Clinical governance emerged mainly

Clinical governance emerged mainly in the UK, Canada and Australia as a reaction to increased litigation pressures, due to a wave of dissatisfaction with the performance of healthcare institution in the early 1990s (Braithwaite and Travaglia, 2008). The central objective of a sound clinical governance system is to ensure that the quality and safety of medical services and procedures are the main drivers for healthcare institutions, operations and performance, with a focus on patient outcomes (Braithwaite and Travaglia, 2008; Balding, 2005). Integrated health systems and health institutions that adopt good clinical governance guidelines are reported to experience a change in culture and systems, enhancing transparency, reporting, accountability and continuous learning and improvement (Braithwaite and Travaglia, 2008; Balding, 2005; Duncan-Marr and Duckett, 2005). Sound clinical governance also encourages more participation in governance by clinicians and patients (Duckett, 2007)
Moreover, the integrated healthcare systems literature suggests that healthcare systems across the globe are in a state of flux and transition. Many industrialized countries went through some level of integration in their health systems to eliminate excess capacity in the healthcare industry, improve access to care and reduce costs, resulting in increasingly complicated governance structures (Weil, 2003). Many governments instituted legislation and incentives to encourage integration. In the USA, the movement toward an integrated system resulted in a wave of mergers and divestures, and many health institutions joined integrated delivery systems (IDS) that often operated across several states. Despite the mixed evidence regarding the success of IDS, it is clear that they did not have significant impact on quality and costs in any of the countries. This could have been due to political, economic or organizational reasons, such as oligopolistic behavior, coordination and integration issues, or the distance that was created between boards and the local communities (Weil, 2003)
The lessons that can be drawn from the different experiences in health sector reforms are limited in applicability by the specific country context; nevertheless, there seem to be some general common trends. It is clear that with greater complexity, and, especially, in the absence of a one-dimensional profitability objective and greater pressure for quality and safety, healthcare institutions will have to cater to various stakeholders, and incorporate proper clinical governance as an essential component of sound corporate governance practices. The board composition and role are also becoming more challenging and crucial.
According to Meyers (2008), accountability begins with the chief executive officer (CEO) and boards of directors. They are responsible for setting the tone within healthcare organizations, and ensuring that all the right pieces are in place, from the appropriate equipment and facilities, to qualified clinical staff, and access to hospital resources and services. Board across profit and non-profit hospitals therefore face a monumental responsibility, in terms of articulating critical mission and goals, instituting checks and balances, reconciling multiple quantitative and qualitative performance criteria and streamlining different configurations of care provision, whilst at the same time promoting transparency and accountability.
In countries such as Lebanon, where most of the organizations are for-profit or non-profit with limited community representation, and where the legal system is under-developed with respect to malpractice, pressures for sound governance might be less accentuated. Adoption of clinical governance is indeed often linked to pressures by the public and external stakeholders. In general, healthcare governance has received very little empirical attention in the literature, particularly in the context of developing countries. The following section deal with an empirical investigation in the context of a developing country (Lebanon), and aims to derive insights relating to healthcare governance that could have wider relevance and applicability.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกำกับดูแลทางคลินิกโผล่ออกมาส่วนใหญ่ในสหราชอาณาจักรแคนาดาและออสเตรเลียเป็นปฏิกิริยาต่อแรงกดดันดำเนินคดีเพิ่มขึ้นเนื่องจากคลื่นของความไม่พอใจกับผลการดำเนินงานของสถาบันการศึกษาการดูแลสุขภาพในช่วงปี 1990 (Braithwaite และ Travaglia 2008) วัตถุประสงค์หลักของระบบการกำกับดูแลทางคลินิกเสียงเพื่อให้แน่ใจว่าคุณภาพและความปลอดภัยของการให้บริการทางการแพทย์และวิธีการที่จะผลักดันที่สำคัญสำหรับสถาบันการดูแลสุขภาพ, การดำเนินงานและผลการดำเนินงานให้ความสำคัญกับการรักษาผู้ป่วย (Braithwaite และ Travaglia 2008; Balding 2005 ) ระบบสุขภาพแบบบูรณาการและสถาบันสุขภาพที่นำมาใช้แนวทางการกำกับดูแลทางคลินิกที่ดีจะมีการรายงานจะมีการเปลี่ยนแปลงในวัฒนธรรมและระบบการเสริมสร้างความโปร่งใสในการรายงานความรับผิดชอบและการเรียนรู้อย่างต่อเนื่องและการพัฒนา (Braithwaite และ Travaglia 2008; Balding 2005; Duncan-Marr และ Duckett , 2005) เสียงการกำกับดูแลทางคลินิกยังส่งเสริมให้มีส่วนร่วมมากขึ้นในการกำกับดูแลโดยแพทย์และผู้ป่วย (Duckett 2007)
นอกจากนี้การดูแลสุขภาพแบบบูรณาการระบบวรรณกรรมที่แสดงให้เห็นว่าระบบการดูแลสุขภาพทั่วโลกอยู่ในสภาพของเหลวและการเปลี่ยนแปลง หลายประเทศอุตสาหกรรมเดินผ่านระดับของบูรณาการในระบบสุขภาพของพวกเขาบางที่จะกำจัดความจุส่วนเกินในอุตสาหกรรมการดูแลสุขภาพในการปรับปรุงการเข้าถึงการดูแลและลดค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในโครงสร้างการกำกับดูแลที่มีความซับซ้อนมากขึ้น (Weil, 2003) หลายรัฐบาลก่อตั้งกฎหมายและแรงจูงใจเพื่อส่งเสริมให้บูรณาการ ในสหรัฐอเมริกามีการเคลื่อนไหวต่อระบบบูรณาการส่งผลให้คลื่นของการควบรวมและ divestures และสถาบันสุขภาพมากเข้าร่วมในระบบการจัดส่งแบบบูรณาการ (IDS) ที่มักจะดำเนินในหลายรัฐ แม้จะมีหลักฐานผสมเกี่ยวกับความสำเร็จของ IDS ก็เป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญกับคุณภาพและค่าใช้จ่ายในการใด ๆ ของประเทศ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเหตุผลทางการเมืองเศรษฐกิจหรือองค์กรเช่นพฤติกรรมของผู้ขายน้อยรายการประสานงานและบูรณาการปัญหาหรือระยะทางที่ถูกสร้างขึ้นระหว่างผ้าและชุมชนท้องถิ่น (Weil 2003)
บทเรียนที่สามารถดึงออกมาจากประสบการณ์ที่แตกต่าง ในการดูแลสุขภาพการปฏิรูปภาคมีข้อ จำกัด ในการบังคับใช้โดยบริบทเฉพาะของประเทศ; แต่ดูเหมือนจะมีบางแนวโน้มที่พบทั่วไป เป็นที่ชัดเจนว่าที่มีความซับซ้อนมากขึ้นและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ไม่มีวัตถุประสงค์ในการทำกำไรหนึ่งมิติและความดันมากขึ้นสำหรับการที่มีคุณภาพและความปลอดภัย, สถาบันการแพทย์จะต้องให้ความสำคัญกับผู้มีส่วนได้เสียต่างๆและรวมการกำกับดูแลทางคลินิกที่เหมาะสมในฐานะที่เป็นองค์ประกอบสำคัญของ เสียงการดำเนินการกำกับดูแลกิจการ องค์ประกอบคณะกรรมการและบทบาทยังเป็นความท้าทายมากขึ้นและที่สำคัญ.
ตามที่เมเยอร์ส (2008), ความรับผิดชอบเริ่มต้นด้วยประธานเจ้าหน้าที่บริหาร (CEO) และคณะกรรมการบริหาร พวกเขามีความรับผิดชอบในการตั้งค่าเสียงภายในองค์กรด้านการดูแลสุขภาพและสร้างความมั่นใจว่าทุกชิ้นที่ถูกต้องอยู่ในสถานที่จากอุปกรณ์ที่เหมาะสมและสิ่งอำนวยความสะดวกให้กับเจ้าหน้าที่ทางคลินิกที่มีคุณภาพและการเข้าถึงทรัพยากรและบริการที่โรงพยาบาล คณะกรรมการทั่วกำไรและโรงพยาบาลที่ไม่แสวงหากำไรจึงต้องเผชิญกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ในแง่ของการสื่อสารที่สำคัญภารกิจและเป้าหมายจัดตั้งตรวจสอบและถ่วงดุลคืนดีเกณฑ์การปฏิบัติเชิงปริมาณและคุณภาพที่หลากหลายและเพรียวลมการกำหนดค่าที่แตกต่างกันของการให้การดูแลในขณะที่ในเวลาเดียวกันการส่งเสริมความโปร่งใส และความรับผิดชอบ.
ในประเทศเช่นเลบานอนที่มากที่สุดขององค์กรที่มีการแสวงหาผลกำไรหรือไม่แสวงหาผลกำไรด้วยการเป็นตัวแทนชุมชนที่ จำกัด และการที่ระบบกฎหมายภายใต้การพัฒนาที่เกี่ยวกับการทุจริตต่อหน้าที่ความกดดันในการกำกับเสียงอาจจะมีการเน้นน้อย การยอมรับของการกำกับดูแลทางคลินิกแน่นอนมักจะเชื่อมโยงต่อแรงกดดันจากผู้มีส่วนได้เสียสาธารณะและภายนอก โดยทั่วไปการกำกับการดูแลสุขภาพได้รับความสนใจเชิงประจักษ์น้อยมากในวรรณคดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของประเทศกำลังพัฒนา จัดการส่วนต่อไปนี้ที่มีการตรวจสอบเชิงประจักษ์ในบริบทของประเทศที่กำลังพัฒนา (เลบานอน) และมีจุดมุ่งหมายที่จะได้รับข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับการกำกับดูแลด้านการดูแลสุขภาพที่อาจมีความกว้างและการบังคับใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การบริหารคลินิกเกิดขึ้นส่วนใหญ่ใน UK , แคนาดาและออสเตรเลียเป็นปฏิกิริยาการเพิ่มคดีกดดัน เนื่องจากคลื่นของความไม่พอใจกับการปฏิบัติของแพทย์สถาบันในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ( เบรทเวท และ travaglia , 2008 )วัตถุประสงค์ของระบบจัดการคลินิกเสียงกลางเพื่อให้มั่นใจว่าคุณภาพและความปลอดภัยของบริการทางการแพทย์และขั้นตอนเป็นไดรเวอร์หลักของสถาบันการแพทย์ การดำเนินงานและการปฏิบัติงาน โดยมุ่งเน้นผลลัพธ์ของผู้ป่วย ( เบรทเวต travaglia 2008 ; และ , ผมบาง , 2005 )แบบบูรณาการระบบสุขภาพและสุขภาพสถาบันที่ใช้แนวทางการบริหารทางคลินิกที่ดีมีรายงานการพบการเปลี่ยนแปลงในระบบ วัฒนธรรม และสร้างความโปร่งใส การรายงานความรับผิดชอบและการเรียนรู้อย่างต่อเนื่องและการปรับปรุง ( เบรทเวต และ travaglia , 2008 ; หัวล้าน , 2005 ; Duncan แต่ง และดักคิต , 2005 )ธรรมาภิบาลทางเสียงยังสนับสนุนให้มีส่วนร่วมมากขึ้นในการปกครองโดยแพทย์และผู้ป่วย ( ดักคิต , 2007 )
นอกจากนี้ วรรณกรรมบูรณาการระบบการดูแลสุขภาพการดูแลสุขภาพทั่วโลก ชี้ให้เห็นว่า ระบบอยู่ในสถานะของการไหลและการเปลี่ยนแปลงประเทศอุตสาหกรรมหลายผ่านบางระดับของการบูรณาการในระบบสุขภาพของพวกเขาเพื่อลดกำลังผลิตส่วนเกินในอุตสาหกรรมการดูแลสุขภาพ เพิ่มการเข้าถึงบริการและลดต้นทุน ส่งผลให้กิจการโครงสร้างซับซ้อนยิ่งขึ้น ( Weil , 2003 ) หลายรัฐบาล ทำให้บริเวณกฎหมายและเพื่อส่งเสริมการบูรณาการ ในสหรัฐอเมริกาความเคลื่อนไหวสู่ระบบบูรณาการทำให้เกิดคลื่นของการควบรวม divestures , และสถาบันสุขภาพมากมายเข้าร่วมบูรณาการระบบการจัดส่ง ( IDS ) ที่มักจะดำเนินการผ่านหลายรัฐ แม้จะมีหลักฐานเกี่ยวกับความสำเร็จของการผสมรหัส มันชัดเจนว่าพวกเขาไม่ได้มีผลกระทบอย่างมากต่อคุณภาพและค่าใช้จ่ายใด ๆ ของประเทศ นี้อาจได้รับเนื่องจากการเมืองเหตุผลในทางเศรษฐกิจหรือในองค์กร เช่น พฤติกรรม oligopolistic ปัญหาการประสานงานและการบูรณาการ หรือระยะทางที่ถูกสร้างขึ้นระหว่างบอร์ดและชุมชนท้องถิ่น ( Weil , 2003 )
บทเรียนที่สามารถวาดจากประสบการณ์ต่างๆ ในการปฏิรูประบบสุขภาพ จำกัด ในการใช้ตามบริบทเฉพาะของประเทศ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะมีแนวโน้ม ทั่วไปทั่วไปมันเป็นที่ชัดเจนว่ามีความซับซ้อนมากขึ้น และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทำกำไร และกดดันมากขึ้น มีมิติด้านคุณภาพและความปลอดภัย สถาบันการแพทย์จะต้องให้ความสำคัญกับผู้มีส่วนได้เสียต่างๆ และรวมกิจการทางคลินิกที่เหมาะสมเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการปฏิบัติธรรมาภิบาล เสียงองค์ประกอบและบทบาทของคณะกรรมการจะกลายเป็นความท้าทายมากขึ้น และที่สําคัญ
ตาม เมเยอร์ ( 2008 ) ซึ่งเริ่มต้นด้วยประธานเจ้าหน้าที่บริหาร ( ซีอีโอ ) ของคณะกรรมการ พวกเขามีความรับผิดชอบในการตั้งค่าโทนสีภายในองค์กรแพทย์ และมั่นใจว่าทุกชิ้นสิทธิในสถานที่ จากอุปกรณ์ที่เหมาะสมและสิ่งอำนวยความสะดวก เพื่อพนักงานที่มีคุณภาพทางคลินิกและการเข้าถึงทรัพยากรของโรงพยาบาลและบริการ กำไร และโรงพยาบาลที่ไม่แสวงหากำไร ดังนั้นคณะกรรมการข้ามหน้าความรับผิดชอบมากในแง่ของการออกเสียงและเป้าหมายภารกิจสำคัญ จัดระบบการตรวจสอบและยอดคงเหลือ , คืนดีหลายเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพและเกณฑ์การปฏิบัติงานข่าวกรอง การตั้งค่าที่แตกต่างกันของการดูแลการให้ ,ขณะที่ในเวลาเดียวกันการส่งเสริมความโปร่งใสและความรับผิดชอบ .
ในประเทศเช่นเลบานอน ซึ่งส่วนใหญ่ขององค์กรไม่แสวงหากำไรเชิงธุรกิจ หรือกับชุมชนและการ จำกัด ที่มีกฏหมายที่ถูกพัฒนาด้วยการผิดพลาดและแรงกดดันสำหรับเสียง ( อาจจะน้อยกว่าเน้น .การดูแลทางคลินิกก็มักจะเชื่อมโยงกับแรงกดดันของประชาชนและผู้มีส่วนได้เสียภายนอก . ในทั่วไป , ดูแลสุขภาพได้รับความสนใจน้อยมากในวรรณกรรมเชิงประจักษ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของการพัฒนาประเทศ ต่อไปนี้ส่วนจัดการกับการสืบสวนเชิงประจักษ์ในบริบทของการพัฒนาประเทศ ( เลบานอน )และมีเป้าหมายที่จะได้รับข้อมูลเชิงลึกที่เกี่ยวข้องกับการดูแลสุขภาพการบริหารจัดการที่สามารถมีความเกี่ยวข้องที่กว้างขึ้นและการบังคับใช้