She came to know the heavy work of

She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the Madame Loisel was conscious of some emotion. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she would tell her all. Why not?
She went up to her.
"Good morning, Jeanne."
The other did not recognise her, and was surprised at being thus familiarly addressed by a poor woman.
"But . . . Madame . . ." she stammered. "I don't know . . . you must be making a mistake."
"No . . . I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh! . . . my poor Mathilde, how you have changed! . . ."
"Yes, I've had some hard times since I saw you last; and many sorrows . . . and all on your account."
"On my account! . . . How was that?"
"You remember the diamond necklace you lent me for the ball at the Ministry?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"How could you? Why, you brought it back."
"I brought you another one just like it. And for the last ten years we have been paying for it. You realise it wasn't easy for us; we had no money. . . . Well, it's paid for at last, and I'm glad indeed."
< 10 >
Madame Forestier had halted.
"You say you bought a diamond necklace to replace mine?"
"Yes. You hadn't noticed it? They were very much alike."
And she smiled in proud and innocent happiness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอถึงได้รู้ว่า งานหนักของบ้านหน้าที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจาน , สวมใส่ออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาเนื้อหยาบและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อและผ้าจานและแขวนไว้ให้แห้งบนเชือก ทุกๆ เช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงถนนและอุ้มขึ้น มาดาม loisel อยู่บางอารมณ์เธอควรพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่าย เธอจะบอกเธอทั้งหมด ทำไมจะไม่ล่ะ
เธอไปให้เธอ . .
" อรุณสวัสดิ์ เจนนี่ "
ไม่ได้รู้จักเธอ และรู้สึกประหลาดใจที่ถูกจึงวิสาสะเรียกโดยผู้หญิงที่ยากจน .
" แต่ . . . . . . . มาดาม . . . . . . . " เธอแค่พูดตะกุกตะกัก " . ฉันไม่รู้ . . . . . . . คุณคงเข้าใจผิด "
" ไม่ . . . . . . . . ผม loisel ล "
.เพื่อนของเธอเปล่งเสียงร้อง .
" โอ้ ! . . . . . . . . ลที่น่าสงสารของฉัน คุณจะเปลี่ยนไป ! . . . . . . . "
" ใช่ ฉันมีเวลาที่ยากลำบากตั้งแต่ผมเจอคุณครั้งสุดท้าย และ มีความทุกข์ . . . . . . . และทั้งหมดในบัญชีของคุณ . "
" ในบัญชีของฉัน . . . . . . . . เป็นยังไง ? "
" คุณจำเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมสำหรับบอลที่กระทรวง ?
" ครับ สบายดีมั้ย ? "
" ฉันสูญเสียมันไป . . . "
" คุณทำได้ยังไง ? ทำไมคุณซื้อมันกลับมา "
." คุณพาฉันมาอีกหนึ่งอย่างแล้ว และสำหรับสิบปีที่ผ่านมาเราได้รับการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณรู้ มันไม่ง่ายสำหรับเรา เราไม่มีเงิน . . . . . . . . ดีก็จ่ายแล้ว และผมดีใจจริงๆ "

< 10 > มาดาม ฟอเรสเทียร์ชะงัก .
" คุณบอกว่าคุณซื้อสร้อยคอเพชรแทน ฉัน ? "
" ครับ คุณไม่สังเกตเห็นมัน พวกเขาเหมือนกันมาก "
.เธอยิ้มและภูมิใจ
และความสุขที่บริสุทธิ์