would lose all of their brightness.

would lose all of their brightness. They would transform into countless dots of light that would then vanish into the air.

Meng Hao’s heart felt as if it were being torn into pieces. His body quivered as he attempted to hold tight to Ke Yunhai’s disappearing hand.

“Dad……..”

Suddenly, Ke Yunhai’s fading eyes once again seemed to focus, as if he were using all the last bits of his life force to look at Meng Hao. He looked almost as if he were in a daze.

There in front of him, he saw a figure slowly materializing behind Meng Hao. It was a man in a white robe, whose features looked completely different than Meng Hao’s. He had long hair, and looked young, but also seemed to be filled with an endless ancientness.

This was none other than… Ke Jiusi!

Ke Jiusi looked at his father with tears in his eyes. He slowly kneeled down, his body superimposing with Meng Hao’s.

A smile appeared on Ke Yunhai’s face. He had long since put all the pieces of the puzzle together. He nodded, and slowly reached his hand out to touch Meng Hao’s forehead. Or… perhaps he was touching Ke Jiusi’s forehead.

In that instant, images appeared in Ke Yunhai’s mind. He saw the destruction of the Demon Immortal Sect and Ke Jiusi’s shocking final battle. He saw how Ke Jiusi returned to life and watched over the Demon Immortal Sect alone for tens of thousands of years.

Ke Jiusi looked at Ke Yunhai. Tears streamed down his face as he softly said: “Dad…. I learned to be a bit more sensible…. I’m sorry for everything before…. I’m sorry. Father… everything was my fault….”

At long last, he was able to see his father again. At long last, he was able to say those words to his Father.

The words were Ke Jiusi’s, and they were also Meng Hao’s. Two people, one set of words. It was hard to tell if Ke Jiusi was borrowing Meng Hao’s mouth, or Meng Hao was borrowing Ke Jiusi’s soul.

“Dad…. I’ve grown up. You can stop worrying, sir. I will always make you proud….”

Ke Yunhai looked at Meng Hao and Ke Jiusi for a long moment. His face filled with a kind smile, a smile filled with admiration, and even more so, deep content.

“Thank you,” said Ke Yunhai, his voice hoarse. “You, also, are my son. We are father and son in this life.” He gave Meng Hao a profound look, and within that gaze could be seen doting indulgence and kindness. It was in that moment that the innumerable white nodes of light completely surrounded his body.

Meng Hao trembled as he realized that the hand which had been holding Ke Yunhai, was now holding nothing. The final lick of flame in the oil lamp, was extinguished.

“DAD!!” Tears rained down Meng Hao’s face as he watched Ke Yunhai fade away. Outside, the ninety-ninth bell toll of the death knell could be heard!

One less than a hundred. Perfection was not permitted. The death knell protected the path, guarded the way. It could not have one too many, or one too less. Ninety-nine paths to the underworld.

That is the death knell which tolls when a Paragon perishes.

The sound of the death knell continued to echo about throughout the seven great mountain peaks of the First Heaven. In that moment, the million Cultivators in the Seven Peaks were kowtowing toward the Fourth Peak. Everyone, including the other Paragons, bowed deeply.

On the Fourth Peak, the sounds of weeping rose up. All of the disciples turned toward the direction of Ke Yunhai’s Immortal’s cave and began to kowtow on bended knees.

Ke Yunhai had perished.

As Meng Hao watched Ke Yunhai vanish completely, the sound of wailing drifted in from outside. He knelt there silently for a very long time before finally rising to his feet. Clutching his chest, he walked out of the Immortal’s cave. Outside, he saw that all of the Fourth Peak disciples were present, looking in his direction. As he looked back at them, an expression of profound grief filled his face.

He looked up into the sky, and the sunlight poured into his eyes. For a moment, he thought he could see Ke Yunhai’s shadow. Ninety-nine beams of light swirled around him, escorting him away. As Ke Yunhai made his way off into the distance, he turned his head slightly to glance at the lands below, and at Meng Hao.

As the sunlight poured down onto Meng Hao, he saw the image of himself when he first arrived in this illusory world. He remembered the first time he saw Ke Yunhai, and the kindness he had seen in his eyes, a kindness that could forgive anything.

After he killed Ji Mingfeng, he was whipped. He remembered hearing Ke Yunhai’s voice transmitted into his ear, asking why he hadn’t cried out yet. His heart had trembled.

Then, there were the magical items and talismans personally forged with Ke Yunhai’s life force. In the Immortal Demon Pagoda, Meng Hao reached the point where he was sure he was defeated. It was then that a figure appeared in front of him, tousled his hair, and then kindly said, “I’ll take you the rest of the way.”

Meng Hao saw all of these things, and they transformed into a final image of parting….

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จะสูญเสียทั้งหมดของความสว่างของ พวกเขาจะกลายเป็นจุดของแสงนับไม่ถ้วนจะหายไปในอากาศหัวใจของเมิ่งเฮ่ารู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างกายของเขา quivered ในขณะที่เขาพยายามที่จะยึดแน่นกับเคอหยวนไห่ไปมือ" พ่อ . . . . . "ทันใดนั้นเคอหยวนไห่ไปตาอีกครั้งดูเหมือนจะโฟกัส ถ้าเขาใช้ทุกบิตสุดท้ายของพลังชีวิตของเขาดู เมิ่งฮ่าว เขาดูเกือบจะเป็นถ้าเขาอยู่ในภาวะที่งงงวยมีต่อหน้าเขา เขาเห็นรูปช้า materializing ข้างหลังเมิ่งเฮ่า มันคือชายในชุดคลุมสีขาวที่มีคุณสมบัติดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกว่าเมิงเฮา เขามีผมยาวและดูเด็ก แต่ยังดูเหมือนจะเต็มไป ด้วยการ ancientness เจ็ดชั่วโคตรนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก . . . . . . . เก๋ jiusi !เก๋ jiusi มองพ่อของเขาด้วยน้ำตาในดวงตาของเขา เขาค่อยๆ คุกเข่าลง ร่างกายของเขาซ้อนกับเมิ่งฮ่าว .รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเค่อหยุนไห่ เขาเคยใส่ทุกชิ้นของปริศนากัน เขาพยักหน้า และค่อยๆยื่นมือของเขาออกไปจับหน้าผากของเมิ่งเฮ่า หรือ . . . . . . . บางทีเขาก็สัมผัสหน้าผากของ Ke jiusi .ในวินาทีนั้น ภาพที่ปรากฏในเคอหยวนไห่รังเกียจ เขาเห็นการทำลายปีศาจอมตะนิกายและ Ke jiusi ตกตะลึง สุดท้ายการต่อสู้ เขาเห็นเก๋ jiusi กลับมามีชีวิตและมองดูปีศาจอมตะพรรคเดียวนับหมื่นปีเก๋ jiusi มองเค่อหยุนไห่ น้ำตาก็ไหลของเขาขณะที่เขาเบา ๆว่า " พ่อ . . . . . . . ฉันเรียนรู้ที่จะมีสติมากขึ้น . . . . . . . ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง ก่อน . . . . . . . ฉันขอโทษ พ่อ . . . . . . . . . . . . . . " ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันในที่สุดเขาก็สามารถที่จะเห็นพ่อของเขาอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะพูดกับพ่อของเขาคำพูดของ Ke jiusi , และพวกเขายัง เมิ่งฮ่าว . สอง คน หนึ่ง ชุดของคำ มันก็ยากที่จะบอกได้ว่า เก๋ jiusi คือปากยืมเมิงเฮา หรือเมิงเฮาถูกยืมไป jiusi วิญญาณ" พ่อ . . . . . . . ฉันโตขึ้น คุณสามารถหยุดกังวล ครับ ผมจะทำให้แม่ภูมิใจ . . . . . . . "เค่อหยุนไห่มองเมิง Hao และ Ke jiusi เป็นเวลานาน . ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชนิดที่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและมากยิ่งขึ้นดังนั้น ลึก เนื้อหา" ขอบคุณ " เค่อหยุนไห่ เสียงแหบของเขา " คุณก็ยังเป็นลูกชายของฉัน เราเป็นพ่อลูกกัน ในชีวิตนี้ เขาให้ เมิ่งฮ่าวดูลึกซึ้ง และ ภายใน สายตาอาจจะเห็นและความลุ่มหลงและความเมตตา มันอยู่ในขณะนั้นว่า สีขาวจุดนับไม่ถ้วนของแสงล้อมร่างของเขาเมิ่งเฮ่าสั่นสะท้านขณะที่เขาก็ตระหนักได้ว่า มือที่เคยจับเค่อหยุนไห่ บัดนี้ถืออะไรเลย ที่เลียสุดท้ายของเปลวไฟในตะเกียง น้ำมันก็ดับ" พ่อ ! ! ! ! " น้ำตาฝนตกลงหน้าเมิ่งเฮ่าจ้องดูเค่อหยุนไห่ที่จางหายไป ภายนอกเก้าสิบเก้าเบลล์โทรแห่งความตายลางร้ายอาจจะได้ยินหนึ่งไม่ถึงร้อย ความสมบูรณ์ไม่ได้รับอนุญาต ความตายลางร้ายป้องกันเส้นทาง ซึ่งทาง มันอาจจะไม่ได้มีหนึ่งมากเกินไป หรือน้อยเกินไป เก้าเก้าสิบเส้นทางสู่นรกนั่นคือความตายลางร้ายที่โทลเวย์เมื่อพารากอนพินาศ .เสียงของความตายลางร้ายต่อเสียงสะท้อนเกี่ยวกับตลอดเจ็ดดียอดภูเขาแห่งสวรรค์ก่อน ในตอนนั้นเอง ล้านเกษตรกรในเจ็ดยอดอยู่ kowtowing สู่จุดสูงสุดที่สี่ ทุกคน รวมทั้งตัวอย่างอื่น ๆ , โค้งลึกๆบนยอดเขาที่สี่ เสียงร่ำไห้ลุกขึ้น . ทั้งหมดของสาวกหันไปทางทิศทางของเค่อหยุนไห่อมตะของถ้ำและเริ่มจำวัดบนหัวเข่า bended .เค่อหยุนไห่ตายไปแล้วอย่างเมิงเฮาดูเค่อหยุนไห่หายไปเลย เสียงร่ำไห้ที่ลอยมาจากข้างนอก เขาคุกเข่าอยู่เงียบๆเป็นเวลานานมากก่อนที่จะเพิ่มขึ้นไปที่เท้าของเขา จับที่หน้าอก เขาเดินออกมาจากถ้ำของอมตะ ภายนอก , เขาเห็นทั้งหมดของสาวกสูงสุดสี่ปัจจุบันมองไปในทิศทางของเขา เขาหันกลับไปมองพวกนั้น การแสดงออกของความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งเต็มหน้าของเขาเขาเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าและแดดสาดเข้ามาในดวงตาของเขา ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดว่าเขาเห็นเค่อหยุนไห่เงา เก้าคานของแสงฟุ้งรอบตัวเขา พาเขาออกไป ที่ทำทางของเขาไปเค่อหยุนไห่ระยะทาง เขาหันศีรษะของเขาเล็กน้อยเพื่อมองลงด้านล่าง และที่ เมิ่งฮ่าวเป็นแสงแดดสาดลงมา เมิ่งฮ่าว เขาเห็นภาพตัวเองเมื่อเขาแรกมาถึงโลกจอมปลอมนี้ เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาเห็นเค่อหยุนไห่ และความเมตตาที่เขาได้เห็นในดวงตาของเขา ความเมตตาที่สามารถให้อภัยได้ทุกสิ่งหลังจากที่เขาฆ่าจี mingfeng เขาถูกครอบงำ เขาจำได้ว่าได้ยินเสียงเค่อหยุนไห่ที่ส่งเข้าไปในหูของเขา ถามว่าทำไมเขาไม่ร้องเลย หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านแล้วมีรายการขลังและผ้ายันต์ ส่วนตัวปลอมกับเคอหยวนไห่พลังแห่งชีวิต ในเจดีย์ปิศาจอมตะ เมิ่งฮ่าวถึงจุดที่เขามั่นใจว่าเขาแพ้ ตอนนั้นเองที่ร่างที่ปรากฏต่อหน้าเขา ญาติโกโหติกาผม แล้วกรุณา กล่าวว่า " ผมจะพาคุณไป