- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ENGELBRECHT v MINISTER OF PRISONS A
ENGELBRECHT v MINISTER OF PRISONS AND CORRECTIONAL SERVICES (NOTE: This case is reported)
Citation: 2000 NR 230 (HC)
Court: High Court
Case No: 2000 NR 230 (HC)
Judge: Manyarara AJ
Judgment Date: November 17, 2000
Counsel:
J Miller for the plaintiff. M Asino (attorney) for the defendant.
Judgment
Manyarara AJ: On 26 March 1998 plaintiff issued summons in terms of which he claimed from defendant the payment of damages for injurious treatment, infringing his rights to personal safety and dignity. The particulars of claim alleged that on 25 November 1997 prison officials at Windhoek Central Prison put leg irons or chains on plaintiff, contrary to the provisions of art 8 of the Namibian Constitution. The plaintiff was an awaiting trial prisoner. The chains were removed on 11 December 1997, following plaintiff's acquittal by a regional court on all charges pending against him.
Defendant admitted the placing of chains on plaintiff but, inexplicably, denied any knowledge of the date on which the chains were removed. However, Mr R Malabo, the prison head, came and confirmed that the irons were removed on 11 December 1997 as alleged. Save as aforesaid, defendant's plea was a bare denial of all the particulars of plaintiff's claim.
Mr Asino appeared for defendant. He disputed defendant's liability on the main ground that the prison staff acted lawfully in terms of the Prisons Act of 1959 (since repealed). According to him, the Act was still in force and it authorised placing a prisoner in chains in enumerated circumstances.
Namunjepo and Others v The Commanding Officer, Windhoek Prison and Another 1999 NR 271 (SC) is directly in point. This was an appeal relating to five awaiting trial prisoners who applied for an order for removal of the chains put on them and a declaration that the practice was unconstitutional. Four of the applicants had been chained on their recapture after escaping from prison. The fifth applicant was put in chains on an allegation that he had attempted to escape.
Strydom CJ delivered the judgment of the Supreme Court, which reads in part as follows:
'Article 8 of the Constitution provides that - ''(1) The dignity of all persons shall be inviolable. (2)(a) In any judicial proceedings or in other proceedings before any organ of the State, and during any enforcement of a penalty, respect for human dignity shall be guaranteed. (b) No persons shall be subject to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.'' '
The learned Chief Justice quoted with approval the reasoning of Mahomed AJA (as he then was) in Ex parte Attorney-General, Namibia: In re Corporal Punishment by Organs of State 1991 NR 178 (SC); 1991 (3) SA 76 (NmS) and continued as follows:
'Furthermore, the learned Judge stated that no derogation from the rights entrenched by art 8 (is) permitted and that the State's obligation was absolute and unqualified. All that is therefore required to establish a violation of art 8 is a finding that the particular statute or practice authorised or regulated by a State organ falls within one or other of the seven permutations of art 8(2)(b) set out above; ''no questions of justification can even arise''. (Sieghart The International Law of Human Rights at 161 para 14.3.3) p 86D - E.)'
(At p 9 of the cyclostyled copy of the judgment.) (The seven permutations of art 8(2)(b) referred to are: torture, cruel treatment, cruel punishment, inhuman treatment, inhuman punishment, degrading treatment and degrading punishment.)
On such reasoning, the Supreme Court held that the placing of a prisoner in leg-irons or chains is an impermissible invasion of art 8(1) and contrary to art 8(2)(b) of the Constitution as it at least constitutes degrading treatment, and, the Court declared the practice unconstitutional. The Court further stated that it found it unnecessary to make any declaration regarding the Prisons Act 8 of 1959 (or reg 102 made thereunder) as the Act had been repealed.
I considered myself bound by the decision and I agreed with the interpretation given to the decision by Mr Miller for plaintiff as follows:
'. . . What the Supreme Court found was not only that the act was in contravention of the Constitution. It in effect found that the practice of placing prisoners in chains is contrary to the Constitution in as much as the practice of doing so amounts to cruel and inhuman treatment. It does not matter when that was. It will, by a decree of the Supreme Court, have been a cruel and inhuman practice whenever it was practised after the commencement of the Constitution (in 1990). The fact that there was an act (which had permitted the practice which was subsequently declared unconstitutional takes the matter neither here nor there. The effect of the judgment is that - to place a prisoner in chains is prohibited by the Constitution) as cruel and inhuman treatment or punishment.'
(Emphasis added.)
Mr Asino had a second defence against plaintiff's claim. He submitted that it is the plaintiff himself who caused the officials to put him in chains to prevent him from attacking and otherwise offering violence to the prison staff. Plaintiff had struck a prison officer with an iron bar, causing injury which required hospital treatment. He knew or must have known that if he acted violently, or attacked or assaulted prison officials, he would be 'placed in a single cell and/or leg irons'. If I understood Mr Asino correctly, he was asking me to apply the maxim volenti non fit injuria and absolve defendant from liability.
The maxim is well known. It means that 'he who, knowing and realising a danger, voluntarily undertakes to undergo it, has only himself to blame for the consequences'. Claasen Dictionary of Legal Words and Phrases (Butterworths 1977) vol 4.
However, the text continues: '. . . in order to render the maxim applicable it must be clearly shown that the risk was known, that it was realised, and that it was voluntarily undertaken . . . Knowledge, appreciation, consent - these are the essential elements; but knowledge does not invariably imply appreciation, and both together are not necessarily equivalent to consent.' The onus rests on defendant to prove the essential elements for the maxim to apply.
Plaintiff's evidence is as follows:
'I told Superintendent Oberholzer that it is against the Constitution and I refused (to be put in chains) and I did nothing wrong. . . . Then I stand back, then I took this fingerprint pad to ward him off this attempt, this infringement of my constitutional right . . . Superintendent Oberholzer put on the chains and actually I told him that I will take the issue further. Because it is unconstitutional. So he was quite aware at that stage what it is. Thereafter, they grab me, already chained and took me to the single cell in F-section . . . for convicted prisoners and I was the only awaiting trial detainee at that stage. . . .'
This evidence went unchallenged. Therefore, defendant did not even begin to discharge the onus resting on it of proving that plaintiff knew, realised and voluntarily undertook the risk of being put in chains if he behaved violently. Plaintiff stated unambiguously that he believed that it was proper for him to resist and, if possible, prevent what the prison officials were doing to him. He says he made this clear to the prison staff and vowed to pursue the matter further, which he has done. In my view, volenti non fit injuria did not even arise for consideration at this stage. Accordingly, I found defendant liable as alleged and, after hearing verbal argument on quantum, I adjourned the trial for a fortnight for counsel to submit written supplementary heads on the issue.
Counsel have referred me to several authorities, which will be considered. I have also perused Whittaker v Roos and Bateman 1912 AD 92 which was not referred to by counsel but is among the cases quoted in Fose v Minister of Safety and Security 1997 (3) SA 786 (CC), which Mr Asino cited. It was an appeal from the decision of the Transvaal Provisional Division in an action for damages in circumstances not dissimilar to the present circumstances. The appellant, while awaiting trial, had been kept in solitary confinement and, inter alia, prevented from exercising himself properly, or smoking, or receiving any reading material or visitors, or seeing his lawyer. At his trial about three months later, he was acquitted. In upholding the Provincial Division's finding that the State was liable for the harm suffered by plaintiff, the Appellate Division also multiplied tenfold the damages awarded by the court below. Lord De Villiers CJ enunciated the following principle at 118:
'By all means let the authorities use all their efforts to put criminals and suspected criminals under lock and key, but when once they have done this let them remember that punishment should only begin when the guilt of the prisoners has been established by judgment of a court of law . . . and, where a case is clearly made out of harsh and illegal treatment (of an awaiting trial prisoner by the prison authorities), followed by his acquittal of the offence laid to his charge, it becomes the bounden duty of the Court, which is called upon to assess the damages sustained by him to award damages commensurate with the degree of indignity, hardship and disgrace to which he has been subjected.'
In my view, the case is directly in point but distinguishable from the present matter in that the plaintiff in that case was described as 'a perfectly well-behaved prisoner' who 'gave no trouble of any kind. He did not even make complaints about his treatment, and yet he was punished as if he had been a hardened offender.' (At 114.)
The same can hardly be said of the plaintiff in the present matter. In this regard, Mr Malabo testified as follows:
'The day I entered the Windhoek Central Prison they were having a problem with him. . . . Secondly . . . he was b
Citation: 2000 NR 230 (HC)
Court: High Court
Case No: 2000 NR 230 (HC)
Judge: Manyarara AJ
Judgment Date: November 17, 2000
Counsel:
J Miller for the plaintiff. M Asino (attorney) for the defendant.
Judgment
Manyarara AJ: On 26 March 1998 plaintiff issued summons in terms of which he claimed from defendant the payment of damages for injurious treatment, infringing his rights to personal safety and dignity. The particulars of claim alleged that on 25 November 1997 prison officials at Windhoek Central Prison put leg irons or chains on plaintiff, contrary to the provisions of art 8 of the Namibian Constitution. The plaintiff was an awaiting trial prisoner. The chains were removed on 11 December 1997, following plaintiff's acquittal by a regional court on all charges pending against him.
Defendant admitted the placing of chains on plaintiff but, inexplicably, denied any knowledge of the date on which the chains were removed. However, Mr R Malabo, the prison head, came and confirmed that the irons were removed on 11 December 1997 as alleged. Save as aforesaid, defendant's plea was a bare denial of all the particulars of plaintiff's claim.
Mr Asino appeared for defendant. He disputed defendant's liability on the main ground that the prison staff acted lawfully in terms of the Prisons Act of 1959 (since repealed). According to him, the Act was still in force and it authorised placing a prisoner in chains in enumerated circumstances.
Namunjepo and Others v The Commanding Officer, Windhoek Prison and Another 1999 NR 271 (SC) is directly in point. This was an appeal relating to five awaiting trial prisoners who applied for an order for removal of the chains put on them and a declaration that the practice was unconstitutional. Four of the applicants had been chained on their recapture after escaping from prison. The fifth applicant was put in chains on an allegation that he had attempted to escape.
Strydom CJ delivered the judgment of the Supreme Court, which reads in part as follows:
'Article 8 of the Constitution provides that - ''(1) The dignity of all persons shall be inviolable. (2)(a) In any judicial proceedings or in other proceedings before any organ of the State, and during any enforcement of a penalty, respect for human dignity shall be guaranteed. (b) No persons shall be subject to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.'' '
The learned Chief Justice quoted with approval the reasoning of Mahomed AJA (as he then was) in Ex parte Attorney-General, Namibia: In re Corporal Punishment by Organs of State 1991 NR 178 (SC); 1991 (3) SA 76 (NmS) and continued as follows:
'Furthermore, the learned Judge stated that no derogation from the rights entrenched by art 8 (is) permitted and that the State's obligation was absolute and unqualified. All that is therefore required to establish a violation of art 8 is a finding that the particular statute or practice authorised or regulated by a State organ falls within one or other of the seven permutations of art 8(2)(b) set out above; ''no questions of justification can even arise''. (Sieghart The International Law of Human Rights at 161 para 14.3.3) p 86D - E.)'
(At p 9 of the cyclostyled copy of the judgment.) (The seven permutations of art 8(2)(b) referred to are: torture, cruel treatment, cruel punishment, inhuman treatment, inhuman punishment, degrading treatment and degrading punishment.)
On such reasoning, the Supreme Court held that the placing of a prisoner in leg-irons or chains is an impermissible invasion of art 8(1) and contrary to art 8(2)(b) of the Constitution as it at least constitutes degrading treatment, and, the Court declared the practice unconstitutional. The Court further stated that it found it unnecessary to make any declaration regarding the Prisons Act 8 of 1959 (or reg 102 made thereunder) as the Act had been repealed.
I considered myself bound by the decision and I agreed with the interpretation given to the decision by Mr Miller for plaintiff as follows:
'. . . What the Supreme Court found was not only that the act was in contravention of the Constitution. It in effect found that the practice of placing prisoners in chains is contrary to the Constitution in as much as the practice of doing so amounts to cruel and inhuman treatment. It does not matter when that was. It will, by a decree of the Supreme Court, have been a cruel and inhuman practice whenever it was practised after the commencement of the Constitution (in 1990). The fact that there was an act (which had permitted the practice which was subsequently declared unconstitutional takes the matter neither here nor there. The effect of the judgment is that - to place a prisoner in chains is prohibited by the Constitution) as cruel and inhuman treatment or punishment.'
(Emphasis added.)
Mr Asino had a second defence against plaintiff's claim. He submitted that it is the plaintiff himself who caused the officials to put him in chains to prevent him from attacking and otherwise offering violence to the prison staff. Plaintiff had struck a prison officer with an iron bar, causing injury which required hospital treatment. He knew or must have known that if he acted violently, or attacked or assaulted prison officials, he would be 'placed in a single cell and/or leg irons'. If I understood Mr Asino correctly, he was asking me to apply the maxim volenti non fit injuria and absolve defendant from liability.
The maxim is well known. It means that 'he who, knowing and realising a danger, voluntarily undertakes to undergo it, has only himself to blame for the consequences'. Claasen Dictionary of Legal Words and Phrases (Butterworths 1977) vol 4.
However, the text continues: '. . . in order to render the maxim applicable it must be clearly shown that the risk was known, that it was realised, and that it was voluntarily undertaken . . . Knowledge, appreciation, consent - these are the essential elements; but knowledge does not invariably imply appreciation, and both together are not necessarily equivalent to consent.' The onus rests on defendant to prove the essential elements for the maxim to apply.
Plaintiff's evidence is as follows:
'I told Superintendent Oberholzer that it is against the Constitution and I refused (to be put in chains) and I did nothing wrong. . . . Then I stand back, then I took this fingerprint pad to ward him off this attempt, this infringement of my constitutional right . . . Superintendent Oberholzer put on the chains and actually I told him that I will take the issue further. Because it is unconstitutional. So he was quite aware at that stage what it is. Thereafter, they grab me, already chained and took me to the single cell in F-section . . . for convicted prisoners and I was the only awaiting trial detainee at that stage. . . .'
This evidence went unchallenged. Therefore, defendant did not even begin to discharge the onus resting on it of proving that plaintiff knew, realised and voluntarily undertook the risk of being put in chains if he behaved violently. Plaintiff stated unambiguously that he believed that it was proper for him to resist and, if possible, prevent what the prison officials were doing to him. He says he made this clear to the prison staff and vowed to pursue the matter further, which he has done. In my view, volenti non fit injuria did not even arise for consideration at this stage. Accordingly, I found defendant liable as alleged and, after hearing verbal argument on quantum, I adjourned the trial for a fortnight for counsel to submit written supplementary heads on the issue.
Counsel have referred me to several authorities, which will be considered. I have also perused Whittaker v Roos and Bateman 1912 AD 92 which was not referred to by counsel but is among the cases quoted in Fose v Minister of Safety and Security 1997 (3) SA 786 (CC), which Mr Asino cited. It was an appeal from the decision of the Transvaal Provisional Division in an action for damages in circumstances not dissimilar to the present circumstances. The appellant, while awaiting trial, had been kept in solitary confinement and, inter alia, prevented from exercising himself properly, or smoking, or receiving any reading material or visitors, or seeing his lawyer. At his trial about three months later, he was acquitted. In upholding the Provincial Division's finding that the State was liable for the harm suffered by plaintiff, the Appellate Division also multiplied tenfold the damages awarded by the court below. Lord De Villiers CJ enunciated the following principle at 118:
'By all means let the authorities use all their efforts to put criminals and suspected criminals under lock and key, but when once they have done this let them remember that punishment should only begin when the guilt of the prisoners has been established by judgment of a court of law . . . and, where a case is clearly made out of harsh and illegal treatment (of an awaiting trial prisoner by the prison authorities), followed by his acquittal of the offence laid to his charge, it becomes the bounden duty of the Court, which is called upon to assess the damages sustained by him to award damages commensurate with the degree of indignity, hardship and disgrace to which he has been subjected.'
In my view, the case is directly in point but distinguishable from the present matter in that the plaintiff in that case was described as 'a perfectly well-behaved prisoner' who 'gave no trouble of any kind. He did not even make complaints about his treatment, and yet he was punished as if he had been a hardened offender.' (At 114.)
The same can hardly be said of the plaintiff in the present matter. In this regard, Mr Malabo testified as follows:
'The day I entered the Windhoek Central Prison they were having a problem with him. . . . Secondly . . . he was b
0/5000
Engelbrecht วีรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเรือนจำและบริการราชทัณฑ์ (หมายเหตุ: กรณีนี้มีรายงาน) อ้างอิง
: 2000 nr 230 (ไง)
ศาล: ศาลไม่มีกรณี
: 2000 nr 230 (ไง)
ผู้พิพากษา: manyarara AJ วันที่คำพิพากษา
: พฤศจิกายน 17, 2000 ที่ปรึกษา
เจมิลเลอร์สำหรับโจทก์ เมตร asino (ทนายความ) สำหรับจำเลยคำพิพากษา
manyarara AJ.เมื่อ 26 มีนาคม 1998 โจทก์ออกหมายเรียกในแง่ของซึ่งเขาอ้างว่าจากจำเลยชำระค่าเสียหายสำหรับการรักษาอันตรายละเมิดสิทธิของเขาเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคลและศักดิ์ศรี รายการของการเรียกร้องที่ถูกกล่าวหาว่าเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน 1997 เจ้าหน้าที่ของเรือนจำที่เรือนจำกลางวินด์ฮุกใส่เตารีดขาหรือโซ่เมื่อโจทก์ขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 จากรัฐธรรมนูญนามิเบียโจทก์เป็นนักโทษรอการพิจารณาคดี โซ่ที่ถูกถอดออกเมื่อ 11 ธันวาคม 1997 ต่อไปนี้การชำระหนี้ของโจทก์โดยศาลในระดับภูมิภาคเกี่ยวกับค่าบริการที่ค้างอยู่ทั้งหมดให้กับเขา
จำเลยยอมรับการวางเครือข่ายเมื่อโจทก์ แต่อย่างลึกลับปฏิเสธความรู้ในวันที่สายโซ่ที่ถูกถอดออกใด ๆ แต่นาย r มาลาโบ, หัวคุก,มายืนยันว่าเตารีดถูกถอดออกเมื่อ 11 ธันวาคม 1997 ตามที่ถูกกล่าวหา บันทึกดังกล่าวแล้วข้ออ้างของจำเลยเป็นปฏิเสธเปลือยของรายการทั้งหมดของการเรียกร้องของโจทก์.
นาย asino ปรากฏให้จำเลย เขาโต้แย้งรับผิดของจำเลยบนพื้นหลักที่เจ้าหน้าที่เรือนจำดำเนินการถูกต้องตามกฎหมายในแง่ของการกระทำของเรือนจำ 1959 (ตั้งแต่ยกเลิก) ตามเขาการกระทำก็ยังคงมีผลบังคับใช้และผู้มีอำนาจวางนักโทษในโซ่ในสถานการณ์ที่แจกแจง.
namunjepo และอื่น ๆ วีบัญชาการทหารคุกวินด์ฮุกและอีก 1,999 nr 271 (SC) โดยตรงในจุดนี้เป็นอุทธรณ์ที่เกี่ยวข้องกับห้านักโทษที่รอการพิจารณาคดีที่นำมาใช้สำหรับการสั่งซื้อสำหรับการกำจัดของเครือข่ายที่วางอยู่บนพวกเขาและประกาศว่าการปฏิบัติเป็นรัฐธรรมนูญ สี่ของผู้สมัครที่ได้รับเมื่อถูกล่ามโซ่ของพวกเขากลับคืนมาหลังจากที่หนีออกมาจากคุก ผู้สมัครที่ห้าถูกขังอยู่ในโซ่ข้อกล่าวหาว่าเขาพยายามที่จะหลบหนี.
Strydom CJ ส่งคำพิพากษาของศาลฎีกาซึ่งอ่านในส่วนดังต่อไปนี้:
บทความครั้งที่ 8 ของรัฐธรรมนูญแสดงให้เห็นว่า -'' (1) ศักดิ์ศรีของทุกคนที่จะขัดขืนไม่ได้ (2) (ก) ในการดำเนินการพิจารณาคดีใด ๆ หรือในการดำเนินการอื่น ๆ ก่อนที่อวัยวะของรัฐใด ๆ และในระหว่างการดำเนินการของการลงโทษใด ๆ เคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์จะต้องได้รับการรับรอง(ข) ผู้ใดเลยจะอยู่ภายใต้การทรมานหรือการรักษาที่โหดร้ายทารุณหรือการลงโทษ.'' '
หัวหน้าผู้พิพากษาเรียนรู้ด้วยความเห็นชอบยกเหตุผลของ Mahomed AJA (ในขณะที่เขาเป็นแล้ว) ในอดีตหมอนี่อัยการสูงสุด , นามิเบีย: ในอีกการลงโทษทางร่างกายโดยอวัยวะของรัฐ 1991 nr 178 (SC); 1991 (3) SA 76 (NMS) และยังคงดังต่อไปนี้:
นอกจากนี้ผู้พิพากษาระบุว่าได้เรียนรู้จากความเลวสิทธิยึดที่มั่นโดยไม่มีศิลปะ 8 (เป็น) ได้รับอนุญาตและที่ภาระหน้าที่ของรัฐเป็นแน่นอนและไม่มีเงื่อนไข ทั้งหมดที่จำเป็นดังนั้นเพื่อสร้างการละเมิดของศิลปะ 8 คือพบว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งกฎหมายหรือการปฏิบัติหรือผู้มีอำนาจควบคุมโดยอวัยวะที่รัฐตกอยู่ภายใต้อย่างใดอย่างหนึ่งในเจ็ดของพีชคณิตของศิลปะ 8 (2) (ข) ที่กำหนดไว้ข้างต้น'' ไม่มีคำถามจากเหตุผลยังสามารถเกิดขึ้น'' (Sieghart กฎหมายสากลของสิทธิมนุษยชนที่ 161 พิทักษ์ 14.3.3) พี 86D - จ) '
(p ที่ 9 จากสำเนา cyclostyled ของการตัดสิน) (เจ็ดพีชคณิตจาก 8 ศิลปะ (2.) (ข). อ้างถึงคือ:. ทรมานโหดร้ายการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมการลงโทษทารุณรักษาย่อยสลายและการลงโทษย่อยสลาย)
กับการใช้เหตุผลดังกล่าวศาลฎีกาก็ถือได้ว่าการวางนักโทษในเตารีดขาหรือโซ่คือการบุกรุกอนุญาตของศิลปะ 8 (1) และตรงกันข้ามกับศิลปะ 8 (2) (ข) ของรัฐธรรมนูญเป็นอย่างน้อยถือว่าเป็นการรักษาที่ย่อยสลายและ ศาลประกาศการปฏิบัติที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญศาลระบุต่อไปว่ามันจะพบว่ามันไม่จำเป็นที่จะทำให้การประกาศเกี่ยวกับเรือนจำใดทำหน้าที่ 8 จาก 1959 (หรือ reg 102 ทำไปตามนั้น) ว่าเป็นการกระทำที่ได้รับการยกเลิก.
ผมถือว่าตัวเองผูกพันตามการตัดสินใจและผมเห็นด้วยกับการตีความให้ การตัดสินใจโดยนายมิลเลอร์สำหรับโจทก์ดังต่อไปนี้:
' . .สิ่งที่ศาลฎีกาพบคือไม่เพียง แต่ที่ทำหน้าที่ในการฝ่าฝืนรัฐธรรมนูญ มันอยู่ในผลพบว่าการปฏิบัติของการวางนักโทษในโซ่ขัดกับรัฐธรรมนูญในมากที่สุดเท่าที่การปฏิบัติของการทำจำนวนมากที่จะโหดร้ายและทารุณ มันไม่สำคัญว่าเมื่อที่เป็น มันจะโดยคำสั่งของศาลฎีกา,ได้รับการปฏิบัติที่โหดร้ายและทารุณเมื่อใดก็ตามที่มันเป็นประสบการณ์หลังจากรัฐธรรมนูญ (ในปี 1990) ความจริงที่ว่ามีการกระทำ (ซึ่งได้รับอนุญาตให้ปฏิบัติซึ่งต่อมามีการประกาศรัฐธรรมนูญใช้เวลาไม่ว่าทั้งที่นี่และมีผลของการตัดสินก็คือว่า -. ที่จะวางนักโทษในเครือข่ายเป็นสิ่งต้องห้ามตามรัฐธรรมนูญ) ในขณะที่การรักษาโหดร้ายและทารุณหรือการลงโทษ '
เน้น (เพิ่ม)
นาย asino มีการป้องกันที่สองกับการเรียกร้องของโจทก์.เขาส่งว่ามันเป็นโจทก์ตัวเองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่ที่จะทำให้เขาอยู่ในเครือข่ายเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากการโจมตีและอื่น ๆ ที่นำเสนอความรุนแรงให้กับเจ้าหน้าที่เรือนจำ โจทก์ได้หลงเจ้าหน้าที่เรือนจำด้วยแถบเหล็กทำให้เกิดการบาดเจ็บซึ่งจำเป็นต้องรักษาในโรงพยาบาล เขารู้หรือต้องรู้ว่าถ้าเขาทำหน้าที่อย่างรุนแรงหรือโจมตีหรือทำร้ายเจ้าหน้าที่ของเรือนจำ,เขาจะ 'วางอยู่ในห้องขังเดี่ยวและ / หรือเตารีดขา' ถ้าฉันเข้าใจนาย asino อย่างถูกต้องเขาก็ขอให้ฉันใช้ injuria Maxim พอดี volenti บุหรี่และให้อภัยจำเลยจากความรับผิด.
คำพังเพยที่รู้จักกันดี ก็หมายความว่าเขาที่รู้และตระหนักถึงอันตรายที่สมัครใจรับที่จะรับมันได้เพียงตัวเองที่จะตำหนิสำหรับผลที่ตามมา '. claasen พจนานุกรมทางกฎหมายของคำและวลี (Butterworths 1977) ฉบับที่ 4
แต่ข้อความอย่างต่อเนื่อง: . . เพื่อที่จะทำให้หลักการที่ใช้บังคับจะต้องแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีความเสี่ยงเป็นที่รู้กันว่ามันเป็นความตระหนักและมันถูกนำไปใช้โดยสมัครใจ . . ความรู้ชื่นชมความยินยอม - เหล่านี้เป็นองค์ประกอบสำคัญ; แต่ความรู้ไม่ได้บ่งบอกถึงความชื่นชมอย่างสม่ำเสมอ,และทั้งสองร่วมกันไม่จำเป็นต้องเทียบเท่ากับการได้รับความยินยอม. ' ความรับผิดชอบอยู่กับจำเลยเพื่อพิสูจน์องค์ประกอบสำคัญสำหรับหลักการที่จะใช้
หลักฐานโจทก์
เป็นดังนี้.
'i บอกผู้กำกับ oberholzer ว่ามันขัดกับรัฐธรรมนูญและฉันจะไม่ยอม (ที่จะใส่โซ่) และผม อะไรผิดปกติ . . . แล้วฉันจะยืนอยู่ด้านหลังแล้วฉันจะเอาแผ่นลายนิ้วมือนี้เพื่อขับไล่เขาออกจากความพยายามนี้ละเมิดสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉันนี้ . . ผู้กำกับ oberholzer ใส่โซ่และที่จริงฉันบอกเขาว่าฉันจะใช้ปัญหาต่อไป เพราะมันเป็นรัฐธรรมนูญ ดังนั้นเขาจึงได้ตระหนักถึงค่อนข้างขั้นตอนที่ว่ามันคืออะไร หลังจากนั้นพวกเขาคว้าฉันถูกล่ามโซ่แล้วและพาฉันไปที่ห้องขังเดี่ยวใน F-section . .สำหรับการตัดสินลงโทษนักโทษและฉันเป็นผู้ต้องสงสัยคดีรอเพียงขั้นตอนที่ . . '.
หลักฐานนี้ไปไม่มีใครทักท้วง ดังนั้นจำเลยไม่ได้เริ่มต้นที่จะปล่อยความรับผิดชอบที่วางอยู่บนมันพิสูจน์ว่าโจทก์รู้และตระหนักถึงความสมัครใจที่จะรับความเสี่ยงจากการถูกวางในโซ่ถ้าเขาประพฤติอย่างรุนแรงโจทก์ตามที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าเขาเชื่อว่ามันเป็นที่เหมาะสมสำหรับเขาที่จะต่อต้านและถ้าเป็นไปได้ป้องกันไม่ให้สิ่งที่เจ้าหน้าที่ของเรือนจำกำลังทำกับเขา เขาบอกว่าเขาทำนี้ชัดเจนเพื่อให้เจ้าหน้าที่เรือนจำและสาบานว่าจะติดตามเรื่องต่อไปซึ่งเขาได้ทำ ในมุมมองของฉัน volenti พอดี injuria บุหรี่ไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อประกอบการพิจารณาในขั้นตอนนี้ ตามผมพบว่าจำเลยต้องรับผิดตามที่ถูกกล่าวหาและหลังจากได้ยินวาจาโต้เถียงกับควอนตัมผมเลื่อนการพิจารณาคดีสำหรับปักษ์สำหรับการให้คำปรึกษาในการส่งเสริมหัวเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้.
ปรึกษาได้เรียกให้ฉันไปหลายหน่วยงานซึ่งจะได้รับการพิจารณาฉันได้ perused ยัง Whittaker วี Roos และเบท 1912 โฆษณา 92 ซึ่งยังไม่ได้อ้างถึงโดยที่ปรึกษา แต่เป็นหนึ่งในกรณีให้สัมภาษณ์ใน fose วีรัฐมนตรีของความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัย 1997 (3) SA 786 (ซีซี) ซึ่งนาย asino อ้างถึง มันเป็นคำขอร้องจากการตัดสินใจของฝ่ายชั่วคราว Transvaal ในการดำเนินการต่อความเสียหายในสถานการณ์ที่ไม่แตกต่างกันในสถานการณ์ปัจจุบัน อุทธรณ์ในขณะที่รอการพิจารณาคดีได้รับการเก็บไว้ในที่ขังเดี่ยวและอนึ่งการป้องกันตัวเองจากการออกกำลังกายอย่างถูกต้องหรือการสูบบุหรี่หรือได้รับวัสดุการอ่านหรือผู้เข้าชมหรือเห็นทนายของเขา ในการพิจารณาคดีของเขาประมาณสามเดือนต่อมาเขาได้พ้นผิด ในการส่งเสริมส่วนจังหวัดที่พบว่ารัฐเป็นความรับผิดชอบสำหรับความเสียหายความเดือดร้อนโดยโจทก์ส่วนการอุทธรณ์ยังคูณสิบเท่าความเสียหายที่ได้รับรางวัลจากศาลล่าง ลอร์ดเดอ Villiers CJ ทำนองหลักการต่อไปนี้ที่ 118:
'โดยทุกวิถีทางให้เจ้าหน้าที่ใช้ความพยายามทั้งหมดของพวกเขาที่จะทำให้อาชญากรอาชญากรและผู้ต้องสงสัยภายใต้การล็อคและคีย์,แต่เมื่อทันทีที่พวกเขาได้กระทำนี้ให้พวกเขาจำไว้ว่าการลงโทษควรจะเริ่มต้นเมื่อความผิดของนักโทษที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยคำพิพากษาของศาล . . และในกรณีที่กรณีที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจากการรักษาที่รุนแรงและผิดกฎหมาย (จากนักโทษคดีรอการยืนยันจากเจ้าหน้าที่เรือนจำ) ตามด้วยเขาพ้นจากความผิดที่ไปนอนเสียค่าใช้จ่ายของเขา,มันจะกลายเป็นวัตรของศาลซึ่งเป็นที่เรียกร้องในการประเมินความเสียหายที่ยั่งยืนโดยเขาจะกำหนดค่าเสียหายเทียบเท่ากับระดับของความอัปยศความยากลำบากและความอับอายที่เขาได้รับภายใต้. '
ในมุมมองของฉันกรณีโดยตรงในจุด แต่เรื่องความแตกต่างจากในปัจจุบันที่โจทก์ในกรณีที่ถูกเรียกว่า 'นักโทษอย่างสมบูรณ์แบบมีความประพฤติดี' ที่ 'ให้ปัญหาของชนิดใด ๆ เขาไม่ได้ทำให้ข้อร้องเรียนเกี่ยวกับการรักษาของเขาและเขายังถูกลงโทษราวกับว่าเขาเคยเป็นผู้กระทำความผิดแข็ง. (ตอนที่ 114.)
เดียวกันแทบจะไม่สามารถกล่าวของโจทก์ในเรื่องปัจจุบันในเรื่องนี้นายมาลาโบเบิกความดังต่อไปนี้:
วันที่ฉันเดินเข้าไปในเรือนจำกลางวินด์ฮุกที่พวกเขามีปัญหากับเขา . . . ในประการที่สอง . . เขาเป็น b
: 2000 nr 230 (ไง)
ศาล: ศาลไม่มีกรณี
: 2000 nr 230 (ไง)
ผู้พิพากษา: manyarara AJ วันที่คำพิพากษา
: พฤศจิกายน 17, 2000 ที่ปรึกษา
เจมิลเลอร์สำหรับโจทก์ เมตร asino (ทนายความ) สำหรับจำเลยคำพิพากษา
manyarara AJ.เมื่อ 26 มีนาคม 1998 โจทก์ออกหมายเรียกในแง่ของซึ่งเขาอ้างว่าจากจำเลยชำระค่าเสียหายสำหรับการรักษาอันตรายละเมิดสิทธิของเขาเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคลและศักดิ์ศรี รายการของการเรียกร้องที่ถูกกล่าวหาว่าเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน 1997 เจ้าหน้าที่ของเรือนจำที่เรือนจำกลางวินด์ฮุกใส่เตารีดขาหรือโซ่เมื่อโจทก์ขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 จากรัฐธรรมนูญนามิเบียโจทก์เป็นนักโทษรอการพิจารณาคดี โซ่ที่ถูกถอดออกเมื่อ 11 ธันวาคม 1997 ต่อไปนี้การชำระหนี้ของโจทก์โดยศาลในระดับภูมิภาคเกี่ยวกับค่าบริการที่ค้างอยู่ทั้งหมดให้กับเขา
จำเลยยอมรับการวางเครือข่ายเมื่อโจทก์ แต่อย่างลึกลับปฏิเสธความรู้ในวันที่สายโซ่ที่ถูกถอดออกใด ๆ แต่นาย r มาลาโบ, หัวคุก,มายืนยันว่าเตารีดถูกถอดออกเมื่อ 11 ธันวาคม 1997 ตามที่ถูกกล่าวหา บันทึกดังกล่าวแล้วข้ออ้างของจำเลยเป็นปฏิเสธเปลือยของรายการทั้งหมดของการเรียกร้องของโจทก์.
นาย asino ปรากฏให้จำเลย เขาโต้แย้งรับผิดของจำเลยบนพื้นหลักที่เจ้าหน้าที่เรือนจำดำเนินการถูกต้องตามกฎหมายในแง่ของการกระทำของเรือนจำ 1959 (ตั้งแต่ยกเลิก) ตามเขาการกระทำก็ยังคงมีผลบังคับใช้และผู้มีอำนาจวางนักโทษในโซ่ในสถานการณ์ที่แจกแจง.
namunjepo และอื่น ๆ วีบัญชาการทหารคุกวินด์ฮุกและอีก 1,999 nr 271 (SC) โดยตรงในจุดนี้เป็นอุทธรณ์ที่เกี่ยวข้องกับห้านักโทษที่รอการพิจารณาคดีที่นำมาใช้สำหรับการสั่งซื้อสำหรับการกำจัดของเครือข่ายที่วางอยู่บนพวกเขาและประกาศว่าการปฏิบัติเป็นรัฐธรรมนูญ สี่ของผู้สมัครที่ได้รับเมื่อถูกล่ามโซ่ของพวกเขากลับคืนมาหลังจากที่หนีออกมาจากคุก ผู้สมัครที่ห้าถูกขังอยู่ในโซ่ข้อกล่าวหาว่าเขาพยายามที่จะหลบหนี.
Strydom CJ ส่งคำพิพากษาของศาลฎีกาซึ่งอ่านในส่วนดังต่อไปนี้:
บทความครั้งที่ 8 ของรัฐธรรมนูญแสดงให้เห็นว่า -'' (1) ศักดิ์ศรีของทุกคนที่จะขัดขืนไม่ได้ (2) (ก) ในการดำเนินการพิจารณาคดีใด ๆ หรือในการดำเนินการอื่น ๆ ก่อนที่อวัยวะของรัฐใด ๆ และในระหว่างการดำเนินการของการลงโทษใด ๆ เคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์จะต้องได้รับการรับรอง(ข) ผู้ใดเลยจะอยู่ภายใต้การทรมานหรือการรักษาที่โหดร้ายทารุณหรือการลงโทษ.'' '
หัวหน้าผู้พิพากษาเรียนรู้ด้วยความเห็นชอบยกเหตุผลของ Mahomed AJA (ในขณะที่เขาเป็นแล้ว) ในอดีตหมอนี่อัยการสูงสุด , นามิเบีย: ในอีกการลงโทษทางร่างกายโดยอวัยวะของรัฐ 1991 nr 178 (SC); 1991 (3) SA 76 (NMS) และยังคงดังต่อไปนี้:
นอกจากนี้ผู้พิพากษาระบุว่าได้เรียนรู้จากความเลวสิทธิยึดที่มั่นโดยไม่มีศิลปะ 8 (เป็น) ได้รับอนุญาตและที่ภาระหน้าที่ของรัฐเป็นแน่นอนและไม่มีเงื่อนไข ทั้งหมดที่จำเป็นดังนั้นเพื่อสร้างการละเมิดของศิลปะ 8 คือพบว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งกฎหมายหรือการปฏิบัติหรือผู้มีอำนาจควบคุมโดยอวัยวะที่รัฐตกอยู่ภายใต้อย่างใดอย่างหนึ่งในเจ็ดของพีชคณิตของศิลปะ 8 (2) (ข) ที่กำหนดไว้ข้างต้น'' ไม่มีคำถามจากเหตุผลยังสามารถเกิดขึ้น'' (Sieghart กฎหมายสากลของสิทธิมนุษยชนที่ 161 พิทักษ์ 14.3.3) พี 86D - จ) '
(p ที่ 9 จากสำเนา cyclostyled ของการตัดสิน) (เจ็ดพีชคณิตจาก 8 ศิลปะ (2.) (ข). อ้างถึงคือ:. ทรมานโหดร้ายการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมการลงโทษทารุณรักษาย่อยสลายและการลงโทษย่อยสลาย)
กับการใช้เหตุผลดังกล่าวศาลฎีกาก็ถือได้ว่าการวางนักโทษในเตารีดขาหรือโซ่คือการบุกรุกอนุญาตของศิลปะ 8 (1) และตรงกันข้ามกับศิลปะ 8 (2) (ข) ของรัฐธรรมนูญเป็นอย่างน้อยถือว่าเป็นการรักษาที่ย่อยสลายและ ศาลประกาศการปฏิบัติที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญศาลระบุต่อไปว่ามันจะพบว่ามันไม่จำเป็นที่จะทำให้การประกาศเกี่ยวกับเรือนจำใดทำหน้าที่ 8 จาก 1959 (หรือ reg 102 ทำไปตามนั้น) ว่าเป็นการกระทำที่ได้รับการยกเลิก.
ผมถือว่าตัวเองผูกพันตามการตัดสินใจและผมเห็นด้วยกับการตีความให้ การตัดสินใจโดยนายมิลเลอร์สำหรับโจทก์ดังต่อไปนี้:
' . .สิ่งที่ศาลฎีกาพบคือไม่เพียง แต่ที่ทำหน้าที่ในการฝ่าฝืนรัฐธรรมนูญ มันอยู่ในผลพบว่าการปฏิบัติของการวางนักโทษในโซ่ขัดกับรัฐธรรมนูญในมากที่สุดเท่าที่การปฏิบัติของการทำจำนวนมากที่จะโหดร้ายและทารุณ มันไม่สำคัญว่าเมื่อที่เป็น มันจะโดยคำสั่งของศาลฎีกา,ได้รับการปฏิบัติที่โหดร้ายและทารุณเมื่อใดก็ตามที่มันเป็นประสบการณ์หลังจากรัฐธรรมนูญ (ในปี 1990) ความจริงที่ว่ามีการกระทำ (ซึ่งได้รับอนุญาตให้ปฏิบัติซึ่งต่อมามีการประกาศรัฐธรรมนูญใช้เวลาไม่ว่าทั้งที่นี่และมีผลของการตัดสินก็คือว่า -. ที่จะวางนักโทษในเครือข่ายเป็นสิ่งต้องห้ามตามรัฐธรรมนูญ) ในขณะที่การรักษาโหดร้ายและทารุณหรือการลงโทษ '
เน้น (เพิ่ม)
นาย asino มีการป้องกันที่สองกับการเรียกร้องของโจทก์.เขาส่งว่ามันเป็นโจทก์ตัวเองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่ที่จะทำให้เขาอยู่ในเครือข่ายเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากการโจมตีและอื่น ๆ ที่นำเสนอความรุนแรงให้กับเจ้าหน้าที่เรือนจำ โจทก์ได้หลงเจ้าหน้าที่เรือนจำด้วยแถบเหล็กทำให้เกิดการบาดเจ็บซึ่งจำเป็นต้องรักษาในโรงพยาบาล เขารู้หรือต้องรู้ว่าถ้าเขาทำหน้าที่อย่างรุนแรงหรือโจมตีหรือทำร้ายเจ้าหน้าที่ของเรือนจำ,เขาจะ 'วางอยู่ในห้องขังเดี่ยวและ / หรือเตารีดขา' ถ้าฉันเข้าใจนาย asino อย่างถูกต้องเขาก็ขอให้ฉันใช้ injuria Maxim พอดี volenti บุหรี่และให้อภัยจำเลยจากความรับผิด.
คำพังเพยที่รู้จักกันดี ก็หมายความว่าเขาที่รู้และตระหนักถึงอันตรายที่สมัครใจรับที่จะรับมันได้เพียงตัวเองที่จะตำหนิสำหรับผลที่ตามมา '. claasen พจนานุกรมทางกฎหมายของคำและวลี (Butterworths 1977) ฉบับที่ 4
แต่ข้อความอย่างต่อเนื่อง: . . เพื่อที่จะทำให้หลักการที่ใช้บังคับจะต้องแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีความเสี่ยงเป็นที่รู้กันว่ามันเป็นความตระหนักและมันถูกนำไปใช้โดยสมัครใจ . . ความรู้ชื่นชมความยินยอม - เหล่านี้เป็นองค์ประกอบสำคัญ; แต่ความรู้ไม่ได้บ่งบอกถึงความชื่นชมอย่างสม่ำเสมอ,และทั้งสองร่วมกันไม่จำเป็นต้องเทียบเท่ากับการได้รับความยินยอม. ' ความรับผิดชอบอยู่กับจำเลยเพื่อพิสูจน์องค์ประกอบสำคัญสำหรับหลักการที่จะใช้
หลักฐานโจทก์
เป็นดังนี้.
'i บอกผู้กำกับ oberholzer ว่ามันขัดกับรัฐธรรมนูญและฉันจะไม่ยอม (ที่จะใส่โซ่) และผม อะไรผิดปกติ . . . แล้วฉันจะยืนอยู่ด้านหลังแล้วฉันจะเอาแผ่นลายนิ้วมือนี้เพื่อขับไล่เขาออกจากความพยายามนี้ละเมิดสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉันนี้ . . ผู้กำกับ oberholzer ใส่โซ่และที่จริงฉันบอกเขาว่าฉันจะใช้ปัญหาต่อไป เพราะมันเป็นรัฐธรรมนูญ ดังนั้นเขาจึงได้ตระหนักถึงค่อนข้างขั้นตอนที่ว่ามันคืออะไร หลังจากนั้นพวกเขาคว้าฉันถูกล่ามโซ่แล้วและพาฉันไปที่ห้องขังเดี่ยวใน F-section . .สำหรับการตัดสินลงโทษนักโทษและฉันเป็นผู้ต้องสงสัยคดีรอเพียงขั้นตอนที่ . . '.
หลักฐานนี้ไปไม่มีใครทักท้วง ดังนั้นจำเลยไม่ได้เริ่มต้นที่จะปล่อยความรับผิดชอบที่วางอยู่บนมันพิสูจน์ว่าโจทก์รู้และตระหนักถึงความสมัครใจที่จะรับความเสี่ยงจากการถูกวางในโซ่ถ้าเขาประพฤติอย่างรุนแรงโจทก์ตามที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าเขาเชื่อว่ามันเป็นที่เหมาะสมสำหรับเขาที่จะต่อต้านและถ้าเป็นไปได้ป้องกันไม่ให้สิ่งที่เจ้าหน้าที่ของเรือนจำกำลังทำกับเขา เขาบอกว่าเขาทำนี้ชัดเจนเพื่อให้เจ้าหน้าที่เรือนจำและสาบานว่าจะติดตามเรื่องต่อไปซึ่งเขาได้ทำ ในมุมมองของฉัน volenti พอดี injuria บุหรี่ไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อประกอบการพิจารณาในขั้นตอนนี้ ตามผมพบว่าจำเลยต้องรับผิดตามที่ถูกกล่าวหาและหลังจากได้ยินวาจาโต้เถียงกับควอนตัมผมเลื่อนการพิจารณาคดีสำหรับปักษ์สำหรับการให้คำปรึกษาในการส่งเสริมหัวเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้.
ปรึกษาได้เรียกให้ฉันไปหลายหน่วยงานซึ่งจะได้รับการพิจารณาฉันได้ perused ยัง Whittaker วี Roos และเบท 1912 โฆษณา 92 ซึ่งยังไม่ได้อ้างถึงโดยที่ปรึกษา แต่เป็นหนึ่งในกรณีให้สัมภาษณ์ใน fose วีรัฐมนตรีของความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัย 1997 (3) SA 786 (ซีซี) ซึ่งนาย asino อ้างถึง มันเป็นคำขอร้องจากการตัดสินใจของฝ่ายชั่วคราว Transvaal ในการดำเนินการต่อความเสียหายในสถานการณ์ที่ไม่แตกต่างกันในสถานการณ์ปัจจุบัน อุทธรณ์ในขณะที่รอการพิจารณาคดีได้รับการเก็บไว้ในที่ขังเดี่ยวและอนึ่งการป้องกันตัวเองจากการออกกำลังกายอย่างถูกต้องหรือการสูบบุหรี่หรือได้รับวัสดุการอ่านหรือผู้เข้าชมหรือเห็นทนายของเขา ในการพิจารณาคดีของเขาประมาณสามเดือนต่อมาเขาได้พ้นผิด ในการส่งเสริมส่วนจังหวัดที่พบว่ารัฐเป็นความรับผิดชอบสำหรับความเสียหายความเดือดร้อนโดยโจทก์ส่วนการอุทธรณ์ยังคูณสิบเท่าความเสียหายที่ได้รับรางวัลจากศาลล่าง ลอร์ดเดอ Villiers CJ ทำนองหลักการต่อไปนี้ที่ 118:
'โดยทุกวิถีทางให้เจ้าหน้าที่ใช้ความพยายามทั้งหมดของพวกเขาที่จะทำให้อาชญากรอาชญากรและผู้ต้องสงสัยภายใต้การล็อคและคีย์,แต่เมื่อทันทีที่พวกเขาได้กระทำนี้ให้พวกเขาจำไว้ว่าการลงโทษควรจะเริ่มต้นเมื่อความผิดของนักโทษที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยคำพิพากษาของศาล . . และในกรณีที่กรณีที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจากการรักษาที่รุนแรงและผิดกฎหมาย (จากนักโทษคดีรอการยืนยันจากเจ้าหน้าที่เรือนจำ) ตามด้วยเขาพ้นจากความผิดที่ไปนอนเสียค่าใช้จ่ายของเขา,มันจะกลายเป็นวัตรของศาลซึ่งเป็นที่เรียกร้องในการประเมินความเสียหายที่ยั่งยืนโดยเขาจะกำหนดค่าเสียหายเทียบเท่ากับระดับของความอัปยศความยากลำบากและความอับอายที่เขาได้รับภายใต้. '
ในมุมมองของฉันกรณีโดยตรงในจุด แต่เรื่องความแตกต่างจากในปัจจุบันที่โจทก์ในกรณีที่ถูกเรียกว่า 'นักโทษอย่างสมบูรณ์แบบมีความประพฤติดี' ที่ 'ให้ปัญหาของชนิดใด ๆ เขาไม่ได้ทำให้ข้อร้องเรียนเกี่ยวกับการรักษาของเขาและเขายังถูกลงโทษราวกับว่าเขาเคยเป็นผู้กระทำความผิดแข็ง. (ตอนที่ 114.)
เดียวกันแทบจะไม่สามารถกล่าวของโจทก์ในเรื่องปัจจุบันในเรื่องนี้นายมาลาโบเบิกความดังต่อไปนี้:
วันที่ฉันเดินเข้าไปในเรือนจำกลางวินด์ฮุกที่พวกเขามีปัญหากับเขา . . . ในประการที่สอง . . เขาเป็น b
การแปล กรุณารอสักครู่..
V ENGELBRECHT รัฐมนตรีของคุมขังและอาคารบริการ (หมายเหตุ: รายงานกรณีนี้)
อ้างอิง: NR 2000 230 (HC)
ศาล: ศาลสูง
กรณีไม่: NR 2000 230 (HC)
ผู้พิพากษา: Manyarara AJ
พิพากษาวัน: 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 2000
ปรึกษา:
มิลเลอร์ J โจทก์ บริการ M (ทนายความ) สำหรับจำเลย
พิพากษา
Manyarara AJ: บน 26 มีนาคม 1998 หมายเรียกโจทก์ออกในด้านที่เขาอ้างจากจำเลยชำระความเสียหายสำหรับการเปลือง infringing สิทธิเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคลและศักดิ์ศรี อย่างของร้องถูกกล่าวหาว่า ใน 25 1997 พฤศจิกายนจำคุกที่เจ้าหน้าที่ที่จอดกลางคุกใส่ขาเตารีดหรือโซ่โจทก์ ขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 ของรัฐธรรมนูญที่นามิเบีย โจทก์ถูกนักโทษทดลองที่ awaiting โซ่ถูกเอาออกใน 11 1997 ธันวาคม ต่อมาตรการของโจทก์ศาลภูมิภาคบนค่าธรรมเนียมทั้งหมดที่ค้างอยู่กับเขา
จำเลยยอมรับการวางของโซ่กับโจทก์แต่ inexplicably ปฏิเสธความรู้ใด ๆ วันซึ่งโซ่ที่ถูกเอาออก อย่างไรก็ตาม นาย Malabo R หัวคุก มา และยืนยันว่า เตารีดที่ออกในปี 1997 11 ธันวาคมตามที่ถูกกล่าวหา บันทึกเป็น aforesaid วอนจำเลยถูกปฏิเสธเปล่าใหม่ทั้งหมดของข้อเรียกร้องของโจทก์
บริการนายปรากฏสำหรับจำเลย มีข้อโต้เขาแย้งความรับผิดของจำเลยบนพื้นดินหลักที่เจ้าหน้าที่เรือนจำ lawfully ดำเนินในพระราชบัญญัติคุมขังของ 1959 (ตั้งแต่ repealed) ตามเขา บัญญัติยังอยู่ในกองทัพ และมัน authorised วางเชลยในห่วงโซ่ในระบุสถานการณ์
Namunjepo และ v บัญชาการ วินด์ฮุกคุก และ 1999 อีก 271 NR (SC) เป็นตรงจุด นี้เป็นการอุทธรณ์ที่เกี่ยวข้องกับห้ารอนักโทษทดลองที่ใช้สำหรับใบสั่งสำหรับเอาโซ่ใส่พวกเขาและการประกาศว่า การปฏิบัติคือ unconstitutional สี่ผู้สมัครได้รับ chained บน recapture หลังหลบหนีจากคุกของพวกเขา ผู้สมัครห้าถูกใส่โซ่ในกรณีที่ได้พยายามหลบหนีด้วย
Strydom CJ ส่งคำพิพากษาศาลฎีกา ซึ่งอ่านในส่วนต่อไปนี้:
' 8 บทความของรัฐธรรมนูญแสดงว่า-- '' (1) ศักดิ์ศรีของทุกคนจะ inviolable (2)(ก) ในตอนใดยุติธรรม หรือ ในตอนอื่น ๆ ก่อนอวัยวะใด ๆ ของรัฐ และใน ระหว่างที่การบังคับโทษการ เคารพสำหรับจะรับรองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ (ข) ไม่มีท่านจะ ต้องทรมาน หรือรักษา cruel, inhuman หรือ degrading หรือลงโทษด้วย '' '
ยังเรียนรู้ประธานศาลมิอนุมัติด้วยเหตุผลของเอ Mahomed (เป็นเขาแล้ว) parte โทษอัยการ นามิเบีย: In re โทษ Corporal โดยอวัยวะรัฐ 1991 NR 178 (SC); SA 1991 (3) 76 (NmS) และยังคงเป็นดังนี้:
' Furthermore เรียนรู้ผู้พิพากษาระบุว่า ไม่ลิดรอนสิทธิมั่นคงแห่งรัฐ โดยศิลปะ 8 (เป็น) ได้รับอนุญาต และข้อผูกพันของรัฐแน่นอน และเงื่อนไข ทั้งหมดที่เป็นดังนั้นต้องสร้างการละเมิดศิลปะ 8 จะพบว่ากฎหมายเฉพาะการปฏิบัติมาตรฐาน หรือควบคุม โดยฟอลส์อวัยวะเป็นรัฐภายในหนึ่ง หรืออื่น ๆ ของสับเจ็ดของศิลปะ 8(2)(b) ตั้งออกด้านบน ''คำถามเหตุผลไม่สามารถแม้กระทั่งเกิด '' P (Sieghart กฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนที่ 14.3.3 พารา 161) 86 D - E.)'
(ที่ p 9 สำเนา cyclostyled นใหญ่ของ) (ที่ 7 สับของศิลปะ 8(2)(ข) การอ้างอิงถึง อยู่: ทรมาน รักษาโหดร้าย การลงโทษที่โหดร้าย รักษา inhuman, inhuman โทษ ลดการรักษา และลดโทษ)
ในเหตุผลดังกล่าว ศาลฎีกาจัดวางนักโทษขาเตารีดหรือโซ่ว่ารุกราน impermissible 8(1) ศิลปะ และขัด กับ 8(2)(b) ศิลปะของรัฐธรรมนูญเป็นน้อยถือรักษา degrading และ ศาลประกาศแบบฝึกหัด unconstitutional ศาลได้ระบุว่า มันพบว่ามันไม่จำเป็นต้องประกาศใด ๆ เกี่ยวกับ 8 พระราชบัญญัติคุมขังของ 1959 (หรือ reg 102 ทำ thereunder) เพิ่มเติมเป็นพระราชบัญญัติที่ได้รับ repealed.
ถือว่าตัวเองถูกผูกไว้ โดยการตัดสินใจ และฉันตกลงกับการตีความให้การตัดสินใจ โดยนายมิลเลอร์สำหรับโจทก์ดังนี้:
' ที่ศาลฎีกาพบไม่เพียงแต่ที่มีบัญญัติในรัฐธรรมนูญยังคง มันมีผลพบปฏิบัติวางนักโทษในโซ่ว่าขัดต่อรัฐธรรมนูญในเท่าที่ฝึกปฏิบัติดังนั้นจำนวนถึงโหดร้าย และ inhuman มันไม่สำคัญว่าเมื่อที่ จะ โดยกฎหมายของศาลฎีกา มีการปฏิบัติที่โหดร้าย และ inhuman เมื่อมันถูกปฏิบัติหลังจากที่เริ่มดำเนินการของรัฐธรรมนูญ (ในปี 1990) ความจริงที่ว่า มีการกระทำ (ซึ่งได้รับอนุญาตปฏิบัติที่มีต่อประกาศ unconstitutional จะไม่เรียบร้อย nor มีเรื่อง ผลของการพิพากษาเป็น--นำเชลยโซ่ถูกห้าม โดยรัฐธรรมนูญ) inhuman และโหดร้ายหรือการลงโทษ '
(Emphasis added.)
บริการนายมีการป้องกันที่สองกับการเรียกร้องของโจทก์ เขาเขียนว่า เป็นโจทก์เองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่จะนำเขาในโซ่เพื่อป้องกันเขาจากการโจมตี และการเสนอความรุนแรงกับทางเจ้าหน้าที่เรือนจำอื่น โจทก์มีหลงเป็นเจ้าหน้าที่เรือนจำ ด้วยเตารีดบาร์ ก่อให้เกิดการบาดเจ็บที่ต้องรักษาในโรงพยาบาล เขารู้ หรือต้องได้รู้ว่าถ้าเขาดำเนินโหง หรือโจมตี หรือทำร้ายเจ้าหน้าที่เรือนจำ เขาจะ 'อยู่ในเตารีดเซลล์และ/หรือขาเดียว' ถ้าใช่นายบริการอย่างถูกต้อง เขาถูกขอให้ใช้ injuria volenti พอดีมีแม็ก และ absolve จำเลยจากความรับผิดชอบ
แม็กเป็นที่รู้จักกัน หมายความ ว่า 'ผู้ รู้ และเหยื่ออันตราย ดับรับรับ มีเท่านั้นเองตัดพ้อต่อผลกระทบ" Claasen พจนานุกรมกฎหมายคำและวลี (Butterworths 1977) vol 4.
อย่างไรก็ตาม ข้อต่อ: ' . ... เพื่อแสดงแม็กที่ใช้มันต้องชัดเจนแสดงว่า ความเสี่ยงที่รู้จัก เองก็ยังว่า มันถูกคิด และให้มันดับดำเนิน... ความรู้ เพิ่มค่า ยินยอม - เหล่านี้เป็นองค์ประกอบสำคัญ แต่รู้ได้คงเส้นคงวาเป็นชื่นชม และทั้งสองร่วมกันไม่จำเป็นต้องเท่ากับยินยอม ' ไขข้ออยู่บนจำเลยพิสูจน์องค์ประกอบสำคัญสำหรับแม็กใช้
เป็นหลักฐานของโจทก์ดังนี้:
' ฉันบอก Superintendent Oberholzer ที่มีต่อรัฐธรรมนูญ และฉันปฏิเสธ (การย้ายในโซ่) และไม่ได้อะไรผิด... แล้ว ฉันยืนกลับ แล้ว ผมเอาแผ่นลายนิ้วมือนี้เขาไล่ความพยายามนี้ นี้ละเมิดสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉัน... Superintendent Oberholzer ใส่โซ่ และจริง ๆ แล้ว ผมบอกว่า จะพาปัญหาเพิ่มเติม เนื่องจากเป็น unconstitutional ดังนั้น เขาได้ค่อนข้างทราบในระยะนั้นมันคืออะไร หลังจากนั้น พวกเขาคว้าฉัน แล้ว chained และเอาฉันไปยังเซลล์เดี่ยวในส่วน F ... สำหรับนักโทษที่ตัดสินลงโทษ และก็ detainee ทดลอง awaiting เฉพาะระยะนั้น. .. .'
หลักฐานนี้ไปอันดับหนึ่ง ดังนั้น จำเลยไม่ได้เริ่มปลดไขข้อวางตัวบนมันพิสูจน์ว่าโจทก์รู้ เองก็ยังคิด และดับ undertook ความเสี่ยงของการย้ายในห่วงโซ่ถ้าเขาประพฤติตัวโหง โจทก์ระบุอย่างชัดเจนว่า เขาเชื่อว่า มันไม่เหมาะสมสำหรับเขาที่จะต่อต้าน และ ถ้าเป็นไปได้ ป้องกันสิ่งที่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้ทำกับเขา เขากล่าวว่า เขาทำนี้ชัดเจนกับทางเจ้าหน้าที่เรือนจำ และ vowed จะติดตามเรื่องต่อไป ซึ่งเขาได้กระทำ ในมุมมองของฉัน volenti ไม่พอดีกับ injuria ได้ไม่ได้เกิดขึ้นสำหรับการพิจารณาในขั้นตอนนี้ ดังนั้น พบจำเลยรับผิดตามที่ถูกกล่าวหา และ หลังจากได้ยินวาจาอาร์กิวเมนต์ในควอนตัม ฉันเลื่อนการทดลองสั้น ๆ ขอคำปรึกษาส่งหัวเขียนเสริมบนปัญหา
ปรึกษาได้เรียกฉันไปยังหน่วยงานต่าง ๆ ซึ่งถือเป็นการ ผมยังมี perused รูสและแซมเบทแมนซาวน่า AD 92 ที่ถูกเรียกไม่ว่าการ โดยคำแนะนำ แต่เป็นกรณียกมาใน v Fose รัฐมนตรีว่าการกระทรวงความปลอดภัยและความปลอดภัยปี 1997 (3) v Whittaker SA 786 (CC), ซึ่งอ้างนายบริการ การอุทธรณ์จากการตัดสินใจของส่วนสำรอง Transvaal ในการดำเนินการสำหรับความเสียหายในกรณีที่ไม่ไม่เหมือนกับสถานการณ์ปัจจุบันได้ Appellant ขณะรอการทดลอง การเก็บใน solitary เข้า และ inter alia ป้องกันออกกำลังกายเองได้อย่างถูกต้อง สูบ บุหรี่ หรือรับชมหรืออ่านวัสดุใด ๆ หรือเห็นทนายความของเขา ที่เขาทดลองประมาณสามเดือน เขาถูก acquitted สิ่งนั้น ในการยึดถือ ส่วนจังหวัดของหาที่รัฐรับผิดชอบในอันตรายที่ทรมาน โดยโจทก์ ส่วนศาลยังคูณ tenfold ความเสียหายได้รับรางวัลศาลล่าง พระเจ้าเดอเอตวลโอ CJ enunciated หลักต่อไปนี้ที่ 118:
' โดยทั้งหมดให้เจ้าหน้าที่ใช้ความพยายามของพวกเขาทั้งหมดให้อาชญากรและอาชญากรต้องสงสัยภายใต้ล็อกและคีย์ แต่เมื่อเมื่อพวกเขาได้กระทำให้นี้ ให้จำว่า โทษเท่านั้นเริ่มเมื่อความผิดของนักโทษที่ก่อตั้งขึ้น โดยคำพิพากษาของศาลเป็น... ที่ชัดเจนจะกรณีไม่รุนแรง และรักษาไม่ถูกต้อง (ของที่ awaiting ทดลองเชลยโดยเจ้าหน้าที่เรือนจำ), ตามมาตรการของเขาผิดที่วางกับค่าธรรมเนียมของเขา, มันกลายเป็นหน้าที่ของศาล ซึ่งจะเรียกไปประเมินความเสียหายด้วยเขาให้รางวัลความเสียหายที่สอดรับกับระดับของการ indignity ความยากลำบาก และเสียราศีซึ่งเขาได้ถูกกักกัน bounden .'
ดี ถูกตรงในจุดแต่แตกต่างจากเรื่องปัจจุบันที่โจทก์ในกรณีที่ได้อธิบายว่า 'เด็กดีหรือเปล่าอย่างเชลย' ที่ ' ไม่มีปัญหาใด ๆ ให้ เขาไม่ได้แม้แต่ทำข้อร้องเรียนเกี่ยวกับการรักษาของเขา และยัง เขาถูกลงโทษว่าเขาเคยจัดชุบแข็ง ' (ที่ 114)
เหมือนกันแทบไม่ได้กล่าวถึงโจทก์ในเรื่องปัจจุบันได้ ในการนี้ นาย Malabo testified เป็นดังนี้:
' วันที่ฉันป้อนวินด์ฮุกกลางคุกพวกเขาก็มีปัญหากับเขา... ประการที่สอง...เขาเป็น b
อ้างอิง: NR 2000 230 (HC)
ศาล: ศาลสูง
กรณีไม่: NR 2000 230 (HC)
ผู้พิพากษา: Manyarara AJ
พิพากษาวัน: 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 2000
ปรึกษา:
มิลเลอร์ J โจทก์ บริการ M (ทนายความ) สำหรับจำเลย
พิพากษา
Manyarara AJ: บน 26 มีนาคม 1998 หมายเรียกโจทก์ออกในด้านที่เขาอ้างจากจำเลยชำระความเสียหายสำหรับการเปลือง infringing สิทธิเพื่อความปลอดภัยส่วนบุคคลและศักดิ์ศรี อย่างของร้องถูกกล่าวหาว่า ใน 25 1997 พฤศจิกายนจำคุกที่เจ้าหน้าที่ที่จอดกลางคุกใส่ขาเตารีดหรือโซ่โจทก์ ขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 ของรัฐธรรมนูญที่นามิเบีย โจทก์ถูกนักโทษทดลองที่ awaiting โซ่ถูกเอาออกใน 11 1997 ธันวาคม ต่อมาตรการของโจทก์ศาลภูมิภาคบนค่าธรรมเนียมทั้งหมดที่ค้างอยู่กับเขา
จำเลยยอมรับการวางของโซ่กับโจทก์แต่ inexplicably ปฏิเสธความรู้ใด ๆ วันซึ่งโซ่ที่ถูกเอาออก อย่างไรก็ตาม นาย Malabo R หัวคุก มา และยืนยันว่า เตารีดที่ออกในปี 1997 11 ธันวาคมตามที่ถูกกล่าวหา บันทึกเป็น aforesaid วอนจำเลยถูกปฏิเสธเปล่าใหม่ทั้งหมดของข้อเรียกร้องของโจทก์
บริการนายปรากฏสำหรับจำเลย มีข้อโต้เขาแย้งความรับผิดของจำเลยบนพื้นดินหลักที่เจ้าหน้าที่เรือนจำ lawfully ดำเนินในพระราชบัญญัติคุมขังของ 1959 (ตั้งแต่ repealed) ตามเขา บัญญัติยังอยู่ในกองทัพ และมัน authorised วางเชลยในห่วงโซ่ในระบุสถานการณ์
Namunjepo และ v บัญชาการ วินด์ฮุกคุก และ 1999 อีก 271 NR (SC) เป็นตรงจุด นี้เป็นการอุทธรณ์ที่เกี่ยวข้องกับห้ารอนักโทษทดลองที่ใช้สำหรับใบสั่งสำหรับเอาโซ่ใส่พวกเขาและการประกาศว่า การปฏิบัติคือ unconstitutional สี่ผู้สมัครได้รับ chained บน recapture หลังหลบหนีจากคุกของพวกเขา ผู้สมัครห้าถูกใส่โซ่ในกรณีที่ได้พยายามหลบหนีด้วย
Strydom CJ ส่งคำพิพากษาศาลฎีกา ซึ่งอ่านในส่วนต่อไปนี้:
' 8 บทความของรัฐธรรมนูญแสดงว่า-- '' (1) ศักดิ์ศรีของทุกคนจะ inviolable (2)(ก) ในตอนใดยุติธรรม หรือ ในตอนอื่น ๆ ก่อนอวัยวะใด ๆ ของรัฐ และใน ระหว่างที่การบังคับโทษการ เคารพสำหรับจะรับรองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ (ข) ไม่มีท่านจะ ต้องทรมาน หรือรักษา cruel, inhuman หรือ degrading หรือลงโทษด้วย '' '
ยังเรียนรู้ประธานศาลมิอนุมัติด้วยเหตุผลของเอ Mahomed (เป็นเขาแล้ว) parte โทษอัยการ นามิเบีย: In re โทษ Corporal โดยอวัยวะรัฐ 1991 NR 178 (SC); SA 1991 (3) 76 (NmS) และยังคงเป็นดังนี้:
' Furthermore เรียนรู้ผู้พิพากษาระบุว่า ไม่ลิดรอนสิทธิมั่นคงแห่งรัฐ โดยศิลปะ 8 (เป็น) ได้รับอนุญาต และข้อผูกพันของรัฐแน่นอน และเงื่อนไข ทั้งหมดที่เป็นดังนั้นต้องสร้างการละเมิดศิลปะ 8 จะพบว่ากฎหมายเฉพาะการปฏิบัติมาตรฐาน หรือควบคุม โดยฟอลส์อวัยวะเป็นรัฐภายในหนึ่ง หรืออื่น ๆ ของสับเจ็ดของศิลปะ 8(2)(b) ตั้งออกด้านบน ''คำถามเหตุผลไม่สามารถแม้กระทั่งเกิด '' P (Sieghart กฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนที่ 14.3.3 พารา 161) 86 D - E.)'
(ที่ p 9 สำเนา cyclostyled นใหญ่ของ) (ที่ 7 สับของศิลปะ 8(2)(ข) การอ้างอิงถึง อยู่: ทรมาน รักษาโหดร้าย การลงโทษที่โหดร้าย รักษา inhuman, inhuman โทษ ลดการรักษา และลดโทษ)
ในเหตุผลดังกล่าว ศาลฎีกาจัดวางนักโทษขาเตารีดหรือโซ่ว่ารุกราน impermissible 8(1) ศิลปะ และขัด กับ 8(2)(b) ศิลปะของรัฐธรรมนูญเป็นน้อยถือรักษา degrading และ ศาลประกาศแบบฝึกหัด unconstitutional ศาลได้ระบุว่า มันพบว่ามันไม่จำเป็นต้องประกาศใด ๆ เกี่ยวกับ 8 พระราชบัญญัติคุมขังของ 1959 (หรือ reg 102 ทำ thereunder) เพิ่มเติมเป็นพระราชบัญญัติที่ได้รับ repealed.
ถือว่าตัวเองถูกผูกไว้ โดยการตัดสินใจ และฉันตกลงกับการตีความให้การตัดสินใจ โดยนายมิลเลอร์สำหรับโจทก์ดังนี้:
' ที่ศาลฎีกาพบไม่เพียงแต่ที่มีบัญญัติในรัฐธรรมนูญยังคง มันมีผลพบปฏิบัติวางนักโทษในโซ่ว่าขัดต่อรัฐธรรมนูญในเท่าที่ฝึกปฏิบัติดังนั้นจำนวนถึงโหดร้าย และ inhuman มันไม่สำคัญว่าเมื่อที่ จะ โดยกฎหมายของศาลฎีกา มีการปฏิบัติที่โหดร้าย และ inhuman เมื่อมันถูกปฏิบัติหลังจากที่เริ่มดำเนินการของรัฐธรรมนูญ (ในปี 1990) ความจริงที่ว่า มีการกระทำ (ซึ่งได้รับอนุญาตปฏิบัติที่มีต่อประกาศ unconstitutional จะไม่เรียบร้อย nor มีเรื่อง ผลของการพิพากษาเป็น--นำเชลยโซ่ถูกห้าม โดยรัฐธรรมนูญ) inhuman และโหดร้ายหรือการลงโทษ '
(Emphasis added.)
บริการนายมีการป้องกันที่สองกับการเรียกร้องของโจทก์ เขาเขียนว่า เป็นโจทก์เองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่จะนำเขาในโซ่เพื่อป้องกันเขาจากการโจมตี และการเสนอความรุนแรงกับทางเจ้าหน้าที่เรือนจำอื่น โจทก์มีหลงเป็นเจ้าหน้าที่เรือนจำ ด้วยเตารีดบาร์ ก่อให้เกิดการบาดเจ็บที่ต้องรักษาในโรงพยาบาล เขารู้ หรือต้องได้รู้ว่าถ้าเขาดำเนินโหง หรือโจมตี หรือทำร้ายเจ้าหน้าที่เรือนจำ เขาจะ 'อยู่ในเตารีดเซลล์และ/หรือขาเดียว' ถ้าใช่นายบริการอย่างถูกต้อง เขาถูกขอให้ใช้ injuria volenti พอดีมีแม็ก และ absolve จำเลยจากความรับผิดชอบ
แม็กเป็นที่รู้จักกัน หมายความ ว่า 'ผู้ รู้ และเหยื่ออันตราย ดับรับรับ มีเท่านั้นเองตัดพ้อต่อผลกระทบ" Claasen พจนานุกรมกฎหมายคำและวลี (Butterworths 1977) vol 4.
อย่างไรก็ตาม ข้อต่อ: ' . ... เพื่อแสดงแม็กที่ใช้มันต้องชัดเจนแสดงว่า ความเสี่ยงที่รู้จัก เองก็ยังว่า มันถูกคิด และให้มันดับดำเนิน... ความรู้ เพิ่มค่า ยินยอม - เหล่านี้เป็นองค์ประกอบสำคัญ แต่รู้ได้คงเส้นคงวาเป็นชื่นชม และทั้งสองร่วมกันไม่จำเป็นต้องเท่ากับยินยอม ' ไขข้ออยู่บนจำเลยพิสูจน์องค์ประกอบสำคัญสำหรับแม็กใช้
เป็นหลักฐานของโจทก์ดังนี้:
' ฉันบอก Superintendent Oberholzer ที่มีต่อรัฐธรรมนูญ และฉันปฏิเสธ (การย้ายในโซ่) และไม่ได้อะไรผิด... แล้ว ฉันยืนกลับ แล้ว ผมเอาแผ่นลายนิ้วมือนี้เขาไล่ความพยายามนี้ นี้ละเมิดสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉัน... Superintendent Oberholzer ใส่โซ่ และจริง ๆ แล้ว ผมบอกว่า จะพาปัญหาเพิ่มเติม เนื่องจากเป็น unconstitutional ดังนั้น เขาได้ค่อนข้างทราบในระยะนั้นมันคืออะไร หลังจากนั้น พวกเขาคว้าฉัน แล้ว chained และเอาฉันไปยังเซลล์เดี่ยวในส่วน F ... สำหรับนักโทษที่ตัดสินลงโทษ และก็ detainee ทดลอง awaiting เฉพาะระยะนั้น. .. .'
หลักฐานนี้ไปอันดับหนึ่ง ดังนั้น จำเลยไม่ได้เริ่มปลดไขข้อวางตัวบนมันพิสูจน์ว่าโจทก์รู้ เองก็ยังคิด และดับ undertook ความเสี่ยงของการย้ายในห่วงโซ่ถ้าเขาประพฤติตัวโหง โจทก์ระบุอย่างชัดเจนว่า เขาเชื่อว่า มันไม่เหมาะสมสำหรับเขาที่จะต่อต้าน และ ถ้าเป็นไปได้ ป้องกันสิ่งที่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้ทำกับเขา เขากล่าวว่า เขาทำนี้ชัดเจนกับทางเจ้าหน้าที่เรือนจำ และ vowed จะติดตามเรื่องต่อไป ซึ่งเขาได้กระทำ ในมุมมองของฉัน volenti ไม่พอดีกับ injuria ได้ไม่ได้เกิดขึ้นสำหรับการพิจารณาในขั้นตอนนี้ ดังนั้น พบจำเลยรับผิดตามที่ถูกกล่าวหา และ หลังจากได้ยินวาจาอาร์กิวเมนต์ในควอนตัม ฉันเลื่อนการทดลองสั้น ๆ ขอคำปรึกษาส่งหัวเขียนเสริมบนปัญหา
ปรึกษาได้เรียกฉันไปยังหน่วยงานต่าง ๆ ซึ่งถือเป็นการ ผมยังมี perused รูสและแซมเบทแมนซาวน่า AD 92 ที่ถูกเรียกไม่ว่าการ โดยคำแนะนำ แต่เป็นกรณียกมาใน v Fose รัฐมนตรีว่าการกระทรวงความปลอดภัยและความปลอดภัยปี 1997 (3) v Whittaker SA 786 (CC), ซึ่งอ้างนายบริการ การอุทธรณ์จากการตัดสินใจของส่วนสำรอง Transvaal ในการดำเนินการสำหรับความเสียหายในกรณีที่ไม่ไม่เหมือนกับสถานการณ์ปัจจุบันได้ Appellant ขณะรอการทดลอง การเก็บใน solitary เข้า และ inter alia ป้องกันออกกำลังกายเองได้อย่างถูกต้อง สูบ บุหรี่ หรือรับชมหรืออ่านวัสดุใด ๆ หรือเห็นทนายความของเขา ที่เขาทดลองประมาณสามเดือน เขาถูก acquitted สิ่งนั้น ในการยึดถือ ส่วนจังหวัดของหาที่รัฐรับผิดชอบในอันตรายที่ทรมาน โดยโจทก์ ส่วนศาลยังคูณ tenfold ความเสียหายได้รับรางวัลศาลล่าง พระเจ้าเดอเอตวลโอ CJ enunciated หลักต่อไปนี้ที่ 118:
' โดยทั้งหมดให้เจ้าหน้าที่ใช้ความพยายามของพวกเขาทั้งหมดให้อาชญากรและอาชญากรต้องสงสัยภายใต้ล็อกและคีย์ แต่เมื่อเมื่อพวกเขาได้กระทำให้นี้ ให้จำว่า โทษเท่านั้นเริ่มเมื่อความผิดของนักโทษที่ก่อตั้งขึ้น โดยคำพิพากษาของศาลเป็น... ที่ชัดเจนจะกรณีไม่รุนแรง และรักษาไม่ถูกต้อง (ของที่ awaiting ทดลองเชลยโดยเจ้าหน้าที่เรือนจำ), ตามมาตรการของเขาผิดที่วางกับค่าธรรมเนียมของเขา, มันกลายเป็นหน้าที่ของศาล ซึ่งจะเรียกไปประเมินความเสียหายด้วยเขาให้รางวัลความเสียหายที่สอดรับกับระดับของการ indignity ความยากลำบาก และเสียราศีซึ่งเขาได้ถูกกักกัน bounden .'
ดี ถูกตรงในจุดแต่แตกต่างจากเรื่องปัจจุบันที่โจทก์ในกรณีที่ได้อธิบายว่า 'เด็กดีหรือเปล่าอย่างเชลย' ที่ ' ไม่มีปัญหาใด ๆ ให้ เขาไม่ได้แม้แต่ทำข้อร้องเรียนเกี่ยวกับการรักษาของเขา และยัง เขาถูกลงโทษว่าเขาเคยจัดชุบแข็ง ' (ที่ 114)
เหมือนกันแทบไม่ได้กล่าวถึงโจทก์ในเรื่องปัจจุบันได้ ในการนี้ นาย Malabo testified เป็นดังนี้:
' วันที่ฉันป้อนวินด์ฮุกกลางคุกพวกเขาก็มีปัญหากับเขา... ประการที่สอง...เขาเป็น b
การแปล กรุณารอสักครู่..
engelbrecht V รัฐมนตรีของเรือนจำและหน่วยงานราชทัณฑ์บริการ(หมายเหตุ:กรณีนี้มีรายงานว่า)
ราชบัณฑิตยสถาน 2000 หมายเลข 230 ( HC )
ศาลสูงศาลกรณีที่ไม่มี 2000 หมายเลข 230 ( HC )
ผู้พิพากษา manyarara AJ วันที่คำพิพากษา
วันที่ 17 พฤศจิกายน 2000
ปรึกษา:
j มิลเลอร์สำหรับผู้ฟ้องคดีได้. ม. asino (อัยการ)สำหรับจำเลย. AJ
คำ พิพากษา
manyararaเมื่อวันที่ 26 มีนาคม 1998 ผู้ฟ้องคดีได้ออกหมายเรียกตัวในด้านของซึ่งเขาอ้างจากจำเลยชำระเงินที่จะเกิดความเสียหายในการบำบัดเป็นอันตรายการละเมิดสิทธิตามของเขาเพื่อศักดิ์ศรีและความ ปลอดภัย ส่วนตัว รายการที่มีการเรียกร้องการกล่าวหาว่าในวันที่ 25 พฤศจิกายน 1997 เจ้าหน้าที่คุกในเรือนจำกลางวินด์ฮุกใส่โซ่ตรวนหรือเตารีดขาที่ผู้ฟ้องคดีขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 ของรัฐธรรมนูญ namibian ได้ผู้ฟ้องคดีเป็นนักโทษที่กำลังรอการทดลองใช้งาน โซ่ตรวนที่ถูกถอดออกในวันที่ 11 ธันวาคม 1997 ต่อไปนี้ยอมรับว่าไม่มีความผิดของผู้ฟ้องคดีโดยศาลในระดับ ภูมิภาค ที่รอดำเนินการทั้งหมดในข้อหากับเขา
จำเลยยอมรับการวางของโซ่ที่ผู้ฟ้องคดีได้ลงนามอย่างไม่มีคำอธิบายแต่ถูกปฏิเสธความรู้ของวันที่ห่วงโซ่ที่ได้ถูกลบออก อย่างไรก็ตามนาย R มาลาโบหัวคุกมาถึงและได้รับการยืนยันว่าเตารีดที่ถูกลบออกในวันที่ 11 ธันวาคม 1997 เป็นผู้ถูกกล่าวหา บันทึกเป็นคดีของจำเลยดังกล่าวเป็นการปฏิเสธคลอดบุตรของรายการทั้งหมดของข้อเรียกร้องของผู้ฟ้องคดี.
นาย asino ปรากฏสำหรับจำเลย เขาหรือกรณีพิพาทความรับผิดของจำเลยในชั้นล่างหลักที่พนักงานในคุกที่กระทำโดยชอบด้วยกฎหมายอยู่ในข้อกำหนดของเรือนจำทำหน้าที่ของ 1959 .สำหรับรุ่น(ตั้งแต่ให้ยกเลิก) ตามเขาที่การกระทำก็ยังอยู่ในอำนาจและได้รับอนุญาตจากการที่นักโทษในโซ่ตรวนในระบุไว้สถานการณ์.
namunjepo และอื่นๆ V ที่มีเจ้าหน้าที่,วินด์ฮุกคุกและอื่น 1999 หมายเลข 271 ( SC )อยู่ตรงจุด.โรงแรมแห่งนี้มีความน่าดึงดูดใจที่เกี่ยวข้องกับ 5 นักโทษการทดลองใช้งานกำลังรอผู้ซึ่งถูกนำไปใช้สำหรับการสั่งซื้อสำหรับการถอดโซ่ตรวนที่วางไว้บนเขาและการประกาศที่ว่าการปฏิบัติหน้าที่ก็ไม่ยุติธรรมสักนิด สี่ของผู้ที่เคยถูกล่ามโซ่ไว้บนจับได้ใหม่ของพวกเขาหลังจากหลุดรอดออกไปจากคุก ผู้ขอที่ห้าจะถูกจัดให้อยู่ในโซ่ตรวนในข้อหาที่ว่าเขาพยายามที่จะหนีไป.
CJ strydom ส่งคำพิพากษาของศาลปกครองสูงสุดซึ่งสามารถอ่านในส่วนดังนี้
'ข้อ 8 ของรัฐธรรมนูญที่มีที่ - "( 1 )เกียรติของบุคคลทั้งหมดจะต้องทำลายไม่ได้ ( 2 )(ก)ในการดำเนินคดีใดๆหรือในการประชุมอื่นๆต่อองค์กรใดๆของรัฐและในระหว่างการบังคับใช้ของโทษความเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์จะต้องได้รับการรับประกัน( B )ไม่มีผู้ให้จะต้องอยู่ ภายใต้ บังคับแห่งการทรมานหรือเพื่อ",หรือที่ย่ำยีศักดิ์ศรีการบำบัดหรือการลงโทษ"'
ได้เรียนรู้อธิบดีที่เสนอโดยการอนุมัติการใช้เหตุผลของ mahomed aja (ตามที่เขาก็)ในฝ่ายเดียวสำนักงานอัยการสูงสุด,นามิเบีย,:ในการปรับการลงโทษทางร่างกายโดยองค์กรของรัฐ 1991 หมายเลข 178 ( SC ); 1991 ( 3 ) SA 76 ( NMS )และต่อเนื่องโดยมีรายละเอียดดังนี้:
'ยิ่งไปกว่านั้น,ผู้พิพากษาได้ความรู้ที่ระบุไว้ว่าไม่มีการยกเว้นจากสิทธิ์ตามที่เข้มแข็งขึ้นโดยทางศิลปะ 8 (มี)ได้รับอนุญาตให้และที่ของรัฐที่ปฏิบัติ ภาระ หน้าเป็นอย่างมากและไม่มี ทั้งหมดที่มีดังนั้นจึงจำเป็นต้องสร้างการละเมิดของศิลปะ 8 เป็นการค้นหาที่เฉพาะเจาะจงเป็นกฎเกณฑ์หรือได้รับอนุญาตหรือการควบคุมโดยที่รัฐออร์แกนอยู่ ภายใน หนึ่งในเจ็ด permutations ของศิลปะ 8 ( 2 )(ข)ตั้งค่าออกจากด้านบน;"ไม่มีข้อสงสัยในเหตุผลสามารถเกิดขึ้นได้" ( sieghart กฎหมายระหว่างประเทศของสิทธิมนุษยชนที่ 161 ยางพารา 14.3.3 ) P 86 D - E .)'
( P 9 ของสำเนา cyclostyled ได้มีคำพิพากษา.)(เจ็ด permutations ของศิลปะ 8 ( 2 )(ข)เรียกว่าเป็นการทรมานการปฏิบัติอย่างโหดร้ายการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมไร้มนุษยธรรมการบำบัดการลงโทษและการลงโทษย่ำยีศักดิ์ศรี)
บนเหตุผลที่ศาลปกครองสูงสุดศาลถือว่าการที่นักโทษในขา - เตารีดหรือมีโซ่พันล้อเป็น impermissible การรุกรานของศิลปะ 8 ( 1 )และขัดกับศิลปะ 8 ( 2 )(ข)ของรัฐธรรมนูญเป็นอย่างน้อยเป็นการบำบัดย่ำยีศักดิ์ศรีและให้ศาลประกาศการปฏิบัติไม่ถูกรัฐธรรมนูญ.ที่ศาลได้กล่าวไว้ว่าต่อไปก็พบว่ามันไม่จำเป็นที่จะทำให้มีการประกาศเกี่ยวกับการกระทำที่เรือนจำ 8 ของ 1959 .สำหรับรุ่น(หรือ REG ‐ 102 ทำให้ราชกิจจานุเบกษา)ให้เป็นการได้รับการให้ยกเลิก.
ผมได้รับการพิจารณาให้ตัวเองได้โดยที่การตัดสินใจและผมก็เห็นด้วยกับการตีความที่ให้การตัดสินใจโดยนายมิลเลอร์ของผู้ฟ้องคดีเป็นดังนี้:
'. .... ....ที่ศาลปกครองสูงสุดศาลที่พบไม่ใช่เฉพาะที่ทำหน้าที่อยู่ในอันขัดต่อรัฐธรรมนูญได้ มันมีผลพบว่าการปฏิบัติหน้าที่ของการวางเชลยศึกในโซ่ตรวนเป็นการขัดต่อรัฐธรรมนูญในมากขึ้นเท่าที่จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ในการทำให้เป็นการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เป็น จะโดยพ.ร.ก.ฉุกเฉินที่ของที่ประชุมใหญ่ศาลฎีกาได้รับการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมที่ทุกครั้งที่คุณได้ปฏิบัติกันหลังจากที่รัฐธรรมนูญ(ใน 1990 ) ความจริงที่ว่ามีเป็นการกระทำที่(ซึ่งได้รับอนุญาตให้การปฏิบัติหน้าที่ซึ่งได้ประกาศเป็นไม่ยุติธรรมสักนิดใน ภายหลัง ว่าจะนำเรื่องที่ไม่ใช่นี่หรือที่นั่นผลของคำพิพากษานั้นให้กับที่นักโทษที่อยู่ในโซ่ตรวนมีลักษณะต้องห้ามตามรัฐธรรมนูญ)เป็นการลงโทษหรือการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม.'
(เน้นการเพิ่ม. asino )
นายมีการป้องกันที่สองต่อข้อเรียกร้องของผู้ฟ้องคดีเขาส่งให้ซึ่งเป็นผู้ฟ้องคดีเองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่ที่ทำให้เขาอยู่ในโซ่ตรวนเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากการโจมตีและจัดให้บริการความรุนแรงให้กับพนักงานในคุก ผู้ฟ้องคดีได้ก็มาถูกเจ้าหน้าที่เรือนจำที่พร้อมด้วยบาร์เตารีดที่ทำให้ได้รับบาดเจ็บซึ่งจำเป็นต้องรักษาโรงพยาบาล เขารู้ว่าหรือต้องรู้ว่าถ้าเขาทำอย่างรุนแรงหรือถูกทำร้ายร่างกายหรือถูกทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่เรือนจำเขาจะเป็น'วางอยู่ในเซลล์เดียวและ/หรือเตารีดขา' หากฉันทำความเข้าใจนาย asino อย่างถูกต้องแล้วเขาก็ถามว่าจะใช้ความจริง volenti จำเลยไม่พอดีกับ injuria และปลดเปลื้องจากความรับผิด.
ความจริงเป็นที่รู้จักกันดี มันหมายความว่า"เขาผู้ที่รู้และตระหนักถึงอันตรายด้วยความเต็มใจรัฐรับรองว่าจะต้องผ่านมีการตำหนิตัวเองสำหรับผลที่'claasen พจนานุกรมของทางกฎหมายและคำหรือวลี( butterworths 1977 ),ฉบับที่ 4 .
แต่ข้อความที่จะเดินทางต่อไป" .... ในการสั่งซื้อจะทำให้ความจริงที่ใช้บังคับจะต้องได้อย่างชัดเจนที่แสดงให้เห็นว่าความเสี่ยงที่จะเป็นที่รู้จักกันในชื่อว่าที่ได้รับการตระหนักและว่ามันเป็นไปด้วยความสมัครใจ .... .... - ได้รับความยินยอมจากการแข็งค่าขึ้นความรู้เหล่านี้มีองค์ประกอบสำคัญแต่ความรู้ไม่ได้มีความหมายถึงการแข็งค่าขึ้นเสมอและทั้งสองฝ่ายรวมกันไม่จำเป็นว่าจะต้องได้รับความยินยอมจากเทียบเท่ากับ"ที่ ภาระ วางอยู่บนจำเลยได้พิสูจน์ให้เห็นองค์ประกอบที่จำเป็นสำหรับความจริงเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ผู้ฟ้องคดีเป็นไปตามเงื่อนไขดังนี้:
"ผมบอกว่าสารวัตร oberholzer ว่าเป็นการกระทำที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญและฉันไม่ยอม(เป็นโซ่ตรวน)และผมไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ถูกต้อง. .... .... .... จากนั้นผมยืนอยู่ด้านหลังจากนั้นผมก็แผ่นลายนิ้วมือนี้ Ward เขาออกจากความพยายามนี้การละเมิดนี้ของสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉัน .... .... ผู้กำกับ oberholzer ใส่โซ่ตรวนที่และจริงๆแล้วผมบอกเขาว่าผมจะนำปัญหานี้ต่อไป เพราะเป็นเรื่องไม่ยุติธรรมสักนิด ดังนั้นเขาก็รู้ดีว่าในขั้นตอนที่ว่าคืออะไร หลังจากนั้นผมก็จับล่ามโซ่เอาไว้อยู่แล้วและทำให้ผมไปที่เซลล์เดียวใน F - มาตรา .... ....สำหรับนักโทษและถูกตัดสินว่าผมเป็นเพียงผู้ถูกคุมขังระหว่างรอการทดลองใช้งานอยู่ในขั้นตอนที่ .... .... ..'
หลักฐานนี้ไปไม่มีผู้ท้า ดังนั้นจำเลยไม่ได้เริ่มในการคายประจุแผ่นรอง ภาระ ที่จะพิสูจน์ว่าการที่ผู้ฟ้องคดีก็รู้ว่าด้วยความสมัครใจและรับรองความเสี่ยงของการเป็นอยู่ในโซ่ตรวนความประพฤติดีถ้าเขาอย่างรุนแรงได้ผู้ฟ้องคดีกล่าวว่า คุณภาพ ที่เขาเชื่อว่ามันเป็นที่เหมาะสมสำหรับเขาในการต่อต้านและถ้าเป็นไปได้ป้องกันไม่ให้สิ่งที่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้ทำอะไรเพื่อเขา เขากล่าวว่าเขาทำให้โรงแรมแห่งนี้อย่างชัดเจนกับพนักงานในคุกและตั้งปณิธานในการดำเนินการเรื่องนี้ต่อไปซึ่งเขาได้ทำ ในมุมมองของผม volenti ไม่พอดีกับ injuria ไม่ได้เกิดขึ้นในการพิจารณาในขั้นตอนนี้ได้ จึงเรียนมาเพื่อทราบฉันพบว่าจำเลยต้องรับผิดชอบในฐานะผู้ถูกกล่าวหาและหลังจากการได้ยินอาร์กิวเมนต์ด้วยวาจาในควอนตัมฉันจะแล้วเสร็จการทดลองใช้งานได้สำหรับสองสัปดาห์ที่ให้คำปรึกษาในการส่งหัวเพิ่มเติมเป็นลายลักษณ์อักษรในประเด็น.
ปรึกษาได้เรียกว่าผมกับผู้มีอำนาจหลายแห่งซึ่งจะได้รับการพิจารณาให้ได้รับฉันได้นอกจากนั้นยังตรวจตรา whittaker V และ bateman ห้องพักจัดบริการวิวทิวทัศน์ของปี 1912 AD 92 ซึ่งไม่ได้อ้างถึงที่ปรึกษาแต่ก็เป็นหนึ่งในลูกหนี้ที่เสนอราคาใน fose V รัฐมนตรีของความ ปลอดภัย และการรักษาความ ปลอดภัย 1997 ( 3 ) SA 786 (สำเนาถึง)ซึ่งนาย asino อ้าง. มันเป็นความน่าดึงดูดใจที่ได้จากการตัดสินใจของฝ่ายนอร์โฟล์กชั่วคราวในการดำเนินการสำหรับความเสียหายในกรณีไม่ได้ไม่เหมือนกันกับสถานการณ์ปัจจุบัน ผู้อุทธรณ์ในขณะที่กำลังรอการทดลองใช้งานได้รับการดูแลรักษาให้อยู่ในการขังเดี่ยวและอาทิทำให้ไม่สามารถออกจากกำลังออกกำลังกายอยู่กับตัวเองอย่างถูกต้องหรือแบบปลอดบุหรี่หรือได้รับนัก
ราชบัณฑิตยสถาน 2000 หมายเลข 230 ( HC )
ศาลสูงศาลกรณีที่ไม่มี 2000 หมายเลข 230 ( HC )
ผู้พิพากษา manyarara AJ วันที่คำพิพากษา
วันที่ 17 พฤศจิกายน 2000
ปรึกษา:
j มิลเลอร์สำหรับผู้ฟ้องคดีได้. ม. asino (อัยการ)สำหรับจำเลย. AJ
คำ พิพากษา
manyararaเมื่อวันที่ 26 มีนาคม 1998 ผู้ฟ้องคดีได้ออกหมายเรียกตัวในด้านของซึ่งเขาอ้างจากจำเลยชำระเงินที่จะเกิดความเสียหายในการบำบัดเป็นอันตรายการละเมิดสิทธิตามของเขาเพื่อศักดิ์ศรีและความ ปลอดภัย ส่วนตัว รายการที่มีการเรียกร้องการกล่าวหาว่าในวันที่ 25 พฤศจิกายน 1997 เจ้าหน้าที่คุกในเรือนจำกลางวินด์ฮุกใส่โซ่ตรวนหรือเตารีดขาที่ผู้ฟ้องคดีขัดต่อบทบัญญัติของศิลปะ 8 ของรัฐธรรมนูญ namibian ได้ผู้ฟ้องคดีเป็นนักโทษที่กำลังรอการทดลองใช้งาน โซ่ตรวนที่ถูกถอดออกในวันที่ 11 ธันวาคม 1997 ต่อไปนี้ยอมรับว่าไม่มีความผิดของผู้ฟ้องคดีโดยศาลในระดับ ภูมิภาค ที่รอดำเนินการทั้งหมดในข้อหากับเขา
จำเลยยอมรับการวางของโซ่ที่ผู้ฟ้องคดีได้ลงนามอย่างไม่มีคำอธิบายแต่ถูกปฏิเสธความรู้ของวันที่ห่วงโซ่ที่ได้ถูกลบออก อย่างไรก็ตามนาย R มาลาโบหัวคุกมาถึงและได้รับการยืนยันว่าเตารีดที่ถูกลบออกในวันที่ 11 ธันวาคม 1997 เป็นผู้ถูกกล่าวหา บันทึกเป็นคดีของจำเลยดังกล่าวเป็นการปฏิเสธคลอดบุตรของรายการทั้งหมดของข้อเรียกร้องของผู้ฟ้องคดี.
นาย asino ปรากฏสำหรับจำเลย เขาหรือกรณีพิพาทความรับผิดของจำเลยในชั้นล่างหลักที่พนักงานในคุกที่กระทำโดยชอบด้วยกฎหมายอยู่ในข้อกำหนดของเรือนจำทำหน้าที่ของ 1959 .สำหรับรุ่น(ตั้งแต่ให้ยกเลิก) ตามเขาที่การกระทำก็ยังอยู่ในอำนาจและได้รับอนุญาตจากการที่นักโทษในโซ่ตรวนในระบุไว้สถานการณ์.
namunjepo และอื่นๆ V ที่มีเจ้าหน้าที่,วินด์ฮุกคุกและอื่น 1999 หมายเลข 271 ( SC )อยู่ตรงจุด.โรงแรมแห่งนี้มีความน่าดึงดูดใจที่เกี่ยวข้องกับ 5 นักโทษการทดลองใช้งานกำลังรอผู้ซึ่งถูกนำไปใช้สำหรับการสั่งซื้อสำหรับการถอดโซ่ตรวนที่วางไว้บนเขาและการประกาศที่ว่าการปฏิบัติหน้าที่ก็ไม่ยุติธรรมสักนิด สี่ของผู้ที่เคยถูกล่ามโซ่ไว้บนจับได้ใหม่ของพวกเขาหลังจากหลุดรอดออกไปจากคุก ผู้ขอที่ห้าจะถูกจัดให้อยู่ในโซ่ตรวนในข้อหาที่ว่าเขาพยายามที่จะหนีไป.
CJ strydom ส่งคำพิพากษาของศาลปกครองสูงสุดซึ่งสามารถอ่านในส่วนดังนี้
'ข้อ 8 ของรัฐธรรมนูญที่มีที่ - "( 1 )เกียรติของบุคคลทั้งหมดจะต้องทำลายไม่ได้ ( 2 )(ก)ในการดำเนินคดีใดๆหรือในการประชุมอื่นๆต่อองค์กรใดๆของรัฐและในระหว่างการบังคับใช้ของโทษความเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์จะต้องได้รับการรับประกัน( B )ไม่มีผู้ให้จะต้องอยู่ ภายใต้ บังคับแห่งการทรมานหรือเพื่อ",หรือที่ย่ำยีศักดิ์ศรีการบำบัดหรือการลงโทษ"'
ได้เรียนรู้อธิบดีที่เสนอโดยการอนุมัติการใช้เหตุผลของ mahomed aja (ตามที่เขาก็)ในฝ่ายเดียวสำนักงานอัยการสูงสุด,นามิเบีย,:ในการปรับการลงโทษทางร่างกายโดยองค์กรของรัฐ 1991 หมายเลข 178 ( SC ); 1991 ( 3 ) SA 76 ( NMS )และต่อเนื่องโดยมีรายละเอียดดังนี้:
'ยิ่งไปกว่านั้น,ผู้พิพากษาได้ความรู้ที่ระบุไว้ว่าไม่มีการยกเว้นจากสิทธิ์ตามที่เข้มแข็งขึ้นโดยทางศิลปะ 8 (มี)ได้รับอนุญาตให้และที่ของรัฐที่ปฏิบัติ ภาระ หน้าเป็นอย่างมากและไม่มี ทั้งหมดที่มีดังนั้นจึงจำเป็นต้องสร้างการละเมิดของศิลปะ 8 เป็นการค้นหาที่เฉพาะเจาะจงเป็นกฎเกณฑ์หรือได้รับอนุญาตหรือการควบคุมโดยที่รัฐออร์แกนอยู่ ภายใน หนึ่งในเจ็ด permutations ของศิลปะ 8 ( 2 )(ข)ตั้งค่าออกจากด้านบน;"ไม่มีข้อสงสัยในเหตุผลสามารถเกิดขึ้นได้" ( sieghart กฎหมายระหว่างประเทศของสิทธิมนุษยชนที่ 161 ยางพารา 14.3.3 ) P 86 D - E .)'
( P 9 ของสำเนา cyclostyled ได้มีคำพิพากษา.)(เจ็ด permutations ของศิลปะ 8 ( 2 )(ข)เรียกว่าเป็นการทรมานการปฏิบัติอย่างโหดร้ายการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมไร้มนุษยธรรมการบำบัดการลงโทษและการลงโทษย่ำยีศักดิ์ศรี)
บนเหตุผลที่ศาลปกครองสูงสุดศาลถือว่าการที่นักโทษในขา - เตารีดหรือมีโซ่พันล้อเป็น impermissible การรุกรานของศิลปะ 8 ( 1 )และขัดกับศิลปะ 8 ( 2 )(ข)ของรัฐธรรมนูญเป็นอย่างน้อยเป็นการบำบัดย่ำยีศักดิ์ศรีและให้ศาลประกาศการปฏิบัติไม่ถูกรัฐธรรมนูญ.ที่ศาลได้กล่าวไว้ว่าต่อไปก็พบว่ามันไม่จำเป็นที่จะทำให้มีการประกาศเกี่ยวกับการกระทำที่เรือนจำ 8 ของ 1959 .สำหรับรุ่น(หรือ REG ‐ 102 ทำให้ราชกิจจานุเบกษา)ให้เป็นการได้รับการให้ยกเลิก.
ผมได้รับการพิจารณาให้ตัวเองได้โดยที่การตัดสินใจและผมก็เห็นด้วยกับการตีความที่ให้การตัดสินใจโดยนายมิลเลอร์ของผู้ฟ้องคดีเป็นดังนี้:
'. .... ....ที่ศาลปกครองสูงสุดศาลที่พบไม่ใช่เฉพาะที่ทำหน้าที่อยู่ในอันขัดต่อรัฐธรรมนูญได้ มันมีผลพบว่าการปฏิบัติหน้าที่ของการวางเชลยศึกในโซ่ตรวนเป็นการขัดต่อรัฐธรรมนูญในมากขึ้นเท่าที่จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ในการทำให้เป็นการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เป็น จะโดยพ.ร.ก.ฉุกเฉินที่ของที่ประชุมใหญ่ศาลฎีกาได้รับการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมที่ทุกครั้งที่คุณได้ปฏิบัติกันหลังจากที่รัฐธรรมนูญ(ใน 1990 ) ความจริงที่ว่ามีเป็นการกระทำที่(ซึ่งได้รับอนุญาตให้การปฏิบัติหน้าที่ซึ่งได้ประกาศเป็นไม่ยุติธรรมสักนิดใน ภายหลัง ว่าจะนำเรื่องที่ไม่ใช่นี่หรือที่นั่นผลของคำพิพากษานั้นให้กับที่นักโทษที่อยู่ในโซ่ตรวนมีลักษณะต้องห้ามตามรัฐธรรมนูญ)เป็นการลงโทษหรือการปฏิบัติอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม.'
(เน้นการเพิ่ม. asino )
นายมีการป้องกันที่สองต่อข้อเรียกร้องของผู้ฟ้องคดีเขาส่งให้ซึ่งเป็นผู้ฟ้องคดีเองที่เกิดจากเจ้าหน้าที่ที่ทำให้เขาอยู่ในโซ่ตรวนเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากการโจมตีและจัดให้บริการความรุนแรงให้กับพนักงานในคุก ผู้ฟ้องคดีได้ก็มาถูกเจ้าหน้าที่เรือนจำที่พร้อมด้วยบาร์เตารีดที่ทำให้ได้รับบาดเจ็บซึ่งจำเป็นต้องรักษาโรงพยาบาล เขารู้ว่าหรือต้องรู้ว่าถ้าเขาทำอย่างรุนแรงหรือถูกทำร้ายร่างกายหรือถูกทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่เรือนจำเขาจะเป็น'วางอยู่ในเซลล์เดียวและ/หรือเตารีดขา' หากฉันทำความเข้าใจนาย asino อย่างถูกต้องแล้วเขาก็ถามว่าจะใช้ความจริง volenti จำเลยไม่พอดีกับ injuria และปลดเปลื้องจากความรับผิด.
ความจริงเป็นที่รู้จักกันดี มันหมายความว่า"เขาผู้ที่รู้และตระหนักถึงอันตรายด้วยความเต็มใจรัฐรับรองว่าจะต้องผ่านมีการตำหนิตัวเองสำหรับผลที่'claasen พจนานุกรมของทางกฎหมายและคำหรือวลี( butterworths 1977 ),ฉบับที่ 4 .
แต่ข้อความที่จะเดินทางต่อไป" .... ในการสั่งซื้อจะทำให้ความจริงที่ใช้บังคับจะต้องได้อย่างชัดเจนที่แสดงให้เห็นว่าความเสี่ยงที่จะเป็นที่รู้จักกันในชื่อว่าที่ได้รับการตระหนักและว่ามันเป็นไปด้วยความสมัครใจ .... .... - ได้รับความยินยอมจากการแข็งค่าขึ้นความรู้เหล่านี้มีองค์ประกอบสำคัญแต่ความรู้ไม่ได้มีความหมายถึงการแข็งค่าขึ้นเสมอและทั้งสองฝ่ายรวมกันไม่จำเป็นว่าจะต้องได้รับความยินยอมจากเทียบเท่ากับ"ที่ ภาระ วางอยู่บนจำเลยได้พิสูจน์ให้เห็นองค์ประกอบที่จำเป็นสำหรับความจริงเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ผู้ฟ้องคดีเป็นไปตามเงื่อนไขดังนี้:
"ผมบอกว่าสารวัตร oberholzer ว่าเป็นการกระทำที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญและฉันไม่ยอม(เป็นโซ่ตรวน)และผมไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ถูกต้อง. .... .... .... จากนั้นผมยืนอยู่ด้านหลังจากนั้นผมก็แผ่นลายนิ้วมือนี้ Ward เขาออกจากความพยายามนี้การละเมิดนี้ของสิทธิตามรัฐธรรมนูญของฉัน .... .... ผู้กำกับ oberholzer ใส่โซ่ตรวนที่และจริงๆแล้วผมบอกเขาว่าผมจะนำปัญหานี้ต่อไป เพราะเป็นเรื่องไม่ยุติธรรมสักนิด ดังนั้นเขาก็รู้ดีว่าในขั้นตอนที่ว่าคืออะไร หลังจากนั้นผมก็จับล่ามโซ่เอาไว้อยู่แล้วและทำให้ผมไปที่เซลล์เดียวใน F - มาตรา .... ....สำหรับนักโทษและถูกตัดสินว่าผมเป็นเพียงผู้ถูกคุมขังระหว่างรอการทดลองใช้งานอยู่ในขั้นตอนที่ .... .... ..'
หลักฐานนี้ไปไม่มีผู้ท้า ดังนั้นจำเลยไม่ได้เริ่มในการคายประจุแผ่นรอง ภาระ ที่จะพิสูจน์ว่าการที่ผู้ฟ้องคดีก็รู้ว่าด้วยความสมัครใจและรับรองความเสี่ยงของการเป็นอยู่ในโซ่ตรวนความประพฤติดีถ้าเขาอย่างรุนแรงได้ผู้ฟ้องคดีกล่าวว่า คุณภาพ ที่เขาเชื่อว่ามันเป็นที่เหมาะสมสำหรับเขาในการต่อต้านและถ้าเป็นไปได้ป้องกันไม่ให้สิ่งที่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้ทำอะไรเพื่อเขา เขากล่าวว่าเขาทำให้โรงแรมแห่งนี้อย่างชัดเจนกับพนักงานในคุกและตั้งปณิธานในการดำเนินการเรื่องนี้ต่อไปซึ่งเขาได้ทำ ในมุมมองของผม volenti ไม่พอดีกับ injuria ไม่ได้เกิดขึ้นในการพิจารณาในขั้นตอนนี้ได้ จึงเรียนมาเพื่อทราบฉันพบว่าจำเลยต้องรับผิดชอบในฐานะผู้ถูกกล่าวหาและหลังจากการได้ยินอาร์กิวเมนต์ด้วยวาจาในควอนตัมฉันจะแล้วเสร็จการทดลองใช้งานได้สำหรับสองสัปดาห์ที่ให้คำปรึกษาในการส่งหัวเพิ่มเติมเป็นลายลักษณ์อักษรในประเด็น.
ปรึกษาได้เรียกว่าผมกับผู้มีอำนาจหลายแห่งซึ่งจะได้รับการพิจารณาให้ได้รับฉันได้นอกจากนั้นยังตรวจตรา whittaker V และ bateman ห้องพักจัดบริการวิวทิวทัศน์ของปี 1912 AD 92 ซึ่งไม่ได้อ้างถึงที่ปรึกษาแต่ก็เป็นหนึ่งในลูกหนี้ที่เสนอราคาใน fose V รัฐมนตรีของความ ปลอดภัย และการรักษาความ ปลอดภัย 1997 ( 3 ) SA 786 (สำเนาถึง)ซึ่งนาย asino อ้าง. มันเป็นความน่าดึงดูดใจที่ได้จากการตัดสินใจของฝ่ายนอร์โฟล์กชั่วคราวในการดำเนินการสำหรับความเสียหายในกรณีไม่ได้ไม่เหมือนกันกับสถานการณ์ปัจจุบัน ผู้อุทธรณ์ในขณะที่กำลังรอการทดลองใช้งานได้รับการดูแลรักษาให้อยู่ในการขังเดี่ยวและอาทิทำให้ไม่สามารถออกจากกำลังออกกำลังกายอยู่กับตัวเองอย่างถูกต้องหรือแบบปลอดบุหรี่หรือได้รับนัก
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
- ฉันไปนอนนะ
- ฉันปฏิเสธความรักจากทุกคน
- เรามีเรา
- I'm always being me even if others blame
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- Take care
- evil
- คุณเห็นไหม ว่าฉันเพ้อฝัน
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
- so what about your activities ?
- can i see u on cam?
- รู้ว่าไม่ได้เป็นคุณ
- There
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
- คุณเคยมาเมืองไทยมั้ย
- There
