having to leave the frame of rational planning due to the fact that they could, in the tradition of Olmsted, “embed” the beauty of “Landscape” in a pastoral schemata as scenic resources (Black 2000, 90) and, therefore, handle it in a rational context. Artistic intuition or innovation of any kind was not called for within the context of American holistic planning. Landscape architects, like ecologists, were part of the team of engineers, who planned their projects following functionalistic principles. “Organic technology” (Black 2000, 74) in the conception of New Deal landscape design represented a brilliant domination of nature.*
Architects such as Le Corbusier or Mies van der Rohe, who continuously increased their prominence within the urban planning discourse beginning in the 1920s, held a similar functionalistic-picturesque view of open space. The open space surrounding their architectural machines was conceived as free-flowing landscapes to be viewed from the building’s windows in aesthetic detachment (Woudstra 2000). Landscape serves a similar purpose as conceived by Olmsted; only the urban concept is radically different: Olmsted attempted to compensate for the negative impact and hygienic deficiencies of liberal urban planning by means of creating open green space whereas Le Corbusier and Mies van der Rohe view the whole world as landscape, and therefore, it becomes the backdrop to functionalistic machines for living and working. This radicalization of the picturesque paradigm within urban planning can also be witnessed, e.g., in the works of Robert Moses. On the one hand, he remained true to Olmsted’s principles through all the decades of his planning activities and created numerous parkways for New York, which were intended to bring nature to the densely built-up metropolis in the form of green corridors and, furthermore, to create paths toward natural scenery, like the beaches of Long Island, for the inhabitants of New York and Brooklyn. Concerning concrete urban planning projects, however, Moses reverted to the more radical urban development program of Le Corbusier: So-called “slum clearings” got rid of dense city quarters and replaced them with “towers in the park” conceived as machines for living set in scenic landscapes.
These functionalistic-picturesque positions of urban and regional planning were heavily criticized in the United States by a new generation of architects, who, since the 1930s, have accused them of being schematic rather than innovative, unsubstantial, and without any cultural or ecological references (Meyer 2000). In a negative adaptation of these positions, architect Frank Lloyd Wright devised an alternative, organic form of architecture, which involved the genius loci of the regional landscape in creating the design and thus integrated the architecture into the specific form of nature inherent to the local situation (Howett 1993). Landscape architects such as James Rose, Garett Eckbo, and Christopher Tunnard attempted to oppose Olmsted’s and his followers’ picturesque schematism with an innovative artistic position and tried at first to connect with the architectural functionalism taught by Gropius at Harvard. The resulting designs, however, could not stand their ground as independent, innovative contributions to landscape architecture because they suffered under the contradiction between the aesthetics of architectonical functionalism, which is based on design principles derived from building construction, and the tradition of landscape architecture, which uses nature (in the sense of natural things) as a source of design. But to erase the reference to nature would have meant abandoning an essential feature of the distinction toward architecture. Consequently, the landscape architects either based their thinking on rationalistic traditions within garden art, such as the French formal garden, or, if they wanted to stay on the progressive side, enhanced the emphasis on nature in their design concepts. These tendencies led to biomorphic stylistic elements in garden and park iconography but also, e.g., to the view that the usage of trees and bushes should allow for the development of their natural potential as individual plants (Treib 1993). Until the 1950s, this organicistic impulse in American landscape architecture stayed within the compounds of garden and park design.
Only the ecologization of landscape architecture was able to overcome the rigid design regime of functionalized scenery and the subordinate role of landscape architects as junior professional planners in civil engineering or urban planning projects. Ian McHarg has been a pioneer of landscape architecture ecologization since the 1950s. His book Design with Nature, published in 1969, had a tremendous impact on the profession (Spirn 2000). Influenced by the organic planning ideas of Lewis Mumford and Patrick Geddes, who considered planning a prerequisite for the harmonic and well-ordered development of urban and
ไม่ต้องออกจากกรอบของการวางแผนมีเหตุผลเนื่องจากความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถ ในประเพณีของโอล์มสเตท "ฝัง" ความงามของวิว"ใน schemata เป็นพระเป็นทรัพยากรสวยงาม (สีดำ 2000, 90) และ จึง จัดการในบริบทมีเหตุผล ปรีชาศิลปะหรือนวัตกรรมใด ๆ ไม่เรียกภายในบริบทของการวางแผนแบบองค์รวมอเมริกัน ภูมิสถาปนิก เช่นกลุ่มอนุรักษ์ เป็นส่วนหนึ่งของทีมงานของวิศวกร ผู้วางแผนโครงการต่อไปนี้ functionalistic "เทคโนโลยีอินทรีย์" (ดำ 2000, 74) ในความคิดของภูมิทัศน์ตกลงใหม่ ออกแสดงปกครองที่ยอดเยี่ยมของ nature.*สถาปนิกเช่น Le รอบหรือ Mies van der Rohe ที่เพิ่มความโดดเด่นของพวกเขาภายในเมืองวางแผนวาทกรรมต้นในปีค.ศ. 1920 ต่อเนื่อง จัดคล้าย functionalistic-สวยพื้นที่ พื้นที่รอบเครื่องสถาปัตยกรรมของพวกเขาคือรู้สึกเป็นอิสระเป็นทิวทัศน์จากหน้าต่างของอาคารในความงามออก (Woudstra 2000) ภูมิทัศน์เป็นวัตถุประสงค์ที่คล้ายกันโดยตู้ เพียงแนวคิดการเมืองแตกต่างกัน: โอล์มสเตทพยายามชดเชยผลกระทบเชิงลบและขาดสุขอนามัยของเสรีนิยมการวางผังเมืองโดยการสร้างพื้นที่สีเขียวใน ขณะที่เลอรอบและ Mies van der Rohe ดูทั่วโลกเป็นภูมิทัศน์ ดังนั้น มันกลายเป็นฉากหลังที่ functionalistic เครื่องอยู่อาศัย และทำงาน นี้แล้วกลับของกระบวนทัศน์งดงามภายในการวางผังเมืองสามารถยังสัมผัสได้ เช่น ในการทำงานของโรเบิร์ตโมเสส ในด้านหนึ่ง เขายังคงยึดมั่นในหลักการของตู้ผ่านทศวรรษที่ผ่านมาทั้งหมดของกิจกรรมการวางแผนของเขา และสร้าง parkways จำนวนมากสำหรับนิวยอร์ก ซึ่งมีเจตนาที่จะนำธรรมชาติเมืองหนาแน่นพื้นที่ใช้สอยในรูปแบบของทางเดินสีเขียว และ นอกจากนี้ การสร้างเส้นทางไปทางทัศนียภาพ ชอบ ชายหาดของเกาะยาว สำหรับชาวนิวยอร์กและบรู๊คลิน โครงการเกี่ยวกับการวางผังเมืองคอนกรีต อย่างไรก็ตาม โมเสสแปลงกลับเป็นโปรแกรมพัฒนาเมืองรุนแรงมากของ Le รอบ: เรียกว่า "ชุมชนแออัดโล่ง" ได้กำจัดไตรมาสเมืองหนาแน่น และแทนที่ ด้วย "ในบริเวณในสวนรู้สึกเป็นเครื่องสำหรับการใช้ชีวิตในทิวทัศน์ที่สวยงามThese functionalistic-picturesque positions of urban and regional planning were heavily criticized in the United States by a new generation of architects, who, since the 1930s, have accused them of being schematic rather than innovative, unsubstantial, and without any cultural or ecological references (Meyer 2000). In a negative adaptation of these positions, architect Frank Lloyd Wright devised an alternative, organic form of architecture, which involved the genius loci of the regional landscape in creating the design and thus integrated the architecture into the specific form of nature inherent to the local situation (Howett 1993). Landscape architects such as James Rose, Garett Eckbo, and Christopher Tunnard attempted to oppose Olmsted’s and his followers’ picturesque schematism with an innovative artistic position and tried at first to connect with the architectural functionalism taught by Gropius at Harvard. The resulting designs, however, could not stand their ground as independent, innovative contributions to landscape architecture because they suffered under the contradiction between the aesthetics of architectonical functionalism, which is based on design principles derived from building construction, and the tradition of landscape architecture, which uses nature (in the sense of natural things) as a source of design. But to erase the reference to nature would have meant abandoning an essential feature of the distinction toward architecture. Consequently, the landscape architects either based their thinking on rationalistic traditions within garden art, such as the French formal garden, or, if they wanted to stay on the progressive side, enhanced the emphasis on nature in their design concepts. These tendencies led to biomorphic stylistic elements in garden and park iconography but also, e.g., to the view that the usage of trees and bushes should allow for the development of their natural potential as individual plants (Treib 1993). Until the 1950s, this organicistic impulse in American landscape architecture stayed within the compounds of garden and park design.เฉพาะ ecologization ภูมิทัศน์สถาปัตยกรรมก็สามารถเอาชนะระบอบออกแบบแข็งปรับหมู่ฟังก์ชั่นฉากและบทบาทรองของภูมิสถาปนิกเป็นนักวางแผนมืออาชีพจูเนียร์ในงานวิศวกรรมโยธาหรือในเมืองการวางแผนโครงการ McHarg เอียนเป็นผู้บุกเบิกของ ecologization ภูมิสถาปัตยกรรมตั้งแต่ปี 1950 หนังสือออกแบบธรรมชาติ ตีพิมพ์ในปี 1969 มีผลกระทบเป็นอย่างมากในอาชีพ (Spirn 2000) อิทธิพลความคิดการวางแผนอินทรีย์ของลูอิสประโยคและแพทริก Geddes ที่ถือว่าเป็นการวางแผนสำหรับการพัฒนาฮาร์โมนิก และบอกของเมือง และ
การแปล กรุณารอสักครู่..