We’ve all had to face a tough exam

We’ve all had to face a tough exam at least once in our lives. Whether it’s a school paper, university final or even a test at work, there’s one piece of advice we’re almost always given: make a study plan. With a plan, we can space out our preparation for the test rather than relying on one or two intense study sessions the night before to see us through.
It's good advice. Summed up in three words: cramming doesn’t work. Unfortunately, many of us ignore this rule. At least one survey has found that 99% of students admit to cramming.
You might think that’s down to nothing more than simple disorganisation: I'll admit it is far easier to leave things to the last minute than start preparing for a test weeks or months ahead. But studies of memory suggest there’s something else going on. In 2009, for example, Nate Kornell at the University of California, Los Angeles, found that spacing out learning was more effective than cramming for 90% of the participants who took part in one of his experiments – and yet 72% of the participants thought that cramming had been more beneficial. What is happening in the brain that we trick ourselves this way?
Studies of memory suggest that we have a worrying tendency to rely on our familiarity with study items to guide our judgements of whether we know them. The problem is that familiarity is bad at predicting whether we can recall something.
Familiar, not remembered
After six hours of looking at study material (and three cups of coffee and five chocolate bars) it’s easy to think we have it committed to memory. Every page, every important fact, evokes a comforting feeling of familiarity. The cramming has left a lingering glow of activity in our sensory and memory systems, a glow that allows our brain to swiftly tag our study notes as "something that I've seen before". But being able to recognise something isn't the same as being able to recall it.
Different parts of the brain support different kinds of memory. Recognition is strongly affected by the ease with which information passes through the sensory areas of our brain, such as the visual cortex if you are looking at notes. Recall is supported by a network of different areas of the brain, including the frontal cortex and the temporal lobe, which coordinate to recreate a memory from the clues you give it. Just because your visual cortex is fluently processing your notes after five consecutive hours of you looking at them, doesn't mean the rest of your brain is going to be able to reconstruct the memory of them when you really need it to.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราทั้งหมดมีหน้าการทดสอบที่ยากลำบากอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนกระดาษ มหาวิทยาลัยสุดท้าย หรือแม้แต่การทดสอบที่ทำงาน มีชิ้นหนึ่งที่เรามักได้รับคำแนะนำ: วางแผนการศึกษา แผน เราสามารถออกพื้นที่เตรียมการของเราสำหรับการทดสอบมากกว่าการอาศัยช่วงศึกษารุนแรงหนึ่ง หรือสองคืนก่อนให้เราผ่านคำแนะนำที่ดีได้ สามคำบรรยาย: อัดไม่ทำงาน อับ พวกเราหลายคนไม่สนใจกฎนี้ อย่างน้อยหนึ่งการสำรวจได้พบว่า 99% ของนักเรียนยอมรับอัดคุณคิดที่จะลงไปอะไรมากกว่า disorganisation ง่าย: ผมจะยอมรับมันง่ายไกลออกจากสิ่งที่นาทีสุดท้ายเริ่มเตรียมการสำหรับการทดสอบสัปดาห์ หรือเดือนข้างหน้านี้ ศึกษาของหน่วยความจำแนะนำมีสิ่งอื่น ที่เกิดขึ้นได้ ใน 2009 เช่น Nate Kornell ที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส พบว่า ระยะห่างจากการเรียนรู้มีประสิทธิภาพมากกว่า 90% ของผู้เข้าร่วมอัดที่เป็นมาในการทดลองของเขา – และยังได้ 72% ของผู้เข้าร่วมคิดว่า อัดได้รับประโยชน์มากขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นในสมองว่า เราหลอกตัวเองด้วยวิธีนี้ศึกษาของหน่วยความจำแนะนำว่า เรามีแนวโน้มพึ่งพาของเราคุ้นเคยกับการศึกษาสินค้าเพื่อแนะนำวิจารณญาณของเราของว่าเรารู้ว่าพวกเขากังวล ปัญหาคือ ว่า ความคุ้นเคยที่ทำนายว่า เราสามารถจำสิ่งที่ไม่ถูกความคุ้นเคย ไม่จดจำหลังจาก 6 ชั่วโมงของกำลังศึกษาวัสดุ (และสามถ้วยกาแฟและช็อกโกแลตห้าแท่ง) มันง่ายที่จะคิดว่า เราได้ทำให้หน่วยความจำ ทุกหน้า ทุกความจริงที่สำคัญ กระตุ้นความรู้สึกคุ้นเคยปลอบโยน อัดได้ปล่อยแสงเป็น lingering ของกิจกรรมในระบบของเราทางประสาทสัมผัสและหน่วยความจำ การเรืองแสงที่ช่วยให้สมองของเราไปอย่างรวดเร็วแท็กบันทึกย่อของเราศึกษาเป็น "อย่างที่ผมเคยเห็นมาก่อน" แต่ความสามารถในการจดจำบางสิ่งบางอย่างไม่เหมือนกับความสามารถในการจำส่วนต่าง ๆ ของสมองสนับสนุนหน่วยความจำที่แตกต่างกันไป การรับรู้ขอได้รับผลกระทบ โดยง่ายซึ่งข้อมูลผ่านประสาทสัมผัสพื้นที่ของสมองของเรา เช่นคอร์เทกซ์ถ้าคุณกำลังบันทึก เรียกคืนได้รับการสนับสนุน โดยเครือข่ายของส่วนต่าง ๆ ของสมอง สมองหน้าผากและสมองกลีบขมับ ซึ่งประสานงานจะสร้างหน่วยความจำจากเบาะแสให้มัน เพียง เพราะคุณคอร์เทกซ์คล่องกำลังประมวลผลโน้ตห้าติดต่อกันเวลาคุณมองพวกเขา ไม่ได้หมายความ ของสมองของคุณจะสามารถที่จะสร้างหน่วยความจำของพวกเขาเมื่อคุณต้องการจริง ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรามีทุกอย่างที่จะเผชิญกับการสอบที่ยากลำบากอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นกระดาษโรงเรียนสุดท้ายของมหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งการทดสอบในที่ทำงานมีหนึ่งชิ้นส่วนของคำแนะนำที่เรากำลังได้รับเกือบตลอดเวลา: ทำแผนศึกษา กับแผนเราสามารถออกจากพื้นที่การเตรียมความพร้อมสำหรับการทดสอบของเราแทนที่จะอาศัยในหนึ่งหรือสองช่วงที่ศึกษาที่รุนแรงในคืนก่อนที่จะเห็นเราผ่าน.
มันเป็นคำแนะนำที่ดี สรุปได้ในสามคำ: กวดวิชาไม่ทำงาน แต่น่าเสียดายที่เราหลายคนไม่สนใจกฎนี้ การสำรวจอย่างน้อยหนึ่งได้พบว่า 99% ของนักเรียนยอมรับกับการกวดวิชา.
คุณอาจคิดว่าลงไปอะไรมากไปกว่าความระส่ำระสายง่าย: ฉันจะยอมรับมันอยู่ไกลง่ายต่อการออกจากสิ่งที่นาทีสุดท้ายกว่าจะเริ่มต้นเตรียมความพร้อมสำหรับสัปดาห์ที่ผ่านการทดสอบหรือ เดือนข้างหน้า แต่การศึกษาของหน่วยความจำแนะนำให้มีอะไรเกิดขึ้น ในปี 2009 เช่นเนท Kornell ที่ University of California, Los Angeles, พบว่าระยะห่างจากการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพมากกว่าการอัดเป็น 90% ของผู้เข้าร่วมที่เข้ามามีส่วนร่วมในการทดลองของเขา - และยัง 72% ของผู้เข้าร่วมคิด กวดวิชาที่ได้รับประโยชน์มากขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นในสมองที่เราหลอกตัวเองด้วยวิธีนี้?
การศึกษาของหน่วยความจำแสดงให้เห็นว่าเรามีแนวโน้มที่น่าเป็นห่วงที่จะพึ่งพาความคุ้นเคยของเรากับรายการการศึกษาเพื่อเป็นแนวทางในการใช้ดุลยพินิจของเราไม่ว่าเราจะรู้ว่าพวกเขา ปัญหาคือว่าคุ้นเคยไม่ดีที่ทำนายว่าเราสามารถจำสิ่งที่.
ที่คุ้นเคยไม่ได้จำได้ว่า
หลังจากหกชั่วโมงในการมองวัสดุการศึกษา (และสามถ้วยกาแฟและช็อคโกแลตห้าแท่ง) มันเป็นเรื่องง่ายที่จะคิดว่าเรามีความมุ่งมั่นในหน่วยความจำ ทุกหน้าทุกความจริงที่สำคัญกระตุ้นความรู้สึกของความคุ้นเคยปลอบโยน อัดได้ทิ้งเรืองแสงเอ้อระเหยของกิจกรรมในระบบรับความรู้สึกและความทรงจำของเราเรืองแสงที่ช่วยให้สมองของเราอย่างรวดเร็วแท็กบันทึกการศึกษาของเราเป็น "สิ่งที่ฉันเคยเห็นมาก่อน" แล้ว แต่ความสามารถในการรับรู้สิ่งที่ไม่เป็นเช่นเดียวกับความสามารถในการเรียกคืน.
ส่วนต่าง ๆ ของการสนับสนุนสมองที่แตกต่างกันของหน่วยความจำ รับรู้ได้รับผลกระทบอย่างมากจากความสะดวกกับที่ข้อมูลผ่านทางประสาทสัมผัสพื้นที่ของสมองของเราเช่นภาพนอกถ้าคุณกำลังมองหาที่บันทึก จำได้รับการสนับสนุนโดยเครือข่ายของพื้นที่ที่แตกต่างกันของสมองรวมทั้งเยื่อหุ้มสมองหน้าผากและกลีบขมับซึ่งการประสานงานในการสร้างหน่วยความจำจากปมคุณจะให้มันเป็น เพียงเพราะภาพนอกของคุณจะถูกประมวลผลได้อย่างคล่องแคล่วบันทึกของคุณหลังจากห้าชั่วโมงติดต่อกันของคุณกำลังมองไปที่พวกเขาไม่ได้หมายความว่าส่วนที่เหลือของสมองของคุณเป็นไปได้สามารถที่จะสร้างความทรงจำของพวกเขาเมื่อคุณต้องการจริงๆมัน