Leaves saw that there were people b

Leaves saw that there were people busy everywhere; she had never thought that she would ever return to a town in the secular world.

After crossing the border of Border Town, one story brick buildings which were covered in dust appeared one after another in front of her. Even though it was only half a year since she had fled into the Impassable Mountain Range, she still felt like she had just stepped into another world.

The Months of Demons just came to an end, so after passing the winter the townsfolk were short on food and clothing, and the complexion of their bodies should be very bad, at least this was what Leaves remembered when she had crossed the slums of Silver City and her journey to the West – everywhere where people who died from the cold or from hunger. And if they were living they still walked as if they were already corpses. With an empty gaze and a slow and unsteady movement.

But here, most people she saw were full of vitality, some were even drying fishes at the entryways of their houses’; some had climbed on top of their roofs to repair damaged tiles; other young men were carrying hoes and hammers. They talked and smiled to each other while walking to the north of the town. To prevent other people from trying to talk to her, Leaves pulled her hat down, as far as possible.

The castle stood at a very striking area, it was placed at the southwest corner on top of a hillside. There was no plants around her, so if she wanted to sneak into the castle it was quite difficult. Hiding herself in the trunk of a tree would be okay, but letting it stand up and walk would be too much.

For a witch, she really wasn’t good at hiding her body. So after carefully considering her options, Leaves thought that rather than hiding herself, she wanted to walk openly into the castle.

If Nightingale didn’t lie to her, then even if she entered through the main entrance she wouldn’t face any problems.

And in case Nightingale deceived her, deceived the Witch Cooperation Association, she was also self-confident enough that she would be able to flee from the two guards at the entry.

Of course, there was also the worst case scenario, that Nightingale had betrayed everyone and there weren’t any witches working for the prince. If that was the case she would in all likelihood die. As a top fighting witch, very few people would be able to escape if Nightingale wanted to kill them, she was probably even stronger than Cara. If they fought each other, it wasn’t certain who would win.

Leaves had already prepared herself for the worst case. If she was unable to come back, Scroll would take over the position as Mentor and lead her last sisters into their future – no matter where their destination laid, no matter where at which place they ended, no one knew the answer.

She slowly walked up the hill, coming close to the castle’s gate. And was soon noticed by the guards, who put their hands on the hilt of their swords, and one loudly snapped: “This is the Prince’s Palace, it’s no place for you, you should quickly go back!” He paused, and then added, “If there is something important you have to report, go straight to the left and follow the street until you reach the Town’s Hall, there are people who will receive you.”

Leaves took a deep breath, then she took off her hood. Not surprisingly, she saw a surprised look on their faces. When she saw that the other side had recovered their feelings, she bluntly said: “I am a witch.”

At the moment she said the sentence, she almost expected the other side to draw their swords. Yet the two guards just stared at each other, there was no ordinary man who could hide their feeling of disgust when they heard she was a witch, but their faces showed only curiosity. One of them even asked with interest, “You are a witch? What ability do you have?”

Hearing their response Leaves heart begun to beat faster, she was almost unable to hold her excitement back from breaking out. While trying to keep her voice calm she said: “I want to see Nightingale, Anna or Nana would also be okay.

In Nightingale’s story, the witches were frequent visitors to the castle. The prince didn’t restrict their freedom, only acting as their guardian, even letting them come and go as they pleased… But if Nightingale’s story wasn’t true, the guards surely had never heard of their names.

One guard turned to his partner, the one who had previously spoken out loud, patted his shoulder and said. “You will keep her here, and I’m going to inform His Royal Highness.”

Leaves watched him walk through the gate, soon disappearing in the direction of the garden.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใบเลื่อยที่มีทั้งคนไม่ว่างทุกที่ เธอไม่เคยได้คิดว่า เธอเคยจะกลับมาอยู่ในโลกฆราวาสหลังจากข้ามพรมแดนของเมืองชายแดน อาคารอิฐเรื่องหนึ่งที่ถูกครอบคลุมในฝุ่นปรากฏหนึ่งตรงหน้า แม้ว่าเพียงครึ่งปี เพราะเธอหนีไป Impassable เทือกเขา เธอยังคงรู้สึกเหมือนเธอมีเพียงก้าวเข้าสู่อีกโลกหนึ่งเดือนปีศาจเข้ามาถึงจุดสิ้นสุด ดังนั้นหลังจากผ่านฤดูหนาว ในสมัยก่อนถูกสั้นอาหารและเสื้อผ้า และผิวของร่างกายควรจะเลวร้ายมาก น้อยนี้คืออะไรใบจดจำเมื่อเธอได้เดินข้ามสลัมของเมืองเงินและเธอเดินทางไปทางทิศตะวันตก – ทุกที่ที่บุคคลที่เสียชีวิต จากความหนาว หรือ จากความหิว และถ้าพวกเขาอยู่ พวกเขายังเดินก็แล้วศพ ด้วยสายตาว่างเปล่าและการเคลื่อนไหวช้า และถ้าแต่ที่นี่ คนส่วนใหญ่ที่เธอเห็นได้เต็มรูปแบบของพลัง บางส่วนถูกแม้แห้งปลา entryways ของบ้านของพวกเขา บางคนได้ปีนขึ้นไปบนหลังคาของพวกเขาในการซ่อมแซมกระเบื้องเสียหาย ชายหนุ่มอื่น ๆ แบกจอบและค้อน พวกเขาได้พูดคุย และยิ้มให้กันและกันในขณะเดินทางเหนือของเมือง เพื่อป้องกันผู้อื่นจากการพยายามพูดคุยกับเธอ ใบดึงหมวกของเธอลง เท่าที่เป็นไปปราสาทที่อยู่ในพื้นที่โดดเด่นอย่างมาก มันถูกวางไว้ที่มุมด้านบนของเนินเขาตะวันตกเฉียงใต้ ก็ไม่มีพืชรอบ ๆ เธอ ถ้าเธออยากจะแอบเข้าไปในปราสาท ก็ค่อนข้างยาก ซ่อนตัวเองในลำต้นของต้นไม้จะโอเค แต่ปล่อยให้มันยืนขึ้น และเดินจะมากเกินไปสำหรับแม่มด เธอจริง ๆ ไม่ได้ซ่อนร่างกายของเธอ ดังนั้น รอบคอบพิจารณาตัวเลือกของเธอ ใบไม้คิดที่ มากกว่าการซ่อนตัวเอง เธออยากเดินเข้าไปในปราสาทอย่างเปิดเผยถ้า Nightingale ไม่ได้นอนกับเธอ แล้วแม้ว่าทางเข้าหลักที่เธอเข้า เธอจะไม่ประสบปัญหาใด ๆและในกรณี Nightingale หลอกเธอ หลอกแม่มดร่วมสมาคม เธอยังห้าวพอว่า เธอจะสามารถหนีจากยามสองที่รายการแน่นอน นอกจากนี้ยังมีสถานการณ์กรณีเลวร้ายที่สุด ที่ Nightingale ได้ทรยศทุกคน และไม่มีแม่มดใด ๆ ทำงานสำหรับเจ้า ถ้านั้นก็ ที่เธอต้องการในทุกโอกาสตาย เป็นการต่อสู้กับแม่มด คนน้อยมากจะหนีถ้า Nightingale ต้องการฆ่าพวกเขา เธออาจจะขึ้นกว่า Cara หากพวกเขาต่อสู้กัน มันไม่ได้บางที่จะชนะใบแล้วก็เตรียมตัวเองสำหรับกรณีเลวร้ายที่สุด หากเธอไม่สามารถกลับมา เลื่อนจะใช้ตำแหน่งเป็นที่ปรึกษา และนำน้องครั้งสุดท้าย ในอนาคต– ไม่ ว่าที่ปลายทาง วาง ไม่ว่าที่สถานที่ที่พวกเขาสิ้นสุด ไม่มีใครรู้คำตอบเธอค่อย ๆ เดินขึ้นเขา มาใกล้กับประตูของปราสาท และก็สังเกตเห็นเร็ว ๆ นี้ โดยเจ้าหน้าที่ ที่วางมือบนด้ามจับของดาบ และเป็นหนึ่งที่จัดชิดดัง: "นี้เป็นพระราชวังของเจ้าชาย มันเป็นสถานที่สำหรับคุณ คุณควรจะได้อย่างรวดเร็วกลับไป" เขาหยุดชั่วคราว และจากนั้น เพิ่ม "ถ้ามีสิ่งที่สำคัญคุณต้องรายงาน ตรงไปด้านซ้าย และตามถนนจนถึงศาลาว่าการของเมือง มีคนที่จะได้รับคุณ"ใบไม้เอาลมหายใจลึก แล้วเธอเอาออกเธอฮู้ ไม่น่าแปลกใจ เธอเห็นดูประหลาดใจบนใบหน้า เมื่อเธอเห็นว่า ด้านอื่น ๆ ได้หายความรู้สึก เธอโผงผางกล่าวว่า: "ฉันเป็นแม่มด"ในขณะนี้ เธอบอกว่า ประโยคเธอแทบจะคาดด้านอื่น ๆ การวาดดาบ แต่ยามสองก็จ้องไปที่อื่น มีคนที่ไม่สามัญที่สามารถซ่อนความรู้สึกรังเกียจของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้ยินเธอเป็นแม่มด แต่ใบหน้าแสดงความอยากรู้เท่านั้น หนึ่งในนั้นถาม กับ "คุณเป็นแม่มด ความสามารถอะไรบ้าง"ได้ยินการตอบสนองของพวกเขาใบหัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น เธอเกือบสามารถเก็บใจของเธอกลับมาทำลายออก ในขณะที่พยายามรักษาความสงบของเธอเสียง ที่เธอบอกว่า: "ฉันต้องการดูไนติงเกล แอนนา หรือนานาจะโอเคในเรื่องของไนติงเกล แม่มดได้ไปปราสาท เจ้าชายไม่ได้เสรีภาพของพวกเขา เพียง ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองของพวกเขา แม้ให้มา และไป ตามที่พวกเขายินดี... แต่ถ้าเรื่องราวของ Nightingale ไม่จริง ยามก็มีไม่เคยได้ยินชื่อของพวกเขายามหนึ่งกลายเป็นหุ้นส่วนของเขา ผู้ที่ได้เคยพูดออกเสียง โรคกลัวไหล่ของเขา และกล่าวว่า "คุณจะให้ที่นี่ และผมจะแจ้งพระองค์"ใบดูเขาเดินผ่านประตู เร็ว หายไปในทิศทางที่สวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใบเห็นว่ามีคนไม่ว่างทุก; เธอไม่เคยคิดว่าเธอไม่เคยจะกลับไปเมืองในโลกฆราวาส

หลังจากข้ามพรมแดนชายแดนเมืองหนึ่งอาคารก่ออิฐเรื่องราวที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นปรากฏหนึ่งหลังจากที่อื่นในด้านหน้าของเธอ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงครึ่งปีตั้งแต่ที่เธอได้หลบหนีเข้ามาในไม่สามารถใช้ได้เทือกเขาเธอยังคงรู้สึกเหมือนเธอได้ก้าวเพียงแค่เข้าไปในอีกโลกหนึ่ง

เดือนของปีศาจเพิ่งมาถึงจุดสิ้นสุดดังนั้นหลังจากผ่านฤดูหนาวชาวกรุงได้สั้น ๆ เกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้าและผิวของร่างกายของพวกเขาควรจะดีมากอย่างน้อยนี่คือสิ่งที่ใบจำเมื่อเธอได้ข้ามสลัมของเงิน เมืองและการเดินทางของเธอไปทางทิศตะวันตก - ทุกที่ที่ผู้คนที่เสียชีวิตจากความหนาวเย็นหรือจากความหิว และถ้าพวกเขาอาศัยอยู่พวกเขายังคงเดินราวกับว่าพวกเขาศพแล้ว ด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและการเคลื่อนไหวช้าและไม่มั่นคง

แต่ที่นี่คนส่วนใหญ่ที่เธอเห็นเป็นเต็มไปด้วยพลังบางคนแม้กระทั่งการอบแห้งปลาที่ entryways ของบ้านของพวกเขา '; บางคนปีนขึ้นไปด้านบนของหลังคากระเบื้องเพื่อซ่อมแซมความเสียหาย; ชายหนุ่มคนอื่น ๆ กำลังแบกจอบและค้อน พวกเขาพูดคุยและยิ้มกับแต่ละอื่น ๆ ในขณะที่เดินไปทางทิศเหนือของเมือง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่น ๆ จากการพยายามที่จะพูดคุยกับเธอ, ใบดึงหมวกลงเท่าที่จะทำได้

ปราสาทอยู่ที่พื้นที่ที่โดดเด่นมากก็วางอยู่ที่มุมตะวันตกเฉียงใต้ที่ด้านบนของเนินเขา มีพืชรอบตัวเธอไม่ดังนั้นถ้าเธออยากจะแอบเข้าไปในปราสาทมันก็ค่อนข้างยาก การซ่อนตัวเองอยู่ในลำต้นของต้นไม้จะถูก แต่ปล่อยให้มันยืนขึ้นและใช้เวลาเดินจะมากเกินไป

สำหรับแม่มดเธอจริงๆไม่ได้ดีที่ซ่อนร่างของเธอ ดังนั้นหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบตัวเลือกของเธอใบคิดว่าแทนที่จะหลบซ่อนตัวของตัวเองที่เธอต้องการที่จะเดินตรงไปตรงเข้าไปในปราสาท

ถ้าไนติงเกลไม่ได้อยู่กับเธอแล้วแม้ว่าเธอเดินผ่านประตูทางเข้าหลักเธอจะไม่ประสบปัญหาใด ๆ

และในกรณีไนติงเกลหลอกเธอหลอกสมาคมความร่วมมือแม่มดเธอก็ยังมั่นใจในตัวเองพอที่เธอจะสามารถที่จะหนีจากยามสองในรายการ

แน่นอนนอกจากนี้ยังมีกรณีที่แย่ที่สุดที่ไนติงเกลได้ทรยศทุกคนและมีไม่แม่มดใด ๆ ที่ทำงานให้กับเจ้าชาย ถ้าเป็นกรณีที่เธอจะในทุกโอกาสตาย ในฐานะที่เป็นแม่มดต่อสู้บนคนน้อยมากที่จะสามารถที่จะหลบหนีถ้าไนติงเกลอยากจะฆ่าพวกเขาเธอก็อาจจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าคาร่า หากพวกเขาต่อสู้กันมันก็ไม่ได้บางคนที่จะเป็นฝ่ายชนะ

ใบได้เตรียมไว้แล้วตัวเองในกรณีที่เลวร้ายที่สุด หากเธอก็ไม่สามารถที่จะกลับมาเลื่อนจะใช้เวลามากกว่าตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาและนำน้องสาวสุดท้ายของเธอในอนาคตของพวกเขา - ไม่ว่าปลายทางของพวกเขาวางไม่ว่าสถานที่ที่พวกเขาจบลงไม่มีใครรู้คำตอบ

เธอค่อย ๆ เดินขึ้นเขามาใกล้กับประตูของปราสาท และได้สังเกตเห็นเร็ว ๆ นี้โดยเจ้าหน้าที่ที่ใส่มือของพวกเขาในด้ามดาบของเขาและเป็นหนึ่งเสียงดัง snapped: "นี่คือพระราชวังของเจ้าชายก็ไม่มีสถานที่สำหรับคุณคุณควรจะได้อย่างรวดเร็วกลับไป" เขาหยุดชั่วคราวและเพิ่มแล้ว "หากมีสิ่งสำคัญที่คุณต้องรายงานตรงไปทางด้านซ้ายและทำตามถนนจนกว่าจะถึงฮอลล์ของเมืองมีคนที่จะได้รับคุณ."

ใบเอาลมหายใจลึก ๆ แล้วเธอเอาออกเครื่องดูดควันของเธอ ไม่น่าแปลกใจที่เธอเห็นรูปลักษณ์ที่แปลกใจบนใบหน้า เมื่อเธอเห็นว่าด้านอื่น ๆ ที่มีการกู้คืนความรู้สึกของพวกเธอโผงผางกล่าวว่า: "ผมแม่มด."

ในขณะที่เธอบอกว่าประโยคที่เธอเกือบคาดว่าด้านอื่น ๆ ที่จะชักดาบออก แต่ยามสองคนจ้องที่แต่ละอื่น ๆ ไม่มีคนธรรมดาที่สามารถซ่อนความรู้สึกของพวกเขารังเกียจเมื่อพวกเขาได้ยินเธอเป็นแม่มด แต่ใบหน้าของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น หนึ่งในพวกเขาได้ถามด้วยความสนใจ "คุณเป็นแม่มด? สิ่งใดที่คุณมีความสามารถ? "

ได้ยินการตอบสนองของพวกเขาหัวใจใบเริ่มที่จะเต้นเร็วขึ้นเธอก็เกือบจะไม่สามารถที่จะถือความตื่นเต้นของเธอกลับมาจากการทำลายออก ในขณะที่พยายามที่จะให้เสียงของเธอสงบเธอกล่าวว่า "ผมต้องการที่จะเห็นไนติงเกลแอนนาหรือนานาก็จะโอเค

ไนติงเกลในเรื่องของแม่มดเป็นผู้เข้าชมบ่อยไปยังปราสาท เจ้าชายไม่ได้ จำกัด เสรีภาพของพวกเขาเพียง แต่ทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองของพวกเขาแม้ปล่อยให้พวกเขามาและไปตามที่พวกเขายินดี ... แต่ถ้าเรื่องของไนติงเกลไม่เป็นความจริงยามก็ไม่เคยได้ยินชื่อของพวกเขา

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งหันไปหุ้นส่วนของเขาคนหนึ่งที่เคยพูดก่อนหน้านี้ออกมาดัง ๆ ตบไหล่ของเขาและกล่าวว่า "คุณจะให้เธออยู่ที่นี่และผมจะแจ้งให้สมเด็จพระของเขา."

ใบดูเขาเดินผ่านประตูเร็ว ๆ นี้หายไปในทิศทางของสวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใบ เห็นมีคนยุ่งไปหมด เธอไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะกลับไปที่เมืองในเมืองนี้หลังจากข้ามชายแดนของเมืองชายแดน หนึ่งเรื่องอาคารอิฐที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นปรากฏหนึ่งหลังจากที่อื่นในด้านหน้าของเธอ ถึงแม้ว่ามันเป็นเพียงครึ่งปี ตั้งแต่เธอได้หนีเข้าไปในเทือกเขาที่เป็นทางตัน เธอยังรู้สึกเหมือนเพิ่งก้าวเข้าสู่อีกโลกหนึ่งเดือนของปีศาจก็มาถึงจุดจบ ดังนั้นหลังจากผ่านฤดูหนาวชาวกรุงขาดอาหารและเสื้อผ้าและผิวของร่างกายของพวกเขาจะไม่ดีมาก อย่างน้อยนี้คือสิ่งที่ใบจำเมื่อเธอได้ข้ามชุมชนแออัดของเมืองเงินและการเดินทางไปยังตะวันตก ทุกที่ ที่และผู้ที่เสียชีวิตจาก อากาศหนาว หรือ จากความหิว และถ้าพวกเขาอาศัยอยู่ พวกเขายังคงเดินราวกับว่าพวกเขาแล้วศพ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและการเคลื่อนไหวช้าและมั่นคงแต่ที่นี่ คนส่วนใหญ่เค้าเห็นเต็มพลัง บางคนยังแห้งปลาที่ entryways บ้าน ' ของพวกเขา บางคนปีนขึ้นไปบนหลังคาของพวกเขาที่จะซ่อมแซมความเสียหายกระเบื้อง ; หนุ่มๆถือจอบและค้อน เขาพูดและยิ้มให้กับแต่ละอื่น ๆในขณะที่เดินไปทางทิศเหนือของเมือง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่น ๆจากการพยายามที่จะพูดคุยกับเธอ ใบดึงหมวกของเธอลง เท่าที่จะเป็นไปได้ปราสาทอยู่ที่ พื้นที่ที่ตื่นตาตื่นใจมาก มันถูกวางไว้ที่มุมตะวันตกเฉียงใต้ที่ด้านบนของเนินเขา มีต้นไม้รอบๆตัวเธอ ถ้าเธอแอบเข้าไปในปราสาท มันค่อนข้างยาก ซ่อนตัวเองในลำต้นของต้นไม้ น่าจะโอเค แต่ให้มันยืนขึ้นและเดินจะมากเกินไปสำหรับแม่มด เธอไม่ได้เก่งซ่อนศพของเธอ หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบตัวเลือกของเธอ ใบไม้คิดว่าแทนที่จะซ่อนตัว เธออยากเดินอย่างเปิดเผย ในปราสาทถ้านกไนติงเกลไม่ได้โกหกเธอ ถ้าเธอป้อนผ่านทางเข้า เธอจะไม่เผชิญปัญหาใด ๆและในกรณีของนกไนติงเกลหลอกเธอ หลอกแม่มดความร่วมมือสมาคม นอกจากนี้เธอยังเป็นนักพอที่เธอจะสามารถหนีจากสององครักษ์ที่รายการแน่นอนว่ายังมีกรณีที่เลวร้ายที่สุดที่ไนติงเกลหักหลังทุกคน และไม่มีแม่มดทำงานเพื่อองค์ชาย ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะในทุกโอกาสตาย เป็นแม่มดที่ต่อสู้บน น้อยคนที่จะสามารถหลบหนีถ้านกไนติงเกลอยากจะฆ่าพวกเขา เธอจะแข็งแกร่งกว่าคาร่า ถ้าพวกเขาต่อสู้กับแต่ละอื่น ๆ ไม่แน่ว่าใครจะชนะใบก็เตรียมเองสำหรับกรณีเลวร้ายที่สุด ถ้าเธอไม่สามารถกลับมา เลื่อน จะยึดตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาและนำน้องสาวของเธอเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับอนาคตของพวกเขา ไม่ว่าปลายทางที่วางไว้ ไม่ว่าที่ไหนที่พวกเขาจบลง ไม่มีใครรู้คำตอบเธอค่อยๆ เดินขึ้นเขามาใกล้ประตูของปราสาท และไม่นานก็สังเกตเห็นการ์ดที่ใส่ในมือของพวกเขาในด้ามจับของดาบ และอีกหนึ่งเสียงดังตะคอก " นี่คือวังขององค์ชาย ไม่ใช่สถานที่สำหรับคุณ คุณควรรีบกลับไป " เขาหยุดไป แล้วเสริมว่า " หากมีบางสิ่งที่สำคัญคุณต้องรายงาน ตรงไปซ้ายไปตามถนนจนถึงห้องโถงของเมือง มีผู้ที่จะได้รับคุณ”ใบ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเธอก็ถอดกระโปรงของเธอ ไม่น่าแปลกใจที่เธอเห็นแปลกใจมองบนใบหน้าของพวกเขา เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีความรู้สึกของตนได้ เธอตรงๆ ว่า " ฉันเป็นแม่มด”ในตอนที่เธอพูดประโยคที่เธอเกือบจะคาดหวังด้านอื่น ๆเพื่อดึงดาบของเขา แต่การ์ดสองคนจ้องกันไม่มีคนธรรมดาที่ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกขยะแขยงเมื่อพวกเขาได้ยินว่าเธอเป็นแม่มด แต่ใบหน้าของพวกเขาแสดงเพียงความอยากรู้อยากเห็น หนึ่งในนั้นถามด้วยความสนใจ " คุณเป็นแม่มด ? เธอมีความสามารถอะไร ? "ตอบสนองการได้ยินของพวกเขาใบหัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น เธอเกือบจะไม่สามารถที่จะถือความตื่นเต้นของเธอกลับมาจากหนี ในขณะที่พยายามที่จะเก็บเสียงของเธอ เธอสงบ กล่าวว่า " ผมต้องการที่จะเห็นนกไนติงเกล แอนนา หรือ นานา ก็น่าจะโอเคเรื่องของนกไนติงเกล , แม่มดเข้าชมบ่อยไปที่ปราสาท เจ้าชายไม่ จำกัด เสรีภาพของพวกเขาเพียงทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองของพวกเขาจะให้พวกเขามาและไปตามที่พวกเขาพอใจ . . . . . . . แต่ถ้าเรื่องนกไนติงเกลก็ไม่จริง ทหารย่อมเคยได้ยินชื่อของพวกเขาหนึ่งยามกลายเป็นคู่หูของเขา คนที่เคยพูดเสียงดัง ตบไหล่ของเขา และกล่าวว่า " คุณจะเก็บเธอไว้ที่นี่ และผมจะบอกองค์รัชทายาท "ไปดูเขาเดินผ่านประตู , เร็ว ๆนี้จะหายไปในทิศทางของสวน