Yale, George, and Reynolds glanced

Yale, George, and Reynolds glanced at each other, all sighing internally. Linley was an expert. Normally, Linley probably would’ve noticed the three of them before they had even entered the courtyard. But now, all three of them were right behind Linley, and yet Linley didn’t react at all.

“Third Bro.” Yale spoke.

Linley trembled, then slightly turned his head to look at the three of them. His eyes were very calm. “You guys came.” After speaking, Linley turned his head back towards the creek, continuing to stare at the water.

Yale, George, and Reynolds immediately walked to stand next to the boulder Linley was sitting on.

“Third Bro.” Yale suddenly grabbed Linley by his shoulders, forcing Linley to look at him. “Third Bro, do you remember those things which had happened at the Ernst Institute, and what you often said to me?”

“Forgot.” Linley said calmly.

Yale stared. “Forgot? Third Bro, you often put me down, saying that I don’t work hard or train hard, and that in our dorm, I would be the weakest out of us four, despite physically being the largest.”

Back when the four of them were dorm-mates, naturally they would often joke with each other.

But Linley remained silent.

George looked at Yale, nodding slightly. Yale released Linley’s shoulders, and then George walked in front of Linley, saying solemnly, “Third Bro, I want to ask you. You have trained so bitterly for all these years. What was it all for?”

Linley started.

He couldn’t help but think about how he had been focused on training, ever since he was young.

“For the clan.” Linley finally responded.

Next to him, a hint of delight appeared on the faces of Yale and Reynolds. George immediately said, “Then let me ask you this. As you are now, are you behaving responsibly towards your clan?”

Looking at George, Linley smiled bitterly. In a dreary, desolate voice, he said, “My father’s dead. My mother’s dead. Tell me. What’s the point of working hard on behalf of the clan?”

Linley rose to his feet, walking towards the back courtyard.

Yale, George, and Reynolds all stared at Linley’s back, then exchange stunned looks.

“Pointless. Everyone is dead. What’s the point of doing my best?” Linley’s desolate voice said desolately, before he disappeared past the door.

Fifteen days.

Linley had stayed within the residence for fifteen days. During these fifteen days, Yale and the others had tried everything they could think of, but no matter what they did, Linley remained as he had.

George, Reynolds, and Yale were seated together, drinking unhappily.

“What should we do? What exactly should we do? We can’t just watch as Third Bro drowns in this abyss of despair.” Reynolds angrily smashed the wine cup against the floor.

Yale and George both shook their heads as well.

These past few days, they had tried everything they could. They also asked Linley what had caused him to become like this, but Linley didn’t say a word, remaining silent.

What could they do?

“When I see how silent Third Bro is, I really worry about him. My heart hurts. Third Bro, alas…” Yale grabbed the bottle of wine and poured it directly into his mouth, drinking half of it at a swig.

They had grown up alongside Linley, and their love for each other was even greater than that between real brothers. How could they just watch as Linley collapsed like this?

Seated on a chair within his room, Linley stared at the Coiling Dragon ring on his hand. Linley could clearly recollect how Grandpa Doehring looked each time he came out of the ring.

But that scene would never, ever play out again.

On Linley’s other hand, he was wearing a second ring, an interspatial ring. After Clayde had died, the ring and its contents had become items without an owner. When he had been engaging in battle against the six Special Executors, the blood from Linley’s body had covered the ring long ago, and it naturally had become personalized and bound to him.

But…

These past fifteen days, Linley hadn’t so much as glanced at this interspatial ring or its contents. His mind was elsewhere. Even when he didn’t actively dwell on it, his thoughts would always turn to scenes of him together with Grandpa Doehring. How Grandpa Doehring had looked when stroking his beard, or how he had looked when he was sternly instructing Linley. All sorts of memories, all of them so clear and vivid.

“Why. Why. Even Grandpa Doehring, the last person I had, was taken away?”

After having lost Grandpa Doehring, Linley had also lost his strongest source of support. He felt more fragile and more lonely than he ever had before. Linley tightly held Bebe in his arms. In that quiet little room, he continued to sit there, alone…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เยล จอร์จ และเรย์โนลด์ส glanced กัน ทั้งหมด sighing ภายใน Linley ผู้เชี่ยวชาญได้ ปกติ Linley คงจะได้สังเกตเห็นสามของพวกเขาก่อนที่พวกเขาได้แม้แต่ป้อนคอร์ตยาร์ด แต่ตอนนี้ ทั้งสามอยู่ด้านขวาหลัง Linley และยัง Linley ไม่ตอบสนองเลย"สาม Bro." เยลพูดLinley trembled เล็กน้อยเปิดหัวตาทั้งสามก็ ตาของเขาได้สบาย ๆ "พวกคุณมา" หลังจากพูด Linley ปิดศีรษะไปทางครี ต่อไปมองดูน้ำเยล จอร์จ และเรย์โนลด์สทันทีเดินยืนถัดจากโบลเดอร์ Linley นั่งอยู่บน"สาม Bro." เยลก็คว้า Linley ตามไหล่เขา บังคับ Linley ตาเขา "สาม Bro คุณจำสิ่งเหล่านั้นซึ่งได้เกิดขึ้นที่ สถาบันเอิร์นสท์ และคุณมักจะพูดกับฉัน""ลืม" Linley กล่าวเบา ๆเยลจ้องไป "ลืม Bro สาม คุณมักใส่รถไฟหรือฉันลง บอกว่า อย่าทำงานหนัก และว่า ในหอพักของเรา ฉันจะกำจัดจุดจากเรา 4 แม้จะจริงอยู่ใหญ่ที่สุด"กลับเมื่อสี่ของพวกเขาถูกเพื่อนร่วม หอพัก ธรรมชาติพวกเขาจะมักจะเล่นกันแต่ Linley ยังคงเงียบจอร์จดูที่เยล nodding เล็กน้อย เยลออกของ Linley ไหล่ และจากนั้น จอร์จเดินหน้า Linley พูดสาบาน "Bro สาม อยากจะขอให้คุณ คุณได้รับการอบรมจึงพิรี้พิไรปีเหล่านี้ สิ่งนั้นเป็นทั้งหมดสำหรับ"Linley เริ่มต้นเขาไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า เขามีการเน้นฝึกอบรม ตั้งแต่เด็ก"สำหรับตระกูล" Linley ตอบสุดท้ายถัดจากเขา คำแนะนำของดีไลท์ปรากฏบนใบหน้าของเรย์โนลด์สและเยล จอร์จทันทีกล่าวว่า, "นั้นผมขอให้คุณนี้ ขณะที่คุณอยู่ตอนนี้ มีคุณศีลธรรมรับผิดชอบต่อของ"มองที่จอร์จ Linley ยิ้มพิรี้พิไร ในเสียงเศร้าซึม อ้างว้าง เขากล่าว "พ่อของตาย แม่ของคนตาย บอกฉันมา อะไรคือจุดการทำงานยากในนามของตระกูลLinley โรสกับเท้า เดินไปทางสวนด้านหลังเยล จอร์จ และทั้งหมดจ้องไปที่หลังของ Linley เรย์โนลด์สแลกเปลี่ยนดูตกตะลึงไป"อวกาศ ทุกคนจะตาย อะไรคือจุดของการทำดีที่สุด เสียงของ Linley อ้างว้างกล่าวว่า desolately ก่อนหายไปผ่านประตูวันที่ 15Linley สะสมภายในพัก 15 วัน ในวันนี้ 15 เยลและคนอื่น ๆ ได้ลองทุกอย่างที่พวกเขาสามารถคิดของ แต่ว่าสิ่งที่พวกเขาได้ Linley ยังคงเป็นเขาจอร์จ เรย์โนลด์ส และเยลได้นั่งด้วยกัน ดื่ม unhappily"ควรเราทำอะไรได้บ้าง ว่าควรเราทำอะไรได้บ้าง เราไม่เพียงดูสาม Bro drowns ในหุบเหวนี้สิ้นหวัง" เรย์โนลด์ส angrily ซึ่งได้ถูกทุบถ้วยไวน์กับพื้นเยลและจอร์จทั้งจับศีรษะของพวกเขาเช่นกันผ่านมาไม่กี่วันนี้ พวกเขาได้พยายามทุกอย่างแต่ไม่ พวกเขายังถาม Linley อะไรก็เกิดขึ้นเขาจะเป็นเช่นนี้ แต่ Linley ไม่พูด ที่เหลือเงียบพวกเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง"เมื่อเห็น Bro เงียบวิธีที่สามคือ ฉันกังวลเกี่ยวกับเขา หัวใจของฉันเจ็บ Bro สาม อนิจจา... " เยลคว้าขวดไวน์ และ poured มันเข้าไปในปาก ดื่มครึ่งของมันที่เป็น swigพวกเขาได้เติบโตขึ้นควบคู่ไปกับ Linley และความรักของพวกเขากันได้ยิ่งกว่าที่ระหว่างพี่น้องที่แท้จริง วิธีอาจจะเพียงแค่ดูเป็น Linley ยุบเช่นนี้นั่งบนเก้าอี้ภายในห้องพัก Linley จ้องไปที่แหวนมังกร Coiling บนมือของเขา Linley สามารถระลึกว่า Doehring ปู่ดูแต่ละอย่างชัดเจนเวลาที่เขาออกมาจากแหวนได้แต่ฉากที่ไม่เคย เคยเล่นออกอีกครองของ Linley อื่น ๆ เขาถูกสวมแหวนสอง แหวนอิน interspatial หลังจากเสียชีวิต Clayde แหวนและเนื้อหาได้เป็น สินค้าที่ไม่ มีเจ้าของ เมื่อเขาได้สำรองในการต่อสู้กับ Executors พิเศษ 6 เลือดจากร่างกายของ Linley มีครอบคลุมแหวนนาน และธรรมชาติได้กลายเป็นส่วนบุคคล และกับเขาแต่...ผ่านมาห้าวันนี้ Linley ไม่ได้ดังมากที่ glanced แหวน interspatial นี้หรือเนื้อหาของฟิลด์ จิตใจของเขาอื่น แม้เขาไม่ได้อาศัยอยู่อย่างนั้น ความคิดของเขาจะเปิดให้ฉากของเขาพร้อมกับปู่ Doehring เสมอ วิธี Doehring ปู่แนะเมื่อตบเคราของเขา หรือว่าเขาได้ดูเมื่อเขาถูกสอน Linley sternly ทุกความทรงจำ ทั้งหมดของพวกเขาเพื่อให้ชัดเจน และสดใส“Why. Why. Even Grandpa Doehring, the last person I had, was taken away?”After having lost Grandpa Doehring, Linley had also lost his strongest source of support. He felt more fragile and more lonely than he ever had before. Linley tightly held Bebe in his arms. In that quiet little room, he continued to sit there, alone…

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เยล จอร์จ และ เรโนลด์ เหลือบมองที่แต่ละอื่น ๆ ทั้งหมดกลับภายใน ลินลีย์เป็นผู้เชี่ยวชาญ โดยปกติ ลินลีย์อาจจะสังเกตเห็นทั้งสามของพวกเขาก่อนที่พวกเขาได้เข้าสนาม แต่ตอนนี้ พวกเขาทั้งสามอยู่ข้างหลัง ลินเลย์ และยัง ลินลีย์ ไม่ได้ตอบเลย

" สามพี่น้อง " เยลพูด

Linley สั่นสะท้านแล้วเล็กน้อยหันหัวมองพวกเขาสามคนดวงตาของเขาใจเย็นมาก " พวกเธอมา " หลังจากการพูด , Linley หันศีรษะของเขากลับสู่ลำห้วย ยังคงจ้องมองน้ำ

เยล จอร์จ และ เรโนลด์ทันที เดินมายืนข้างศิลา ลินลีย์นั่งอยู่บน

" สามพี่น้อง " เยลก็คว้า Linley โดยบ่าต้องบังคับ Linley ดูเขาสิ " พี่สามคุณจำสิ่งที่เกิดขึ้นที่สถาบันจ่ายและสิ่งที่คุณมักจะพูดกับฉัน ? "

" ลืม " ลินลี่ย์กล่าวอย่างใจเย็น

เยลจ้อง . " ลืมแล้วเหรอ พี่สาม คุณมักจะวางฉันลง แล้วบอกว่าผมไม่ทำงานหนัก หรือฝึกอย่างหนัก และในหอของเรา ผมจะอ่อนแอที่สุดในพวกเราสี่คน แม้จะมีร่างกายที่ใหญ่ที่สุด "

ตอนที่สี่ของพวกเขาถูกเพื่อนหอพวกเขามักจะตลกกับแต่ละอื่น ๆ .

แต่ Linley ยังคงเงียบ

จอร์จมองเยล พยักหน้าเล็กน้อย เยลปล่อย Linley ไหล่แล้วจอร์จเดินนำหน้า Linley " ทาบ " พี่สาม ผมต้องถามคุณ คุณมีการฝึกอบรมเพื่อให้ขมขื่นสำหรับปีทั้งหมดเหล่านี้ ทั้งหมดนั่นมันเพื่ออะไร "



Linley เริ่มเขาไม่สามารถช่วย แต่คิดว่าเกี่ยวกับวิธีการที่เขาได้มุ่งเน้นการฝึกอบรม ตั้งแต่เขายังเด็ก

" ตระกูล " Linley ในที่สุดตอบ

ต่อไปกับเขา คำใบ้ของความสุขปรากฏบนใบหน้าของเยล และ เรโนลด์ จอร์จ เลยบอกว่า " งั้นให้ฉันถามเธอ เหมือนคุณตอนนี้ คุณมีความรับผิดชอบต่อตระกูลของคุณ ? "

มองจอร์จ ลินลีย์ยิ้มอย่างขมขื่น ในเศร้าซึมอ้างว้างเสียง , เขากล่าวว่า , " พ่อของฉันตายแล้ว แม่ฉันตายแล้ว บอกฉัน อะไรคือจุดประสงค์ของการทำงานอย่างหนักในนามของตระกูล ? "

Linley เพิ่มขึ้นถึงเท้า เดินสู่ลานกลับ

เยล จอร์จ และ เรโนลด์ ทุกคนจ้อง Linley กลับมา แล้วตราตะลึงดู

" ไร้จุดหมาย ทุกคนตายหมด อะไรคือประเด็นของการทำของฉันที่ดีที่สุด " เสียงกล่าวอย่างหดหู่ใจ Linley ก็รกร้าง ,ก่อนที่เขาจะหายตัวไป ผ่านประตู

15 วัน

Linley อยู่ภายในที่พักอาศัย สิบห้าวัน ในระหว่างวันที่ 15 นี้ เยล และคนอื่นๆ ได้พยายามทุกอย่างที่พวกเขาอาจคิดว่า แต่ไม่ว่าสิ่งที่พวกเขาทำ ลินลีย์ยังคงเป็นเขา

จอร์จ เรย์โนลด์ และได้นั่งด้วยกัน ดื่ม เสียใจ . . .

" เราควรจะทำยังไง ? สิ่งที่เราควรจะทำ