The piece of the unhappy memory fro

The piece of the unhappy memory from the past faced me. I never thought that I would cry because of hopeless love. Then his character full of charm came back to me and smiled like nothing had happened before. He wanted to hold me again and I couldn`t forbid his existence. Warm hands took me into the adorable embrace. Before I had thought that we could love each other. I still loved him but hid my feelings behind the wordless mask.
“My baby”, he said and I couldn`t say that I wouldn`t recognize his soft voice which had made me drop a tear once. His cute lips kissed me on my wet cheek.
“Why did you come back?” I asked quietly.
“Because I belong only to you”, he answered with a child`s humble look in his clear eyes. He held me tightly but balmily. His brown hair touched my light wisps. I could feel hard beat in my chest.
“Leave me alone”, I asked sincerely. But he wasn`t going to leave me in peace.
The rain drops faced our bodies sharply. They drummed the dead ground under our feet. His breath on my neck felt familiar but it exuded wretchedness that I had already experienced. The flood of memory run through me. The gloomy wind blew around the silent land. I forgot the time passing and where I really stood at that moment. His touch was like ghost`s. I sank back into the past, when I thought that I would be loved without hurting myself.
The true story began from the dark day when the cloud of storm was following me without my knowing. The cold city with high skyscrapers had surrounded me. I was alone like every day. I had no family so I escaped from the orphans` home. Rain started just then when I was walking on the empty area. It poured. Humans wandered in the city that had lost its name. I was a lost child. No-one was looking for me. Other children claimed that heart of mine was cursed. They didn`t like me. The raindrops fell on the dark ground. The flowers wilted. I tried to run through the strong rain. Unluckily my shoes` laces were open and I fell down on the wet ground. The mud had smutched my pale face and I started to cry. The pain on the knee stang hardly. Careless humans didn`t even look at me. But then someone crouched to my level and wiped my bitter tears. I ventured to look into young man`s soulful eyes. He was extremely handsome.
“Don`t cry, little lady”, he said.
I couldn`t say anything. Like someone had stopped the time. People around me and the man were ghosts who were on route to death I thought. Like they would change their dreary form. The flood of wind brought the sound of our hearts. We were only living ones. His hand set on my cheek. The special soul was touching me, that cursed child who wasn`t trusted by other humans. Loneliness had arrested her eternality, she thought. But when she felt young man`s touch, her face turn into the red of the forest`s strawberries. He held an ocean blue umbrella in his other hand and took my little hand without knowing who I really was. “Thank you”, I sighed quietly. I was still afraid but when he smiled softly, my heart melted.
“You are welcome”, man answered. “What was the thing that made you cry?”
“I… I fell”, I answered shyly.
“Let me look it”, he said.
Without any words, I lifted the hem of my yellow skirt and showed the knee where the bleeding wound was. Young man looked it with a worry express on his flawless face. Like a gentleman, he teared a piece of his grey suit`s sleeve and rolled it around my hurt knee.
“Does it hurts?” he asked.
“Not as much”, I answered thankfully and looked on the ground. I was still nervous with him. No-one had ever been as kind to me as he had been. The rain finally ended and we stood under the beautiful cherry blossom tree. I didn`t know what to say.
“What`s your name?” he asked.
“Naomi”, I said. “Who are you?”
The man smiled. He was like the sun, as powerful and like he would have a special gift. And he had.
“My name is Suho”, he answered nicely. “I have magic.”
“Really?”
Suho laughed like he had lied to me. He wanted that I would keep my bright smile. He petted my tiny head. I was looking at him deeply.
“Yeah. Water is my element. I am a singer too. I can sing a song for you.”
“For me?”
“The answer is you. My answer is you. I showed you my everything. You are my everything, because I was so sure”, he sang meekly.
Suddenly his hands had changed cold like they had lost a familiar warm. Like the words that were said were meaningless. I lost my fear even if his cold fingers touched my pale skin. His voice was so pure that I couldn`t forget its fountaining beauty. And the voice echoed for the moment in my head but it became remoter a little by little. When I opened my eyes, he was gone and the contiguity of him disappeared. Existence of young singer felt a dream. Before long I noticed that I was standing alone in the rain that dark clouds had brought after his phantasmal leaving. I was the girl in the yellow skirt, red raincoat and too big pink boots. The flower of the cherry blossom three dropped on my tiny hand.
It was a gift – from that mysterious man.

The years passed and I asserted to myself that he would never come back. That it had been just a young girl`s naive imagination`s creation. When the night came and the stars were glimmering on the clear sky, I sat behind my bedroom`s old window with a thought that nothing was going to change. The flower of the cherry blossom three was resting on my palm. The blond hair were draping on my face. The frigid wind blew through my heart and bones. The winter had been cold and long. I had missed something deep in my heart but I couldn`t tell anyone what it was. Even if it was a late night, I didn`t care. I had to go and not listen to the word of my head. I lived alone so nobody was looking for me like always had been. I was free soul who had escaped from the prison of egocentric children. They had hit me and pushed me around. Had thrown the ball on my head that once I was bleeding. I still had the scarf from the past.
I wandered in the careless night. Humans were sleeping. But there were also ones, who were awake. They were celebrating, drinking or hurting others. It didn`t scared me. I had already got hurt. The past was following me – wherever I went. The long blue jacket almost dragged the asphalt under my feet. I thought that nothing would truly happen. There was an owl which fluted in the leafless tree. I was going to across the quiet road but noisy sound made me lift my look on the right side. The black car drove towards me. The bright light blinded my eyes. I stopped. At the last moment I should have tried to run away but I couldn`t move anymore. The sounds around me were changed into silently. I wanted to close eyes and fall asleep like a baby in its cradle. In the moment, I saw a character of him. His eyes looked into mine, but then it disappeared. The car was going to hit me but something pushed me away, on the left edge of the road.
The character was dim in front of my eyes. The heart was beating loudly in my chest.
“Are you okay?” he asked.
Without knowing who he was I grabbed him scarily. I fell into his tender embrace and looked into his dark eyes which told me about the fear. He was there again. With me. Like ten years ago in the rainy city. It started to rain. I couldn`t stop looking at him. The time hadn`t changed his soft face and the sanguine eyes.
“Suho?” I asked.
His palm nestled against my cheek.
“You”, he started carefully. “Is it you the little girl who I met on that day?”
The tears came on my red eyes. Suddenly, I couldn`t answer to him. The heart beat in my chest, forced me to stay without moving. I thought that it had been just a dream.
“You are cute”, he said. “Like ten years ago.”
His touch was magical. I could feel that water was running through my soul and purified it. The blue of ocean waves lived in his eyes. Finally he let his hand go down. The black car that could have hit me, was gone forever. The mysterious driver had driven far away. Everything was my fault. Suho could have hurt himself but there he was – by my side. And the torrent drummed the asphalt.
“Thank you”, I sighed. “I thought that it could be my last moment in this world.”
“You are welcome. I am just wondering why you are wandering outside in the dark night”, Suho answered.
“I… I couldn`t sleep.”
“Well. Me too.”
Silence around us, was hard to understand. Usually there didn`t dominated that kind of silence. It was something that I had missed for a long time.
“You should go back home”, Suho said.
“Why?”
“Don`t you have home?”
“There has never been existence of warm home. Just the emptiness of my heart. No-one has never missed me or even cared. Maybe God created me to be cursed. That meaning of my life is to give misfortune to others.”
“I don`t believe in bad luck”, Suho stated. “There are bad days and good days. Everyone makes mistakes. I will never forget my mistake on the stage. And those others that have shown anger to you have been jealous to your lovable personality.”
I wanted to turn back. He was still standing in front of me. I asked why an earth he wanted to safe life of mine. Perhaps living in the death world, could be better than living in the emptiness. Because then I should feel nothing – no pain, no tears, no anger, no fear. He didn`t know about my past.
“I have to go”, I said.
“I want to sing to you again”, Suho started that I turned around and stopped there where I stood. Tears were hurting my eyes and I tried to swallow the piece that was moving in my throat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชิ้นส่วนของหน่วยความจำที่ไม่มีความสุขมากับฉัน ฉันไม่เคยคิดว่า ฉันจะร้องไห้ เพราะความรักตา แล้วอักขระของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์มากลับไปฉัน และยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดก่อนกัน เขาอยากเก็บฉันอีก และฉันไม่สามารถห้ามการดำรงอยู่ของเขา มืออุ่นเอาฉันไปกอดน่ารัก ก่อนฉันมีความคิดว่า เราไม่รักกัน ฉันยังรักเขา แต่ซ่อนความรู้สึกของฉันที่อยู่เบื้องหลังหน้ากาก wordlessเขากล่าว "ขี่ม้า" และไม่สามารถพูดว่า ฉันจะไม่รู้จักเสียงของเขาอ่อนซึ่งมีผมปล่อยน้ำตาครั้ง ริมฝีปากที่น่ารักของเขารั้งฉันบนแก้มของฉันเปียก"ทำไมไม่ได้คุณกลับมา" ผมถามอย่างเงียบ ๆ"เพราะฉันเป็นของเฉพาะ" เขาตอบกับเด็กยังไงก็ดูในตาชัดเจนขึ้น เขาจัดขึ้นฉันแน่น แต่ balmily ผมสีน้ำตาลของเขาสัมผัสฉัน wisps แสง ฉันสามารถรู้สึกชนะยากในหน้าอกของฉัน"ปล่อยให้ฉันคนเดียว" ถามจริง แต่ไม่ได้ไปทิ้งฉันในความสงบ หยดฝนกับร่างกายของเราอย่างรวดเร็ว พวกเขา drummed ตายดินภายใต้เท้าของเรา ลมหายใจของเขาบนคอของฉันรู้สึกคุ้นเคย แต่มัน exuded wretchedness ที่ผมมีประสบการณ์อยู่แล้ว น้ำท่วมของหน่วยความจำที่เรียกใช้ผ่านฉัน มืดมนลมพัดทั่วแผ่นดินเงียบ ฉันลืมเวลาผ่าน และที่จริง ๆ ยืนขณะที่ สัมผัสของเขาเช่นของผีได้ ฉันจมกลับเข้าไปในอดีต เมื่อฉันคิดว่า ฉันจะรักโดยไม่ทำร้ายตัวเองเรื่องจริงเริ่มจากวันมืดเมื่อเมฆของพายุมีดังต่อไปนี้ฉันไม่รู้ฉัน ห้องเย็น ด้วยตึกสูงระฟ้ามาล้อมรอบฉัน ผมคนเดียวเหมือนทุกวัน ผมมีครอบครัวไม่ให้ฉันหลบหนีออกจากบ้านของเด็กกำพร้า ฝนเริ่มต้นเพียงแล้วเมื่อฉันเดินบนพื้นที่ว่าง มัน poured มนุษย์ได้เดินไปมาในเมืองที่มีชื่อที่หายไป ผมเด็กสูญหาย ไม่มีใครมองหาฉัน เด็กอื่น ๆ อ้างว่า หัวใจของฉันถูกสาป พวกเขาไม่ชอบฉัน ฝนตกบนพื้นดำ ดอกไม้ wilted ฉันพยายามเรียกใช้ผ่านฝนแข็งแรง Unluckily laces ของรองเท้าของฉันถูกเปิด และล้มลงบนพื้นเปียก โคลนมี smutched หน้าซีดของฉัน และฉันเริ่มร้องไห้ อาการปวดใน stang เข่าไม่ มนุษย์สะเพร่าไม่แม้แต่จะมองที่ฉัน แต่แล้วคน crouched ระดับของฉัน และเช็ดน้ำตาของฉันขม ฉัน ventured ดูเป็นชายหนุ่มตา soulful เขาหล่อมาก"อย่าร้องไห้ เลดี้น้อย" เขากล่าวว่าผมไม่พูดอะไร เหมือนใครบางคนได้หยุดเวลา ผู้คนรอบข้างฉันและคนถูกผีที่ให้ตายคิด เหมือนพวกเขาจะเปลี่ยนแบบฟอร์มของพวกเขาเศร้าซึม น้ำท่วมของลมนำเสียงของหัวใจของเรา เรามีเพียงชีวิตคน มือของเขาตั้งอยู่บนแก้มของฉัน จิตพิเศษถูกสัมผัสฉัน ที่สาปเด็กไม่ไว้ใจมนุษย์อื่น ๆ ความเหงามีจับ eternality ของเธอ เธอคิดว่า แต่เมื่อเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มสัมผัส ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงของสตรอเบอร์รี่ของป่า เขาจัดบลูโอเชี่ยนร่มในมือของเขา และเอามือเล็กน้อย โดยไม่มีใครจริง ๆ ผม "ขอบคุณ" ฉันถอนหายใจเงียบ ๆ ผมกลัว แต่เมื่อเขายิ้มเบา ๆ หัวใจหลอม"ยินดี" ชาย "อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณร้องไห้""ฉัน... ฉันตก" ฉันตอบ shyly"ผมมองว่า" เขากล่าวว่าไม่ มีคำ ฉันยกเฮ็มของฉันกระโปรงสีเหลือง และแสดงข้อเข่าที่บาดแผลมีเลือดออกได้ ชายหนุ่มมองมัน ด้วยความกังวลที่แสดงหน้าซุก เช่นสุภาพบุรุษ เขา teared ชิ้นส่วนของแขนเสื้อของชุดสีเทาของเขา และสะสมทั่วหัวเข่าของฉันเจ็บ"ไม่เจ็บ" เขาถาม"ไม่มาก" ผมตอบขอบคุณ และดูบนพื้นดิน ผมประสาทยังคง มีเขา ไม่มีใครเคยได้รับเป็นประเภทผม ตามเคย ฝนสุดท้ายสิ้นสุดลง และเรายืนอยู่ใต้ต้นซากุระอันสวยงาม ฉันไม่รู้จะพูดอะไรอะไรคือชื่อของคุณ "เขาถาม"นาโอมิ" ผมพูด "คุณเป็นใคร"คนที่ยิ้ม เขาเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ เป็นประสิทธิภาพ และเหมือนเขาจะมีของขวัญพิเศษ และเขามี"ชื่อของฉันคือ Suho" เขาตอบดี "ฉันมีเวทมนตร์""จริง ๆ หรือ"Suho หัวเราะเหมือนเขาได้โกหกกับฉัน เขาอยากให้ฉันทำให้ฉันรอยยิ้มที่สดใส เขา petted หัวเล็ก ๆ ของฉัน ฉันถูกมองที่เขาลึก"ใช่ น้ำเป็นองค์ประกอบของฉัน ผมเป็นนักร้องที่มากเกินไป ฉันสามารถร้องเพลงสำหรับคุณ""สำหรับฉัน""คำตอบคือคุณ คำตอบของฉันคือคุณ ฉันพบคุณฉันทุกอย่าง คุณเป็นของฉันทุกอย่าง เนื่องจากผมเพื่อให้แน่ใจว่า" เขาสัง meekly ทันใดนั้นมือของเขาได้เปลี่ยนแปลงเย็นเหมือนพวกเขาได้สูญเสียความอบอุ่นคุ้นเคย เหมือนคำที่ได้กล่าวว่า ตนเองได้ ผมหายกลัวของฉันแม้ว่ามือของเขาเย็นสัมผัสผิวซีดของฉัน เสียงของเขานั้นบริสุทธิ์ดังนั้นฉันไม่สามารถลืมความสวยงาม fountaining และเสียงได้พูดย้ำตอนนี้ในหัวของฉัน แต่มันกลายเป็น remoter น้อย โดยน้อย เมื่อเปิดตาของฉัน เขาหายไป และ contiguity ของเขาหายไป มีนักร้องสาวรู้สึกว่าความฝัน เมื่อก่อนนานมา ผมสังเกตเห็นว่า ผมยืนอยู่คนเดียวในสายฝนที่เค้าได้มาหลังจากเขาออกจาก phantasmal ฉันเป็นสาวในกระโปรงสีเหลือง เสื้อกันฝนสีแดง และสีชมพูรองเท้าใหญ่เกินไป ดอกเชอร์รี่สามตกอยู่มือเล็ก ๆของขวัญ – จากชายลึกลับนั้นได้ปีที่ผ่าน และฉันคนกับตัวเองว่า เขาจะไม่กลับมา ที่ได้เพียงการสร้างจินตนาการของสาวขำน่า เมื่อคืนมา และมีการ glimmering ดาวบนท้องฟ้า ฉันนั่งอยู่เบื้องหลังหน้าต่างห้องนอนของฉันเก่า ด้วยคิดว่าอะไรกำลังจะเปลี่ยนแปลง ดอกเชอร์รี่สามถูกวางตัวบนปาล์มของฉัน ผมสีบลอนด์ถูก draping บนใบหน้าของฉัน ลม frigid พัดผ่านหัวใจและกระดูกของฉัน ฤดูหนาวได้เย็น และยาวนาน มีพลาดบางสิ่งบางอย่างที่ลึกในหัวใจของฉันแต่ฉันไม่บอกใครมันก็ได้ แม้ว่ามันเป็นยามดึก ฉันไม่แคร์ ผมไป และไม่ฟังคำของหัวของฉัน อยู่คนเดียวดังนั้นใครมองหาฉันเสมอเช่นเคย ผมจิตวิญญาณอิสระที่ได้หลบหนีจากคุกเด็ก egocentric พวกเขาได้ตี และผลักฉันรอบ ๆ ได้โยนลูกบอลบนหัวของฉันที่เมื่อฉันมีเลือดออก นอกจากนี้ผมยังมีผ้าพันคอมาผมได้เดินไปมาในคืนสะเพร่า มนุษย์นอน แต่ยังมีคน คนทำงาน พวกเขาได้เฉลิมฉลอง ดื่ม หรือทำร้ายผู้อื่น มันไม่กลัวฉัน มีแล้วผมบาดเจ็บ อดีตถูกต่อ – ฉันทุกที่ฉันไป เสื้อสีน้ำเงินยาวเกือบลากยางมะตอยภายใต้เท้าของฉัน คิดว่า ไม่มีอะไรจะได้เกิดขึ้น มีนกฮูกซึ่ง fluted ในแผนภูมิ leafless ผมไปข้ามถนนที่เงียบสงบแต่เสียงดังเสียงฉันยกหน้าฉันทางด้านขวา รถสีดำขับรถต่อฉัน แสงสว่างมองไม่เห็นตา ฉันหยุดทำงาน ตอนสุดท้าย ควรได้พยายามวิ่งหนี แต่ฉันไม่สามารถย้ายได้อีกต่อไป เสียงรอบตัวที่เปลี่ยนไปอยู่เบื้องหลัง อยากจะปิดตา และหลับเหมือนเด็กในอู่ของ ในขณะนี้ ผมเห็นตัวละครของเขา ตาของเขามองเข้าไปในเหมือง แต่หายไปแล้ว รถกำลังจะตีฉันแต่สิ่งที่ผลักดันฉัน บนขอบด้านซ้ายของถนน ตัวละครมีมิติหน้าตา หัวใจถูกตีดังในอกของฉัน"คุณล่ะ" เขาถาม ไม่ มีใครเขา ฉันคว้าเขา scarily ผมตกลงไปในอ้อมกอดของเขาเงิน และมองเข้าไปในตาของเขามืดที่บอกฉันเกี่ยวกับความกลัว เขาได้มีอีก กับฉัน เช่นเมื่อสิบปีที่ผ่านมาในฤดูฝน มันเริ่มฝน ฉันไม่สามารถหยุดมองที่เขา เวลาไม่ได้เปลี่ยนหน้าอ่อนและตา sanguine"Suho" ถามโรงแรมปาล์มของเขากับแก้มของฉัน"คุณ" เขาเริ่มอย่างระมัดระวัง "เป็นสาวน้อยที่ผมได้พบว่าคุณ? "น้ำตามาพร้อมกับตาสีแดง ทันใดนั้น ฉันไม่สามารถตอบเขา หัวใจเต้นในหน้าอกของฉัน บังคับให้เดินโดยไม่ต้องย้าย คิดว่า มันได้แค่ความฝัน"จะรัก" เขากล่าวว่า "ชอบสิบปีที่ผ่านมา"สัมผัสของเขาขลังได้ ไม่รู้สึกว่า กำลังวิ่งผ่านทางจิตวิญญาณของ น้ำบริสุทธิ์นั้น สีน้ำเงินของคลื่นอยู่ในสายตาของเขา สุดท้าย เขาปล่อยให้มือของเขาลงไป รถสีดำที่ไม่ได้ตี ถูกไปตลอด ไดรเวอร์ลึกลับได้ขับไกล ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน Suho ไม่ได้ทำร้ายตัวเอง แต่เขา มี – ริมของฉัน และฝนตกหนัก drummed ยางมะตอย"ขอบคุณ" ฉันถอนหายใจ "คิดว่า มันอาจเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของฉันในโลกนี้""คุณยินดีต้อนรับ ฉันเพียงแค่สงสัยว่า ทำไมคุณกำลังหลงอยู่ในคืนมืด" Suho ตอบ"ฉัน... ฉันไม่สามารถนอนหลับ""ดี ฉันเกินไป "เงียบรอบตัวเรา ยากที่จะเข้าใจ มักจะมีไม่ได้ครอบงำเงียบชนิดที่ มันเป็นสิ่งที่ฉันได้พลาดเป็นเวลานาน"คุณควรไปกลับบ้าน" Suho กล่าวว่า"ทำไม""ไม่มีบ้านไหม""ไม่เคยมีบ้านที่อบอุ่นที่มีอยู่ เพียงแค่สิ่งที่ว่างเปล่าของหัวใจ ไม่มีใครได้ไม่พลาดฉัน หรือแม้แต่ดูแล บางทีพระเจ้าสร้างฉันจะซวย ความหมายของชีวิตว่าจะ ให้เรื่องอื่น""ฉันไม่เชื่อในโชคไม่ดี" Suho ที่ระบุ "มีวันดีและวันดี ทุกคนทำผิด ฉันไม่เคยจะลืมความผิดของฉันบนเวที และผู้อื่นที่ได้แสดงความโกรธให้ได้อิจฉากับบุคลิกของคุณน่ารัก"อยากจะกลับ เขายังคงยืนอยู่ด้านหน้าของฉัน ผมถามเหตุผลที่แผ่นดินจะต้องเซฟชีวิตของฉัน บางทีอาศัยอยู่ในโลกความตาย จะดีกว่าในสิ่งที่ว่างเปล่า เพราะ แล้วควรรู้สึกอะไร – ไม่ปวด น้ำตาไม่ ไม่โกรธ กลัวไม่ เขาไม่รู้จักฉัน"ฉันต้องไป" ผมพูด"อยากจะร้องเพลงให้คุณอีกครั้ง" Suho เริ่มที่ฉันหันไปรอบ ๆ และหยุดมีที่ยืน น้ำตาถูกทำร้ายดวงตาของฉัน และพยายามที่จะกลืนชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวในคอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชิ้นส่วนของหน่วยความจำที่ไม่มีความสุขจากที่ผ่านมาต้องเผชิญกับฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าผมจะร้องไห้เพราะความรักที่สิ้นหวัง แล้วตัวละครของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์กลับมาหาผมและยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เขาอยากจะกอดฉันอีกครั้งและผม couldn`t ห้ามดำรงอยู่ของเขา มือที่อบอุ่นเอาฉันเข้าไปในอ้อมกอดที่น่ารัก ก่อนที่ผมเคยคิดว่าเราจะรักกัน ฉันยังคงรักเขา แต่ซ่อนความรู้สึกของฉันที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากพูดไม่ออก.
"ลูกของฉัน" เขากล่าวว่าและฉัน couldn`t บอกว่าผม wouldn`t รับรู้เสียงนุ่มของเขาที่ได้ทำให้ผมฉีกขาดลดลงครั้งเดียว ริมฝีปากที่น่ารักของเขาจูบฉันที่แก้มเปียกของฉัน.
"ทำไมคุณไม่กลับมา?" ฉันถามอย่างเงียบ ๆ .
"เพราะฉันเป็นเพียงเพื่อคุณ" เขาตอบด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเด็กในสายตาของเขาชัดเจน เขากอดฉันไว้แน่น แต่ balmily ผมสีน้ำตาลของเขาสัมผัสปอยแสงของฉัน ฉันรู้สึกว่าจังหวะหนักในหน้าอกของฉัน.
"ปล่อยฉันอยู่คนเดียว" ผมถามด้วยความจริงใจ แต่เขา wasn`t จะปล่อยให้ฉันอยู่ในความสงบ.
หยดฝนต้องเผชิญกับร่างกายของเราอย่างรวดเร็ว พวกเขาเคาะพื้นตายภายใต้เท้าของเรา ลมหายใจของเขาที่คอของฉันรู้สึกคุ้นเคย แต่มันปริกทุกข์ที่ฉันได้ประสบการณ์แล้ว น้ำท่วมของหน่วยความจำที่วิ่งผ่านฉัน ลมพัดมืดมนรอบที่ดินเงียบ ฉันลืมเวลาและสถานที่ที่ผ่านผมยืนอยู่ในขณะนั้น สัมผัสของเขาเป็นเหมือน ghost`s ฉันจมกลับเข้ามาในอดีตที่ผ่านมาเมื่อฉันคิดว่าฉันจะได้รับความรักโดยไม่ทำร้ายตัวเอง.
เรื่องจริงเริ่มจากวันที่มืดเมื่อเมฆพายุกำลังติดตามฉันโดยไม่ทราบว่าของฉัน เมืองเย็นที่มีตึกระฟ้าสูงได้ล้อมรอบฉัน ผมเป็นคนเดียวเหมือนทุกวัน ผมมีครอบครัวดังนั้นผมจึงหนีออกมาจากบ้าน orphans` ฝนเริ่มต้นเพียงแล้วเมื่อฉันกำลังเดินอยู่บนพื้นที่ว่าง มันเท มนุษย์เดินในเมืองที่ได้สูญเสียชื่อ ผมเป็นเด็กที่หายไป ไม่มีใครกำลังมองหาฉัน เด็กคนอื่น ๆ อ้างว่าหัวใจของฉันถูกสาป พวกเขาชอบฉัน didn `t เม็ดฝนหล่นลงบนพื้นสีเข้ม ดอกไม้ร่วงโรย ผมพยายามที่จะวิ่งผ่านฝนที่แข็งแกร่ง อับผ้าลูกไม้ shoes` ของฉันเปิดและฉันล้มลงบนพื้นดินเปียก โคลนได้ smutched ใบหน้าขาวซีดของฉันและฉันเริ่มร้องไห้ ความเจ็บปวดในสตางค์เข่าแทบจะไม่ มนุษย์ประมาท didn`t แม้แต่จะมองมาที่ฉัน แต่แล้วคนที่หมอบอยู่ในระดับของฉันและเช็ดน้ำตาของฉัน ฉันกล้าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของมนุษย์หนุ่มเต็มไปด้วยอารมณ์ เขาเป็นคนที่หล่อมาก.
"อย่าร้องไห้ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ " เขากล่าว.
couldn`t ฉันพูดอะไร เหมือนใครบางคนได้หยุดเวลา คนรอบข้างและคนที่ถูกผีที่อยู่บนเส้นทางไปสู่ความตายผมคิดว่า เช่นเดียวกับที่พวกเขาจะเปลี่ยนรูปแบบของพวกเขาน่าเบื่อ น้ำท่วมของลมนำเสียงของหัวใจของเรา เราได้คนที่มีชีวิตอยู่เท่านั้น มือของเขาตั้งอยู่บนแก้มของฉัน จิตวิญญาณพิเศษสัมผัสผมว่าเด็กที่ถูกสาป wasn`t ความไว้วางใจจากมนุษย์คนอื่น ๆ ความเหงาได้จับกุม eternality ของเธอที่เธอคิดว่า แต่เมื่อเธอรู้สึกสัมผัสของมนุษย์หนุ่มใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงสตรอเบอร์รี่ forest`s เขาถือร่มสีฟ้ามหาสมุทรในมืออื่น ๆ ของเขาและเอามือเล็ก ๆ ของฉันโดยไม่ทราบว่าที่ผมเป็น "ขอบคุณ" ผมถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ผมก็ยังคงกลัว แต่เมื่อเขายิ้มเบา ๆ ละลายหัวใจของฉัน.
"คุณจะยินดีที่" คนตอบ "อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณร้องไห้ได้หรือไม่"
"ฉัน ... ฉันลดลง" ผมตอบอย่างอาย ๆ .
"ให้ฉันมองมัน" เขากล่าว.
โดยไม่มีคำพูดใด ๆ ที่ผมยกชายกระโปรงสีเหลืองของฉันและแสดงให้เห็นว่าที่หัวเข่า แผลมีเลือดออกเป็น ชายหนุ่มมองมันด้วยความกังวลด่วนบนใบหน้าของเขาไร้ที่ติ เช่นเดียวกับสุภาพบุรุษเขาร้องไห้ชิ้นส่วนของแขน suit`s สีเทาของเขาและกลิ้งไปรอบ ๆ หัวเข่าเจ็บของฉัน.
"มันเจ็บ?" เขาถาม.
"ไม่ได้เป็นอย่างมาก" ผมตอบขอบคุณและมองไปบนพื้นดิน ฉันก็ยังคงประสาทกับเขา ไม่มีใครเคยเป็นชนิดกับผมในขณะที่เขาได้รับ สิ้นสุดวันที่ฝนตกและในที่สุดเรายืนอยู่ใต้ต้นซากุระที่สวยงาม ฉัน didn `t ทราบว่าจะพูด.
"What`s ชื่อของคุณ?" เขาถาม.
"นาโอมิ" ผมบอกว่า "คุณเป็นใคร?"
คนที่ยิ้ม เขาเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่มีประสิทธิภาพและเป็นเหมือนเขาจะมีของขวัญพิเศษ และเขาก็มี.
"ชื่อของฉันคือซูโฮ" เขาตอบอย่าง "ผมมีความมหัศจรรย์."
"จริงเหรอ?"
ซูโฮหัวเราะเหมือนอย่างที่เขาเคยโกหกกับผม เขาอยากที่ฉันจะเก็บรอยยิ้มที่สดใสของฉัน เขา petted หัวเล็ก ๆ ของฉัน ผมกำลังมองไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง.
"ใช่ น้ำเป็นองค์ประกอบของฉัน ผมเป็นนักร้องมากเกินไป ฉันสามารถร้องเพลงสำหรับคุณ. "
"สำหรับผม"
"คำตอบก็คือคุณ คำตอบของฉันคือคุณ ฉันพบคุณทุกอย่างของฉัน คุณเป็นทุกอย่างของฉันเพราะผมจึงแน่ใจว่า "เขาร้องเพลงอย่างอ่อนโยน.
ทันใดนั้นมือของเขามีการเปลี่ยนแปลงเย็นเช่นที่พวกเขาได้สูญเสียความคุ้นเคยอบอุ่น เช่นเดียวกับคำที่ว่ากันว่ามีความหมาย ฉันได้สูญเสียความกลัวของฉันแม้ว่านิ้วมือเย็นของเขาสัมผัสผิวสีซีดของฉัน เสียงของเขาบริสุทธิ์เพื่อที่ฉันลืม couldn`t fountaining ความงามของมัน และเสียงสะท้อนสำหรับช่วงเวลาที่อยู่ในหัวของฉัน แต่มันก็กลายเป็นห่างไกลนิด ๆ เมื่อฉันเปิดตาของฉันเขาก็หายไปและติดต่อกันของเขาหายไป การดำรงอยู่ของนักร้องหนุ่มรู้สึกความฝัน หลังจากนั้นไม่นานผมสังเกตเห็นว่าผมยืนอยู่คนเดียวในสายฝนที่เมฆมืดได้นำหลังจากที่ออกจาก phantasmal ของเขา ฉันเป็นหญิงสาวในกระโปรงสีเหลือง, สีแดงและเสื้อกันฝนขนาดใหญ่เกินไปรองเท้าสีชมพู . ดอกซากุระสามลดลงในมือเล็ก ๆ ของฉัน
มันเป็นของขวัญได้ -. จากชายลึกลับที่ปีที่ผ่านมาและผมยืนยันกับตัวเองว่าเขาจะไม่กลับมา ที่จะได้รับเพียง girl`s หนุ่มสร้าง imagination`s ไร้เดียงสา เมื่อคืนมาและดาวที่ได้รับวามบนท้องฟ้าที่ฉันนั่งอยู่หลัง bedroom`s ฉันหน้าต่างเก่าที่มีความคิดว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปเปลี่ยน ดอกซากุระสามถูกวางอยู่บนฝ่ามือของฉัน ผมบลอนด์ที่ได้รับการแต่งตัวบนใบหน้าของฉัน ลมหนาวพัดผ่านหัวใจและกระดูกของเรา ในช่วงฤดูหนาวได้รับความหนาวเย็นและระยะยาว ฉันได้ลืมอะไรบางอย่างลึกลงไปในหัวใจของฉัน แต่ฉัน couldn`t บอกใครว่ามันคืออะไร ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคืนที่ปลายผม didn`t ดูแล ฉันได้ไปและไม่ฟังคำของหัวของฉัน ฉันอาศัยอยู่คนเดียวจึงไม่มีใครกำลังมองหาฉันเช่นเคยได้รับ ผมเป็นจิตวิญญาณของฟรีที่ได้หลบหนีออกจากคุกของเด็กที่เห็นแก่ตัว พวกเขาได้ตีฉันและผลักดันให้ฉันไปรอบ ๆ โยนลูกที่อยู่บนหัวของฉันว่าเมื่อผมได้มีเลือดออก ฉันยังคงมีผ้าพันคอจากที่ผ่านมา. ฉันเดินในคืนประมาท มนุษย์กำลังนอนหลับอยู่ แต่ยังมีคนที่มีความตื่นตัว พวกเขาได้รับการเฉลิมฉลองการดื่มหรือทำร้ายคนอื่น ๆ มัน didn`t ฉันกลัว ผมมีอยู่แล้วได้รับบาดเจ็บ ที่ผ่านมาได้รับการต่อไปนี้ฉัน - ทุกที่ที่ฉันไป แจ็คเก็ตสีฟ้ายาวเกือบลากยางมะตอยใต้ฝ่าเท้าของฉัน ผมคิดว่าไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นอย่างแท้จริง มีนกฮูกซึ่งร่องในต้นไม้ใบเป็น ฉันกำลังจะข้ามถนนที่เงียบสงบ แต่มีเสียงรบกวนทำให้ฉันยกของฉันดูที่ด้านขวา รถสีดำขับรถมาหาผม ไฟสว่างตาบอดตาของฉัน ฉันหยุด ในช่วงเวลาสุดท้ายที่ฉันควรจะได้พยายามที่จะวิ่งหนีไป แต่ฉัน couldn`t ย้ายอีกต่อไป เสียงรอบ ๆ ตัวผมถูกเปลี่ยนเป็นเงียบ ฉันต้องการที่จะปิดตาและหลับเหมือนเด็กในเปลของ ในขณะที่ผมเห็นตัวละครของเขา ดวงตาของเขามองเข้าไปในเหมือง แต่แล้วมันก็หายไป รถกำลังจะตีฉัน แต่สิ่งที่ผลักดันให้ฉันออกไปที่ขอบด้านซ้ายของถนน. ตัวละครที่เป็นสลัวในสายตาของฉัน หัวใจกำลังเต้นเสียงดังในที่หน้าอกของฉัน. "คุณโอเค?" เขาถาม. โดยไม่ทราบว่าผู้ที่เขาผมคว้าตัวเขา scarily ฉันตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอ่อนโยนและมองเข้าไปในดวงตามืดของเขาที่บอกผมเกี่ยวกับความกลัว เขาอยู่ที่นั่นอีกครั้ง กับฉัน เช่นเดียวกับสิบปีที่ผ่านมาในเมืองที่ฝนตก ก็เริ่มที่จะมีฝนตก ฉัน couldn`t หยุดมองไปที่เขา hadn`t เวลาเปลี่ยนใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเขาและดวงตาสดใส. "ซูโฮ?" ฉันถาม. ปาล์มของเขาตั้งอยู่กับแก้มของฉัน. "คุณ" เขาเริ่มต้นอย่างรอบคอบ "มันเป็นคุณสาวน้อยที่ผมได้พบกับในวันที่?" น้ำตามาตาสีแดงของฉัน ทันใดนั้นผม couldn`t ตอบกับเขา หัวใจเต้นในหน้าอกของฉันบังคับให้ฉันที่จะอยู่โดยไม่ต้องย้าย ผมคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน. "คุณน่ารัก" เขากล่าวว่า "เช่นเดียวกับสิบปีที่ผ่านมา." สัมผัสมนต์ขลังของเขาคือ ฉันจะรู้สึกว่าน้ำไหลผ่านจิตวิญญาณของฉันและมันบริสุทธิ์ สีฟ้าของคลื่นทะเลที่อาศัยอยู่ในสายตาของเขา ในที่สุดเขาก็ปล่อยให้มือของเขาลงไป รถสีดำที่จะได้ตีฉันได้หายไปตลอดกาล คนขับรถได้ขับรถลึกลับที่อยู่ห่างไกล ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน ซูโฮจะได้ทำร้ายตัวเอง แต่มีเขา - เคียงข้างฉัน และฝนตกหนักเคาะยางมะตอย. "ขอบคุณ" ผมถอนหายใจ "ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของฉันในโลกนี้." "คุณจะยินดีที่ ฉันเพียงแค่สงสัยว่าทำไมคุณเดินออกไปข้างนอกในคืนที่มืด "ซูโฮตอบ. "ฉัน ... ฉัน couldn`t นอนหลับ." "ดี ฉันเกินไป. " ความเงียบรอบตัวเราก็ยากที่จะเข้าใจ มักจะมี didn`t ครอบงำชนิดของความเงียบที่ มันเป็นสิ่งที่ฉันได้พลาดมาเป็นเวลานาน. "คุณควรจะกลับบ้าน" ซูโฮกล่าวว่า. "ทำไม?" "อย่าคุณมีบ้าน?" "ไม่เคยมีการดำรงอยู่ของบ้านที่อบอุ่น เพียงความว่างเปล่าของหัวใจของฉัน ไม่มีใครไม่เคยพลาดฉันหรือแม้กระทั่งได้รับการดูแล บางทีพระเจ้าทรงสร้างฉันจะได้รับการสาปแช่ง นั่นคือความหมายของชีวิตของฉันคือการให้ความโชคร้ายกับคนอื่น ๆ . " "ผมสวม` t เชื่อในโชคร้าย "ซูโฮกล่าว "มีวันที่ไม่ดีและวันที่ดี ทุกคนทำผิด ฉันจะไม่ลืมความผิดพลาดของผมบนเวที และคนอื่น ๆ ที่ได้แสดงความโกรธให้คุณได้รับอิจฉากับบุคลิกที่น่ารักของคุณ. " ผมอยากที่จะหันหลังกลับ เขายังคงยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉัน ผมถามว่าทำไมโลกเขาต้องการที่จะมีชีวิตที่ปลอดภัยของเหมือง บางทีอาจจะอาศัยอยู่ในโลกเสียชีวิตอาจจะดีกว่าที่อาศัยอยู่ในความว่างเปล่า เนื่องจากแล้วฉันควรจะรู้สึกอะไร - ไม่มีความเจ็บปวดน้ำตาไม่มีความโกรธไม่มีความกลัวไม่ เขา didn `t รู้เกี่ยวกับอดีตของฉัน. "ผมต้องไป" ผมบอกว่า. "ผมอยากจะร้องเพลงให้คุณอีกครั้ง" ซูโฮเริ่มต้นที่ผมหันไปรอบ ๆ และหยุดที่นั่นที่ผมยืนอยู่ น้ำตาถูกทำร้ายตาของฉันและฉันพยายามที่จะกลืนชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวในลำคอของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชิ้นส่วนของความทรงจำที่ไม่ดีจากอดีตเผชิญหน้ากับผม ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะร้องไห้เพราะความรักที่สิ้นหวัง แล้วตัวละครของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์กลับมาให้ฉัน และส่งยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เขาอยากจะกอดผมอีกครั้ง และผมไม่ได้ห้ามการดำรงอยู่ของเขา มืออุ่นพาฉันเข้าไปในอ้อมกอดที่น่ารัก ก่อนที่ผมจะได้คิดว่าเราจะรักกันฉันยังคงรักเขา แต่ความรู้สึกของผม เบื้องหลังหน้ากากขึ้นซ่อน .
" ที่รักของฉัน " เขากล่าวว่า ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่ได้จำเสียงของเขานุ่มซึ่งทำให้ฉันปล่อยน้ำตาครั้งเดียว ริมฝีปากของเขาน่ารักจูบฉันบนแก้มที่เปียกชื้นของฉัน .
" ทำไมคุณกลับมา ? " ฉันถามอย่างเงียบๆ
" เพราะฉันเป็นของเธอเท่านั้น " เขาตอบกับเด็ก ` s ต้อยมองในสายตาที่ชัดเจนของเขา เขากุมมือฉันไว้แน่น แต่ balmily .ผมสีน้ำตาลของเขาสัมผัสปอยแสงสว่างของฉัน ฉันอาจจะรู้สึกยากเต้นในหน้าอกของฉัน .
" อย่ามายุ่งกับฉัน " ฉันถามด้วยความจริงใจ แต่เขาก็ไม่ได้จะทิ้งฉันอยู่ในความสงบ
ฝนหยดประสบร่างกายของเราอย่างรวดเร็ว เขาเคาะพื้นตายใต้ฝ่าเท้าของเรา ลมหายใจของเขาในคอ ผมรู้สึกคุ้นๆ แต่เสน่ห์ของความเคราะห์ร้ายที่ผมเคยมีประสบการณ์ หนีน้ำท่วมของความทรงจำผ่านฉันสายลมพัดรอบๆตัวแผ่นดินเงียบ ฉันลืมเวลาผ่านไปที่ผมยืนอยู่พอดี สัมผัสของเขาเป็นเหมือนผี ` s . ฉันก็กลับไปสู่อดีต เมื่อฉันคิดว่าฉัน จะรัก โดยไม่ทำร้ายตัวเอง .
เรื่องราวที่แท้จริงเริ่มจากวันมืดเมื่อเมฆของพายุตามฉันโดยที่ฉันไม่รู้ เมืองหนาวกับตึกระฟ้าสูงมีล้อมรอบฉันผมอยู่คนเดียวเหมือนทุกวัน ผมไม่มีครอบครัว เลยหนีออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า ` . ฝนตกตอนที่ฉันกำลังเดินบนพื้นที่ว่างเปล่า มันเท คนเดินในเมืองที่ต้องสูญเสียชื่อของมัน ผมเป็นเด็กหลงทาง ไม่มีใครตามหาฉัน เด็กคนอื่น ๆอ้างว่าหัวใจของฉันถูกสาป เขาไม่ได้ชอบฉัน หยาดฝนตกลงบนพื้นสีเข้ม ดอกไม้เหี่ยวฉันพยายามจะวิ่งฝ่าฝน แข็งแรง โชคร้ายของฉัน laces รองเท้า ` เปิดอยู่และฉันก็ล้มลงบนพื้นเปียก โคลนได้ smutched หน้าซีดของฉันและฉันเริ่มที่จะร้องไห้ ความเจ็บปวดในเข่า สตางค์แทบจะไม่ มนุษย์ประมาทไม่ได้แม้แต่จะมองฉัน แต่แล้วก็มีคนหมอบระดับของฉันและเช็ดน้ำตาขมของฉัน ผมลองเข้าไปดูหนุ่ม ` s มนุษย์ตา เขาหล่อมากเลยนะ .
" อย่ามาร้องไห้สาวน้อย " เขากล่าว .
ผมไม่ได้พูดอะไร เหมือนใครบางคนหยุดเวลา คนรอบข้างและคนถูกผีที่อยู่บนเส้นทางที่จะไปตาย ผมคิด เหมือนพวกเขาจะเปลี่ยนรูปแบบที่น่าเบื่อของพวกเขา น้ำท่วมของลม ทำให้เสียงของหัวใจของเรา เราเป็นคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ มือของเขาตั้งอยู่บนแก้มของผม วิญญาณพิเศษสัมผัสฉัน ไอ้ลูกที่แม่ ` t ความไว้วางใจจากมนุษย์อื่น ๆความเหงาได้จับกาลนิรันดร์ของเธอ เธอคิด แต่เมื่อเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังสัมผัสใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงของป่า ` s สตรอเบอร์รี่ เขาถือร่มในมืออื่น ๆมหาสมุทรสีฟ้าของเขาและเอามือเล็กๆของฉันโดยไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร " ขอบคุณครับ " ผมถอนหายใจเบาๆ ฉันก็ยังกลัวอยู่ แต่เมื่อเขายิ้มเบาๆ หัวใจละลาย .
" ยินดีต้อนรับ " เพื่อนตอบ