ONE Good Morning! You’re Going to D

ONE

Good Morning! You’re Going to Die

Yeah, I know. You guys are going to read about how I died in agony, and you’re going be like, ‘Wow! That sounds cool, Magnus! Can I die in agony, too?’

No. Just no.

Don’t go jumping off any rooftops. Don’t run into the highway or set yourself on fire. It doesn’t work that way. You will not end up where I ended up.

Besides, you wouldn’t want to deal with my situation. Unless you’ve got some crazy desire to see undead warriors hacking one another to pieces, swords flying up giants’ noses and dark elves in snappy outfits, you shouldn’t even think about finding the wolf-headed doors.

My name is Magnus Chase. I’m sixteen years old. This is the story of how my life went downhill after I got myself killed.

My day started out normal enough. I was sleeping on the sidewalk under a bridge in the Public Garden when a guy kicked me awake and said, ‘They’re after you.’

By the way, I’ve been homeless for the past two years.

Some of you may think, Aw, how sad. Others may think, Ha, ha, loser! But, if you saw me on the street, ninety-nine per cent of you would walk right past like I’m invisible. You’d pray, Don’t let him ask me for money. You’d wonder if I’m older than I look, because surely a teenager wouldn’t be wrapped in a stinky old sleeping bag, stuck outside in the middle of a Boston winter. Somebody should help that poor boy!

Then you’d keep walking.

Whatever. I don’t need your sympathy. I’m used to being laughed at. I’m definitely used to being ignored. Let’s move on.

The bum who woke me was a guy called Blitz. As usual, he looked like he’d been running through a dirty hurricane. His wiry black hair was full of paper scraps and twigs. His face was the colour of saddle leather and was flecked with ice. His beard curled in all directions. Snow caked the bottom of his trench coat where it dragged around his feet – Blitz being about five feet five – and his eyes were so dilated the irises were all pupil. His permanently alarmed expression made him look like he might start screaming any second.

I blinked the gunk out of my eyes. My mouth tasted like day-old hamburger. My sleeping bag was warm, and I really didn’t want to get out of it.

‘Who’s after me?’

‘Not sure.’ Blitz rubbed his nose, which had been broken so many times it zigzagged like a lightning bolt. ‘They’re handing out flyers with your name and picture.’

I cursed. Random police and park rangers I could deal with. Truant officers, community-service volunteers, drunken college kids, addicts looking to roll somebody small and weak – all those would’ve been as easy to wake up to as pancakes and orange juice.

But when somebody knew my name and my face – that was bad. That meant they were targeting me specifically. Maybe the folks at the shelter were mad at me for breaking their stereo. (Those Christmas carols had been driving me crazy.) Maybe a security camera had caught that last bit of pickpocketing I did in the Theater District. (Hey, I needed money for pizza.) Or maybe, unlikely as it seemed, the police were still looking for me, wanting to ask questions about my mom’s murder …

I packed my stuff, which took about three seconds. The sleeping bag rolled up tight and fitted in my backpack with my toothbrush and a change of socks and underwear. Except for the clothes on my back, that’s all I owned. With the backpack over my shoulder and the hood of my jacket pulled low, I could blend in with pedestrian traffic pretty well. Boston was full of college kids. Some of them were even more scraggly and younger-looking than me.

I turned to Blitz. ‘Where’d you see these people with the flyers?’

‘Beacon Street. They’re coming this way. Middle-aged white guy and a teenage girl, probably his daughter.’

I frowned. ‘That makes no sense. Who –’

‘I don’t know, kid, but I gotta go.’ Blitz squinted at the sunrise, which was turning the skyscraper windows orange. For reasons I’d never quite understood, Blitz hated the daylight. Maybe he was the world’s shortest, stoutest homeless vampire. ‘You should go see Hearth. He’s hanging out in Copley Square.’

I tried not to feel irritated. The local street people jokingly called Hearth and Blitz my mom and dad because one or the other always seemed to be hovering around me.

‘I appreciate it,’ I said. ‘I’ll be fine.’

Blitz chewed his thumbnail. ‘I dunno, kid. Not today. You gotta be extra careful.’

‘Why?’

He glanced over my shoulder. ‘They’re coming.’

I didn’t see anybody. When I turned back, Blitz was gone.

I hated it when he did that. Just – Poof. The guy was like a ninja. A homeless vampire ninja.

Now I had a choice: go to Copley Square and hang out with Hearth, or head towards Beacon Street and try to spot the people who were looking for me.

Blitz’s description of them made me curious. A middle-aged white guy and a teenage girl searching for me at sunrise on a bitter-cold morning. Why? Who were they?

I crept along the edge of the pond. Almost nobody took the lower trail under the bridge. I could hug the side of the hill and spot anyone approaching on the higher path without them seeing me.

Snow coated the ground. The sky was eye-achingly blue. The bare tree branches looked like they’d been dipped in glass. The wind cut through my layers of clothes, but I didn’t mind the cold. My mom used to joke that I was half polar bear.

Dammit, Magnus, I chided myself.

After two years, my memories of her were still a minefield. I’d stumble over one, and instantly my composure would be blown to bits.

I tried to focus.

The man and the girl were coming this way. The man’s sandy hair grew over his collar – not like an intentional style, but like he couldn’t be bothered to cut it. His baffled expression reminded me of a substitute teacher’s: I know I was hit by a spit wad, but I have no idea where it came from. His smart shoes were totally wrong for a Boston winter. His socks were different shades of brown. His tie looked like it had been tied while he spun around in total darkness.

The girl was definitely his daughter. Her hair was just as thick and wavy, though lighter blonde. She was dressed more sensibly in snow boots, jeans and a parka, with an orange T-shirt peeking out at the neckline. Her expression was more determined, angry. She gripped a sheaf of flyers like they were essays she’d been graded on unfairly.

If she was looking for me, I did not want to be found. She was scary.

I didn’t recognize her or her dad, but something tugged at the back of my skull … like a magnet trying to pull out a very old memory.

Father and daughter stopped where the path forked. They looked around as if just now realizing they were standing in the middle of a deserted park at no-thank-you o’clock in the dead of winter.

‘Unbelievable,’ said the girl. ‘I want to strangle him.’

Assuming she meant me, I hunkered down a little more.

Her dad sighed. ‘We should probably avoid killing him. He is your uncle.’

‘But two years?’ the girl demanded. ‘Dad, how could he not tell us for two years?’

‘I can’t explain Randolph’s actions. I never could, Annabeth.’

I inhaled so sharply that I was afraid they would hear me. A scab was ripped off my brain, exposing raw memories from when I was six years old.

Annabeth. Which meant the sandy-haired man was … Uncle Frederick?

I flashed back to the last family Thanksgiving we’d shared: Annabeth and me hiding in the library at Uncle Randolph’s town house, playing with dominoes while the adults yelled at each other downstairs.

You’re lucky you live with your momma. Annabeth stacked another domino on her miniature building. It was amazingly good, with columns in front like a temple. I’m going to run away.

I had no doubt she meant it. I was in awe of her confidence.

Then Uncle Frederick appeared in the doorway. His fists were clenched. His grim expression was at odds with the smiling reindeer on his sweater. Annabeth, we’re leaving.

Annabeth looked at me. Her grey eyes were a little too fierce for a first-grader’s. Be safe, Magnus.

With a flick of her finger, she knocked over her domino temple.

That was the last time I’d seen her.

Afterwards, my mom had been adamant: We’re staying away from your uncles. Especially Randolph. I won’t give him what he wants. Ever.

She wouldn’t explain what Randolph wanted, or what she and Frederick and Randolph had argued about.

You have to trust me, Magnus. Being around them … it’s too dangerous.

I trusted my mom. Even after her death, I hadn’t had any contact with my relatives.

Now, suddenly, they were looking for me.

Randolph lived in town, but, as far as I knew, Frederick and Annabeth still lived in Virginia. Yet here they were, passing out flyers with my name and photo on them. Where had they even got a photo of me?

My head buzzed so badly that I missed some of their conversation.

‘– to find Magnus,’ Uncle Frederick was saying. He checked his smartphone. ‘Randolph is at the city shelter in the South End. He says no luck. We should try the youth shelter across the park.’

‘How do we even know Magnus is alive?’ Annabeth asked miserably. ‘Missing for two years? He could be frozen in a ditch somewhere!’

Part of me was tempted to jump out of my hiding place and shout, TA-DA!

Even though it had been ten years since I’d seen Annabeth, I didn’t like seeing her distressed. But after so long on the streets I’d learned the hard way: you never walk into a situation until you understand what’s going on.

‘Randolph is sure Magnus is alive,’ said Uncle Frederick. ‘He’s somewhere in Boston. If his life is truly in danger …’

They set

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่ง สวัสดี! คุณกำลังจะตาย ใช่ ฉันรู้ พวกคุณจะอ่านเกี่ยวกับวิธีฉันตายควาย และคุณกำลังเป็นเช่น, ' ว้าว ที่เสียงเย็น แมกนัส สามารถฉันตายควาย เกินไป? " 555 ไม่เพียง ไม่ไปกระโดดออกจากหลังคาใด ๆ ไม่ใช้เป็นทางหลวง หรือตั้งตัวเองบนไฟ ทำงานด้วยวิธีการ นอกจากนี้คุณไม่จะสิ้นสุดที่ฉันสิ้นสุดขึ้น นอกจาก คุณจะไม่ต้องจัดการกับสถานการณ์ของฉัน ยกเว้นว่าคุณมีความปรารถนาบางบ้าไปดูปราสาทนักรบแฮ็คกันเป็นชิ้น ดาบบิน noses ของยักษ์และเอลฟ์มืดในชุดบัติกับ คุณไม่ควรได้คิดค้นหาประตูหัวหมาป่า ชื่อของฉันคือ ไล่ล่า แมกนัส ฉันอายุสิบหกปี นี่คือเรื่องราวของวิธีชีวิตไปหลังจากที่ผมเองเสียชีวิตลง วันของฉันเริ่มออกปกติพอ ฉันได้นอนบนสารพัดภายใต้สะพานสวนสาธารณะเมื่อผู้ชายเตะฉันตื่น และกล่าว ว่า, 'พวกเขากำลังหลังจากที่คุณ' โดยวิธีการ ผมเคยจรจัดผ่านมาสองปี บางท่านอาจคิดว่า Aw วิธีเศร้า คนอื่นอาจคิด ฮา ฮา ใคร แต่ ถ้าคุณเห็นฉันบนถนน ไนน์ตี้ไนน์ร้อยของคุณเดินขวาอดีตต้อง ฉันมองไม่เห็น คุณจะอธิษฐาน อย่าให้เขาถามหาเงิน คุณจะสงสัยว่า ถ้า ผมอายุมากกว่าผมมอง เพราะย่อม จะไม่ห่อวัยรุ่นในความเหม็นเก่าถุงนอน ติดอยู่กลางฤดูหนาวบอสตัน ใครควรช่วยเด็กที่ยากจน แล้ว คุณจะให้เดิน อย่างไรก็ได้ ต้องเห็นใจของคุณ ชินกับการหัวเราะที่ แน่นอนฉันกำลังใช้ถูกละเว้น ลองย้ายบน กุ๊ยที่ตื่นฉันเป็นผู้ชายเรียกว่าฟ้าแลบ ตามปกติ เขาดูเหมือนว่าเขาได้ถูกเรียกใช้ โดยเฮอร์ริเคนที่สกปรก ผมสีดำของเขา wiry ก็เต็มไป ด้วยกิ่งไม้และเศษกระดาษ หน้าสีของอานหนัง และไม่มีจุดประน้ำแข็ง เคราของเขาโค้งทุกทิศทาง หิมะ caked ด้านล่างของเสื้อกันฝนของเขาที่มันลากรอบเท้า – สงครามการประมาณห้าฟุตห้า – และตาของเขามีดังนั้นโป่ง irises มีนักเรียนทั้งหมด นิพจน์การตื่นตระหนกอย่างถาวรของเขาทำให้เขาดูเหมือนเขาอาจเริ่มกรีดร้องสองใด ๆ ผมคันนั้นกะพริบ gunk ออกจากตาของฉัน ปากของฉันลิ้มรสเช่นแฮมเบอร์เกอร์เก่า ถุงนอนของฉันคืออบอุ่น และผมไม่อยากจะออกจากมัน 'ใครคือหลังจากผม" 'ไม่แน่ใจว่า' ฟ้าแลบ rubbed จมูกของเขา ซึ่งแตกหลาย ๆ ครั้งมัน zigzagged เช่นผ่า 'พวกเขากำลัง handing ออกใบปลิวที่มีชื่อและรูปภาพของคุณ' ฉันสาป สุ่มตำรวจและพาร์คเรนเจอร์สฉันสามารถจัดการกับการ เจ้าหน้าที่ truant อาสาสมัครบริการชุมชน เด็กวิทยาลัยเมา ติดยาเสพติดต้องม้วนใครขนาดเล็ก และ อ่อนแอ – ทั้งหมดที่จะได้รับให้ตื่นถึงแพนเค้กและน้ำส้ม แต่เมื่อใครรู้ชื่อและใบหน้าของฉัน – ไม่ดี ที่หมายถึง พวกเขาถูกกำหนดเป้าหมายโดยเฉพาะผม บางทีคนที่พักอาศัยมีบ้าที่ฉันแบ่งสเตอริโอของพวกเขา (Carols คริสต์มาสที่มีการขับรถฉันบ้า) บางทีกล้องรักษาความปลอดภัยมีติดที่บิตสุดท้ายของ pickpocketing ค่ะในโรงละคร (Hey ฉันจำเป็นต้องใช้เงินสำหรับพิซซ่า) หรือบางที ไม่น่าเป็นเหมือน ตำรวจก็ยังคงหาฉัน อยากถามคำถามเกี่ยวกับการฆาตกรรมแม่ของฉัน... ผมบรรจุสิ่งของฉัน ซึ่งใช้เวลาประมาณสามวินาที ถุงนอนสะสมแน่น และติดตั้งในเป้ของฉันกับแปรงสีฟันของฉันและการเปลี่ยนแปลงของถุงเท้าและชุดชั้นใน ยกเว้นเสื้อผ้าหลัง นั่นคือทั้งหมดที่ฉันเป็นเจ้าของ กับกระเป๋าเป้สะพายของฉันและฮูดของเสื้อของฉันดึงต่ำ ฉันสามารถผสมผสานจราจรเชิญสวยดี บอสตันก็เต็มไป ด้วยเด็กวิทยาลัย บางส่วนของพวกเขาถูกมาก scraggly และคนดูมากกว่าฉัน ฉันหันไปสงคราม 'ที่จะคุณเห็นคนเหล่านี้ มีใบปลิว' ' ถนนรวมถึงการ พวกเขากำลังมาทางนี้ ผู้ชายขาววัยกลางคนและสาววัยรุ่น ลูกสาวของเขาคง ' ฉัน frowned ' ที่ทำให้รู้สึกไม่ คน –' 'ฉันไม่ รู้ เด็ก แต่ฉันต้องไป' Squinted สงครามที่พระอาทิตย์ขึ้น การเปิดหน้าต่างตึกระฟ้าสีส้ม เหตุผลค่อนข้างไม่มีใช่ สงครามเกลียดชังตามฤดูกาล บางทีเขาสั้น stoutest แวมไพร์จรจัดของโลก ' คุณควรไปดูพื้นเตา เขาจะแขวนออกในทโคบเลย์สแควร์ ' ฉันพยายามไม่รู้สึกระคายเคือง ถนนประชาชนเรียกพื้นเตา และ Blitz แม่และพ่อของฉันเนื่องจากหนึ่งหรืออื่น ๆ เสมอดูเหมือน จะโฉบรอบฉันเล่น "ฉันขอบคุณมัน ฉันกล่าว 'จะดี' ฟ้าแลบ chewed ย่อของเขา ' ฉัน dunno เด็ก ไม่วันนี้ คุณต้องระวังพิเศษ ' 'ทำไม' เขา glanced เหนือไหล่ของฉัน 'พวกเขากำลังมา' ฉันไม่เห็นใคร เมื่อฉันกลับ สงครามถูกหายไป ผมขี้เกียจก็เมื่อเขาได้ที่ เพียง – เกย์ คนที่เป็นเหมือนนินจา นินจาแวมไพร์จรจัด ตอนนี้ผมมีทางเลือก: ไปทโคบเลย์สแควร์ และแขวนกับพื้นเตา หรือมุ่งหน้าสู่ถนนเบคอนพยายามจุดคนที่กำลังมองหาฉัน คำอธิบายของสงครามของพวกเขาทำให้ฉันอยากรู้อยากเห็น ผู้ชายขาววัยกลางคนและสาววัยรุ่นค้นหาฉันที่พระอาทิตย์ขึ้นในเช้าเย็นขม ทำไม พวกเขาได้ที่ ฉัน crept ขอบของบ่อ เกือบไม่มีใครเอาเส้นล่างใต้สะพาน ฉันสามารถกอดด้าน ของเขา และจุดใครกำลังบนเส้นทางสูงขึ้นโดยไม่ได้เห็นฉัน หิมะเคลือบพื้น ท้องฟ้ามีสีฟ้าตา achingly สาขาต้นไม้เปลือยที่ดูเหมือนว่ามีถูกจุ่มลงในแก้ว ลมที่ตัดผ่านชั้นของเสื้อผ้าของฉัน แต่ฉันไม่ได้ใจเย็น แม่ของฉันใช้กระเซ้าว่า ผมครึ่งหมีขั้วโลก กับ แมกนัส ฉันได้ติเตียนตนเอง หลังจากสองปี ความทรงจำของเธอได้ยังเป็นระเบิด จะสะดุดกว่าหนึ่ง และจะพัดความสงบฉันเป็นชิ้น ๆ ทันที พยายามที่จะโฟกัส คนและหญิงสาวที่ถูกมาทางนี้ ชายหนุ่มผมทรายเติบโตผ่านคอเขา – ไม่เหมือนแบบตก แต่เหมือนเขาไม่ได้รำคาญตัด นิพจน์ของเขา baffled เตือนฉันของครูแทน: ฉันรู้ว่า ฉันถูกตี โดย wad สปิท แต่ฉันมีความคิดที่มาจากการ รองเท้าสมาร์ทของเขาได้ถูกต้องทั้งหมดสำหรับฤดูหนาวบอสตัน ถุงเท้าของเขามีเฉดสีต่าง ๆ ของน้ำตาล ผูกของเขาดูเหมือนว่ามันได้ถูกเชื่อมโยงในขณะที่เขาปั่นรอบในความมืดรวม สาวเป็นลูกสาวของเขาแน่นอน ผมของเธอมีเพียงความหนา และ หยัก ว่าเบาสีบลอนด์ เธอได้แต่งตัวมากเลยในรองเท้าหิมะ กางเกงยีนส์ และเป็น parka กับเสื้อสีแสด peeking ออกที่ neckline นิพจน์ของเธอถูกกำหนดขึ้น โกรธ เธอ gripped sheaf ของใบปลิวเหมือนว่าพวกเธอมีการแบ่งแยกใน unfairly เรียงความ ถ้าเธอไม่มองฉัน ฉันไม่ได้ต้องการพบ เธอน่ากลัว ฉันไม่รู้จักเธอหรือพ่อของเธอ แต่สิ่ง tugged ด้านหลังของกะโหลกศีรษะของฉัน...เช่นแม่เหล็กพยายามดึงหน่วยความจำมาก พ่อและลูกสาวหยุดที่เส้น forked พวกเขามองรอบ ๆ ว่าเพียงตระหนักพวกเขาก็ยืนอยู่กลางสวนร้างที่ไม่ขอบคุณคุณโมงในการตายของฤดูหนาว สาวที่ว่า 'ไม่น่าเชื่อ 'อยาก strangle เขา' สมมติว่า เธอหมายถึง ฉัน ฉัน hunkered ลงน้อย พ่อของเธอถอนหายใจ ' เราควรหลีกเลี่ยงอาจฆ่า เขาเป็นลุงของคุณ ' ‘But two years?’ the girl demanded. ‘Dad, how could he not tell us for two years?’ ‘I can’t explain Randolph’s actions. I never could, Annabeth.’ I inhaled so sharply that I was afraid they would hear me. A scab was ripped off my brain, exposing raw memories from when I was six years old. Annabeth. Which meant the sandy-haired man was … Uncle Frederick? I flashed back to the last family Thanksgiving we’d shared: Annabeth and me hiding in the library at Uncle Randolph’s town house, playing with dominoes while the adults yelled at each other downstairs. You’re lucky you live with your momma. Annabeth stacked another domino on her miniature building. It was amazingly good, with columns in front like a temple. I’m going to run away. I had no doubt she meant it. I was in awe of her confidence. Then Uncle Frederick appeared in the doorway. His fists were clenched. His grim expression was at odds with the smiling reindeer on his sweater. Annabeth, we’re leaving. Annabeth looked at me. Her grey eyes were a little too fierce for a first-grader’s. Be safe, Magnus. With a flick of her finger, she knocked over her domino temple. That was the last time I’d seen her. Afterwards, my mom had been adamant: We’re staying away from your uncles. Especially Randolph. I won’t give him what he wants. Ever. She wouldn’t explain what Randolph wanted, or what she and Frederick and Randolph had argued about. You have to trust me, Magnus. Being around them … it’s too dangerous. I trusted my mom. Even after her death, I hadn’t had any contact with my relatives. Now, suddenly, they were looking for me. Randolph lived in town, but, as far as I knew, Frederick and Annabeth still lived in Virginia. Yet here they were, passing out flyers with my name and photo on them. Where had they even got a photo of me? My head buzzed so badly that I missed some of their conversation. ‘– to find Magnus,’ Uncle Frederick was saying. He checked his smartphone. ‘Randolph is at the city shelter in the South End. He says no luck. We should try the youth shelter across the park.’ ‘How do we even know Magnus is alive?’ Annabeth asked miserably. ‘Missing for two years? He could be frozen in a ditch somewhere!’ Part of me was tempted to jump out of my hiding place and shout, TA-DA! Even though it had been ten years since I’d seen Annabeth, I didn’t like seeing her distressed. But after so long on the streets I’d learned the hard way: you never walk into a situation until you understand what’s going on. ‘Randolph is sure Magnus is alive,’ said Uncle Frederick. ‘He’s somewhere in Boston. If his life is truly in danger …’ They set

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งอรุณสวัสดิ์! คุณกำลังจะตายใช่ฉันรู้ พวกคุณกำลังจะอ่านเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันเสียชีวิตในความทุกข์ทรมานและคุณกำลังจะเป็นเหมือน 'ว้าว! ที่เสียงเย็นแมกนัส! ฉันสามารถตายในความทุกข์ทรมานมากเกินไป? เลขที่ เพียงแค่ไม่มี. อย่าไปกระโดดลงมาจากหลังคาใด ๆ ไม่ได้ทำงานในทางหลวงหรือตั้งตัวเองลงบนกองไฟ มันไม่ทำงานวิธีการที่ คุณจะไม่ได้จบลงที่ฉันสิ้นสุดขึ้น. นอกจากนี้คุณจะไม่ต้องการที่จะจัดการกับสถานการณ์ของฉัน จนกว่าคุณจะได้มีบางความปรารถนาที่จะเห็นบ้าตายลักลอบนักรบอีกคนหนึ่งเป็นชิ้นดาบบินขึ้นจมูกของยักษ์ใหญ่และเอลฟ์มืดในชุดเร็วคุณไม่ควรแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับการหาประตูหมาป่าหัว. ชื่อของฉันคือแมกนัสเช . ฉันอายุสิบหกปี. นี่คือเรื่องราวของวิธีการที่ชีวิตของฉันก็ตกต่ำหลังจากที่ฉันได้ฆ่าตัวเอง. วันที่ฉันเริ่มออกตามปกติพอ ฉันกำลังนอนหลับอยู่บนทางเท้าใต้สะพานในสวนสาธารณะเมื่อผู้ชายเตะผมตื่นขึ้นมาและกล่าวว่าพวกเขากำลังหลังจากที่คุณ. โดยวิธีการที่ฉันได้รับที่อยู่อาศัยสำหรับที่ผ่านมาสองปี. บางท่านอาจจะคิดว่า อัลวิธีการที่น่าเศร้า คนอื่นอาจคิดว่าฮ่าแพ้! แต่ถ้าคุณเห็นผมบนถนนร้อยละเก้าสิบเก้าของคุณจะเดินผ่านมาทางด้านขวาเหมือนฉันมองไม่เห็น คุณจะอธิษฐานอย่าปล่อยให้เขาถามฉันสำหรับเงิน คุณจะสงสัยว่าผมแก่กว่าผมมองเพราะวัยรุ่นก็จะไม่ถูกห่อในถุงนอนเก่าเหม็นติดอยู่ข้างนอกในช่วงกลางของฤดูหนาวที่บอสตัน ใครบางคนที่จะช่วยให้เด็กยากจน! แล้วคุณต้องการให้เดิน. สิ่งที่ ฉันไม่จำเป็นต้องเห็นอกเห็นใจของคุณ ฉันใช้ที่จะถูกหัวเราะเยาะ ฉันใช้แน่นอนจะถูกละเลย ขอย้าย. กุ๊ยที่ตื่นฉันเป็นคนที่แต่งตัวประหลาดที่เรียกว่าสายฟ้าแลบ ตามปกติเขามองเหมือนอย่างที่เขาต้องการได้รับการทำงานผ่านพายุเฮอริเคนที่สกปรก ผมสีดำของเขาแกร่งเต็มไปด้วยเศษกระดาษและกิ่งไม้ ใบหน้าของเขาเป็นสีของหนังอานและด่างที่มีน้ำแข็ง เคราของเขาขดในทุกทิศทาง หิมะ caked ด้านล่างของเสื้อสลักของเขาที่มันลากไปรอบ ๆ เท้าของเขา - Blitz เป็นประมาณห้าฟุตห้า - และตาของเขาถูกเพื่อให้พองไอริสมีนักเรียนทั้งหมด การแสดงออกของเขาตื่นตระหนกอย่างถาวรทำให้เขามีลักษณะเหมือนเขาอาจจะเริ่มต้นที่สองกรีดร้องใด ๆ . ฉันกระพริบตา gunk ออกมาจากดวงตาของฉัน ปากของฉันลิ้มรสเช่นแฮมเบอร์เกอร์วันเก่า ถุงนอนของฉันเป็นที่อบอุ่นและผมไม่ต้องการที่จะได้รับจากมัน. 'ใครหลังจากที่ผมได้ไหม' 'ไม่แน่ใจว่า. Blitz ลูบจมูกของเขาซึ่งได้รับการหักหลายครั้งมัน zigzagged เหมือนสายฟ้าฟาด 'พวกเขากำลังแจกใบปลิวที่มีชื่อและภาพของคุณ. ฉันสาปแช่ง ตำรวจสุ่มและสวนป่าฉันจะจัดการกับ เจ้าหน้าที่ Truant อาสาสมัครชุมชนที่ให้บริการเด็กวิทยาลัยเมาติดยาเสพติดที่กำลังมองหาใครสักคนที่จะม้วนขนาดเล็กและอ่อนแอ - ทุกคนที่จะได้รับเป็นเรื่องง่ายที่จะตื่นขึ้นมาเป็นแพนเค้กและน้ำส้ม. แต่เมื่อมีคนรู้จักชื่อของฉันและใบหน้าของฉัน - นั่น ไม่เป็นผลดี. นั่นหมายความว่าพวกเขาถูกกำหนดเป้าหมายผมโดยเฉพาะ บางทีคนที่พักพิงได้บ้าที่ผมสำหรับการทำลายสเตอริโอของพวกเขา (ผู้คริสต์มาสได้รับการขับรถฉันบ้า.) บางทีกล้องรักษาความปลอดภัยที่ได้จับบิตสุดท้ายของฉันไม่แม่นในเขตโรงละคร (Hey, ผมต้องการเงินสำหรับพิซซ่า.) หรืออาจจะไม่น่าเป็นมันดูเหมือนตำรวจก็ยังคงมองหาฉันต้องการที่จะถามคำถามเกี่ยวกับการฆาตกรรมแม่ของฉัน ... ฉันบรรจุสิ่งที่ฉันซึ่งใช้เวลาประมาณสามวินาที ถุงนอนรีดขึ้นแน่นและติดตั้งในกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันกับแปรงสีฟันของฉันและการเปลี่ยนแปลงของถุงเท้าและชุดชั้นใน ยกเว้นสำหรับเสื้อผ้าที่ด้านหลังของฉันที่ทั้งหมดที่ฉันเป็นเจ้าของ ด้วยกระเป๋าเป้สะพายหลังไหล่ของฉันและเครื่องดูดควันของแจ็คเก็ตของฉันดึงต่ำฉันสามารถผสมผสานกับการจราจรทางเท้าสวยดี บอสตันก็เต็มไปด้วยเด็กวิทยาลัย บางส่วนของพวกเขามากยิ่งขึ้น scraggly และดูอ่อนเยาว์กว่าฉัน. ผมหันไปโจมตีแบบสายฟ้าแลบ 'หมอนที่คุณเห็นคนเหล่านี้ที่มีใบปลิวหรือไม่' 'ถนนสายสัญญาณ พวกเขากำลังมาทางนี้ วัยกลางคนที่แต่งตัวประหลาดสีขาวและเด็กสาววัยรุ่นอาจจะเป็นลูกสาวของเขา. 'ผมขมวดคิ้ว 'ที่ทำให้รู้สึกไม่ ใคร - '' ผมไม่ทราบว่าเด็ก แต่ผมต้องไป. Blitz squinted ที่พระอาทิตย์ขึ้นซึ่งได้รับการเปลี่ยนหน้าต่างตึกสีส้ม สำหรับเหตุผลที่ผมไม่เคยเข้าใจมาก Blitz เกลียดกลางวัน บางทีเขาอาจจะเป็นโลกที่สั้นที่สุด stoutest แวมไพร์ไม่มีที่อยู่อาศัย 'คุณควรไปพบ Hearth เขาแขวนอยู่ในเพลย์สแควร์. 'ฉันพยายามที่จะไม่รู้สึกระคายเคือง ถนนคนท้องถิ่นเรียกว่าติดตลก Hearth และสายฟ้าแลบแม่และพ่อของฉันเพราะหนึ่งหรืออื่น ๆ เสมอดูเหมือนจะลอยอยู่รอบ ๆ ตัวผม. 'ผมขอบคุณมัน' ฉันกล่าวว่า 'ฉันจะปรับ. สายฟ้าแลบเคี้ยวขนาดย่อของเขา 'I dunno เด็ก ไม่ใช่วันนี้. คุณต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ. '' ทำไม? 'เขามองข้ามไหล่ของฉัน 'พวกเขากำลังมา. ฉันไม่เห็นใคร เมื่อผมหันกลับสายฟ้าแลบก็หายไป. ฉันเกลียดมันเมื่อเขาได้ที่ เพียง - กะเทย ผู้ชายที่เป็นเหมือนนินจา . นินจาแวมไพร์จรจัดตอนนี้ผมมีทางเลือก:. ไปที่เพลย์สแควร์และออกไปเที่ยวกับ Hearth หรือมุ่งหน้าไปทางถนนสายสัญญาณและพยายามที่จะมองเห็นคนที่กำลังมองหาสำหรับผมคำอธิบายแบบสายฟ้าแลบของพวกเขาทำให้ฉันอยากรู้อยากเห็น คนที่แต่งตัวประหลาดสีขาววัยกลางคนและหญิงสาววัยรุ่นหาฉันที่พระอาทิตย์ขึ้นในเช้าขมเย็น ทำไม? พวกเขาเป็นใคร? ผมพุ่งไปตามขอบของบ่อ เกือบจะไม่มีใครเอาเส้นทางที่ต่ำกว่าใต้สะพาน ฉันจะกอดด้านข้างของเนินเขาและทุกคนที่เข้าใกล้จุดบนเส้นทางที่สูงขึ้นโดยที่พวกเขาเห็นฉัน. หิมะเคลือบพื้นดิน ท้องฟ้าเป็นตาสีฟ้าตุบๆ สาขาต้นไม้เปลือยดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการได้รับการจุ่มลงในแก้ว ลมตัดผ่านชั้นของเสื้อผ้าของฉัน แต่ฉันไม่ได้ใจความหนาวเย็น แม่ของฉันเคยพูดเล่นว่าผมเป็นหมีขั้วโลกครึ่ง. Dammit แมกนัสผมด่าตัวเอง. หลังจากนั้นสองปีความทรงจำของฉันของเธอยังคงเป็นเขตที่วางทุ่นระเบิด ฉันสะดุดกว่าหนึ่งและทันทีสงบของฉันจะถูกเป่าบิต. ฉันพยายามที่จะมุ่งเน้นไป. ชายและหญิงสาวที่กำลังจะมาด้วยวิธีนี้ ผมทรายของมนุษย์เพิ่มขึ้นมากกว่าปกของเขา - ไม่ชอบสไตล์เจตนา แต่เหมือนเขาไม่สามารถใส่ใจที่จะตัดมัน การแสดงออกงงงันของเขาทำให้ผมนึกถึงแทนครูของฉันรู้ว่าฉันถูกตีโดยปึกน้ำลาย แต่ฉันมีความคิดที่มันไม่ได้มาจาก รองเท้าสมาร์ทของเขาก็ผิดทั้งหมดสำหรับฤดูหนาวที่บอสตัน ถุงเท้าของเขาเป็นเฉดสีที่แตกต่างกันของสีน้ำตาล ผูกของเขาดูเหมือนจะได้รับการเชื่อมโยงในขณะที่เขาหมุนตัวไปรอบ ๆ ในความมืดทั้งหมด. หญิงสาวที่เป็นลูกสาวของเขาแน่นอน ผมของเธอเป็นเพียงเป็นหนาและหยักสีบลอนด์ แต่มีน้ำหนักเบา เธอได้รับการแต่งตัวมากขึ้นอย่างสมเหตุสมผลในรองเท้าหิมะกางเกงยีนส์และเสื้อคลุมที่มีสีส้มเสื้อยืดแอบออกที่คอ การแสดงออกของเธอก็ตัดสินใจที่มากขึ้นโกรธ เธอจับมัดใบปลิวเหมือนพวกเขาเขียนเรียงความเธอจะได้รับการจัดลำดับในธรรมได้. ถ้าเธอกำลังมองหาฉันฉันไม่ต้องการที่จะพบ เธอเป็นคนที่น่ากลัว. ผมไม่รู้จักพ่อของเธอหรือเธอ แต่สิ่งที่ดึงที่ด้านหลังของกะโหลกศีรษะของฉัน ... เหมือนแม่เหล็กพยายามที่จะดึงออกมาเป็นความทรงจำเก่ามาก. พ่อและลูกสาวหยุดที่เส้นทางคดเคี้ยว พวกเขามองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเพียงแค่ตอนนี้ตระหนักว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ในช่วงกลางของสวนร้างที่ไม่มีขอบคุณโมงตายของฤดูหนาว. 'ไม่น่าเชื่อ' กล่าวว่าหญิงสาว 'ฉันอยากจะบีบคอเขา. สมมติว่าเธอหมายถึงฉันฉัน hunkered ลงเล็ก ๆ น้อย ๆ . พ่อของเธอถอนหายใจ "เราอาจจะหลีกเลี่ยงการฆ่าเขา เขาเป็นลุงของคุณ. '' แต่สองปี? หญิงสาวที่เรียกร้อง 'พ่อได้อย่างไรที่เขาได้บอกเราสองปี?' 'ฉันไม่สามารถอธิบายการกระทำของ Randolph ผมไม่เคย, เบ ธ . 'ฉันสูดดมอย่างรวดเร็วเพื่อที่ฉันกลัวว่าพวกเขาจะได้ยินฉัน ตกสะเก็ดก็ถูกฉีกออกจากสมองของฉันเปิดเผยความทรงจำดิบจากตอนที่ผมอายุหกขวบ. เบ ธ ซึ่งหมายความว่าคนที่มีผมทรายถูก ... ลุงเฟรเดอริ? ฉันประกายกลับไปยังครอบครัวขอบคุณพระเจ้าที่ผ่านมาเราเคยใช้ร่วมกัน: เบ ธ และฉันซ่อนตัวอยู่ในห้องสมุดที่บ้านของเมืองลุง Randolph ที่เล่นกับแต้มในขณะที่ผู้ใหญ่ตะโกนกันชั้นล่างคุณโชคดีคุณอาศัยอยู่กับแม่ของคุณ เบ ธ ซ้อนโดมิโนอื่นในอาคารขนาดเล็กของเธอ มันเป็นเรื่องดีที่น่าอัศจรรย์ใจที่มีคอลัมน์ในหน้าเช่นพระวิหาร ฉันจะวิ่งหนีไป. ผมมีข้อสงสัยว่าเธอหมายความว่ามันไม่มี ผมอยู่ในความหวาดกลัวของความเชื่อมั่นของเธอ. แล้วลุงเฟรเดอริปรากฏในทางเข้าประตู หมัดของเขาถูกกำแน่น การแสดงออกที่น่ากลัวของเขาเป็นที่ขัดแย้งกับกวางเรนเดียยิ้มบนเสื้อยืดของเขา เบ ธ ที่เรากำลังจะออกจาก. เบ ธ มองมาที่ฉัน ดวงตาสีเทาของเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่รุนแรงเกินไปสำหรับเกรดแรกของ . จะปลอดภัยแมกนัส. ด้วยการสะบัดของนิ้วมือของเธอเธอเคาะวัดโดมิโนของเธอ. นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอหลังจากนั้นแม่ของฉันได้รับการยืนกราน: เราอยู่ห่างจากลุงของคุณ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Randolph ฉันจะไม่ให้เขาสิ่งที่เขาต้องการ เคย. เธอจะไม่ได้อธิบายสิ่งที่ Randolph ต้องการหรือสิ่งที่เธอและเฟรเดอริ Randolph และได้เป็นที่ถกเถียงกันเกี่ยวกับ. คุณต้องเชื่อฉัน, แมกนัส เป็นรอบ ๆ พวกเขา ... มันอันตรายเกินไป. ฉันเชื่อถือแม่ของฉัน แม้หลังจากการตายของเธอผมไม่ได้มีการติดต่อกับญาติของใด ๆ . ตอนนี้ก็พวกเขากำลังมองหาฉัน. Randolph อาศัยอยู่ในเมือง แต่เท่าที่ผมรู้ว่าเฟรเดอริและเบ ธ ยังคงอาศัยอยู่ในรัฐเวอร์จิเนีย แต่ที่นี่พวกเขาผ่านออกใบปลิวที่มีชื่อและภาพถ่ายของฉันกับพวกเขา ในกรณีที่มีพวกเขายังมีภาพของผมได้ไหมหัวของฉัน buzzed จึงไม่ดีที่ไม่ได้รับบางส่วนของการสนทนา. '- เพื่อหาแมกนัส' ลุงบอกว่าเป็นเฟรเดอริ เขาตรวจสอบมาร์ทโฟนของเขา 'Randolph เป็นที่พักพิงเมืองที่อยู่ทางใต้สุด เขาบอกว่าไม่มีโชค เราควรพยายามที่พักพิงเยาวชนทั่วสวนสาธารณะ. '' เราจะได้รู้ว่าวิธีแมกนัสยังมีชีวิตอยู่? เบ ธ ถามอย่างน่าสังเวช 'ขาดหายไปสำหรับสองปี เขาจะถูกแช่แข็งในคูน้ำที่ใดที่หนึ่ง! 'ส่วนหนึ่งของฉันถูกล่อลวงที่จะกระโดดออกจากสถานที่หลบซ่อนตัวของฉันและตะโกนTA-DA! แม้ว่ามันจะได้รับสิบปีตั้งแต่ผมเคยเห็นเบ ธ , ฉันไม่ชอบเห็นเธอ เป็นทุกข์ แต่หลังจากที่นานมากบนท้องถนนที่ผมได้เรียนรู้วิธีที่ยาก. คุณไม่เคยเดินเข้าไปในสถานการณ์จนกว่าคุณจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น'Randolph มั่นใจว่าแมกนัสยังมีชีวิตอยู่ "ลุงเฟรเดอริกล่าวว่า 'เขาเป็นหนึ่งในบอสตัน ถ้าชีวิตของเขาอย่างแท้จริงตกอยู่ในอันตราย ... พวกเขาตั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่ง

อรุณสวัสดิ์ ! คุณกำลังจะตาย

ใช่ ฉันรู้ คุณกำลังอ่านเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันตายอย่างทรมาน และคุณกำลังจะเป็นเหมือน , ' ว้าว ! ฟังดูเจ๋ง แม็กนัส ! ฉันสามารถตายอย่างทรมานด้วย '

ไม่ก็เปล่า

อย่าไปกระโดดปิดหลังคา ไม่วิ่งในทางหลวงหรือตั้งตัวเองในไฟ มันไม่ได้ทำงานแบบนั้น คุณจะไม่ได้สิ้นสุดที่ฉันสิ้นสุดขึ้น

นอกจากนี้คุณจะไม่ต้องการที่จะจัดการกับสถานการณ์ของฉัน ถ้าคุณมีความปรารถนาที่จะเห็นนักรบผีดิบบ้าแฮ็คอีกหนึ่งชิ้น ดาบยักษ์ ' บินขึ้นจมูกและมืดเอลฟ์ในชุดเร็ว คุณไม่ควรแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับการค้นหาหมาป่ามุ่งหน้าประตู

ฉันชื่อ แมกนัส เชส ผมอายุ 16 ปี นี่คือเรื่องราวของชีวิตตกต่ำลงหลังผม

ผมถูกฆ่าตายวันของฉันเริ่มต้นปกติพอ ฉันกำลังนอนอยู่บนทางเท้าใต้สะพานในสวนสาธารณะ เมื่อผู้ชายเตะฉันตื่นและกล่าวว่า ' พวกเขาหลังจากที่คุณ '

ว่าแต่ ผมเคยอยู่มา 2 ปี

บางคนอาจคิดว่า โถ น่าสงสาร คนอื่นอาจจะคิดว่า ฮ่า ฮ่า ยัยขี้แพ้ ! แต่ถ้าคุณเจอฉันบนถนน เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของคุณจะเดินมาทางขวา เหมือนผมไร้ตัวตนคุณก็ภาวนา อย่าให้เขามาพูดเรื่องเงินกับฉัน คุณจะสงสัยว่า ถ้าผมอายุมากกว่าผม เพราะแน่นอนว่า วัยรุ่นไม่ต้องห่อตัวเก่า ถุงนอน ติดอยู่ในกลางของบอสตัน ฤดูหนาว ใครควรช่วยเด็กที่น่าสงสาร !

แล้วคุณจะเดินต่อไป

ยังไงก็ได้ ฉันไม่ต้องการความเห็นใจ ผมเคยถูกหัวเราะเยาะ ผมก็เคยโดนเมินไปกันเถอะ

บอมคนที่ปลุกฉันคือผู้ชายที่ชื่อ สงคราม ตามปกติ เขาดูเหมือนเขาจะวิ่งผ่านพายุเฮอริเคนที่สกปรก ผมสีดำของเขาดูแกร่งเต็มไปด้วยเศษกระดาษ และกิ่งไม้ . หน้าสีของหนังอานและด่างด้วยน้ำแข็ง เคราของเขาหยิกในทุกทิศทางหิมะเลอะจากด้านล่างของเสื้อคลุมของเขาที่ลากไปรอบ ๆเท้า–สงครามถูกประมาณห้าฟุตห้า–และตาของเขาก็เบิกไอริสเป็นศิษย์ด้วย สีหน้าตื่นตระหนกอย่างถาวรของเขาทำให้เขาดูเหมือนเขาจะเริ่มร้องค่ะ

ฉันกระพริบตาและสารสกปรกเหนียวออกจากตาของฉัน ปากของฉันลิ้มรสเช่นวันเก่าแฮมเบอร์เกอร์ ถุงนอน ก็อบอุ่นและฉันไม่อยากออกไปเลย

' ใครตามฉัน '

' ไม่มั่นใจ ' สายฟ้าลูบจมูกของเขาซึ่งเคยแตกหลายครั้งจึง zigzagged เหมือนสายฟ้า ' พวกเขากำลังแจกใบปลิวที่มีชื่อของคุณและภาพ '

ผมถูกสาป ตำรวจสุ่ม และ ปาร์ค เรนเจอร์ ฉันสามารถจัดการกับ พวกสารวัตรนักเรียน บริการชุมชน อาสาสมัคร เด็กมหาลัยเมาผู้ที่ต้องการมีขนาดเล็กและม้วน–อ่อนแอทั้งหมดเหล่านั้น ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะตื่นขึ้นมาเป็นแพนเค้กกับน้ำส้ม

แต่เมื่อใครรู้ชื่อและใบหน้าของฉันมันแย่ นั่นหมายถึงพวกเขาเป็นเป้าหมายของฉันโดยเฉพาะ คนที่พักโกรธฉันเรื่องเครื่องเสียงของ ( คริสต์มาส carols ถูกขับรถฉันบ้า) บางทีกล้องจับที่สุดท้ายของการเป็นนักล้วงกระเป๋าแล้วฉันทำในโรงละครบ้าง ( ฉันต้องการเงินสำหรับพิซซ่า หรือบางที มันดูไม่น่าจะเป็นตำรวจยังตามหาฉัน อยากถามเรื่องแม่ ฆาตกรรม . . . . . . .

ฉันจัดข้าวของ ซึ่งใช้เวลาประมาณ 3 วินาทีถุงนอนม้วนแน่นและติดตั้งในเป้ของผมแปรงสีฟันและเปลี่ยนถุงเท้าและชุดชั้นใน ยกเว้นเสื้อผ้าบนหลังของฉัน นั่นคือทั้งหมดที่ผมมี กับเป้บนบ่า ฮู้ดของเสื้อของฉันดึงลง ผมจะกลืนกับคนเดินเท้าจราจรได้ดี บอสตันเต็มไปด้วยเด็กวิทยาลัย บางส่วนของพวกเขาถูกยิ่งไม่สม่ำเสมอ และน้อง

ดูมากกว่าฉันฉันกลายเป็นสงคราม ' ที่คุณเห็นคนเหล่านี้กับใบปลิว ?

' ' ถนนสัญญาณ พวกเขากำลังมาทางนี้ ผู้ชายผิวขาวและสาววัยรุ่น วัยกลางคน น่าจะเป็นลูกสาวของเขา '

ผมขมวดคิ้ว . ที่ทำให้รู้สึกไม่ ใครที

' ' ไม่รู้ แต่ผมต้องไป ' ฟ้าแลบ squinted ที่พระอาทิตย์ขึ้น ซึ่งถูกเปลี่ยนเป็นตึกระฟ้า Windows สีส้ม สำหรับเหตุผลที่ฉันจะไม่ค่อนข้างเข้าใจบลิทซ์ เกลียดแสงสว่าง บางทีเขาอาจเป็นโลกที่สั้นที่สุด stoutest บ้านแวมไพร์ คุณควรจะไปดูหม เขาไปเที่ยวใน Copley Square '

ฉันพยายามจะไม่หงุดหงิด คนถนนท้องถิ่นติดตลกเรียกเตาและฟ้าแลบ แม่และพ่อ เพราะหนึ่งหรืออื่น ๆดูเหมือนจะอยู่ใกล้ๆฉัน ฉันซาบซึ้งมาก

' ' ผมพูด ' ไม่เป็นไรค่ะ '