- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
THE YEAR WAS 2081, and everybody wa
THE YEAR WAS 2081, and everybody was finally equal. They weren't only equal before God and the law. They were equal every which way. Nobody was smarter than anybody else. Nobody was better looking than anybody else. Nobody was stronger or quicker than anybody else. All this equality was due to the 211th, 212th, and 213th Amendments to the Constitution, and to the unceasing vigilance of agents of the United States Handicapper General.
Some things about living still weren't quite right, though. April for instance, still drove people crazy by not being springtime. And it was in that clammy month that the H-G men took George and Hazel Bergeron's fourteen-year-old son, Harrison, away.
It was tragic, all right, but George and Hazel couldn't think about it very hard. Hazel had a perfectly average intelligence, which meant she couldn't think about anything except in short bursts. And George, while his intelligence was way above normal, had a little mental handicap radio in his ear. He was required by law to wear it at all times. It was tuned to a government transmitter. Every twenty seconds or so, the transmitter would send out some sharp noise to keep people like George from taking unfair advantage of their brains.
George and Hazel were watching television. There were tears on Hazel's cheeks, but she'd forgotten for the moment what they were about.
On the television screen were ballerinas.
A buzzer sounded in George's head. His thoughts fled in panic, like bandits from a burglar alarm.
"That was a real pretty dance, that dance they just did," said Hazel.
"Huh" said George.
"That dance-it was nice," said Hazel.
"Yup," said George. He tried to think a little about the ballerinas. They weren't really very good-no better than anybody else would have been, anyway. They were burdened with sashweights and bags of birdshot, and their faces were masked, so that no one, seeing a free and graceful gesture or a pretty face, would feel like something the cat drug in. George was toying with the vague notion that maybe dancers shouldn't be handicapped. But he didn't get very far with it before another noise in his ear radio scattered his thoughts.
George winced. So did two out of the eight ballerinas.
Hazel saw him wince. Having no mental handicap herself, she had to ask George what the latest sound had been.
"Sounded like somebody hitting a milk bottle with a ball peen hammer," said George.
"I'd think it would be real interesting, hearing all the different sounds," said Hazel a little envious. "All the things they think up."
"Um," said George.
"Only, if I was Handicapper General, you know what I would do?" said Hazel. Hazel, as a matter of fact, bore a strong resemblance to the Handicapper General, a woman named Diana Moon Glampers. "If I was Diana Moon Glampers," said Hazel, "I'd have chimes on Sunday-just chimes. Kind of in honor of religion."
"I could think, if it was just chimes," said George.
"Well-maybe make 'em real loud," said Hazel. "I think I'd make a good Handicapper General."
"Good as anybody else," said George.
"Who knows better than I do what normal is?" said Hazel.
"Right," said George. He began to think glimmeringly about his abnormal son who was now in jail, about Harrison, but a twenty-one-gun salute in his head stopped that.
"Boy!" said Hazel, "that was a doozy, wasn't it?"
It was such a doozy that George was white and trembling, and tears stood on the rims of his red eyes. Two of of the eight ballerinas had collapsed to the studio floor, were holding their temples.
"All of a sudden you look so tired," said Hazel. "Why don't you stretch out on the sofa, so's you can rest your handicap bag on the pillows, honeybunch." She was referring to the forty-seven pounds of birdshot in a canvas bag, which was padlocked around George's neck. "Go on and rest the bag for a little while," she said. "I don't care if you're not equal to me for a while."
George weighed the bag with his hands. "I don't mind it," he said. "I don't notice it any more. It's just a part of me."
"You been so tired lately-kind of wore out," said Hazel. "If there was just some way we could make a little hole in the bottom of the bag, and just take out a few of them lead balls. Just a few."
"Two years in prison and two thousand dollars fine for every ball I took out," said George. "I don't call that a bargain."
"If you could just take a few out when you came home from work," said Hazel. "I mean-you don't compete with anybody around here. You just sit around."
"If I tried to get away with it," said George, "then other people'd get away with it-and pretty soon we'd be right back to the dark ages again, with everybody competing against everybody else. You wouldn't like that, would you?"
"I'd hate it," said Hazel.
"There you are," said George. The minute people start cheating on laws, what do you think happens to society?"
If Hazel hadn't been able to come up with an answer to this question, George couldn't have supplied one. A siren was going off in his head.
"Reckon it'd fall all apart," said Hazel.
"What would?" said George blankly.
"Society," said Hazel uncertainly. "Wasn't that what you just said?
"Who knows?" said George.
The television program was suddenly interrupted for a news bulletin. It wasn't clear at first as to what the bulletin was about, since the announcer, like all announcers, had a serious speech impediment. For about half a minute, and in a state of high excitement, the announcer tried to say, "Ladies and Gentlemen."
He finally gave up, handed the bulletin to a ballerina to read.
"That's all right-" Hazel said of the announcer, "he tried. That's the big thing. He tried to do the best he could with what God gave him. He should get a nice raise for trying so hard."
"Ladies and Gentlemen," said the ballerina, reading the bulletin. She must have been extraordinarily beautiful, because the mask she wore was hideous. And it was easy to see that she was the strongest and most graceful of all the dancers, for her handicap bags were as big as those worn by two-hundred pound men.
And she had to apologize at once for her voice, which was a very unfair voice for a woman to use. Her voice was a warm, luminous, timeless melody. "Excuse me-" she said, and she began again, making her voice absolutely uncompetitive.
"Harrison Bergeron, age fourteen," she said in a grackle squawk, "has just escaped from jail, where he was held on suspicion of plotting to overthrow the government. He is a genius and an athlete, is under-handicapped, and should be regarded as extremely dangerous."
A police photograph of Harrison Bergeron was flashed on the screen-upside down, then sideways, upside down again, then right side up. The picture showed the full length of Harrison against a background calibrated in feet and inches. He was exactly seven feet tall.
The rest of Harrison's appearance was Halloween and hardware. Nobody had ever born heavier handicaps. He had outgrown hindrances faster than the H-G men could think them up. Instead of a little ear radio for a mental handicap, he wore a tremendous pair of earphones, and spectacles with thick wavy lenses. The spectacles were intended to make him not only half blind, but to give him whanging headaches besides.
Scrap metal was hung all over him. Ordinarily, there was a certain symmetry, a military neatness to the handicaps issued to strong people, but Harrison looked like a walking junkyard. In the race of life, Harrison carried three hundred pounds.
And to offset his good looks, the H-G men required that he wear at all times a red rubber ball for a nose, keep his eyebrows shaved off, and cover his even white teeth with black caps at snaggle-tooth random.
"If you see this boy," said the ballerina, "do not - I repeat, do not - try to reason with him."
There was the shriek of a door being torn from its hinges.
Screams and barking cries of consternation came from the television set. The photograph of Harrison Bergeron on the screen jumped again and again, as though dancing to the tune of an earthquake.
George Bergeron correctly identified the earthquake, and well he might have - for many was the time his own home had danced to the same crashing tune. "My God-" said George, "that must be Harrison!"
The realization was blasted from his mind instantly by the sound of an automobile collision in his head.
When George could open his eyes again, the photograph of Harrison was gone. A living, breathing Harrison filled the screen.
Clanking, clownish, and huge, Harrison stood - in the center of the studio. The knob of the uprooted studio door was still in his hand. Ballerinas, technicians, musicians, and announcers cowered on their knees before him, expecting to die.
"I am the Emperor!" cried Harrison. "Do you hear? I am the Emperor! Everybody must do what I say at once!" He stamped his foot and the studio shook.
"Even as I stand here" he bellowed, "crippled, hobbled, sickened - I am a greater ruler than any man who ever lived! Now watch me become what I can become!"
Harrison tore the straps of his handicap harness like wet tissue paper, tore straps guaranteed to support five thousand pounds.
Harrison's scrap-iron handicaps crashed to the floor.
Harrison thrust his thumbs under the bar of the padlock that secured his head harness. The bar snapped like celery. Harrison smashed his headphones and spectacles against the wall.
He flung away his rubber-ball nose, revealed a man that would have awed Thor, the god of thunder.
"I shall now select my Empress!" he said, looking down on the cowering people. "Let the first woman who dares rise to her feet claim her mate and her throne!"
A moment passed, and then a ballerina arose, swaying like a willow.
Harrison plucked the mental handicap from her ear, snapped off her physical handicaps with marvelous delicacy. Last of all he removed her mask.
She was blindingly beautiful.
Some things about living still weren't quite right, though. April for instance, still drove people crazy by not being springtime. And it was in that clammy month that the H-G men took George and Hazel Bergeron's fourteen-year-old son, Harrison, away.
It was tragic, all right, but George and Hazel couldn't think about it very hard. Hazel had a perfectly average intelligence, which meant she couldn't think about anything except in short bursts. And George, while his intelligence was way above normal, had a little mental handicap radio in his ear. He was required by law to wear it at all times. It was tuned to a government transmitter. Every twenty seconds or so, the transmitter would send out some sharp noise to keep people like George from taking unfair advantage of their brains.
George and Hazel were watching television. There were tears on Hazel's cheeks, but she'd forgotten for the moment what they were about.
On the television screen were ballerinas.
A buzzer sounded in George's head. His thoughts fled in panic, like bandits from a burglar alarm.
"That was a real pretty dance, that dance they just did," said Hazel.
"Huh" said George.
"That dance-it was nice," said Hazel.
"Yup," said George. He tried to think a little about the ballerinas. They weren't really very good-no better than anybody else would have been, anyway. They were burdened with sashweights and bags of birdshot, and their faces were masked, so that no one, seeing a free and graceful gesture or a pretty face, would feel like something the cat drug in. George was toying with the vague notion that maybe dancers shouldn't be handicapped. But he didn't get very far with it before another noise in his ear radio scattered his thoughts.
George winced. So did two out of the eight ballerinas.
Hazel saw him wince. Having no mental handicap herself, she had to ask George what the latest sound had been.
"Sounded like somebody hitting a milk bottle with a ball peen hammer," said George.
"I'd think it would be real interesting, hearing all the different sounds," said Hazel a little envious. "All the things they think up."
"Um," said George.
"Only, if I was Handicapper General, you know what I would do?" said Hazel. Hazel, as a matter of fact, bore a strong resemblance to the Handicapper General, a woman named Diana Moon Glampers. "If I was Diana Moon Glampers," said Hazel, "I'd have chimes on Sunday-just chimes. Kind of in honor of religion."
"I could think, if it was just chimes," said George.
"Well-maybe make 'em real loud," said Hazel. "I think I'd make a good Handicapper General."
"Good as anybody else," said George.
"Who knows better than I do what normal is?" said Hazel.
"Right," said George. He began to think glimmeringly about his abnormal son who was now in jail, about Harrison, but a twenty-one-gun salute in his head stopped that.
"Boy!" said Hazel, "that was a doozy, wasn't it?"
It was such a doozy that George was white and trembling, and tears stood on the rims of his red eyes. Two of of the eight ballerinas had collapsed to the studio floor, were holding their temples.
"All of a sudden you look so tired," said Hazel. "Why don't you stretch out on the sofa, so's you can rest your handicap bag on the pillows, honeybunch." She was referring to the forty-seven pounds of birdshot in a canvas bag, which was padlocked around George's neck. "Go on and rest the bag for a little while," she said. "I don't care if you're not equal to me for a while."
George weighed the bag with his hands. "I don't mind it," he said. "I don't notice it any more. It's just a part of me."
"You been so tired lately-kind of wore out," said Hazel. "If there was just some way we could make a little hole in the bottom of the bag, and just take out a few of them lead balls. Just a few."
"Two years in prison and two thousand dollars fine for every ball I took out," said George. "I don't call that a bargain."
"If you could just take a few out when you came home from work," said Hazel. "I mean-you don't compete with anybody around here. You just sit around."
"If I tried to get away with it," said George, "then other people'd get away with it-and pretty soon we'd be right back to the dark ages again, with everybody competing against everybody else. You wouldn't like that, would you?"
"I'd hate it," said Hazel.
"There you are," said George. The minute people start cheating on laws, what do you think happens to society?"
If Hazel hadn't been able to come up with an answer to this question, George couldn't have supplied one. A siren was going off in his head.
"Reckon it'd fall all apart," said Hazel.
"What would?" said George blankly.
"Society," said Hazel uncertainly. "Wasn't that what you just said?
"Who knows?" said George.
The television program was suddenly interrupted for a news bulletin. It wasn't clear at first as to what the bulletin was about, since the announcer, like all announcers, had a serious speech impediment. For about half a minute, and in a state of high excitement, the announcer tried to say, "Ladies and Gentlemen."
He finally gave up, handed the bulletin to a ballerina to read.
"That's all right-" Hazel said of the announcer, "he tried. That's the big thing. He tried to do the best he could with what God gave him. He should get a nice raise for trying so hard."
"Ladies and Gentlemen," said the ballerina, reading the bulletin. She must have been extraordinarily beautiful, because the mask she wore was hideous. And it was easy to see that she was the strongest and most graceful of all the dancers, for her handicap bags were as big as those worn by two-hundred pound men.
And she had to apologize at once for her voice, which was a very unfair voice for a woman to use. Her voice was a warm, luminous, timeless melody. "Excuse me-" she said, and she began again, making her voice absolutely uncompetitive.
"Harrison Bergeron, age fourteen," she said in a grackle squawk, "has just escaped from jail, where he was held on suspicion of plotting to overthrow the government. He is a genius and an athlete, is under-handicapped, and should be regarded as extremely dangerous."
A police photograph of Harrison Bergeron was flashed on the screen-upside down, then sideways, upside down again, then right side up. The picture showed the full length of Harrison against a background calibrated in feet and inches. He was exactly seven feet tall.
The rest of Harrison's appearance was Halloween and hardware. Nobody had ever born heavier handicaps. He had outgrown hindrances faster than the H-G men could think them up. Instead of a little ear radio for a mental handicap, he wore a tremendous pair of earphones, and spectacles with thick wavy lenses. The spectacles were intended to make him not only half blind, but to give him whanging headaches besides.
Scrap metal was hung all over him. Ordinarily, there was a certain symmetry, a military neatness to the handicaps issued to strong people, but Harrison looked like a walking junkyard. In the race of life, Harrison carried three hundred pounds.
And to offset his good looks, the H-G men required that he wear at all times a red rubber ball for a nose, keep his eyebrows shaved off, and cover his even white teeth with black caps at snaggle-tooth random.
"If you see this boy," said the ballerina, "do not - I repeat, do not - try to reason with him."
There was the shriek of a door being torn from its hinges.
Screams and barking cries of consternation came from the television set. The photograph of Harrison Bergeron on the screen jumped again and again, as though dancing to the tune of an earthquake.
George Bergeron correctly identified the earthquake, and well he might have - for many was the time his own home had danced to the same crashing tune. "My God-" said George, "that must be Harrison!"
The realization was blasted from his mind instantly by the sound of an automobile collision in his head.
When George could open his eyes again, the photograph of Harrison was gone. A living, breathing Harrison filled the screen.
Clanking, clownish, and huge, Harrison stood - in the center of the studio. The knob of the uprooted studio door was still in his hand. Ballerinas, technicians, musicians, and announcers cowered on their knees before him, expecting to die.
"I am the Emperor!" cried Harrison. "Do you hear? I am the Emperor! Everybody must do what I say at once!" He stamped his foot and the studio shook.
"Even as I stand here" he bellowed, "crippled, hobbled, sickened - I am a greater ruler than any man who ever lived! Now watch me become what I can become!"
Harrison tore the straps of his handicap harness like wet tissue paper, tore straps guaranteed to support five thousand pounds.
Harrison's scrap-iron handicaps crashed to the floor.
Harrison thrust his thumbs under the bar of the padlock that secured his head harness. The bar snapped like celery. Harrison smashed his headphones and spectacles against the wall.
He flung away his rubber-ball nose, revealed a man that would have awed Thor, the god of thunder.
"I shall now select my Empress!" he said, looking down on the cowering people. "Let the first woman who dares rise to her feet claim her mate and her throne!"
A moment passed, and then a ballerina arose, swaying like a willow.
Harrison plucked the mental handicap from her ear, snapped off her physical handicaps with marvelous delicacy. Last of all he removed her mask.
She was blindingly beautiful.
0/5000
WAS ปี ๒๐๘๑ และทุกคนมีเท่ากันในที่สุด พวกเขาไม่เพียงเท่าพระเจ้าและกฎหมาย จะได้เท่ากันทุกวิธีการ ไม่มีใครฉลาดกว่าใครอื่น ไม่มีใครดีกว่ามองมากกว่าใครอื่น ไม่มีใครไม่แข็งแรง หรือเร็วกว่าใครอื่น ความเสมอภาคนี้ถูก 211th, 212th และ 213th แก้ไขรัฐธรรมนูญ และระมัดระวัง unceasing ตัวแทนของ Handicapper ทั่วสหรัฐอเมริกา บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตยังไม่ค่อนข้างขวา แม้ว่า เมษายนเช่น ยังคงขับรถคนบ้า โดยไม่ได้รับ springtime และก็ในเดือนที่เปียกชื้นที่ชาย H G เอาจอร์จและท Bergeron อายุสิบสี่ปีบุตร Harrison มันเป็นโศกนาฏกรรม ขวาทั้งหมด แต่จอร์จและทไม่คิดว่า มันยากมาก ทมีการเฉลี่ยอย่างชาญฉลาด ซึ่งหมายความว่า เธอไม่คิดอะไรยกเว้นในระยะสั้นระเบิด และจอร์จ ในขณะที่ปัญญาของเขาเป็นวิธีที่สูงกว่าปกติ มีวิทยุนดิจิตเล็กน้อยในหูของเขา เขาถูกต้องตามกฎหมายในการสวมใส่มันตลอดเวลา มันถูกปรับให้ส่งรัฐบาล ทุกยี่สิบวินาที หรือดังนั้น ตัวรับสัญญาณจะส่งเสียงคมบางให้คนชอบจอร์จประโยชน์ธรรมของสมองของพวกเขาจาก จอร์จและทได้ดูโทรทัศน์ มีน้ำตาบนแก้มของท แต่เธอลืมในขณะที่พวกเขาเกี่ยวกับ บนหน้าจอโทรทัศน์ได้ ballerinas มีเสียงสัญญาณเตือนแต่เพียงแห่งในหัวของจอร์จ ความคิดของเขาหนีเปิดเปิง เช่นโจรจากสัญญาณกันขโมย "ที่ได้เต้นสวยจริง เต้นรำที่พวกเขาเพิ่งได้ กล่าวว่า ท "ฮะ" กล่าวว่า จอร์จ "งั้นเต้นรำดี กล่าวว่า ท "ยุบ กล่าวว่า จอร์จ เขาพยายามคิดเล็กน้อยเกี่ยวกับ ballerinas พวกเขาไม่มากมากดีไม่ดีกว่าใครอื่นจะได้รับ พวกเขาไม่เป็นภาระกับ sashweights และถุง birdshot และใบหน้าของพวกเขาถูกหลอก ลวง เพื่อว่าใคร ดูท่าทางสง่า และฟรีหรือหน้าสวย จะรู้สึกเหมือนบางอย่างยาแมวใน จอร์จถูก toying กับความคลุมเครือที่ว่า บางทีเต้นควรปลอด แต่เขาไม่รับกับไกลก่อนเสียงอื่นในวิทยุหูเขากระจายความคิดของเขา จอร์จ winced เพื่อให้ ได้รอย ballerinas แปด ทเห็นเขา wince มีแฮนดิแคปไม่จิตใจตัวเอง เธอได้ถามจอร์จเสียงล่าสุดรับ "แต่เพียงแห่งเช่นใครตีขวดนมกับค้อน peen ลูก กล่าวว่า จอร์จ "ผมคิดว่า มันจะน่าสนใจอย่างแท้จริง ได้ยินเสียงทั้งหมดแตกต่างกัน กล่าวทอิจฉาเล็กน้อย "ทุกสิ่งที่พวกเขาคิดขึ้น" "อึม กล่าวว่า จอร์จ "เท่านั้น ถ้าไม่ Handicapper ทั่วไป คุณรู้ว่าฉันจะทำอะไร" ว่า ท เป็นแท้ ท เจาะรูปแรงไป Handicapper ทั่วไป ผู้หญิงชื่อไดอาน่ามูน Glampers ท "ฉันจะได้ตีระฆังบนตีระฆังวันอาทิตย์เพียงกล่าวว่า "ถ้าไม่ Glampers มูนไดอาน่า ชนิดของในเกียรติของศาสนา" "ไม่คิด ถ้ามันเป็นเพียงตีระฆัง กล่าวว่า จอร์จ "ดีทีทำให้ 'em ดังอย่างแท้จริง กล่าวว่า ท "คิดว่า ใครทั่วไป Handicapper ที่ดี" "ดีเป็นใครอื่น จอร์จกล่าว "ใครไปรู้ดีกว่าทำเป็นปกติว่า" กล่าวว่า ท "ขวา จอร์จกล่าว เขาเริ่มคิดถึงบุตรผิดปกติที่อยู่ในคุก เกี่ยวกับ Harrison, glimmeringly แต่หยุดทำความเคารพ twenty-วันปืนในหัวของเขาที่ ท กล่าวว่า "เด็ก" "ที่ถูก doozy ไม่มัน" ดังกล่าวเป็น doozy ว่า จอร์จตะลึงงัน และสีขาว และน้ำตายืนบนขอบล้อของตาแดงได้ สองของ ballerinas แปดได้ยุบชั้นสตูดิโอ ได้จับวัดของพวกเขา "จู่ ๆ คุณดูเหนื่อยมาก กล่าวว่า ท "ทำไมไม่คุณเหยียดบนโซฟา อื่น ๆ คือคุณสามารถวางถุงแฮนดิแคปของคุณบนหมอน honeybunch ได้" เธอถูกอ้างอิงถึงปอนด์สี่สิบเจ็ดของ birdshot ในถุงผ้าใบ ซึ่งถูก padlocked รอบคอของจอร์จ "ไป และช้างถุงน้อย เธอกล่าว "ฉันไม่สนใจก็เท่ากับฉันในขณะนั้น" จอร์จน้ำหนักถุง ด้วยมือของเขา "กินไม่ได้ เขากล่าวว่า "ฉันไม่สังเกตเห็นได้อีกด้วย มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของฉัน" "คุณจึงเหนื่อยเมื่อเร็ว ๆ นี้ชนิดสวม " พูดท "ถ้ามีเพียงบางวิธี เราสามารถสร้างรูเล็ก ๆ ด้านล่างของกระเป๋า และเพียงนำออกกี่ของพวกเขานำลูก พัก" "สองปีในคุกและปรับสองพันดอลลาร์สำหรับทุกลูกที่ฉันเอาออก จอร์จกล่าว "ฉันไม่เรียกที่อันนั้น" "ถ้าคุณสามารถเพียงแค่ใช้กี่ออกเมื่อคุณมาบ้านจากการทำงาน, " กล่าวว่า ท "ฉันหมายความว่า -คุณไม่แข่งขันกับใครเดิน คุณเพียงนั่งรอบ" จอร์จ กล่าวว่า "ถ้าพยายามที่จะได้รับกับ " แล้วคนอื่น ๆ จะได้รับไปกับมัน- และสวยเร็ว ๆ นี้ เราจะกลับมาสู่ยุคมืดอีกครั้ง กับทุกคนที่แข่งขันกับทุกคนอื่น คุณไม่ชอบที่ คุณ" "ฉันจะเกลียดมัน กล่าวว่า ท "คุณมี กล่าวว่า จอร์จ นาทีคนเริ่มโกงในกฎหมาย ไงที่เกิดขึ้นกับสังคม" ถ้าทไม่ได้ได้มา ด้วยการตอบคำถามนี้ จอร์จไม่ได้ป้อนค่าหนึ่ง ไซเรนกำลังปิดในหัวของเขา "นับจะอยู่ห่างกันทั้งหมด, " กล่าวว่า ท "อะไรจะ? " ว่า จอร์จ blankly "สังคม กล่าวท uncertainly "ไม่ได้ที่คุณเพิ่งพูดหรือไม่ "ผู้รู้" ว่า จอร์จ โปรแกรมโทรทัศน์ถูกขัดจังหวะการติดประกาศข่าวทันที มันไม่ได้ชัดเจนในครั้งแรกเป็นอะไรนการกำลัง ตั้งแต่ผู้ประกาศ เช่น announcers ทั้งหมด มีกรวดในรองเท้าเป็นคำพูดที่รุนแรง ประมาณครึ่งนาที และของความตื่นเต้นสูง ผู้ประกาศข่าวที่พยายามพูดว่า "สตรี และ สุภาพบุรุษ นั้น" เขาก็ให้ มอบข่าวนางระบำอ่าน "นั่นคือทั้งหมดขวา-" ทกล่าวว่า ของผู้ประกาศข่าว "เขาพยายาม ซึ่งเป็นสิ่งที่ใหญ่ เขาพยายามทำดีสุดที่เขาสามารถ มีว่าพระเจ้าให้เขา เขาควรได้รับเพิ่มดีพยายามอย่างหนักเพื่อให้" "สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ กล่าวว่า นักบัลเล่ต์ อ่านข่าวนี้ เธอต้องได้รองสวยงาม เพราะเธอสวมหน้ากาก hideous และก็ง่ายที่จะดูว่า เธอแข็งแกร่ง และสง่างามที่สุดของนักเต้นทั้งหมด ในแฮนดิแคปของ ถุงได้เป็นใหญ่เป็นผู้ที่สวมใส่ โดยชายสอง - ร้อยปอนด์ และเธอได้ขออภัยในเสียงของเธอ ซึ่งเป็นเสียงที่ไม่เป็นธรรมมากสำหรับผู้หญิงที่จะใช้ ในครั้งเดียว เสียงของเธอเป็นเมโลดี้ที่อบอุ่น ลูมินัส ตกแต่ง "ขอโทษ-" เธอกล่าวว่า และเธอเริ่มอีก ทำให้เสียงของเธออย่างแน่นอน uncompetitive "Harrison Bergeron อายุสิบสี่ เธอกล่าวว่า ในการ squawk grackle "ได้เพียงหลบหนีออกจากคุก ที่เขาจัดขึ้นในความสงสัยของพล็อตเพื่อโค่นล้มรัฐบาล เขาเป็นอัจฉริยะและเป็นนักกีฬา เป็นอำนวยน้อย และควรถือเป็นอันตรายอย่างยิ่ง" รูปถ่ายตำรวจของ Harrison Bergeron ถูกถ่ายบนหน้าจอคว่ำ คว่ำด้านข้างแล้ว อีก แล้วด้านขวาขึ้น รูปภาพแสดงให้เห็นว่าความยาวเต็มของ Harrison กับพื้นหลังปรับเทียบฟุตและนิ้ว เขาสูงตรงเจ็ดฟุต ส่วนเหลือของลักษณะที่ปรากฏของ Harrison ถูกฮาโลวีนและฮาร์ดแวร์ นอกจากนี้ไม่มีใครเคยได้เกิดเรียนหนัก เขามี outgrown อุปสรรคได้เร็วกว่าคน H G อาจคิดว่า พวกเขาขึ้น แทนวิทยุระดับเล็กน้อยหูสำหรับต่อจิต เขาสวมหูฟัง และแว่นตาพร้อมเลนส์หนาหยักคู่มาก กรอบแว่นมีวัตถุประสงค์ เพื่อให้เขาไม่เท่าครึ่งหนึ่งตาบอด แต่ให้เขา whanging ปวดหัวนอกจาก เศษโลหะที่แขวนเหนือเขา ปกติ มีการบางสมมาตร neatness ทหารจะเรียนออกให้คนที่แข็งแกร่ง แต่ Harrison เหมือน junkyard เดิน ในการแข่งขันของชีวิต Harrison ทำสามร้อยปอนด์ และออฟเซ็ตของเขาดูดี ผู้ชาย H G ต้องให้เขาสวมใส่ตลอดเวลาลูกยางสีแดงจมูก เก็บ shaved ปิดคิ้วของเขา และครอบฟันของเขาแม้แต่สีขาวหมวกสีดำที่สุ่ม snaggle-ฟัน "ถ้าคุณเห็นเด็กชายคนนี้ กล่าวว่า นักบัลเล่ต์ ไม่ - ผมทำ ซ้ำ ไม่ - ลองให้เหตุผลกับเขา" Shriek ของกำลังขาดจาก hinges เป็นประตูได้ Screams และเสียงเห่าร้องของ consternation มาจากชุดโทรทัศน์ ภาพถ่ายของ Harrison Bergeron บนหน้าจอไปอีก เหมือนเต้นรำไปกับเพลงของแผ่นดินไหว จอร์จ Bergeron ระบุแผ่นดินไหวได้อย่างถูกต้อง และดีคงจะ มี - สำหรับหลายเวลาบ้านของเขาเองได้เต้นกับ crashing เพลงเดียวกัน "ฉันพระ-" จอร์จ กล่าวว่า "ที่ต้องเป็น Harrison " กระทั่งถูกทำลายจากจิตใจของเขาทันที โดยเสียงชนกันเป็นรถยนต์ในหัวของเขา เมื่อจอร์จสามารถเปิดตาอีก ภาพถ่ายของ Harrison ได้หายไป Harrison ชีวิต หายใจกรอกข้อมูลหน้าจอ Clanking, clownish และขนาดใหญ่ Harrison ยืน - ในสตูดิโอ กิ๊ปของประตูสตูดิโอห่วงยังอยู่ในมือของเขาได้ Ballerinas ช่างเทคนิค นักดนตรี และ announcers cowered บนเข่าของพวกเขาก่อนที่เขา คาดว่าจะตาย "ฉันจักรพรรดิ" ร้อง Harrison "ทำคุณได้ยินหรือไม่ ฉันจักรพรรดิ ทุกคนต้องทำสิ่งที่ฉันพูดกัน" เขาประทับฝ่าเท้าของเขา และสั่นเครือสตูดิโอ "แม้ในขณะที่ผมยืนอยู่ที่นี่" เขา bellowed "ง่อย hobbled, sickened - ผมไม้บรรทัดมากขึ้นกว่าคนที่เคยอาศัยอยู่ ตอนนี้ ดูฉันเป็น สิ่งที่ฉันสามารถเป็น" Harrison ต่อสายของเทียมของเขาแฮนดิแคปเช่นกระดาษทิชชู่เปียก ต่อสายรับประกันการสนับสนุนห้าพันปอนด์ เรียนเศษเหล็กของ Harrison ทำพื้น Harrison กระตุก thumbs ของเขาภายใต้แถบของกุญแจที่ปลอดภัยเทียมของเขาใหญ่ แถบจัดชิดเช่นขึ้นฉ่าย Harrison ซึ่งได้ถูกทุบเขาหูและแว่นตากับผนัง เขาส่วนใหญ่จากจมูกของลูกยาง เปิดเผยเป็นคนที่จะกลัวธอร์ เจ้าฟ้า "ฉันจะเลือกจักรพรรดินีของฉัน" เขากล่าวว่า มองลงบนคน cowering "ให้ผู้หญิงคนแรกที่กล้าลุกขึ้นเธอเรียกร้องเท้าคู่ของเธอและบัลลังก์ของเธอ! " ช่วงผ่าน แล้ว นางระบำเกิด ขึ้น เช่นวิลโลว์เป็นต้น Harrison ควักแฮนดิแคปจิตจากหูของเธอ จัดชิดปิดเรียนของเธอมีอยู่จริงกับอาหารที่นี่ สุดท้าย เขาเอาหน้ากากของเธอ เธอสวยงาม blindingly
การแปล กรุณารอสักครู่..
THE YEAR WAS 2081, and everybody was finally equal. They weren't only equal before God and the law. They were equal every which way. Nobody was smarter than anybody else. Nobody was better looking than anybody else. Nobody was stronger or quicker than anybody else. All this equality was due to the 211th, 212th, and 213th Amendments to the Constitution, and to the unceasing vigilance of agents of the United States Handicapper General.
Some things about living still weren't quite right, though. April for instance, still drove people crazy by not being springtime. And it was in that clammy month that the H-G men took George and Hazel Bergeron's fourteen-year-old son, Harrison, away.
It was tragic, all right, but George and Hazel couldn't think about it very hard. Hazel had a perfectly average intelligence, which meant she couldn't think about anything except in short bursts. And George, while his intelligence was way above normal, had a little mental handicap radio in his ear. He was required by law to wear it at all times. It was tuned to a government transmitter. Every twenty seconds or so, the transmitter would send out some sharp noise to keep people like George from taking unfair advantage of their brains.
George and Hazel were watching television. There were tears on Hazel's cheeks, but she'd forgotten for the moment what they were about.
On the television screen were ballerinas.
A buzzer sounded in George's head. His thoughts fled in panic, like bandits from a burglar alarm.
"That was a real pretty dance, that dance they just did," said Hazel.
"Huh" said George.
"That dance-it was nice," said Hazel.
"Yup," said George. He tried to think a little about the ballerinas. They weren't really very good-no better than anybody else would have been, anyway. They were burdened with sashweights and bags of birdshot, and their faces were masked, so that no one, seeing a free and graceful gesture or a pretty face, would feel like something the cat drug in. George was toying with the vague notion that maybe dancers shouldn't be handicapped. But he didn't get very far with it before another noise in his ear radio scattered his thoughts.
George winced. So did two out of the eight ballerinas.
Hazel saw him wince. Having no mental handicap herself, she had to ask George what the latest sound had been.
"Sounded like somebody hitting a milk bottle with a ball peen hammer," said George.
"I'd think it would be real interesting, hearing all the different sounds," said Hazel a little envious. "All the things they think up."
"Um," said George.
"Only, if I was Handicapper General, you know what I would do?" said Hazel. Hazel, as a matter of fact, bore a strong resemblance to the Handicapper General, a woman named Diana Moon Glampers. "If I was Diana Moon Glampers," said Hazel, "I'd have chimes on Sunday-just chimes. Kind of in honor of religion."
"I could think, if it was just chimes," said George.
"Well-maybe make 'em real loud," said Hazel. "I think I'd make a good Handicapper General."
"Good as anybody else," said George.
"Who knows better than I do what normal is?" said Hazel.
"Right," said George. He began to think glimmeringly about his abnormal son who was now in jail, about Harrison, but a twenty-one-gun salute in his head stopped that.
"Boy!" said Hazel, "that was a doozy, wasn't it?"
It was such a doozy that George was white and trembling, and tears stood on the rims of his red eyes. Two of of the eight ballerinas had collapsed to the studio floor, were holding their temples.
"All of a sudden you look so tired," said Hazel. "Why don't you stretch out on the sofa, so's you can rest your handicap bag on the pillows, honeybunch." She was referring to the forty-seven pounds of birdshot in a canvas bag, which was padlocked around George's neck. "Go on and rest the bag for a little while," she said. "I don't care if you're not equal to me for a while."
George weighed the bag with his hands. "I don't mind it," he said. "I don't notice it any more. It's just a part of me."
"You been so tired lately-kind of wore out," said Hazel. "If there was just some way we could make a little hole in the bottom of the bag, and just take out a few of them lead balls. Just a few."
"Two years in prison and two thousand dollars fine for every ball I took out," said George. "I don't call that a bargain."
"If you could just take a few out when you came home from work," said Hazel. "I mean-you don't compete with anybody around here. You just sit around."
"If I tried to get away with it," said George, "then other people'd get away with it-and pretty soon we'd be right back to the dark ages again, with everybody competing against everybody else. You wouldn't like that, would you?"
"I'd hate it," said Hazel.
"There you are," said George. The minute people start cheating on laws, what do you think happens to society?"
If Hazel hadn't been able to come up with an answer to this question, George couldn't have supplied one. A siren was going off in his head.
"Reckon it'd fall all apart," said Hazel.
"What would?" said George blankly.
"Society," said Hazel uncertainly. "Wasn't that what you just said?
"Who knows?" said George.
The television program was suddenly interrupted for a news bulletin. It wasn't clear at first as to what the bulletin was about, since the announcer, like all announcers, had a serious speech impediment. For about half a minute, and in a state of high excitement, the announcer tried to say, "Ladies and Gentlemen."
He finally gave up, handed the bulletin to a ballerina to read.
"That's all right-" Hazel said of the announcer, "he tried. That's the big thing. He tried to do the best he could with what God gave him. He should get a nice raise for trying so hard."
"Ladies and Gentlemen," said the ballerina, reading the bulletin. She must have been extraordinarily beautiful, because the mask she wore was hideous. And it was easy to see that she was the strongest and most graceful of all the dancers, for her handicap bags were as big as those worn by two-hundred pound men.
And she had to apologize at once for her voice, which was a very unfair voice for a woman to use. Her voice was a warm, luminous, timeless melody. "Excuse me-" she said, and she began again, making her voice absolutely uncompetitive.
"Harrison Bergeron, age fourteen," she said in a grackle squawk, "has just escaped from jail, where he was held on suspicion of plotting to overthrow the government. He is a genius and an athlete, is under-handicapped, and should be regarded as extremely dangerous."
A police photograph of Harrison Bergeron was flashed on the screen-upside down, then sideways, upside down again, then right side up. The picture showed the full length of Harrison against a background calibrated in feet and inches. He was exactly seven feet tall.
The rest of Harrison's appearance was Halloween and hardware. Nobody had ever born heavier handicaps. He had outgrown hindrances faster than the H-G men could think them up. Instead of a little ear radio for a mental handicap, he wore a tremendous pair of earphones, and spectacles with thick wavy lenses. The spectacles were intended to make him not only half blind, but to give him whanging headaches besides.
Scrap metal was hung all over him. Ordinarily, there was a certain symmetry, a military neatness to the handicaps issued to strong people, but Harrison looked like a walking junkyard. In the race of life, Harrison carried three hundred pounds.
And to offset his good looks, the H-G men required that he wear at all times a red rubber ball for a nose, keep his eyebrows shaved off, and cover his even white teeth with black caps at snaggle-tooth random.
"If you see this boy," said the ballerina, "do not - I repeat, do not - try to reason with him."
There was the shriek of a door being torn from its hinges.
Screams and barking cries of consternation came from the television set. The photograph of Harrison Bergeron on the screen jumped again and again, as though dancing to the tune of an earthquake.
George Bergeron correctly identified the earthquake, and well he might have - for many was the time his own home had danced to the same crashing tune. "My God-" said George, "that must be Harrison!"
The realization was blasted from his mind instantly by the sound of an automobile collision in his head.
When George could open his eyes again, the photograph of Harrison was gone. A living, breathing Harrison filled the screen.
Clanking, clownish, and huge, Harrison stood - in the center of the studio. The knob of the uprooted studio door was still in his hand. Ballerinas, technicians, musicians, and announcers cowered on their knees before him, expecting to die.
"I am the Emperor!" cried Harrison. "Do you hear? I am the Emperor! Everybody must do what I say at once!" He stamped his foot and the studio shook.
"Even as I stand here" he bellowed, "crippled, hobbled, sickened - I am a greater ruler than any man who ever lived! Now watch me become what I can become!"
Harrison tore the straps of his handicap harness like wet tissue paper, tore straps guaranteed to support five thousand pounds.
Harrison's scrap-iron handicaps crashed to the floor.
Harrison thrust his thumbs under the bar of the padlock that secured his head harness. The bar snapped like celery. Harrison smashed his headphones and spectacles against the wall.
He flung away his rubber-ball nose, revealed a man that would have awed Thor, the god of thunder.
"I shall now select my Empress!" he said, looking down on the cowering people. "Let the first woman who dares rise to her feet claim her mate and her throne!"
A moment passed, and then a ballerina arose, swaying like a willow.
Harrison plucked the mental handicap from her ear, snapped off her physical handicaps with marvelous delicacy. Last of all he removed her mask.
She was blindingly beautiful.
Some things about living still weren't quite right, though. April for instance, still drove people crazy by not being springtime. And it was in that clammy month that the H-G men took George and Hazel Bergeron's fourteen-year-old son, Harrison, away.
It was tragic, all right, but George and Hazel couldn't think about it very hard. Hazel had a perfectly average intelligence, which meant she couldn't think about anything except in short bursts. And George, while his intelligence was way above normal, had a little mental handicap radio in his ear. He was required by law to wear it at all times. It was tuned to a government transmitter. Every twenty seconds or so, the transmitter would send out some sharp noise to keep people like George from taking unfair advantage of their brains.
George and Hazel were watching television. There were tears on Hazel's cheeks, but she'd forgotten for the moment what they were about.
On the television screen were ballerinas.
A buzzer sounded in George's head. His thoughts fled in panic, like bandits from a burglar alarm.
"That was a real pretty dance, that dance they just did," said Hazel.
"Huh" said George.
"That dance-it was nice," said Hazel.
"Yup," said George. He tried to think a little about the ballerinas. They weren't really very good-no better than anybody else would have been, anyway. They were burdened with sashweights and bags of birdshot, and their faces were masked, so that no one, seeing a free and graceful gesture or a pretty face, would feel like something the cat drug in. George was toying with the vague notion that maybe dancers shouldn't be handicapped. But he didn't get very far with it before another noise in his ear radio scattered his thoughts.
George winced. So did two out of the eight ballerinas.
Hazel saw him wince. Having no mental handicap herself, she had to ask George what the latest sound had been.
"Sounded like somebody hitting a milk bottle with a ball peen hammer," said George.
"I'd think it would be real interesting, hearing all the different sounds," said Hazel a little envious. "All the things they think up."
"Um," said George.
"Only, if I was Handicapper General, you know what I would do?" said Hazel. Hazel, as a matter of fact, bore a strong resemblance to the Handicapper General, a woman named Diana Moon Glampers. "If I was Diana Moon Glampers," said Hazel, "I'd have chimes on Sunday-just chimes. Kind of in honor of religion."
"I could think, if it was just chimes," said George.
"Well-maybe make 'em real loud," said Hazel. "I think I'd make a good Handicapper General."
"Good as anybody else," said George.
"Who knows better than I do what normal is?" said Hazel.
"Right," said George. He began to think glimmeringly about his abnormal son who was now in jail, about Harrison, but a twenty-one-gun salute in his head stopped that.
"Boy!" said Hazel, "that was a doozy, wasn't it?"
It was such a doozy that George was white and trembling, and tears stood on the rims of his red eyes. Two of of the eight ballerinas had collapsed to the studio floor, were holding their temples.
"All of a sudden you look so tired," said Hazel. "Why don't you stretch out on the sofa, so's you can rest your handicap bag on the pillows, honeybunch." She was referring to the forty-seven pounds of birdshot in a canvas bag, which was padlocked around George's neck. "Go on and rest the bag for a little while," she said. "I don't care if you're not equal to me for a while."
George weighed the bag with his hands. "I don't mind it," he said. "I don't notice it any more. It's just a part of me."
"You been so tired lately-kind of wore out," said Hazel. "If there was just some way we could make a little hole in the bottom of the bag, and just take out a few of them lead balls. Just a few."
"Two years in prison and two thousand dollars fine for every ball I took out," said George. "I don't call that a bargain."
"If you could just take a few out when you came home from work," said Hazel. "I mean-you don't compete with anybody around here. You just sit around."
"If I tried to get away with it," said George, "then other people'd get away with it-and pretty soon we'd be right back to the dark ages again, with everybody competing against everybody else. You wouldn't like that, would you?"
"I'd hate it," said Hazel.
"There you are," said George. The minute people start cheating on laws, what do you think happens to society?"
If Hazel hadn't been able to come up with an answer to this question, George couldn't have supplied one. A siren was going off in his head.
"Reckon it'd fall all apart," said Hazel.
"What would?" said George blankly.
"Society," said Hazel uncertainly. "Wasn't that what you just said?
"Who knows?" said George.
The television program was suddenly interrupted for a news bulletin. It wasn't clear at first as to what the bulletin was about, since the announcer, like all announcers, had a serious speech impediment. For about half a minute, and in a state of high excitement, the announcer tried to say, "Ladies and Gentlemen."
He finally gave up, handed the bulletin to a ballerina to read.
"That's all right-" Hazel said of the announcer, "he tried. That's the big thing. He tried to do the best he could with what God gave him. He should get a nice raise for trying so hard."
"Ladies and Gentlemen," said the ballerina, reading the bulletin. She must have been extraordinarily beautiful, because the mask she wore was hideous. And it was easy to see that she was the strongest and most graceful of all the dancers, for her handicap bags were as big as those worn by two-hundred pound men.
And she had to apologize at once for her voice, which was a very unfair voice for a woman to use. Her voice was a warm, luminous, timeless melody. "Excuse me-" she said, and she began again, making her voice absolutely uncompetitive.
"Harrison Bergeron, age fourteen," she said in a grackle squawk, "has just escaped from jail, where he was held on suspicion of plotting to overthrow the government. He is a genius and an athlete, is under-handicapped, and should be regarded as extremely dangerous."
A police photograph of Harrison Bergeron was flashed on the screen-upside down, then sideways, upside down again, then right side up. The picture showed the full length of Harrison against a background calibrated in feet and inches. He was exactly seven feet tall.
The rest of Harrison's appearance was Halloween and hardware. Nobody had ever born heavier handicaps. He had outgrown hindrances faster than the H-G men could think them up. Instead of a little ear radio for a mental handicap, he wore a tremendous pair of earphones, and spectacles with thick wavy lenses. The spectacles were intended to make him not only half blind, but to give him whanging headaches besides.
Scrap metal was hung all over him. Ordinarily, there was a certain symmetry, a military neatness to the handicaps issued to strong people, but Harrison looked like a walking junkyard. In the race of life, Harrison carried three hundred pounds.
And to offset his good looks, the H-G men required that he wear at all times a red rubber ball for a nose, keep his eyebrows shaved off, and cover his even white teeth with black caps at snaggle-tooth random.
"If you see this boy," said the ballerina, "do not - I repeat, do not - try to reason with him."
There was the shriek of a door being torn from its hinges.
Screams and barking cries of consternation came from the television set. The photograph of Harrison Bergeron on the screen jumped again and again, as though dancing to the tune of an earthquake.
George Bergeron correctly identified the earthquake, and well he might have - for many was the time his own home had danced to the same crashing tune. "My God-" said George, "that must be Harrison!"
The realization was blasted from his mind instantly by the sound of an automobile collision in his head.
When George could open his eyes again, the photograph of Harrison was gone. A living, breathing Harrison filled the screen.
Clanking, clownish, and huge, Harrison stood - in the center of the studio. The knob of the uprooted studio door was still in his hand. Ballerinas, technicians, musicians, and announcers cowered on their knees before him, expecting to die.
"I am the Emperor!" cried Harrison. "Do you hear? I am the Emperor! Everybody must do what I say at once!" He stamped his foot and the studio shook.
"Even as I stand here" he bellowed, "crippled, hobbled, sickened - I am a greater ruler than any man who ever lived! Now watch me become what I can become!"
Harrison tore the straps of his handicap harness like wet tissue paper, tore straps guaranteed to support five thousand pounds.
Harrison's scrap-iron handicaps crashed to the floor.
Harrison thrust his thumbs under the bar of the padlock that secured his head harness. The bar snapped like celery. Harrison smashed his headphones and spectacles against the wall.
He flung away his rubber-ball nose, revealed a man that would have awed Thor, the god of thunder.
"I shall now select my Empress!" he said, looking down on the cowering people. "Let the first woman who dares rise to her feet claim her mate and her throne!"
A moment passed, and then a ballerina arose, swaying like a willow.
Harrison plucked the mental handicap from her ear, snapped off her physical handicaps with marvelous delicacy. Last of all he removed her mask.
She was blindingly beautiful.
การแปล กรุณารอสักครู่..
1 ปี และทุกคนก็เท่าเทียมกัน พวกเขาไม่เพียงเท่ากับก่อนที่พระเจ้าและกฎหมาย พวกเขาได้เท่ากันทุกด้าน ไม่มีใครฉลาดกว่าใคร ไม่มีใครดูดีกว่าคนอื่น ไม่มีใครดี หรือเร็วกว่าคนอื่น ทั้งหมดนี้ คือ เนื่องจากการ 211th ความเสมอภาค , การคัดเลือกให้เป็นหน่วย 212 , แก้ไขรัฐธรรมนูญและความระมัดระวังไม่เสื่อมคลายของตัวแทนของสหรัฐอเมริกา handicapper ทั่วไป
บางเรื่องอยู่ ยังไม่ได้ค่อนข้างถูกนะ เมษายน สำหรับอินสแตนซ์ ยังขับรถคนบ้าโดยไม่ฤดูใบไม้ผลิ และมันอยู่ในเดือนที่เย็นที่ h-g ผู้ชายเอาจอร์จและ Hazel Bergeron 14 ปีลูกชาย แฮริสัน ออกไป
มันน่าเศร้าครับแต่จอร์จ และ Hazel ยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมาก Hazel มีปัญญาสมบูรณ์เฉลี่ย ซึ่งหมายความว่าเธอไม่ได้คิดเรื่องอะไรเลยนอกจากในระเบิดสั้น . และ จอร์จ ในขณะที่ความฉลาดของเขาก็เหนือกว่าปกติ มีวิทยุจิตพิการเล็กน้อยในหูของเขา เขาถูกบังคับใช้โดยกฎหมายที่จะสวมใส่มันตลอดเวลา มันปรับให้รัฐบาลส่งสัญญาณ . ทุก 20 วินาทีหรือดังนั้นเครื่องส่งจะส่งออกบางคมเสียงเพื่อให้คนชอบ จอร์จ จากการใช้ประโยชน์ที่ไม่เป็นธรรมของสมอง
จอร์จและเฮเซลกำลังดูโทรทัศน์ มีคราบน้ำตาบนแก้มของ Hazel , แต่เธอคงลืมไปชั่วขณะว่าเขาเกี่ยวกับ
บนหน้าจอโทรทัศน์เป็นนักเต้นบัลเล่ต์
เสียง เสียงในหัวของจอร์จ ในความคิดของเขาก็ตกใจเหมือนโจร จากโจรภัย
" มันเป็นท่าเต้นที่สวยจริง ๆ ที่ เต้น พวกเขาก็กล่าวว่า " เฮเซล
" ห๊ะ " กล่าวว่าจอร์จ
" เต้นดีใจ " เฮเซล
" ใช่ " จอร์จ เขาพยายามที่จะคิดเล็ก ๆน้อย ๆเกี่ยวกับนักเต้นบัลเล่ต์ พวกเขาไม่ได้มากไม่ได้ดีกว่าคนอื่นได้อยู่ดี พวกเขาเป็นกังวลกับ birdshot sashweights และถุง ,และใบหน้าของเขาก็มี ดังนั้น ที่ไม่มีใครเห็น ฟรี และท่าทาง หรือ หน้าสวย จะรู้สึกเหมือนมีแมวยาใน จอร์จ toying กับความคิดที่คลุมเครืออาจจะเต้นไม่ต้องพิการ แต่เขาไม่ได้รับไกลมากกับมัน ก่อนที่เสียงอื่นในหูของเขาวิทยุกระจายอยู่ในความคิดของเขา
จอร์จ winced . แล้ว สองในแปดนักเต้นบัลเล่ต์
เฮเซลเห็นเขาเด็ดขาด ไม่มีจิต ซ้ำเติมตัวเอง เธอต้องถามจอร์จว่าเสียงล่าสุดที่ได้รับ
" เสียงเหมือนมีใครกดปุ่มขวดนมกับลูกหัวค้อนค้อน " กล่าวว่าจอร์จ
" ฉันคิดว่ามันน่าสนใจจริง ได้ยินทุกเสียงที่แตกต่างกัน " เฮเซลอิจฉานิดหน่อย " ทั้งหมดที่พวกเขาคิดขึ้นได้ "
" เอ่อ . . . " กล่าวว่าจอร์จ
" เท่านั้น ถ้าผม handicapper ทั่วไปคุณรู้มั้ย ว่าผมจะทำอะไร ? " บอกว่า เฮเซล เฮเซล อันที่จริง ก็คุ้นกับ handicapper ทั่วไป ผู้หญิงชื่อ ไดอาน่า มูน " พวกแกลมเปอร์น่ะ ถ้าฉันไดอาน่ามูนพวกแกลมเปอร์น่ะ " เฮเซล " ผมจะได้ตีระฆัง วันอาทิตย์ก็ตีระฆัง . ชนิดในเกียรติของศาสนา . "
" ฉันคิดว่าถ้ามันเป็นเพียงแค่เสียงระฆัง , " กล่าวว่าจอร์จ
" ก็อาจจะทำให้พวกเขาจริงดังกล่าวว่า " เฮเซล" ผมจะทำให้ดี handicapper ทั่วไป "
" เป็นใคร " จอร์จ
" ใครรู้ดีกว่าผมปกติคืออะไร ? บอกว่า เฮเซล
" , " กล่าวว่าจอร์จ เขาเริ่มที่จะคิดว่า glimmeringly เรื่องผิดปกติ ลูกชายที่ตอนนี้อยู่ในคุก เรื่องแฮริสัน แต่ยี่สิบหนึ่งปืนทักทายในหัวของเขาหยุดที่
" ผู้ชาย ! " เฮเซลกล่าวว่า " มันอาจจะรุนแรงไปหน่อย ใช่ไหม ?
มันเป็นเช่นคณบดีจอร์จก็ขาวสั่น และน้ำตาที่ยืนอยู่บนขอบของดวงตาสีแดงของเขา สองในแปด ballerinas ทรุดกับพื้น สตูดิโอ มีวัดของตน
" อยู่ดีๆ คุณดูเหนื่อย " เฮเซล " ทำไมคุณไม่เหยียดบนโซฟาเพื่อให้คุณสามารถพักผ่อนได้กระเป๋าแต้มต่อของคุณบนหมอน honeybunch ." เธอหมายถึงปอนด์ 147 ของ birdshot ในถุงผ้าใบซึ่งเป็นกฎของคูลอมบ์รอบคอของจอร์จ " ไปพักผ่อนเถอะกระเป๋าสักหน่อย " เธอกล่าว ผมไม่แคร์ว่าคุณจะไม่เท่ากับฉัน . "
จอร์จ หนักกระเป๋า กับมือของเขา . " ฉันไม่สนหรอกว่ามัน " เขากล่าว ฉันไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของฉัน . "
" พี่ดูเหนื่อยชนิดที่ใส่ออก" บอกว่า เฮเซล " ถ้ามีเพียงบางวิธีที่เราสามารถทำให้หลุมในด้านล่างของกระเป๋า และเพิ่งออกไม่กี่ของพวกเขาลูกตะกั่ว เพียงไม่กี่ "
" สองปีในคุกและสองพันเหรียญดีทุกลูก ผมเอา " จอร์จ " ผมไม่เรียกว่าต่อรอง "
" ถ้าคุณใช้เวลาเพียงไม่กี่ออกเมื่อคุณกลับมาจากทำงาน บอกว่า " เฮเซล" ฉันหมายถึงคุณไม่ต้องแข่งขันกับใครแถวนี้ คุณนั่งรอบ ๆ "
" ถ้าฉันพยายามที่จะหนีไปได้ " จอร์จ " แล้วคนอื่นจะหนีไปกับมัน และอีกไม่นานเราก็จะกลับไปยุคมืดอีกครั้ง ทุกคนแข่งกับคนอื่น คุณไม่ชอบ คุณจะ ?
" ฉันเกลียดมัน " เฮเซล
" เธอกล่าวว่า " จอร์จนาทีที่ผู้คนเริ่มนอกใจ กฎหมาย สิ่งที่คุณคิดว่า จะเกิดขึ้นกับสังคม " ?
ถ้าเซลยังไม่สามารถหาคำตอบให้คำถามนี้ จอร์จ ไม่ได้มาคนเดียว ไซเรนที่กำลังจะออกในหัวของเขา
" ว่ามันจะตกให้สิ้นซาก " เฮเซล
" อะไร ? " กล่าวว่าจอร์จอย่างว่างเปล่า .
" สังคม " กล่าวว่า " ฮาเซลอย่างไม่แน่ใจ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูด ?
" ใครจะรู้" บอกว่า จอร์จ
โปรแกรมโทรทัศน์ถูกขัดจังหวะสำหรับข่าวข่าวด่วน มันไม่ชัดเจนในตอนแรกว่าข่าวเกี่ยวกับตั้งแต่ประกาศเหมือนผู้ประกาศข่าว มีอุปสรรคการพูดจริงจัง ประมาณครึ่งนาทีและในความตื่นเต้นสูง ผู้ประกาศพยายามบอกว่า " สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน "
ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ ยื่นแถลงการณ์ให้นักเต้นที่จะอ่าน
" ไม่เป็นไร " เฮเซลกล่าวของผู้ประกาศ " เขาพยายาม นั่นเป็นสิ่งที่ใหญ่ เขาพยายามที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้กับสิ่งที่พระเจ้าให้เขา เขาควรได้รับการยกที่ดีพยายามอย่างหนัก "
" ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี กล่าวว่า นักบัลเล่ห์ อ่านข่าวด่วน เธอต้องสวยเป็นพิเศษ เพราะหน้ากากที่เธอสวมมันแย่มากและมันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าเธอแข็งแกร่งและสง่างามที่สุดของนักเต้นทั้งหมด , กระเป๋าแฮนดิแคเธอใหญ่เท่าผู้ที่สวมใส่โดยชายสองคนร้อยปอนด์
เธอต้องขอโทษอีกครั้งเพราะเสียงของเธอซึ่งเป็นเสียงธรรมมากสำหรับผู้หญิงที่จะใช้ เสียงของเธออบอุ่น , เรืองแสง , อมตะ Melody ” โทษนะคะ " เธอกล่าว เธอเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทำให้เสียงของเธออย่าง uncompetitive .
" Harrison Bergeron , อายุสิบสี่ " เธอกล่าวในนกตระกูล Quiscalus เต้นแร้งเต้นกา " เพิ่งหนีออกมาจากคุกที่เขาถูกจับในข้อหาวางแผนล้มล้างรัฐบาล เขาเป็นอัจฉริยะ และเป็นนักกีฬาที่อยู่ภายใต้การพิการ และควรจะถือว่าเป็นอันตรายมาก . "
รูป Harrison Bergeron ตำรวจคือประกายบนหน้าจอคว่ำลง แล้วข้าง คว่ำอีกแล้วข้างขวาขึ้น ภาพแสดงเต็มความยาวของแฮริสันกับพื้นหลังของการสอบเทียบในเท้าและนิ้ว เขาเป็นเหมือนเจ็ดฟุต
ส่วนที่เหลือของ แฮร์ริสัน ลักษณะเป็นคืนฮาโลวีนและฮาร์ดแวร์ ไม่มีใครเคยเกิดหนัก handicaps . เขามี outgrown อุปสรรคเร็วกว่า h-g ผู้ชายอาจคิดว่าพวกเขาขึ้น แทนที่จะเป็นวิทยุ หูเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับคนพิการทางจิตเขาใส่คู่ที่มหาศาลของหูฟังและแว่นตากับเลนส์หยักหนา แว่นตามีวัตถุประสงค์เพื่อให้เขาไม่เพียงครึ่งหนึ่งตาบอด แต่ให้เขา whanging ปวดหัวนอกเหนือจาก
เศษโลหะแขวนอยู่ทั่วตัว มันมีความสมมาตรแน่นอน ความเรียบร้อย ทหารผู้พิการออกคนแข็งแกร่ง แต่เขาดูเหมือนขยะเดินได้ ในการแข่งขันของชีวิตแฮร์ริสันอุ้มสามร้อยปอนด์
และเพื่อชดเชยที่ดูดีของเขา h-g ผู้ชายต้องที่เขาสวมอยู่ตลอดเวลาเป็นลูกยางสีแดงที่จมูก ให้คิ้วโกนและครอบคลุมฟันขาวกับหมวกสีดำที่ฟันสุ่ม snaggle .
" ถ้าคุณเห็นเด็ก กล่าวว่า นางระบำ " ไม่ - ขอย้ำ อย่าพยายามให้เหตุผลกับเขา "
นั่นเป็นเสียงกรีดร้องของประตูถูกฉีกจากบานพับ
เสียงเห่าและเสียงร้องของความน่ากลัวออกมาจากทีวี ภาพถ่ายของ Harrison Bergeron บนหน้าจอเพิ่มขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง เหมือนเต้นกับเพลงของแผ่นดินไหว
จอร์จ Bergeron ได้อย่างถูกต้องระบุแผ่นดินไหวและเขาอาจจะสำหรับหลายเวลาที่บ้านของเขาเองก็เต้นเหมือนกันชนแต่ง " . พระเจ้า - " กล่าวว่าจอร์จ แฮริสัน " ที่ต้อง " !
จริงถูกระเบิดจากจิตใจทันที ด้วยเสียงของรถยนต์ชนหัว
เมื่อจอร์จได้เปิดตาของเขาอีกครั้ง รูปของแฮร์ริสันแล้ว มีชีวิตอยู่ หายใจ แฮริสันเต็มหน้าจอ
เสียงลากโซ่ ,โปกฮา และขนาดใหญ่ แฮริสัน ยืนอยู่ในศูนย์กลางของสตูดิโอ ลูกบิดของประตู เอาสตูดิโออยู่ในมือของเขา นักบัลเล่ต์ , ช่างเทคนิค , นักดนตรี , และโฆษก cowered บนหัวเข่าของเขาก่อนที่เขาจะตาย
" ฉันคือจักรพรรดิ ! " " ร้องไห้ แฮริสัน คุณได้ยินมั้ย ? ฉันคือพระราชา ทุกคนต้องทำตามที่ฉันพูดพร้อมกัน " เขาประทับของเขาเท้าสตูดิโอและสั่นสะเทือน
" แม้ในขณะที่ฉันยืนตรงนี้ " เขาภาพยนต์นั้นตะโกน " พิการโขยกป่วย , - ฉันเป็นผู้ปกครองมากกว่าชายใดที่เคยมีมา ! แล้วฉันก็กลายเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็น !
แฮร์ริสันฉีกสายของเขาพิการเทียมเหมือนเปียกเนื้อเยื่อกระดาษฉีกสายรับประกันสนับสนุนห้าพันปอนด์
ของแฮริสันเศษเหล็กคนพิการตกถึงพื้น
แฮริสัน เอานิ้วหัวแม่มือได้ที่บาร์ของกุญแจที่หัวของเขามีเทียม บาร์หลุด เช่น ผักขึ้นฉ่าย แฮริสันทุบของเขาหูฟังและแว่นตากับผนัง
เค้าขว้างลูกบอลยางจมูกของเขาทิ้ง พบผู้ชายที่น่าจะเรียกธอร์ เทพแห่งสายฟ้า
" ผมจะเลือกราชินีของฉัน เขาพูดดูถูกกลัวคน" ปล่อยให้ผู้หญิงคนแรกที่กล้าลุกขึ้นเท้าของเธออ้างว่า เพื่อนของเธอ และบัลลังก์ของเธอ ! "
เวลาผ่านไป แล้วน่าลุกขึ้นโยกเหมือนหลิวลู่ลม
แฮริสัน ดึงจิตพิการจากเธอ หูหัก พิการทางกายของเธอกับสุดยอดอาหารอันโอชะ ครั้งสุดท้ายเขาถอดหน้ากากของเธอออก
เธอมากหรืออย่างที่สุดสวยงาม
บางเรื่องอยู่ ยังไม่ได้ค่อนข้างถูกนะ เมษายน สำหรับอินสแตนซ์ ยังขับรถคนบ้าโดยไม่ฤดูใบไม้ผลิ และมันอยู่ในเดือนที่เย็นที่ h-g ผู้ชายเอาจอร์จและ Hazel Bergeron 14 ปีลูกชาย แฮริสัน ออกไป
มันน่าเศร้าครับแต่จอร์จ และ Hazel ยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมาก Hazel มีปัญญาสมบูรณ์เฉลี่ย ซึ่งหมายความว่าเธอไม่ได้คิดเรื่องอะไรเลยนอกจากในระเบิดสั้น . และ จอร์จ ในขณะที่ความฉลาดของเขาก็เหนือกว่าปกติ มีวิทยุจิตพิการเล็กน้อยในหูของเขา เขาถูกบังคับใช้โดยกฎหมายที่จะสวมใส่มันตลอดเวลา มันปรับให้รัฐบาลส่งสัญญาณ . ทุก 20 วินาทีหรือดังนั้นเครื่องส่งจะส่งออกบางคมเสียงเพื่อให้คนชอบ จอร์จ จากการใช้ประโยชน์ที่ไม่เป็นธรรมของสมอง
จอร์จและเฮเซลกำลังดูโทรทัศน์ มีคราบน้ำตาบนแก้มของ Hazel , แต่เธอคงลืมไปชั่วขณะว่าเขาเกี่ยวกับ
บนหน้าจอโทรทัศน์เป็นนักเต้นบัลเล่ต์
เสียง เสียงในหัวของจอร์จ ในความคิดของเขาก็ตกใจเหมือนโจร จากโจรภัย
" มันเป็นท่าเต้นที่สวยจริง ๆ ที่ เต้น พวกเขาก็กล่าวว่า " เฮเซล
" ห๊ะ " กล่าวว่าจอร์จ
" เต้นดีใจ " เฮเซล
" ใช่ " จอร์จ เขาพยายามที่จะคิดเล็ก ๆน้อย ๆเกี่ยวกับนักเต้นบัลเล่ต์ พวกเขาไม่ได้มากไม่ได้ดีกว่าคนอื่นได้อยู่ดี พวกเขาเป็นกังวลกับ birdshot sashweights และถุง ,และใบหน้าของเขาก็มี ดังนั้น ที่ไม่มีใครเห็น ฟรี และท่าทาง หรือ หน้าสวย จะรู้สึกเหมือนมีแมวยาใน จอร์จ toying กับความคิดที่คลุมเครืออาจจะเต้นไม่ต้องพิการ แต่เขาไม่ได้รับไกลมากกับมัน ก่อนที่เสียงอื่นในหูของเขาวิทยุกระจายอยู่ในความคิดของเขา
จอร์จ winced . แล้ว สองในแปดนักเต้นบัลเล่ต์
เฮเซลเห็นเขาเด็ดขาด ไม่มีจิต ซ้ำเติมตัวเอง เธอต้องถามจอร์จว่าเสียงล่าสุดที่ได้รับ
" เสียงเหมือนมีใครกดปุ่มขวดนมกับลูกหัวค้อนค้อน " กล่าวว่าจอร์จ
" ฉันคิดว่ามันน่าสนใจจริง ได้ยินทุกเสียงที่แตกต่างกัน " เฮเซลอิจฉานิดหน่อย " ทั้งหมดที่พวกเขาคิดขึ้นได้ "
" เอ่อ . . . " กล่าวว่าจอร์จ
" เท่านั้น ถ้าผม handicapper ทั่วไปคุณรู้มั้ย ว่าผมจะทำอะไร ? " บอกว่า เฮเซล เฮเซล อันที่จริง ก็คุ้นกับ handicapper ทั่วไป ผู้หญิงชื่อ ไดอาน่า มูน " พวกแกลมเปอร์น่ะ ถ้าฉันไดอาน่ามูนพวกแกลมเปอร์น่ะ " เฮเซล " ผมจะได้ตีระฆัง วันอาทิตย์ก็ตีระฆัง . ชนิดในเกียรติของศาสนา . "
" ฉันคิดว่าถ้ามันเป็นเพียงแค่เสียงระฆัง , " กล่าวว่าจอร์จ
" ก็อาจจะทำให้พวกเขาจริงดังกล่าวว่า " เฮเซล" ผมจะทำให้ดี handicapper ทั่วไป "
" เป็นใคร " จอร์จ
" ใครรู้ดีกว่าผมปกติคืออะไร ? บอกว่า เฮเซล
" , " กล่าวว่าจอร์จ เขาเริ่มที่จะคิดว่า glimmeringly เรื่องผิดปกติ ลูกชายที่ตอนนี้อยู่ในคุก เรื่องแฮริสัน แต่ยี่สิบหนึ่งปืนทักทายในหัวของเขาหยุดที่
" ผู้ชาย ! " เฮเซลกล่าวว่า " มันอาจจะรุนแรงไปหน่อย ใช่ไหม ?
มันเป็นเช่นคณบดีจอร์จก็ขาวสั่น และน้ำตาที่ยืนอยู่บนขอบของดวงตาสีแดงของเขา สองในแปด ballerinas ทรุดกับพื้น สตูดิโอ มีวัดของตน
" อยู่ดีๆ คุณดูเหนื่อย " เฮเซล " ทำไมคุณไม่เหยียดบนโซฟาเพื่อให้คุณสามารถพักผ่อนได้กระเป๋าแต้มต่อของคุณบนหมอน honeybunch ." เธอหมายถึงปอนด์ 147 ของ birdshot ในถุงผ้าใบซึ่งเป็นกฎของคูลอมบ์รอบคอของจอร์จ " ไปพักผ่อนเถอะกระเป๋าสักหน่อย " เธอกล่าว ผมไม่แคร์ว่าคุณจะไม่เท่ากับฉัน . "
จอร์จ หนักกระเป๋า กับมือของเขา . " ฉันไม่สนหรอกว่ามัน " เขากล่าว ฉันไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของฉัน . "
" พี่ดูเหนื่อยชนิดที่ใส่ออก" บอกว่า เฮเซล " ถ้ามีเพียงบางวิธีที่เราสามารถทำให้หลุมในด้านล่างของกระเป๋า และเพิ่งออกไม่กี่ของพวกเขาลูกตะกั่ว เพียงไม่กี่ "
" สองปีในคุกและสองพันเหรียญดีทุกลูก ผมเอา " จอร์จ " ผมไม่เรียกว่าต่อรอง "
" ถ้าคุณใช้เวลาเพียงไม่กี่ออกเมื่อคุณกลับมาจากทำงาน บอกว่า " เฮเซล" ฉันหมายถึงคุณไม่ต้องแข่งขันกับใครแถวนี้ คุณนั่งรอบ ๆ "
" ถ้าฉันพยายามที่จะหนีไปได้ " จอร์จ " แล้วคนอื่นจะหนีไปกับมัน และอีกไม่นานเราก็จะกลับไปยุคมืดอีกครั้ง ทุกคนแข่งกับคนอื่น คุณไม่ชอบ คุณจะ ?
" ฉันเกลียดมัน " เฮเซล
" เธอกล่าวว่า " จอร์จนาทีที่ผู้คนเริ่มนอกใจ กฎหมาย สิ่งที่คุณคิดว่า จะเกิดขึ้นกับสังคม " ?
ถ้าเซลยังไม่สามารถหาคำตอบให้คำถามนี้ จอร์จ ไม่ได้มาคนเดียว ไซเรนที่กำลังจะออกในหัวของเขา
" ว่ามันจะตกให้สิ้นซาก " เฮเซล
" อะไร ? " กล่าวว่าจอร์จอย่างว่างเปล่า .
" สังคม " กล่าวว่า " ฮาเซลอย่างไม่แน่ใจ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณพูด ?
" ใครจะรู้" บอกว่า จอร์จ
โปรแกรมโทรทัศน์ถูกขัดจังหวะสำหรับข่าวข่าวด่วน มันไม่ชัดเจนในตอนแรกว่าข่าวเกี่ยวกับตั้งแต่ประกาศเหมือนผู้ประกาศข่าว มีอุปสรรคการพูดจริงจัง ประมาณครึ่งนาทีและในความตื่นเต้นสูง ผู้ประกาศพยายามบอกว่า " สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน "
ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ ยื่นแถลงการณ์ให้นักเต้นที่จะอ่าน
" ไม่เป็นไร " เฮเซลกล่าวของผู้ประกาศ " เขาพยายาม นั่นเป็นสิ่งที่ใหญ่ เขาพยายามที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้กับสิ่งที่พระเจ้าให้เขา เขาควรได้รับการยกที่ดีพยายามอย่างหนัก "
" ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี กล่าวว่า นักบัลเล่ห์ อ่านข่าวด่วน เธอต้องสวยเป็นพิเศษ เพราะหน้ากากที่เธอสวมมันแย่มากและมันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าเธอแข็งแกร่งและสง่างามที่สุดของนักเต้นทั้งหมด , กระเป๋าแฮนดิแคเธอใหญ่เท่าผู้ที่สวมใส่โดยชายสองคนร้อยปอนด์
เธอต้องขอโทษอีกครั้งเพราะเสียงของเธอซึ่งเป็นเสียงธรรมมากสำหรับผู้หญิงที่จะใช้ เสียงของเธออบอุ่น , เรืองแสง , อมตะ Melody ” โทษนะคะ " เธอกล่าว เธอเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทำให้เสียงของเธออย่าง uncompetitive .
" Harrison Bergeron , อายุสิบสี่ " เธอกล่าวในนกตระกูล Quiscalus เต้นแร้งเต้นกา " เพิ่งหนีออกมาจากคุกที่เขาถูกจับในข้อหาวางแผนล้มล้างรัฐบาล เขาเป็นอัจฉริยะ และเป็นนักกีฬาที่อยู่ภายใต้การพิการ และควรจะถือว่าเป็นอันตรายมาก . "
รูป Harrison Bergeron ตำรวจคือประกายบนหน้าจอคว่ำลง แล้วข้าง คว่ำอีกแล้วข้างขวาขึ้น ภาพแสดงเต็มความยาวของแฮริสันกับพื้นหลังของการสอบเทียบในเท้าและนิ้ว เขาเป็นเหมือนเจ็ดฟุต
ส่วนที่เหลือของ แฮร์ริสัน ลักษณะเป็นคืนฮาโลวีนและฮาร์ดแวร์ ไม่มีใครเคยเกิดหนัก handicaps . เขามี outgrown อุปสรรคเร็วกว่า h-g ผู้ชายอาจคิดว่าพวกเขาขึ้น แทนที่จะเป็นวิทยุ หูเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับคนพิการทางจิตเขาใส่คู่ที่มหาศาลของหูฟังและแว่นตากับเลนส์หยักหนา แว่นตามีวัตถุประสงค์เพื่อให้เขาไม่เพียงครึ่งหนึ่งตาบอด แต่ให้เขา whanging ปวดหัวนอกเหนือจาก
เศษโลหะแขวนอยู่ทั่วตัว มันมีความสมมาตรแน่นอน ความเรียบร้อย ทหารผู้พิการออกคนแข็งแกร่ง แต่เขาดูเหมือนขยะเดินได้ ในการแข่งขันของชีวิตแฮร์ริสันอุ้มสามร้อยปอนด์
และเพื่อชดเชยที่ดูดีของเขา h-g ผู้ชายต้องที่เขาสวมอยู่ตลอดเวลาเป็นลูกยางสีแดงที่จมูก ให้คิ้วโกนและครอบคลุมฟันขาวกับหมวกสีดำที่ฟันสุ่ม snaggle .
" ถ้าคุณเห็นเด็ก กล่าวว่า นางระบำ " ไม่ - ขอย้ำ อย่าพยายามให้เหตุผลกับเขา "
นั่นเป็นเสียงกรีดร้องของประตูถูกฉีกจากบานพับ
เสียงเห่าและเสียงร้องของความน่ากลัวออกมาจากทีวี ภาพถ่ายของ Harrison Bergeron บนหน้าจอเพิ่มขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง เหมือนเต้นกับเพลงของแผ่นดินไหว
จอร์จ Bergeron ได้อย่างถูกต้องระบุแผ่นดินไหวและเขาอาจจะสำหรับหลายเวลาที่บ้านของเขาเองก็เต้นเหมือนกันชนแต่ง " . พระเจ้า - " กล่าวว่าจอร์จ แฮริสัน " ที่ต้อง " !
จริงถูกระเบิดจากจิตใจทันที ด้วยเสียงของรถยนต์ชนหัว
เมื่อจอร์จได้เปิดตาของเขาอีกครั้ง รูปของแฮร์ริสันแล้ว มีชีวิตอยู่ หายใจ แฮริสันเต็มหน้าจอ
เสียงลากโซ่ ,โปกฮา และขนาดใหญ่ แฮริสัน ยืนอยู่ในศูนย์กลางของสตูดิโอ ลูกบิดของประตู เอาสตูดิโออยู่ในมือของเขา นักบัลเล่ต์ , ช่างเทคนิค , นักดนตรี , และโฆษก cowered บนหัวเข่าของเขาก่อนที่เขาจะตาย
" ฉันคือจักรพรรดิ ! " " ร้องไห้ แฮริสัน คุณได้ยินมั้ย ? ฉันคือพระราชา ทุกคนต้องทำตามที่ฉันพูดพร้อมกัน " เขาประทับของเขาเท้าสตูดิโอและสั่นสะเทือน
" แม้ในขณะที่ฉันยืนตรงนี้ " เขาภาพยนต์นั้นตะโกน " พิการโขยกป่วย , - ฉันเป็นผู้ปกครองมากกว่าชายใดที่เคยมีมา ! แล้วฉันก็กลายเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็น !
แฮร์ริสันฉีกสายของเขาพิการเทียมเหมือนเปียกเนื้อเยื่อกระดาษฉีกสายรับประกันสนับสนุนห้าพันปอนด์
ของแฮริสันเศษเหล็กคนพิการตกถึงพื้น
แฮริสัน เอานิ้วหัวแม่มือได้ที่บาร์ของกุญแจที่หัวของเขามีเทียม บาร์หลุด เช่น ผักขึ้นฉ่าย แฮริสันทุบของเขาหูฟังและแว่นตากับผนัง
เค้าขว้างลูกบอลยางจมูกของเขาทิ้ง พบผู้ชายที่น่าจะเรียกธอร์ เทพแห่งสายฟ้า
" ผมจะเลือกราชินีของฉัน เขาพูดดูถูกกลัวคน" ปล่อยให้ผู้หญิงคนแรกที่กล้าลุกขึ้นเท้าของเธออ้างว่า เพื่อนของเธอ และบัลลังก์ของเธอ ! "
เวลาผ่านไป แล้วน่าลุกขึ้นโยกเหมือนหลิวลู่ลม
แฮริสัน ดึงจิตพิการจากเธอ หูหัก พิการทางกายของเธอกับสุดยอดอาหารอันโอชะ ครั้งสุดท้ายเขาถอดหน้ากากของเธอออก
เธอมากหรืออย่างที่สุดสวยงาม
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- when we eat colorful fruist and
- นั่งแนบชิด
- The person comes to her family and talk
- With you
- ฉันมีรูปภาพอีกมากมายแต่มันอยู่ในโทรศัพท์
- and because of that she closed down the
- ไปฮ่องกงประชุมเรื่องงานวิจัย.และประชุมเร
- คุณเจอเพื่อนหรือยัง
- อยู่ในราคา
- You know i love you right
- ไปฮ่องกงประชุมเรื่องงานวิจัย.และประชุมเร
- Box product beautiful. I like that.
- ฉันรู้สึกหดหู่เมื่อสอบตก
- the pigments or colorings protect us
- สัตว์ทั้งสองเป็นสัตว์ที่มีลักษณะคล้ายคลึ
- หารายได้เสริมจากการขายสินค้าทำมือออนไลน์
- ตัวการ์นตูน
- And today I could sleep a last because I
- I made a promise to get the right franch
- Cool
- ฉันจะไม่หยาบคายกับคุณเพราะฉันไม่รู้จักคุ
- I think the time has come when you sho w
- It is the truth or a lie.
- ต้องใช้เงินมาก
