The well-documented relationship be

The well-documented relationship between social group size and the size of the brain generally and the neocortex specifically has lent widespread support for the so-called social brain hypothesis (Dunbar and Shultz, 2007 and Dunbar, 1998; but see Barton, 2012). While there are a number of reasons why individuals with larger brains may be favoured in highly social environments, the Machiavellian intelligence hypothesis (MIH) posits that larger brains are advantageous for social animals specifically because increased cognitive abilities allow individuals to outwit their groupmates in the competitive interactions that are a near-universal result of group living (Byrne & Whiten, 1988). In particular, the MIH predicts tactical deception, that is ‘acts from the normal repertoire of the agent, deployed such that another individual is likely to misinterpret what the acts signify, to the advantage of the agent’ (Byrne & Whiten, 1990, p. 3), to be common among large-brained, social taxa, especially primates.

In support of the MIH, there have been many anecdotal observations of apparent tactical deception in a wide range of anthropoid primates (Byrne & Whiten, 1990), with more such anecdotal observations reported for taxa with a larger neocortex ratio (Byrne & Corp, 2004). Unfortunately, the anecdotal nature of these observations has hampered systematic investigation into the proximate mechanisms underpinning the behaviours. It is thus unclear whether these observations of tactical deception are examples of flexibly deployed behaviours underpinned by an intention to change the targets’ behaviour or beliefs (and thus involving, respectively, first- or second-order intentionality; see Shettleworth, 2010) as the MIH would predict. Alternatively, such apparently complex behaviours may involve zero-order intentionality (i.e. nonintentional; see Shettleworth, 2010) and be better explained as rather inflexible and innate responses to external stimuli mediated, for example, by hormonal states (e.g. see Bshary et al., 2011).

Systematic examination of the proximate mechanisms underlying tactical deception has been complicated by the rarity of such behaviours, a consequence of the fact that tactical deception deployed too frequently is likely to be ignored, reducing its effectiveness (Johnstone and Grafen, 1993 and Maynard Smith and Harper, 2003). Antipredator communication systems, however, are vulnerable to high rates of functionally deceptive signalling because the cost of ignoring a signal that honestly indicates the presence of a predator is potentially death, outweighing the costs of responding to deceptive false alarms (Searcy & Nowicki, 2005). Indeed, an increasing number of studies across a range of taxa, including passerine birds, ungulates, sciurid rodents and primates, have provided systematic evidence that false alarm signals given in competitive feeding and mating contexts function to provide the signaller with a tactical advantage by eliciting unnecessary antipredator behaviours in receivers (Bro-Jørgensen and Pangle, 2010, Flower, 2011, Møller, 1988, Munn, 1986, Tamura, 1995 and Wheeler, 2009). However, while these studies show that functionally deceptive antipredator signals can occur frequently enough to be examined systematically, no study to date has attempted to directly examine the underlying proximate mechanisms.

Tufted capuchin monkeys, Cebus apella nigritus (synonymous with Sapajus nigritus), have been shown to produce terrestrial predator-associated alarm calls (‘hiccups’) in competitive feeding contexts, but in the absence of predators, in a manner that is consistent with an interpretation of tactical deception ( Wheeler, 2009). Specifically, these alarm calls, which are acoustically indistinguishable from alarms elicited by predatory stimuli ( Wheeler & Hammerschmidt, 2013), are given far more often in experimental feeding contexts wherein high-value foods are presented in discrete, contestable patches than they are in natural contexts ( Wheeler, 2010a). The interpretation of these as tactical deception is supported by the fact that listeners commonly run higher into the canopy and out of the food patch, while callers do not show such predator evasion behaviours, but instead move into the food patch ( Wheeler, 2009). Furthermore, these spontaneously produced alarm calls tend to be given by relatively low-ranking individuals sitting in the immediate vicinity of the food patch, and they occur most often when food is highly clumped, and therefore easily contested and monopolized by dominants ( Janson, 1996 and Wheeler, 2009). These systematic observations indicate that false alarm calls function to deceive more dominant competitors, and suggest this as an ideal system to examine the proximate mechanisms underpinning the behaviour.

While at least superficially providing support for the MIH, functionally deceptive alarm calling among capuchins might be better explained as a relatively inflexible behaviour mediated by emotional mechanisms and their hormonal correlates than by the more cognitively complex mechanisms (e.g. reasoning or learning) necessary for first- or second-order intentionality. Such a ‘simple’ explanation in fact appears likely in this case given that vocal production in nonhuman primates (and most other terrestrial mammals) is generally rather inflexible in terms of the contexts in which a given call can be produced, resulting from an innate relationship between a particular call type and underlying internal states (e.g. Hammerschmidt and Fischer, 2008, Owren et al., 1992, Seyfarth and Cheney, 2010 and Wheeler and Fischer, 2012). Encounters with predators are known to cause activation of the adrenocortex and an associated increase in the production of glucocorticoids (GCs; ‘stress hormones’) in many prey taxa (e.g. Arlet and Isbell, 2009, Clinchy et al., 2013, Cockrem and Silverin, 2002, Mateo, 2010 and Monclús et al., 2006). Likewise, several studies of primates and other mammals, including capuchins, have demonstrated a positive relationship between circulating GC levels and rates of production of vocalizations associated with terrestrial predators (Blumstein et al., 2006, Boinski et al., 1999 and Cross and Rogers, 2006; see also Fichtel and Kappeler, 2002 and Mateo, 2010), with one such study suggesting a causal relationship in macaques (Bercovitch, Hauser, & Jones, 1995). Furthermore, a study of captive bonobos, Pan paniscus, has shown that adrenocortical activity can also be affected by food distribution, with higher GC levels seen when food is clumped relative to when it is dispersed ( Hohmann, Mundry, & Deschner, 2009). Given that the intensity of contest competition (i.e. dominance rank-based skew in energy gain) is well documented to increase with food clumpiness in social foragers (reviewed in Koenig, 2002 and Wheeler, Scarry, et al., 2013), competition for clumped foods might be expected to elicit a stronger stress response in relatively lower-ranking individuals ( Foerster & Monfort, 2010; see also Abbott et al., 2003). It is thus plausible that the use of deceptive false alarms in capuchins and other animals (e.g. Bro-Jørgensen and Pangle, 2010, Møller, 1988 and Munn, 1986) results from an underlying relationship between GCs and the propensity to produce predator-associated calls.

This study aimed to test whether variation in GC production indeed provides a plausible proximate explanation for the documented deceptive alarm-calling behaviour of tufted capuchin monkeys. If this is the case, then the patterns of GC production should match the patterns of false alarm production, with individuals that produce more false alarm calls in particular contexts showing higher GC levels in those contexts than individuals that produce fewer deceptive calls. We thus predicted that, relative to individuals who do not produce deceptive false alarms, individuals with a higher propensity to give deceptive calls should show higher GC output in association with (1) experimental contexts in which resources are presented in contestable patches than in natural contexts wherein the potential for contest competition is reduced, and (2) experimental contexts in which food is highly clumped (and contestable) than in experimental contexts in which food is relatively dispersed (and therefore less contestable). Last, we predicted that (3) on those specific occasions in which individuals produced deceptive false alarms, GC levels would be higher than on occasions in which no alarms were given. Although support for these predictions would not necessarily indicate a causal relationship between the production of GCs and deceptive false alarms, nor rule out the possibility that the production of false alarms is a result of physiological stress working in conjunction with cognitive mechanisms (see Mateo, 2008 and Soares et al., 2010), a lack of support would in effect rule out the possibility that high GC levels are a necessary precondition for the production of these calls. Direct tests of the relationship between GC levels and deceptive false alarm call production are thus an important first step in narrowing down the possible proximate explanations for this example of tactical deception.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอกสารแห่งความสัมพันธ์ระหว่างสังคมกลุ่มการขนาดและขนาดของสมองโดยทั่วไป และ neocortex เฉพาะได้ยืมสนับสนุนอย่างกว้างขวางสำหรับทฤษฏีสมองเรียกว่าสังคม (ดันบาร์ และ Shultz, 2007 และดัน บาร์ 1998 แต่ดูบาร์ตัน 2012) ในขณะที่มีจำนวนของเหตุผลเหตุอาจ favoured บุคคลที่ มีสมองใหญ่กว่าในสภาพแวดล้อมทางสังคมสูง ทฤษฏีปัญญา Machiavellian (MIH) posits ว่า สมองใหญ่เป็นประโยชน์สำหรับสังคมสัตว์โดยเฉพาะเนื่องจากความสามารถในการรับรู้เพิ่มขึ้นช่วยให้บุคคลขัดตา groupmates ของพวกเขาในการโต้ตอบที่แข่งขันที่ผลลัพธ์ใกล้สากลของกลุ่มที่อยู่อาศัย (Byrne & Whiten, 1988) โดยเฉพาะ MIH ทำนายการหลอกลวงทางยุทธวิธี ที่ 'กระทำจากละครปกติตัวแทน จัดวางให้บุคคลอื่นมีแนวโน้มที่คนตีความผิดที่กระทำจะมีความหมาย เพื่อประโยชน์ของตัวแทน' (Byrne & Whiten, 1990, p. 3), จะพบบ่อยใน taxa brained ใหญ่ สังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง primatesสนับสนุน MIH มีข้อสังเกตุเล็ก ๆ จำนวนมากของการหลอกลวงทางยุทธวิธีชัดเจนในหลากหลาย primates anthropoid (Byrne & Whiten, 1990), มีเพิ่มเติมเช่นเล็ก ๆ สังเกตรายงานสำหรับ taxa ด้วยอัตราส่วน neocortex ใหญ่ (Byrne & Corp, 2004) อับ ธรรมชาติเล็ก ๆ เหล่านี้สังเกตได้ขัดขวางระบบสอบสวนเป็นกลไกเคียง underpinning พฤติกรรม มันจึงชัดเจนว่าข้อสังเกตเหล่านี้หลอกลวงทางยุทธวิธีเป็นตัวอย่างของพฤติกรรมมันใช้รับการค้ำจุนจากการตั้งใจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเป้าหมายหรือความเชื่อ (และจึงเกี่ยวข้อง กับ ตามลำดับ intentionality แรก หรือสองใบสั่ง ดู Shettleworth, 2010) เป็น MIH จะทำนาย หรือ อากัปกิริยาดังกล่าวเห็นได้ชัดว่าซับซ้อนอาจเกี่ยวข้องกับศูนย์สั่ง intentionality (เช่น nonintentional ดู Shettleworth, 2010) และถูก explained เป็น inflexible และข้อสอบค่อนข้างตอบสนองต่อสิ่งเร้าภายนอก mediated เช่น โดยอเมริกาฮอร์โมน (เช่นดู Bshary et al., 2011) ได้ตรวจสอบระบบกลไกเคียงต้นหลอกลวงทางยุทธวิธีมีการซับซ้อน โดยสังข์ของพฤติกรรมดังกล่าว เป็นผลมาจากความจริงที่หลอกลวงทางยุทธวิธีที่ใช้งานบ่อยเกินไปจะมีการละเว้น ลดประสิทธิผล (Johnstone และ Grafen, 1993 และสมิ ธเมย์นาร์ด และฮาร์ เปอร์ 2003) ระบบการสื่อสาร antipredator อย่างไรก็ตาม ได้เสี่ยงอัตราสูงแดงหลอกลวงมีฟังก์ชันเนื่องจากต้นทุนของสองสัญญาณที่บ่งชี้สถานะของ predator สุจริตอย่างอาจ ตาย outweighing ต้นทุนของการตอบสนองต่อสัญญาณเท็จหลอกลวง (Searcy & Nowicki, 2005) แน่นอน จำนวนการเพิ่มขึ้นของการศึกษาข้ามช่วงของ taxa นก passerine, ungulates งาน sciurid และ primates ให้ระบบหลักฐานที่ว่า เท็จปลุกสัญญาณกำหนดอาหาร และผสมพันธุ์ฟังก์ชันบริบทให้ signaller มีความได้เปรียบทางยุทธวิธีโดย eliciting วิญญาณ antipredator ไม่จำเป็นในสำหรับแข่งขัน (Bro Jørgensen และ Pangle, 2010 ดอกไม้ 2011, Møller, 1988, Munn, 1986, Tamura, 1995 และ ล้อ 2009) อย่างไรก็ตาม ในขณะที่การศึกษานี้แสดงว่ามีฟังก์ชันลวง สัญญาณ antipredator สามารถเกิดขึ้นได้บ่อย ๆ ศึกษาเพียงพอที่จะตรวจสอบอย่างเป็นระบบ ไม่มีวันได้พยายามตรวจสอบกลไกเคียงต้นแบบโดยตรงTufted ลิงน้อยกาปูชิน Cebus apella nigritus (พ้องกับ Sapajus nigritus), ได้รับการแสดงการผลิตภาคพื้นสัมผัสสัมพันธ์ปลุกเรียก ('hiccups') ในบริบทการแข่งขันอาหาร แต่ในกรณีล่า ในลักษณะที่สอดคล้องกับการตีความของการหลอกลวงทางยุทธวิธี (ล้อ 2009) โดยเฉพาะ เหล่านี้เรียกปลุก ที่จำแนกไม่ได้ acoustically จากสัญญาณเตือน elicited โดยสิ่งเร้ามหาศาล (ล้อ & Hammerschmidt, 2013), จะได้รับบ่อยมากในบริบทอาหารทดลองนั้นสูงค่าอาหารจะแสดงเป็นเดี่ยว ๆ contestable กว่าอยู่ในบริบทธรรมชาติ (ล้อ 2010a) การตีความเหล่านี้เป็นการหลอกลวงทางยุทธวิธีที่ได้รับการสนับสนุนความจริงที่ผู้ฟังโดยทั่วไปสูงขึ้น เข้าฝาครอบ และออก จากโปรแกรมปรับ ปรุงอาหาร ในขณะที่ผู้เรียกไม่แสดงเช่นนักล่าวิญญาณหลบหลีก แต่แทน ย้ายไปปรับปรุงอาหาร (ล้อ 2009) นอกจากนี้ เหล่านี้ธรรมชาติผลิตปลุกเรียกมักจะถูกกำหนด โดยบุคคลค่อนข้างต่ำตามลำดับที่นั่งในบริเวณใกล้เคียงปรับปรุงอาหาร และเกิดขึ้นบ่อยที่สุดเมื่ออาหาร clumped สูง และดังนั้น ง่าย ๆ จีนแส และ monopolized โดย dominants (โรงแรมจันทร์สมธา 1996 และล้อ 2009) สังเกตเหล่านี้ระบบแสดงเตือนที่เรียกฟังก์ชันทีโดดเด่นมากกว่าคู่แข่ง และแนะนำนี้เป็นระบบการอำนวยการตรวจสอบกลไกเคียง underpinning พฤติกรรมในขณะที่น้อยเผิน ๆ ให้การสนับสนุนสำหรับฟังก์ชันหลอกลวงปลุกเรียกระหว่าง capuchins, MIH อาจจะดีกว่าอธิบายเป็นพฤติกรรมค่อนข้าง inflexible mediated โดยกลไกทางอารมณ์และการสัมพันธ์กับฮอร์โมนมากกว่า โดยกลไกซับซ้อนมาก cognitively (เช่น ใช้เหตุผล หรือการเรียนรู้) ที่จำเป็นสำหรับหนึ่ง หรือสองสั่ง intentionality อธิบาย 'ง่าย' ในความเป็นจริงปรากฏแนวโน้มในกรณีนี้ที่ผลิต vocal nonhuman primates (และเลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ ส่วนใหญ่ภาคพื้น) โดยทั่วไปจะค่อนข้าง inflexible ในบริบทซึ่งเรียกให้สามารถผลิตได้ เกิดจากความสัมพันธ์โดยธรรมชาติระหว่างโทรเฉพาะชนิด และต้นภายในอเมริกา (เช่น Hammerschmidt และฟิสเชอร์ 2008, Owren et al, 1992, Seyfarth และ Cheney, 2010 และล้อ และฟิส เชอร์ 2012) กับล่ารู้จักกันทำให้เกิดการเรียกใช้การ adrenocortex และการเพิ่มขึ้นที่เกี่ยวข้องในการผลิตของ glucocorticoids (GCs 'ความเครียดฮอร์โมน') ในหลายเหยื่อ taxa (เช่น Arlet และ Isbell ปี 2009, Clinchy et al., 2013, Cockrem และ Silverin, 2002 เซาท์อีสท์ 2010 และ Monclús และ al., 2006) ทำนองเดียวกัน ศึกษาหลาย primates และอื่น ๆ เลี้ยงลูกด้วยนม capuchins รวมทั้งได้แสดงความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างหมุนเวียนระดับ GC และราคาของผลิต vocalizations ที่เกี่ยวข้องกับล่าภาคพื้น (Blumstein และ al., 2006, Boinski et al., 1999 และขนและโรเจอร์ส 2006 ดู Fichtel และ Kappeler, 2002 และ เซาท์อีสท์ 2010), กับหนึ่งเช่นการศึกษาความสัมพันธ์เชิงสาเหตุใน macaques (Bercovitch แนะนำซังท์ & Jones, 1995) การศึกษาภายในกิจการและ bonobos แพน paniscus นอกจากนี้ มีแสดงว่า กิจกรรม adrenocortical สามารถได้รับผลกระทบ โดยการกระจายอาหาร มีระดับสูง GC เห็นเมื่ออาหารเป็น clumped กับเมื่อมันได้กระจาย (Hohmann, Mundry, & Deschner, 2009) ระบุว่าเป็นจัดความเข้มของการประกวดแข่งขัน (เช่นปกครองตามลำดับการเอียงในกำไรพลังงาน) เพิ่ม ด้วยอาหาร clumpiness ใน foragers สังคมดี (ทานในรักษา 2002 และล้อ Scarry, et al., 2013), แข่งขันสำหรับอาหาร clumped อาจคาดหวังเพื่อให้ได้รับการตอบสนองความเครียดแข็งแกร่งในตำแหน่งที่ค่อนข้างต่ำกว่าบุคคล (Foerster & มงฟอร์ท 2010 ดูแอ็บ et al, 2003) จึงเป็นไปได้ที่การใช้สัญญาณเท็จหลอกลวงใน capuchins และสัตว์อื่น ๆ (เช่น Bro Jørgensen และ Pangle, 2010, Møller, 1988 และ Munn, 1986) ผลจากความสัมพันธ์พื้นฐานระหว่าง GCs และสิ่งผลิตสัมผัสเชื่อมโยงเรียกThis study aimed to test whether variation in GC production indeed provides a plausible proximate explanation for the documented deceptive alarm-calling behaviour of tufted capuchin monkeys. If this is the case, then the patterns of GC production should match the patterns of false alarm production, with individuals that produce more false alarm calls in particular contexts showing higher GC levels in those contexts than individuals that produce fewer deceptive calls. We thus predicted that, relative to individuals who do not produce deceptive false alarms, individuals with a higher propensity to give deceptive calls should show higher GC output in association with (1) experimental contexts in which resources are presented in contestable patches than in natural contexts wherein the potential for contest competition is reduced, and (2) experimental contexts in which food is highly clumped (and contestable) than in experimental contexts in which food is relatively dispersed (and therefore less contestable). Last, we predicted that (3) on those specific occasions in which individuals produced deceptive false alarms, GC levels would be higher than on occasions in which no alarms were given. Although support for these predictions would not necessarily indicate a causal relationship between the production of GCs and deceptive false alarms, nor rule out the possibility that the production of false alarms is a result of physiological stress working in conjunction with cognitive mechanisms (see Mateo, 2008 and Soares et al., 2010), a lack of support would in effect rule out the possibility that high GC levels are a necessary precondition for the production of these calls. Direct tests of the relationship between GC levels and deceptive false alarm call production are thus an important first step in narrowing down the possible proximate explanations for this example of tactical deception.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสัมพันธ์ที่ดีเอกสารระหว่างขนาดกลุ่มสังคมและขนาดของสมองโดยทั่วไปและเทกซ์เฉพาะได้ให้การสนับสนุนอย่างกว้างขวางสำหรับสมมติฐานสมองทางสังคมที่เรียกว่า (ดันบาร์และ Shultz, ปี 2007 และดันบาร์ 1998 แต่เห็นบาร์ตัน, 2012) ในขณะที่มีจำนวนของเหตุผลที่ว่าทำไมบุคคลที่มีสมองขนาดใหญ่อาจจะได้รับการสนับสนุนในสภาพแวดล้อมทางสังคมสูงสมมติฐานปัญญาเล่ห์เหลี่ยม (MIH) posits ว่าสมองขนาดใหญ่เป็นประโยชน์สำหรับสัตว์สังคมที่เพิ่มขึ้นโดยเฉพาะเพราะองค์ความรู้ความสามารถอนุญาตให้บุคคลที่จะชิงไหวชิงพริบ groupmates ของพวกเขาในการแข่งขัน ปฏิสัมพันธ์ที่มีผลใกล้สากลของที่อยู่อาศัยกลุ่ม (เบิร์นและขาว, 1988) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง MIH คาดการณ์การหลอกลวงทางยุทธวิธีที่เป็น 'การกระทำจากละครปกติของตัวแทนนำไปใช้เช่นที่บุคคลอื่นมีโอกาสที่จะตีความผิดในสิ่งที่กระทำที่มีความหมายเพื่อประโยชน์ของตัวแทน (เบิร์นและขาว 1990 พี . 3) จะเป็นเรื่องธรรมดาในหมู่ขนาดใหญ่สติแท็กซ่าสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งบิชอพ. ในการสนับสนุนของ MIH มีการสังเกตการณ์จำนวนมากของการหลอกลวงทางยุทธวิธีที่ชัดเจนในช่วงกว้างของบิชอพคล้ายมนุษย์ (เบิร์นและขาว, 1990) ด้วย การสังเกตการณ์รายงานดังกล่าวมากขึ้นสำหรับแท็กซ่ามีอัตราส่วนเทกซ์ขนาดใหญ่ (เบิร์นและคอร์ป, 2004) แต่น่าเสียดายที่ธรรมชาติประวัติของการสังเกตเหล่านี้ได้ขัดขวางการสอบสวนอย่างเป็นระบบเป็นกลไกที่ใกล้เคียงหนุนพฤติกรรม มันยังไม่ชัดเจนดังนั้นไม่ว่าจะเป็นข้อสังเกตเหล่านี้ของการหลอกลวงทางยุทธวิธีเป็นตัวอย่างของพฤติกรรมที่นำไปใช้มีความยืดหยุ่นการสนับสนุนโดยความตั้งใจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเป้าหมายหรือความเชื่อ (และที่เกี่ยวข้องตามลำดับแรกหรือครั้งที่สองสั่ง intentionality ดู Shettleworth, 2010) ในขณะที่ MIH จะทำนาย อีกทางเลือกหนึ่งที่เห็นได้ชัดพฤติกรรมที่ซับซ้อนดังกล่าวอาจเกี่ยวข้องกับ intentionality ศูนย์สั่ง (เช่น nonintentional ดู Shettleworth 2010). และจะดีกว่าอธิบายได้ค่อนข้างยืดหยุ่นและการตอบสนองต่อสิ่งเร้าโดยธรรมชาติภายนอกไกล่เกลี่ยเช่นโดยรัฐฮอร์โมน (เช่นเห็น Bshary และคณะ, 2011). การตรวจสอบระบบของกลไกใกล้เคียงต้นแบบการหลอกลวงทางยุทธวิธีได้รับความซับซ้อนโดยประเสริฐของพฤติกรรมดังกล่าวเป็นผลมาจากความจริงที่ว่าหลอกลวงยุทธวิธีที่นำไปใช้บ่อยเกินไปมีแนวโน้มที่จะละเลยการลดประสิทธิภาพ (Johnstone และ Grafen, ปี 1993 และเมย์นาร์ สมิ ธ และฮาร์เปอร์ 2003) Antipredator ระบบการสื่อสาร แต่มีความเสี่ยงต่ออัตราสูงของการส่งสัญญาณหลอกลวงหน้าที่เพราะค่าใช้จ่ายของการละเลยสัญญาณที่บ่งชี้ว่าตรงไปตรงมาปรากฏตัวของนักล่าที่อาจเกิดขึ้นคือความตาย outweighing ค่าใช้จ่ายของการตอบสนองต่อการเตือนที่ผิดพลาดหลอกลวง (เซียร์ซีและโนวิกกี, 2005) . อันที่จริงจำนวนที่เพิ่มขึ้นของการศึกษาในช่วงของแท็กซ่ารวมทั้งนกดังกล่าว, กีบหนู sciurid และบิชอพ, มีหลักฐานว่าระบบสัญญาณเตือนภัยที่ผิดพลาดได้รับในการแข่งขันการให้อาหารและบริบทการผสมพันธุ์ทำงานเพื่อให้สัญญาณมีความได้เปรียบทางยุทธวิธีโดยทึ่ง พฤติกรรม antipredator ไม่จำเป็นในการรับ (Bro-Jørgensenและ Pangle, 2010, ดอกไม้, 2011, Møller 1988 มันน์, 1986, ทามูระวีลเลอร์ปี 1995 และ 2009) อย่างไรก็ตามในขณะที่การศึกษาเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าสัญญาณ antipredator หลอกลวงหน้าที่สามารถเกิดขึ้นบ่อยครั้งมากพอที่จะได้รับการตรวจสอบระบบการศึกษาที่จะไม่มีวันได้พยายามที่จะตรวจสอบโดยตรงกลไกพื้นฐานใกล้เคียง. กระจุกลิงคาปูชิน Cebus APELLA nigritus (ตรงกันกับ Sapajus nigritus) ได้รับ แสดงให้เห็นว่าการผลิตโทรปลุกล่าเกี่ยวข้องบก ('สะอึก') ในบริบทการให้อาหารการแข่งขัน แต่ในกรณีที่ไม่มีผู้ล่าในลักษณะที่สอดคล้องกับการตีความของการหลอกลวงทางยุทธวิธี (วีลเลอร์, 2009) โดยเฉพาะเหล่านี้สัญญาณโทรศัพท์ซึ่งเป็นเสียงแยกไม่ออกจากการเตือนภัยที่เกิดจากสิ่งเร้าที่กินสัตว์ (วีลเลอร์และ Hammerschmidt, 2013) จะได้รับไกลมากขึ้นมักจะอยู่ในบริบทการให้อาหารทดลองที่นั้นอาหารที่มีมูลค่าสูงถูกนำเสนอในที่ไม่ต่อเนื่อง, แพทช์โต้แย้งกว่าที่พวกเขาอยู่ในธรรมชาติ บริบท (วีลเลอร์, 2010a) ความหมายของการหลอกลวงเหล่านี้เป็นยุทธวิธีที่ได้รับการสนับสนุนจากข้อเท็จจริงที่ว่าผู้ฟังทั่วไปทำงานที่สูงขึ้นเป็นหลังคาและออกจากแพทช์อาหารในขณะที่สายที่จะไม่แสดงพฤติกรรมการหลีกเลี่ยงล่าดังกล่าว แต่แทนที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในแพทช์อาหาร (วีลเลอร์, 2009) นอกจากนี้เหล่านี้ผลิตตามธรรมชาติโทรปลุกมีแนวโน้มที่จะได้รับจากบุคคลที่ค่อนข้างต่ำการจัดอันดับนั่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงของแพทช์อาหารและพวกเขาส่วนใหญ่มักจะเกิดขึ้นเมื่ออาหารถูก clumped สูงและการประกวดจึงได้อย่างง่ายดายและผูกขาดโดยเด่น (Janson 1996 และวีลเลอร์, 2009) เหล่านี้สังเกตระบบระบุว่าสัญญาณโทรศัพท์เท็จทำงานที่จะหลอกลวงคู่แข่งที่โดดเด่นมากขึ้นและแนะนำนี้เป็นระบบที่เหมาะสำหรับการตรวจสอบกลไกใกล้เคียงหนุนพฤติกรรม. ในขณะที่อย่างน้อยเผิน ๆ ให้การสนับสนุนสำหรับ MIH โทรปลุกหลอกลวงหน้าที่ในหมู่ลิงคาปูชินอาจจะดีกว่า อธิบายได้ว่าเป็นพฤติกรรมที่ไม่ยืดหยุ่นค่อนข้างไกล่เกลี่ยโดยกลไกทางอารมณ์และความสัมพันธ์ของฮอร์โมนของพวกเขามากกว่าโดยกลไกที่ซับซ้อนมากขึ้น cognitively (เช่นเหตุผลหรือการเรียนรู้) ที่จำเป็นสำหรับครั้งแรกหรือครั้งที่สอง intentionality สั่ง ดังกล่าว 'ง่าย' คำอธิบายในความเป็นจริงดูเหมือนว่ามีแนวโน้มในกรณีนี้ระบุว่าแกนนำในการผลิตนมที่ไม่ใช่มนุษย์ (บกเลี้ยงลูกด้วยนมและอื่น ๆ ส่วนใหญ่) โดยทั่วไปค่อนข้างยืดหยุ่นในแง่ของบริบทในการที่เรียกร้องให้สามารถผลิตได้เป็นผลมาจากความสัมพันธ์ที่มีมา แต่กำเนิด ระหว่างชนิดของการโทรและรัฐโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในพื้นฐาน (เช่น Hammerschmidt และฟิชเชอร์, 2008, Owren et al., 1992 Seyfarth และเชนีย์, ปี 2010 และวีลเลอร์และฟิชเชอร์, 2012) เผชิญหน้ากับนักล่าเป็นที่รู้จักกันที่จะทำให้เกิดการกระตุ้นของ adrenocortex และการเพิ่มขึ้นที่เกี่ยวข้องในการผลิตของ glucocorticoids (GCs; 'ฮอร์โมนความเครียด') ในแท็กซ่าเหยื่อจำนวนมาก (เช่น Arlet และอิสเบลล์, 2009, Clinchy, et al, 2013, Cockrem และ Silverin. 2002 แมปี 2010 และMonclús et al., 2006) ในทำนองเดียวกันการศึกษาหลายของบิชอพและเลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ รวมทั้งลิงคาปูชินได้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างการไหลเวียนของระดับ GC และอัตราของการผลิตของการเปล่งเสียงที่เกี่ยวข้องกับการล่าบก (Blumstein et al., 2006, Boinski et al., 1999 และครอสและโรเจอร์ส , 2006; เห็น Fichtel และ Kappeler, 2002 และแม 2010) ที่มีการศึกษาหนึ่งดังกล่าวแสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงสาเหตุในลิง (ข้ามอุปสรรค, Hauser และโจนส์, 1995) นอกจากนี้การศึกษาของ bonobos เชลย, แพน paniscus ได้แสดงให้เห็นว่ากิจกรรม adrenocortical นอกจากนี้ยังสามารถรับผลกระทบจากการกระจายอาหารที่มีระดับสูงกว่า GC เมื่อเห็นอาหาร clumped เทียบกับเมื่อมีการแยกย้ายกันไป (Hohmann, Mundry และ Deschner, 2009) ระบุว่าความรุนแรงของการแข่งขันการประกวด (เช่นการปกครองยศตามลาดกำไรพลังงาน) เป็นเอกสารที่ดีจะเพิ่มขึ้นด้วย clumpiness อาหารในสังคมพราน (สอบทานในนิกปี 2002 และล้อ Scarry, et al., 2013), การแข่งขันสำหรับ clumped อาหารที่อาจจะคาดหวังที่จะล้วงเอาการตอบสนองต่อความเครียดที่แข็งแกร่งในบุคคลที่ค่อนข้างต่ำกว่าการจัดอันดับ (Foerster Monfort & 2010;. เห็นแอ๊บบอตและคณะ, 2003) ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ว่าการใช้เตือนที่ผิดพลาดในการหลอกลวง Capuchins และสัตว์อื่น ๆ (เช่น Bro-Jørgensenและ Pangle, 2010, Møller, 1988 และมันน์, 1986) ผลที่ได้จากความสัมพันธ์พื้นฐานระหว่าง GCs และความโน้มเอียงในการผลิตสายนักล่าที่เกี่ยวข้อง . การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบว่าการเปลี่ยนแปลงในการผลิต GC แน่นอนให้คำอธิบายที่เป็นไปได้ใกล้เคียงสำหรับโทรปลุกหลอกลวงเอกสารพฤติกรรมของลิงคาปูชินกระจุก ถ้าเป็นกรณีนี้แล้วรูปแบบของการผลิต GC ควรจะตรงกับรูปแบบของการผลิตการเตือนภัยที่ผิดพลาดกับบุคคลที่ก่อให้เกิดสัญญาณโทรศัพท์ที่ผิดพลาดมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทการแสดงระดับ GC ที่สูงขึ้นในบริบทเหล่านั้นกว่าบุคคลที่ผลิตโทรหลอกลวงน้อย ดังนั้นเราจึงคาดการณ์ว่าเมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ผลิตเตือนที่ผิดพลาดหลอกลวงบุคคลที่มีนิสัยชอบที่สูงขึ้นเพื่อให้โทรหลอกลวงควรจะแสดงผลผลิต GC ที่สูงขึ้นในการเชื่อมโยงกับ (1) บริบทการทดลองในทรัพยากรที่ถูกนำเสนอในแพทช์โต้แย้งกว่าในบริบทธรรมชาติ ประเด็นที่มีศักยภาพสำหรับการแข่งขันการประกวดจะลดลงและ (2) การทดลองในบริบทที่มีอาหาร clumped สูง (และโต้แย้ง) มากกว่าในบริบทการทดลองที่อาหารก็แยกย้ายกันไปค่อนข้าง (และดังนั้นจึงโต้แย้งน้อยกว่า) แล้วเราคาดการณ์ว่า (3) ในโอกาสที่เฉพาะเจาะจงเหล่านั้นซึ่งในบุคคลที่ผลิตเตือนที่ผิดพลาดหลอกลวงระดับ GC จะสูงกว่าในโอกาสที่การเตือนภัยที่ไม่ได้รับ แม้ว่าการสนับสนุนสำหรับการคาดการณ์เหล่านี้จะไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างการผลิตของ GCs และเตือนที่ผิดพลาดหลอกลวงหรือออกกฎความเป็นไปได้ว่าการผลิตของการเตือนภัยที่ผิดพลาดเป็นผลมาจากความเครียดทางสรีรวิทยาการทำงานร่วมกับกลไกการองค์ความรู้ (ดูแม 2008 และ Soares et al., 2010), การขาดการสนับสนุนจะมีผลบังคับใช้ในกฎความเป็นไปได้ว่าระดับ GC สูงเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการผลิตของสายเหล่านี้ การทดสอบโดยตรงของความสัมพันธ์ระหว่างระดับ GC และการผลิตโทรปลุกเท็จหลอกลวงจึงเป็นขั้นตอนแรกที่สำคัญในการแคบลงคำอธิบายที่ใกล้เคียงเป็นไปได้สำหรับตัวอย่างของการหลอกลวงทางยุทธวิธีนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากข้อมูลความสัมพันธ์ระหว่างขนาดของกลุ่มและขนาดของสมองโดยทั่วไป และโดยเฉพาะมีให้ยืม neocortex การสนับสนุนอย่างกว้างขวางในสังคม ( และสมองเรียกว่าสมมติฐานดันบาร์ Shultz 2007 และ Dunbar , 1998 ; แต่เห็นบาร์ตัน , 2012 ) ในขณะที่มีจำนวนของเหตุผลที่ว่าทำไมบุคคลด้วยสมองขนาดใหญ่อาจจะชื่นชอบในสภาพแวดล้อมสูงทางสังคมสมมติฐานความฉลาดเล่ห์เหลี่ยม ( MIH ) posits ว่าสมองขนาดใหญ่เป็นประโยชน์สำหรับสัตว์โดยเฉพาะ เพราะสังคมเพิ่มขึ้น ความสามารถในการรับรู้ อนุญาตให้บุคคลที่จะชิงไหวชิงพริบ groupmates ของพวกเขาในการแข่งขันการปฏิสัมพันธ์ที่เป็นสากลของกลุ่มที่อยู่ใกล้ผล ( เบิร์น&ขาว , 1988 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประเทศไทยคาดการณ์ไม้ตายจู่โจมนั่นคือ ' การกระทำจากความปกติของตัวแทนที่ใช้เช่นที่บุคคลอื่นมีแนวโน้มที่จะตีความผิดสิ่งที่การกระทำที่บ่งบอก ถึงประโยชน์ของตัวแทน ( เบิร์น&ขาว , 2533 , หน้า 3 ) เพื่อร่วมกันระหว่างขนาดใหญ่และไม่มีสมอง สังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

ในการสนับสนุนของ ประเทศไทย ,มีข้อสังเกตเล็ก ๆจำนวนมากของการหลอกลวงทางยุทธวิธีที่ชัดเจนในช่วงกว้างของแอนโทรพอยด์บิชอพ ( เบิร์น&ขาว , 2533 ) ด้วยเช่นการสังเกตเพิ่มเติม จดรายงานและมีอัตราส่วนนีโอคอร์เทกซ์ขนาดใหญ่ ( เบิร์น& Corp , 2004 ) ขออภัยธรรมชาติ จดข้อสังเกตเหล่านี้มีการขัดขวางการสอบสวนใกล้กลไกหนุนพฤติกรรม . มันไม่ชัดเจนดังนั้นไม่ว่าเหล่านี้สังเกตของการหลอกลวงคือตัวอย่างของการใช้ยุทธวิธีแบบพฤติกรรมสนับสนุนโดยมีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเป้าหมายหรือความเชื่อ ( และดังนั้นจึงเกี่ยวข้องกับตามลำดับแรกหรือที่สอง intentionality ; ดู shettleworth 2010 ) เป็น MIH จะคาดเดาได้ หรืออีกวิธีหนึ่ง เช่น พฤติกรรมที่เห็นได้ชัดว่าอาจเกี่ยวข้องกับศูนย์เพื่อ intentionality ( เช่น nonintentional ; ดู shettleworth , 2010 ) และดีกว่าอธิบายค่อนข้างตายตัวและการตอบสนองต่อสิ่งเร้า ( แหล่งภายนอก เช่น สภาพฮอร์โมน ( เช่น เห็น bshary et al . , 2011 ) .

การตรวจสอบระบบของใกล้เคียงกลไกต้นแบบยุทธวิธีการหลอกลวงมีความซับซ้อนโดยหายากของพฤติกรรมดังกล่าว เป็นผลมาจากความจริงที่หลอกลวงยุทธวิธีใช้งานบ่อยเกินไปมีแนวโน้มที่จะถูกละเว้น ลดประสิทธิภาพของมัน ( และพลัง grafen , 2536 และเมย์นาร์ดสมิทและ Harper , 2003 ) antipredator ระบบสื่อสาร อย่างไรก็ตามมีความเสี่ยงสูงอัตราการตอบสนองของสัญญาณเนื่องจากต้นทุนที่หลอกลวงไม่สนใจสัญญาณที่บ่งชี้สถานะของพรีเดเตอร์จริงๆอาจตาย outweighing ต้นทุนของการตอบสนองต่อสัญญาณเตือนเท็จหลอกลวง ( เซอร์กี้& โนวิคกิ , 2005 ) แน่นอน การเพิ่มจำนวนของการศึกษาตลอดช่วงของความสูง รวมทั้ง passerine นก , พันธะเคมี , หนู sciurid และพวกสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม