‘Do you know what that means?’ Pres

‘Do you know what that means?’ President Jang looked at Min Ho then at her. Shin Hye thought that the question sounded more like a warning. ‘Photos that are taken from private places can wind up on those papers, but it will be hard to sue them because they’re going to argue that those second-hand photos have become public property after being posted online.’

Shin Hye could no longer stay quiet. ‘Chamkamaniyo,’ she spoke. ‘Are you trying to say these newspapers are legally free from publishing private photos now?’

‘Not necessarily,’ President Jang replied. ‘They can still be sued, but it will be harder to prove that they were the ones who took the photos for the purpose of releasing them. Which means they’ve gotten bolder. Nothing’s going to stop them from crossing the line.’

President Kim turned to Shin Hye. ‘And even then, that should be the least of your worries. If photos are leaked, it’s over. It’ll be harder for us to deny the rumors and claim that this relationship doesn’t exist.’

Min Ho threw Shin Hye a furtive look and spoke. ‘So you’re telling us that we should stop seeing each other? Even in private places?’

‘Of course not,’ President Jang exclaimed. ‘We’re just saying that for now, you two should lie low. Especially now. All eyes are on you two. Don’t mess it up.’

Min Ho’s expression hardened. ‘Arasso. We hear you loud and clear,’ he stood up and bowed. ‘I think we’re done here, so if you’ll excuse me, I think Shin Hye and I need to talk. You’re not going to stop us this time, right?’

 

 

Shin Hye's heart was pounding as Min Ho led her to President Jang’s office. There were still some things both agencies needed to discuss so President Jang gave Min Ho and Shin Hye time to talk while they continued with the meeting. Min Ho pointed to the couch and Shin Hye took a seat. Min Ho, on the other hand, started pacing. When he finally stopped, he leaned on President Jang’s table.

Shin Hye waited for him to talk, but he didn’t say a word. He didn’t meet her eyes either. He continued to look at the floor, as if in deep thought. She wasn’t sure if he was waiting for her to start speaking, but the silence was deafening. For the first time, she felt uncomfortable to be around him.

‘Oppa…’ was all she could muster to say. She had a feeling that if she didn’t start talking, they would walk out of that office without exchanging words at all.

‘Wae?’ He asked after a while.

‘About what they were saying back there, the reporters…’

‘I’m not really interested in all that,’ Min Ho cut her off. ‘There’s always a way to hide from them. Those who were caught – they’re not even 5% of all the couples in the industry. They were exaggerating.’

Shin Hye shook her head. ‘I don’t think they were. Seung Gi oppa told me that he and Yoona were being really careful but they were blindsided by those reporters. They didn’t have a clue that they were being followed around.’

Min Ho sighed in resignation, still avoiding her gaze. ‘Kure. Our agencies are correct. They always are.’ The sarcasm was back in his tone.

Neither one spoke for a while. Shin Hye knew he was mad, she hasn’t seen him act this way before. What she couldn’t understand was why he wouldn’t tell her outright what was wrong. Is he waiting for me to do it?

‘Mianhae,’ she blurted out, unable to keep it in any longer. ‘I know I should have answered your calls. I shouldn’t have turned my phone off and made you worry like…’

‘Stop,’ he interrupted. ‘I know why. My manager told me that he instructed Joon hyung to stop you from calling me or taking any of my calls.’

Shin Hye squirmed in her seat. Why is he telling me this? If he knew about that, then why is he still mad? She searched for the words, but she didn’t know what she was supposed to tell him now. She was too afraid to ask why he was being so cold.

‘Can I ask you something?’ Min Ho finally looked up at her.

‘Eo?’ Shin Hye was surprised by Min Ho’s stare. It wasn’t forceful, but it wasn’t kind either. His eyes were usually honest, but today, she couldn’t read them.

‘Why did you do it? Why did you follow what Joon hyung ask you to do?’

Shin Hye was taken aback by the question. It was getting harder to hold his gaze the way he was looking through her, as if he was trying to get to the bottom of a secret. But she wasn’t going to look away. She needed to explain herself.

‘I wanted to call you, I really did. But he told me that things were a mess in China and that you were very emotional. He was afraid you might do something rash if you talk to me…’

‘Like what?’

Shin Hye pressed her lips together. ‘I didn’t ask,’ her voice quaked.

‘But you knew what he was talking about, right? Joon hyung was afraid I’d do something rash like… convince you to just come out and confirm that we’re dating.’

‘Meo?’ Shin Hye shot him a surprised look.

Min Ho sighed and took a seat on the sofa chair beside the couch. ‘Joon hyung was right. When those articles came out in China, then picked up by Korean and international websites, spreading like wildfire, there was only one thing that popped in my mind. My manager and I got into a heated argument about it. I suggested we just confirm the rumors and he looked at me like I was crazy,’ Min Ho explained. ‘That’s why he called Joon hyung. To stop you from talking to me so you don’t get any ideas.’

Shin Hye’s heart was beating loudly now. Why is he telling me all this? Where is he going with all of this?

‘There were so many reasons why I wanted to call you that day. And one of them was to ask what you thought about just revealing our relationship to the public,’ he paused. ‘But you never picked up.’

‘Oppa, I…’

‘Were you so scared I’d bring it up so you avoided talking to me? Or were you scared I’d get you to agree?’

Her mouth opened to answer, but she felt a lump in her throat blocking her from speaking. She felt a piercing ache in her chest as her eyes were starting to well.

‘Do you hate the idea so much that you turned off your phone just to evade the discussion?’

Shin hye was breathing heavily now. She bit her lip to stop herself from crying. She wanted to answer him but the words weren’t coming to her. She was so scared of Min Ho’s sharp stare, the anger in his voice.

‘Shin Hye. I needed you that day, you know. More than any other day, I needed you then. You were with your family in Japan, but I was all alone in China. Sure, my staff were there, but they wouldn’t listen to me. They were too busy trying to fix things, and they kept telling me they had to protect me and that I should stay put. They made me feel like all of that mess was my fault because I dared to start a relationship with you. So I felt lost and helpless and alone. You were the one person I needed, but I couldn’t even talk to you.’

A tear fell from her cheek. ‘Oppa,’ she spoke, her voice muffled. ‘I’m so sorry. I’m really sorry. I didn’t mean to hurt you, I really didn’t. I was scared. You were so far away and I didn’t know what to do. Believe me, please,’ she was sobbing now. Her heart weighed a ton, and Min Ho’s words cut through her like a knife. I’m sorry oppa. I’m so sorry.

Min Ho moved to the couch and sat beside her. He lifted her face and wiped her cheeks, his eyes softening. ‘I believe you,’ he said softly. ‘I know you would never want to hurt me, Shin Hye-ah.’

Shin Hye leaned her cheek on his palm and closed her eyes.He knows I wouldn’t hurt him. He knows.

‘Keunde… we can’t help but hurt each other if we continue being like this,’ Min Ho continued.

She fluttered her eyes open. She was as pale as a sheet, trying to make sense of what Min Ho had just said. ‘What do you mean?’

Min Ho, who had a pained expression, released her cheek and ran a hand through his hair. He fell silent again, as if pausing to collect his thoughts.

‘Neither of us are in control, Shin Hye. You were in that meeting. You heard how they deliberately planned to keep us away from each other, and how they’ll do everything in their power to hide our relationship. Even to the point of ordering us not to talk to each other, not to see each other,’ he paused. ‘And we agreed. What does that say about us? About this?’ Shin Hye discerned bitterness in his voice.

‘But we already knew what we were getting into, oppa. We knew this was how it was going to be,’ she responded. She could hear the desperation in her own voice.

‘Ani,’ he replied. ‘I didn’t know I’d feel this powerless. And I know you feel the same way. We thought we could call the shots, but that’s not true. We keep doing what our agencies tell us to do. And you know why. Because our jobs are important to us. Because what we have right now could endanger this life that we love so much.’

Shin Hye closed her eyes again. Inside, she was terrified of where this conversation was going. This isn’t happening. This isn’t happening. ‘What are you saying?’ She asked weakly.

Min Ho bit his lip. ‘I’m saying there might not be a middle ground here. Maybe we should do exactly what our agencies want… focus on work.’

Shin Hye had a hard time processing those words. She looked at Min Ho’s steely eyes and knew that he’d been thinking about this for a while now. Is this why he’s been acting cold? Because he wanted to prepare me for this?

‘Are we…’ Shin Hye’s voice trembled, and she was unable to finish her question. Just the thought of it stung, and if she were to say the words out loud, she might not have the willpower not to break down.

‘No,’ Min Ho was quick to reply. ‘I don’t mean we should…’ he stopped midsentence. ‘I love you, Shin Hye. I really do but… I don’t want us to get to a point where we’ll grow tired of what we’re doing because we can’t go all out.’

‘So we are breaking up,’ Shin Hye responded. Even as she said the words, everything still felt surreal. This is all happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' คุณรู้อะไรว่า ?' ประธานแจงมองดูที่นาทีโฮจิมินห์แล้วที่เธอ Shin Hye คิดว่า คำถามแต่เพียงแห่งเหมือนคำเตือน 'รูปถ่ายที่ถ่ายจากสถานส่วนตัวสามารถลมขึ้นบนกระดาษเหล่านั้น แต่มันจะยากจะฟ้องพวกเขา เพราะพวกเขากำลังเถียงว่า ภาพถ่ายเหล่านั้นมือสองได้กลายเป็น สาธารณสมบัติหลังการลงรายการบัญชีออนไลน์'Shin Hye ไม่สามารถพักเงียบสงบ 'Chamkamaniyo ที่เธอพูด 'คุณกำลังจะบอกว่า หนังสือพิมพ์เหล่านี้เป็นอิสระตามกฎหมายจากการเผยแพร่ภาพถ่ายส่วนตัวตอนนี้"'ไม่จำเป็น แจงประธานตอบกลับ ' พวกเขาสามารถยังสามารถ sued แต่มันจะยากที่จะพิสูจน์ว่า พวกคนที่เอาภาพถ่ายเพื่อนำออกตลาด ซึ่งหมายความว่า พวกเขาได้รับ bolder ไม่มีอะไรจะหยุดพวกเขาจากการข้ามเส้น 'ประธานคิมหันไป Shin Hye ' และแม้แล้ว ควรจะน้อยที่สุดของความกังวลของคุณ ถ้าภาพมีหลุด ได้ผ่าน มันจะยากที่เราจะปฏิเสธข่าวลือ และอ้างว่า ความสัมพันธ์นี้ไม่ 'นาทีโฮโยน Shin Hye ดูลับ ๆ ล่อ ๆ และพูด ' เพื่อที่คุณจะบอกเราว่า เราควรหยุดดูกัน แม้แต่ในสถานส่วนตัว? ""ไม่แน่นอน แจงประธานทางหลุดรอด ' เรากำลังพูดเพียงว่า สำหรับตอนนี้ คุณสองควรอยู่ต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ สายตาทุกคุณทั้งสอง ไม่ยุ่งมันขึ้น 'นิพจน์ของโฮจิมินห์นาทีชุบแข็ง ' Arasso เราได้ยินคุณเสียงดัง และ ชัดเจน เขายืนขึ้น และลง ' ผมคิดว่า เรากำลังทำนี่ ดังนั้นหากคุณจะขอโทษ คิดว่า Shin Hye และต้องพูดคุยกัน ที่คุณกำลังจะหยุดเราเวลานี้ ขวา?'  Shin Hye หัวใจถูกห้ำเป็นโฮจิมินห์นาทีนำเธอสำนักงานประธานจาง มียังคงสิ่งทั้งสองหน่วยงานที่จำเป็นในการหารือเพื่อแจงประธานให้เวลานาทีโฮจิมินห์และ Shin Hye พูดในขณะที่พวกเขาต่อ ด้วยการประชุม โฮจิมินห์แล้วชี้ไปโซฟา และ Shin Hye เอานั่ง นาทีโฮจิมินห์ คง เริ่มต้น pacing เมื่อเขาสุดท้ายหยุด เขาเองบนโต๊ะประธานจางShin Hye รอเขาพูด แต่เขาไม่พูด เขาไม่ตรงกับตาของเธออย่างใดอย่างหนึ่ง เขายังคงมองที่พื้น ว่าในคิดลึก เธอไม่แน่ใจว่าเขาถูกรอเธอเริ่มพูด แต่ความเงียบไม่หนวกหู ครั้งแรก เธอรู้สึกอึดอัดให้รอบ'Oppa...' คือทั้งหมดที่เธอสามารถชุมนุมพูด เธอมีความรู้สึกว่า ถ้าเธอไม่ได้เริ่มต้นพูดคุย พวกเขาจะเดินอยู่ที่ไม่ มีการแลกเปลี่ยนคำที่'Wae ' เขาถามหลัง'เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ พูดกลับมี ข่าว...''ฉันไม่สนใจจริง ๆ ว่า โฮนาทีตัดเธอ ' เสมอมีวิธีการซ่อนจากพวกเขา ผู้ที่ถูกจับพวกเขาไม่ถึง 5% ของคู่รักทั้งหมดในอุตสาหกรรม พวกเขาถูก exaggerating .'Shin Hye จับศีรษะของเธอ ' ฉันไม่คิดว่า พวกเขา Oppa เซิงจิบอกฉันว่า เขาและ Yoona จะระมัดระวังจริง ๆ แต่พวกเขาถูก blindsided ตามนักข่าวเหล่านั้น พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ตามสถานการ 'นาทีโฮถอนหายใจในลาออก ยังคง หลีกเลี่ยงสายตาของเธอ ' Kure หน่วยงานของเราถูกต้อง พวกเขามักจะ ' การประชดประชันในเสียงของเขาได้ไม่พูดหนึ่งในขณะ Shin Hye รู้กำลังบ้า เธอไม่เห็นเขาทำวิธีนี้ก่อน สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมเขาจะไม่บอกเธอจัดว่าผิด เขากำลังจะทำหรือไม่'Mianhae เธอโพล่งออกมา ไม่สามารถเก็บไว้ในอีกต่อไป ' ฉันรู้ว่า ฉันควรตอบโทรศัพท์ของคุณ ไม่ได้ปิดโทรศัพท์ของฉัน และทำให้คุณต้องกังวลต้อง...''หยุด เขาขัดจังหวะ ' ฉันรู้ว่าทำไม ผู้จัดการของฉันบอกฉันว่า เขาสั่ง hyung Joon จะหยุดคุณจากเรียกผม หรือใช้บริการใด ๆ ในโทรศัพท์ของฉัน.'Shin Hye squirmed นั่ง ทำไมต้องเป็นเขาบอกฉันนี้ เขารู้ว่า แล้วทำไมว่าเขายังคงบ้า เธอค้นหาคำว่า แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะบอกเขาตอนนี้ เธอกลัวเกินไปที่จะถามทำไมเขาอยู่เย็นดังนั้น'สามารถฉันถามอะไร' โฮจิมินห์นาทีสุดท้ายมองขึ้นที่เธอ'อีโอ' Shin Hye ประหลาดจ้องโฮจิมินห์ Min มันไม่ได้พลัง แต่มันไม่ได้ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง ตาของเขาจะซื่อสัตย์ แต่วันนี้ เธอไม่สามารถอ่านได้' ทำไมคุณทำได้หรือไม่ ทำไมไม่ได้คุณทำตามสิ่ง Joon hyung ขอให้คุณทำอย่างไร'Shin Hye ได้ตะลึง โดยคำถามนั้น มันเป็นการยากค้างสายตาของเขาตามที่เขาถูกมองผ่านเธอ ถ้าเขาได้ลองเข้าไปที่ด้านล่างของความลับ แต่เธอไม่ได้ไปดูไป เธอจำเป็นต้องอธิบายตัวเอง' อยากจะโทรหาคุณ ฉันจริง ๆ ไม่ แต่เขาบอกว่า สิ่งที่มีระเบียบในประเทศจีน และที่ คุณมีอารมณ์มาก เขากลัวใจคุณอาจทำอะไรบุ่มบ่ามถ้าคุณพูดคุยกับฉัน... ''เหมือนไหม'Shin Hye กดริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกัน 'ฉันไม่ถาม เสียงของเธอ quaked" แต่คุณรู้ว่าสิ่งที่เขาได้พูดเกี่ยวกับ ขวา Joon hyung กลัวจะทำอะไรเช่นผื่น...มั่นใจคุณเพิ่งมาออก และยืนยันว่า เรากำลังหาคู่ ''แม้ว' Shin Hye ถ่ายให้เขาดูแปลกใจนาทีโฮถอนหายใจ และใช้เวลานั่งบนเก้าอี้โซฟาข้างโซฟา ' Joon hyung ถูก เมื่อบทความเหล่านั้นออกมาในประเทศจีน แล้วรับเว็บไซต์ที่เกาหลี และต่างประเทศ แพร่กระจายเหมือนไฟป่า มีสิ่งเดียวที่ popped ในจิตใจของฉัน ผู้จัดการของฉันและฉันได้รับเป็นอาร์กิวเมนต์อุ่นเลย ผมแนะนำเราเพียงยืนยันข่าวลือ และเขามองฉันเหมือนผมบ้า โฮนาทีอธิบาย ' ที่ว่าทำไมเขาเรียกว่า Joon hyung จะหยุดคุณจากการพูดคุยกับฉันเพื่อให้คุณไม่ได้รับความคิดใด ๆ "Shin Hye หัวใจถูกตีดังนี้ ทำไมต้องเป็นเขาบอกฉันทั้งหมดนี้หรือไม่ เขาจะไปไหน ด้วยทั้งหมดนี้หรือไม่' มีเหตุผลมากทำไมอยากจะเรียกวันที่ และหนึ่งในนั้นคือการถามสิ่งที่คุณคิดว่า เกี่ยวกับเพียงเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรากับประชาชน เขาหยุดชั่วคราว 'แต่คุณไม่รับ'' Oppa ฉัน... '' ได้คุณจึงกลัวฉันจะนำขึ้นเพื่อให้คุณหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับฉัน หรือคุณกลัวจะได้คุณจะเห็นด้วยหรือไม่? "เปิดปากของเธอตอบ แต่เธอรู้สึกว่าก้อนในลำคอของเธอบล็อกเธอจากพูด เธอรู้สึกปวดเจาะในอกของเธอเป็นดวงตาของเธอเริ่มจะดีขึ้น'ทำคุณเกลียดคิดมากว่า คุณปิดใช้งานโทรศัพท์ของคุณเพื่อหนีการอภิปราย'Shin hye ได้หายใจหนักตอนนี้ เธอมากเธอ lip จะหยุดตัวเองจากการร้องไห้ เธอต้องตอบเขา แต่คำไม่ได้มาเพื่อเธอ เธอกลัวดังของโฮจิมินห์นาทีคมจ้อง โกรธในเสียงของเขา' ชิน Hye ฉันต้องการคุณวัน คุณรู้ มากกว่าวันอื่น ๆ ฉันต้องการคุณแล้ว อยู่กับครอบครัวของคุณในญี่ปุ่น แต่ผมอยู่คนเดียวในประเทศจีน แน่นอน ฉันมีมี แต่พวกเขาจะไม่ฟังฉัน พวกเขาไม่พยายามแก้ไขสิ่ง และพวกเขายังคงบอกฉันพวกเขาปกป้องฉันและที่ฉันควรอยู่วาง พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนทั้งหมดของระเบียบว่า เป็นความผิดของฉัน เพราะฉันกว่าจะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคุณ ดังนั้น ฉันรู้สึกสูญเสีย และกำพร้า และคนเดียว คุณมีหนึ่งคนที่ฉันจำเป็น แต่ฉันไม่ได้พูดคุยกับคุณ 'A tear fell from her cheek. ‘Oppa,’ she spoke, her voice muffled. ‘I’m so sorry. I’m really sorry. I didn’t mean to hurt you, I really didn’t. I was scared. You were so far away and I didn’t know what to do. Believe me, please,’ she was sobbing now. Her heart weighed a ton, and Min Ho’s words cut through her like a knife. I’m sorry oppa. I’m so sorry.Min Ho moved to the couch and sat beside her. He lifted her face and wiped her cheeks, his eyes softening. ‘I believe you,’ he said softly. ‘I know you would never want to hurt me, Shin Hye-ah.’Shin Hye leaned her cheek on his palm and closed her eyes.He knows I wouldn’t hurt him. He knows.‘Keunde… we can’t help but hurt each other if we continue being like this,’ Min Ho continued.She fluttered her eyes open. She was as pale as a sheet, trying to make sense of what Min Ho had just said. ‘What do you mean?’Min Ho, who had a pained expression, released her cheek and ran a hand through his hair. He fell silent again, as if pausing to collect his thoughts.‘Neither of us are in control, Shin Hye. You were in that meeting. You heard how they deliberately planned to keep us away from each other, and how they’ll do everything in their power to hide our relationship. Even to the point of ordering us not to talk to each other, not to see each other,’ he paused. ‘And we agreed. What does that say about us? About this?’ Shin Hye discerned bitterness in his voice.‘But we already knew what we were getting into, oppa. We knew this was how it was going to be,’ she responded. She could hear the desperation in her own voice.‘Ani,’ he replied. ‘I didn’t know I’d feel this powerless. And I know you feel the same way. We thought we could call the shots, but that’s not true. We keep doing what our agencies tell us to do. And you know why. Because our jobs are important to us. Because what we have right now could endanger this life that we love so much.’Shin Hye closed her eyes again. Inside, she was terrified of where this conversation was going. This isn’t happening. This isn’t happening. ‘What are you saying?’ She asked weakly.Min Ho bit his lip. ‘I’m saying there might not be a middle ground here. Maybe we should do exactly what our agencies want… focus on work.’Shin Hye had a hard time processing those words. She looked at Min Ho’s steely eyes and knew that he’d been thinking about this for a while now. Is this why he’s been acting cold? Because he wanted to prepare me for this?‘Are we…’ Shin Hye’s voice trembled, and she was unable to finish her question. Just the thought of it stung, and if she were to say the words out loud, she might not have the willpower not to break down.‘No,’ Min Ho was quick to reply. ‘I don’t mean we should…’ he stopped midsentence. ‘I love you, Shin Hye. I really do but… I don’t want us to get to a point where we’ll grow tired of what we’re doing because we can’t go all out.’‘So we are breaking up,’ Shin Hye responded. Even as she said the words, everything still felt surreal. This is all happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'คุณรู้หรือสิ่งที่หมายถึง? ประธานจางมองไปที่มินโฮจากนั้นไปที่เธอ ชินเฮคิดว่าคำถามที่ฟังดูเหมือนจะเตือน รูปถ่ายที่ถ่ายจากสถานที่เอกชนสามารถลมขึ้นบนกระดาษเหล่านั้น แต่มันจะยากที่จะฟ้องพวกเขาเพราะพวกเขากำลังจะเถียงว่าคนรูปมือสองได้กลายเป็นทรัพย์สินของประชาชนหลังจากที่ถูกโพสต์ออนไลน์. ชินเฮอาจจะไม่มี อยู่เงียบอีกต่อไป 'Chamkamaniyo' เธอพูด 'คุณกำลังพยายามที่จะบอกว่าหนังสือพิมพ์เหล่านี้จะถูกต้องตามกฎหมายได้ฟรีจากการเผยแพร่ภาพถ่ายส่วนตัวตอนนี้หรือไม่' 'ไม่จำเป็นต้องประธานจางตอบ 'พวกเขายังคงสามารถฟ้อง แต่มันจะยากที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนที่ถ่ายภาพสำหรับวัตถุประสงค์ของการปล่อยให้พวกเขา ซึ่งหมายความว่าพวกเขาเคยโดดเด่นยิ่งขึ้น ไม่มีอะไรที่จะหยุดพวกเขาจากข้ามเส้น. ประธานคิมหันไปชินเฮ 'และแม้แล้วที่ควรจะเป็นอย่างน้อยจากความกังวลของคุณ หากภาพมีการรั่วไหลออกมามันมากกว่า มันจะยากสำหรับเราที่จะปฏิเสธข่าวลือและเรียกร้องว่ามีความสัมพันธ์นี้ไม่ได้อยู่. มินโฮโยนชินเฮลักษณะแอบแฝงและพูด ดังนั้นคุณกำลังบอกเราว่าเราควรจะหยุดมองหน้ากัน? แม้จะอยู่ในสถานที่เอกชน? ' 'ไม่แน่นอน' ประธานจางอุทาน 'เรากำลังบอกว่าตอนนี้คุณทั้งสองควรนอนต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะนี้ ดวงตาทั้งหมดอยู่ในท่านทั้งสอง จะไม่ยุ่งมันขึ้นมา. การแสดงออกของมินโฮแข็ง 'Arasso เราได้ยินเสียงคุณดังและชัดเจน "เขายืนขึ้นและโค้งคำนับ "ผมคิดว่าเรากำลังทำที่นี่ดังนั้นถ้าคุณจะยกโทษให้ฉันฉันคิดว่าชินเฮและฉันต้องการที่จะพูดคุย คุณจะไม่หยุดเราเวลานี้ใช่มั้ย? ' หัวใจชินเฮได้รับการห้ำหั่นมินโฮเป็นของเธอนำไปสู่การสำนักงานประธานจางของ ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ทั้งสองหน่วยงานที่จำเป็นในการหารือเพื่อให้ประธานจางมินโฮและเวลาชินเฮจะพูดคุยในขณะที่พวกเขายังคงมีการประชุม มินโฮชี้ไปที่นอนและชินเฮนั่ง มินโฮในมืออื่น ๆ เริ่มเดินไปเดินมา ในที่สุดเมื่อเขาหยุดเขาโน้มตัวบนโต๊ะของประธานจาง. ชินเฮรอให้เขาที่จะพูดคุย แต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาไม่ได้ตอบสนองดวงตาของเธออย่างใดอย่างหนึ่ง เขายังคงมองไปที่พื้นเช่นถ้าในความคิดลึก เธอเป็นคนที่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังรอสำหรับเธอที่จะเริ่มพูด แต่ความเงียบก็อึกทึก เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะอยู่รอบ ๆ ตัวเขา. 'พี่ ... ' ถูกทุกอย่างที่เธอสามารถรวบรวมที่จะพูด เธอมีความรู้สึกว่าถ้าเธอไม่ได้เริ่มพูดคุยพวกเขาจะเดินออกจากสำนักงานว่าไม่มีการแลกเปลี่ยนคำที่ทุกคน. 'แว? เขาถามหลังจากที่ในขณะ. 'เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขากำลังพูดกลับไปที่นั่น ... ผู้สื่อข่าว' 'ฉันไม่สนใจจริงๆในสิ่งที่' มินโฮตัดเธอออก 'มีเสมอวิธีที่จะซ่อนตัวจากพวกเขา บรรดาผู้ที่ถูกจับ - พวกเขากำลังไม่ได้ 5% ของคู่รักทุกคู่ในอุตสาหกรรม พวกเขาได้รับเกินความจริง. ชินเฮส่ายหัวของเธอ 'ผมไม่คิดว่าพวกเขา ซึงกิพี่บอกผมว่าเขาและยุนอาได้รับการระมัดระวังจริงๆ แต่พวกเขาก็ซีกผู้สื่อข่าวเหล่านั้น พวกเขาไม่ได้มีเงื่อนงำว่าพวกเขากำลังถูกตามรอบ. ' มินโฮถอนหายใจในการลาออกยังคงหลีกเลี่ยงการจ้องมองเธอ 'เคียว หน่วยงานของเรามีความถูกต้อง พวกเขามักจะเป็น. ถากถางกลับมาอยู่ในเสียงของเขา. หนึ่งไม่พูดในขณะที่ ชินเฮรู้ว่าเขาเป็นคนบ้าที่เธอยังไม่ได้เห็นเขาทำแบบนี้มาก่อน สิ่งที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะไม่บอกเธอตรงไปตรงมาในสิ่งที่ผิด คือเขารอสำหรับผมที่จะทำหรือไม่'Mianhae "เธอโพล่งออกมาไม่สามารถที่จะเก็บไว้ในใด ๆ อีกต่อไป 'ฉันรู้ว่าฉันควรจะได้ตอบสายของคุณ ฉันไม่ควรจะมีการเปิดโทรศัพท์ของฉันออกและทำให้คุณกังวลเช่น ... ' 'หยุด' เขาขัดจังหวะ 'ฉันรู้ว่าทำไม ผู้จัดการของฉันบอกฉันว่าเขาได้รับคำสั่งจุนฮยองที่จะหยุดคุณจากการเรียกผมหรือการใด ๆ ของสายฉัน. ' ชินเฮดิ้นในที่นั่งของเธอ ทำไมเขาบอกฉันนี้หรือไม่? ถ้าเขารู้เรื่องนั้นแล้วทำไมเขายังคงบ้า? เธอหาคำ แต่เธอก็ไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอควรจะบอกเขาในขณะนี้ เธอกลัวเกินไปที่จะถามว่าทำไมเขาถูกเย็น. 'ฉันจะขอให้คุณบางสิ่งบางอย่าง? มินโฮในที่สุดก็มองมาที่เธอ. 'Eo? ชินเฮรู้สึกประหลาดใจโดยจ้องมองของมินโฮ มันไม่ได้มีพลัง แต่มันก็ไม่ได้ชนิดทั้ง ดวงตาของเขามักจะตรงไปตรงมา แต่วันนี้เธอไม่สามารถอ่านพวกเขา. "ทำไมคุณทำมันได้หรือไม่ ทำไมคุณทำตามสิ่งที่จุนฮยองถามคุณจะทำอย่างไร? ' ชินเฮผงะคำถาม มันก็ยากที่จะได้รับถือของเขาจ้องมองวิธีการที่เขาถูกมองผ่านเธอราวกับว่าเขากำลังพยายามที่จะได้รับที่ด้านล่างของลับ แต่เธอไม่ได้ไปมองออกไป เธอต้องการที่จะอธิบายตัวเอง. 'ผมอยากจะโทรหาคุณผมได้ แต่เขาบอกว่าสิ่งที่ถูกระเบียบในประเทศจีนและที่คุณมีอารมณ์มาก เขากลัวคุณอาจจะทำบางสิ่งบางอย่างผื่นถ้าคุณพูดคุยกับฉัน ... ' 'เช่นเดียวกับสิ่งที่?' ชินเฮกดริมฝีปากของเธอด้วยกัน 'ผมไม่ได้ถาม' เสียงของเธอ quaked. 'แต่คุณรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับใช่มั้ย? จุนฮยองก็กลัวฉันต้องการทำบางสิ่งบางอย่างเช่นผื่น ... โน้มน้าวให้คุณเพียงแค่ออกมาและยืนยันว่าเรากำลังคบ. ' 'แม้ว' ชินเฮยิงเขาดูแปลกใจ. มินโฮถอนหายใจและเข้ามานั่งบนเก้าอี้โซฟาข้างที่นอน 'จุนฮยองที่ถูกต้อง เมื่อบทความเหล่านั้นออกมาในประเทศจีนแล้วหยิบขึ้นมาโดยเว็บไซต์เกาหลีและต่างประเทศ, การแพร่กระจายเหมือนไฟป่ามีเพียงสิ่งเดียวที่โผล่ในใจของฉัน ผู้จัดการของฉันและฉันได้เข้าอาร์กิวเมนต์อุ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมแนะนำเราก็ยืนยันข่าวลือและเขามองมาที่ฉันเหมือนฉันบ้า 'มินโฮอธิบาย 'นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเรียกว่าจุนฮยอง ที่จะหยุดคุณจากการพูดคุยกับผมเพื่อให้คุณไม่ได้รับความคิดใด ๆ . หัวใจชินเฮได้รับการตีเสียงดังในขณะนี้ ทำไมเขาบอกฉันทั้งหมดนี้หรือไม่? อยู่ที่ไหนเขาจะมีทั้งหมดนี้? 'มีเหตุผลมากมายเป็นเหตุผลที่ผมอยากจะโทรหาคุณในวันนั้น และหนึ่งในนั้นคือการขอให้สิ่งที่คุณคิดเกี่ยวกับเพียงเผยให้เห็นความสัมพันธ์ของเรากับประชาชน "เขาหยุดชั่วคราว 'แต่คุณไม่เคยหยิบขึ้นมา.' 'พี่ฉัน ... ' 'คุณเป็นกลัวดังนั้นฉันนำมันขึ้นเพื่อให้คุณหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับผมหรือเปล่า หรือเป็นคุณกลัวผมจะได้รับคุณจะเห็นด้วย? ' ปากของเธอเปิดที่จะตอบ แต่เธอรู้สึกว่ามีก้อนเนื้อในลำคอของเธอปิดกั้นของเธอจากการพูด เธอรู้สึกปวดเจาะเข้าที่หน้าอกของเธอเป็นตาของเธอได้เริ่มกัน. 'คุณเกลียดความคิดที่มากที่คุณปิดโทรศัพท์ของคุณเพียงเพื่อหลบเลี่ยงการอภิปรายหรือไม่' ชินเฮหายใจอย่างหนักในขณะนี้ เธอกัดริมฝีปากของเธอที่จะหยุดตัวเองจากการร้องไห้ เธออยากจะตอบเขา แต่คำพูดที่ไม่ได้มากับเธอ เธอเป็นคนที่กลัวเพื่อให้มินโฮจ้องมองที่คมชัดของความโกรธในเสียงของเขา. 'ชินเฮ ฉันต้องการคุณในวันนั้นคุณจะรู้ว่า มากกว่าวันอื่น ๆ ที่ฉันต้องการคุณแล้ว คุณอยู่กับครอบครัวของคุณในประเทศญี่ปุ่น แต่ผมคนเดียวทั้งหมดในประเทศจีน แน่นอนว่าพนักงานของฉันได้มี แต่พวกเขาจะไม่ฟังฉัน พวกเขายุ่งมากพยายามที่จะแก้ไขสิ่งที่เขาและพวกเขาเก็บไว้บอกฉันพวกเขาจะต้องปกป้องฉันและที่ฉันควรจะอยู่ใส่ พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนทั้งหมดของระเบียบว่าเป็นความผิดของฉันเพราะฉันกล้าที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคุณ ดังนั้นผมจึงรู้สึกว่าหายไปและกำพร้าและคนเดียว คุณเป็นคนหนึ่งที่ฉันต้องการ แต่ฉันไม่สามารถที่จะพูดคุยกับคุณ. ฉีกขาดลดลงจากแก้มของเธอ 'พี่' เธอพูดเสียงของเธอในลำคอ 'ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายคุณผมไม่ได้ ฉันกลัว คุณจึงอยู่ห่างไกลและผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร เชื่อฉันโปรด 'ที่เธอกำลังร้องไห้ในขณะนี้ หัวใจของเธอชั่งน้ำหนักตันและคำพูดของมินโฮตัดผ่านของเธอเหมือนมีด ฉันขอโทษพี่ ฉันขอโทษ. มินโฮย้ายไปอยู่ที่โซฟาและนั่งข้างๆเธอ เขายกใบหน้าของเธอและเช็ดแก้มของเธอดวงตาของเขาอ่อน 'ผมเชื่อว่าคุณ "เขาพูดเบา ๆ 'ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ต้องการที่จะทำร้ายฉันชินเฮอา. ชินเฮพิงแก้มของเธอบนฝ่ามือของเขาและปิด eyes.He เธอรู้ดีว่าฉันจะไม่ทำร้ายเขา เขารู้ว่า. 'Keunde ... เราไม่สามารถช่วย แต่ทำร้ายกันถ้าเรายังคงเป็นเช่นนี้' มินโฮยังคง. เธอเบาโผบินเปิดตาของเธอ เธอเป็นคนที่อ่อนที่สุดเท่าที่เป็นแผ่นพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของสิ่งที่มินโฮได้กล่าวเพียง 'คุณหมายถึงอะไร? " มินโฮที่มีการแสดงออกที่เจ็บปวดปล่อยแก้มของเธอและวิ่งผ่านมือผมของเขา เขาเงียบอีกครั้งเช่นถ้าหยุดการเก็บรวบรวมความคิดของเขา. 'ทั้งของเราจะอยู่ในการควบคุมชินเฮ คุณอยู่ในที่ประชุม คุณเคยได้ยินว่าพวกเขาจงใจวางแผนที่จะให้เราออกจากกันและวิธีการที่พวกเขาจะทำทุกอย่างในอำนาจของพวกเขาที่จะซ่อนความสัมพันธ์ของเรา แม้จุดสั่งไม่ให้เราพูดคุยกันไม่ได้ที่จะเห็นกัน "เขาหยุดชั่วคราว 'และเราตกลงกัน ที่ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรา? เกี่ยวกับเรื่องนี้? ' ชินเฮมองเห็นความขมขื่นในเสียงของเขา. 'แต่เราก็รู้แล้วว่าสิ่งที่เรากำลังได้รับเป็นพี่ เรารู้ว่านี่คือวิธีการที่จะเป็นไปได้ "เธอตอบ เธอสามารถได้ยินเสียงในความสิ้นหวังของเธอเอง. 'นิ' เขาตอบ 'ผมไม่ทราบว่าผมจะรู้สึกหมดหนทางนี้ และฉันรู้ว่าคุณรู้สึกเช่นเดียวกับ เราคิดว่าเราสามารถโทรภาพ แต่ที่ไม่เป็นความจริง เราให้ทำในสิ่งที่หน่วยงานของเราบอกเราจะทำอย่างไร และคุณรู้ว่าทำไม เพราะงานของเรามีความสำคัญกับเรา เพราะสิ่งที่เรามีตอนนี้อาจเป็นอันตรายต่อชีวิตที่เรารักมาก. ชินเฮปิดตาของเธออีกครั้ง ภายในเธอก็กลัวที่สนทนาเรื่องนี้เกิดขึ้น นี้ไม่ได้เกิดขึ้น นี้ไม่ได้เกิดขึ้น 'คุณกำลังพูดอะไร?' เธอถามอย่างอ่อน. มินโฮกัดริมฝีปากของเขา 'ฉันบอกว่าอาจจะไม่พื้นกลางที่นี่ บางทีเราควรจะทำสิ่งที่หน่วยงานของเราต้องการ ... มุ่งเน้นไปที่การทำงาน. ชินเฮมีเวลาที่ยากลำบากในการประมวลผลคำพูดเหล่านั้น เธอมองที่ตาแข็งมินโฮและรู้ว่าเขาต้องการได้รับความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สำหรับขณะนี้ นี่คือเหตุผลที่เขาได้รับการทำหน้าที่เย็น? เพราะเขาต้องการที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับฉันนี้หรือไม่? 'เราจะ ... ' เสียงของชินเฮสั่นและเธอก็ไม่สามารถที่จะเสร็จสิ้นคำถามของเธอ เพียงแค่ความคิดของมันต่อยและถ้าเธอกำลังจะพูดคำออกมาดัง ๆ เธออาจจะไม่ได้มีจิตตานุภาพไม่ได้ที่จะทำลายลง. 'ไม่' มินโฮได้อย่างรวดเร็วเพื่อตอบ 'ผมไม่ได้หมายความว่าเราควรจะ ... "เขาหยุด midsentence 'ผมรักคุณชินเฮ ผม แต่ ... ฉันไม่ต้องการให้เราที่จะได้รับไปยังจุดที่เราจะเติบโตเหนื่อยกับสิ่งที่เราทำเพราะเราไม่สามารถออกไปทั้งหมด. ' 'ดังนั้นเราจึงเลิก' ชินเฮตอบ แม้ในขณะที่เธอกล่าวว่าคำพูดทุกอย่างยังคงรู้สึกเหนือจริง นี่คือ Happ ทั้งหมด













 

 

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณรู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร ? ประธานจางมินโฮแล้วมองไปที่เธอ ชินเฮคิดว่าคำถามเหมือนเป็นการเตือน ' ภาพถ่ายที่ถ่ายจากสถานที่ส่วนบุคคลสามารถยุติในเอกสารเหล่านั้น แต่มันก็ยากที่จะฟ้องพวกเขาเพราะพวกเขากำลังจะเถียงว่าพวกมือสองภาพเป็นทรัพย์สินสาธารณะ หลังจากถูกโพสต์ออนไลน์ '

ชินเฮจะได้ไม่เงียบ chamkamaniyo ' ' เธอพูด ' คุณจะบอกว่าหนังสือพิมพ์เหล่านี้ฟรีถูกต้องตามกฎหมายจากการพิมพ์ภาพถ่ายส่วนตัวตอนนี้ ? '

'not จําเป็น ประธาน จาง ตอบ ' พวกเขายังถูกฟ้องร้อง แต่มันคงยากที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนถ่ายรูปเพื่อปลดปล่อยพวกเขา ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะกล้าขึ้นไม่มีอะไรจะหยุดพวกเขาจากการล้ำเส้น . . .

ประธานคิมหันไปหาชินเฮ และแม้แล้วว่าควรเป็นอย่างน้อยจากความกังวลของคุณ ถ้าภาพถ่ายรั่วไหล มันจบแล้ว มันจะยากสำหรับเราที่จะปฏิเสธ ข่าวลือ และอ้างว่า ความสัมพันธ์นี้ไม่มีตัวตน '

มินโฮโยนชินเฮลับๆล่อๆมองและพูด " งั้นคุณจะบอกเราว่า เราควรจะเลิกคบกันแม้ในสถานที่ส่วนตัว '

ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะไม่ ประธาน จาง ร้อง ' เราก็บอกว่าตอนนี้ เธอสองคนควรจะอยู่นิ่งๆ โดยเฉพาะตอนนี้ สายตาทั้งหมดจับจ้องไปที่ทั้งสองคน อย่าสับสน . . .

มินโฮสีหน้าแข็งกระด้าง ' arasso . เราได้ยินชัดเจน เขายืนขึ้นและโค้งงอ ' ผมคิดว่าเราทำได้ดีแล้วนะ ดังนั้นถ้าคุณจะให้อภัยฉัน ฉันคิดว่าชินเฮ เราต้องคุยกันหน่อยคุณจะไม่ห้ามเราเวลาแล้วใช่มั้ย ? ' ทำไมเหรอ





ชิน เฮ หัวใจเต้นเป็นมินโฮ พาเธอกับท่านประธานจางของออฟฟิศ ยังคงมีบางอย่างที่ทั้งสองหน่วยงานต้องปรึกษาท่านประธาน จาง มิน โฮ ชิน เฮ ให้เวลาพูดในขณะที่พวกเขายังคงมีการประชุม มินโฮชี้ไปยังโซฟาและชินเฮเอาที่นั่ง . มินโฮ บนมืออื่น ๆ , เริ่มเดินเมื่อในที่สุดเขาก็หยุดเดิน เขาพิงโต๊ะของประธานจาง

ชิน เฮ รอให้เขาพูด แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาไม่สบตาเธอ เขายังคงมองไปที่พื้น เช่น ถ้าในความคิดลึก เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังรอให้เธอเริ่มพูด แต่ความเงียบก็อึกทึกมาก เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ใกล้เขา .

' พี่ . . . " คือทั้งหมดที่เธอสามารถรวบรวมเพื่อพูด เธอมีความรู้สึกว่าถ้าเธอไม่พูด พวกเขาก็เดินออกมาจากห้องทำงานที่ไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดเลย

'wae ? เขาถามหลังจากที่ในขณะ .

'about ว่าเขาพูดอะไรออกมา นักข่าว . . . "

ฉันไม่ค่อยจะสนใจว่า ' มินโฮตัดเธอออก ' มีเสมอวิธีที่จะซ่อนตัวจากพวกเขาผู้ที่ถูกจับโดยพวกเขาไม่ได้แม้แต่ 5% ของทุกคู่ในอุตสาหกรรม พวกเขาพูดเกินจริง '

ชินเฮสั่นศีรษะ " ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็น พี่ซึงกิบอกว่าเขาและยุนอา ต้องระมัดระวังจริงๆ แต่พวกเขาถูกโจมตีโดยนักข่าวพวกนั้น พวกเขาไม่ได้มีเงื่อนงำว่าถูกติดตาม ๆ '

มินโฮถอนหายใจในการลาออก ยังหลีกเลี่ยงสายตาของเธอ' คุเร . หน่วยงานของเราถูกต้อง พวกเขามักจะเป็น ' ประชดกลับมา เสียงของเขา . . . . . .

หรือใครพูดสักพัก ชินเฮก็รู้ว่าเขากำลังโกรธ เธอยังไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้มาก่อน เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเขาไม่ยอมบอกเธอตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาจะรอฉันอยู่เหรอ ?

'mianhae ' เธอพูดโพล่งออกไป ไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป' ฉันรู้ว่าฉันควรจะรับสายของคุณ ผมไม่ควรเปิดโทรศัพท์ของฉันออกและทำให้คุณเป็นห่วง . . . . . . . '

หยุด ' เขาถูกขัดจังหวะ ผมรู้ว่าทำไม ผู้จัดการของฉันบอกฉันว่าเขาสั่งให้จุนฮยองหยุดคุณโทรหาฉันหรือการใด ๆของการโทรของฉัน . '

ชิน เฮ squirmed ของเธอที่นั่งรึเปล่า ทำไมเขาถึงบอกเรื่องนี้กับฉัน ถ้าเขารู้เรื่องนี้ แล้วทำไมเขายังโกรธอยู่อีกเหรอ ? อะไรที่เธอค้นหาคำแต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะไปบอกเค้าตอนนี้ เธอกลัวที่จะถามว่าทำไมเขาถึงเย็นชา

ช่วยผมถามอะไรคุณได้มั้ย ? ' มินโฮก็มองเธอ

'eo ? ' ชินเฮรู้สึกประหลาดใจโดยการจ้องมองของมินโฮ มันไม่มีพลัง แต่ก็ไม่อ่อนโยนเหมือนกัน ดวงตาของเขามักจะเที่ยงตรง แต่ในวันนี้ เธอไม่ได้อ่าน

ทำไมคุณไม่ทำมันล่ะ ?ทำไมต้องทำตามที่จุนฮยองบอกเลยเหรอ ? '

ชินเฮตกใจด้วยคำถาม มันก็ยากที่จะจับสายตาของเขาวิธีที่เขากำลังมองเธอเช่นถ้าเขาพยายามที่จะรับที่ด้านล่างของความลับ แต่เธอไม่ได้ไปดูเลย เธอต้องการที่จะอธิบายตัวเอง

" อยากโทรหาเธอ ฉันทำได้จริงๆนะ