Deviant Place TheoryThe deviant pla

Deviant Place Theory

The deviant place theory states that greater exposure to dangerous places makes an individual more likely to become the victim of a crime (Seigel, 2006). Unlike the victim precipitation theory, the victims do not influence the crime by actively or passively encouraging it, but rather are victimized as a result of being in "bad" areas. In order to lower the chance that one will become the victim of a crime, the individual should avoid the "bad" areas of town where crime rates are high. For example, South Central Los Angeles is notorious for its gangs, and high crime rate. The more an individual ventures into South Central, the more likely they are to become the victim of a crime there. Sociologist William Julius Wilson discusses the social and economic inequality that finds more minorities in the victim seat, since minorities are more commonly from low income households that are unable to move away from crime-ridden areas than their caucasian peers are (1990). Moreover, the deviant place theory suggests that taking safety precautions in these areas may be of little use since it is the neighborhood, and not the lifestyle choices, that affect victimization (Seigel, 2006). In a nutshell, if a neighborhood is "deviant," the only way to lower your risk of victimization is to leave the neighborhood for a less deviant, low crime rate area.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีถือทฤษฎีถือระบุว่า สถานที่อันตรายมากกว่าแสงที่ทำให้บุคคลมักจะกลายเป็น เหยื่อของอาชญากรรม (Seigel, 2006) ทฤษฎีฝนเหยื่อ เหยื่อไม่มีอิทธิพลต่ออาชญากรรม โดยแข็งขัน หรือเรื่องส่งเสริมมัน แต่ค่อนข้าง จะตกเป็นเหยื่อจากการอยู่ในพื้นที่ "ไม่ดี" เพื่อลดโอกาสที่หนึ่งจะกลายเป็นเหยื่อของอาชญากรรม บุคคลที่ควรหลีกเลี่ยงพื้นที่ "เลว" ของเมืองที่มีอาชญากรรมสูง เช่น ใต้ใจกลางเมืองลอสแองเจลิสเป็นฉาวโฉ่ในแก๊ง และอัตราอาชญากรรมสูง เพิ่มเติมค้าแต่ละตัวเข้าใต้เซ็นทรัล การพวกเขาจะกลายเป็น เหยื่อของอาชญากรรมที่มี Sociologist William Julius Wilson กล่าวถึงความไม่เท่าเทียมกันทางสังคม และเศรษฐกิจที่พบชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในนั่งเหยื่อ ตั้งแต่ชนกลุ่มน้อยทั่วไปจากครัวเรือนที่รายได้ต่ำที่ไม่สามารถย้ายจากบริเวณที่นั่งอาชญากรรมกว่าเพื่อนผิวขาว (1990) นอกจากนี้ ทฤษฎีถือแนะนำว่า มาตรการความปลอดภัยในพื้นที่เหล่านี้อาจจะใช้น้อยเนื่องจากเป็นพื้นที่ใกล้เคียง และไม่การเลือกวิถีชีวิต ที่มีผลต่อแกล้ง (Seigel, 2006) สั้น ถ้าละแวกนั้นเป็น "ถือ" วิธีเดียวที่จะลดความเสี่ยงในการแกล้งที่จะออกจากย่านสำหรับพื้นที่มีอัตราอาชญากรรมต่ำ น้อยถือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบี่ยงเบนเพลสทฤษฎีทฤษฎีที่เบี่ยงเบนกล่าวว่าการเปิดรับมากขึ้นในสถานที่อันตรายที่ทำให้บุคคลมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นเหยื่อของอาชญากรรม (Seigel, 2006) ซึ่งแตกต่างจากทฤษฎีเหยื่อฝนที่ตกเป็นเหยื่อไม่ได้มีผลต่อการก่ออาชญากรรมโดยแข็งขันหรืออดทนให้กำลังใจ แต่ค่อนข้างจะตกเป็นเหยื่อเป็นผลมาจากการอยู่ในพื้นที่ "เลวร้าย" เพื่อลดโอกาสที่จะกลายเป็นหนึ่งในเหยื่อของอาชญากรรมที่บุคคลที่ควรหลีกเลี่ยงพื้นที่ที่ "เลวร้าย" ของเมืองที่มีอัตราการเกิดอาชญากรรมสูง ยกตัวอย่างเช่นภาคใต้ภาคกลาง Los Angeles เป็นฉาวโฉ่ในแก๊งของตนและอัตราการเกิดอาชญากรรมสูง ยิ่งกิจการแต่ละคนลงในภาคใต้ภาคกลางมีโอกาสมากขึ้นพวกเขาจะกลายเป็นเหยื่อของอาชญากรรมที่นั่น สังคมวิทยาวิลเลียมจูเลียสวิลสันกล่าวถึงความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจและสังคมที่พบชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในที่นั่งเหยื่อตั้งแต่ชนกลุ่มน้อยที่มีมากกว่าปกติจากครอบครัวที่มีรายได้น้อยที่ไม่สามารถที่จะย้ายออกจากพื้นที่อาชญากรรมสลัดกว่าเพื่อนคนผิวขาวของพวกเขา (1990) นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีที่ผิดปกติแสดงให้เห็นว่าการระมัดระวังความปลอดภัยในพื้นที่เหล่านี้อาจจะมีการใช้งานน้อยเพราะมันเป็นพื้นที่ใกล้เคียงและไม่เลือกวิถีการดำเนินชีวิตที่มีผลต่อการตกเป็นเหยื่อ (Seigel 2006) ในสั้นถ้าพื้นที่ใกล้เคียงคือ "เบี่ยงเบน" วิธีเดียวที่จะลดความเสี่ยงของการตกเป็นเหยื่อก็คือปล่อยให้พื้นที่ใกล้เคียงเพื่อเบี่ยงเบนน้อยกว่าอัตราการเกิดอาชญากรรมในพื้นที่ต่ำ