I am not frightened. No, not me. I’

I am not frightened. No, not me. I’m terrifi ed! I hate the
smell of hospitals – that mixture of disinfectant and human
waste and stale bodies – and fear. And I don’t know what
I’ll fi nd when I see her. My mother, I mean. Luckily, Auntie
Swee Eng is with me. There’s something comforting about
her. She makes me feel safe, even when these terrible things
are happening. Of course, she’s old – but somehow that
doesn’t matter. I know that she’ll help me to face whatever it
is that waits for me behind that white door.
The nurse in her smart white uniform calls us over and
pushes open the door to the private room. Auntie Swee Eng
gives me her warm hand and together, hand in hand, we go
into the room. Suddenly I think how strange it is – I’m only
sixteen but I tower over the tiny fi gure of Auntie Swee Eng,
who must be at least fi fty years older than me. But, tall as
I am, I’m still terrifi ed. Thank goodness she’s with me. She
may be old and small, but she seems so strong. She’s tough
all right!
After the bright lights of the corridor outside, we
fi nd ourselves in the darkness of the room. It takes a few
moments before I can see anything. Then, gradually, my
eyes get used to the darkness, and objects start to come into
focus – the bed and the bedside table with a glass on it; the
plastic curtains open by the bed; the dark shape lying under
the sheets with tubes coming out of its nose and arms,
connected to the frame with a bottle hanging from it

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่ได้กลัว ไม่มีไม่ได้ฉัน ฉันเอ็ด terrifi! เกลียดกลิ่นของโรงพยาบาล - ส่วนผสมของยาฆ่าเชื้อและมนุษย์ที่เสียและร่างกายเก่า- และความหวาดกลัว และฉันไม่ทราบว่าสิ่งที่ฉันจะ fi ครั้งเมื่อฉันเห็นเธอ แม่ของฉันฉันหมายถึง โชคดีที่ป้าSwee Eng อยู่กับฉัน มีบางอย่างที่เกี่ยวกับความสุขสบายของเธอ เธอทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยแม้ในขณะที่สิ่งที่น่ากลัวเหล่านี้จะเกิดขึ้น แน่นอนเธอเก่า - แต่อย่างใดที่ไม่ได้เรื่อง ฉันรู้ว่าเธอจะช่วยฉันที่จะเผชิญกับสิ่งที่มันเป็นที่รอสำหรับฉันที่อยู่เบื้องหลังประตูสีขาว. พยาบาลในเครื่องแบบสีขาวของเธอมาร์ทเรียกเรามากกว่าและผลักดันให้เปิดประตูไปที่ห้องส่วนตัว ป้า Swee Eng ให้ฉันมือที่อบอุ่นของเธอและร่วมกันจับมือเราไปเข้ามาในห้อง ทันใดนั้นผมคิดว่าวิธีการที่แปลกก็คือ - ฉันก็แค่สิบหกแต่ฉันหอมากกว่า Gure สายเล็ก ๆ ของป้า Swee Eng, ที่ต้องมีอย่างน้อยสาย fty ปีแก่กว่าผม แต่สูงเป็นฉันฉันยังคง terrifi เอ็ด ขอบคุณพระเจ้าเธอกับฉัน เธออาจจะเก่าและขนาดเล็ก แต่เธอดูเหมือนว่าแข็งแรงมาก เธอยากที่เหมาะสมทั้งหมด! หลังจากที่ไฟสว่างของทางเดินนอกเราfi ครั้งที่ตัวเองอยู่ในความมืดของห้องพัก มันต้องใช้เวลาไม่กี่ช่วงเวลาก่อนที่จะเห็นอะไร จากนั้นค่อย ๆ ของฉันตาได้ใช้ความมืดและวัตถุเริ่มต้นที่จะเข้ามาโฟกัส- เตียงและโต๊ะข้างเตียงกับแก้วที่มัน; ม่านพลาสติกเปิดเตียง; รูปร่างมืดนอนอยู่ภายใต้แผ่นที่มีหลอดออกมาจากจมูกของมันและแขนที่เชื่อมต่อกับกรอบที่มีขวดห้อยลงมาจากมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่ได้กลัว ไม่ ไม่ใช่ผม ผม terrifi เอ็ด ฉันเกลียดกลิ่นของโรงพยาบาล–
ผสมยาฆ่าเชื้อและของเสียของมนุษย์และร่างเก่า
) และความกลัว และฉันก็ไม่รู้ว่าอะไร
ฉันจะ Fi และเมื่อฉันได้พบเธอ แม่ผม ผมหมายถึง โชคดีที่คุณป้า
สวีไทยก็มาด้วย มีบางอย่างเกี่ยวกับ
ปลอบโยนเธอ เธอทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย แม้เมื่อสิ่งเลวร้าย
จะเกิดขึ้น แน่นอนเธอแก่และบางครั้ง
ไม่สำคัญ ฉันรู้ว่าเธอจะช่วยให้ฉันเผชิญอะไรก็ตาม
คือว่ารอฉันอยู่หลังประตูสีขาวนั้น พยาบาลในชุดสีขาวของเธอ

ฉลาดเรียกเรามากกว่าและผลักเปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัว ป้าซู Eng
ให้มืออุ่นของเธอ และร่วมมือกัน
เข้าไปในห้อง ผมก็คิดว่ามันแปลกสำหรับผม
สิบหก แต่หอมากกว่าเล็กฟี gure ของป้าซูม.
ที่ต้องแก่กว่าฉันอย่างน้อย Fi Fty ปี แต่ความสูง
ฉันยัง terrifi เอ็ด ขอบคุณพระเจ้าที่เธออยู่กับฉัน เธอ
อาจจะเก่าและเล็ก แต่ดูเหมือนเธอแข็งแรงมาก เธอเข้มแข็ง
เอาล่ะ !
หลังจากแสงสว่างจากทางเดินด้านนอก เรา
fi nd ตนเองในความมืดของห้อง มันใช้เวลาไม่กี่
ก่อนที่ผมจะเจออะไร แล้วค่อย ๆ ตาของฉัน
ชินกับความมืด และวัตถุเริ่มเข้ามา
โฟกัส–เตียงและข้างเตียงกับกระจกบน ;
พลาสติกเปิดม่านของเตียง ความมืดรูปร่างที่โกหกภายใต้
แผ่นกับท่อที่ออกมาจากแขนของจมูกและ
เชื่อมต่อกับ กรอบกับขวดที่ห้อยจากมัน