I didn't know it would happen; no o

I didn't know it would happen; no one saw it coming. One minute, I was a happy perfectionist with hope and dreams, and then-bang! I was a whole new person. I became unstable, hopeless, isolated, and overwhelmed with sadness; where I'd helplessly cry for hours without sound or reason on a day-to-day basis.
I didn't choose to be like this: to be stuck with condescending voices in my head every day, or to be trapped inside a frosted glass box,where everything appears muddled and unclear. It was not my choice. My brain is on a self-destruct mode,but I don't want to die. I simply want the pain to end.
Mental illness is no joke. It took me one,long,horrifying year to realize that I had clinical depression. There were no visible scars, diagnosable symptoms or any physical tests that could prove to me that I was sick. I was sick without even knowing it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่รู้มันจะเกิดขึ้น ไม่เห็นมันมา หนึ่งนาที ผม perfectionist มีความสุขกับความหวัง และความฝัน และ บางนั้น ผมเป็นคนใหม่ เป็นเสถียร ตา แยก และจมกับความโศกเศร้า ที่ฉันจะซมร้องชั่วโมงโดยไม่มีเสียงหรือเหตุผลในแต่ละวัน ฉันไม่เลือกจะเป็นดังนี้: ติดกับเสียงยอมรับในหัวของฉันทุกวัน หรือจะติดอยู่ภายในกล่องแก้วฝ้า ที่ทุกอย่างปรากฏชัดเจน และ muddled มันไม่ใช่ของฉัน สมองของฉันอยู่ในโหมดทำลายตัวเอง แต่ฉันไม่ต้องการตาย ฉันเพียงต้องการอาการสิ้นสุด โรคจิตเล่นไม่ได้ มันเอาฉันหนึ่ง ยาว horrifying ปีทราบว่า มีภาวะซึมเศร้าทางคลินิก มีรอยแผลเป็นไม่มองเห็น อาการ diagnosable หรือทดสอบทางกายภาพใด ๆ ที่สามารถพิสูจน์กับผมว่า ผมป่วย ผมป่วยโดยไม่ทราบได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่ทราบว่ามันจะเกิดขึ้น; ไม่มีใครเห็นมันมา หนึ่งนาทีผมก็มีความสุขสมบูรณ์แบบด้วยความหวังและความฝันแล้วปัง! ฉันเป็นคนใหม่ ฉันกลายเป็นความไม่แน่นอนที่สิ้นหวังโดดเดี่ยวและจมกับความเศร้า; .
ที่ฉันทำอะไรไม่ถูกต้องการร้องไห้สำหรับชั่วโมงโดยไม่ต้องเสียงหรือเหตุผลในแต่ละวันต่อวันผมไม่ได้เลือกที่จะเป็นเช่นนี้จะติดอยู่กับเสียงวางตัวในหัวของฉันทุกวันหรือจะได้รับการติดอยู่ภายในน้ำค้างแข็งกล่องแก้วที่ทุกอย่างจะปรากฏงงและไม่ชัดเจน มันไม่ได้เป็นตัวเลือกของฉัน สมองของฉันอยู่ในโหมดการทำลายตัวเอง แต่ผมไม่ต้องการที่จะตาย ฉันเพียงแค่ต้องการความเจ็บปวดที่จะสิ้นสุด.
จิตเภทเป็นเรื่องตลกไม่ ผมใช้เวลาหนึ่งนานปีที่น่ากลัวที่จะรู้ว่าฉันมีโรคซึมเศร้า ไม่มีรอยแผลเป็นที่มองเห็นอาการ diagnosable หรือการทดสอบทางกายภาพใด ๆ ที่สามารถพิสูจน์ให้ฉันว่าฉันกำลังป่วยอยู่ ฉันถูกป่วยไม่ได้ไม่รู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น ไม่มีใครเห็นมันมา นาทีหนึ่งฉันสมบูรณ์แบบมีความสุขกับความหวังและความฝัน แล้วก็ปัง ! ฉันเป็นคนละคนเลย ผมเริ่มไม่มั่นคง สิ้นหวัง โดดเดี่ยว และจมกับความเศร้า ที่ฉันต้องการที่จะร้องไห้สำหรับชั่วโมงโดยไม่ต้องมีเสียงหรือเหตุผลในแต่ละวัน .
ผมไม่ได้เลือกที่จะเป็นแบบนี้จะติดอยู่กับการยอมรับเสียงในหัวของฉันในทุกวัน หรือต้องติดอยู่ภายใน ฝ้ากระจก กล่องที่ทุกอย่างจะสับสน และชัดเจน มันเป็นทางเลือกของฉัน สมองของฉันในโหมดทำลายตัวเอง แต่ฉันยังไม่อยากตาย ฉันเพียงต้องการความเจ็บปวดจบ .
ทางจิตไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันใช้เวลาหนึ่งปี นาน น่ากลัวว่า ผมมีโรคซึมเศร้าไม่มีแผลเป็นที่มองเห็นได้ อาการ diagnosable หรือการทดสอบทางกายภาพใด ๆที่สามารถพิสูจน์ให้ฉันว่าฉันป่วย ฉันป่วยโดยไม่แม้แต่จะรู้ว่ามัน