Related Factors• Anticipation of pa

Related Factors
• Anticipation of pain
• Anticipation or perceived physical threat or danger
• Fear of an event
• Unfamiliar environment
• Environmental stimuli
• Separation from support system
• Treatments and invasive procedures
• Threat of death
• Language barrier
• Knowledge deficit
• Sensory impairment
• Specific phobias
Defining Characteristics
• Identifies fearful feelings or object of fear
• Increased respirations, heart rate, and respiratory rate
• Denial
• Tension
• Fright
• Jitteriness
• Apprehension
• Impulsivity
• Alertness
Expected Outcomes
• Patient manifests coping behaviors.
• Patient verbalizes or manifests a reduction or absence of fear.
Ongoing Assessment
Actions/Interventions/Rationale
Key:
(i) independent
(c) collaborative
(i) Determine what the patient is fearful of by careful and thoughtful questioning.
The external source of fear can be identified and current responses can be assessed. Patients who find it unacceptable to express fear may find it helpful to know that someone is willing to listen if they decide to share their feelings at some time in the future.
(i) Assess the degree of fear and the measures patient uses to cope with that fear (this can be done by interviewing the patient and significant others).
Helps determine the effectiveness of coping strategies used by the patient.
(i) Document behavioral and verbal expressions of fear.
Physiological symptoms and/or complaints will intensify as the level of fear increases. Note that fear differs from anxiety in that it is a response to a recognized and usually external threat. Manifestations of fear are similar to those of anxiety.
(i) Determine to what degree the patient's fears may be affecting their ability to perform activities of daily living (ADLs).
Persistent, immobilizing fears may require treatment with antianxiety medications or referral to specially designed treatment programs.
Therapeutic Interventions
Actions/Interventions/Rationale
Key:
(i) independent
(c) collaborative
(i) Acknowledge your awareness of the patient's fear.
This validates the feelings the patient is having and communicates an acceptance of those feelings.
(i) Stay with patient to promote safety, especially during frightening procedures or treatments.
The presence of a trusted person increases the patient's sense of security and safety during a period of fear.
(i) Maintain a calm and tolerant manner while interacting with patient.
The patient's feeling of stability increases in a calm and nonthreatening atmosphere.
(i) Establish a working relationship through continuity of care.
An ongoing relationship establishes trust and a basis for communicating fearful feelings.
(i) Orient to the environment as needed.
This promotes comfort and a decrease in fear.
(i) Provide safety measures within the home when indicated (e.g., alarm system, safety devices in showers or bathtubs).
If home environment is unsafe, patient's fears are not resolved and fear may become disabling.
(i) Use simple language and brief statements when instructing patient regarding diagnostic and surgical procedures. Explain what physical or sensory sensations will be experienced.
When experiencing excessive fear or dread, patient may be unable to comprehend more than simple, clear, and brief instructions. Repetitions may be necessary.
(i) Reduce sensory stimulation by maintaining a quiet environment, whether in the hospital or home situation. Remove unnecessary threatening equipment.
Fear may escalate with excessive conversation, noise, and equipment around the patient. Though staff or caregiver may be comfortable around "high-tech" or medical equipment, patients may not be.
(i) Assist patient in identifying strategies used in the past to deal with fearful situations. These measures may be helpful or comforting.
This helps patient focus on fear as a real and natural part of life that has been and can continue to be dealt with successfully.
(i) As patient's fear subsides, encourage him or her to explore specific events preceding the onset of the fear.
Recognition and explanation of factors leading to fear are significant in developing alternative responses.
(i) Encourage rest periods
To improve ability to cope.
(i) When patient must be hospitalized or away from home suggest bringing in comforting objects from home (music, pillow, blanket, pictures).
(c) Refer the patient to programs especially designed to treat disabling fear such as phobias.
Education/Continuity of Care
Actions/Interventions/Rationale
Key:
(i) independent
(c) collaborative
(i) Reinforce the idea that fear is a normal and appropriate response to situations when pain, danger, or loss of control is anticipated or experienced.
(i) Instruct patient in the performance of the following self-calming measures that may reduce fear or make it more manageable:
• Breathing modifications
• Exercises in relaxation, meditation, or guided imagery.
o To reduce the physiologic response to fear (i.e., increased BP, pulse, respiration).
• Exercises in the use of affirmations and calming self-talk
o To enhance the patient's sense of confidence and reassurance.
(c) Instruct the patient on the use of physician-ordered anti-anxiety medications.
(i) Caution the patient against the use of illicit drugs or the overuse of alcohol to deal with fearful feelings.
NIC
Anxiety Reduction; Emotional Support

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หรือรับรู้ความเสี่ยงทางกายภาพ หายใจอัตราการเต้นหัวใจ jitteriness •มีความเข้าใจ•verbalizes อิสระ (ค) ร่วมกัน(i) การกำหนดให้ผู้ป่วยมีอะไรน่ากลัวของโดยระมัดระวังประเมินระดับของความกลัว(ซึ่งสามารถทำได้และสำคัญคนอื่นเอกสารนิพจน์ด้วยวาจา (ADLs) แบบถาวรตรึงกลัวอาจต้องรักษาด้วยยา antianxiety อิสระ (ค) ร่วมกัน(i)รักษาอย่างสงบและคุกคาม(i)(ปลุกเช่นในระบบและความกลัวอาจปิดใช้งาน(i) การใช้ภาษาง่าย ๆ และสั้น ๆ คำสอนผู้ป่วยเกี่ยวกับวินิจฉัยชัดเจนและย่อการทำซ้ำรัตนามีความจำเป็น(i) การลดกระตุ้นทางประสาทสัมผัสโดยรักษาสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเสียง"ไฮเทค" หรือทางการแพทย์ผู้ป่วยไม่ได้(i)และธรรมชาติของชีวิตที่ได้รับเป็นความกลัวของผู้ป่วยทรุดเมื่อผู้ป่วยต้องถูกพักหรือพักแนะนำนำในเก่าวัตถุจากบ้าน (เพลงหมอนครอบคลุมรูปภาพ) (ค)อิสระ (ค) ร่วมกัน(i) การเสริมสร้างและเหมาะสมกับสถานการณ์เมื่อปวดอันตรายหรือสูญเสียการควบคุมได้คาดไว้หรือมีประสบการณ์(i) นั่งสมาธิหรือภาพแนะนำo ลดการตอบสนองต่อสรีรวิทยากลัว ยืนยันและชื่นพูดคุยด้วยตนเองo

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจัยที่เกี่ยวข้อง
•คาดหวังของความเจ็บปวด
ที่คาดหวัง•การรับรู้หรือการคุกคามทางกายภาพหรืออันตราย
•ความกลัวของเหตุการณ์
•สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย
•สิ่งเร้าสิ่งแวดล้อม
•แยกจากระบบการสนับสนุน
•การรักษาและขั้นตอนการบุกรุก
•ภัยคุกคามของการเสียชีวิต
•อุปสรรคภาษา
•ขาดดุลความรู้
ทางประสาทสัมผัสจากการด้อยค่า•
•เฉพาะ โรค
กำหนดลักษณะ
•ระบุความรู้สึกกลัวหรือวัตถุของความกลัว
•หายใจเพิ่มขึ้นอัตราการเต้นหัวใจและอัตราการหายใจ
•ปฏิเสธ
ความตึงเครียด•
•ตกใจ
• jitteriness
จับกุม•
• impulsivity
•ความระมัดระวัง
ผลที่คาดว่า
ปรากฏ•ผู้ป่วยรับมือพฤติกรรม.
•ผู้ป่วย verbalizes หรือแสดงออกลดลง . หรือไม่มีความกลัว
ที่กำลังดำเนินการประเมินผล
การดำเนินการ / การแทรกแซง / เหตุผล
สำคัญ:
(i) ที่เป็นอิสระ
(ค) การทำงานร่วมกัน
(i) การตรวจสอบสิ่งที่ผู้ป่วยจะกลัวโดยการซักถามอย่างระมัดระวังและรอบคอบ.
แหล่งภายนอกของความกลัวสามารถระบุและการตอบสนองในปัจจุบันสามารถ ได้รับการประเมิน ผู้ป่วยที่พบว่ามันยอมรับไม่ได้ที่จะแสดงความกลัวอาจพบว่าเป็นประโยชน์ที่จะรู้ว่าใครบางคนยินดีที่จะฟังว่าพวกเขาตัดสินใจที่จะแบ่งปันความรู้สึกของพวกเขาที่บางครั้งในอนาคต.
(i) การประเมินระดับของความกลัวและมาตรการการใช้งานของผู้ป่วยที่จะรับมือกับ ที่กลัว (นี้สามารถทำได้โดยการสัมภาษณ์ผู้ป่วยและคนอื่น ๆ อย่างมีนัยสำคัญ).
ช่วยตรวจสอบประสิทธิภาพของกลยุทธ์การจัดการที่ใช้โดยผู้ป่วย.
(i) เอกสารการแสดงออกทางพฤติกรรมและวาจาของความกลัว.
อาการทางสรีรวิทยาและ / หรือข้อร้องเรียนจะกระชับระดับ จากความกลัวที่เพิ่มขึ้น หมายเหตุความกลัวที่แตกต่างจากความวิตกกังวลในการที่จะตอบสนองต่อภัยคุกคามที่ได้รับการยอมรับและภายนอกมักจะ อาการของความกลัวมีความคล้ายคลึงกับของความวิตกกังวล.
(i) การกำหนดสิ่งที่ระดับความกลัวของผู้ป่วยที่อาจจะส่งผลกระทบต่อความสามารถในการดำเนินกิจกรรมในชีวิตประจำวัน (ADLs).
ถาวรกลัวตรึงอาจต้องรักษาด้วยยา antianxiety หรือการอ้างอิงในการออกแบบมาเป็นพิเศษ โปรแกรมการรักษา.
การแทรกแซงการรักษา
การดำเนินการ / การแทรกแซง / เหตุผล
สำคัญ:
(i) ที่เป็นอิสระ
(ค) การทำงานร่วมกัน
. (i) รับทราบการรับรู้ของคุณจากความกลัวของผู้ป่วย
. นี้จะตรวจสอบความรู้สึกของผู้ป่วยจะมีและสื่อสารการยอมรับของความรู้สึกเหล่านั้น
(i) อยู่กับผู้ป่วยเพื่อส่งเสริมความปลอดภัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างขั้นตอนที่น่ากลัวหรือการรักษา.
การปรากฏตัวของบุคคลที่ไว้วางใจเพิ่มความรู้สึกของผู้ป่วยการรักษาความปลอดภัยและความปลอดภัยในช่วงเวลาของความกลัว.
(i) การรักษาความสงบและลักษณะใจกว้างในขณะที่การมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ป่วย.
ผู้ป่วย ความรู้สึกของการเพิ่มความมั่นคงในบรรยากาศที่สงบและไม่คุกคาม.
(i) การสร้างความสัมพันธ์การทำงานผ่านความต่อเนื่องของการดูแล.
ความสัมพันธ์ต่อเนื่องสร้างความไว้วางใจและเป็นพื้นฐานสำหรับการสื่อสารความรู้สึกหวาดกลัว.
(i) โอเรียนท์กับสภาพแวดล้อมตามความจำเป็น.
นี้จะช่วยส่งเสริมความสะดวกสบายและ การลดลงของความกลัว.
(i) การจัดให้มีมาตรการด้านความปลอดภัยภายในบ้านเมื่อระบุ (เช่นระบบเตือนภัย, อุปกรณ์ความปลอดภัยในห้องอาบน้ำหรืออ่างอาบน้ำ).
ถ้าสภาพแวดล้อมที่บ้านจะไม่ปลอดภัยกลัวของผู้ป่วยไม่ได้รับการแก้ไขและความกลัวอาจจะกลายเป็นปิดการใช้งาน.
(i) ใช้ภาษาที่ง่ายและงบสั้น ๆ เมื่อสอนผู้ป่วยเกี่ยวกับการตรวจวินิจฉัยและการผ่าตัด อธิบายสิ่งที่ความรู้สึกทางกายภาพหรือทางประสาทสัมผัสจะมีประสบการณ์.
เมื่อประสบความกลัวมากเกินไปหรือกลัวผู้ป่วยอาจจะไม่สามารถที่จะเข้าใจง่ายกว่าชัดเจนและคำแนะนำสั้น ๆ ซ้ำอาจมีความจำเป็น.
(i) การลดการกระตุ้นประสาทสัมผัสโดยการรักษาสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลหรือสถานการณ์ที่บ้าน นำอุปกรณ์คุกคามที่ไม่จำเป็น.
กลัวอาจบานปลายด้วยการสนทนามากเกินไป, เสียงและอุปกรณ์รอบผู้ป่วย แม้ว่าพนักงานหรือผู้ดูแลอาจจะสบาย ๆ "ไฮเทค" หรืออุปกรณ์ทางการแพทย์ผู้ป่วยอาจจะไม่.
(i) การให้ความช่วยเหลือผู้ป่วยในการระบุกลยุทธ์ที่ใช้ในอดีตที่ผ่านมาการจัดการกับสถานการณ์ที่น่ากลัว มาตรการเหล่านี้อาจจะเป็นประโยชน์หรือปลอบโยน.
นี้จะช่วยให้มุ่งเน้นผู้ป่วยกลัวเป็นส่วนจริงและเป็นธรรมชาติของชีวิตที่ได้รับและยังคงสามารถได้รับการจัดการที่ประสบความสำเร็จ.
(i) ในฐานะที่เป็นความกลัวของผู้ป่วยทรุดสนับสนุนให้เขาหรือเธอในการสำรวจเหตุการณ์เฉพาะ ก่อนหน้านี้เริ่มมีอาการของความกลัว.
การรับรู้และคำอธิบายของปัจจัยที่นำไปสู่ความหวาดกลัวที่มีความสำคัญในการพัฒนาทางเลือกในการตอบสนอง.
(i) การส่งเสริมให้ระยะเวลาที่เหลือ
ในการปรับปรุงความสามารถในการรับมือ.
(i) เมื่อผู้ป่วยต้องได้รับการรักษาในโรงพยาบาลหรือออกจากบ้านขอแนะนำให้นำปลอบโยน . วัตถุจากที่บ้าน (เพลง, หมอน, ผ้าห่ม, ภาพ)
(ค) ดูผู้ป่วยไปยังโปรแกรมที่ออกแบบมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการรักษาความกลัวปิดการใช้งานเช่นโรค.
การศึกษา / การดูแลต่อเนื่อง
การดำเนินการ / การแทรกแซง / เหตุผล
สำคัญ:
(i) ที่เป็นอิสระ
(c) การทำงานร่วมกัน
(i) การเสริมสร้างความคิดที่ว่ากลัวคือการตอบสนองตามปกติและมีความเหมาะสมกับสถานการณ์เมื่อมีอาการปวดอันตรายหรือสูญเสียการควบคุมเป็นที่คาดหรือมีประสบการณ์.
(i) การสั่งให้ผู้ป่วยในการปฏิบัติต่อไปนี้มาตรการตนเองสงบเงียบที่อาจลดความกลัว หรือทำให้มันจัดการได้มากขึ้น:
การปรับเปลี่ยนการหายใจ•
. •การออกกำลังกายในการผ่อนคลาย, สมาธิ, หรือภาพที่แนะนำ
o เพื่อลดการตอบสนองทางสรีรวิทยาจะกลัว (กล่าวคือเพิ่มความดันโลหิตชีพจรการหายใจ).
•การออกกำลังกายในการใช้เตือนตัวเองและสงบเงียบ พูดคุย
o เพื่อเพิ่มความรู้สึกของผู้ป่วยความเชื่อมั่นและความมั่นใจ.
(c) สั่งให้ผู้ป่วยในการใช้งานของแพทย์สั่งยาต้านความวิตกกังวล.
(i) ข้อควรระวังผู้ป่วยที่ต่อต้านการใช้ยาเสพติดหรือมากเกินไปของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่จะจัดการกับ ความรู้สึกที่น่ากลัว.
NIC
ลดความวิตกกังวล; การสนับสนุนทางอารมณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความคาดหวัง -
-
หรือรับรู้ความเจ็บปวดทางกายภาพการคุกคามหรืออันตราย
-
- ไม่คุ้นเคย กลัวเหตุการณ์สิ่งแวดล้อม
-
- แยกจากสิ่งแวดล้อม โดยสนับสนุนระบบและขั้นตอนการรักษาที่
-
-
- ภัยคุกคามความตายของอุปสรรคทางภาษา
-

- การขาดดุลความรู้เฉพาะโรค
- ? การกำหนดลักษณะ
- ระบุความรู้สึกหวาดกลัว หรือวัตถุของความกลัว
- ลมหายใจที่เพิ่มขึ้น อัตราการเต้นของหัวใจ และอัตราการหายใจ
-
-
- ปฏิเสธแรงตกใจ
-
-
- แต้ความหวาดหวั่นหุนหันพลันแล่น
-

- ผลที่คาดหวังการผู้ป่วยรายพฤติกรรมการเผชิญความเครียดของผู้ป่วยแต่ละราย .
verbalizes หรือลดลงหรือขาดกลัว
ต่อเนื่องการกระทำ / / เหตุผลของการประเมิน

คีย์ :

( ผม ) อิสระ( c ) )
( ฉัน ) กำหนดสิ่งที่ผู้ป่วยกลัวโดยระมัดระวังและรอบคอบถาม .
แหล่งภายนอกของความกลัวสามารถระบุและการตอบสนองในปัจจุบัน สามารถประเมิน ผู้ป่วยที่พบว่ามันไม่ได้แสดงความหวาดกลัวอาจพบว่าเป็นประโยชน์ที่จะรู้ว่าคนที่ยินดีฟัง หากพวกเขาตัดสินใจที่จะแบ่งปันความรู้สึกของพวกเขาในบางเวลาในอนาคต .
( 1 ) ประเมินระดับของความกลัวและมาตรการที่ผู้ป่วยใช้เพื่อรับมือกับความกลัวนั้น ( ซึ่งสามารถทำได้โดยการสัมภาษณ์ผู้ป่วย และที่สำคัญ ๆ ) .
ช่วยตรวจสอบประสิทธิผลของกลวิธีที่ใช้โดยผู้ป่วย .
( i ) เอกสารพฤติกรรมวาจา การแสดงออกของความกลัว .
อาการทางสรีรวิทยาและ / หรือข้อร้องเรียน จะขึ้นเป็นระดับที่เพิ่มขึ้นของความกลัวหมายเหตุ ความกลัวที่แตกต่างจากความวิตกกังวลว่ามันคือการตอบสนองต่อภัยคุกคามที่รู้จักและปกติภายนอก อาการของความกลัวเป็นคล้ายกับบรรดาของความวิตกกังวล .
( i ) ตรวจสอบสิ่งที่ระดับความกลัวของผู้ป่วยอาจจะส่งผลกระทบต่อความสามารถในการทำกิจกรรมประจำวันในการใช้ชีวิต ( adls ) .
แบบถาวรตรึงกลัวอาจต้องใช้การรักษากับโรคปลากริมหรืออ้างอิงออกแบบโปรแกรมการรักษา

การกระทำ / การการแทรกแซงการแทรกแซง / เหตุผล
คีย์ :
( )

แบบอิสระ ( C ) ( ฉัน ) รับทราบการรับรู้ความกลัวของผู้ป่วย
นี้นำความรู้สึกคนไข้กำลังและสื่อสารการยอมรับความรู้สึกเหล่านั้น
( ผม ) อยู่กับคนไข้ เพื่อส่งเสริมความปลอดภัย โดยเฉพาะในขั้นตอนที่น่ากลัวหรือการรักษา .
มีคนเชื่อถือเพิ่มขึ้นของผู้ป่วย ความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัยและความปลอดภัยในระหว่างช่วงเวลาของความกลัว .
( i ) รักษาความสงบและใจกว้างลักษณะในขณะที่การโต้ตอบกับผู้ป่วย
คนไข้ความรู้สึกของความมีเสถียรภาพมากขึ้นใน บรรยากาศสงบและพึ่งพากัน
.( ผม ) สร้างความสัมพันธ์การทำงานผ่านความต่อเนื่องของการดูแล สร้างความไว้วางใจและความสัมพันธ์อย่างต่อเนื่อง
พื้นฐานในการสื่อสารความรู้สึกหวาดกลัว .
( i ) Orient เพื่อสิ่งแวดล้อม ได้ตามต้องการ
นี้ส่งเสริมความสะดวกสบายและลดความกลัว .
( i ) ให้มาตรการความปลอดภัยในบ้านเมื่อพบ ( เช่น ระบบเตือนภัยอุปกรณ์ความปลอดภัยในฝักบัวหรืออ่างอาบน้ำ ) .
ถ้าสภาพแวดล้อมภายในบ้านที่ไม่ปลอดภัยความกลัวของผู้ป่วยจะไม่ได้รับการแก้ไข และเกรงว่าจะกลายเป็นปิดการใช้งาน .
( i ) ใช้ภาษาง่าย ๆสั้น ๆนี้และงบเมื่อผู้ป่วยเกี่ยวกับขั้นตอนการวินิจฉัยและการผ่าตัด อธิบายสิ่งที่ทางกายภาพ หรือทางไก่จะได้มีประสบการณ์ .
เมื่อประสบความกลัวหรือความหวาดกลัว คนไข้อาจจะไม่สามารถที่จะเข้าใจกว่าง่าย , ชัดเจน , และคำแนะนำสั้นๆrepetitions อาจมีความจำเป็น .
( i ) ลดการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึกด้วยการรักษาสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ทั้งในโรงพยาบาล หรือสถานการณ์บ้าน ลบที่ไม่จำเป็นขู่อุปกรณ์ .
เกรงว่าจะบานปลายด้วยการสนทนา , เสียงมากเกินไป และ อุปกรณ์รอบตัวผู้ป่วย แม้ว่าเจ้าหน้าที่หรือผู้ดูแลอาจจะสบาย ๆ " ไฮเทค " หรืออุปกรณ์ทางการแพทย์ ผู้ป่วยอาจไม่
( ผม ) ช่วยให้ผู้ป่วยระบุกลยุทธ์ที่เคยใช้ในอดีตเพื่อจัดการกับสถานการณ์ที่น่ากลัว . มาตรการเหล่านี้อาจเป็นประโยชน์หรือปลอบโยน
นี้ช่วยให้ผู้ป่วยเน้นความกลัวเป็นจริงและเป็นธรรมชาติส่วนหนึ่งของชีวิตที่ได้รับและจะยังคงถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว .
( i ) เป็นความกลัวคนไข้จะให้เขาหรือเธอที่จะสำรวจเฉพาะเหตุการณ์การโจมตีของความกลัว
การยอมรับและปัจจัยที่นำไปสู่ความกลัวเป็นสําคัญในการพัฒนาการตอบสนองทางเลือก .
( i ) ให้เวลาพักเพื่อปรับปรุงความสามารถในการรับมือ
.
( i ) เมื่อผู้ป่วยต้องเข้าโรงพยาบาล หรืออยู่ห่างจากบ้าน แนะนำให้นำวัตถุปลอบใจกลับบ้าน ( เพลงหมอนผ้าห่มรูป )
( c ) หมายถึง ผู้ป่วยที่โปรแกรมได้รับการออกแบบโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการรักษาปิดกลัวเช่น phobias
การศึกษา / การกระทำ / การดูแล

คีย์การแทรกแซง / เหตุผล :
( )

แบบอิสระ ( C ) ( ฉัน ) เสริมสร้างความคิด ความกลัวเป็นเรื่องปกติและเหมาะสมในการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เจ็บปวด , อันตราย , การสูญเสียหรือควบคุมไว้ หรือมีประสบการณ์ .
( i ) สั่งให้อดทนในการปฏิบัติงาน ดังต่อไปนี้ด้วยตนเองทำให้มาตรการที่อาจลดความกลัวหรือให้มันง่าย :
- การหายใจการปรับเปลี่ยน
- แบบฝึกผ่อนคลาย สมาธิ หรือ การสร้างจินตภาพ .
o ลดการตอบสนองทางสรีรวิทยาและความกลัว ( เช่น เพิ่มความดันโลหิต การหายใจ ชีพจร ) .
- แบบฝึกหัดการใช้ affirmations และสงบเงียบพูด
O เพื่อเพิ่มด้วยตนเองของผู้ป่วย ความรู้สึกของความเชื่อมั่นและความมั่นใจ
( C ) สั่งให้ผู้ป่วยที่แพทย์สั่งให้ใช้ยาป้องกันความวิตกกังวล .
( ผม ) ข้อควรระวังผู้ป่วยกับการใช้ยาที่ผิดกฏหมาย หรือการใช้มากเกินไปของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่จะจัดการกับความรู้สึกกลัว


สนับสนุนการลดความวิตกกังวล )
; อารมณ์