Because managers may have incentive

Because managers may have incentives to manage accruals/earnings upwards and
downwards, consistent with previous research (e.g. Becker et al. 1998), we use the absolute
value of discretionary accruals to measure earnings management. Discretionary accruals
are estimated using the cross-sectional modified Jones model (Dechow et al. 1995).12 Using
such an approach, actual total accruals are compared with forecasted total accruals from
an accrual prediction model. The differences between actual total accruals and predicted
accruals are assumed to represent discretionary accruals, or earnings management. Similar
to the accrual measure in Bharath et al. (2007) and Hribar and Collins (2002), actual total

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพราะผู้บริหารอาจจะมีแรงจูงใจในการจัดการรายการคงค้าง / รายขึ้นไปและ
ลงสอดคล้องกับการวิจัยก่อนหน้านี้ (เช่นเบคเกอร์และคณะ. 1998) เราจะใช้แน่นอน
ค่าของรายการคงค้างการตัดสินใจที่จะวัดการจัดการรายได้ คงค้างการตัดสินใจ
จะคำนวณโดยใช้วิธีตัดแบบ jones แก้ไข (dechow และคณะ. 1995) .12
โดยใช้วิธีการดังกล่าว,คงค้างรวมที่เกิดขึ้นจริงเมื่อเทียบกับการคาดการณ์คงค้างรวมจากแบบจำลองทำนาย
คงค้าง ความแตกต่างระหว่างรายการคงค้างรวมที่เกิดขึ้นจริงและที่คาดการณ์ไว้
คงค้างจะถือว่าเป็นตัวแทนของรายการคงค้างการตัดสินใจหรือการจัดการรายได้ ที่คล้ายกัน
ไปวัดคงค้างใน bharath ตอัล (2007) และ Hribar และคอลลิน (2002) ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เนื่องจากผู้บริหารอาจมีแรงจูงใจในการจัดการรับรู้/รายได้ขึ้น และ
ลง สอดคล้องกับงานวิจัยก่อนหน้านี้ (เช่น Becker et al. 1998), เราใช้สัมบูรณ์
มูลค่าของการรับรู้การวัดกำไรบริหาร discretionary การ รับรู้ discretionary
ประเมินโดยใช้แบบเหลวแก้ไขโจนส์จำลอง (Dechow et al. 1995) ใช้.12
เช่นวิธีการ รับรู้ทั้งหมดจริงจะเปรียบเทียบกับการรับรู้ทั้งหมดที่คาดการณ์จาก
แบบจำลองพยากรณ์รับรู้ ความแตกต่างระหว่างการรับรู้รวมจริง และคาดการณ์
รับรู้จะถือว่าหมายถึงรับรู้ discretionary หรือบริหารกำไร คล้าย
การวัดการรับรู้ใน Bharath et al. (2007) และ Hribar และคอลลินส์ (2002), ผลรวมจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพราะผู้จัดการอาจมีแรงจูงใจในการจัดการกำไรยอดคงค้าง/ขึ้นและ
ซึ่งจะช่วยลดลงสอดคล้องกับการวิจัยก่อนหน้า(เช่น แกรี่เบคเคอร์ et al . 1998 )เราใช้อย่างเด็ดขาด
ซึ่งจะช่วยมอบความคุ้มค่าของยอดคงค้างใช้ดุลพินิจในการวัดการจัดการกำไร ใช้ดุลพินิจยอดคงค้าง
ซึ่งจะช่วยเป็นการประมาณการแบบตัดขวางแก้ไขโจนส์รุ่น( dechow et al .ได้ 1995 ) .12 โดยใช้
วิธีการดังกล่าวยอดคงค้างรวมจริงจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับยอดคงค้างประมาณการไว้ทั้งหมดจากรุ่นของการคาดเดาคงค้าง
ซึ่งจะช่วยให้ ความแตกต่างระหว่างจริงยอดคงค้างรวมและคาดว่ายอดคงค้าง
การใช้ดุลพินิจแสดงยอดคงค้างหรือการจัดการกำไร ความเหมือน
ซึ่งจะช่วยในการวัดคงค้างใน bharath et al . ( 2007 )และ hribar และ Collins ( 2002 )จริงทั้งหมด