‘Why are you wearing my shirt?’Shin

‘Why are you wearing my shirt?’

Shin Hye’s cheeks reddened. ‘Uhhhh. I don’t know,’ she replied shyly.

‘Aigooooo, stop being cute. Come on, tell me why. I’m sure you have hundreds of other shirts in your closet.’

Shin Hye looked down once more, still unable to hold Min Ho’s gaze. ‘Promise you won’t laugh?’

‘I promise.’

‘You know, uhm, how in the movies and TV shows, girls wear their boyfriend’s clothes and stuff? I’ve always wanted to try it out, but I never had a boyfriend ‘til now. So the situation presented itself and I just took it…’

Min Ho stifled a laugh.

Shin Hye glared at him. ‘YA! I SAID NO LAUGHING!’ She hit his chest and tried to wiggle her way out again, failing miserably still. She sighed in defeat. ‘I know, I know. It’s lame, laugh all you want.’

‘I’m not laughing because it’s lame. I’m laughing because it’s cute.’ He kissed Shin Hye’s cheek lightly, making her blush. ‘And sweet.’ He proceeded to kiss the other cheek. ‘Oh, and good morning.’ He gave her a soft peck on the lips.

Shin Hye pushed herself off him, pouting. This time, he let her go. Holding her close like that made him subconsciously recall scenes from last night and he wasn’t sure if he had enough restraint not to do anything. He saw Shin Hye look down again; he initially thought she was still shying away from him, but strangely, he noticed that she studied him from the waist up. Her gaze stopped on his face, and a mischievous smirk played on her lips. ‘Uhh, I’ll change now.’ She raked her hand through her hair and walked away hurriedly.

What was that?

‘Oy, what’s with the smile?’ He called out to her before she could enter her room.

She stopped and looked back. ‘I’m wearing this for another reason.’ Shin Hye scanned Min Ho again from head to toe. ‘To look at you like that in broad daylight.’ It was her turn to give him a cheeky smile before swiftly opening the door to her room and going inside.

It took a while before Min Ho understood what she meant. He looked down at himself, wearing nothing else but faded jeans that hung low. He threw his head back in laughter. I guess I’m not the only pyuntae here.

When Shin Hye went out of her room, she was wearing her own T-shirt now, her hair in a high ponytail. Min Ho was leaning on the table, waiting for her. When she entered, he stood up straight and put his hands on his waist, as if striking a pose. Shin Hye furrowed her brows in curiosity as she extended her hand to give him his shirt back. Instead of taking it from her, Min Ho stretched out his arms slowly, pretending to yawn. He flexed his muscles, his upper body now in Shin Hye’s full view. He also bent his neck from side to side before resting his hands on his waist again, finishing off with a flirtatious look on his face.

‘Uhm. What are you doing?’ Shin Hye asked, pursing her lips to keep herself from smiling.

Min Ho sighed and gave her a naughty stare. ‘I feel objectified somehow, but if it’s for you, then I don’t mind. You can keep the shirt.’ He pushed Shin Hye’s hand away and sat down. ‘I knew I went into training for good reason,’ he mumbled to himself as he eyed his arms.

Shin Hye couldn’t hold it in anymore and chuckled. ‘Oppa, just wear the shirt. You’re going to get sick like that,’ she laid it down on the table before turning to the food on the stove.

Min Ho snickered, grabbed the shirt, and put it on. He noticed that it smelled differently, traces of her scent stuck. He tried to block the pervy thoughts that were about to flood his mind. Keep it together. He smiled and put his elbows on the table, his chin propped on his palm. He watched Shin Hye’s back as she prepared breakfast. Her neck was glistening, caused perhaps by fire from the stove. She was wearing a loose shirt, but he can imagine her silhouette underneath the fabric. His gaze trailed down until they reached her shapely legs, which were shown off perfectly by shorts that were too tight and short for comfort.

He closed his eyes and shook his head. ‘Too much, too much,’ he stood up gracelessly, the chair making a grating noise against the floor. Shin Hye turned around and saw Min Ho’s bothered expression. ‘Are you okay, oppa?’

‘Uhh,’ he scratched his head. No I’m not. This is driving me crazy. ‘Have you seen my phone?’

‘Ahh,’ her face lit up in recognition. ‘It’s on the coffee table. It rang a few times, but I didn’t want to wake you.’

She turned back to what she was doing after pointing to the living room. Min Ho walked over to the couch, sensing the need to be at least a few meters away from Shin Hye for now. He ought to steady his heart rate or he’ll end up acting like a crazed man during breakfast.

He grabbed his phone from the table and swiped the screen. He frowned – nine missed calls, all from his manager. There were several messages from him, too. He looked at the time and dialled his manager’s number. After barely one ring, the ahjussi answered.

‘Where are you? I’ve been calling and texting you.’ His gruff voice filled Min Ho’s ears.

‘Hyung, you know where I am. It’s nowhere near call time. I have four hours left.’

‘No, you don’t. You have one hour left. Rehearsals were re-scheduled earlier to make way for an interview and pictorial this afternoon.’

Min Ho didn’t like what he just heard. ‘I’ve told President Jang over and over that I don’t appreciate it when last-minute appointments are added to my schedule. I’m working hard enough as it is. I can’t even count anymore how many times I’ve been on a plane in the last month.’

‘You had a rest day yesterday. And you’re not working now, are you?’ His manager snapped back, a hint of sarcasm in his voice.

‘What?!’ Min Ho raised his voice, enraged. ‘Hyung, I really don’t want to get into this with you because I know you’re just following orders. You of all people should know how tough this is for me. What little time I have for myself, I want to enjoy. Please don’t make resent my job,’ he said firmly. ‘If that interview was just added today, then that means that interview can be cancelled. I’ll see you in four hours.’ He hung up and turned his phone off. Closing his eyes, he massaged his temples with his fingers. If he had received that phone call a month ago, he would have nodded and accepted it, albeit begrudgingly. But he wasn’t going to do that now. Not when Shin Hye was in the kitchen making breakfast for him. Not when he was infinitely happier in her apartment just with her, instead of being in front of a camera or thousands of people shouting his name.

He turned around, and Shin Hye was already by the couch – a look of worry in her eyes. ‘Oppa, what’s going on?’

Min Ho stepped closer and put a reassuring hand on her shoulder. ‘It’s nothing. Don’t worry about it.’

‘Are you sure? It sounded like you were having a fight with your manager. Is everything alright?’ Her expression fell. ‘Do you… have to leave?’

‘No, no,’ he lifted her chin up. ‘I’m not leaving. He just reminded me that I have rehearsals this afternoon.’ He flashed her a smile. ‘I’m starving. Is breakfast ready yet?’

She nodded tentatively. ‘Let’s eat, oppa.’

They were seated in front of each other, Min Ho staring down at the food. He was still trying to calm down after that phone call. As much as he didn’t want it to ruin his morning with Shin Hye, it really bothered him. How can his manager say something like that? Like he was slacking off? Even horses get more rest than I do. He sighed heavily before grabbing his spoon and scooping a mouthful of rice from his bowl. He chewed angrily then looked up to meet Shin Hye’s eyes. She hasn’t touched her food and instead, was observing him closely.

‘Why aren’t you eating?’ He asked, his voice a little rougher than it should have been.

‘Oppa, if you really have to go, I don’t mind…’

‘Shin Hye, please. Not you, too.’ He said firmly, cutting her off. She winced visibly at his gruff tone. She didn’t say anything else and picked up her chopsticks.

Min Ho took one look at the devastated expression on Shin Hye’s face and was flooded with guilt. She didn’t deserve that attitude, not today. He stood up right away, and walked over to her side of the table. He got down on one knee beside her chair and took her hand in his. ‘I’m sorry, I’m sorry,’ he said earnestly. ‘I didn’t mean to be harsh,’ he placed a lingering kiss on her hand. He looked up at her, his eyes rueful. ‘I’m really not going anywhere, okay? I’ll stay here for as long as you want.’

Shin Hye’s eyes were gleaming, obviously shaken, but she smiled warmly. ‘Please stay.’

Min Ho rose and swooped in for a kiss, with almost the same intensity as he did the night before. He put his hand on her cheek, lifting her face up, and gently sucked on her lower lip. Shin Hye must have held her breath because after a while, she let out a ragged gasp. Min Ho broke away and whispered on her ear. ‘Shall we have breakfast elsewhere?’

Shin Hye opened her eyes and blinked several times, her mouth parted slightly. When she saw the glint in Min Ho’s eyes, she came back to her senses and hit him hard. ‘YAA!’

‘Ahh wae?’ Min Ho took a step back and rubbed his arm. ‘It was just a suggestion,’ he said glumly, wrinkling his nose.

‘Aish,’ she growled. ‘Eat. I woke up early just to cook, you know.’

Min Ho smiled before taking a seat again. ‘Thank you.’

As they ate in silence, Min Ho kept his eyes on Shin Hye. He observed her eat as he ate – the way her lips moved as she chewed, and how cute her puffy cheeks looked when her mouth was full. She was obviously aware of this and tried her best to avoid his gaze. A few minutes later, she finally looked up at him and caught his eyes. ‘Can you stop?’

Min Ho’s eyes widened in mock surprise, a smile playing on his lips. ‘What did I do this time? I’m just enjoying breakfast. Every bite.’ He picked up one of th

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ทำไมคุณใส่เสื้อของฉัน "

แก้ม shin Hye reddened ' Uhhhh ฉันไม่รู้ เธอตอบกลับ shyly ด้วย

'Aigooooo หยุดกำลังน่ารัก โธ่ บอกฉันทำไม ผมแน่ใจว่า คุณมีหลายร้อยอื่น ๆ เสื้อในตู้เสื้อผ้าของคุณ '

Shin Hye มองลงเมื่อมากขึ้น ยังคงสามารถเก็บสายตานาทีโฮจิมินห์ 'สัญญาว่า คุณจะหัวเราะหรือไม่'

'ฉันสัญญา '

' คุณทราบ uhm วิธีในภาพยนตร์และโทรทัศน์ หญิงสวมเสื้อผ้าและสิ่งของแฟนของพวกเขา ฉันเคยอยากจะลองมันออกมา แต่ไม่เคยมีแฟนแบบนี้ ดังนั้นสถานการณ์ที่นำเสนอตัวเอง และฉันเพียงแค่เอามัน... '

นาทีโฮ stifled หัวเราะ

Shin Hye glared ที่เขา ' ยา ผมพูดไม่หัวเราะ!' เธอตีหน้าอกของเขา และพยายาม wiggle ตาเธออีกครั้ง ไม่สามารถเป็นท่ายัง เธอถอนหายใจในความพ่ายแพ้ ' ฉันรู้ ฉันรู้ว่า มันเป็นง่อย หัวเราะทั้งหมดที่คุณต้องการ '

"ฉันกำลังหัวเราะ เพราะเป็นง่อย ฉันกำลังหัวเราะได้น่ารัก ' เขารั้ง Shin Hye แก้มเบา ๆ ทำให้เธอหน้าแดง "แล้วหวาน' เขาครอบครัวจะจูบแก้ม 'โอ้ และสวัสดี' เขาให้เธอเป็กเบาบนริมฝีปาก

Shin Hye ผลักตัวเองออกจากเขา pouting เวลานี้ เขาให้เธอไป จับเธอปิดเช่นเดียวกับที่ทำให้เขา subconsciously ฉากเรียกคืนจากเมื่อคืน และเขาไม่แน่ใจว่าเขามีความยับยั้งชั่งใจพอไม่ต้องทำอะไร เขาเห็น Shin Hye ดูอีก เขาเริ่มคิดว่า เธอยังคงถูก shying จากเขา แต่แพงกว่า เขาสังเกตเห็นว่า เขาเรียนเขาจากพุงขึ้น หยุดสายตาของเธอบนใบหน้าของเขา และเกเรซนเล่นบนริมฝีปากของเธอ ' เสียหาย ฉันจะเปลี่ยนตอนนี้ ' เธอ raked มือของเธอ โดยผม และเดินไปรีบ

อะไรนะ?

'Oy สิ่งที่ดีหรือไม่' เขาเรียกเธอก่อนที่เธอสามารถป้อนห้องเธอ

เธอหยุด และมองย้อนกลับ 'ฉันก็สวมใส่นี้ด้วยเหตุผลอื่น' ชิน Hye สแกนนาทีโฮจิมินห์อีกครั้งตั้งแต่หัวจรดเท้า ' ดูคุณเช่นเดียวกับที่กว้างตามฤดูกาล' ก็เปิดของเธอเพื่อให้เขายิ้ม cheeky ก่อนเปิดประตูของห้องพักและภายในไปอย่างรวดเร็ว

เอาในขณะก่อนที่โฮจิมินห์แล้วเข้าใจสิ่งที่เธอตั้งใจ เขามองลงที่ตัวเอง สวมใส่อะไรแต่กางเกงยีนส์ซีดที่แขวนต่ำ เขาโยนหัวของเขากลับหัวเราะ ฉันเดาฉันไม่เฉพาะ pyuntae นี่.

เมื่อ Shin Hye ออกจากห้องของเธอ เธอสวมเสื้อยืดของเธอเองตอนนี้ ผมของเธอใน ponytail สูง โฮจิมินห์นาทีถูกพิงบนตาราง รอเธอ เมื่อเธอใส่ เขายืนขึ้นตรง และวางมือบนเอว ถ้าก่อให้เกิดความโดดเด่น ชิน Hye furrowed ผู้ชมเธอในอยากเป็นเธอขยายมือของเธอไปให้เขาหลังเสื้อของเขา แทนที่จะทำจากเธอ โฮจิมินห์แล้วเหยียดแขนของเขาช้า หลอกหาว เขา flexed กล้ามเนื้อของเขา ร่างกายของเขาบนใน Shin Hye วิว เขายังงอคอของเขาจากด้านข้างก่อนวางมือบนเอวของเขาอีกครั้ง จบปิด มีลักษณะเจ้าชู้หน้า

'Uhm กำลังทำอะไรอยู่? " Hye ชินที่ถาม ที่ pursing ริมฝีปากของเธอเพื่อให้ตัวเองยิ้ม

นาทีโฮถอนหายใจ และให้เธอจ้องซน ' ฉันรู้สึก objectified อย่างใด แต่ถ้าเป็นคุณ แล้วกินไม่ คุณสามารถทำให้เสื้อเชิ้ตได้ ' เขาผลักมือ Shin Hye ออก และนั่งลง 'ฉันรู้ว่า ฉันไปเข้าฝึกอบรมสำหรับเหตุผลที่ดี เขา mumbled ตนเองเป็นเขาตาแขนของเขา

Shin Hye ไม่สามารถค้างไว้ได้อีกต่อไป และเบา ๆ ' Oppa สวมใส่เพียงเสื้อเชิ้ต คุณจะได้รับป่วยเช่นนั้น เธอวางมันลงบนโต๊ะก่อนจะเปิดอาหารบนเตา

นาทีโฮ snickered คว้าเสื้อ และใส่ไว้ใน เขาสังเกตเห็นว่า มันกลิ่นต่าง ร่องรอยของกลิ่นของเธอติดอยู่ เขาพยายามบล็อกคิด pervy ที่จะน้ำท่วมจิตใจของเขา เก็บไว้ด้วยกัน เขายิ้ม และใส่ข้อของเขาบนโต๊ะ ชิ้นของเขาร่วมกับปาล์มของเขา เขาดู Shin Hye กลับเป็นเธอเตรียมอาหารเช้า คอของเธอถูกอันดามันอย่างแท้จริง บางทีสาเหตุไฟจากเตา เธอสวมเสื้อหลวม แต่เขาสามารถจินตนาการรูปเงาดำของเธอใต้ผ้า สายตาของเขา trailed ลงจนกว่าจะถึงเธอขาโปร่ง ซึ่งได้แสดงออกอย่างกางเกงขาสั้นที่สั้นสำหรับ และแน่นเกินไปจึงได้

เขาปิดตาของเขา และจับหัวของเขา เขา 'มากเกินไป มากเกินไป ยืนค่า gracelessly เก้าอี้ทำเสียง grating กับพื้น Hye ชินหันไปรอบ ๆ และเห็นนาทีโฮจิมินห์ขิมนิพจน์ 'รึไร oppa'

'เสียหาย เขามีรอยขีดข่วนการพระเศียร ไม่ฉันไม่ นี้คือการขับรถฉันบ้า 'มีคุณเห็นโทรศัพท์ของฉัน"

'ตื่นเต้น ใบหน้าสว่างขึ้นในการรับรู้ ' อยู่บนโต๊ะกาแฟ มันรังบางครั้ง แต่ไม่อยากจะปลุกคุณ '

เธอหันกลับไปเธอถูกทำหลังจากการชี้ไปยังห้องนั่งเล่น โฮจิมินห์นาทีเดินไปยังนอน ไร้สายจำเป็นต้องเป็นน้อยไม่กี่เมตรจาก Shin Hye ตอนนี้ ควรจะคงที่อัตราการเต้นหัวใจของเขา หรือเขาจะได้ทำหน้าที่เหมือนคนคลั่งในช่วงเช้า

เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากตาราง และรูดหน้าจอ เขา frowned – เก้าพลาดโทรศัพท์ ทั้งหมดจากผู้จัดการของเขา มีหลายข้อความจากเขา เกินไป เขามองดูเวลา และ dialled หมายเลขของผู้จัดการของเขา หลังจากแทบหนึ่งแหวน ahjussi ที่ตอบ

' อยู่ไหน ฉันได้รับโทรศัพท์และ texting คุณ ' เสียงลักษณะของเขากรอกหูนาทีโฮจิมินห์

'Hyung คุณรู้ว่าฉันอยู่ กินเป็นเวลาโทร มีสี่ชั่วโมงข้าพเจ้า '

' ไม่ คุณไม่ คุณหนึ่งชั่วโมงปล่อย Rehearsals ถูกจัดกำหนดการใหม่ก่อนหน้านี้เพื่อให้วิธีการสัมภาษณ์และการใช้ภาพประกอบการบ่ายนี้ '

นาทีโฮไม่ได้ชอบอะไรเขาเพียงได้ยิน ' ฉันเคยบอกว่า Jang ประธานเล่าว่า ฉันไม่ขอบคุณได้เมื่อมีเพิ่มนาทีสุดท้ายการนัดหมายตารางเวลาของฉัน ฉันทำงานหนักพอก็ ไม่สามารถจะนับอีกกี่ครั้งที่ฉันได้รับบนเครื่องบินในเดือนที่ '

' ก็เหลือวันวาน และคุณไม่ได้ทำงานตอนนี้ คุณ? " ผู้จัดการของเขาจัดชิดกลับ คำแนะนำของการประชดประชันในเสียงของเขา

'อะไร!' นาทีโฮยกพระสุรเสียง สนั่น ' Hyung ผมไม่อยากจะรับในนี้กับคุณ เพราะฉันรู้ว่า คุณกำลังเพียงตามใบสั่ง คุณทุกคนควรรู้ยากวิธีนี้จะให้ฉัน เวลาน้อยมีตัวเอง ฉันต้องการเพียง กรุณาอย่าทำให้ส่งงาน เขากล่าวอย่างมั่นคง ' ถ้าเพิ่มที่สัมภาษณ์เพียงวันนี้ แล้วนั่นหมายความว่า สามารถยกเลิกการสัมภาษณ์ เจอในสี่ชั่วโมงนั้น ' เขาแขวนไว้ และปิดโทรศัพท์ของเขา เขาปิดตาของเขา นวดวัดเขา ด้วยมือของเขา ถ้าเขาได้รับโทรศัพท์ว่าที่เดือนที่ผ่านมา เขาจะมี nodded และยอมรับมัน แม้ว่าที่ begrudgingly แต่ไม่ได้ไปทำที่ตอนนี้ ไม่เมื่อ Shin Hye ในครัวทำอาหารเช้าให้เขา ไม่เมื่อเขามีความสุขเพียบในอพาร์ทเมนท์ของเธอกับเธอ แทนการอยู่หน้ากล้องหรือพันคนตะโกนชื่อของเขา

เขาหันไปรอบ ๆ และ Shin Hye ได้แล้ว โดยโซฟา – ตาในตาของเธอ 'Oppa จะเกิดอะไรขึ้น"

โฮจิมินห์นาทีก้าวใกล้ และใส่มือแข่งขันต่ออายุบนไหล่ของเธอ ' มันคืออะไร ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ '

' คุณแน่ใจหรือไม่ ได้แต่เพียงแห่งเหมือนคุณได้มีการต่อสู้กับผู้จัดการของคุณ มีทุกอย่างครับ?' นิพจน์ของเธอล้มลง ' คุณ...ต้องปล่อย?'

เขา 'ไม่ ไม่ ยกคางเธอขึ้น ' ไม่ออก เขาแค่เตือนฉันว่า ฉันมี rehearsals บ่ายนี้ ' เขาถ่ายเธอยิ้ม ' หิว เป็นอาหารเช้าพร้อมยัง?'

เธอพยักหน้าอย่างไม่แน่นอน 'ลองกิน oppa '

จะได้นั่งหน้ากัน จ้องลงอาหารโฮ Min เขายังคงพยายามสงบสติอารมณ์หลังจากที่โทรศัพท์ เท่าที่เขาไม่ต้องการทำลายเขาเช้า Shin Hye มันจริง ๆ เอง วิธีสามารถจัดการเขาพูดบางสิ่งเช่นนั้น เช่นเขาถูก slacking ปิด แม้ม้าเหลือเกินทำได้ เขาถอนหายใจหนักก่อนโลภเขาช้อน และ scooping ถูกปากข้าวจากชามของเขา เขา chewed angrily แล้วค้นหาให้ตรงกับตา Shin Hye เธอไม่ได้สัมผัสอาหาร และแทน ถูกสังเกตเขาอย่างใกล้ชิด

'ทำไมไม่คุณกิน' เขาถาม เขาน้อยหยาบเกินกว่าที่ควรได้รับเสียง

'Oppa ถ้าคุณจริง ๆ ต้องไป ฉันไม่สนใจ... '

' Shin Hye กรุณา ไม่ใช่คุณ เกินไป.' เขากล่าวอย่างมั่นคง ตัดเธอออก เธอ winced ระยะที่เสียงลักษณะของเขา เธอไม่พูดอะไรอีก และเบิกค่าตะเกียบของเธอ

โฮจิมินห์นาทีเอาตาหนึ่งนิพจน์บรรเทา Shin Hye หน้า และถูกน้ำท่วม มีความผิด เธอไม่สมควรที่ทัศนคติ วันนี้ไม่ เขาลุกขึ้นยืนทันที และเดินผ่านเธอด้านของตาราง เขาได้ลงบนเข่าข้างเก้าอี้ของเธอ และเอามือของเธอในเขา 'ฉันขออภัย ขอ เขากล่าวจริงจัง 'ฉันไม่ได้เจตนา จะรุนแรง เขาไว้จูบลิงเกอร์ริงการ์บนมือของเธอ เขามองขึ้นที่ตาของเธอ เขา rueful ' ฉันจริง ๆ ไม่ไปไหน เอาล่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ตราบใดที่คุณต้องการ '

ตา shin Hye ได้ ล้า เขย่าอย่างชัดเจน แต่เธอยิ้มอย่างอบอุ่น 'กรุณาอยู่'

โฮจิมินห์นาทีกุหลาบ และ swooped ในการจูบ ด้วยความเข้มที่เดียวได้คืนก่อน เขาวางมือบนแก้ม ยกใบหน้าของเธอ และดูดเบา ๆ บนลิล่างของเธอ ชิน Hye ต้องมีลมหายใจของเธอเนื่องจากหลัง เธอให้ออกหายใจเร็ว ๆ ลองจัด นาทีโฮจิมินห์ยากจนเก็บ และกระซิบในหูของเธอ 'เรามีอาหารเช้าอื่น ๆ '

ชิน Hye เปิดตาของเธอ และคันปากเธอเล็กน้อยศึกษาธิการนั้นกะพริบหลายครั้ง เมื่อเธอเห็น glint ตานาทีโฮจิมินห์ เธอกลับมาความรู้สึกของเธอ และเขาตียาก 'YAA '

'ตื่นเต้น wae ' โฮจิมินห์นาทีเอาขั้นตอนย้อนกลับ และ rubbed แขนของเขา 'มันเป็นเพียงคำแนะนำ เขากล่าวว่า glumly, wrinkling จมูกเขา

'Aish เธอ growled ' กิน ผมตื่นเช้าเพื่อปรุงอาหาร คุณรู้ '

โฮจิมินห์นาทียิ้มก่อนนั่งอีกครั้ง 'ขอบคุณ'

เป็นกินในความเงียบ โฮจิมินห์นาทีเก็บตาบน Shin Hye เขาสังเกตเห็นเธอกินกับเขากิน – วิธีย้ายริมฝีปากของเธอเนื่องจากเธอ chewed และวิธีรักเธอแก้มตุ่ยมองเมื่อเต็มปากของเธอ เธอทราบชัดนี้ และพยายามเธอดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเขา ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็หาที่เขา และจับตา 'คุณสามารถหยุดหรือไม่'

ตานาทีโฮ widened ในจำลองแปลกใจ ยิ้มเล่นบนริมฝีปากของเขา ' สิ่งที่ได้ทำครั้งนี้ ฉันเพียงกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้า กัดทุก ' เขาเลือกขึ้นหนึ่งครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

'why คุณใส่เสื้อ ? '

ชินเฮของแก้ม แล้วกลายเป็นสีแดง ' อ้า . ไม่รู้สิ " เธอตอบอย่างอายๆ

'aigooooo หยุดทำตัวน่ารัก บอกฉันมาสิว่าทำไม ฉันแน่ใจว่าคุณมีหลายร้อยของเสื้อในตู้เสื้อผ้าของคุณ . '

ชินเฮก้มหน้าลงอีกครั้ง ก็ยังไม่สามารถที่จะจับสายตาของมินโฮ ' สัญญาว่าเธอจะไม่หัวเราะ '

" สัญญา "

" รู้มั้ย เอ่อ แล้วในหนังกับรายการโทรทัศน์หญิงสวมเสื้อผ้าของพวกเขา แฟนเยอะ ฉันได้เสมอต้องการที่จะลองมันออกมา แต่ผมไม่เคยมีแฟน จนตอนนี้ ดังนั้นสถานการณ์ที่นำเสนอตัวเองและฉันก็ใช้มัน . . . . . . . '

มินโฮอดกลั้นหัวเราะ

ชินเฮจ้องมาที่เขา ' นี่ ! ! ! ฉันบอกว่าอย่าหัวเราะ ! ' เธอตบที่หน้าอกของเขาและพยายามที่จะกระดิกทางเธออีกครั้ง ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชอยู่ดี เธอถอนหายใจด้วยความพ่ายแพ้ ผมรู้ ผมรู้ มันไม่เข้าท่าหัวเราะทั้งหมดที่คุณต้องการ . '

" ไม่ได้หัวเราะเพราะมันไม่ได้เรื่อง ฉันหัวเราะเพราะมันน่ารัก เขาจูบของชินเฮแก้มเบาๆ ทำให้แก้มของเธอ ' ' หวาน เขาก็จูบแก้มอื่น ๆ ' โอ้ อรุณสวัสดิ์ " เขาทำให้เธอจิกเบาๆที่ริมฝีปาก

ชินเฮผลักตัวเองออกจากเขา ทำหน้ามุ่ย คราวนี้ เขาปล่อยเธอกอดเธอแบบนี้ทำให้เขาจิตใต้สำนึกได้ปิดฉากเมื่อคืน เขาไม่แน่ใจว่าเขามีความยับยั้งชั่งใจพอที่จะไม่ทำอะไรเลย เขาเห็นชินฮเยมองลงไปอีกครั้ง เขาคิดว่าเธอยังเป็น shying ห่างจากเขา แต่ก็แปลก เขาสังเกตว่าเธอศึกษาเขาจากเอวขึ้น สายตาเธอหยุดลงบนใบหน้าของเขา รอยยิ้มซุกซนเล่นบนริมฝีปาก ' อ่าฉันจะเปลี่ยนชุด เธอกวาดมือผ่านเส้นผมของเธอ และเดินออกไปอย่างรีบร้อน

นั่นมันอะไร ?

'oy เกิดอะไรกับยิ้ม เขาตะโกนเรียกเธอก่อนที่เธอจะเข้าไปในห้องเธอ

เธอหยุดและมองกลับมา ' หนูใส่ชุดนี้เพื่อเหตุผลอื่น ชินเฮ สแกน มินโฮอีกครั้งตั้งแต่หัวจรดเท้า ' มองเธอแบบนั้นกลางวันแสกๆ' มันเป็นโอกาสของเธอที่จะให้เขายิ้มทะเล้น ก่อนจะรีบเปิดประตูห้องเธอและไปภายใน

มันต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่มินโฮจะเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึง เขาก้มลงมองตัวเอง ใส่ชุดอะไร แต่กางเกงยีนส์ซีดจางที่แขวนต่ำ เขาโยนหัวของเขากลับมาในเสียงหัวเราะ ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ pyuntae ที่นี่เท่านั้น

เมื่อชินเฮเดินออกจากห้องเธอ เธอใส่เสื้อยืดของตัวเองตอนนี้ผมของเธอมัดเป็นหางม้าสูง มินโฮที่พาดบนโต๊ะ รอให้เธอ เมื่อเธอเข้าไป เขายืนตัวตรงและเอามือกอดเอวของเขา เช่น ถ้าจะโพส ชินเฮคิ้วร่องของเธออย่างสงสัยเมื่อเธอขยายมือของเธอเพื่อให้เขาได้เสื้อคืน แทนที่จะใช้มันจากเธอ มิน โฮ ยืดแขนออกช้าๆ แกล้งหาว เขา flexed กล้ามเนื้อของเขาตอนนี้ในร่างกายส่วนบนของเขา ชินเฮ มุมมองแบบเต็ม เขาโก่งคอของเขาจากทางด้านข้างก่อนที่จะพักมือไว้ที่เอวอีก เลิกงานกับดูเย้ายวนบนใบหน้าของเขา . . . . . .

'uhm . คุณจะทำอะไร ? ' ชินเฮถาม pursing ริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอยิ้ม

มินโฮถอนหายใจและให้เธอซุกซนจ้องมอง ' ผมรู้สึก objectified อย่างใด แต่ถ้าเพื่อคุณแล้วผมก็ไม่สนใจคุณสามารถเก็บเสื้อ เขาผลักชินเฮือไปและนั่งลง ' ผมรู้ว่าผมเข้าไปในการฝึกอบรมสำหรับเหตุผลที่ดี , ' เขาพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาจ้องมองแขนของเขา . . . . . .

ชิน เฮ เลยกลั้นไว้ได้อีกต่อไป และ หัวเราะ . " พี่ค่ะ แค่ใส่เสื้อ คุณจะป่วยแบบนั้น เธอวางมันลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปอาหารบนเตา

มินโฮ snickered คว้าเสื้อใส่มันสิ เขาสังเกตเห็นว่ามันมีกลิ่นแตกต่างกัน ร่องรอยของกลิ่นของเธอติดอยู่ เขาพยายามปิดกั้นความคิดที่เกี่ยวกับโรคจิตท่วมใจ เก็บมันไว้ด้วยกัน เขายิ้มแล้ววางศอกบนโต๊ะ คางของเขา propped บนฝ่ามือของเขา เขาดูชินเฮกลับมาเป็นเธอเตรียมอาหารเช้า คอของเธอวิบวับ ทำให้บางทีด้วยไฟจากเตาแก๊ส เธอใส่เสื้อหลวมแต่เขาสามารถนึกภาพเงาของเธออยู่ภายใต้ผ้า สายตาของเขา trailed ลงจนกว่าพวกเขามาถึงขารูปงาม ซึ่งถูกแสดงปิดอย่างสมบูรณ์โดยกางเกงขาสั้นที่สั้นแน่นเกินไป และเพื่อความสะดวกสบาย .

เขาหลับตาลงแล้วส่ายหน้า ' มากเกินไป , มากเกินไป , ' เขาลุกขึ้นยืน gracelessly , เก้าอี้ทำลูกกรงเสียงดัง กระแทกพื้นชินเฮหันไปรอบ ๆและเห็นมินโฮใส่ใจการแสดงออก ' เป็นอะไรหรือเปล่าคะ '

'uhh " เขาเกาหัว ไม่ ผมไม่ นี่มันทำให้ฉันเป็นบ้า คุณเคยเห็นโทรศัพท์ของฉัน ? '

'ahh ' ใบหน้าสว่างขึ้นในการรับรู้ มันอยู่บนโต๊ะกาแฟ มันดังหลายครั้ง แต่ก็ไม่อยากจะปลุกเธอ "

เธอหันกลับไป เธอเคยทำอะไร หลังจากชี้ไปยังห้องนั่งเล่นมินโฮเดินมาที่โซฟา ต้องมีอย่างน้อยไม่กี่เมตรจากชินเฮ ตอนนี้ตรวจจับ . เขาควรจะคงที่อัตราการเต้นของหัวใจของเขา หรือเขาจะเลิกทำตัวเหมือนบ้าคลั่งผู้ชายในระหว่างอาหารเช้า

เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากโต๊ะและขึ้นหน้าจอ เขาขมวดคิ้ว – เก้าสายไม่ได้รับ ทั้งหมดจากผู้จัดการของเขา มีหลายข้อความจากเขาเหมือนกันเขามองดูเวลาเพิ่งโทรผู้จัดการของเขาหมายเลข หลังแหวนแทบหนึ่ง ลุงตอบ

'where คุณ ? ผมเคยโทร และส่งข้อความหา ' เสียงแหบของเขาเต็มไป หูของมินโฮ

'hyung , คุณรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน มันไม่มีที่ไหนเลยใกล้เวลาโทร ฉันเหลือแค่สี่ชั่วโมง . . .

ไม่ คุณไม่ คุณมีเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วRe : นัดซ้อมคือก่อนหน้านี้เพื่อให้วิธีการสัมภาษณ์และภาพตอนบ่าย '

มินโฮไม่ชอบสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน ' ฉันบอกท่านประธานจางกว่าและมากกว่าที่ฉันไม่ชอบมันเมื่อนัดล่าสุดจะถูกเพิ่มไปยังตาราง ผมทำงานหนักมากพอแล้ว ฉันไม่สามารถนับแล้วกี่ครั้งที่ฉันได้รับบนเครื่องบินในเดือนสุดท้าย '

คุณได้พักวันเมื่อวาน คุณไม่ได้ทำงานแล้วเหรอ ' ผู้จัดการเขาตะคอกกลับ คำใบ้ของการถากถางในเสียงของเขา . . . . . .

'what ? ! ! ! " มินโฮยกเสียงของเขามาก พี่ครับ ผมไม่อยากจะเข้าไปในนี้กับคุณเพราะฉันรู้ว่าคุณแค่ทำตามคำสั่ง พวกคุณทุกคนควรรู้วิธีการที่ยากนี้สำหรับฉัน เวลาผมมีอะไรเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับตัวเอง ฉันต้องการที่จะสนุกกับได้โปรด อย่าทำให้เกลียดงานของฉัน ' เขาพูดอย่างมั่นคง ' ถ้าสัมภาษณ์แค่เพิ่มวันนี้ นั่นหมายความว่า ให้สัมภาษณ์ถูกยกเลิก ฉันจะพบคุณในอีก 4 ชั่วโมง เขาแขวนขึ้นและปิดโทรศัพท์ หลับตาลง เขานวดขมับของเขาด้วยมือของเขา ถ้าเขาได้รับโทรศัพท์ เมื่อเดือนที่ผ่านมา เขาก็พยักหน้า และยอมรับมันได้ แม้ว่า begrudgingly .แต่เขาจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว เมื่อชินเฮอยู่ในครัว ทำอาหารเช้าให้เขา ไม่เมื่อเขายิ่งมีความสุขในอพาร์ทเมนท์ของเธอ แค่กับเธอ แทนการอยู่ในด้านหน้าของกล้อง หรือหลายพันคนตะโกนชื่อของเขา . . . . . .

เขาหันไปรอบ ๆและชินเฮก็ด้วยโซฟาและดูกังวลในสายตาของเธอ ' พี่คะ เกิดอะไรขึ้น ? '

มินโฮเดินเข้ามาใกล้และใส่มือมั่นใจบนไหล่ของเธอ ' ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน . '
' นายอย่าแน่ใจ ? ฟังดูเหมือน คุณทะเลาะกับผู้จัดการ ทุกอย่างโอเคมั้ย ? ' สีหน้าของเธอล้ม ' คุณ . . . . . . . คงต้องไป '

' ไม่ ' เขาเชิดคางเธอขึ้น ' ผมไม่ไป เขาเตือนฉันว่าฉันมีซ้อมตอนบ่าย เขาเห็นเธอยิ้มฉันหิวแล้ว อาหารเช้าพร้อมยัง ? '

เธอพยักหน้าไม่แน่นอน ' กินเถอะ พี่ . . .

พวกเขานั่งอยู่ในด้านหน้าของแต่ละอื่น ๆ มินโฮจ้องมองลงไปที่อาหาร เขายังพยายามที่จะใจเย็นหลังจากที่โทรศัพท์ เท่าที่เขาไม่อยากทำลายตอนเช้ากับชินเฮ มันคงรบกวนเขา ทำไมผู้จัดการเขาพูดอย่างนั้น ? เหมือนเขาขี้เกียจ ?แม้แต่ม้าได้พักมากขึ้นกว่าที่ฉันทำ เขาถอนหายใจหนัก ก่อนจะหยิบช้อนและตักข้าวจากโถเต็มปากของเขา เขาเคี้ยวด้วยความโกรธ แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อตอบสนองของชินเฮ ตา เธอยังไม่ได้แตะอาหาร และแทน ถูกเฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิด

'why คุณไม่กินเหรอ ? " เขาถาม เสียงของเขาเป็นเพียงเล็กน้อยหยาบกว่าที่ควรจะเป็น

'oppa ถ้าเธอต้องไปฉันไม่สนใจหรอก . . . '

'shin เฮ ครับ ไม่นะ เขาบอกว่าให้ตัดเขาออก เธอ winced เห็นได้ชัดในโทนเสียงแหบของเขา เธอไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบตะเกียบของเธอ

มินโฮเอาหนึ่งดูที่แหลกลาญ การแสดงออกของชินเฮหน้าและถูกน้ำท่วมด้วยความรู้สึกผิด เธอไม่สมควรโดนแบบนี้ ไม่ใช่วันนี้ เขาลุกขึ้นทันที และเดินไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะเขาคุกเข่าลงข้างๆเก้าอี้ที่เธอและจับมือเธอในของเขา ' ผมขอโทษ ' เขากล่าวอย่างจริงจัง ผมไม่ได้ตั้งใจจะหยาบคาย ' เขาวางไว้อาลัยจูบบนมือของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตาของเขาเสียใจ . ' ฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น โอเค ? ผมจะอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่คุณต้องการ . '

ชินเฮเป็นตาของแพรว เห็นได้ชัดว่าเขย่า แต่เธอยิ้มอย่างอบอุ่น '
' ได้โปรด
มินโฮ โรส และ เข้ามาจูบผมอีก เกือบ เดียวกัน ความเข้มเป็นเขาเมื่อคืนก่อน เขาวางมือบนแก้ม ยกหน้าขึ้น และค่อย ๆดูดที่ริมฝีปากล่างของเธอ ชินเฮต้องกลั้นหายใจ เพราะหลังจากที่เธอปล่อยออกมาหอบขาดกะรุ่งกะริ่ง มินโฮแอบไปกระซิบที่ข้างหูเธอ ' เรากินข้าวที่อื่น '

ชินเฮลืมตา และกระพริบตาหลายๆ ครั้ง ปากของเธอเผยอเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นแววในดวงตาของมินโฮ เธอกลับมามีสติอีกครั้ง และตีเขาแรงๆ ' นี่ ! '

'ahh แว ? ' มินโฮ ย้อนกลับไป ลูบแขน ' มันเป็นแค่คำแนะนำ , ' เขากล่าวว่า glumly ย่นจมูก , .

'aish ' เธอร้อง ' กิน ผมตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหาร คุณรู้มั้ย . . . '

มินโฮยิ้มก่อนนั่งอีก ' ขอบคุณ '

ตามที่พวกเขากินเงียบ มินโฮเก็บสายตาที่ชินเฮ เขาสังเกตเธอกินเขาก็กิน ( ทางริมฝีปากย้ายเธอเคี้ยวและน่ารักของเธอบวมแก้มดูเมื่อปากของเธอเต็ม เธอต้องตระหนักถึงเรื่องนี้และพยายามของเธอที่ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเค้า ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา และจับตาของเขา' คุณสามารถหยุด ? '

มินโฮ ตาเบิกกว้างในเยาะเย้ย เซอร์ไพรส์ ยิ้มเล่นบนริมฝีปากของเขา ' ฉันทำอะไรล่ะ ? ฉันแค่สนุกกับอาหารเช้า กัดทุก เขาหยิบขึ้นมาหนึ่งของ th