Indonesia’s major educational refor

Indonesia’s major educational reforms date back to the 1970s when universal primary education was set as a key policy goal. In 1984, the government declared sixyears of primary education as compulsory, following which in 1994 an additional three years of junior secondary education became part of compulsory education (Takahashi 2011). Various initiatives were undertaken to further these goals. For example, in 1972, a large-scale primary school construction program (Sekolah Dasar Inpres) was launched, which saw more than 61,000 schools built between 1973 and 1979 and a rise in enrolment rates of 7–12 year olds from 69 per cent in 1973, to 84 per cent for men, and 82 per cent for women in 1978 (Duflo 2001). Over the years, educational initiatives have moved from schemes targeting overall enrolment, to schemes focusing on educational access for the moreunderprivilegedsegmentsofthepopulation and educational quality. However, progress has been variable. Looking at patterns of educational disparity, Takahashi (2011) found that the rural–urban gap in junior secondary enrolment has narrowed from 23 percentage points in 1993 to 10 percentage points in 2007,while the gender gap has been eliminated, likely due to more job opportunities for women and changing cultural
attitudes.However,familial wealth and household head’s education level continued to havea significant impact on enrolment, indicating that inter-generational transmission of educational advantage is still prevalent despite various measures to defray schooling costs and encourage compulsory education. Peer effects, in the form of enrolment rates in the neighbourhood, are also significant in predicting enrolment, indicating that education policies may be more effective if they target social groups rather than individual households. While enrolment levels in Indonesian schoolar everyhigh(with an etprimary enrolment rate above 90 per cent since before 2000 and an 80 per cent gross secondary enrolment rate in 2009) (World Bank 2012), educational achievement for children from poor families has not progressed much beyond the primary level. In 2010, only 44 per cent of the poorest quintile of children attained at least a 7th grade education versus 90 per cent for the richest quintile. While more children from all income groups were attending all levels of schooling, gaps in attainment rates between income groups widened, implying that much of the increase in schooling rates was from higher income groups(World Bank 2012;see Figure 7). One of the major programs recently introduced to help public school students from low income households was the Bantuan Siswa Miskin (BSM) program, introduced in 2008. BSM provides cash transfers to poor students, conditional on attendance and other criteria, to defray schooling costs such as school fees, transportation, and school uniforms. While the program reached three million students in 2008 and six million students in 2010 across all levels of schooling, it is estimated that only half of all the scholarship money went to the poorest 40 percent of households,likely due to the way in which scholarship eligibility is decided—by schools and teachers rather than a central authority. Scholarship amounts defrayed only 30 per cent of the costs and rose at a slower rate than education costs. Nevertheless, the program was successful in achieving a larger presence in rural areas: the rural area share of total BSM benefits was 25 per cent higher than for urban areas, while students from two poor

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันสำคัญการปฏิรูปการศึกษาของอินโดนีเซียไปสาว ๆ เมื่อศึกษาหลักสากลถูกกำหนดเป็นเป้าหมายนโยบาย ในปี 1984 รัฐบาลประกาศ sixyears ศึกษาหลักเป็นการคิด การที่ในปี 1994 เพิ่มเติมสำหรับเด็กมัธยมสามปีกลายเป็น ส่วนหนึ่งของการศึกษาภาคบังคับ (ทะกะฮะชิ 2011) แผนงานต่าง ๆ ได้ดำเนินการเพิ่มเติมเป้าหมายเหล่านี้ ตัวอย่าง ใน โปรแกรมก่อสร้างโรงเรียนขนาดใหญ่ (เซโกลาห์ Dasar Inpres) ถูกเปิดตัว ที่เห็น 61,000 กว่าโรงเรียนที่สร้างขึ้นระหว่าง 1973 และ 1979 และการเพิ่มขึ้นในอัตราที่เล่าเรียนของเด็กอายุ 7-12 ปีจากร้อยละ 69 ใน 1973 ร้อยละ 84 คน และร้อยละ 82 สำหรับผู้หญิงในปี 1978 (Duflo 2001) ปี ริเริ่มศึกษาได้ย้ายจากการเล่าเรียนรวม การเน้นเข้าศึกษา moreunderprivilegedsegmentsofthepopulation และคุณภาพการศึกษาแผนงานการกำหนดเป้าหมายแผนงาน อย่างไรก็ตาม ความคืบหน้าได้ตัวแปร มองในรูปแบบของการศึกษา disparity ทะกะฮะชิ (2011) พบว่า ช่องว่างในการเล่าเรียนรองจูเนียร์ชนบทเมืองมีจำกัดจากจุด 23 ใน 1993 ถึง 10 จุดใน 2007 ในขณะที่ช่องว่างเพศถูกตัดออก อาจเนื่องจากโอกาสงานผู้หญิงและการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมattitudes.However,familial wealth and household head’s education level continued to havea significant impact on enrolment, indicating that inter-generational transmission of educational advantage is still prevalent despite various measures to defray schooling costs and encourage compulsory education. Peer effects, in the form of enrolment rates in the neighbourhood, are also significant in predicting enrolment, indicating that education policies may be more effective if they target social groups rather than individual households. While enrolment levels in Indonesian schoolar everyhigh(with an etprimary enrolment rate above 90 per cent since before 2000 and an 80 per cent gross secondary enrolment rate in 2009) (World Bank 2012), educational achievement for children from poor families has not progressed much beyond the primary level. In 2010, only 44 per cent of the poorest quintile of children attained at least a 7th grade education versus 90 per cent for the richest quintile. While more children from all income groups were attending all levels of schooling, gaps in attainment rates between income groups widened, implying that much of the increase in schooling rates was from higher income groups(World Bank 2012;see Figure 7). One of the major programs recently introduced to help public school students from low income households was the Bantuan Siswa Miskin (BSM) program, introduced in 2008. BSM provides cash transfers to poor students, conditional on attendance and other criteria, to defray schooling costs such as school fees, transportation, and school uniforms. While the program reached three million students in 2008 and six million students in 2010 across all levels of schooling, it is estimated that only half of all the scholarship money went to the poorest 40 percent of households,likely due to the way in which scholarship eligibility is decided—by schools and teachers rather than a central authority. Scholarship amounts defrayed only 30 per cent of the costs and rose at a slower rate than education costs. Nevertheless, the program was successful in achieving a larger presence in rural areas: the rural area share of total BSM benefits was 25 per cent higher than for urban areas, while students from two poor

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อินโดนีเซียปฏิรูปการศึกษาที่สำคัญวันที่กลับไปปี 1970 เมื่อการศึกษาประถมศึกษาสากลถูกกำหนดเป็นเป้าหมายนโยบายหลัก ในปี 1984 รัฐบาลประกาศ sixyears การประถมศึกษาเป็นภาคบังคับต่อไปซึ่งในปี 1994 อีกสามปีของการศึกษามัธยมศึกษาตอนต้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาภาคบังคับ (ทากาฮาชิ 2011) ความคิดริเริ่มต่างๆที่กำลังดำเนินการเพื่อส่งเสริมเป้าหมายเหล่านี้ ยกตัวอย่างเช่นในปี 1972 ขนาดใหญ่โครงการก่อสร้างโรงเรียนประถมศึกษา (Sekolah Dasar Inpres) เปิดตัวที่เห็นมากกว่า 61,000 โรงเรียนสร้างขึ้นระหว่างปี 1973 และปี 1979 และการเพิ่มขึ้นของอัตราการลงทะเบียนของปี 12/07 จากร้อยละ 69 ใน ปี 1973 ถึงร้อยละ 84 สำหรับผู้ชายและร้อยละ 82 สำหรับผู้หญิงในปี 1978 (Du ชั้น o 2001) กว่าปีที่ความคิดริเริ่มการศึกษาได้ย้ายจากรูปแบบการกำหนดเป้าหมายการลงทะเบียนโดยรวมแผนการมุ่งเน้นไปที่การเข้าถึงการศึกษาสำหรับ moreunderprivilegedsegmentsofthepopulation และคุณภาพการศึกษา อย่างไรก็ตามความคืบหน้าได้รับตัวแปร มองไปที่รูปแบบของความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาทากาฮาชิ (2011) พบว่าช่องว่างในเมืองในชนบทในการลงทะเบียนเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นได้ลดลงจาก 23 คะแนนร้อยละใน 1993-10 คะแนนร้อยละในปี 2007 ในขณะที่ช่องว่างทางเพศที่ได้รับการตัดออกน่าจะเกิดจากงานที่มากขึ้น โอกาสสำหรับผู้หญิงและการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม
attitudes.However มั่งคั่งครอบครัวและระดับการศึกษาหัวหน้าครัวเรือนยังคง havea นัยสำคัญส่งผลกระทบต่อสายลาดเทกับการลงทะเบียนแสดงให้เห็นว่าการส่งผ่านระหว่าง generational ของความได้เปรียบด้านการศึกษายังคงเป็นที่แพร่หลายแม้จะมีมาตรการต่างๆเพื่อชดใช้ค่าใช้จ่ายในการศึกษาและส่งเสริมให้มีการศึกษาภาคบังคับ ผลกระทบ Peer ในรูปแบบของอัตราการลงทะเบียนในพื้นที่ใกล้เคียงนอกจากนี้ยังมีลาดเทมีนัยสำคัญในการทำนายการลงทะเบียนแสดงให้เห็นว่านโยบายการศึกษาอาจจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าพวกเขากลุ่มเป้าหมายสังคมมากกว่าผู้ประกอบการแต่ละราย ในขณะที่ระดับการลงทะเบียนในอินโดนีเซีย schoolar everyhigh (ที่มีอัตราการเข้าเรียน etprimary เหนือร้อยละ 90 ตั้งแต่ก่อนปี 2000 และอัตราการลงทะเบียนเรียนร้อยละ 80 ขั้นต้นที่สองในปี 2009) (World Bank 2012) สำเร็จการศึกษาสำหรับเด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจนยังไม่คืบหน้ามากเกิน ระดับประถมศึกษา ในปี 2010 มีเพียงร้อยละ 44 ของ quintile ที่ยากจนที่สุดของเด็กบรรลุอย่างน้อยการศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่ 7 เมื่อเทียบกับร้อยละ 90 สำหรับ quintile ที่ร่ำรวยที่สุด ในขณะที่เด็ก ๆ จากทุกกลุ่มรายได้ได้เข้าร่วมในทุกระดับของการศึกษาช่องว่างของอัตราความสำเร็จระหว่างกลุ่มที่มีรายได้เพิ่มขึ้นหมายความว่ามากของการเพิ่มขึ้นของอัตราการศึกษามาจากกลุ่มรายได้สูงกว่า (World Bank 2012; ดูรูปที่ 7) หนึ่งในโปรแกรมที่สำคัญที่เพิ่งเปิดตัวเพื่อช่วยให้นักเรียนในโรงเรียนของรัฐจากครอบครัวที่มีรายได้น้อยเป็นบ้านทวน Siswa Miskin (BSM) โปรแกรมนำมาใช้ในปี 2008 BSM มีบริการรับส่งเงินสดให้กับนักเรียนที่ยากจนเงื่อนไขในการเข้าร่วมประชุมและเกณฑ์อื่น ๆ เพื่อชดใช้ค่าใช้จ่ายในการศึกษาดังกล่าว เป็นค่าเล่าเรียน, การขนส่ง, และเครื่องแบบนักเรียน ในขณะที่โปรแกรมถึงสามล้านคนในปี 2008 และอีกหกล้านคนในปี 2010 ในทุกระดับของการศึกษาก็เป็นที่คาดกันว่ามีเพียงครึ่งหนึ่งของเงินทุนการศึกษาไปร้อยละ 40 ที่ยากจนที่สุดของผู้ประกอบการน่าจะเกิดจากวิธีการที่มีสิทธิ์รับทุนการศึกษา จะตัดสินใจโดยโรงเรียนและครูผู้สอนมากกว่าอำนาจส่วนกลาง จำนวนทุนการศึกษา defrayed เพียงร้อยละ 30 ของค่าใช้จ่ายและเพิ่มขึ้นในอัตราที่ช้ากว่าค่าใช้จ่ายในการศึกษา แต่โปรแกรมที่ประสบความสำเร็จในการบรรลุสถานะที่มีขนาดใหญ่ในพื้นที่ชนบท: ส่วนแบ่งพื้นที่ชนบทของทีเอสสายประโยชน์ BSM รวมเป็นร้อยละ 25 สูงกว่าเขตเมืองขณะที่นักเรียนจากสองยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของอินโดนีเซียที่สำคัญในการปฏิรูปการศึกษาวันที่กลับไปปี 1970 เมื่อสากลประถมศึกษาได้กำหนดเป็นเป้าหมายของนโยบายหลัก ในปี 1984 รัฐบาลประกาศ sixyears ของการศึกษาเป็นภาคบังคับ ต่อไปนี้ที่ในปี 1994 เพิ่มเติมสามปีของโรงเรียนมัธยมเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาขั้นพื้นฐาน ( ทาคาฮาชิ 2011 ) โครงการต่าง ๆ ดำเนินการต่อเป้าหมายเหล่านี้ตัวอย่างเช่น ในปี 1972 ขนาดใหญ่โปรแกรมการประถมศึกษา ( sekolah Dasar inpres ) เปิดตัว ซึ่งเห็นมากกว่า 61 , 000 โรงเรียนที่สร้างขึ้นระหว่างปี 1973 และ 1979 และเพิ่มขึ้นในอัตราลงทะเบียน 7 – 12 ปี olds จาก 69 เปอร์เซ็นต์ในปี 1973 ถึง 84 เปอร์เซ็นต์ สำหรับผู้ชาย และ 82 เปอร์เซ็นต์สำหรับผู้หญิงใน 1978 ( ดูfl O 2001 ) ปีโครงการศึกษารูปแบบการลงทะเบียนได้ย้ายจากเป้าหมายโดยรวม เพื่อการเข้าถึงแบบเน้นการศึกษาเพื่อ moreunderprivilegedsegmentsofthepopulation และคุณภาพการศึกษา อย่างไรก็ตาม ความคืบหน้าได้แปร ดูในรูปแบบไม่เหมือนกัน การศึกษาทากาฮาชิ ( 2011 ) พบว่า ช่องว่างในชนบทและเมืองมัธยมลงทะเบียนเรียนได้ลดลงจาก 23 เปอร์เซ็นต์ในปี 1993 ถึง 10 เปอร์เซ็นต์ใน 2007 , ในขณะที่ช่องว่างทางเพศได้รับการตัดออกน่าจะเกิดจากการทำงานโอกาสสำหรับผู้หญิงและเปลี่ยนทัศนคติทางวัฒนธรรม
. อย่างไรก็ตาม , ครอบครัวและระดับการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือน ความมั่งคั่งต่อไป มี signi จึงไม่มีผลต่อการลงทะเบียนระบุว่า อินเตอร์ ส่งประโยชน์ของการศึกษาคือรุ่นยังคงแพร่หลาย แม้จะมีมาตรการต่างๆเพื่อชดใช้ค่าใช้จ่ายการศึกษาและส่งเสริมการศึกษา ผลของเพื่อนในรูปแบบของอัตราการลงทะเบียนในพื้นที่ใกล้เคียง นอกจากนี้ยังเป็น signi จึงไม่สามารถใช้ในการลงทะเบียนระบุว่า นโยบายการศึกษาอาจจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าพวกเขามีเป้าหมายที่กลุ่มสังคมมากกว่าครัวเรือนส่วนบุคคล ในขณะที่ระดับการลงทะเบียนในอินโดนีเซีย schoolar everyhigh ( ที่มีอัตราสูงกว่าร้อยละ 90 etprimary ลงทะเบียนเรียนตั้งแต่ปี 2000 และร้อยละ 80 นักเรียนลงทะเบียนเรียนในอัตรารวม ( 2552 ) ธนาคารโลก 2012 )ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสำหรับเด็กจากครอบครัวที่ยากจนไม่ได้ก้าวหน้าเกินกว่าระดับปฐมภูมิ ในปี 2010 เพียง 44 เปอร์เซ็นต์ของ quintile ยากจนเด็กบรรลุอย่างน้อยเกรด 7 การศึกษาเมื่อเทียบกับร้อยละ 90 สำหรับ quintile รวย . ในขณะที่เด็กมากขึ้นจากกลุ่มรายได้ ได้เรียนทุกระดับของการศึกษา ช่องว่างระหว่างกลุ่มในอัตราสูงกว่ารายได้เบิกกว้าง ,คิดว่ามากของการเพิ่มขึ้นในอัตราที่ตนเป็นรายกลุ่ม ( ธนาคารโลก 2012 ดูรูปที่ 7 ) หนึ่งในโปรแกรมหลักที่เพิ่งจะช่วยให้นักเรียนในโรงเรียนของรัฐจากครัวเรือนรายได้น้อยเป็นช่วยเหลือนักเรียน miskin ( BSM ) โปรแกรม , เปิดตัวในปี 2008 เรามีบริการรับส่งเงินสดให้นักเรียนยากจน เงื่อนไขในการเข้าร่วมและเกณฑ์อื่น ๆ