3A fatherless childHester Prynne’s

3

A fatherless child

H
ester Prynne’s time in prison now came to an end, but she did not move away from the town. The father of her child lived here, and here she would stay; although she kept this thought hidden guiltily in her heart. The reason she gave herself for staying was this: ‘ I sinned here, and I will suffer my earthly punishment here.’
There was a small cottage just outside the town, looking out across the sea towards the forest-covered hills of the west, and Hester and her child went to live in this lonely little house. They had no friends, but Hester soon found that she could earn enough money to buy food and clothes for herself and her daughter.
She was clever with a needle, and the scarlet letter which she wore on her bosom was a perfect example of her work that everyone could see. Soon, Hester’s beautiful sewing, with its patterns in gold and silver thread, became the fashion with the rich and important people of the town. Her needlework was seen on the shirts of the Governor, on the fine dresses of the ladies, on the babies’ little coats and hats, and on the burial-clothes of the dead. Hester had employment for as many hours as she wanted to work. She used whatever time she had left to make clothes for the poor people of the town, although she got no thanks for it. And indeed, she found no kindness anywhere. The Puritans of that time were hard judges, and a woman who had sinned as Hester had sinned was always an outsider. Every word, every look, every cold, accusing silence reminded her of the shame and the lonely misery of her life. Even the children ran after her in the streets, shouting terrible names.
She lived very simply. Her own dresses were made from dark, sad-coloured cloth, with the scarlet letter bright on the bosom. Her child’s clothes were the opposite – in materials of deep, rich colours, with beautiful patterns sewn in gold threat.
Her daughter’s name was Pearl. She was a pretty child, but a child of many moods – one minute bright and happy and loving, the next minute dark and angry. A child of sin, she had no right to play with the children of godly families and, like her mother, she was an outsider. In a strange way Pearl seemed to understand this, and often screamed and threw stones at the other children. Hester worried about her daughter’s wildness and tried hard to correct her, but without much success. Sometimes, her only hours of peace and quietness were when Pearl was sleeping.
One day, when Pearl was about three years old, Hester went to the house of Governor Bellingham. She was taking a fine shirt she had sewn, but she also wanted to speak to the Governor in person. She had heard that many Puritans in the town wanted to take Pearl away from her. They said it would be better for the child to grow up in a more godly home than Hester Prynne’s.
So it was a worried Hester who walked to the Governor’s house that morning. She had dressed her daughter in a beautiful red dress, adding to the child’s natural beauty, and as Pearl danced along beside her mother, it had a strange effect. The child in her red dress seemed liked the scarlet letter in another shape; the scarlet letter given life and movement.
At the Governor’s house the door was opened by a servant.
‘Is the Governor in?’ asked Hester.
‘Yes,’ replied the servant. ‘But there are people with him at the moment. You can’t see him now.’
‘I’ll wait,’ said Hester. and stepped into the entrance hall.
The hall was wide with a high ceiling, and there were heavy chairs along one side and a long table in the centre. At the far end of the hall was a big glass door, which opened out into a garden. Hester could see rose bushes and apple trees, and Pearl immediately began to cry for a red rose.
‘Shh! Be quiet, child!’ said her mother. ‘Look, the Governor is coming down the garden path, with three more gentlemen.’
Governor Bellingham, with his grey beard, walked in front. Behind him came John Wilson, the old priest, whose beard was as white as snow; and behind him was Arthur Dimmesdale, with Roger Chillingworth. The young priest’s health had been poor for some time, and Roger Chillingworth, well known in the town for his knowledge of medicines, was now both friend and doctor to him.
The Governor pushed open the door – and found himself looking at Pearl, while Hester stood in the shadow of a curtain, half-hidden.
‘What have we here?’ said Governor Bellingham, surprised to see the little scarlet figure in front of him.
‘Yes, what little bird is this?’ said old Mr Wilson. ‘Who are you, child?’
‘My name is Pearl,’ answered the little girl.
‘Pearl?’ replied the old priest. ‘But where is your mother? Ah, I see her now.’ He turned to the Governor and whispered, ‘This is the child we were talking about, and look, here is the unhappy woman, Hester Prynne, her mother!’
‘Is that right’’ cried the Governor. ‘She comes at a good time. We will discuss the matter now.’ He stepped through the door into the hall, followed by his three guests.’ Hester Prynne, we have been asking many questions about you recently. Are you the right person to teach this child the ways of God, and so make sure of a place in heaven for her soul? You, a woman who has sinned! Will it not be better for her if we take her away from you, and teach her the truths of heaven and earth? What can you do for her, woman?’
‘I can teach my little Pearl what I have learned from this!’ answered Hester Prynne, putting her finger on the scarlet letter. ‘Every day, it teaches me lessons that I pass on to my child. She will be a better and wiser person than I ever was.’
Bellingham turned to the old priest. ‘Mr Wilson, see what the child knows.’
The old priest sat down in one of the heavy chairs and tried to bring Pearl across to him, but she escaped through the open door and stood on the step outside, looking like a richly coloured bird ready to fly away.
‘Pearl,’ said Mr Wilson, with a serious look on his face. ‘Listen to me, child. Can you tell me who made you?’
Now Pearl knew the answer very well, because Hester had told her about God many times, and had explained those things which every child should know. But Pearl put her fingers in her mouth and would not speak.
‘You must answer good Mr Wilson’s question,’ said her mother. ‘Please, Pearl! Tell him what you know.’
‘My mother picked me from the wild rose bush that grows outside the prison door!’ said Pearl.
Roger Chillingworth smiled and whispered something in the young priest’s ear.
‘This is terrible,’ cried the Governor. ‘The child is three years old, and she does not know who made her! I do not think, gentlemen, that we need to ask any more!’
Hester pulled Pearl towards her and held her hand. ‘God gave me the child,’ she cried. ‘She is my happiness, my pain! You shall not take her! I will die first!’
‘My poor woman,’ said the old priest, kindly, ‘we will find someone who will take care of the child far better than you can.’
‘God gave her to me!’ repeated Hester, her voice high and afraid. ‘I will not let her go!’ She turned to Mr Dimmesdale. ‘Speak for me!’ she cried. ‘You were my priest, and you know me better than these men. You know what is in my heart, and how strongly a mother feels when she has nothing except her child and the scarlet letter!’
The young priest stepped forward, his face white and nervous, and with pain in his large dark eyes.
‘There is truth in what she says,’ he began. His voice was sweet and gentle, but it seemed to ring through the hall like a bell. ‘God gave her the child, and is that not part of God’s plan for this poor, sinful woman? With the child by her side, every day she will be reminded of her great sin, her shame; and the pain and sadness of it will always be with her. But God has given her a job to do, which will keep her soul alive and save her from further sin. She must love and care for the child, and teach it the ways of God, to know good from evil, right from wrong. And, with God’s great mercy, if she brings the child to heaven, then the child also will bring its mother there! No, no, we should leave the mother and the child together, and let God’s gift do its work saving the mother’s soul!’
‘You speak, my friend, with a strange passion,’ said old Roger Chillingworth, smiling at him.
‘And my young friend speaks wisely,’ said Mr Wilson. ‘What do you think, Governor? Does he speak well for the poor woman?’
‘Indeed he does,’ replied Governor Bellingham. ‘He argues sensibly, and so we will leave things as they are. Master Dimmesdale, you shall be responsible for making sure that the girl receives the right teaching, and that she goes to school when she is old enough to do so.’
The young priest now stood at the side of the group, his face half-hidden by the heavy window curtain. Pearl, that wild and playful little thing, moved softly towards him, took his hand, and put it gently against her cheek. Her mother watched, surprised. ‘Is that my Pearl?’ she thought, although she knew there was love in the child’s heart. And Mr Dimmesdale looked round, put a hand on Pearl’s head, hesitated for a moment, then kissed her forehead. Little Pearl laughed and half-ran, half-danced down the hall.
‘A strange child!’ said old Roger Chillingworth. ‘It is easy to see she is her mother’s daughter. But could a clever man guess, from the child’s nature and from the way she behaves, the name of her father?’
‘It is better to pray for an answer to that question, than to try to guess,’ said Mr Wilson. ‘Better still to leave it a mystery, so that every good and godly man can show a father’s kindness towards the poor fatherless child.’
Hester Prynne and her daughter left the house. As they went down the steps, a window was thrown up and a head appeared. It was Governor Bellingham’s sister, Mistress Hibbins, calling down to invite Hester to a party with the Devil in the forest that night. Some people s

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3

เด็ก fatherless

H
เอส Prynne เวลาในคุกตอนนี้มาเป็น แต่เธอไม่ได้ย้ายจากเมือง พ่อของลูกอยู่ที่นี่ และที่นี่เธอจะ อยู่ แม้ว่าเธอยังคงอยู่อย่างนี้คิดว่า guiltily ในใจของเธอ เหตุผลเธอให้ตัวเองสำหรับการเข้าพักนี้: 'ฉันทำบาป แล้วฉันจะประสบโทษเอิร์ทลี่ของฉันที่นี่'
มีเป็นกระท่อมเล็ก ๆ อยู่นอกเมือง มองออกทะเลไปทางภูเขาครอบคลุมป่าตะวันตก และ Hester และลูกของเธอไปอาศัยอยู่ในบ้านหลังน้อยนี้โดดเดี่ยว มีเพื่อนไม่ แต่ Hester ได้พบว่า เธอสามารถได้รับเงินพอซื้ออาหารและเสื้อผ้าตัวเองและลูกสาวของเธอเร็ว ๆ นี้
เธอฉลาด ด้วยเข็ม และตัวอักษรสีแดงที่เธอสวมในทรวงของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบของเธอทำงานที่ทุกคนได้เห็น เร็ว ๆ นี้ ของ Hester สวยงามเย็บ ของลายในด้ายทอง และเงิน กลายเป็น แฟชั่นกับคนรวย และมีความสำคัญของเมือง งานฝีมือของเธอที่เห็นบนเสื้อของผู้ว่าราชการ ในชุดดีของผู้หญิง เสื้อโค้ทและหมวก น้อยของทารก และฝังศพเสื้อผ้าของคนตาย Hester จ้างเป็นหลายชั่วโมง ตามที่เธอต้องการทำงานได้ เธอใช้เวลาเธอได้ทิ้งเพื่อทำให้เสื้อผ้าสำหรับคนจนเมือง ถึงแม้ว่าเธอได้รับการขอบคุณไม่มัน และแน่นอน เธอพบเมตตาไม่ได้ Puritans เวลาได้ยากผู้พิพากษา และผู้หญิงที่มีบาปเป็น Hester มีบาปอยู่เสมอเป็นบุคคลภายนอก ทุกคำ ดูทุก ทุกเย็น กล่าวหาความเงียบนึกถึงเธออัปยศและทุกข์เหงาของชีวิตของเธอ แม้แต่เด็ก ๆ วิ่งหลังจากเธอในถนน ตะโกนชื่อน่ากลัว
เธออาศัยอยู่มากก็ ชุดของตนเองได้ทำจากมืด เศร้าสีผ้า ตัวอักษรสีแดงที่สดใสบนอก เสื้อผ้าของลูกอยู่ตรงข้าม – วัสดุสีลึก รวย มีลวดลายสวยงามเย็บในทองภัยคุกคาม
เพิร์ลเป็นชื่อของลูกสาวของเธอ เธอเป็นเด็กสวย แต่เด็ก ของหลายอารมณ์ – สดใส และมีความสุข และความ รัก หนึ่งนาทีนาทีถัดไปมืด และโกรธ คนบาป เธอมีสิทธิไม่เล่นกับเด็กที่ครอบครัวเคร่งศาสนา และ เช่นแม่ของเธอ เธอเป็นบุคคลภายนอก ในแบบแปลก เพิร์ลที่ดูเหมือนจะ เข้าใจนี้ และมักจะกรีดร้อง และโยนหินที่เด็กอื่น ๆ Hester ห่วง wildness เป็นลูกสาวของเธอ และพยายามแก้ไขความสำเร็จของ เธอ แต่ ไม่มากหนัก บางครั้ง ชั่วโมงของเธอเท่านั้นของความเงียบสงบได้เมื่อถูกนอนเพิร์ล
วันหนึ่ง เมื่อเพิร์ลได้ประมาณสามปี Hester ไปบ้านของเบลลิงแฮมผู้ว่าราชการ เธอถูกทำให้สั้นดีเธอมีเย็บ แต่เธอยังอยากพูดคุยกับผู้คน เธอได้ยินว่า Puritans จำนวนมากในเมืองอยากได้มุกจากเธอ พวกเขากล่าวว่า มันจะดีกว่าเด็กที่เติบโตในบ้านที่เคร่งศาสนามากมากกว่า Hester Prynne.
เพื่อเป็น Hester กังวลที่เดินตอนเช้าที่บ้านของผู้ว่าราชการ เธอได้แต่งตัวลูกสาวของเธอในชุดสีแดงสวยงาม เพิ่มความงามตามธรรมชาติของเด็ก การ เป็นเพิร์ลเต้นตามข้างแม่ของเธอ มันมีลักษณะแปลก เด็กในชุดสีแดงของเธอดูเหมือน ชอบตัวอักษรสีแดงในรูปอื่น ตัวอักษรสีแดงให้ชีวิตและเคลื่อนไหว
ที่เดอะไลบ้านประตูเปิด โดยข้าราชการ
'เป็นข้าหลวงใน ' ถาม Hester.
'ใช่ คนรับใช้ตอบ ' แต่มีคนเขาอยู่ในขณะนี้ คุณไม่สามารถมองเห็นตอนนี้เขาได้ '
'ก็รอ กล่าวว่า Hester และก้าวเข้าสู่ห้องโถงทางเข้า
ห้องโถงกว้าง ด้วยเพดานสูง และมีเก้าอี้หนักไปด้านใดด้านหนึ่งและโต๊ะยาวในการ ชิว ๆ ศาลาถูกใหญ่ประตูกระจก ที่เปิดออกเข้าไปในสวน เห็น Hester กุหลาบพุ่มไม้และต้นไม้แอปเปิ้ล และเพิร์ลทันทีเริ่มร้องไห้สำหรับเป็นสีแดงกุหลาบ.
'Shh ! เงียบ เด็ก!' กล่าวว่า แม่ของเธอ 'ดู ผู้ว่าราชการจะมาลงเส้นทางสวน มีสามท่านเพิ่มเติม'
ผู้ว่าราชการเบลลิงแฮม กับเคราสีเทาของเขา เดินหน้า หลังเขามาจอห์น Wilson พระสงฆ์เก่า เครามีสีขาวที่หิมะ และอยู่เบื้องหลังเขาถูก Arthur Dimmesdale กับ Roger Chillingworth สุขภาพของนักบวชหนุ่มได้ดีบางครั้ง และ Roger Chillingworth รู้จักกันดีในเมืองเขารู้ยา ตอนนี้มีทั้งเพื่อนและหมอเขา
ผู้ว่าราชการที่ผลักเปิดประตู – และพบว่าตัวเองมองเพิร์ล ขณะ Hester ยืนอยู่ในเงาของม่าน ซ่อนครึ่ง
'สิ่งที่มีเรานี่ ' กล่าวว่า ผู้ว่าราชการเบลลิงแฮม แปลกใจที่เห็นตัวเลขสีแดงเล็กน้อยในด้านหน้าของเขา.
'ใช่ นกน้อยว่านี่คือ' กล่าวว่า เดิมนาย Wilson ' คุณ คือใครลูก? "
'ชื่อของฉันคือ เพิร์ล ตอบสาวน้อย
"มุกไหม" ตอบบาทหลวงเก่า ' แต่แม่ของคุณหรือไม่ อา ฉันเห็นเธอตอนนี้ ' เขาหันไปข้าหลวง และ เกมส์, ' เป็นเด็กที่เราพูดถึง และดู นี่คือผู้หญิงไม่มีความสุข Hester Prynne แม่ของเธอ!'
' ขวาที่ '' ร้องผู้ว่าราชการ ' เธอมาเวลาดี เราจะหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ ' เขาก้าวผ่านประตูเข้าสู่ห้องโถง ตาม ด้วยแขกของเขาสาม ' Hester Prynne เราได้ถูกถามหลายคำถามเกี่ยวกับเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณเป็นบุคคลสอนเด็กวิธีการของพระเจ้า และเพื่อ ให้แน่ใจว่าของที่สวรรค์ในจิตใจของเธอ คุณ หญิงผู้มีบาป มันจะไม่ดีสำหรับเธอ ถ้าเราพาเธอไปจากคุณ เธอสอนสัจธรรมของสวรรค์และแผ่นดิน อย่างไรสำหรับเธอ ผู้หญิง? "
'ฉันสามารถสอนมุกน้อยของฉันสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากนี้ ' ตอบ Hester Prynne วางนิ้วของเธอบนจดหมายสีแดง ' ทุกวัน สอนฉันเรียนที่ฉันส่งไปลูกของฉัน เธอจะดีกว่า และบุคคล wiser กว่าเคย '
เบลลิงแฮมกลายเป็นพิธีเก่า 'นาย Wilson ดูเด็กรู้'
ปุโรหิตเก่าประทับนั่งในเก้าอี้หนักอย่างใดอย่างหนึ่ง และพยายามนำมุกข้ามเขา แต่เธอหลบหนีออกทางประตูเปิด และยืนบนขั้นตอนนอก มองเช่นนกสีมั่งคั่งพร้อมที่จะบินหนี.
"มุก กล่าวว่า นาย Wilson มีลักษณะร้ายแรงบนใบหน้าของเขา "ฟังฉัน เด็ก สามารถคุณบอกฉันที่ทำให้คุณ? "
ตอนนี้ เพิร์ลรู้คำตอบดีมาก เพราะ Hester ได้บอกเธอเกี่ยวกับพระหลายครั้ง และมีอธิบายสิ่งเหล่านั้นซึ่งเด็กทุกคนควรรู้ แต่ไข่มุกใส่นิ้วมือของเธอในปากของเธอ และจะไม่พูด.
'คุณต้องตอบคำถามของ Wilson นายดี กล่าวว่า แม่ของเธอ ' กรุณา เพิร์ล บอกสิ่งที่คุณรู้ '
'แม่รับฉันจากบุชกุหลาบป่าที่ขึ้นอยู่นอกประตูคุก ' กล่าวเพิร์ล
Roger Chillingworth ยิ้ม และกระซิบอะไรในหูของนักบวชหนุ่ม.
'อันนี้น่ากลัว ร้องผู้ว่าราชการ ' เด็กมีอายุ 3 ปี และเธอไม่รู้ใครทำ ไม่คิดว่า สุภาพบุรุษ เราจำเป็นต้องถามอีก!'
Hester ดึงไข่มุกต่อเธอ และมือของเธอที่จัดขึ้น 'พระเจ้าให้ฉันเด็ก เธอร้องเรียก ' เธอคือความสุขของฉัน ความเจ็บปวดของฉัน คุณจะไม่ใช้ของเธอ ฉันจะตายแรก!'
' ของฉันดี พ่อสงฆ์เก่า ละม่อม 'เราจะ พบคนที่จะดูแลเด็กดีกว่าคุณสามารถ '
' พระเจ้าให้เธอกับฉัน ' ซ้ำ Hester เสียงเธอสูง และกลัว ' ฉันจะไม่ให้เธอไป' เธอเปิดนาย Dimmesdale 'พูดฉัน ' ที่เธอร้อง ' คุณถูกปุโรหิตของฉัน และคุณรู้จักฉันดีกว่าคนเหล่านี้ คุณรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในหัวใจของฉัน และวิธีขอแม่รู้สึกเมื่อเธอไม่มีลูกและตัวอักษรสีแดง!'
ปุโรหิตหนุ่มก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าของเขาขาว และ ประสาท และ มีอาการปวดในเขาใหญ่ดำตา
'มีความจริงในสิ่งที่เธอกล่าวว่า เขาเริ่ม เสียงของเขาไม่หวาน และอ่อนโยน แต่ดูเหมือนจะผ่านหอเช่นระฆัง ' พระเจ้าให้เธอเด็ก และไม่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของพระเจ้าสำหรับผู้หญิงคนนี้ไม่ดี บาป ลูกเคียงข้างเธอ ทุกวันเธอจะได้รับการเตือนของเธอบาป ละอายใจเธอ และความเจ็บปวดและความโศกเศร้าของมันมักจะ มีเธอ แต่พระเจ้าได้ทำให้เธอมีงานทำ ที่จะรักษาจิตใจของเธอ และช่วยชีวิตเธอจากบาปเพิ่มเติม เธอต้องรัก และดูแลเด็ก และสอนวิธีการของพระเจ้า รู้จักดีจากความชั่ว ไม่ถูกต้องจากมัน และ มีพระเมตตามาก ถ้าเธอนำเด็กไปสู่สวรรค์ แล้วเด็กยังจะนำแม่ของ ไม่ ไม่ เราควรปล่อยให้แม่และเด็กร่วมกัน และให้ของขวัญของพระเจ้าที่ทำงานบันทึกชีวิตของแม่!'
'คุณพูด เพื่อนของฉัน กับ ความรักแปลก' กล่าวว่า Roger Chillingworth เก่า ยิ้มที่เขา
'และเพื่อนหนุ่มพูดอย่างชาญฉลาด กล่าวว่า นาย Wilson ' สิ่งที่คุณคิดว่า ผู้ว่าราชการหรือไม่ ไม่พูดดีสำหรับผู้หญิงไม่ดีหรือไม่ '
'แน่นอนเขาไม่ ตอบกลับเบลลิงแฮมผู้ว่าการ ' เขาจนเลย และดังนั้น เราจะปล่อยให้สิ่งที่พวกเขาเป็น หลัก Dimmesdale คุณต้องรับผิดชอบทำให้แน่ใจว่า หญิงสาวได้รับการสอนที่เหมาะสม และว่า เธอไปโรงเรียนเมื่อเธอมีอายุพอที่จะทำ "
ปุโรหิตหนุ่มตอนนี้อยู่ที่ด้านข้างของใบหน้าของเขาซ่อนครึ่ง โดยม่านหน้าต่างหนัก กลุ่ม เพิร์ล ที่ป่า และขี้เล่นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ย้ายไป เขาเบา ๆ เอามือของเขา และใส่เบา ๆ กับแก้ม แม่ของเธอดู ประหลาดใจ 'อยู่ที่เพิร์ลของฉัน "เธอคิดว่า แม้รู้ว่า เธอมีความรักในหัวใจของเด็ก และนาย Dimmesdale ดูกลม วางมือบนหัวของเพิร์ล hesitated ครู่ แล้วรั้งหน้าผากของเธอ ไข่มุกน้อยหัวเราะ และ วิ่งครึ่ง ครึ่งเต้นลงหอ
'แปลกเด็ก ' กล่าวว่า Roger Chillingworth เก่า ' ซึ่งง่ายต่อการดูเธอเป็นลูกสาวของแม่ของเธอ แต่ไม่สามารถเดาคนฉลาด จากธรรมชาติของเด็ก และวิธีเธอทำงาน ชื่อของพ่อของเธอได้อย่างไร '
'ดีกว่าสวดมนต์สำหรับการตอบคำถาม กว่าการพยายามที่จะคาดเดา กล่าวว่า นาย Wilson 'ดีกว่ายังจะปล่อยให้มันลึกลับ เพื่อให้ทุกคนดี และพระเจ้าสามารถแสดงเป็นพ่อเมตตาต่อเด็ก fatherless ดี'
Hester Prynne และลูกสาวของเธอจากบ้าน เป็นเดินบันได หน้าต่างถูกโยนขึ้น และหัวปรากฏ น้องข้าหลวงเบลลิงแฮม เล็ก Hibbins เรียกเชิญ Hester บุคคลกับปีศาจในป่าคืนลงได้ S บางคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3

พ่อเด็ก

H
เอสเทอร์พรินน์เวลาในคุกตอนนี้มาถึงจุดจบ แต่เธอไม่ได้ออกไปจากเมือง พ่อของเด็กอาศัยอยู่ที่นี่ และที่นี่เธอจะอยู่ แม้ว่าเธอเอาแต่คิด guiltily ที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของเธอ เหตุผลที่หล่อนให้ตัวเองอยู่ได้นี้ : ' ผมผิด ผมจะต้องประสบการลงโทษของโลก '
ที่นี่เลยมีกระท่อมเล็กๆ นอกเมือง มองออกไปในทะเลที่มีป่าปกคลุมเนินเขาของตะวันตก และเฮสเตอร์และเด็กของเธอไปอยู่ในบ้านหลังน้อยนี้เหงา พวกเขาไม่มีเพื่อน แต่เฮสเตอร์เร็วๆ นี้พบว่า เธออาจจะได้รับเงินเพียงพอที่จะซื้ออาหารและเสื้อผ้าสำหรับตัวเองและลูกสาวของเธอ
เธอฉลาดด้วยเข็มและจดหมายสีแดงที่เธอสวมใส่บนหน้าอกของเธอคือตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของการทำงานของเธอที่ทุกคนได้เห็น ในไม่ช้า เฮสเตอร์ สวย ตัดเย็บ ด้วยรูปแบบของทองและเงิน ด้าย กลายเป็นแฟชั่น กับคนรวย และบุคคลสำคัญของเมือง เย็บปักถักร้อยของเธอที่เห็นบนเสื้อของเจ้าเมือง ในชุดที่ดีของสาวๆ ในเด็กทารกเสื้อและหมวกและในงานศพเสื้อผ้าของคนตาย เฮสเตอร์มีการจ้างงานสำหรับหลาย ๆชั่วโมง ตามที่เธออยากทำงาน เธอใช้เวลาเธอมีอะไรเหลือที่จะทำเสื้อผ้าสำหรับคนยากจนในเมือง แม้ว่าเธอจะไม่ขอบคุณมัน และแน่นอน เธอพบว่าไม่มีน้ำใจเลย พูริแทนของเวลาที่ถูกตัดสินยาก และผู้หญิงที่ได้กระทำบาปเป็น เฮสเตอร์ ได้กระทำบาปอยู่เป็นคนนอก ทุกถ้อยคำทุกลักษณะ ทุกเย็น กล่าวหาว่า ความเงียบทำให้เธอนึกถึงความละอายและความทุกข์ยากเดียวดายในชีวิตของเธอ แม้แต่เด็กๆ วิ่งตามเธอในถนน ตะโกนชื่อน่ากลัว
เธออยู่อย่างง่ายๆ ชุดของเธอเอง ทำมาจากผ้าสีมืด เศร้า กับจดหมายสีแดงที่สดใสในอ้อมอก . เสื้อผ้าของเด็กของเธออยู่ตรงข้าม–ในวัสดุของลึก , สีรวยมีลวดลายสวยงามตัดเย็บในการคุกคามทอง
ชื่อลูกสาวของเธอคือเพิร์ล เธอเป็นเด็กน่ารัก แต่เป็นลูกของอารมณ์มาก–หนึ่งนาทีที่สดใส และมีความสุข และรัก ถัดไปนาทีที่มืดและโกรธ เด็กบาป เธอไม่มีสิทธิที่จะเล่นกับเด็ก ๆและครอบครัวที่เคร่งศาสนา เหมือนแม่ของเธอ เธอเป็นคนนอก ไข่มุกวิธีแปลกๆ ดูเหมือนจะเข้าใจและมักจะกรีดร้องและโยนหินใส่เด็กอื่น ๆ เฮสเตอร์กังวลเกี่ยวกับการเจริญเติบโตของลูกสาวของเธอและพยายามที่จะแก้ไข แต่ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก บางครั้งชั่วโมงเดียวของสันติภาพและความสงบของเธอ เมื่อมุกหลับ .
1 วัน เมื่อมุกคือประมาณสามปี เฮสเตอร์ไปที่บ้านของเจ้าเมือง Bellingham . เธอจะไม่เป็นไร เธอเย็บเสื้อ ,แต่เธอยังต้องการที่จะพูดคุยกับผู้ว่าฯ ในคน เธอเคยได้ยินว่า พิวริแทนมากมายในเมืองอยากพามุกไปจากเธอ พวกเขากล่าวว่ามันจะดีกว่าสำหรับเด็กที่จะเติบโตขึ้นมาในบ้านของพระเจ้ามากกว่าเฮสเตอร์พรินน์ .
มันเป็นกังวล เฮสเตอร์ที่เดินมาที่บ้านของเจ้าเมืองที่เช้า เธอแต่งตัวลูกสาวของเธอในเครื่องแต่งกายที่สวยงามสีแดงเพิ่มความงามตามธรรมชาติของเด็ก และเป็นไข่มุกเต้นมาข้างๆแม่ของเธอ มันมีลักษณะแปลกๆ เด็กในชุดสีแดงของเธอดูเหมือนจะชอบตัวสีแดงในรูปอื่น ; ตัวอักษรสีแดงสดให้ชีวิตและการเคลื่อนไหว
ที่บ้านของท่านเจ้าเมือง ประตูถูกเปิดโดยคนรับใช้ .
'is ผู้ว่าราชการใน ' ถามเฮสเตอร์ .
" ' ' คนรับใช้แต่มันเป็นคน กับเขาตอนนี้ คุณไม่สามารถเห็นเขาตอนนี้ '
" จะรอ ' เฮสเตอร์ และก้าวเข้าสู่โถงทางเข้า .
ห้องโถงกว้างที่มีเพดานสูง และมีเก้าอี้หนักไปด้านใดด้านหนึ่งและโต๊ะยาวในศูนย์ ที่ปลายสุดของห้องโถงเป็นประตูกระจกบานใหญ่ที่เปิดออกสู่สวน เฮสเตอร์ได้เห็นกุหลาบพุ่มไม้และต้นไม้แอปเปิ้ลไข่มุกและทันทีเริ่มที่จะร้องไห้ให้ดอกกุหลาบสีแดง 'shh
! เงียบ เด็ก ! ! ! ' ' แม่ของเธอ ' ดูสิ ท่านผู้ว่าฯ ลงมาทางสวนกับอีกสามสุภาพบุรุษ '
ผู้ว่า Bellingham มีเคราสีเทาของเขาเดินอยู่ข้างหน้า อยู่หลังเขามา จอห์น วิลสัน พระเก่าที่มีเคราขาวราวกับหิมะ เบื้องหลังเขาคืออาเธอร์ dimmesdale กับโรเจอร์ชิลิงก์เวิร์ท .สุขภาพพระหนุ่มได้จนบางครั้ง และ โรเจอร์ ชิลิงก์เวิร์ทที่รู้จักกันดีในเมืองเขามีความรู้ของยา คือตอนนี้ทั้งเพื่อนและหมอเขา
เจ้าเมืองผลักเปิดประตู ) และพบว่าตัวเองมองมุก ขณะที่ เฮสเตอร์ยืนอยู่ในเงาของม่านครึ่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่
'what เนี่ย ' ผู้ว่าการ Bellingham ,แปลกใจที่เห็นตัวเลขสีแดงเล็ก ๆน้อย ๆในด้านหน้าของเขา .
" นกอะไรเล็ก ๆน้อย ๆนี่ ' เก่านายวิลสัน " แกเป็นใครล่ะ เด็กน้อย '
' ของฉันชื่อ ไข่มุก ' ' สาวน้อย
'pearl ? ' พระเก่า แต่แม่ของคุณอยู่ที่ไหน อ๊ะ ฉันเจอเธอแล้ว เขากลายเป็นผู้ว่าการและกระซิบ " นี่มันเด็กที่เราพูดถึง และนี่เป็นผู้หญิงที่ไม่มีความสุขเฮสเตอร์พรินน์ แม่ของเธอ '
'is ใช่ไหม ' ' ร้องผู้ว่า เธอมาได้เวลาพอดี เราจะหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาก้าวผ่านประตูเข้าไปในฮอลล์ ตามด้วยแขกทั้งสามของเขา ' เฮสเตอร์พรินน์ เราได้รับการถามคำถามมากมายเกี่ยวกับคุณ เมื่อเร็วๆ นี้ คุณเป็นคนที่เหมาะสมที่จะสอนเด็กวิธีการของพระเจ้า และเพื่อให้แน่ใจว่าสถานที่ในสวรรค์เพื่อวิญญาณเธอ คุณผู้หญิงที่ได้กระทำ ! จะได้ไม่ต้องดีกว่า ถ้าเราเอาเธอออกไปจากคุณและสอนความจริงของสวรรค์และโลก สิ่งที่คุณสามารถทำเพื่อเธอ , ผู้หญิง '
" สามารถสอนมุกเล็ก ๆน้อย ๆของฉันสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากเรื่องนี้ ' ' เฮสเตอร์พรินน์ ใส่นิ้วของเธอบนจดหมายของ Scarlet ' ทุกๆวัน มันสอนฉันบทเรียนที่ฉันส่งผ่านไปยังลูกเธอจะต้องดีขึ้น และคนฉลาดกว่ากว่าฉันอีก '
Bellingham กลายเป็นพระเก่า ' นายวิลสัน เห็นสิ่งที่เด็กรู้ '
เก่าพระนั่งในเก้าอี้ของหนักและพยายามพาไข่มุกผ่านเขา แต่เธอหนีไปที่ประตูเปิดและยืนอยู่ข้างนอก ดูเป็นสีมั่งคั่งนกพร้อมที่จะบินไป .
'pearl ' วิลสัน ,กับดูจริงจังบนใบหน้าของเขา ' ฟังนะ ลูก คุณสามารถบอกได้ว่าใครทำเธอ ? '
ตอนนี้มุกรู้คำตอบดี เพราะเฮสเตอร์ได้บอกเธอเกี่ยวกับพระเจ้าหลายครั้ง และได้อธิบายสิ่งที่เด็กทุกคนควรรู้ แต่มุกเอานิ้วเข้าไปในปากของเธอ และจะไม่พูด คุณต้องตอบ
ดีวิลสันถาม ' แม่ของเธอ ' ได้โปรด ไข่มุกบอกเขาในสิ่งที่คุณรู้ '
' ของฉันแม่เลือกฉันจาก Wild Rose พุ่มไม้ที่เติบโตนอกคุก ประตู ' ไข่มุก .
โรเจอร์ชิลิงก์เวิร์ทยิ้มและกระซิบบางอย่างในหูของพระหนุ่ม .
นี่มันน่ากลัว เสียงร้องของเจ้าเมือง ' เด็กสามขวบ และเธอไม่รู้ว่าใครทำเธอ ผมไม่คิดว่า ทุกท่าน เราต้องขอเพิ่มเติมใด ๆ ! '
เฮสเตอร์ดึงมุกต่อเธอ และจับมือของเธอ พระเจ้าประทานลูก ' หล่อนร้อง เขาคือความสุขของฉัน ความเจ็บปวดของฉัน คุณจะไม่พาเธอไป ผมจะตายก่อน '
' ของฉันผู้หญิงที่น่าสงสาร ' แก่พระ กรุณา เราต้องหาคนที่จะดูแลเด็กกว่าคุณสามารถ . '
'god ประทานเธอมาให้ฉัน ' ย้ำ เฮสเตอร์ เสียงสูง และกลัว ' ผมจะไม่ปล่อยเธอไป' เธอหันไปนาย dimmesdale . ' สำหรับฉัน ' เธอร้อง ' คุณพระของฉัน คุณรู้จักผมดีกว่าคนพวกนี้ คุณจะรู้ว่ามีอะไรในใจ แล้วขอแม่รู้สึกเมื่อเธอไม่มีอะไรเลยนอกจากลูกและตัวอักษรสีแดง ! '
พระหนุ่มก้าวออกมา หน้าเขาขาว และกังวล และความเจ็บปวดในดวงตาของเขาใหญ่สีเข้ม
มันอาจคือความจริงในสิ่งที่เธอพูด เขาเริ่มเสียงของเขาหวานและอ่อนโยน แต่มันดูเหมือนแหวนผ่านห้องโถงที่เหมือนระฆัง พระเจ้าให้บุตร และที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของพระเจ้าสำหรับผู้หญิงบาปนี้ยากจน ? กับเด็กข้างๆ ทุกวันเธอจะระลึกถึงเธอมากบาป ความอับอายของเธอ ความเจ็บปวดและความเศร้า จะอยู่กับเธอเสมอ แต่พระเจ้าประทานให้ทำเธอซึ่งจะเก็บวิญญาณของเธอยังมีชีวิตอยู่ และปกป้องเธอจากความบาปต่อไป เธอจะต้องรักและดูแลเด็ก และสอนวิธีการของพระเจ้า รู้จักดีชั่ว ถูกผิด และด้วยความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้า ถ้าเธอพาเด็กไปสวรรค์ แล้วเด็กก็จะพาแม่ของมันมี ! ไม่ ไม่ เราควรจะปล่อยให้แม่และเด็กด้วยกันและให้ของขวัญของพระเจ้าทำงานช่วยแม่ของวิญญาณ '
" พูด เพื่อน ที่มีความแปลก ' เก่ารับทราบชิลิงก์เวิร์ท ยิ้มให้เขา และเพื่อนสาวของฉันพูดอย่างชาญฉลาด
' นายวิลสัน ' เธอคิดว่า ท่านผู้ว่า เขาพูดได้ดี สำหรับผู้หญิงที่น่าสงสาร '
'indeed เขา ' ผู้ว่าการ Bellingham . ' เขาแย้งอย่างสมเหตุสมผล ดังนั้นเราจะปล่อยให้สิ่งเหล่านี้ .อาจารย์ dimmesdale , คุณจะได้รับรับผิดชอบเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กได้รับการสอนที่ถูกต้อง และ ที่ เธอ ไปโรงเรียนเมื่อเธอมีอายุพอที่จะทำเช่นนั้น พระหนุ่ม '
ตอนนี้ยืนอยู่ที่ด้านข้างของกลุ่ม ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ตามหน้าต่างหนักผ้าม่าน มุก ที่เป็นป่าและขี้เล่นเล็กน้อย ย้ายเบา ๆต่อเขา จับมือเขา และให้มันเบา ๆจากแก้มของเธอแม่ของเธอดูแปลกใจ ' นั่นคือไข่มุกของฉัน ' เธอว่า แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามีความรักในหัวใจของเด็ก และนาย dimmesdale มองรอบ วางมือบนหัวมุก , ลังเลสักครู่ แล้วจูบหน้าผากเธอ เล็ก ๆน้อย ๆมุกหัวเราะและครึ่งวิ่งครึ่งเต้นข้างล่าง .
' เด็กแปลก ! ' เก่ารับทราบชิลิงก์เวิร์ท . ' มันง่ายที่จะเห็นหล่อนเป็นลูกสาวของแม่แต่จะว่าคนฉลาด จากธรรมชาติของเด็ก และจากวิธีที่เธอทำ ชื่อพ่อของเธอเหรอ ? '
มันเป็นดีกว่าที่จะอธิษฐานเพื่อตอบคำถามนั้น มากกว่าการพยายามที่จะเดาว่า ' นายวิลสัน ' ยังดีกว่าปล่อยให้มันเป็นปริศนาเพื่อให้ทุกคนและพระเจ้ามนุษย์สามารถแสดงความมีน้ำใจดีของพ่อที่มีต่อลูกที่ไม่มีพ่อที่น่าสงสาร และเฮสเตอร์พรินน์ '
ลูกสาวหนีออกจากบ้านขณะที่พวกเขาเดินลงตามขั้นตอน , หน้าต่างที่ถูกโยนขึ้นและหัวที่ปรากฏ มันเป็นเจ้าเมือง Bellingham เป็นน้องสาว นายหญิง hibbins โทรไปชวน เฮสเตอร์ไปงานเลี้ยงกับปีศาจในป่าคืนนั้น บางคนของ