What is pragmatic theory? It has pr

What is pragmatic theory? It has proven difficult to provide a satisfactory definition of pragmatics due to the complexity of the phenomena involved. The modern use of the term can be traced back to Charles Morris (1938) who defined pragmatics as the study of “the relation of signs to interpreters”. He distinguished three fields of study: (1) syntax, the study of “the formal relations of signs to one another”, (2) semantics, the study of “the relations of signs to the objects to which the signs are applicable”, and (3) pragmatics, the study of “the relation of signs to interpreters”.
was concerned with the nature of the relation of signs to interpreters, and in particular how a speaker manages to communicate a specific communicative intention to his or her interlocutor, and how the interlocutor recognizes this intention. He formulated a set of maxims that guide the process by which the interlocutors recognize each other’s communicative intention. John L. Austin (1962) and his student John R. Searle (1969, 1975) tried to provide a systematic classification of such communicative intention. With each utterance a person makes, three acts are performed simultaneously: somehing is said (locutionary act), a communicative function (inviting, apologizing, requesting) is performed (illocutionary act), and an effect is produced on the listener or hearer (perlocutionary act). Searle (1969, 1975, 1979) grouped illocutionary acts into five main types (representatives, directives, commissives, expressives, declarations) and formulated specific contextual conditions relevant for the performance and distinction of different speech acts.[1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทฤษฎีคืออะไร มันได้พิสูจน์ยากที่จะให้คำจำกัดความพอใจของวจนปฏิบัติศาสตร์เนื่องจากความซับซ้อนของปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้อง การใช้คำทันสมัยที่สามารถย้อนกลับไปในมอร์ริชาร์ลส (1938) ที่กำหนดวจนปฏิบัติศาสตร์เป็นการศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณจะล่าม" เขาแบ่งออกเป็น 3 เขตการศึกษา: (1) ไวยากรณ์ การศึกษาของ "ความสัมพันธ์ทางสัญลักษณ์อื่น", (2) ความหมาย ของ การศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณกับวัตถุซึ่งเป็นสัญญาณเกี่ยวข้อง" และ (3) วจนปฏิบัติ ศาสตร์ การศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณจะล่าม" เกี่ยวข้องกับธรรมชาติของความสัมพันธ์ของสัญญาณจะล่าม และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิธีลำโพงจัดการการสื่อสารเป้าหมายเจาะจงในการสื่อสารการโทรวิดีโอของเขา หรือเธอ และวิธีการโทรวิดีโอรู้จักความตั้งใจนี้ เขาผสมชุดของคำคมที่นำกระบวนการที่ interlocutors การรู้จักตั้งใจสื่อสารของผู้อื่น John L. Austin (1962) และนักเรียนของเขา John R. Searle (1969, 1975) พยายามให้จัดประเภทเป็นระบบของสื่อสาร มี utterance แต่ละคนทำให้ สามกระทำดำเนินการพร้อมกัน: somehing กล่าวว่า (locutionary), ฟังก์ชันการสื่อสาร (ห้อง apologizing ขอ) เป็นดำเนินการ (illocutionary act), และผลผลิตในการฟังหรือเพียง (perlocutionary act) สาร (1969, 1975, 1979) illocutionary กระทำการจัดกลุ่มเป็น 5 ประเภท (ตัวแทน คำสั่ง commissives, expressives ประกาศ) และสูตรเงื่อนไขบริบทเฉพาะที่เกี่ยวข้องสำหรับการทำงานและความแตกต่างของการกระทำคำพูดแตกต่างกัน [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีในทางปฏิบัติคืออะไร? มันได้รับการพิสูจน์ยากที่จะให้คำนิยามความพึงพอใจของเน้นเนื่องจากความซับซ้อนของปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้อง การใช้งานที่ทันสมัยของระยะที่สามารถสืบย้อนกลับไปชาร์ลส์มอร์ริส (1938) ซึ่งกำหนดเน้นการศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณล่ามว่า" เขาประสบความสำเร็จสามสาขาการศึกษา (1) ไวยากรณ์การศึกษาของ "ความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการของสัญญาณกับอีกคนหนึ่ง" (2) ความหมายการศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณไปยังวัตถุที่สัญญาณจะบังคับ" ที่ และ (3) เน้นการศึกษาของ "ความสัมพันธ์ของสัญญาณล่ามว่า".
เป็นกังวลกับธรรมชาติของความสัมพันธ์ของสัญญาณล่ามและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวิธีการที่ลำโพงจัดการในการสื่อสารความตั้งใจสื่อสารที่เฉพาะเจาะจงกับคู่สนทนาของเขาหรือเธอ และวิธีการที่คู่สนทนาตระหนักถึงความตั้งใจนี้ เขาสูตรชุดของคำคมที่ให้คำแนะนำขั้นตอนที่เป็นต้นรับรู้การสื่อสารความตั้งใจของกันและกัน จอห์นลิตรออสติน (1962) และนักเรียนของเขาจอห์นอาเซิล (1969, 1975) พยายามที่จะให้มีการจัดหมวดหมู่ของระบบการสื่อสารความตั้งใจดังกล่าว กับคำพูดคนทำให้แต่ละสามกระทำจะดำเนินการพร้อมกัน: somehing มีการกล่าว (ACT locutionary) ซึ่งเป็นฟังก์ชั่นการสื่อสาร (เชิญขอโทษขอ) จะดำเนินการ (ACT illocutionary) และผลกระทบที่ผลิตในผู้ฟังหรือผู้ฟัง (perlocutionary พ.ร.บ. ) เซิล (1969, 1975, 1979) การจัดกลุ่ม illocutionary ทำหน้าที่เป็นห้าประเภทหลัก (ผู้แทนราษฎรสั่ง commissives, การแสดงอารมณ์ความวิเศษ) และสูตรเงื่อนไขบริบทเฉพาะที่เกี่ยวข้องให้มีประสิทธิภาพและความแตกต่างของการกระทำคำพูดที่แตกต่างกัน. [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อะไรคือทฤษฎีปฏิบัติ ? มันได้พิสูจน์ยากที่จะมีคำนิยามที่น่าพอใจของวัจนปฏิบัติศาสตร์เนื่องจากความซับซ้อนของปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้อง การใช้สมัยใหม่คำนี้สามารถ traced กลับไปที่ชาร์ล มอริส ( 1938 ) ที่กำหนดภาษาการศึกษาในฐานะของ " ความสัมพันธ์ของสัญญาณที่จะล่าม " เขาเด่นสามสาขาวิชาที่ศึกษา ( 1 ) รูปแบบการศึกษา " ความสัมพันธ์ที่เป็นทางการของสัญญาณอีกแบบหนึ่ง " ( 2 ) ความหมาย การศึกษาเรื่อง " ความสัมพันธ์ของสัญญาณไปยังวัตถุที่ป้ายได้ และ ( 3 ) วัจนปฏิบัติศาสตร์การศึกษาของ " ความสัมพันธ์ของสัญญาณ ล่าม "เกี่ยวกับธรรมชาติของความสัมพันธ์ของสัญญาณการล่าม และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการลำโพงจัดการการสื่อสารเจตนาการสื่อสารเฉพาะคู่สนทนาของเขา หรือเธอ และว่าคู่สนทนารับรู้ความตั้งใจนี้ เขากำหนดชุดของแมกซิมที่คู่มือกระบวนการที่ผู้ฟังรับรู้แต่ละอื่น ๆของการสื่อสารความหมาย จอห์นลิตรออสติน ( 1962 ) และนักเรียนของเขาจอห์น เซิร์ล ( 2512 , 2518 ) พยายามให้หมวดหมู่อย่างเป็นระบบ เช่น การเจตนา กับแต่ละที่บุคคลทำให้การกระทำสามจะดำเนินการพร้อมกัน : บางสิ่งที่กล่าว ( locutionary Act ) , ฟังก์ชันการสื่อสาร ( เชิญ ขอโทษ ขอ ) จะดําเนินการ ( illocutionary Act ) และผลผลิตต่อผู้ฟังหรือผู้ฟัง ( perlocutionary Act ) เซิร์ล ( 2512 , 2518 , 1979 ) แบ่งการกระทำออกเป็นห้าประเภทหลัก illocutionary ( ตัวแทน การสั่งการ commissives บอก , , , และการประกาศ ) สูตรเฉพาะบริบท เงื่อนไขที่เกี่ยวข้องกับประสิทธิภาพและความแตกต่างของวาทะที่แตกต่างกัน [ 1 ]