- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
This is a ridiculously long and a r
This is a ridiculously long and a ridiculously good God story.
"Full Circle"
December 26 will be the ten year anniversary of the Thailand tsunami that God saved me from. That is an awesome God story for next time. This is a story about Piidee. She is the very first Thai person I ever ministered to. She is the very first Thai person God lead me to have a personal relationship with. She may be the very last Thai person I have the opportunity to minister to, since I am moving back to the US. I have not seen her in almost ten years. God just brought her back into my life. Below is a powerful story.
She came to visit me today in tears. She said she has been praying to be able to reach me for the last ten years. She assumed I still lived in China. When we met in the aftermath of the 2004 tsunami, I spoke no Thai and she spoke no English. There were many things I did not understand about her story. Today, we spoke Thai for 6 hours face to face. Wow. I understand so much more now.
When I met her, she was devastated. Sobbing. Moaning. Sobbing some more. Relentless moaning. Choking on her sobs. She had just moved to the south of Thailand 9 months prior to the tsunami. She lived in a cement house in a large village with her 3 children right next to the sea. The name of the village was “Baan Nam Khem”, which translates to “Salt Water Village” or “Sea Village”. She was at home with her 3 children the morning of December 26, 2004. She was a day laborer scraping to get by. A friend called her and told her about a job outside of the village painting a house. She jumped at the opportunity to earn some cash to feed her family. She left her 3 kids, ages 4, 7 and 9 home alone that morning.
At 10 a.m., the tsunami hit. Her entire village was wiped out since it was so close to the sea. Survivors ran for safety and clung to trees. Many children perished because they could not outrun the water. “Pearl”, her 9 year old, ran terrified and clung to a tree for SIX HOURS while the water gushed about in a whirlpool below her. “Mai”, the 4 year old daughter, and “Numpu”, the 7 year old son, were swept away. For many years, Pearl, the surviving child, would not speak of the tsunami. People asked her why she didn’t help her younger brother and sister. This caused her to have so much guilt. She was only 9 and was frightened and ran. I think I would have done the same at 9 years old.
When Piidee heard the news of the tsunami, she rushed home once the waters subsided and she could make it to her village. The WHOLE village was gone. Since her village was a stone’s throw from the sea, ALL the houses were flattened. More than 3,000 people from her village died that day. Many were small children who could not outrun the sudden powerful surges of water.
Someone found Pearl n the tree and took her to the local hospital where Piidee reunited with her. But, Piidee was devastated to not know where her other two children were. Not only was she experiencing guilt from leaving them alone that day, but she was also experiencing guilt that she had moved them there 9 months prior to the tsunami. Today, she cried to me as she said that all her children would be alive if she hadn’t made the mistake to move them to the Sea Village. She also said that had she been at home, she could have helped the younger children to safety.
I met her at a refugee camp where World Vision had set up thousands of orange pup tents. Thailand is hot. Thailand is humid. I had to quickly get over my discomfort as I sat in Piidee’s sauna of a tent, while she sobbed uncontrollably on my shoulder. I remember looking at her and pointing up and then hugging myself and then pointing at her as a way to try to say “God loves you”. I prayed for the Holy Spirit to translate and to let her feel the love of God. I spent many hours during a full month praying over her in English, which is not her language. Three of those days I had a translator. The other 29, the Holy Spirit and I were on our own. We cried together and we understood each other as women. She needed love. She needed someone to care about her. God put a burning desire in my heart to help her in her misery.
Today, she asked me if I knew what I did ten years ago that helped her the most. I asked, “Was it sitting in your hot tent praying with you?” “No, I had no idea what you were talking about. I knew you were a Christian and you kept pantomiming to me that God loves me, but I didn’t have a clue what you were talking about.” “Was it the food I bought for you and your daughter, Pearl, that helped you a lot?” “No.”. “Was it the coloring books and toys I brought for Pearl?” “No.” “Was it the things I bought for your house that was provided for you after you moved out of the refugee camp?” “No.” “Was it the money I gave you so you could get back on your feet and maybe start a small business selling food?” “No.” ‘Please then, tell me what it was because that is all I can remember from 10 years and 2 brain surgeries ago.”
“You probably didn’t understand that I am an only child. I had no one to help me look for my son and daughter that got swept away to the sea. Other people had family members that would help them. I couldn’t do it by myself. You went to the morgue with me day after day after day to look at so many dead bodies of children so we could identify Mai and Numpu. That helped me the most. I could not understand why someone who didn’t know me would want to do that morbid thing. You did not know my children. You told me that you were doing it because you felt God’s love for me and it didn’t matter that you didn’t know me. You said God knows me. That is when I decided that being a Christian might be a good thing and that maybe God is real because He sent you to help me look for the dead bodies of my children. That was more important than anything you gave me. That showed me that you really cared. Many people came to give money. You came to look at corpses. That is what I needed.”
Wow. Lesson learned. Sometimes I get too caught up in “western help mode”. “Oh, she has no house, no clothes, no food…all she has are the clothes on her back. I better buy her some stuff.” She didn’t want any of that. She wanted to put closure on this chapter and to be able to have a funeral for her children. Almost a year later, her 4 year old daughter’s body showed up at the morgue. She was able to have that funeral.
Her 7 year old son, Numpu, never showed up at any morgue. Piidee ,still, 10 years later, has hope that he is alive somewhere. She says that ALL the corpses of the 3,000 plus people in her village were eventually brought to the make-shift temple morgue and identified and claimed EXCEPT for one…the body of Numpu. He would be 17 years old now. Pidee’s mother’s heart still aches.
These are her words she left me with today:
“Thank you for leading me to know God so I could have a new life. And help me to know the purpose of my life. That day if I not meet you and Martha (translator) I would not know God. And I would still have the bad feelings about my two children who were taken in the tsunami for all my life. God take care of me all the time.”
This full circle moment that God provided feels like a “release” from God that it is okay for me to return back to America after 13 years away, (3 in China and 10 in Thailand). I land in Atlanta on Christmas Day with no plan for my future. None whatsoever. This is a bit daunting. I will be seeing a neurologist mid-January to discuss my lingering brain surgery recovery issues.
I appreciate your prayers for my health and for me to follow God’s leading for my next steps. If you would like to give to the “warm sock” fund, you can donate via check at the address below.
I am in deep gratitude for your support, whether prayer or financial, over the years. It has been a wild ride and it is just like God to cause a neat God-story like a Piidee reunion to happen at the last minute. Although, with God, it is never the “last minute”…more of the “perfect minute”.
I have had wonderful times serving overseas. I have had lonely times serving overseas. I have had stretching times serving overseas. I have watched in awe as someone prayed to receive Christ. I have looked (and smelled) with a peaceful calm that surpasses all understanding at thousands of dead bodies literally rotting in the hot sun on open-air temple floors. I have experienced God’s peace on a supernatural level when I was able to think about going to get brain surgery like I was just going to the store. God gave me so much peace about the surgeries. ”Okay, I am going to get brain surgery” really had the same low intensity as if I was saying “Okay, I am going to the store.” (I am being serious.) I have missed Cheesecake Factory salads. (I am being serious.) I am sick of rice. I have formed deep friendships with people I didn’t know it was possible to form friendships with. Nothing about your status, nationality, gender, age, differences in religion, or culture matters. I used to think I couldn’t be friends with people who were not clones of me. All that matters is that you have the love of God inside you. With His love, there are no barriers. I now consider some Buddhists, homeless people, people who live in shacks with dirt floors, and people who offer me fried insects to eat to be some of my closest friends on this side of the world. I pray that I get to have more friends like that on your side of the world. God had to bring me half-way around the world for many years to teach me about His love. I guess I was too stubborn to “get it” in my comfort zone of America.
Thank you for loving me through the years and the tears. I hope I am coming back better.
"Full Circle"
December 26 will be the ten year anniversary of the Thailand tsunami that God saved me from. That is an awesome God story for next time. This is a story about Piidee. She is the very first Thai person I ever ministered to. She is the very first Thai person God lead me to have a personal relationship with. She may be the very last Thai person I have the opportunity to minister to, since I am moving back to the US. I have not seen her in almost ten years. God just brought her back into my life. Below is a powerful story.
She came to visit me today in tears. She said she has been praying to be able to reach me for the last ten years. She assumed I still lived in China. When we met in the aftermath of the 2004 tsunami, I spoke no Thai and she spoke no English. There were many things I did not understand about her story. Today, we spoke Thai for 6 hours face to face. Wow. I understand so much more now.
When I met her, she was devastated. Sobbing. Moaning. Sobbing some more. Relentless moaning. Choking on her sobs. She had just moved to the south of Thailand 9 months prior to the tsunami. She lived in a cement house in a large village with her 3 children right next to the sea. The name of the village was “Baan Nam Khem”, which translates to “Salt Water Village” or “Sea Village”. She was at home with her 3 children the morning of December 26, 2004. She was a day laborer scraping to get by. A friend called her and told her about a job outside of the village painting a house. She jumped at the opportunity to earn some cash to feed her family. She left her 3 kids, ages 4, 7 and 9 home alone that morning.
At 10 a.m., the tsunami hit. Her entire village was wiped out since it was so close to the sea. Survivors ran for safety and clung to trees. Many children perished because they could not outrun the water. “Pearl”, her 9 year old, ran terrified and clung to a tree for SIX HOURS while the water gushed about in a whirlpool below her. “Mai”, the 4 year old daughter, and “Numpu”, the 7 year old son, were swept away. For many years, Pearl, the surviving child, would not speak of the tsunami. People asked her why she didn’t help her younger brother and sister. This caused her to have so much guilt. She was only 9 and was frightened and ran. I think I would have done the same at 9 years old.
When Piidee heard the news of the tsunami, she rushed home once the waters subsided and she could make it to her village. The WHOLE village was gone. Since her village was a stone’s throw from the sea, ALL the houses were flattened. More than 3,000 people from her village died that day. Many were small children who could not outrun the sudden powerful surges of water.
Someone found Pearl n the tree and took her to the local hospital where Piidee reunited with her. But, Piidee was devastated to not know where her other two children were. Not only was she experiencing guilt from leaving them alone that day, but she was also experiencing guilt that she had moved them there 9 months prior to the tsunami. Today, she cried to me as she said that all her children would be alive if she hadn’t made the mistake to move them to the Sea Village. She also said that had she been at home, she could have helped the younger children to safety.
I met her at a refugee camp where World Vision had set up thousands of orange pup tents. Thailand is hot. Thailand is humid. I had to quickly get over my discomfort as I sat in Piidee’s sauna of a tent, while she sobbed uncontrollably on my shoulder. I remember looking at her and pointing up and then hugging myself and then pointing at her as a way to try to say “God loves you”. I prayed for the Holy Spirit to translate and to let her feel the love of God. I spent many hours during a full month praying over her in English, which is not her language. Three of those days I had a translator. The other 29, the Holy Spirit and I were on our own. We cried together and we understood each other as women. She needed love. She needed someone to care about her. God put a burning desire in my heart to help her in her misery.
Today, she asked me if I knew what I did ten years ago that helped her the most. I asked, “Was it sitting in your hot tent praying with you?” “No, I had no idea what you were talking about. I knew you were a Christian and you kept pantomiming to me that God loves me, but I didn’t have a clue what you were talking about.” “Was it the food I bought for you and your daughter, Pearl, that helped you a lot?” “No.”. “Was it the coloring books and toys I brought for Pearl?” “No.” “Was it the things I bought for your house that was provided for you after you moved out of the refugee camp?” “No.” “Was it the money I gave you so you could get back on your feet and maybe start a small business selling food?” “No.” ‘Please then, tell me what it was because that is all I can remember from 10 years and 2 brain surgeries ago.”
“You probably didn’t understand that I am an only child. I had no one to help me look for my son and daughter that got swept away to the sea. Other people had family members that would help them. I couldn’t do it by myself. You went to the morgue with me day after day after day to look at so many dead bodies of children so we could identify Mai and Numpu. That helped me the most. I could not understand why someone who didn’t know me would want to do that morbid thing. You did not know my children. You told me that you were doing it because you felt God’s love for me and it didn’t matter that you didn’t know me. You said God knows me. That is when I decided that being a Christian might be a good thing and that maybe God is real because He sent you to help me look for the dead bodies of my children. That was more important than anything you gave me. That showed me that you really cared. Many people came to give money. You came to look at corpses. That is what I needed.”
Wow. Lesson learned. Sometimes I get too caught up in “western help mode”. “Oh, she has no house, no clothes, no food…all she has are the clothes on her back. I better buy her some stuff.” She didn’t want any of that. She wanted to put closure on this chapter and to be able to have a funeral for her children. Almost a year later, her 4 year old daughter’s body showed up at the morgue. She was able to have that funeral.
Her 7 year old son, Numpu, never showed up at any morgue. Piidee ,still, 10 years later, has hope that he is alive somewhere. She says that ALL the corpses of the 3,000 plus people in her village were eventually brought to the make-shift temple morgue and identified and claimed EXCEPT for one…the body of Numpu. He would be 17 years old now. Pidee’s mother’s heart still aches.
These are her words she left me with today:
“Thank you for leading me to know God so I could have a new life. And help me to know the purpose of my life. That day if I not meet you and Martha (translator) I would not know God. And I would still have the bad feelings about my two children who were taken in the tsunami for all my life. God take care of me all the time.”
This full circle moment that God provided feels like a “release” from God that it is okay for me to return back to America after 13 years away, (3 in China and 10 in Thailand). I land in Atlanta on Christmas Day with no plan for my future. None whatsoever. This is a bit daunting. I will be seeing a neurologist mid-January to discuss my lingering brain surgery recovery issues.
I appreciate your prayers for my health and for me to follow God’s leading for my next steps. If you would like to give to the “warm sock” fund, you can donate via check at the address below.
I am in deep gratitude for your support, whether prayer or financial, over the years. It has been a wild ride and it is just like God to cause a neat God-story like a Piidee reunion to happen at the last minute. Although, with God, it is never the “last minute”…more of the “perfect minute”.
I have had wonderful times serving overseas. I have had lonely times serving overseas. I have had stretching times serving overseas. I have watched in awe as someone prayed to receive Christ. I have looked (and smelled) with a peaceful calm that surpasses all understanding at thousands of dead bodies literally rotting in the hot sun on open-air temple floors. I have experienced God’s peace on a supernatural level when I was able to think about going to get brain surgery like I was just going to the store. God gave me so much peace about the surgeries. ”Okay, I am going to get brain surgery” really had the same low intensity as if I was saying “Okay, I am going to the store.” (I am being serious.) I have missed Cheesecake Factory salads. (I am being serious.) I am sick of rice. I have formed deep friendships with people I didn’t know it was possible to form friendships with. Nothing about your status, nationality, gender, age, differences in religion, or culture matters. I used to think I couldn’t be friends with people who were not clones of me. All that matters is that you have the love of God inside you. With His love, there are no barriers. I now consider some Buddhists, homeless people, people who live in shacks with dirt floors, and people who offer me fried insects to eat to be some of my closest friends on this side of the world. I pray that I get to have more friends like that on your side of the world. God had to bring me half-way around the world for many years to teach me about His love. I guess I was too stubborn to “get it” in my comfort zone of America.
Thank you for loving me through the years and the tears. I hope I am coming back better.
0/5000
ยาว ridiculously และเรื่องพระ ridiculously ดีอยู่"เต็มวงกลม"26 ธันวาคมจะครบรอบสิบปีของสึนามิประเทศไทยที่พระเจ้าบันทึกไว้ฉันจาก นั่นคือเรื่องราวของพระเจ้าที่น่ากลัวสำหรับครั้งต่อไป นี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ Piidee เธอเป็นคนไทยที่แรก ๆ ผมเคยปฏิบัติการ เธอเป็นที่แรก ๆ คนไทยพระเจ้าทำให้ฉันมีความสัมพันธ์ส่วนบุคคลกับการ เธออาจเป็นคนไทยมากสุดท้ายมีโอกาสรัฐมนตรีว่ากระทรวง เนื่องจากผมกำลังย้ายกลับไปยังสหรัฐอเมริกา ผมไม่เห็นเธอเกือบสิบปี พระเจ้าเพียงนำเธอกลับเข้าไปในชีวิต ด้านล่างเป็นเรื่องมีประสิทธิภาพเธอมาเยี่ยมฉันวันนี้ในน้ำตา เธอกล่าวว่า เธอได้อธิษฐานสามารถติดต่อฉันในสิบปี เธอถือว่า ฉันยังคงอาศัยอยู่ในประเทศจีน เมื่อเราพบผลพวงสึนามิ 2004 ฉันพูดไทยไม่ และเธอพูดภาษาอังกฤษไม่ มีหลายสิ่งที่ยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอ วันนี้ เราพูดไทย 6 ชั่วโมงเผชิญหน้า ว้าว ผมเข้าใจมากตอนนี้เมื่อฉันได้พบเธอ เธอถูกทำลาย Sobbing Moaning Sobbing บางอย่างเพิ่มเติม Moaning relentless Choking บน sobs ของเธอ เธอมีเพียงย้ายไปภาคใต้ของประเทศไทย 9 เดือนก่อนสึนามิ เธออยู่ในบ้านปูนในหมู่บ้านขนาดใหญ่ มีลูก 3 อยู่ติดกับทะเล ชื่อของหมู่บ้านเป็น "บ้านน้ำเค็ม" ซึ่งแปลเป็น "หมู่บ้านน้ำเค็ม" หรือ "หมู่บ้านทะเล" เธอได้ที่บ้านกับลูก 3 เช้า 26 ธันวาคม 2004 เธอถูก scraping laborer วันที่จะได้รับโดย เพื่อนเรียกเธอ และบอกเธอเกี่ยวกับงานนอกหมู่บ้านทาสีบ้าน เธอไปที่โอกาสที่จะได้รับบางเงินสดเพื่อเลี้ยงครอบครัว เธอทิ้งเด็ก 3 อายุ 4, 7 และ 9 บ้านเธอคนเดียวเช้าวันนั้นเวลา 10 น. สึนามิตี หมู่บ้านทั้งหมดของเธอถูกเช็ดออกตั้งแต่นั้นใกล้ทะเล ผู้ขับรถเพื่อความปลอดภัย และพืชกับต้นไม้ เด็กจำนวนมาก perished เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถ outrun น้ำ "เพิร์ล" 9 ปี เธอวิ่งคนกลัว และพืชกับต้นไม้ประมาณ 6 ชั่วโมงในขณะที่น้ำพล.ต.อ.เกี่ยวกับในวนที่ด้านล่างของเธอ "เชียงใหม่" ลูกสาวอายุ 4 ปี และ "Numpu" บุตรอายุ 7 ปี ถูกกวาดออกไป หลายปี เพิร์ล เด็กรอดตาย จะพูดสึนามิ คนถามเธอว่าทำไมเธอไม่ช่วยพี่ชายและน้องสาวของเธออายุ นี้ทำให้เธอมีความผิดมาก เธอถูก 9 เท่านั้น และไม่กลัว และวิ่ง ผมคิดว่า ผมจะทำเหมือนกันที่อายุ 9 ปีเมื่อ Piidee ได้ยินข่าวสึนามิ เธอบ้านวิ่งน้ำ subsided และเธอสามารถทำให้หมู่บ้านของเธอ หมู่บ้านทั้งหมดได้หายไป เนื่องจากหมู่บ้านของเธอถูกเพ็นทะเล มี flattened บ้านทั้งหมด กว่า 3000 คนจากหมู่บ้านของเธอเสียชีวิต วันที่ หลายคนมีเด็กเล็กสามารถ outrun พัดมีประสิทธิภาพฉับพลันน้ำคนพบต้น n เพิร์ล และพาเธอไปโรงพยาบาลท้องถิ่นที่ Piidee ตัวกับเธอ แต่ Piidee ถูกทำลายจะไม่รู้ว่าเธอถูกเด็กอื่น ๆ 2 ไม่เพียงแต่เธอประสบความผิดจากการทิ้งคนเดียววันนั้น แต่เธอยังประสบความผิดว่า เธอได้ย้ายไปมี 9 เดือนก่อนสึนามิ วันนี้ เธอร้องเรียกฉันเป็นเธอบอกว่า เด็กของเธอจะมีชีวิตอยู่ถ้าเธอไม่ได้ทำผิดพลาดเพื่อย้ายไปยังหมู่บ้านทะเล เธอยังกล่าวว่า เธอได้ที่บ้าน เธอได้ช่วยเด็กที่เล็กกว่าเพื่อความปลอดภัยฉันได้พบเธอที่ค่ายผู้ลี้ภัยซึ่งวิสัยทัศน์โลกมีตั้งพันส้มฑิมภ์เต็นท์ ประเทศไทยจะร้อน ประเทศไทยจะชื้น ผมจะรวดเร็วกว่าสบายของฉันขณะที่ฉันนั่งในซาวน่าของ Piidee ของเต็นท์ ในขณะที่เธอ sobbed เขาบนไหล่ของฉัน ผมจำได้ว่า มองเธอ และชี้ขึ้น และกอดตัวเอง และจากนั้น ชี้ไปที่เธอเป็นวิธีการพยายามบอกว่า "พระเจ้ารักคุณ" ฉันอธิษฐานในพระวิญญาณบริสุทธิ์ การแปล และให้เธอรู้สึกว่าความรักของพระเจ้า ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในระหว่างเดือนเต็มอธิษฐานในอังกฤษ ซึ่งไม่ใช่ภาษาของเธอมากกว่าเธอ สามวันที่ผมแปล 29 อื่น ๆ พระวิญญาณบริสุทธิ์และถูกทางของเราเอง เราร้องด้วยกัน และเราเข้าใจกันเป็นผู้หญิง เธอต้องการความรัก เธอต้องการคนดูแลเธอ พระเจ้าใส่ความปรารถนาเขียนในหัวใจของฉันจะช่วยเธอในความทุกข์ยากของเธอวันนี้ เธอถามผมถ้า ผมรู้ว่าสิ่งที่ฉันได้สิบปีที่ผ่านมาที่ช่วยเธอมากที่สุด ถาม "มันนั่งอยู่ในเต็นท์ของคุณร้อนอธิษฐานกับคุณ" "ไม่ ผมมีความคิดอะไรที่คุณกำลังพูดถึง ผมรู้ว่า คุณเป็นคริสเตียน และคุณเก็บ pantomiming กับผมว่า พระเจ้ารักฉัน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจคุณกำลังพูดถึงกัน" "เป็นอาหารที่ซื้อสำหรับคุณและลูกสาวของคุณ เพิร์ล ที่ช่วยคุณมาก" "หมายเลข" "ถูกมันสีหนังสือและของเล่นที่ผมนำสำหรับเพิร์ล" "หมายเลข" "เป็นสิ่งที่ฉันซื้อสำหรับบ้านของคุณให้คุณหลังจากที่คุณย้ายจากค่ายผู้ลี้ภัย" "หมายเลข" "เป็นเงินที่ผมให้คุณเพื่อให้คุณสามารถกลับมาเท้าของคุณ และอาจจะเริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กขายอาหาร" "หมายเลข" กรุณาแล้ว บอกว่า เป็น เพราะนั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถจำจากสมอง 2 และ 10 ปีผ่าตัดผ่านมา ""คุณคงไม่เข้าใจว่า ฉันเป็นเด็กเท่านั้น ผมถึงไม่มีใครจะช่วยฉันหาลูกชายและลูกสาวที่ได้กวาดออกไปสู่ทะเลของฉัน สมาชิกในครอบครัวที่จะช่วยคนอื่นได้ ฉันไม่สามารถทำได้ ด้วยตัวเอง คุณไป morgue กับฉันวันหลังจากวันหลังจากวันไปดูศพจำนวนมากของเด็กดังนั้นเราสามารถระบุเชียงใหม่และ Numpu ที่ช่วยให้ฉันมากที่สุด ฉันไม่สามารถเข้าใจทำไมคนที่ไม่รู้ว่าฉันจะต้องทำสิ่งที่ morbid คุณยังไม่รู้เด็กของฉัน คุณบอกว่า คุณได้ทำมัน เพราะคุณรู้สึกว่าความรักของพระเจ้าให้ฉัน และมันไม่สำคัญว่า คุณไม่รู้จักฉัน คุณกล่าวว่า พระเจ้าทรงรู้จักเรา นั่นคือเมื่อฉันตัดสินใจที่ จะเป็นคริสเตียนอาจจะเป็นสิ่งที่ดีและว่า บางทีพระเจ้ามีจริง เพราะเขาส่งคุณสามารถช่วยฉันหาศพเด็กของฉัน ที่มีความสำคัญมากกว่าสิ่งที่คุณให้ฉัน ที่แสดงให้ฉันเห็นว่า คุณจริง ๆ ดูแล หลายคนมาให้เงิน คุณมาดูศพ นั่นคือสิ่งที่ฉันจำ"ว้าว บทเรียนที่เรียนรู้ บางครั้งฉันเกินไปหาง "โหมดช่วยตะวันตก" "โอ้ เธอมีบ้านไม่มี ไม่มีเสื้อผ้า อาหารไม่...เธอมีเสื้อผ้าบนหลังของเธอ ดีกว่าซื้อเธอสิ่งบางอย่าง" เธอไม่ต้องการที่ เธอต้องปิดสวมบทนี้ และสามารถมีลูกจันทร์ เกือบปีต่อ ร่างกายของลูกสาวอายุ 4 ปีพบขึ้นที่ morgue เธอได้มีงานศพที่เธออายุ 7 ปีบุตร Numpu ไม่พบค่าที่ morgue ใด ๆ Piidee ยังคง 10 ปี หวังว่า คงจะมีชีวิตอยู่ได้ เธอกล่าวว่า ศพทั้งหมด 3000 ตัวและคนในหมู่บ้านของเธอในที่สุดได้ถูกนำไป morgue วัดกะให้ระบุ และอ้างยกเว้น...ตัวของ Numpu เขาจะอายุ 17 ปีตอนนี้ หัวใจของ Pidee แม่ปวดเมื่อยยังคงเหล่านี้เป็นคำของเธอที่เธอทิ้งฉันกับวันนี้:"ขอบคุณสำหรับการนำฉันให้รู้จักพระเจ้าเพื่อให้ได้ชีวิตใหม่ และช่วยให้ทราบถึงวัตถุประสงค์ของชีวิต วันนั้นถ้าฉันไม่ตรงกับคุณและมาร์ธา (แปล) ไม่รู้พระเจ้า และฉันยังจะมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับลูกทั้งสองคนที่ได้รับคลื่นสึนามิสำหรับทุกชีวิต พระเจ้าดูแลฉันตลอดเวลา"นี้เต็ม circle พระเจ้าจัดเตรียมรู้สึกเช่น "ปล่อย" จากพระเจ้าที่มันไม่เป็นไรจะกลับไปอเมริกาหลังจาก 13 ปี (3 ในประเทศจีน) และ 10 ในประเทศไทย ฉันที่ดินในแอตแลนต้าในวันคริสต์มาส ด้วยไม่มีแผนสำหรับอนาคตของฉัน ไม่มีเลย นี้เป็นบิตยุ่งยาก ฉันจะได้เห็นการ neurologist กลางเดือนมกราคมเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาการกู้คืนผ่าตัดสมองของฉันยังคงกรุ่นฉันขอขอบคุณคุณสวดมนต์ เพื่อสุขภาพของฉัน และ ให้ฉันทำตามผู้นำของพระเจ้าสำหรับขั้นตอนถัดไปของฉัน ถ้าคุณต้องการให้กองทุน "ถุงเท้าอุ่น" คุณสามารถบริจาคผ่านเครื่องที่อยู่ด้านล่างฉันอยู่ในความกตัญญูที่ลึกสำหรับการสนับสนุน ว่าอธิษฐาน หรือการ เงิน ปี แล้วนั่งป่า และเป็นเหมือนพระเจ้าทำอย่างพระเจ้าเรื่องเช่นชุมนุม Piidee เกิดขึ้นในนาทีสุดท้าย แม้ว่า พระเจ้า ไม่ "นาทีสุดท้าย"...เพิ่มเติมของ "นาทีสมบูรณ์แบบ"มีเวลาที่ยอดเยี่ยมให้บริการต่างประเทศ มีเวลาเหงาให้บริการต่างประเทศ ฉันมีการยืดเวลาการให้บริการต่างประเทศ ผมได้ดูเกรงขามเหมือนคนอธิษฐานรับพระคริสต์ ฉันได้ดู (และกลิ่น) พักสงบสำหรับความเข้าใจทั้งหมดที่พันศพหึ่งในแสงแดดร้อนในชั้นกลางวัดอย่างแท้จริง ฉันมีประสบการณ์สันติภาพของพระเจ้าในระดับเหนือธรรมชาติเมื่อได้คิดถึงจะได้ผ่าตัดสมองเหมือนผมเพิ่งไปร้าน พระเจ้าให้ฉันสงบมากเกี่ยวกับการผ่าตัด "เอาล่ะ ฉันจะได้รับการผ่าตัดสมอง" มีความเข้มต่ำเหมือนกันว่าว่า "เอาล่ะ ฉันจะไปยังที่เก็บ" (ผมกำลังจะร้ายแรง) ฉันได้พลาดโรงงานชีสเค้กสลัด (ผมกำลังจะร้ายแรง) ฉันป่วยของข้าว ฉันได้เกิดมิตรภาพลึกกับคน ผมไม่ทราบก็สามารถฟอร์มองค์ด้วยกัน อะไรเกี่ยวกับสถานะของคุณ เชื้อชาติ เพศ อายุ ความแตกต่างในศาสนา หรือวัฒนธรรมเรื่อง เคยคิดว่า ฉันไม่สามารถเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่ได้โคลนของฉัน ทั้งหมดที่สำคัญคือคุณมีความรักของพระเจ้าในคุณ ด้วยความรักของเขา มีอุปสรรคไม่ ตอนนี้พิจารณาพุทธบาง คนจรจัด คนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมกับพื้นดิน และคนที่มีฉันผัดแมลงกินจะเป็นหนึ่งในเพื่อนที่ใกล้ที่สุดด้านนี้ของโลก อธิษฐานว่า ได้ มีเพื่อนเพิ่มมากขึ้นเช่นเดียวกับที่ด้านของโลก พระเจ้านำฉันครึ่งทางโลกหลายปีสอนผมเกี่ยวกับความรักของเขา ผมคิดว่า ผมปากแข็งเกินไป "ทำ" ในฉันสบายโซนอเมริกาขอบคุณที่รักฉันปีและน้ำตา ฉันหวังว่า ฉันกำลังมาดีกลับ
การแปล กรุณารอสักครู่..
This is a ridiculously long and a ridiculously good God story.
"Full Circle"
December 26 will be the ten year anniversary of the Thailand tsunami that God saved me from. That is an awesome God story for next time. This is a story about Piidee. She is the very first Thai person I ever ministered to. She is the very first Thai person God lead me to have a personal relationship with. She may be the very last Thai person I have the opportunity to minister to, since I am moving back to the US. I have not seen her in almost ten years. God just brought her back into my life. Below is a powerful story.
She came to visit me today in tears. She said she has been praying to be able to reach me for the last ten years. She assumed I still lived in China. When we met in the aftermath of the 2004 tsunami, I spoke no Thai and she spoke no English. There were many things I did not understand about her story. Today, we spoke Thai for 6 hours face to face. Wow. I understand so much more now.
When I met her, she was devastated. Sobbing. Moaning. Sobbing some more. Relentless moaning. Choking on her sobs. She had just moved to the south of Thailand 9 months prior to the tsunami. She lived in a cement house in a large village with her 3 children right next to the sea. The name of the village was “Baan Nam Khem”, which translates to “Salt Water Village” or “Sea Village”. She was at home with her 3 children the morning of December 26, 2004. She was a day laborer scraping to get by. A friend called her and told her about a job outside of the village painting a house. She jumped at the opportunity to earn some cash to feed her family. She left her 3 kids, ages 4, 7 and 9 home alone that morning.
At 10 a.m., the tsunami hit. Her entire village was wiped out since it was so close to the sea. Survivors ran for safety and clung to trees. Many children perished because they could not outrun the water. “Pearl”, her 9 year old, ran terrified and clung to a tree for SIX HOURS while the water gushed about in a whirlpool below her. “Mai”, the 4 year old daughter, and “Numpu”, the 7 year old son, were swept away. For many years, Pearl, the surviving child, would not speak of the tsunami. People asked her why she didn’t help her younger brother and sister. This caused her to have so much guilt. She was only 9 and was frightened and ran. I think I would have done the same at 9 years old.
When Piidee heard the news of the tsunami, she rushed home once the waters subsided and she could make it to her village. The WHOLE village was gone. Since her village was a stone’s throw from the sea, ALL the houses were flattened. More than 3,000 people from her village died that day. Many were small children who could not outrun the sudden powerful surges of water.
Someone found Pearl n the tree and took her to the local hospital where Piidee reunited with her. But, Piidee was devastated to not know where her other two children were. Not only was she experiencing guilt from leaving them alone that day, but she was also experiencing guilt that she had moved them there 9 months prior to the tsunami. Today, she cried to me as she said that all her children would be alive if she hadn’t made the mistake to move them to the Sea Village. She also said that had she been at home, she could have helped the younger children to safety.
I met her at a refugee camp where World Vision had set up thousands of orange pup tents. Thailand is hot. Thailand is humid. I had to quickly get over my discomfort as I sat in Piidee’s sauna of a tent, while she sobbed uncontrollably on my shoulder. I remember looking at her and pointing up and then hugging myself and then pointing at her as a way to try to say “God loves you”. I prayed for the Holy Spirit to translate and to let her feel the love of God. I spent many hours during a full month praying over her in English, which is not her language. Three of those days I had a translator. The other 29, the Holy Spirit and I were on our own. We cried together and we understood each other as women. She needed love. She needed someone to care about her. God put a burning desire in my heart to help her in her misery.
Today, she asked me if I knew what I did ten years ago that helped her the most. I asked, “Was it sitting in your hot tent praying with you?” “No, I had no idea what you were talking about. I knew you were a Christian and you kept pantomiming to me that God loves me, but I didn’t have a clue what you were talking about.” “Was it the food I bought for you and your daughter, Pearl, that helped you a lot?” “No.”. “Was it the coloring books and toys I brought for Pearl?” “No.” “Was it the things I bought for your house that was provided for you after you moved out of the refugee camp?” “No.” “Was it the money I gave you so you could get back on your feet and maybe start a small business selling food?” “No.” ‘Please then, tell me what it was because that is all I can remember from 10 years and 2 brain surgeries ago.”
“You probably didn’t understand that I am an only child. I had no one to help me look for my son and daughter that got swept away to the sea. Other people had family members that would help them. I couldn’t do it by myself. You went to the morgue with me day after day after day to look at so many dead bodies of children so we could identify Mai and Numpu. That helped me the most. I could not understand why someone who didn’t know me would want to do that morbid thing. You did not know my children. You told me that you were doing it because you felt God’s love for me and it didn’t matter that you didn’t know me. You said God knows me. That is when I decided that being a Christian might be a good thing and that maybe God is real because He sent you to help me look for the dead bodies of my children. That was more important than anything you gave me. That showed me that you really cared. Many people came to give money. You came to look at corpses. That is what I needed.”
Wow. Lesson learned. Sometimes I get too caught up in “western help mode”. “Oh, she has no house, no clothes, no food…all she has are the clothes on her back. I better buy her some stuff.” She didn’t want any of that. She wanted to put closure on this chapter and to be able to have a funeral for her children. Almost a year later, her 4 year old daughter’s body showed up at the morgue. She was able to have that funeral.
Her 7 year old son, Numpu, never showed up at any morgue. Piidee ,still, 10 years later, has hope that he is alive somewhere. She says that ALL the corpses of the 3,000 plus people in her village were eventually brought to the make-shift temple morgue and identified and claimed EXCEPT for one…the body of Numpu. He would be 17 years old now. Pidee’s mother’s heart still aches.
These are her words she left me with today:
“Thank you for leading me to know God so I could have a new life. And help me to know the purpose of my life. That day if I not meet you and Martha (translator) I would not know God. And I would still have the bad feelings about my two children who were taken in the tsunami for all my life. God take care of me all the time.”
This full circle moment that God provided feels like a “release” from God that it is okay for me to return back to America after 13 years away, (3 in China and 10 in Thailand). I land in Atlanta on Christmas Day with no plan for my future. None whatsoever. This is a bit daunting. I will be seeing a neurologist mid-January to discuss my lingering brain surgery recovery issues.
I appreciate your prayers for my health and for me to follow God’s leading for my next steps. If you would like to give to the “warm sock” fund, you can donate via check at the address below.
I am in deep gratitude for your support, whether prayer or financial, over the years. It has been a wild ride and it is just like God to cause a neat God-story like a Piidee reunion to happen at the last minute. Although, with God, it is never the “last minute”…more of the “perfect minute”.
I have had wonderful times serving overseas. I have had lonely times serving overseas. I have had stretching times serving overseas. I have watched in awe as someone prayed to receive Christ. I have looked (and smelled) with a peaceful calm that surpasses all understanding at thousands of dead bodies literally rotting in the hot sun on open-air temple floors. I have experienced God’s peace on a supernatural level when I was able to think about going to get brain surgery like I was just going to the store. God gave me so much peace about the surgeries. ”Okay, I am going to get brain surgery” really had the same low intensity as if I was saying “Okay, I am going to the store.” (I am being serious.) I have missed Cheesecake Factory salads. (I am being serious.) I am sick of rice. I have formed deep friendships with people I didn’t know it was possible to form friendships with. Nothing about your status, nationality, gender, age, differences in religion, or culture matters. I used to think I couldn’t be friends with people who were not clones of me. All that matters is that you have the love of God inside you. With His love, there are no barriers. I now consider some Buddhists, homeless people, people who live in shacks with dirt floors, and people who offer me fried insects to eat to be some of my closest friends on this side of the world. I pray that I get to have more friends like that on your side of the world. God had to bring me half-way around the world for many years to teach me about His love. I guess I was too stubborn to “get it” in my comfort zone of America.
Thank you for loving me through the years and the tears. I hope I am coming back better.
"Full Circle"
December 26 will be the ten year anniversary of the Thailand tsunami that God saved me from. That is an awesome God story for next time. This is a story about Piidee. She is the very first Thai person I ever ministered to. She is the very first Thai person God lead me to have a personal relationship with. She may be the very last Thai person I have the opportunity to minister to, since I am moving back to the US. I have not seen her in almost ten years. God just brought her back into my life. Below is a powerful story.
She came to visit me today in tears. She said she has been praying to be able to reach me for the last ten years. She assumed I still lived in China. When we met in the aftermath of the 2004 tsunami, I spoke no Thai and she spoke no English. There were many things I did not understand about her story. Today, we spoke Thai for 6 hours face to face. Wow. I understand so much more now.
When I met her, she was devastated. Sobbing. Moaning. Sobbing some more. Relentless moaning. Choking on her sobs. She had just moved to the south of Thailand 9 months prior to the tsunami. She lived in a cement house in a large village with her 3 children right next to the sea. The name of the village was “Baan Nam Khem”, which translates to “Salt Water Village” or “Sea Village”. She was at home with her 3 children the morning of December 26, 2004. She was a day laborer scraping to get by. A friend called her and told her about a job outside of the village painting a house. She jumped at the opportunity to earn some cash to feed her family. She left her 3 kids, ages 4, 7 and 9 home alone that morning.
At 10 a.m., the tsunami hit. Her entire village was wiped out since it was so close to the sea. Survivors ran for safety and clung to trees. Many children perished because they could not outrun the water. “Pearl”, her 9 year old, ran terrified and clung to a tree for SIX HOURS while the water gushed about in a whirlpool below her. “Mai”, the 4 year old daughter, and “Numpu”, the 7 year old son, were swept away. For many years, Pearl, the surviving child, would not speak of the tsunami. People asked her why she didn’t help her younger brother and sister. This caused her to have so much guilt. She was only 9 and was frightened and ran. I think I would have done the same at 9 years old.
When Piidee heard the news of the tsunami, she rushed home once the waters subsided and she could make it to her village. The WHOLE village was gone. Since her village was a stone’s throw from the sea, ALL the houses were flattened. More than 3,000 people from her village died that day. Many were small children who could not outrun the sudden powerful surges of water.
Someone found Pearl n the tree and took her to the local hospital where Piidee reunited with her. But, Piidee was devastated to not know where her other two children were. Not only was she experiencing guilt from leaving them alone that day, but she was also experiencing guilt that she had moved them there 9 months prior to the tsunami. Today, she cried to me as she said that all her children would be alive if she hadn’t made the mistake to move them to the Sea Village. She also said that had she been at home, she could have helped the younger children to safety.
I met her at a refugee camp where World Vision had set up thousands of orange pup tents. Thailand is hot. Thailand is humid. I had to quickly get over my discomfort as I sat in Piidee’s sauna of a tent, while she sobbed uncontrollably on my shoulder. I remember looking at her and pointing up and then hugging myself and then pointing at her as a way to try to say “God loves you”. I prayed for the Holy Spirit to translate and to let her feel the love of God. I spent many hours during a full month praying over her in English, which is not her language. Three of those days I had a translator. The other 29, the Holy Spirit and I were on our own. We cried together and we understood each other as women. She needed love. She needed someone to care about her. God put a burning desire in my heart to help her in her misery.
Today, she asked me if I knew what I did ten years ago that helped her the most. I asked, “Was it sitting in your hot tent praying with you?” “No, I had no idea what you were talking about. I knew you were a Christian and you kept pantomiming to me that God loves me, but I didn’t have a clue what you were talking about.” “Was it the food I bought for you and your daughter, Pearl, that helped you a lot?” “No.”. “Was it the coloring books and toys I brought for Pearl?” “No.” “Was it the things I bought for your house that was provided for you after you moved out of the refugee camp?” “No.” “Was it the money I gave you so you could get back on your feet and maybe start a small business selling food?” “No.” ‘Please then, tell me what it was because that is all I can remember from 10 years and 2 brain surgeries ago.”
“You probably didn’t understand that I am an only child. I had no one to help me look for my son and daughter that got swept away to the sea. Other people had family members that would help them. I couldn’t do it by myself. You went to the morgue with me day after day after day to look at so many dead bodies of children so we could identify Mai and Numpu. That helped me the most. I could not understand why someone who didn’t know me would want to do that morbid thing. You did not know my children. You told me that you were doing it because you felt God’s love for me and it didn’t matter that you didn’t know me. You said God knows me. That is when I decided that being a Christian might be a good thing and that maybe God is real because He sent you to help me look for the dead bodies of my children. That was more important than anything you gave me. That showed me that you really cared. Many people came to give money. You came to look at corpses. That is what I needed.”
Wow. Lesson learned. Sometimes I get too caught up in “western help mode”. “Oh, she has no house, no clothes, no food…all she has are the clothes on her back. I better buy her some stuff.” She didn’t want any of that. She wanted to put closure on this chapter and to be able to have a funeral for her children. Almost a year later, her 4 year old daughter’s body showed up at the morgue. She was able to have that funeral.
Her 7 year old son, Numpu, never showed up at any morgue. Piidee ,still, 10 years later, has hope that he is alive somewhere. She says that ALL the corpses of the 3,000 plus people in her village were eventually brought to the make-shift temple morgue and identified and claimed EXCEPT for one…the body of Numpu. He would be 17 years old now. Pidee’s mother’s heart still aches.
These are her words she left me with today:
“Thank you for leading me to know God so I could have a new life. And help me to know the purpose of my life. That day if I not meet you and Martha (translator) I would not know God. And I would still have the bad feelings about my two children who were taken in the tsunami for all my life. God take care of me all the time.”
This full circle moment that God provided feels like a “release” from God that it is okay for me to return back to America after 13 years away, (3 in China and 10 in Thailand). I land in Atlanta on Christmas Day with no plan for my future. None whatsoever. This is a bit daunting. I will be seeing a neurologist mid-January to discuss my lingering brain surgery recovery issues.
I appreciate your prayers for my health and for me to follow God’s leading for my next steps. If you would like to give to the “warm sock” fund, you can donate via check at the address below.
I am in deep gratitude for your support, whether prayer or financial, over the years. It has been a wild ride and it is just like God to cause a neat God-story like a Piidee reunion to happen at the last minute. Although, with God, it is never the “last minute”…more of the “perfect minute”.
I have had wonderful times serving overseas. I have had lonely times serving overseas. I have had stretching times serving overseas. I have watched in awe as someone prayed to receive Christ. I have looked (and smelled) with a peaceful calm that surpasses all understanding at thousands of dead bodies literally rotting in the hot sun on open-air temple floors. I have experienced God’s peace on a supernatural level when I was able to think about going to get brain surgery like I was just going to the store. God gave me so much peace about the surgeries. ”Okay, I am going to get brain surgery” really had the same low intensity as if I was saying “Okay, I am going to the store.” (I am being serious.) I have missed Cheesecake Factory salads. (I am being serious.) I am sick of rice. I have formed deep friendships with people I didn’t know it was possible to form friendships with. Nothing about your status, nationality, gender, age, differences in religion, or culture matters. I used to think I couldn’t be friends with people who were not clones of me. All that matters is that you have the love of God inside you. With His love, there are no barriers. I now consider some Buddhists, homeless people, people who live in shacks with dirt floors, and people who offer me fried insects to eat to be some of my closest friends on this side of the world. I pray that I get to have more friends like that on your side of the world. God had to bring me half-way around the world for many years to teach me about His love. I guess I was too stubborn to “get it” in my comfort zone of America.
Thank you for loving me through the years and the tears. I hope I am coming back better.
การแปล กรุณารอสักครู่..
นี้เป็นขันนานและเรื่องราวพระเจ้าดีขัน .
" เต็ม "
เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม จะเป็นสิบปีของประเทศไทยคลื่นสึนามิที่พระเจ้าช่วยผมจาก นั่นคือเรื่องที่พระเจ้าน่ากลัวสำหรับครั้งต่อไป นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับ piidee . หล่อนเป็นคนไทยคนแรกที่ผมเคยปรนนิบัติ . หล่อนเป็นคนไทยคนแรกที่พระเจ้านำฉันมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเธออาจเป็นครั้งสุดท้ายของคนไทยที่ผมได้มีโอกาสเป็นรัฐมนตรีตั้งแต่ผมย้ายกลับมาที่อเมริกา ฉันไม่ได้เห็นเธอเกือบสิบปี พระเจ้า แค่พาเธอกลับเข้ามาในชีวิตของฉัน ข้างล่างนี้คือเรื่องราวที่มีประสิทธิภาพ .
เธอมาหาฉันวันนี้ในน้ำตา เธอบอกว่า เธอได้อธิษฐานให้สามารถเข้าถึงฉันได้เป็นเวลาถึง 10 ปี เธอคิดว่าฉันยังคงอาศัยอยู่ในประเทศจีนเมื่อเราเจอกันในผลพวงของสึนามิ 2004 , ฉันพูดไม่ไทย และเธอก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ มีหลายเรื่องที่ข้าไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอ วันนี้เราพูดภาษาไทย 6 ชั่วโมงหน้า ว้าว ผมเข้าใจมากขึ้น ตอนนี้ .
เมื่อฉันได้พบกับเธอ เธอเสียใจอย่างมาก ร้องไห้ เสียงครวญคราง เสียงสะอื้นอีก อย่างไม่หยุดยั้ง . . สำลักสะอื้นของเธอเธอเพิ่งย้ายไปอยู่ ภาคใต้ 9 เดือนก่อนสึนามิ เธออาศัยอยู่ในบ้านในหมู่บ้านซีเมนต์ขนาดใหญ่กับเด็ก 3 ของเธอ อยู่ติดทะเล ชื่อของหมู่บ้านคือ " บ้านน้ำเค็ม " ซึ่งแปลว่า " บ้านน้ำเค็ม " หรือ " หมู่บ้านทะเล " เธออยู่ที่บ้านกับเด็ก 3 เธอในตอนเช้าเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2547 เธอเป็นคนงานขูดได้รับโดยเพื่อนโทรหาเธอและบอกเธอเรื่องงานนอกบ้านทาสีบ้าน เธอรีบคว้าโอกาสที่จะได้รับเงินสดบางส่วน เพื่อเลี้ยงครอบครัว เธอทิ้งลูกของเธออายุ 3 , 4 , 7 และ 9 บ้านคนเดียวตอนเช้า
ตอน 10 โมงเช้า สึนามิเข้าชม ทั้งหมู่บ้านของเธอถูกเช็ดออกเพราะมันอยู่ใกล้กับทะเล ผู้รอดชีวิตหนีเพื่อความปลอดภัย และยึดติดกับต้นไม้เด็กหลายคนตายเพราะพวกเขาไม่สามารถหนีน้ำ " ไข่มุก " เธอ 9 ขวบวิ่งกลัวและยึดติดกับต้นไม้ 6 ชั่วโมง ในขณะที่น้ำทะลักในอ่างด้านล่างของเธอ " เชียงใหม่ " , ลูกสาววัย 4 ขวบ และ " น้ำพุ " , อายุ 7 ปี ลูกชาย ถูกกวาดออกไป เป็นเวลาหลายปี , มุก , 2522 , จะไม่พูดของสึนามิมีคนถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่ช่วยให้น้องชายและน้องสาวของเธอ . นี้ ทำให้เธอรู้สึกผิดมาก เธอแค่ 9 และตกใจและหนีไป ฉันก็คงจะทำแบบเดียวกัน ตอน 9 ขวบ piidee
เมื่อได้ยินข่าวสึนามิ เธอรีบกลับบ้านเมื่อน้ำลดลงแล้วเธอสามารถให้กับหมู่บ้านของเธอ ทั้งหมู่บ้านหายไปเนื่องจากหมู่บ้านของเธอเป็นหินของโยนจากทะเล บ้านทุกหลังถูกแบน . มากกว่า 3 , 000 คน จากหมู่บ้านของเธอ ตายในวันนั้น หลายคนเป็นเด็กเล็กที่ไม่สามารถเอาชนะพลังกระชากอย่างฉับพลันของน้ำ .
ใครพบไข่มุก N ต้นไม้และพาเธอไปโรงพยาบาลท้องถิ่นที่ piidee คืนดีกับเธอ แต่ piidee devastated เพื่อไม่ทราบว่าลูกๆของเธออีกสองคนคือไม่เพียง แต่เป็นเธอประสบความผิดออกจากพวกเขาคนเดียววันนั้น แต่เธอก็ยังประสบกับความผิดที่เธอได้ย้ายไปอยู่ที่นั่น 9 เดือนก่อนสึนามิ วันนี้ เธอร้องให้ฉัน เธอบอกว่าลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเธอไม่ทำพลาดในการย้ายไปยังหมู่บ้านทะเล เธอยังกล่าวว่าเธออยู่ที่บ้าน เธอจะได้ช่วยเด็กให้ปลอดภัย
ผมเจอเธอที่ค่ายผู้ลี้ภัยที่มองเห็นโลกได้ตั้งพันกระโจมปั๊ป สีส้ม ประเทศไทยร้อน ประเทศไทยร้อนชื้น ฉันต้องรีบไปสบายของฉันเป็นฉันนั่งอยู่ใน piidee ซาวน่าของเต็นท์ ขณะที่เธอ sobbed ดะบนไหล่ของฉัน ผมจำได้ว่ามองเธอ และชี้ขึ้นแล้วกอดตัวเอง แล้วชี้ไปที่เธอเป็นวิธีการพยายามที่จะพูดว่า " พระเจ้ารักคุณ "ฉันอธิษฐานให้พระวิญญาณบริสุทธิ์แปล และ ให้รู้สึกถึงความรักของพระเจ้า ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในช่วงเดือนสวดมนต์มากกว่าเธอในภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาของเธอ สามของวันเหล่านั้นที่ฉันได้แปล อีก 29 , พระวิญญาณบริสุทธิ์และฉันอยู่ได้ด้วยตัวของเราเอง เราร้องด้วยกัน และเราก็เข้าใจกัน เป็นผู้หญิง เธอต้องการความรัก เธอต้องการใครสักคนที่จะดูแลเกี่ยวกับเธอพระเจ้าให้เขียนความปรารถนาในใจที่จะช่วยเธอในความทุกข์ยากของเธอ .
วันนี้ เธอถามฉันว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำเมื่อสิบปีก่อนที่ช่วยให้เธอมากที่สุด ผมถาม มันนั่งอยู่ในเต้นท์ร้อนของคุณอธิษฐานกับคุณ ? " ไม่ ฉันมีความคิดสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ผมรู้ว่าคุณเป็นคริสเตียนและคุณเก็บ pantomiming ว่าพระเจ้าทรงรักข้า แต่ข้าไม่ได้มีเงื่อนงำสิ่งที่คุณพูดถึง" มันเป็นอาหารที่ฉันซื้อให้คุณ และลูกสาว มุก ที่ช่วยให้คุณมาก " " ไม่ " " มันเป็นสมุดระบายสี ของเล่นผมมาให้มุก ? " " ไม่ " " มันเป็นสิ่งที่ฉันซื้อสำหรับบ้านของคุณที่ให้คุณหลังจากที่คุณออกจากค่ายผู้ลี้ภัย ? " " ไม่ " " มันเป็นเงินที่ฉันให้คุณเพื่อให้คุณสามารถได้รับกลับมาที่เท้าของคุณและอาจจะเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆที่ขายอาหาร" " ไม่ " " ได้โปรด , บอกฉันว่ามันเป็นเพราะนั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถจำจาก 10 ปีและ 2 สมอง surgeries ที่ผ่านมา "
" คุณคงไม่เข้าใจว่าผมเป็นลูกคนเดียว ฉันมีหนึ่งที่จะช่วยฉันตามหาลูกชายและลูกสาวที่ถูกซัดออกไปในทะเล คนอื่น ๆ มีสมาชิกในครอบครัวที่จะช่วยให้พวกเขา ฉันไม่สามารถทำมันคนเดียวคุณไปที่ห้องเก็บศพกับฉันวันแล้ววันเล่ามองศพของเด็กมากมายเพื่อให้เราสามารถระบุเชียงใหม่และน้ำพุ . ที่ช่วยให้ฉันมากที่สุด ฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมคนที่ไม่รู้จักผมจะต้องการอะไรที่น่ากลัวเลย คุณไม่รู้ว่าลูก ๆของฉัน คุณบอกฉันว่าคุณทำมันเพราะคุณรู้สึกว่า ความรักของพระเจ้า สำหรับฉันและมันไม่สำคัญว่า คุณไม่รู้จักผมคุณบอกว่าพระเจ้ารู้ว่าฉัน นั่นคือเมื่อฉันตัดสินใจว่า การเป็นคริสเตียนอาจเป็นสิ่งดี และบางที พระเจ้ามีจริง เพราะเขาส่งคุณมาช่วยผมตามหาศพของลูก ๆของฉัน ที่สำคัญกว่าสิ่งที่คุณให้ฉัน ที่แสดงออกมาว่าเธอสนใจจริงๆ หลายๆ คนเอาเงินมาให้ คุณมาเพื่อดูศพ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ . "
ว้าว บทเรียนที่เรียนรู้บางครั้งฉันติดเกินไปในโหมด " ตะวันตก " ช่วย " โอ้ เธอไม่มีบ้าน ไม่มีเสื้อผ้า อาหาร . . . . . . . ทั้งหมดที่เธอได้มีเสื้อผ้าอยู่บนหลังของเธอ ฉันซื้อบางอย่างของเธอ เธอไม่ได้ต้องการอะไร เธออยากให้ปิดในบทนี้และจะจัดงานศพให้ลูกๆของเธอ เกือบหนึ่งปีต่อมา ศพของลูกสาวอายุ 4 ปีของเธอ มีขึ้นที่ห้องเก็บศพเธอสามารถมีงานศพ
เธออายุ 7 ขวบ ลูกชาย น้ำพุ ไม่เคยไปที่ห้องดับจิต piidee , ยังคง , 10 ปีต่อมา ก็หวังว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอกล่าวว่า ศพของ 3000 บวกคนในหมู่บ้านของเธอในที่สุดนำไปให้กะวัดที่เก็บศพและระบุและอ้างว่า ยกเว้น . . . ร่างของน้ำพุ . เขาก็อายุ 17 ปีตอนนี้หัวใจ pidee แม่ก็ยังเจ็บปวด
เหล่านี้เป็นคำพูดที่เธอทิ้งไว้ให้ฉันวันนี้ :
" ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้จักพระเจ้า หนูจะได้ชีวิตใหม่ และช่วยให้ผมรู้จุดประสงค์ของชีวิตของฉัน วันนั้น ถ้าผมไม่เจอคุณและมาร์ธา ( แปล ) ผมก็ไม่ได้รู้จักพระเจ้าได้ และผมก็ยังมีความรู้สึกที่ไม่ดีเกี่ยวกับเด็กสองคนที่ถูกสึนามิทุกชีวิตของฉันพระเจ้าดูแลผมตลอดเวลา "
นี้เต็มเวลาที่พระเจ้าให้รู้สึกเหมือนเป็น " ออก " จากพระเจ้านั่นมันไม่เป็นไรสำหรับฉันที่จะกลับไปอเมริกาหลังจาก 13 ปี ( 3 ในจีนและในไทย ) ฉันที่ดินในแอตแลนตาในวันคริสต์มาสที่ไม่มีการวางแผนสำหรับอนาคต ไม่มี นี้เป็นบิตที่น่ากลัวผมจะได้เห็นนักประสาทวิทยากลางเดือนมกราคม เพื่อหารือเกี่ยวกับการผ่าตัดสมองของฉันไม่กู้คืนปัญหา
ขอบคุณคำอธิษฐานของคุณเพื่อสุขภาพของฉันและฉันทำตามที่พระเจ้านำขั้นตอนต่อไปของฉัน ถ้าคุณต้องการที่จะให้ " ถุงเท้า " อบอุ่นกองทุนคุณสามารถบริจาคผ่านทาง เช็คที่อยู่ด้านล่าง
ฉันในความซาบซึ้งสำหรับความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะสวดมนต์หรือการเงิน , ปีมันถูกขี่ในป่า และเป็นเหมือนพระเจ้าให้เรียบร้อยพระเจ้าฟังเหมือน piidee ชุมนุมที่จะเกิดขึ้นในนาทีสุดท้าย แม้ว่า กับพระเจ้า มันไม่เคย " นาทีสุดท้าย " . . . . . . . มากกว่าของที่สมบูรณ์แบบ " นาที " .
ฉันมีเวลาที่ยอดเยี่ยมที่ให้บริการในต่างประเทศ ฉันต้องเหงาเวลาทำงานในต่างประเทศ ฉันมีการยืดเวลาให้บริการในต่างประเทศฉันได้ดูน่าเกรงขาม เป็นคนที่สวดมนต์รับพระคริสต์ ผมได้ดู ( และกลิ่น ) กับ สงบ สงบ ที่ เกินกว่าความเข้าใจทั้งหมดที่พันศพ แท้จริงอยู่ในดวงอาทิตย์ร้อนกลางแจ้งบนพื้นวัด ผมมีประสบการณ์ที่พระเจ้าสันติภาพในระดับเหนือธรรมชาติเมื่อฉันก็สามารถที่จะคิดเกี่ยวกับจะได้รับการผ่าตัดสมอง เหมือนผมกำลังจะไปที่ร้านครับพระเจ้าให้ผมมาก สันติภาพ เรื่องผ่าตัด " โอเค ผมจะรับการผ่าตัดสมอง " จริงๆมีความเข้มต่ำเช่นเดียวกับถ้าผมพูดว่า " โอเค ผมจะเก็บ ฉันจริงจัง ฉันคิดถึงโรงงานชีสเค้กอร่อย ( ผมพูดจริงๆนะ ฉันเบื่อข้าว ฉันมีขึ้นลึกมิตรภาพกับคนไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ในรูปแบบมิตรภาพกับไม่มีอะไรเกี่ยวกับสถานะของคุณ สัญชาติ เพศ วัย ความแตกต่างในศาสนา หรือวัฒนธรรมต่างๆ ฉันเคยคิดว่าฉันไม่สามารถเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่ฉัน ที่สำคัญคือ คุณมีความรักของพระเจ้าอยู่ภายในคุณ กับความรักของเขา ไม่มีอุปสรรค ตอนนี้พิจารณาบางส่วนนับถือศาสนาพุทธ , คนจรจัด , คนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมกับพื้นดินและคนที่ให้ฉันแมลงทอดกินเป็นบางส่วนของเพื่อนสนิท เพื่อนในด้านนี้ของโลก ผมขออธิษฐานให้ผมได้มีเพื่อนแบบนั้นอีกฝั่งของโลก พระเจ้าได้ทรงนำผมครึ่งทางรอบโลกเป็นเวลาหลายปีเพื่อสอนฉันเรื่องความรักของเขา ผมเดาว่าผมดื้อเกินไปที่จะ " ได้รับมัน " ในโซนความสะดวกสบายของฉันของอเมริกา
ขอบคุณสำหรับความรักฉันผ่านปีและน้ำตาฉันหวังว่า ฉันกลับดีกว่า
" เต็ม "
เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม จะเป็นสิบปีของประเทศไทยคลื่นสึนามิที่พระเจ้าช่วยผมจาก นั่นคือเรื่องที่พระเจ้าน่ากลัวสำหรับครั้งต่อไป นี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับ piidee . หล่อนเป็นคนไทยคนแรกที่ผมเคยปรนนิบัติ . หล่อนเป็นคนไทยคนแรกที่พระเจ้านำฉันมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเธออาจเป็นครั้งสุดท้ายของคนไทยที่ผมได้มีโอกาสเป็นรัฐมนตรีตั้งแต่ผมย้ายกลับมาที่อเมริกา ฉันไม่ได้เห็นเธอเกือบสิบปี พระเจ้า แค่พาเธอกลับเข้ามาในชีวิตของฉัน ข้างล่างนี้คือเรื่องราวที่มีประสิทธิภาพ .
เธอมาหาฉันวันนี้ในน้ำตา เธอบอกว่า เธอได้อธิษฐานให้สามารถเข้าถึงฉันได้เป็นเวลาถึง 10 ปี เธอคิดว่าฉันยังคงอาศัยอยู่ในประเทศจีนเมื่อเราเจอกันในผลพวงของสึนามิ 2004 , ฉันพูดไม่ไทย และเธอก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ มีหลายเรื่องที่ข้าไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอ วันนี้เราพูดภาษาไทย 6 ชั่วโมงหน้า ว้าว ผมเข้าใจมากขึ้น ตอนนี้ .
เมื่อฉันได้พบกับเธอ เธอเสียใจอย่างมาก ร้องไห้ เสียงครวญคราง เสียงสะอื้นอีก อย่างไม่หยุดยั้ง . . สำลักสะอื้นของเธอเธอเพิ่งย้ายไปอยู่ ภาคใต้ 9 เดือนก่อนสึนามิ เธออาศัยอยู่ในบ้านในหมู่บ้านซีเมนต์ขนาดใหญ่กับเด็ก 3 ของเธอ อยู่ติดทะเล ชื่อของหมู่บ้านคือ " บ้านน้ำเค็ม " ซึ่งแปลว่า " บ้านน้ำเค็ม " หรือ " หมู่บ้านทะเล " เธออยู่ที่บ้านกับเด็ก 3 เธอในตอนเช้าเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2547 เธอเป็นคนงานขูดได้รับโดยเพื่อนโทรหาเธอและบอกเธอเรื่องงานนอกบ้านทาสีบ้าน เธอรีบคว้าโอกาสที่จะได้รับเงินสดบางส่วน เพื่อเลี้ยงครอบครัว เธอทิ้งลูกของเธออายุ 3 , 4 , 7 และ 9 บ้านคนเดียวตอนเช้า
ตอน 10 โมงเช้า สึนามิเข้าชม ทั้งหมู่บ้านของเธอถูกเช็ดออกเพราะมันอยู่ใกล้กับทะเล ผู้รอดชีวิตหนีเพื่อความปลอดภัย และยึดติดกับต้นไม้เด็กหลายคนตายเพราะพวกเขาไม่สามารถหนีน้ำ " ไข่มุก " เธอ 9 ขวบวิ่งกลัวและยึดติดกับต้นไม้ 6 ชั่วโมง ในขณะที่น้ำทะลักในอ่างด้านล่างของเธอ " เชียงใหม่ " , ลูกสาววัย 4 ขวบ และ " น้ำพุ " , อายุ 7 ปี ลูกชาย ถูกกวาดออกไป เป็นเวลาหลายปี , มุก , 2522 , จะไม่พูดของสึนามิมีคนถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่ช่วยให้น้องชายและน้องสาวของเธอ . นี้ ทำให้เธอรู้สึกผิดมาก เธอแค่ 9 และตกใจและหนีไป ฉันก็คงจะทำแบบเดียวกัน ตอน 9 ขวบ piidee
เมื่อได้ยินข่าวสึนามิ เธอรีบกลับบ้านเมื่อน้ำลดลงแล้วเธอสามารถให้กับหมู่บ้านของเธอ ทั้งหมู่บ้านหายไปเนื่องจากหมู่บ้านของเธอเป็นหินของโยนจากทะเล บ้านทุกหลังถูกแบน . มากกว่า 3 , 000 คน จากหมู่บ้านของเธอ ตายในวันนั้น หลายคนเป็นเด็กเล็กที่ไม่สามารถเอาชนะพลังกระชากอย่างฉับพลันของน้ำ .
ใครพบไข่มุก N ต้นไม้และพาเธอไปโรงพยาบาลท้องถิ่นที่ piidee คืนดีกับเธอ แต่ piidee devastated เพื่อไม่ทราบว่าลูกๆของเธออีกสองคนคือไม่เพียง แต่เป็นเธอประสบความผิดออกจากพวกเขาคนเดียววันนั้น แต่เธอก็ยังประสบกับความผิดที่เธอได้ย้ายไปอยู่ที่นั่น 9 เดือนก่อนสึนามิ วันนี้ เธอร้องให้ฉัน เธอบอกว่าลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเธอไม่ทำพลาดในการย้ายไปยังหมู่บ้านทะเล เธอยังกล่าวว่าเธออยู่ที่บ้าน เธอจะได้ช่วยเด็กให้ปลอดภัย
ผมเจอเธอที่ค่ายผู้ลี้ภัยที่มองเห็นโลกได้ตั้งพันกระโจมปั๊ป สีส้ม ประเทศไทยร้อน ประเทศไทยร้อนชื้น ฉันต้องรีบไปสบายของฉันเป็นฉันนั่งอยู่ใน piidee ซาวน่าของเต็นท์ ขณะที่เธอ sobbed ดะบนไหล่ของฉัน ผมจำได้ว่ามองเธอ และชี้ขึ้นแล้วกอดตัวเอง แล้วชี้ไปที่เธอเป็นวิธีการพยายามที่จะพูดว่า " พระเจ้ารักคุณ "ฉันอธิษฐานให้พระวิญญาณบริสุทธิ์แปล และ ให้รู้สึกถึงความรักของพระเจ้า ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในช่วงเดือนสวดมนต์มากกว่าเธอในภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาของเธอ สามของวันเหล่านั้นที่ฉันได้แปล อีก 29 , พระวิญญาณบริสุทธิ์และฉันอยู่ได้ด้วยตัวของเราเอง เราร้องด้วยกัน และเราก็เข้าใจกัน เป็นผู้หญิง เธอต้องการความรัก เธอต้องการใครสักคนที่จะดูแลเกี่ยวกับเธอพระเจ้าให้เขียนความปรารถนาในใจที่จะช่วยเธอในความทุกข์ยากของเธอ .
วันนี้ เธอถามฉันว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำเมื่อสิบปีก่อนที่ช่วยให้เธอมากที่สุด ผมถาม มันนั่งอยู่ในเต้นท์ร้อนของคุณอธิษฐานกับคุณ ? " ไม่ ฉันมีความคิดสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ผมรู้ว่าคุณเป็นคริสเตียนและคุณเก็บ pantomiming ว่าพระเจ้าทรงรักข้า แต่ข้าไม่ได้มีเงื่อนงำสิ่งที่คุณพูดถึง" มันเป็นอาหารที่ฉันซื้อให้คุณ และลูกสาว มุก ที่ช่วยให้คุณมาก " " ไม่ " " มันเป็นสมุดระบายสี ของเล่นผมมาให้มุก ? " " ไม่ " " มันเป็นสิ่งที่ฉันซื้อสำหรับบ้านของคุณที่ให้คุณหลังจากที่คุณออกจากค่ายผู้ลี้ภัย ? " " ไม่ " " มันเป็นเงินที่ฉันให้คุณเพื่อให้คุณสามารถได้รับกลับมาที่เท้าของคุณและอาจจะเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆที่ขายอาหาร" " ไม่ " " ได้โปรด , บอกฉันว่ามันเป็นเพราะนั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถจำจาก 10 ปีและ 2 สมอง surgeries ที่ผ่านมา "
" คุณคงไม่เข้าใจว่าผมเป็นลูกคนเดียว ฉันมีหนึ่งที่จะช่วยฉันตามหาลูกชายและลูกสาวที่ถูกซัดออกไปในทะเล คนอื่น ๆ มีสมาชิกในครอบครัวที่จะช่วยให้พวกเขา ฉันไม่สามารถทำมันคนเดียวคุณไปที่ห้องเก็บศพกับฉันวันแล้ววันเล่ามองศพของเด็กมากมายเพื่อให้เราสามารถระบุเชียงใหม่และน้ำพุ . ที่ช่วยให้ฉันมากที่สุด ฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมคนที่ไม่รู้จักผมจะต้องการอะไรที่น่ากลัวเลย คุณไม่รู้ว่าลูก ๆของฉัน คุณบอกฉันว่าคุณทำมันเพราะคุณรู้สึกว่า ความรักของพระเจ้า สำหรับฉันและมันไม่สำคัญว่า คุณไม่รู้จักผมคุณบอกว่าพระเจ้ารู้ว่าฉัน นั่นคือเมื่อฉันตัดสินใจว่า การเป็นคริสเตียนอาจเป็นสิ่งดี และบางที พระเจ้ามีจริง เพราะเขาส่งคุณมาช่วยผมตามหาศพของลูก ๆของฉัน ที่สำคัญกว่าสิ่งที่คุณให้ฉัน ที่แสดงออกมาว่าเธอสนใจจริงๆ หลายๆ คนเอาเงินมาให้ คุณมาเพื่อดูศพ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ . "
ว้าว บทเรียนที่เรียนรู้บางครั้งฉันติดเกินไปในโหมด " ตะวันตก " ช่วย " โอ้ เธอไม่มีบ้าน ไม่มีเสื้อผ้า อาหาร . . . . . . . ทั้งหมดที่เธอได้มีเสื้อผ้าอยู่บนหลังของเธอ ฉันซื้อบางอย่างของเธอ เธอไม่ได้ต้องการอะไร เธออยากให้ปิดในบทนี้และจะจัดงานศพให้ลูกๆของเธอ เกือบหนึ่งปีต่อมา ศพของลูกสาวอายุ 4 ปีของเธอ มีขึ้นที่ห้องเก็บศพเธอสามารถมีงานศพ
เธออายุ 7 ขวบ ลูกชาย น้ำพุ ไม่เคยไปที่ห้องดับจิต piidee , ยังคง , 10 ปีต่อมา ก็หวังว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอกล่าวว่า ศพของ 3000 บวกคนในหมู่บ้านของเธอในที่สุดนำไปให้กะวัดที่เก็บศพและระบุและอ้างว่า ยกเว้น . . . ร่างของน้ำพุ . เขาก็อายุ 17 ปีตอนนี้หัวใจ pidee แม่ก็ยังเจ็บปวด
เหล่านี้เป็นคำพูดที่เธอทิ้งไว้ให้ฉันวันนี้ :
" ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้จักพระเจ้า หนูจะได้ชีวิตใหม่ และช่วยให้ผมรู้จุดประสงค์ของชีวิตของฉัน วันนั้น ถ้าผมไม่เจอคุณและมาร์ธา ( แปล ) ผมก็ไม่ได้รู้จักพระเจ้าได้ และผมก็ยังมีความรู้สึกที่ไม่ดีเกี่ยวกับเด็กสองคนที่ถูกสึนามิทุกชีวิตของฉันพระเจ้าดูแลผมตลอดเวลา "
นี้เต็มเวลาที่พระเจ้าให้รู้สึกเหมือนเป็น " ออก " จากพระเจ้านั่นมันไม่เป็นไรสำหรับฉันที่จะกลับไปอเมริกาหลังจาก 13 ปี ( 3 ในจีนและในไทย ) ฉันที่ดินในแอตแลนตาในวันคริสต์มาสที่ไม่มีการวางแผนสำหรับอนาคต ไม่มี นี้เป็นบิตที่น่ากลัวผมจะได้เห็นนักประสาทวิทยากลางเดือนมกราคม เพื่อหารือเกี่ยวกับการผ่าตัดสมองของฉันไม่กู้คืนปัญหา
ขอบคุณคำอธิษฐานของคุณเพื่อสุขภาพของฉันและฉันทำตามที่พระเจ้านำขั้นตอนต่อไปของฉัน ถ้าคุณต้องการที่จะให้ " ถุงเท้า " อบอุ่นกองทุนคุณสามารถบริจาคผ่านทาง เช็คที่อยู่ด้านล่าง
ฉันในความซาบซึ้งสำหรับความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะสวดมนต์หรือการเงิน , ปีมันถูกขี่ในป่า และเป็นเหมือนพระเจ้าให้เรียบร้อยพระเจ้าฟังเหมือน piidee ชุมนุมที่จะเกิดขึ้นในนาทีสุดท้าย แม้ว่า กับพระเจ้า มันไม่เคย " นาทีสุดท้าย " . . . . . . . มากกว่าของที่สมบูรณ์แบบ " นาที " .
ฉันมีเวลาที่ยอดเยี่ยมที่ให้บริการในต่างประเทศ ฉันต้องเหงาเวลาทำงานในต่างประเทศ ฉันมีการยืดเวลาให้บริการในต่างประเทศฉันได้ดูน่าเกรงขาม เป็นคนที่สวดมนต์รับพระคริสต์ ผมได้ดู ( และกลิ่น ) กับ สงบ สงบ ที่ เกินกว่าความเข้าใจทั้งหมดที่พันศพ แท้จริงอยู่ในดวงอาทิตย์ร้อนกลางแจ้งบนพื้นวัด ผมมีประสบการณ์ที่พระเจ้าสันติภาพในระดับเหนือธรรมชาติเมื่อฉันก็สามารถที่จะคิดเกี่ยวกับจะได้รับการผ่าตัดสมอง เหมือนผมกำลังจะไปที่ร้านครับพระเจ้าให้ผมมาก สันติภาพ เรื่องผ่าตัด " โอเค ผมจะรับการผ่าตัดสมอง " จริงๆมีความเข้มต่ำเช่นเดียวกับถ้าผมพูดว่า " โอเค ผมจะเก็บ ฉันจริงจัง ฉันคิดถึงโรงงานชีสเค้กอร่อย ( ผมพูดจริงๆนะ ฉันเบื่อข้าว ฉันมีขึ้นลึกมิตรภาพกับคนไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ในรูปแบบมิตรภาพกับไม่มีอะไรเกี่ยวกับสถานะของคุณ สัญชาติ เพศ วัย ความแตกต่างในศาสนา หรือวัฒนธรรมต่างๆ ฉันเคยคิดว่าฉันไม่สามารถเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่ฉัน ที่สำคัญคือ คุณมีความรักของพระเจ้าอยู่ภายในคุณ กับความรักของเขา ไม่มีอุปสรรค ตอนนี้พิจารณาบางส่วนนับถือศาสนาพุทธ , คนจรจัด , คนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมกับพื้นดินและคนที่ให้ฉันแมลงทอดกินเป็นบางส่วนของเพื่อนสนิท เพื่อนในด้านนี้ของโลก ผมขออธิษฐานให้ผมได้มีเพื่อนแบบนั้นอีกฝั่งของโลก พระเจ้าได้ทรงนำผมครึ่งทางรอบโลกเป็นเวลาหลายปีเพื่อสอนฉันเรื่องความรักของเขา ผมเดาว่าผมดื้อเกินไปที่จะ " ได้รับมัน " ในโซนความสะดวกสบายของฉันของอเมริกา
ขอบคุณสำหรับความรักฉันผ่านปีและน้ำตาฉันหวังว่า ฉันกลับดีกว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- มัณฑนากร
- Frank Nicoletti, the head hawk-counter a
- BLOG
- ฉันจะเดินออกจากเพื่อนเพื่อคุยกับคุณ
- ว้าว มันเจ๋งจัง ผมก็พึ่งรู้ความหมายของคำ
- who is this
- Tertiary
- การวางแผนกำหนดเป้าหมายของแต่ละเดือน
- I look fat
- It was like a miracle," said Dr. Moerdle
- BLOG
- สัปดา
- เเป้งสาลี
- เพื่อที่จะได้ตอบแทนบุญคุณของคุณตาคุณยายแ
- ทำให้มีอารมณ์ฉุนเฉียว
- Ingredients* 12 medium-size shrimps* 10
- เมื่อสามเดือนที่แล้วในโรงแรมเป็นงานเลี้ย
- have a Happy Birthday, Request have ston
- เห้ย!
- การเดินทางง่ายมาก
- The helper is caring and generous. This
- คุณคือเพื่อนคนแรกของผม
- Publish
- ใส่เสื้อลายดอก
