุ่นของ dredging เบิ้ลพลูมและผลปะการังจะต้องเสมอspecific ไซต์ประเมิน คำนึงถึงการพันธุ์ผสมผสานอยู่ในเว็บไซต์และธรรมชาติความแปรผันของความขุ่นของน้ำภายในพื้นหลังและการตกตะกอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นามธรรม
ทบทวนวรรณกรรมอย่างกับความไวของปะการังจะขุ่นและการตกตะกอนจะนำเสนอ
ที่มีความสำคัญเกี่ยวกับผลกระทบของการขุดลอก ความเสี่ยงและความรุนแรงของผลกระทบจากการขุดลอก (และอื่น ๆ
รบกวนตะกอน) ในแนวปะการังที่เกี่ยวข้องเนื่องกับความรุนแรงระยะเวลาและความถี่ของการสัมผัสกับความขุ่นที่เพิ่มขึ้นและการตกตะกอน ความไวของแนวปะการังที่จะส่งผลกระทบต่อการขุดลอกและของ
ความสามารถในการกู้คืนขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมของแนวปะการังก่อน, ความยืดหยุ่นและสภาพโดยรอบที่มีประสบการณ์ตามปกติ ผลกระทบของความเครียดตะกอนได้รับเพื่อให้ห่างไกลการตรวจสอบใน 89 ปะการัง
สายพันธุ์ (? 10% ของทุกคนที่รู้จักปะการัง) ผลของการตรวจสอบเหล่านี้ได้ให้ทั่วไป
เข้าใจในระดับความอดทนกลไกการตอบสนองการปรับตัวและระดับเกณฑ์ของปะการังกับ
ผลกระทบของการรบกวนตะกอนธรรมชาติและมนุษย์ ปะการังได้รับความเครียดจากความเข้มข้นของตะกอนแขวนลอย-สูงและผลกระทบที่ตามมาเกี่ยวกับการลดทอนแสงที่มีผลต่อสาหร่ายของพวกเขา
symbionts ความต้องการขั้นต่ำของแสงช่วงปะการังจาก <1% ถึงมากที่สุดเท่าที่ 60% ของพื้นผิวรังสี.
ขีด จำกัด ของความอดทนของระบบรายงานแนวปะการังสำหรับเรื้อรังความเข้มข้นของตะกอนแขวนลอย-ช่วง
จาก <10 mg L-1 ในพื้นที่แนวปะการังนอกชายฝั่งเก่าแก่ที่> 100 มิลลิกรัม L-1 ในแนว nearshore ร่อแร่ บางชนิดปะการังแต่ละคนสามารถทนต่อการสัมผัสระยะสั้น (วัน) ที่มีความเข้มข้นระงับ-ตะกอนสูง
เป็น 1000 mg L-1 ขณะที่คนอื่นแสดงการเสียชีวิตหลังจากการสัมผัส (สัปดาห์) ที่มีความเข้มข้นต่ำเป็น 30 มิลลิกรัม L-1
.
ระยะเวลาที่ปะการัง สามารถอยู่รอดความขุ่นสูงจากช่วงหลายวัน (สายพันธุ์ที่สำคัญ) อย่าง
น้อย 5-6 สัปดาห์ที่ผ่านมา (ปีชีส์ใจกว้าง) การตกตะกอนที่เพิ่มขึ้นอาจทำให้เกิดการกลั้นและที่ฝังศพของปะการังแรเงาเนื้อร้ายเนื้อเยื่อและการระเบิดประชากรของแบคทีเรียในเมือกปะการัง ตะกอนที่ดีมีแนวโน้มที่จะ
มีผลกระทบมากขึ้นในแนวปะการังกว่าตะกอนหยาบ ความขุ่นและการตกตะกอนยังช่วยลดการสรรหาการอยู่รอดและการตั้งถิ่นฐานของตัวอ่อนปะการัง อัตราการตกตะกอนสูงสุดที่สามารถได้รับการยอมรับโดยปะการังที่แตกต่างกันมีตั้งแต่ <10 mg เซนติเมตร-2 ง
-1 ถึง> 400 มิลลิกรัมเซนติเมตร-2 ง
-1 ระยะเวลาที่ปะการังสามารถอยู่รอดได้สูง
อัตราการตกตะกอนในช่วงตั้งแต่ <24 ชั่วโมงสำหรับสายพันธุ์ที่มีความสำคัญไปไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา (> 4 สัปดาห์ของการตกตะกอนสูงหรือ> 14 วันฝังศพที่สมบูรณ์) สำหรับสายพันธุ์ใจกว้างมาก สมมติฐานที่จะอธิบายถึงความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ
ในความไวระหว่างสายพันธุ์ปะการังที่แตกต่างกันรวมถึงรูปแบบการเจริญเติบโตของโคโลนีปะการังและขนาดของ
ปะการังปะการังหรือกลีบเลี้ยง ความถูกต้องของสมมติฐานเหล่านี้ได้รับการทดสอบบนพื้นฐานของ 77 การศึกษาที่เผยแพร่ใน
ผลกระทบของความขุ่นและการตกตะกอนใน 89 ชนิดปะการัง ผลที่ได้จากการวิเคราะห์นี้เผยให้เห็นความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญของความไวปะการังเพื่อความขุ่นและการตกตะกอนแบบฟอร์มการเจริญเติบโต แต่ไม่ได้มีกลีบเลี้ยง
ขนาด บางส่วนของการเปลี่ยนแปลงในความเปราะบางรายงานในวรรณคดีอาจมีสาเหตุมาจากความแตกต่าง
ในประเภทและขนาดอนุภาคของตะกอนนำมาใช้ในการทดลอง ความสามารถของปะการังจำนวนมาก (ในที่แตกต่างกัน
องศา) จะกระตือรือร้นปฏิเสธตะกอนผ่านปะการังใน ation ชั้นผลิตเมือก, ปรับเลนส์และลักษณะการ
ดำเนินการ (ค่าใช้จ่ายที่มีพลังมาก) เช่นเดียวกับ intraspeci Fi คการเปลี่ยนแปลงทางสัณฐานวิทยาและการเคลื่อนไหว
ของชีวิตฟรีปะการังเห็ดเพิ่มเติมมีส่วนร่วม ความแตกต่างที่สังเกต ให้ความหลากหลายของ
ระดับความไวในหมู่สายพันธุ์ปะการังและในสภาพน้ำที่มีคุณภาพพื้นฐานในหมู่ปะการังมีความหมาย
เกณฑ์ที่จะ จำกัด ขอบเขตและความขุ่นของขนนกการขุดลอกและผลกระทบของพวกเขาในแนวปะการังมักจะต้องใช้
ไฟเว็บไซต์ speci การประเมินคคำนึงถึงสายพันธุ์ปัจจุบันการชุมนุม ที่สถานที่และธรรมชาติ
แปรปรวนของความขุ่นพื้นหลังในท้องถิ่นและการตกตะกอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
ทบทวนตีพิมพ์วรรณกรรมในความไวของปะการังความขุ่นและตะกอนจะนำเสนอ
โดยเน้นผลการขุดลอก . ความเสี่ยงและความรุนแรงของผลกระทบจากการขุดลอก และการรบกวนดินตะกอนอื่น
) บนปะการังเป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ระยะเวลา และความถี่ในการเปิดรับเพิ่มความขุ่นและตะกอน .ความไวของแนวปะการัง เพื่อขุดลอกและผลกระทบของมัน
ความสามารถในการกู้ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของระบบนิเวศมาก่อนแนวของความยืดหยุ่นและสภาวะแวดล้อมปกติที่มีประสบการณ์ ผลของความเครียด ตะกอนที่ได้รับเพื่อให้ห่างไกลโดย 89 ชนิดปะการัง
(  10% ของทั้งหมดที่รู้จักสร้างแนวปะการัง ) ผลของการตรวจสอบเหล่านี้มีให้โดยทั่วไป
กลไกการตอบสนองของระดับความเข้าใจ ความอดทน การดัดแปลงและระดับเกณฑ์ของปะการังในผลของธรรมชาติและมนุษย์ในตะกอน polyps ปะการังได้รับความเครียดจากตะกอนแขวนลอยที่ความเข้มข้นสูง และผลกระทบที่ตามมาของการลดทอนแสงที่มีผลต่อสาหร่าย
symbionts .ความต้องการขั้นต่ำของปะการังอ่อนตั้งแต่ < 1 % เท่าที่ 60% ของ irradiance พื้นผิว .
รายงานความอดทนขีดจำกัดของระบบแนวปะการังสำหรับความเข้มข้นของตะกอนแขวนลอยเรื้อรังช่วง
จาก < 10 mg แอล– 1 ในพื้นที่แนวชายฝั่งอันบริสุทธิ์ที่จะ > 100 มก. แอล– 1 ใน nearshore ขอบแนวปะการัง .ปะการังบางชนิด บุคคลสามารถทนต่อการสัมผัสระยะสั้น ( วัน ) ความเข้มข้นของตะกอนแขวนลอยสูง
เป็น 1000 มก. แอล– 1 ขณะที่คนอื่นให้ตายหลังจากการเปิดรับแสง ( อาทิตย์ ) ความเข้มข้นที่ต่ำเป็น 30 มก. แอล– 1
.
ระยะเวลาที่ปะการังสามารถอยู่รอด turbidities สูงจากช่วงหลายวัน ( ชนิดที่อ่อนไหว )
5 – 6 สัปดาห์ ( ใจกว้างชนิด )เพิ่มการตกตะกอนสามารถก่อให้เกิด smothering และการฝังศพของ polyps ปะการังและแรเงา เนื้อเยื่อของประชากรการกระจายของแบคทีเรียในเมือกปะการัง ปรับดินมักจะมีมากกว่าผลกระทบต่อปะการัง
กว่าตะกอนหยาบ ความขุ่นและตะกอนยังลดการสรรหา การรอดตาย และการทรุดตัวของปะการังตัวอ่อนสูงสุดอัตราการตกตะกอนที่สามารถแตกต่างกันโดยปะการังในช่วง < 10 ) ซม. มก. 2 D
- 1 > 400 มิลลิกรัมเซนติเมตร 2 D
( 1 ) ทนได้ ระยะเวลาที่ปะการังสามารถอยู่รอดสำหรับอัตราการตกตะกอนสูง
ช่วงจาก < 24 H ที่มีสายพันธุ์ไม่กี่สัปดาห์ ( 4 สัปดาห์ของการตกตะกอนสูงหรือ > 14 วัน เสร็จงานศพ ) มากใจกว้างชนิด สมมติฐานอธิบายความแตกต่าง
อย่างมากความไวระหว่างชนิดปะการังที่แตกต่างกันรวมถึงรูปแบบการเจริญเติบโตของโคโลนีปะการังและขนาดของ
โปลิปปะการัง หรือกลีบเลี้ยง . ความถูกต้องของสมมติฐานเหล่านี้ได้รับการทดสอบบนพื้นฐานของ 77 เผยแพร่การศึกษา
ผลของความขุ่นและตะกอนใน 89 ชนิด ปะการังผลของการวิเคราะห์นี้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของค่าความขุ่นและตะกอนที่มีปะการังรูปแบบการเจริญเติบโต แต่ไม่ขนาดกลีบเลี้ยง

บางส่วนของการเปลี่ยนแปลงในความไวรายงานในวรรณคดี อาจเกิดจากความแตกต่าง
ในชนิดและขนาดอนุภาคของตะกอนที่ใช้ในการทดลอง ความสามารถของปะการังหลายที่
องศา ) อย่างปฏิเสธตะกอนผ่านติ่งเนื้อในfl ation การผลิตเมือกของต้นเทนทาคูล่านี่สั่น , และการกระทำ ( เสียเงินคึกคักมาก
) รวมทั้งลักษณะทางสัณฐานวิทยาและการถ่ายทอด intraspeci C (
อิสระของปะการังเห็ด เพิ่มเติม ให้สังเกตความแตกต่าง ให้ช่วงกว้างของ
ระดับความไวของปะการังชนิดและคุณภาพของน้ำในพื้นฐานสภาพแนวปะการัง , มีความหมาย
เกณฑ์ที่จะ จำกัด ขอบเขตและความขุ่นของลอกขนนกและผลกระทบต่อแนวปะการังมักจะมีเว็บไซต์ประเภท C
จึงประเมินผลโดยคำนึงถึงชนิดวงศ์ ปัจจุบันเว็บไซต์และธรรมชาติ
ความผันแปรของความขุ่นและตะกอนพื้นฐานท้องถิ่น