Data from the Queensland Suicide Re

Data from the Queensland Suicide Register for the period 1994 to 2006 indicate that the difference is somewhat
smaller, with the Indigenous suicide rate in Queensland being 70% higher than the non-Indigenous rate
(De Leo et al. 2011).
The ABS data showed that almost 4 in 5 (79%) of the Indigenous people who died by suicide were male
(ABS 2012). Indigenous suicide rates (per 100,000) for young males aged 15–19 (43.4) and 20–24 (74.7) were
4.4 and 3.9 times the corresponding rates for non-Indigenous males. Suicide rates (per 100,000) for Indigenous
females aged 15–19 (18.7) and 20–24 years (21.8) were 5.9 and 5.4 times the corresponding rates for
non-Indigenous females (ABS 2012).
From 25 years of age, the difference between Indigenous and non-Indigenous suicide rates decreases
progressively with increasing age. Indigenous people aged 45 and older have similar suicide rates to
non-Indigenous people (ABS 2012).
Trends in Indigenous suicide rates cannot be accurately estimated (ABS 2012), however available data indicate
that the Indigenous suicide rate is unlikely to have declined significantly from 2001 to 2010. In contrast the
non-Indigenous suicide rate has decreased significantly over this period (AIHW 2013a).
Because of variations in the quality of Indigenous identification data by geographical classification, Indigenous
suicide rates in major cities cannot be reliably compared with rates in regional and remote areas (AIHW 2013b).
Between July 2006 and June 2008, Indigenous people were hospitalised for injuries related to intentional
self-harm (including suicidal behaviour) at 2.3 times the rate for other people. The rate for Indigenous males
was 2.7 times the rate for other males and for Indigenous females the rate was 2.0 times that for other females
(AIHW 2011).
Available statistics in relation to Indigenous deaths by suicide and hospitalisations for intentional self-harm are
summarised in Table 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อมูลจากการลงทะเบียนการฆ่าตัวตายควีนส์แลนด์เป็นระยะเวลา 1994-2006 แสดงให้เห็นว่าแตกต่างกันค่อนข้าง
ขนาดเล็กที่มีอัตราการฆ่าตัวตายของชนพื้นเมืองในรัฐควีนส์แลนด์เป็น 70% สูงกว่าอัตราที่ไม่พื้นเมือง
(de leo และคณะ. 2011).
ข้อมูลเอบีเอสแสดงให้เห็นว่าเกือบ 4 ใน 5 (79%) ของคนพื้นเมืองที่เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายเป็นเพศชาย
(เอบีเอส 2012) อัตราการฆ่าตัวตายในประเทศ (ต่อ 100,000) สำหรับผู้ชายหนุ่มอายุ 15-19 (43.4) และ 20-24 (74.7) เป็น
4.4 และ 3.9 เท่าของอัตราที่สอดคล้องกันสำหรับผู้ชายที่ไม่พื้นเมือง อัตราการฆ่าตัวตาย (ต่อ 100,000) สําหรับประเทศ
เพศหญิงอายุ 15-19 (18.7) และ 20-24 ปี (21.8) เป็น 5.9 และ 5.4 เท่าของอัตราที่สอดคล้องกันสำหรับ
ไม่พื้นเมืองเพศหญิง (เอบีเอส 2012)
. จาก 25 ปีของอายุ ,ความแตกต่างระหว่างประเทศและไม่อัตราการฆ่าตัวตายในประเทศลดลง
ความก้าวหน้ากับอายุที่เพิ่มขึ้น คนพื้นเมืองที่มีอายุ 45 ปีขึ้นไปมีอัตราการฆ่าตัวตายคล้ายกับ
ไม่ใช่คนพื้นเมือง (เอบีเอส 2012).
แนวโน้มของอัตราการฆ่าตัวตายในประเทศไม่สามารถประมาณได้อย่างถูกต้อง (เอบีเอส 2012) แต่ข้อมูลที่มีอยู่บ่งชี้ถึง
ว่าอัตราการฆ่าตัวตายในประเทศไม่น่าจะปรับตัวลดลงอย่างมีนัยสำคัญได้ 2001-2010 ในทางตรงกันข้ามอัตราการฆ่าตัวตาย
ไม่พื้นเมืองได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญในช่วงนี้ (aihw 2013a).
เพราะรูปแบบในคุณภาพของข้อมูลประจำตัวประชาชนในประเทศโดยการจัดหมวดหมู่ทางภูมิศาสตร์พื้นเมือง
อัตราการฆ่าตัวตายในเมืองใหญ่ไม่สามารถเทียบได้อย่างน่าเชื่อถือที่มีอัตราการในพื้นที่ในระดับภูมิภาคและระยะไกล (aihw 2013b).
ระหว่างกรกฎาคม 2006 และมิถุนายน 2008, คนพื้นเมืองได้รับการรักษาในโรงพยาบาลสำหรับการบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับเจตนา
ตนเองอันตราย (รวมถึงพฤติกรรมฆ่าตัวตาย) ที่ 2.3 เท่า อัตราสำหรับคนอื่น ๆ อัตราสำหรับผู้ชายพื้นเมือง
2 เป็น7 เท่าของอัตราสำหรับผู้ชายอื่น ๆ และสำหรับสตรีในประเทศอัตราการเป็น 2.0 เท่าสำหรับผู้หญิงอื่น ๆ
(aihw 2011).
สถิติที่มีความสัมพันธ์กับการเสียชีวิตของชนพื้นเมืองโดยการฆ่าตัวตายและโรงพยาบาลเพื่อความตั้งใจที่เป็นอันตรายต่อตนเองได้
สรุปไว้ในตารางที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลจากการลงทะเบียนฆ่าตัวตายรัฐควีนส์แลนด์ในช่วงปี 1994-2006 ระบุว่า ความแตกต่างที่เป็นค่อนข้าง
เล็ก มีอัตราการฆ่าตัวตายคนพื้นเมืองในรัฐควีนส์แลนด์ที่กำลัง 70% สูงกว่า
(De Leo et al. 2011) ไม่ใช่ Indigenous อัตรา
ข้อมูล ABS แสดงให้เห็นว่า เกือบ 4 ใน 5 (79%) คนพื้นเมืองที่เสียชีวิต ด้วยการฆ่าตัวตายมีชาย
(ABS 2012) ราคาชนฆ่าตัวตาย (ต่อ 100000) ชายหนุ่มอายุ 15–19 (43.4) และ 20–24 (74.7) ถูก
4.4 และ 3.9 เท่าราคาที่สอดคล้องกันสำหรับผู้ชายไม่ใช่คนพื้นเมือง อัตราฆ่าตัวตาย (ต่อ 100000) สำหรับ Indigenous
หญิงอายุ 15–19 (18.7) และปี 20–24 (21.8) มีราคาให้สอดคล้องกับราคาในเวลา 5.9 และ 5.4
Indigenous ไม่ใช่หญิง (ABS 2012) .
จาก 25 ปี ความแตกต่างระหว่าง Indigenous และฆ่าตัวตายไม่ใช่ Indigenous ราคาลด
ความก้าวหน้า ด้วยการเพิ่มอายุการ ชนอายุ 45 และเก่าได้ราคาฆ่าตัวตายคล้ายกับ
Indigenous ไม่ใช่คน (ABS 2012) .
แนวโน้มฆ่าตัวตายชนราคาไม่ถูกต้องสามารถประเมิน (ABS 2012), แต่มีข้อมูลบ่งชี้
ว่า อัตราการฆ่าตัวตายที่พื้นไม่น่าจะมีปฏิเสธอย่างมีนัยสำคัญจากปีค.ศ. 2001 ถึง 2010 ในทางตรงข้ามการ
อัตราฆ่าตัวตายไม่ใช่ Indigenous ได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ (AIHW 2013a) ระยะเวลานี้
เนื่องจากความแตกต่างในคุณภาพของข้อมูลการระบุพื้นเมืองโดยการจัดประเภททางภูมิศาสตร์ Indigenous
อัตราฆ่าตัวตายในเมืองไม่สามารถจะได้เทียบกับราคาในพื้นที่ภูมิภาค และระยะไกล (AIHW 2013b) .
ระหว่าง 2549 กรกฎาคมและเดือน 2551 มิถุนายน ชนถูก hospitalised ได้สำหรับการบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับมิ
เองอันตราย (รวมถึงพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตาย) ในเวลา 2.3 อัตราคนอื่น ๆ ได้ อัตราการชนชาย
ถูก 27 ครั้งอัตราอื่น ๆ ชาย และ สำหรับหญิงพื้นเมืองอัตรามีเวลา 2.0 ที่
(AIHW 2011) หญิงอื่น ๆ .
สถิติเกี่ยวกับชนเสียชีวิตโดยการฆ่าตัวตายและ hospitalisations สำหรับจะเป็นอันตรายต่อตนเองตก
summarised ในตารางที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อมูลจากควีนส์แลนด์ฆ่าตัวตายลงทะเบียนสำหรับระยะเวลาที่ 1994 ถึง 2006 ระบุว่าความแตกต่างที่ค่อนข้าง
มีขนาดเล็กกว่าและมีอัตราการฆ่าตัวตายพื้นเมืองในควีนส์แลนด์เป็น 70% สูงกว่าอัตราดอกเบี้ยไม่ใช่แบบพื้นเมืองที่
( de ลีโอ et al . 2011 )..
ข้อมูลวัสดุ ABS ทนทานต่อแรงกระแทกที่แสดงให้เห็นว่าเกือบ 4 ใน 5 ( 79% )ของผู้คนพื้นเมืองซึ่งเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายเป็นผู้ชาย
( ABS 2012 ) อัตราการฆ่าตัวตายพื้นเมือง(ต่อ 100000 )สำหรับผู้ชายวัยหนุ่มอายุ 15-19 ( 43.4 )และ 20-24 20-24 20-24 ( 74.7 )
4.4 และ 3.9 ครั้งอัตราที่เกี่ยวข้องสำหรับผู้ชายไม่ใช่คนพื้นเมือง อัตราการฆ่าตัวตาย(ต่อ 100 , 000 )สำหรับพื้นเมือง
เพศหญิงอายุ 15 - 19 ( 18.7 )และ 20 - 24 ปี( 21.8 )เป็น 5.9 และ 5.4 ครั้งที่ที่เกี่ยวข้องสำหรับ
ไม่ใช่ - พื้นเมืองผู้หญิง(ทำจากวัสดุ ABS 2012 )..
จาก 25 ปีของอายุ,ความแตกต่างระหว่างอัตราการฆ่าตัวตายพื้นเมืองและไม่ใช่คนพื้นเมืองจะลดลงอย่างต่อเนื่องด้วย
อายุเพิ่มขึ้น ผู้คนพื้นเมืองมีอายุ 45 และรุ่นเก่ามีอัตราการฆ่าตัวตายเหมือนกับ
ผู้คนไม่ใช่คนพื้นเมือง( ABS 2012 )..
แนวโน้มอัตราการฆ่าตัวตายในท้องถิ่นไม่สามารถได้อย่างถูกต้องโดยประมาณ(วัสดุ ABS ทนทานต่อแรงกระแทก 2012 )แต่ถึงอย่างไรก็ตามมีข้อมูลระบุ
ที่อัตราการฆ่าตัวตายพื้นเมืองที่ยังไม่มีแนวโน้มจะลดลงอย่างเห็นได้ชัดจากปี 2001 ถึง 2010 ในทางตรงข้ามอัตราการฆ่าตัวตาย
ไม่ใช่แบบพื้นเมืองที่มีลดลงอย่างเห็นได้ชัดในช่วงระยะเวลา( aihw 2013 )..
นี้เนื่องจากมีความแตกต่างใน คุณภาพ ของข้อมูลการระบุตัวตนคนพื้นเมืองโดยการแบ่ง ประเภท ทาง ภูมิศาสตร์ พื้นเมือง
อัตราการฆ่าตัวตายในเมืองที่สำคัญไม่สามารถเชื่อถือได้เมื่อเทียบกับอัตราดอกเบี้ยในแต่ละ ภูมิภาค และระยะไกล( aihw 2013 B )..
ระหว่างเดือนกรกฎาคม 2006 และเดือนมิถุนายน 2008 ผู้คนพื้นเมืองเป็น hospitalised สำหรับการบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องโดยเจตนา
ด้วยตนเอง - อันตราย(รวมถึงพฤติกรรมผู้ฆ่าตัวตาย)ที่ 2.3 เท่าเมื่อเทียบกับอัตราสำหรับคนอื่น อัตราสำหรับผู้ชายพื้นเมือง
คือ 27 เท่าเมื่อเทียบกับอัตราสำหรับผู้ชายและอื่นๆสำหรับคนพื้นเมืองผู้หญิงที่อัตรา 2.0 ครั้งที่สำหรับผู้หญิงอื่นๆ
( aihw 2011 ). N จัดให้บริการในความสัมพันธ์กับสถิติคนพื้นเมืองการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายโดยไม่เจตนาและ hospitalisations สำหรับตัวเองมี
สรุปความเสียหายในตารางที่ 1 .