ข้าพเจ้าชื่อ กมลรัตน์ ปินะภา ทุกคนต

ข้าพเจ้าชื่อ กมลรัตน์ ปินะภา ทุกคนต่างเรียกข้าพเจ้าว่า ดิว ข้าพเจ้าเกิดวันที่ 7 กันยายน 2535 อาศัยและเติบโตอยู่ทีบ้านเลขที่ 88 หมู่ 3 ตำบลบ้านกู่ อำเภอยางสีสุราช จังหวัดมหาสารคาม ข้าพเจ้าโตมาจากครอบครัวเล็กๆที่แสนจะอบอุ่น ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดี ข้าพเจ้าอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของข้าพเจ้าในบ้านหลังนี้ บ้านและครอบครัวของข้าพเจ้าคือสิ่งที่ข้าพเจ้ารักมากที่สุด ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องไปค้างคืนที่อื่น ข้าพเจ้าจะคิดถึงบ้านมากจนบางทีก็ร้องไห้จะกลับบ้านอยู่บ่อยครั้ง ข้าพเจ้ายังเป็นคนที่ซุ้มซ่ามอย่างมาก ข้าพเจ้าชอบความสนุกสนาน เวลาที่ข้าพเจ้าอยู่กลับครอบครัวของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะมีความสุขมาก ข้าพเจ้าเป็นคนพูดน้อย รักความสนุกสนาน และจะหลีกเลี่ยงกับการอยู่คนเดียวเสมอ
ตอนข้าพเจ้าอายุ 5 ขวบข้าพเจ้าได้เข้าโรงเรียนเป็นครั้งแรก ข้าพเจ้าเข้าเรียนที่โรงเรียนพระกุมารศึกษา ข้าพเจ้าเจอกับเพื่อนมากมาย ชีวิตที่เคยอยู่ในความดูแลของแม่ ต้องกลายมาเป็นภาระหนักของคุณครู ข้าพเจ้า พอจำได้ว่าตอนนั้นข้าพเจ้าร้องไห้ แต่ก็ต้องหยุดร้องไห้ เพราะเพื่อนเขาเสียงดังกว่า ตอนที่ข้าพเจ้า อยู่ประถมข้าพเจ้าก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทที่คอยโอนงานมาให้เสมอ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยสนใจอะไร ข้าพเจ้าก็แค่รับๆมา แล้วก็ทำจนเสร็จแล้วเอาไปให้เพื่อน ตั้งแต่เด็กๆเลย โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ ข้าพเจ้ามักจะเรียนไม่รู้เรื่อง ขี้อายไม่กล้าที่จะถามคุณครู พอข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้น ป.6 ข้าพเจ้าก็ได้เป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียน ช่วงนั้นข้าพเจ้าซ้อมหนักมาก และข้าพเจ้าก็ได้เดินทางไปแข่งขันตามที่ต่างๆ แต่ก็ไม่ได้แชมป์กลับมาทุกครั้งที่ไป พอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้ ข้าพเจ้าก็ได้ไปสอบเข้าที่โรงเรียนพยัคฆภูมิวิทยาคารในสายการเรียน วิทย์-คณิต ในการเข้าเรียนปรับระดับนั้นข้าพเจ้าจะไม่ค่อยได้พูดกลับใครเลย เพราะไม่รู้ว่าข้าพเจ้าจะต้องเริ่มยังไง ปกติแล้วข้าพเจ้าก็จะพูดไม่เก่ง แต่พอต้องมาห่างจากเพื่อนที่เคยเรียนร่วมกันมาตั้งแต่เด็ก มาถึงตอนนี้ข้าพเจ้าจึงทำตัวลำบาก กว่าที่ข้าพเจ้าจะรู้จักเพื่อนก็นานอยู่เหมือนกัน เพราะข้าพเจ้าคุยไม่ค่อยรู้เรื่อง พอนานไปข้าพเจ้าก็คุยไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม แต่จะพูดมากขึ้น ข้าพเจ้ามีเพื่อนสนิทอยู่แค่ไม่กี่คน ทุกครั้งที่เพื่อนมีเรื่องเดือดร้อนข้าพเจ้าก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเท่าที่จะช่วยได้อย่างสุดความสามารถเสมอ ไม่ว่าเรื่องน้อยใหญ่ ข้าพเจ้าจะไม่ค่อยปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเพื่อน ช่วงนี้ข้าพเจ้าเริ่มมีมุขขำๆมาอำเพื่อนบ่อยๆ จนทำให้เพื่อนๆหัวเราะไปตามๆกัน ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำมาก เพราะเป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามันมีค่าและยาวนานที่สุด ทั้งสุขและทุกข์ร่วมกัน หัวเราะ ร้องไห้ด้วยกัน พอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้ ข้าพเจ้าก็ได้ไปสอบเข้าที่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม คณะครุศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ศึกษา มีเรื่องราวมากมายในรั่วมหาวิทยาลัยที่ข้าพเจ้ามีความประทับใจ สนุกไปกับเรื่องต่างๆ และเศร้าในบางครั้ง แต่ก็เป็นสิ่งที่ให้ข้าพเจ้าเรียนรู้
แม้วันเวลาจะเปลี่ยนแปลงไป แต่ไม่ว่าจะเด็กหรือโตข้าพเจ้าคนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน เรื่องราวของข้าพเจ้ามันยังคงมีคุณค่าและมีความหมายกับข้าพเจ้าเสมอ ถึงแม้จะเนิ่นนานสักแค่ไหน ทุกอย่างยังเหมือนเป็นเครื่องเตือนใจให้ยิ่งก้าวเดิน ไปตามหนทางข้างหน้าอย่างตั้งใจ และแน่วแน่ ที่ผ่านมาอาจจะมีทั้งอุปสรรคและขวากหนาม แต่มันก็เป็นแบบทดสอบหนึ่งของหนทางแห่งความสำเร็จ เมื่อยิ่งทดสอบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เรายิ่งชำนาญ และแข็งแกร่ง แบบทดสอบต่อไปมันก็เป็นเรื่องไม่ยากสำหรับเรา ที่จะสามารถผ่านแบบทดสอบนี้ไปอย่างง่ายดาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้าพเจ้าชื่อกมลรัตน์ปินะภาทุกคนต่างเรียกข้าพเจ้าว่าดิวข้าพเจ้าเกิดวันที่ 7 กันยายน 2535 อาศัยและเติบโตอยู่ทีบ้านเลขที่ 88 หมู่ 3 ตำบลบ้านกู่อำเภอยางสีสุราชจังหวัดมหาสารคาม ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดี ข้าพเจ้าชอบความสนุกสนาน ข้าพเจ้าก็จะมีความสุขมากข้าพเจ้าเป็นคนพูดน้อยรักความสนุกสนาน
5 ข้าพเจ้าเจอกับเพื่อนมากมายชีวิตที่เคยอยู่ในความดูแลของแม่ต้องกลายมาเป็นภาระหนักของคุณครูข้าพเจ้าพอจำได้ว่าตอนนั้นข้าพเจ้าร้องไห้ แต่ก็ต้องหยุดร้องไห้เพราะเพื่อนเขาเสียงดังกว่าตอนที่ข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยสนใจอะไรข้าพเจ้าก็แค่รับ ๆ มาแล้วก็ทำจนเสร็จแล้วเอาไปให้เพื่อนตั้งแต่เด็ก ๆ เลยโดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษข้าพเจ้ามักจะเรียนไม่รู้เรื่องขี้อายไม่กล้าที่จะถามคุณครูพอข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้น ป. 6 ช่วงนั้นข้าพเจ้าซ้อมหนักมาก พอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้ วิทย์ - คณิต ปกติแล้วข้าพเจ้าก็จะพูดไม่เก่ง มาถึงตอนนี้ข้าพเจ้าจึงทำตัวลำบาก เพราะข้าพเจ้าคุยไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่จะพูดมากขึ้น ไม่ว่าเรื่องน้อยใหญ่ จนทำให้เพื่อน ๆ หัวเราะไปตาม ๆ กัน ทั้งสุขและทุกข์ร่วมกันหัวเราะร้องไห้ด้วยกันพอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้ คณะครุศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์ศึกษา สนุกไปกับเรื่องต่างๆและเศร้าในบางครั้ง
ถึงแม้จะเนิ่นนานสักแค่ไหน ไปตามหนทางข้างหน้าอย่างตั้งใจและแน่วแน่ และแข็งแกร่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

No matter a little bigger. I will not refuse to help her friends. Recently I begin to sense of humor kidding friends often. To make my friends laugh along the same. This period was the memorable time.Both happiness and suffering together, laughing, crying, when I graduate from here. I have to take the exam at the University, Faculty of education, computer educationข้าพเจ้าชื่อกมลรัตน์ปินะภาทุกคนต่างเรียกข้าพเจ้าว่าดิวข้าพเจ้าเกิดวันที่ 7 กันยายน 2535 อาศัยและเติบโตอยู่ทีบ้านเลขที่ 88 หมู่ 3 ตำบลบ้านกู่อำเภอยางสีสุราชจังหวัดมหาสารคามท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดีข้าพเจ้าอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของข้าพเจ้าในบ้านหลังนี้บ้านและครอบครัวของข้าพเจ้าคือสิ่งที่ข้าพเจ้ารักมากที่สุดทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องไปค้างคืนที่อื่นข้าพเจ้ายังเป็นคนที่ซุ้มซ่ามอย่างมากข้าพเจ้าชอบความสนุกสนานเวลาที่ข้าพเจ้าอยู่กลับครอบครัวของข้าพเจ้าข้าพเจ้าก็จะมีความสุขมากข้าพเจ้าเป็นคนพูดน้อยรักความสนุกสนานตอนข้าพเจ้าอายุ 5 ขวบข้าพเจ้าได้เข้าโรงเรียนเป็นครั้งแรกข้าพเจ้าเข้าเรียนที่โรงเรียนพระกุมารศึกษาข้าพเจ้าเจอกับเพื่อนมากมายชีวิตที่เคยอยู่ในความดูแลของแม่ต้องกลายมาเป็นภาระหนักของคุณครูข้าพเจ้าแต่ก็ต้องหยุดร้องไห้เพราะเพื่อนเขาเสียงดังกว่าตอนที่ข้าพเจ้าอยู่ประถมข้าพเจ้าก็เริ่มมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทที่คอยโอนงานมาให้เสมอแต่ข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยสนใจอะไรข้าพเจ้าก็แค่รับๆมาตั้งแต่เด็กๆเลยโดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษข้าพเจ้ามักจะเรียนไม่รู้เรื่องขี้อายไม่กล้าที่จะถามคุณครูพอข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้นป .6 ข้าพเจ้าก็ได้เป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียนช่วงนั้นข้าพเจ้าซ้อมหนักมากและข้าพเจ้าก็ได้เดินทางไปแข่งขันตามที่ต่างๆแต่ก็ไม่ได้แชมป์กลับมาทุกครั้งที่ไปพอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้วิทย์ - คณิตในการเข้าเรียนปรับระดับนั้นข้าพเจ้าจะไม่ค่อยได้พูดกลับใครเลยเพราะไม่รู้ว่าข้าพเจ้าจะต้องเริ่มยังไงปกติแล้วข้าพเจ้าก็จะพูดไม่เก่งแต่พอต้องมาห่างจากเพื่อนที่เคยเรียนร่วมกันมาตั้งแต่เด็กกว่าที่ข้าพเจ้าจะรู้จักเพื่อนก็นานอยู่เหมือนกันเพราะข้าพเจ้าคุยไม่ค่อยรู้เรื่องพอนานไปข้าพเจ้าก็คุยไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมแต่จะพูดมากขึ้นข้าพเจ้ามีเพื่อนสนิทอยู่แค่ไม่กี่คนไม่ว่าเรื่องน้อยใหญ่ข้าพเจ้าจะไม่ค่อยปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเพื่อนช่วงนี้ข้าพเจ้าเริ่มมีมุขขำๆมาอำเพื่อนบ่อยๆจนทำให้เพื่อนๆหัวเราะไปตามๆกันช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำมากทั้งสุขและทุกข์ร่วมกันหัวเราะร้องไห้ด้วยกันพอข้าพเจ้าเรียนจบจากที่นี้ข้าพเจ้าก็ได้ไปสอบเข้าที่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคามคณะครุศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์ศึกษาสนุกไปกับเรื่องต่างๆและเศร้าในบางครั้งแต่ก็เป็นสิ่งที่ให้ข้าพเจ้าเรียนรู้
แม้วันเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปแต่ไม่ว่าจะเด็กหรือโตข้าพเจ้าคนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนเรื่องราวของข้าพเจ้ามันยังคงมีคุณค่าและมีความหมายกับข้าพเจ้าเสมอถึงแม้จะเนิ่นนานสักแค่ไหนไปตามหนทางข้างหน้าอย่างตั้งใจและแน่วแน่ที่ผ่านมาอาจจะมีทั้งอุปสรรคและขวากหนามแต่มันก็เป็นแบบทดสอบหนึ่งของหนทางแห่งความสำเร็จเมื่อยิ่งทดสอบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เรายิ่งชำนาญและแข็งแกร่งที่จะสามารถผ่านแบบทดสอบนี้ไปอย่างง่ายดาย