Stern looked at Laura and said, “Yo

Stern looked at Laura and said, “You’re not kidding, right, Miss Laura?”

Laura smiled slightly. "This matter, I really cannot joke about it. I have truly found a food source, except that these grains are quite different.

Laura clapped her hands and Searle immediately took out two sacks. Laura opened the sacks and explained to Stern, “This is the grain I have found. The method to make it edible is very simple.”

Stern took the paper from Laura’s hand, his sight not leaving the sacks of corn kernels and cornmeal as this was the first time he had seen such grains.

It took a moment before Stern completely recovered and then he carefully read the paper in his hand. There weren’t many words and the method seemed quite simple as Stern finished reading.

After reading, Stern placed the paper down and looked at Laura, asking, “Miss Laura, how much would these grains be?”

Laura lightly smiled and said, “These grains were from my friend and he stated that he doesn’t want to see the citizens of the Purcell Duchy suffer. Therefore, he took out one million kilograms and placed the price at the same as the common bamboo rice.“

Stern began to breathe rapidly as he became excited. He immediately said, “Miss Laura, can I have the pleasure of seeing your friend?”

Laura looked at Stern and understood what he meant, but shook her head. “I’m sorry Stern elder. My friend does not like dealing with people. But rest assured, I can guarantee that he has the food.”

Stern also knew that this request was somewhat impolite and immediately moved on. “Alright, but this thing will be quite laborious. May I know what help Miss Laura requires?”

Laura nodded and said, “Stern elder has possibly already known that once the news of the Ica plains infestation comes out, everyone in the Purcell Duchy will surely panic. When this happens, our Higanbana firm can do nothing about it, so we’re asking the Purcell clan to act first.”

Stern nodded his head, saying, “That’s not a problem. Please don’t worry about it Miss Laura. But to be honest, Miss Laura, a million kilograms of these grains won’t be sufficient.”

Laura smiled. “Please don’t worry Stern elder, after the million kilograms are sold, my friend said that he will provide one hundred seventy five thousand kilograms of grains to us every day. That should be sufficient, right?”

Stern laughed and said, “Enough, it’s enough. Miss Laura, please do send my thanks to your friend.”

Laura smiled slightly saying, “Elder, worry not, Laura will definitely do so. We set three days in the future as the time for when I shall leave to get the grains. I would like to ask the elder to help us with security. ”

Stern understood what Laura meant. A coldness flashed in his eyes as he said, “Miss Laura, please do not worry. In the Purcell Duchy, no one can defy the Purcell clan.”

Laura nodded, stood up, and said, “Then Laura bids farewell and asks the elder not to worry. Although my friend and the Purcell clan has a little friction between them, he will not lie in regards to this matter. I will stake my own life as guarantee.”

Stern was surprised for a moment as he didn’t quite understand what she meant. This friend of Laura, who had a very good relationship with her, actually had a small grudge with the Purcell clan?

The words here made Stern’s complexion change as he thought of someone. Sometime ago, this person who lived outside Casa City made the Purcell clan face defeat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สเติร์นลอร่า และกล่าว ว่า, "คุณจะไม่ได้ล้อเล่น ขวา ลอร่านางสาว"ลอร่ายิ้มเล็กน้อย "เรื่องนี้ ฉันจริง ๆ ไม่ตลกเกี่ยวกับมัน ได้อย่างแท้จริงพบแหล่งอาหาร ยกเว้นว่าธัญพืชเหล่านี้มีแตกต่างกันมากลอร่าปรบมือเพื่อเรียกมือของเธอ และเซิลทันทีเอาออก 2 กระสอบ เปิดกระสอบลอร่า และอธิบายถึงท้ายเรือ เป็นเมล็ดข้าวที่ได้พบกัน วิธีการที่จะทำให้กินได้ง่ายมาก"สเติร์นเอากระดาษจากมือของ Laura สายตาของเขาไม่ออกจากกระสอบข้าวโพดเมล็ดและข้าวโพดซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นธัญพืชดังกล่าวใช้เวลาสักครู่ก่อนสเติร์นสมบูรณ์กู้คืน และจากนั้น เขาอ่านกระดาษในมือของเขา ไม่มีคำหลาย ๆ คำ และวิธีการดูเหมือนค่อนข้างง่ายเสร็จสเติร์นอ่าน หลังจากอ่าน สเติร์นวางกระดาษลง และมองที่ลอร่า ถาม "นางสาว Laura เท่าใดจะธัญพืชเหล่านี้ได้"ลอร่าเบา ๆ ยิ้ม และกล่าว ว่า "ธัญพืชเหล่านี้ได้จากเพื่อนของฉัน และเขาระบุว่า เขาไม่ต้องการเห็นพลเมืองของดัชชีเพอร์เซลล์ประสบ ดังนั้น เขาเอาออกหนึ่งล้านกิโลกรัม และวางราคาเหมือนกับไผ่ข้าวทั่วไป"สเติร์นเริ่มหายใจอย่างรวดเร็วขณะที่เขากลายเป็นตื่นเต้น เขาทันทีกล่าวว่า "ลอร่านางสาว ได้ความสุขที่เห็นเพื่อนของคุณ"ลอร่าดูสเติร์น และเข้าใจทุก ๆ คน แต่รักหัวของเธอ "ผมขอโทษสเติร์นพี่ เพื่อนของฉันไม่ชอบผู้คน แต่มั่นใจ รับรองว่า เขามีอาหาร"ท้ายยังรู้ว่า การร้องขอนี้ค่อนข้างเหยียดขา และย้ายทันทีบน "ไม่เป็นไร แต่สิ่งนี้จะค่อนข้างลำบาก ไม่ทราบว่าช่วยลอร่านางสาวต้อง"ลอร่าแล้วพยักหน้าอย่าง และกล่าว ว่า "พี่สเติร์นได้อาจแล้วทราบที่เมื่อข่าวการ Ica ราบรบกวนออกมา ในดัชชีเพอร์เซลล์จะตกใจแน่นอน เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ บริษัท Higanbana ของเราสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน ดังนั้นเราขอกองทัพเพอร์เซลล์จะทำหน้าที่ครั้งแรก"สเติร์นเลยต้องศีรษะของเขา บอกว่า "ที่ไม่มีปัญหา กรุณาอย่าเพิ่งกังวล Laura นางสาว แต่จะซื่อสัตย์ นางสาว Laura ล้านกิโลกรัมของเมล็ดเหล่านี้จะไม่เพียงพอ"ลอร่ายิ้ม "ไม่ต้องสเติร์นพี่ หลังจากจำหน่ายกิโลกรัมล้าน เพื่อนของฉันบอกว่า เขาจะให้หนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าพันกิโลกรัมของเมล็ดเราทุกวัน ที่ควรเพียงพอ เหมาะสมหรือไม่"สเติร์นหัวเราะ และกล่าว ว่า "พอ ก็พอค่ะ พลาด Laura กรุณาส่งคำขอบคุณไปให้เพื่อน"ลอร่ายิ้มเล็กน้อยบอกว่า "ผู้สูงอายุ ไม่กังวล ลอร่าจะแน่นอนรับประกัน เราตั้งสามวันในอนาคตเป็นเวลาสำหรับเมื่อจะออกจากที่จะได้รับเมล็ด อยากจะถามพี่ท่าน มีความปลอดภัย ”ท้ายที่เข้าใจความหมายของลอร่า ความหนาวเย็นเป็นประกายในดวงตาของเขาเขากล่าวว่า "ลอร่านางสาว โปรดไม่ต้องกังวล ในดัชชีเพอร์เซลล์ ไม่มีใครสามารถต่อต้านกองทัพเพอร์เซลล์"Laura nodded, stood up, and said, “Then Laura bids farewell and asks the elder not to worry. Although my friend and the Purcell clan has a little friction between them, he will not lie in regards to this matter. I will stake my own life as guarantee.”Stern was surprised for a moment as he didn’t quite understand what she meant. This friend of Laura, who had a very good relationship with her, actually had a small grudge with the Purcell clan?The words here made Stern’s complexion change as he thought of someone. Sometime ago, this person who lived outside Casa City made the Purcell clan face defeat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สเติร์นมองไปที่ลอร่าและกล่าวว่า "คุณไม่ได้ล้อเล่นขวามิสลอร่า?" ลอร่ายิ้มเล็กน้อย "เรื่องนี้ผมไม่สามารถพูดเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้. ฉันได้พบอย่างแท้จริงแหล่งอาหารยกเว้นว่าธัญพืชเหล่านี้มีความแตกต่างกันมาก. ลอร่าตบมือของเธอและเซิลทันทีเอาออกจากถุงสองถุง. ลอร่าเปิดกระสอบและอธิบายให้สเติร์น" นี่ เป็นข้าวที่ฉันได้พบ. วิธีการที่จะทำให้มันกินเป็นเรื่องง่ายมาก. " สเติร์นเอากระดาษจากมือของลอร่าสายตาของเขาไม่ได้ออกจากกระสอบเมล็ดข้าวโพดและข้าวโพดเช่นนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นธัญพืชเช่น. มัน เอาช่วงเวลาก่อนที่สเติร์นกู้คืนได้อย่างสมบูรณ์และแล้วเขาอย่างระมัดระวังอ่านกระดาษในมือของเขา. มีไม่หลายคำและวิธีการที่ดูเหมือนค่อนข้างง่ายเป็นสเติร์นเสร็จสิ้นการอ่าน. หลังจากอ่านสเติร์นวางกระดาษลงและมองไปที่ลอร่าถาม "มิสลอร่าเท่าไหร่จะธัญพืชเหล่านี้จะเป็นอย่างไร" ลอร่าเบา ๆ ยิ้มและกล่าวว่า "ธัญพืชเหล่านี้มาจากเพื่อนของฉันและเขาบอกว่าเขาไม่ต้องการที่จะเห็นประชาชนของเพอร์เซลล์ขุนนางประสบ. ดังนั้นเขาเอาออกอย่างใดอย่างหนึ่ง ล้านกิโลกรัมและวางราคาที่เดียวกันเป็นข้าวไม้ไผ่ทั่วไป. " สเติร์นเริ่มที่จะหายใจได้อย่างรวดเร็วในขณะที่เขากลายเป็นความตื่นเต้น ทันทีที่เขากล่าวว่า "มิสลอร่าที่ฉันจะมีความสุขของการได้เห็นเพื่อนของคุณได้หรือไม่" ลอร่ามองที่สเติร์นและเข้าใจสิ่งที่เขาหมาย แต่ส่ายหัวของเธอ "ฉันขอโทษพี่สเติร์น เพื่อนของฉันไม่ชอบการจัดการกับคน แต่มั่นใจผมสามารถรับประกันได้ว่าเขามีอาหาร. " สเติร์นยังรู้ว่าคำขอนี้ค่อนข้างสุภาพและย้ายทันที "เอาล่ะ แต่สิ่งนี้จะค่อนข้างลำบาก ฉันอาจจะรู้ว่าสิ่งที่ช่วยให้นางสาวลอร่าต้อง? " ลอร่าพยักหน้าและกล่าวว่า" สเติร์นผู้สูงอายุได้รู้จักอาจอยู่แล้วว่าเมื่อข่าวการ Ica ที่ราบรบกวนออกมาทุกคนในเพอร์เซลล์ขุนนางก็จะตื่นตระหนก เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ บริษัท Higanbana ของเราสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมันดังนั้นเราขอให้ตระกูลเพอร์เซลล์เพื่อทำหน้าที่ครั้งแรก. " สเติร์นพยักหน้าของเขาว่า" นั่นไม่ใช่ปัญหา กรุณาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้นางสาวลอร่า แต่จะซื่อสัตย์มิสลอร่าล้านกิโลกรัมของเมล็ดเหล่านี้จะไม่เพียงพอ. " ลอร่ายิ้ม "กรุณาไม่ต้องกังวลพี่สเติร์นหลังจากที่ล้านกิโลกรัมจะขายเพื่อนของฉันบอกว่าเขาจะให้ 175,000 กิโลกรัมของเมล็ดให้เราทุกวัน ว่าควรจะเพียงพอใช่มั้ย? " สเติร์นหัวเราะและกล่าวว่า" พอก็พอ นางสาวลอร่า, โปรดอย่าส่งขอบคุณให้เพื่อนของคุณ. " ลอร่ายิ้มเล็กน้อยว่า" พี่ไม่ต้องกังวลลอร่าแน่นอนจะทำเช่นนั้น เราตั้งสามวันในอนาคตเป็นเวลาสำหรับเมื่อเราจะออกจากที่จะได้รับเมล็ด ผมอยากจะขอให้ผู้สูงอายุที่จะช่วยให้เรามีการรักษาความปลอดภัย " สเติร์นลอร่าเข้าใจสิ่งที่มีความหมาย เย็นประกายในดวงตาของเขาในขณะที่เขากล่าวว่า "มิสลอร่าโปรดไม่ต้องกังวล ในเพอร์เซลล์ขุนนางไม่มีใครสามารถต่อต้านตระกูลเพอร์เซลล์. " ลอร่าพยักหน้าลุกขึ้นและกล่าวว่า" จากนั้นลอร่าอำลาและขอให้พี่ไม่ต้องกังวล แม้ว่าเพื่อนและตระกูลเพอร์เซลล์ของฉันมีแรงเสียดทานระหว่างพวกเขาที่เขาจะไม่ได้อยู่ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะเดิมพันชีวิตของตัวเองเป็นหลักประกัน. " สเติร์นรู้สึกประหลาดใจสักครู่ในขณะที่เขาไม่ได้ค่อนข้างเข้าใจสิ่งที่เธอหมาย เพื่อนคนหนึ่งของลอร่าที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอนี้ที่จริงมีความเสียใจขนาดเล็กที่มีตระกูลเพอร์เซลล์? คำที่นี่ทำการเปลี่ยนแปลงผิวสเติร์นขณะที่เขาคิดของใครบางคน บางครั้งที่ผ่านมาคนนี้ที่อาศัยอยู่นอกคาซ่าซิตี้ทำให้พ่ายแพ้ใบหน้าตระกูลเพอร์เซลล์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท้ายเรือมองลอร่าและกล่าวว่า " คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม คุณลอร่า "ลอร่ายิ้มเล็กน้อย " เรื่องนี้ ผมไม่สามารถตลกเกี่ยวกับมัน ฉันได้พบว่าแท้จริง เป็นแหล่งอาหาร ยกเว้นธัญพืชเหล่านี้จะแตกต่างกันมากลอร่า ตบมือให้เธอและเซิร์ลทันทีไป 2 กระสอบ ลอร่าเปิดกระสอบ และอธิบายไปด้านหลัง " นี่เป็นเม็ด ผมได้พบ วิธีที่จะทำให้มันกินได้ง่ายมาก "ด้านหลังเอากระดาษจากมือของลอร่า ตาของเขาไม่ทิ้งกระสอบข้าวโพด cornmeal และนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น เช่น ธัญพืชมันใช้เวลาสักครู่ก่อนที่จะหายเป็นปกติแล้ว เขากวดขันระมัดระวังอ่านกระดาษในมือของเขา ไม่ค่อยมีคำพูดและวิธีดูง่ายๆเป็นท้ายเรืออ่านจบหลังจากอ่าน ด้านหลังวางกระดาษลง และมองลอร่าถาม " คุณลอร่า เท่าไหร่ ธัญพืชเหล่านี้เป็น "ลอร่า เบาๆ ยิ้มและกล่าวว่า " ธัญพืชเหล่านี้จากเพื่อนของฉันและเขากล่าวว่าเขาไม่ได้ต้องการเห็นประชาชนของอาณาจักรดยุค เพอร์เซล ประสบ ดังนั้นเขาจึงหยิบเอาหนึ่งล้านกิโลกรัม และอยู่ในราคาที่เหมือนข้าวไม้ไผ่ทั่วไป”ท้ายเรือเริ่มหายใจอย่างรวดเร็ว เขาก็ตื่นเต้น ทันทีที่เขากล่าวว่า , " คุณลอร่า ฉันมีความสุขที่เห็นเพื่อนของคุณ ? "ลอร่ามองท้ายเรือ และเข้าใจสิ่งที่เขาตั้งใจ แต่สั่นศีรษะ " ผมขอโทษที่ท้ายเรือผู้อาวุโส เพื่อนของฉันไม่เหมือนจัดการกับคน แต่มั่นใจได้ว่า ผมสามารถรับประกันได้ว่า เขาได้อาหาร " .ดูก็รู้ ว่า การร้องขอนี้ค่อนข้างไม่สุภาพและทันทีที่ย้ายมาอยู่ " ก็ได้ แต่เรื่องนี้จะค่อนข้างลําบาก ให้ผมช่วยคุณลอร่าต้อง "ลอร่าพยักหน้าและบอกว่า " สเติร์นผู้เฒ่าอาจจะรู้จักกันอยู่แล้วว่า เมื่อข่าวของที่ราบ ICA มาออกมา ทุกคนในดัชชี เพอร์เซลจะแตกตื่น เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ , บริษัท higanbana ของเราสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน ดังนั้นเราขอให้ตระกูลเพอร์เซลจะทำก่อน " .สเติร์นพยักหน้าหัวของเขาว่า " นั่นไม่ใช่ปัญหา อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน คุณลอร่า แต่บอกตามตรง มิสลอร่า ธัญพืชเหล่านี้เป็นล้านกิโลกรัมไม่เพียงพอ "ลอร่ายิ้ม " ไม่ต้องห่วง สเติร์น ผู้สูงอายุ หลังจากล้านกิโลกรัม มีขาย เพื่อนบอกว่าจะให้หนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าพันกิโลกรัมของเมล็ดให้เราทุกวัน นั่นน่าจะเพียงพอใช่มั้ย ? "ด้านหลังก็หัวเราะและกล่าวว่า " พอแล้ว พอแล้ว มิสลอร่า กรุณาอย่าส่งขอบคุณเพื่อนลอร่า ยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า " พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ลอร่าจะต้องทำเช่นนั้น เราตั้ง 3 วัน ในอนาคตเวลาเมื่อเราจะออกไปธัญพืช ผมจะขอให้ท่านช่วยเรา ด้วยการรักษาความปลอดภัย "สเติร์นเข้าใจสิ่งที่ลอร่า หมายถึง ความเย็นประกายในดวงตาของเขา ตามที่เขากล่าวว่า " คุณลอร่า โปรดอย่าได้เป็นกังวล ในดัชชี เพอร์เซล , ไม่มีใครสามารถต่อต้านตระกูลเพอร์เซล”ลอร่าพยักหน้า ลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า " งั้นลอร่ากล่าวอำลา และถามพี่ไม่ต้องเป็นห่วง แม้ว่าเพื่อนของฉันและตระกูลเพอร์เซลมีการเสียดสีเล็กน้อยระหว่างพวกเขา เขาจะไม่โกหกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมจะเดิมพันด้วยชีวิตของตัวเองเป็นประกัน "สเติร์นประหลาดใจสักครู่ เขาไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึง เพื่อนของลอร่า ที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ ที่จริงมีความแค้นเล็กๆกับตระกูลเพอร์เซล ?คำพูดนี้ทำให้สเติร์นผิวเปลี่ยนเป็น เขานึกถึงใครบางคน ก่อนหน้านี้ คนที่อยู่ข้างนอก คาซ่า ซิตี้ ทำให้เพอร์เซลตระกูลเผชิญความพ่ายแพ้