Four studies relied on retrospectiv

Four studies relied on retrospective review of medical charts to assess life events in patients with
bipolar disorder (Ambelas, 1979, 1987; Clancy, Crowe, Winokur, & Morrison, 1973; Leff, Fischer, &
Bertelson, 1976) and, thus, did not use optimal measures of life events. These studies found that from
20% to 66% of bipolar patients experienced at least one stressful event rated as independent of their
behavior in the 1–3-month period prior to onset of a mood episode and this rate was higher than controls
(d’s=.62–1.81 in Ambelas, 1979, 1987 and Clancy et al., 1973). Another three retrospective studies
(Bidzinska, 1984; Dunner, Patrick, & Fieve, 1979; Kulhara, Basu, Mattoo, Sharan, & Chopra, 1999)
administered questionnaires to bipolar individuals regarding their past life events and found that both the
first episode (d =.51; Bidzinska, 1984) and episode relapses (d’s=.44 and .22 from Bidzinska, 1984 and
Kulhara et al., 1999, respectively) were preceded by the occurrence of stressful events. Dunner et al.
(1979) reported that an increase in work and interpersonal difficulties was specifically associated with
onset of a manic vs. a depressed episode (d =.75).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษาสี่พึ่งรีวิวย้อนหลังของแผนภูมิทางการแพทย์เพื่อประเมินเหตุการณ์ในชีวิตในผู้ป่วยโรคสองขั้ว (Ambelas, 1979, 1987 Clancy โครว์ Winokur และมอร์ริ สัน 1973 Leff, Fischer, &Bertelson, 1976) และ ดังนั้น ไม่ได้ใช้มาตรการที่เหมาะสมของเหตุการณ์ในชีวิต พบว่าจากการศึกษาเหล่านี้20% ถึง 66% ของผู้ป่วยสองขั้วมีประสบการณ์อย่างน้อยหนึ่งเหตุการณ์เครียดคะแนนเป็นอิสระของตนในระยะเวลา 1 – 3 เดือนก่อนที่จะเริ่มมีอาการตอนอารมณ์และราคาสูงกว่าการควบคุม(บริษัทอสังหาริม =. 62 – 1.81 ใน Ambelas, 1979, 1987 และ Clancy et al. 1973) การศึกษาย้อนหลังสามอีก(Bidzinska, 1984 Dunner, Patrick, & Fieve, 1979 Kulhara, Basu, Mattoo, Sharan และโชปรา อินเตอร์ 1999)แบบสอบถามการบริหารจัดการบุคคลสองขั้วเกี่ยวกับเหตุการณ์ในชีวิตของพวกเขาผ่านมา และพบว่าทั้งสองตอนแรก (d =. 51 Bidzinska, 1984) และตอน relapses (บริษัทอสังหาริม =. 44 และ.22 จาก Bidzinska, 1984 และKulhara et al. 1999 ตามลำดับ) ได้ก่อนหน้าเกิดเหตุการณ์ตึงเครียด Dunner et al(1979) รายงานว่า การเพิ่มขึ้นของการทำงานและปัญหาระหว่างบุคคลไม่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะกับเริ่มคลั่งไคล้เจอตอนเศร้า (d =. 75)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สี่การศึกษาอาศัยในการตรวจสอบย้อนหลังของแผนภูมิทางการแพทย์เพื่อประเมินเหตุการณ์ในชีวิตในผู้ป่วยที่มี
โรคสองขั้ว (Ambelas 1979 1987; แคลนซีโครว์วิโนคูร์และมอร์ริสัน 1973; Leff ฟิสเชอร์และ
Bertelson, 1976) และจึงได้ ไม่ใช้มาตรการที่เหมาะสมของเหตุการณ์ในชีวิต การศึกษาเหล่านี้พบว่าจาก
20% ถึง 66% ของผู้ป่วยที่มีสองขั้วประสบการณ์เหตุการณ์เครียดอย่างน้อยหนึ่งจัดอันดับให้เป็นอิสระของ
พฤติกรรมในช่วง 1-3 เดือนก่อนที่จะเริ่มมีอาการของฉากอารมณ์และอัตรานี้สูงกว่าการควบคุม
(= d's 0.62-1.81 ใน Ambelas 1979, ปี 1987 และแคลนซี et al., 1973) อีกสามการศึกษาย้อนหลัง
(Bidzinska 1984; Dunner แพทริคและ Fieve 1979; Kulhara, ซึ Mattoo, Sharan และ Chopra, 1999)
แบบสอบถามให้กับประชาชนสองขั้วเกี่ยวกับเหตุการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาของพวกเขาและพบว่าทั้งสอง
ครั้งแรก (D = 0.51; Bidzinska, 1984) และอาการกำเริบตอน (d's = 0.44 และ 0.22 จาก Bidzinska 1984 และ
. Kulhara et al, 1999 ตามลำดับ) ถูกนำหน้าด้วยการเกิดเหตุการณ์ที่เครียด Dunner et al.
(1979) รายงานว่าการเพิ่มขึ้นในการทำงานและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลความยากลำบากที่เกี่ยวข้องเฉพาะกับ
การโจมตีของความคลั่งไคล้เทียบกับตอนที่มีภาวะซึมเศร้า (d = 0.75)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาอาศัยทบทวนย้อนหลังของแผนภูมิทางการแพทย์เพื่อประเมินเหตุการณ์ในชีวิตของผู้ป่วยโรคไบโพลาร์ ( ambelas , 1979 , 1987 ; แคลนซี , โครว์ วิโนเคอร์ และ มอร์ริสัน , 1973 ; เลฟ ฟิชเชอร์ และbertelson , 1976 ) และ จึง ไม่ได้ใช้มาตรการที่เหมาะสมของเหตุการณ์ในชีวิต การศึกษานี้พบว่าจาก20% ถึง 66 % ของผู้ป่วยไบโพลาร์ที่มีประสบการณ์อย่างน้อยหนึ่งเหตุการณ์ที่เคร่งเครียดอยู่เป็นอิสระของพวกเขาพฤติกรรมในการ 1 ) ระยะเวลา 3 เดือน ก่อนที่จะเริ่มมีอาการของอารมณ์ตอนและอัตรานี้สูงกว่าการควบคุม( D = . 62 ) 1.81 ใน ambelas , 1979 , 1987 และ แคลนซี่ et al . , 1973 ) อีกสามการศึกษาย้อนหลัง( bidzinska , 1984 ; ดันเนอร์ , แพททริค และ fieve , 1979 ; kulhara บาซู mattoo Sharan , , , , และ โชปรา , 1999 )การใช้แบบสอบถามเพื่อ bipolar บุคคลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในชีวิตในอดีตของพวกเขาและพบว่า ทั้งตอนแรก ( D = . 51 ; bidzinska , 1984 ) และจำนวนตอน ( D = . 44 และ . 22 จาก bidzinska 1984 และkulhara et al . , 1999 ) ตามลำดับ คือ ก่อนการเกิดเหตุการณ์ที่เคร่งเครียด ดันเนอร์ et al .( 1979 ) ได้รายงานว่า มีการเพิ่มงานและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับบุคคลโดยเฉพาะการโจมตีของ manic และหดหู่ตอน ( D = . 75 )