Just as he was about to hang up, Zh

Just as he was about to hang up, Zhang Ye suddenly caught sight of a small shadow creeping into his house. Zhang Ye was startled, hung up the phone and then looked over. It was a little girl who came in. She was about eight years old and obviously an elementary student, as she was wearing a school uniform from the Xuanwu district’s No.2 Experimental Primary School. The little girl had a face like a porcelain doll. Zhang Ye had never seen such a fair and glowing child; she was especially beautiful.

“Little kid.” Zhang Ye blinked, “Who are you looking for?”

The little girl took a glance at him, ignored his presence and walked straight to the fridge. She opened it up and looked inside, then as if it were her house, tiptoed at the edge on the inside of the fridge and reached for a bottle of cola that Zhang Ye had inside. She slammed the fridge door shut afterwards and looked around for a place to sit down. She found herself a seat on the sofa and twisted the bottle cap open and slowly enjoyed the gassy goodness.

Zhang Ye, sweating with anxiety, asked, “What’s your name? And what are you doing here at my house? Did you lose your way from your parents? What are your parents’ names? I’ll take you back.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหมือนว่ากำลังจะวางสาย จางเย่ก็จับสายตาของเงาขนาดเล็กเลื้อยเข้าไปในบ้านของเขา จางเย่สะดุ้ง แขวนโทรศัพท์ และก็ มองผ่าน มันเป็นสาวน้อยที่มาใน เธอเป็นแปดปีที่แล้ว และเห็นได้ชัดว่ามีนักเรียนประถม ขณะที่เธอกำลังสวมใส่เครื่องแบบโรงเรียนจากอำเภอซวนที่ 2 ทดลองประถม สาวน้อยมีหน้าตาเหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลน จางเย่ไม่เคยเห็นเช่นยุติธรรม และเร่าร้อนเด็ก เธอก็ยิ่งสวย"เด็กน้อย" จางเย่คันนั้นกะพริบ "ที่คุณกำลังหา"สาวน้อยเอาทันทีที่เขา ละเว้นเขา และเดินตรงไปที่ตู้เย็น เธอเปิดขึ้น และมองภายใน แล้วเป็นถ้าจะบ้านเธอ tiptoed ที่ขอบด้านในของตู้เย็น และสำหรับขวดโคล่าที่จางเยภายใน เธอปากประตูตู้เย็นปิดหลัง และมองไปรอบ ๆ เพื่อนั่งลง เธอพบว่าตัวเองนั่งบนโซฟา และบิดเปิดฝาขวด และช้าสุขดีตาลจางเย่ เหงื่อกับความวิตกกังวล ถาม อะไรคือชื่อของคุณ และกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่ที่บ้านของฉัน คุณสูญเสียจากพ่อแม่ของคุณ ชื่อพ่อแม่ของคุณคืออะไร ฉันจะพาคุณกลับไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช่นเดียวกับที่เขากำลังจะวางสายจางเจ้าอยู่ ๆ ก็จับสายตาของเงาขนาดเล็กที่กำลังคืบคลานเข้ามาในบ้านของเขา จางเจ้าก็ต้องสะดุ้งแขวนโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองไป มันเป็นสาวน้อยที่เข้ามา. เธอเป็นประมาณแปดปีและเห็นได้ชัดว่าเป็นนักเรียนประถมขณะที่เธอกำลังสวมเครื่องแบบโรงเรียนครั้งที่ 2 จากโรงเรียนประถมศึกษาในเขต Xuanwu ของการทดลอง สาวน้อยมีหน้าเหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลนที่ จางเจ้าไม่เคยเห็นเช่นเด็กที่เป็นธรรมและเรืองแสง; เธอเป็นคนที่สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง.

"เด็กน้อย." จางเจ้ากระพริบตา "ใครที่คุณกำลังมองหา?"

สาวน้อยเอาทันทีที่เขาปรากฏตัวของเขาไม่สนใจและเดินตรงไปยังตู้เย็น เธอเปิดมันขึ้นมาและมองภายในแล้วราวกับว่ามันเป็นบ้านของเธอ tiptoed ที่ขอบด้านในของตู้เย็นและถึงขวดโคล่าที่ท่านทั้งหลายได้มีจางภายใน เธอปิดประตูตู้เย็นปิดหลังจากนั้นและมองไปรอบ ๆ สถานที่ที่จะนั่งลง เธอพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนโซฟาและบิดฝาขวดเปิดอย่างช้า ๆ และมีความสุขความดีท้องอืด.

จางเยเหงื่อออกที่มีความวิตกกังวลถามว่า "คุณชื่ออะไร? และสิ่งที่คุณกำลังทำอะไรที่นี่ที่บ้านของฉัน? คุณไม่สูญเสียทางของคุณจากพ่อแม่ของคุณหรือไม่ ครอบครัวของคุณชื่ออะไร? ผมจะพาคุณกลับ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช่นเดียวกับที่เขากำลังจะวางสาย จาง ท่านก็จับสายตาของเล็กเงาคืบคลานเข้ามาในบ้านของเขา จาง ท่านก็ตกใจ วางสายแล้วมองผ่าน เป็นสาวน้อยที่เข้ามา เธออายุ 8 ขวบ และเห็นได้ชัดว่าเด็กประถม เธอสวมชุดนักเรียนจากโรงเรียนทดลองที่ 2 ใน Xuanwu District . สาวน้อยทำหน้าเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง จาง ท่านไม่เคยเห็นเด็กแบบนี้ แฟร์ และเกมส์ เธอยิ่งสวย" เด็กน้อย " จาง " กระพริบตา " คุณกำลังมองหาใคร ? "เด็กสาวชำเลืองมองเขาละเว้นการแสดงตนของเขาและเดินตรงไปที่ตู้เย็น เธอเปิดมันขึ้นและมองเข้าไปข้างใน แล้วถ้ามันเป็นบ้านของเธอ tiptoed ที่ขอบด้านในของตู้เย็น และเอื้อมไปหยิบขวดโค้กที่จางเยได้ภายใน เธอกระแทกประตูตู้เย็นปิดหลังจากนั้น และมองไปรอบๆสถานที่สำหรับนั่ง เธอพบว่าตัวเองนั่งบนโซฟา และบิดฝาขวดเปิดช้าและชอบพระเจ้าปล่อยจาง จง เหงื่อแตกด้วยความว้าวุ่นใจ ถามว่า " เจ้าชื่ออะไร ? แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ ที่บ้านของฉัน ? คุณหลงทางจากผู้ปกครองของคุณ แล้วพ่อแม่คุณชื่อ ? ผมจะพาคุณกลับไป