to the optimal complexity level of

to the optimal complexity level of the organism. It should be noted. however, that the relationship may not be as strictly symmetrical as suggested in the schematic example in the figure. The addition of Dember and Earl(1957) to the theory is the introduction of the idea that the organism's optimal arousal level-or optimal level of perceived complexity as they call it is not stable, but can be increased by exposure to stimuli that are a little more complex than the optimally preferred one, whereas exposure to stimuli with lower than optimal complexity would just be perceived as boring, but would leave the optimum level of perceived complexity of the organism Thus, exposure to such a slightly more complex than unaltered. optimal stimulus B in Fig. 11.1) -called a pacer by Dember and Earl would cause a shift in the appreciation of all stimuli(see dotted line in Fig. 11.1) causing the originally most liked stimulus to decrease in pleasantness for the organism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับความซับซ้อนที่สุดของสิ่งมีชีวิตที่ ควรจดบันทึกไว้นั้น อย่างไรก็ตาม ว่า ความสัมพันธ์ไม่สมมาตรเป็นอย่างเคร่งครัดเป็นแนะนำตัวอย่างแผนผังตัวอย่างในภาพ นอกจากนี้ Dember และ Earl(1957) กับทฤษฎีเป็นการแนะนำของความคิดที่ว่า การมีชีวิตของสมระดับเร้าอารมณ์- หรือระดับสูงสุดของความซับซ้อนที่รับรู้เป็นพวกเขาเรียกมันไม่มั่นคง แต่สามารถเพิ่มได้ โดยการสัมผัสกับสิ่งเร้าที่น้อยซับซ้อนมากกว่าที่ต้องการอย่างเหมาะสม ในขณะที่สัมผัสกับสิ่งเร้าด้วยต่ำกว่าซับซ้อนสุดจะเพียงถูกมองเห็นเป็นน่าเบื่อแต่จะทำให้ระดับของความซับซ้อนที่รับรู้ของสิ่งมีชีวิตดังนั้น สัมผัสดังกล่าวเพิ่มเติมเล็กน้อยซับซ้อนกว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงที่เหมาะสม เหมาะสมกระตุ้น B ใน Fig. 11.1) -เรียก pacer Dember และเอิร์ลจะทำกะขึ้นของสิ่งเร้าทั้งหมด (ดูเส้นใน Fig. 11.1) กระตุ้นครั้งแรกชอบมากที่สุดเพื่อลด pleasantness สำหรับสิ่งมีชีวิตที่ก่อให้เกิดการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ให้อยู่ในระดับความซับซ้อนที่ดีที่สุดของสิ่งมีชีวิต มันควรจะสังเกต แต่ที่ความสัมพันธ์ที่อาจจะไม่เป็นอย่างเคร่งครัดสมมาตรตามข้อเสนอแนะในตัวอย่างวงจรในรูป นอกเหนือจาก Dember และเอิร์ล (1957) ทฤษฎีคือการแนะนำของความคิดที่ว่าความตื่นตัวที่ดีที่สุดของสิ่งมีชีวิตระดับหรือระดับที่เหมาะสมของความซับซ้อนของการรับรู้ที่พวกเขาเรียกมันจะไม่มั่นคง แต่สามารถเพิ่มขึ้นโดยการสัมผัสกับสิ่งเร้าที่มี เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่ต้องการได้อย่างดีที่สุดคนหนึ่งในขณะที่การสัมผัสกับสิ่งเร้าที่มีต่ำกว่าความซับซ้อนที่ดีที่สุดก็จะถูกมองว่าเป็นที่น่าเบื่อ แต่จะออกจากระดับที่เหมาะสมของความซับซ้อนที่รับรู้ของสิ่งมีชีวิตดังนั้นการได้รับสารดังกล่าวเล็กน้อยที่ซับซ้อนมากขึ้นกว่าไม่เปลี่ยนแปลง กระตุ้นที่ดีที่สุดในรูป B 11.1) ที่เรียกว่าม้าโดย Dember และเอิร์ลจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการแข็งค่าของสิ่งเร้าทั้งหมด (ดูเส้นประในรูป. 11.1) ก่อให้เกิดการกระตุ้นชอบเดิมมากที่สุดที่จะลดลงในความรื่นรมย์สำหรับสิ่งมีชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไปที่ระดับความซับซ้อนของสิ่งมีชีวิต . มันควรจะตั้งข้อสังเกต อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์อาจจะไม่เป็นอย่างเคร่งครัดสมมาตรเป็นข้อเสนอแนะในตัวอย่างวงจรในรูป นอกเหนือจาก dember และเอิร์ล ( 1957 ) ทฤษฎีเป็นเบื้องต้นว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมาะสมแต่ละระดับหรือระดับที่เหมาะสมของการรับรู้ที่ซับซ้อนเช่นที่พวกเขาเรียกมันไม่มั่นคงแต่สามารถเพิ่มขึ้นโดยการเปิดรับสิ่งเร้าที่เป็นเพียงเล็กน้อยที่ซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่เหมาะสมหนึ่งที่ต้องการ ส่วนการเปิดรับสิ่งเร้าที่มีความซับซ้อนที่เหมาะสมกว่าก็จะมองว่าน่าเบื่อ แต่จะให้ระดับที่เหมาะสมของการรับรู้ความซับซ้อนของสิ่งมีชีวิต ดังนั้น การเป็นเล็กน้อยซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่ไม่เปลี่ยนแปลง . สิ่งเร้าที่เหมาะสม B ในรูปที่ 111 ) - เรียกได้โดย dember และเอิร์ล จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในความชื่นชมของสิ่งเร้า ( เห็นเส้นประในรูปที่ 11.1 ) ทำให้เดิมที่สุด ชอบกระตุ้นให้ลดลงในความรื่นรมย์ให้ชีวิต