The Face is a PassportEssay by Gemm

The Face is a Passport
Essay by Gemma Goodale-Sussen


In one of her sporadically repeated and perennially ignored cultural admonishments, Susan Sontag warned photographers and their audiences against "the urge to appropriate an alien reality." Sontag worried about photography's potential to reinforce an aesthetic tourism as a by-product of its consumption. We consume images, and especially photographs, indiscriminately, more so now than ever. Ours is not necessarily a mindless consumption—we often look at pictures with the express purpose of arousing social conscience or learning more about zones of the world we can't personally experience. Photos have an incredible capacity to inspire compassion and concern, even in those not generally concerned or compassionate, even about lives and experiences utterly unlike our own. We collect experiences through photographs. We feel for “them.”

But Sontag warns us against collecting others’ realities. And that's hard for us; it feels good to care about other people. Photographers make it easy to mentally substitute viewing another for knowing another, through a simple strategy: they show us their faces. Let’s call it a sort of facial metonymy, a shorthand in our minds that tells us the look of sadness on a sharecropper mother’s face cracks open the world of her pain, a world we can now understand. We have this facile belief that what the face does, as the operative currency of (many kinds of) photography, is to “humanize” an other, to give access to a person separated from us by time, geography, experience, suffering. But in the case of many photographs whose subjects suffer, the face offers a false familiarity, an illegitimate passport into that alien reality. We trust our guts too much, too easily. We refuse to believe in alterity, in an experience viewed but not understood. On the emotional tourism of the photographic journey, we can own anything we can look at, including the experience of another person.

That Zora J Murff’s Corrections eschews the usual face of portraiture indicates on one level an entrée into this conversation surrounding visual representation and appropriation. But it also reveals elements of photography’s history, and specifically the use of photography as a tool in the criminal justice system. The relationship between photography and prisoners has always been one of appropriation, accumulation, collection, ordering, perusal. Beginning with rogues’ galleries and the Bertillon system right up to today’s inmates’ constantly clipped-on ID badges, the founding premise of prisoner photography is that to view a criminal is to know him, and to photograph him is to own him. His face becomes a mask merely soldered onto his crime.

Another notable cultural admonisher, Michel Foucault, adroitly observed that the tides of justice since the Middle Ages have been moving more and more toward punishing the criminal rather than the crime. In other words, the culture of punishment (or “correction,” to use our more occlusive twentieth-century term) treats the crime not as an act committed but as a manifestation of who that person is. The flattening of crime, criminal, and face had a heyday in the works of Alphonse Bertillon and Cesare Lombroso, criminologists whose philosophies of criminal anthropometry and facial analysis engendered a manic thrust toward documentation of criminals’ faces and bodies, as well as the frenzied search for the “criminal type.” Though these turn-of-the-century intellectual fads faded, the culture continues to obsessively “read” the faces of criminals. Think of the recent hubbub surrounding the mugshot of Jeremy Meeks a.k.a. “Prison Bae,” or the tragicomic parade of portraits on the nightly news. It’s as though we are constantly searching for a way to tie a person inextricably to their crime, through a photograph.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใบหน้าเป็นหนังสือเรียงความ โดย Gemma Goodale-Sussen ในหนึ่ง admonishments วัฒนธรรมของเธอจะซ้ำ และละเว้นเสมอ Susan Sontag เตือนช่างภาพและผู้ชมกับ "กระตุ้นให้เหมาะสมกับความเป็นจริงคนต่างด้าว" Sontag กังวลเกี่ยวกับศักยภาพของภาพถ่ายเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวที่สวยงามเป็นผลพลอยได้ของการใช้ เราใช้ภาพ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพถ่าย อย่าง มากไปกว่าที่ตอนนี้เคย เราไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลซึ่งเรามักจะมองที่ภาพ มีวัตถุประสงค์ชัดการปลุกใจจิตสำนึกทางสังคม หรือการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโซนของโลกเราไม่ส่วนตัวประสบการณ์ ภาพถ่ายมีความจุที่น่าทึ่งสร้างแรงบันดาลใจความเมตตา และความกังวล แม้ในที่ไม่ทั่วไปเกี่ยวข้อง หรือผู้มีความ เมตตา แม้เกี่ยวกับชีวิต และประสบการณ์อย่างเต็มที่ซึ่งแตกต่างจากของเราเอง เรารวบรวมประสบการณ์ผ่านภาพถ่าย เรารู้สึกว่า "พวกเขา"แต่ Sontag เตือนเรากับรวบรวมความเป็นจริงของผู้อื่น และที่ยากสำหรับเรา มันรู้สึกดีที่จะดูแลคนอื่น ช่างภาพทำให้มันง่ายจิตใจแทนดูอีกรู้อื่น ผ่านกลยุทธ์เรียบง่าย: พวกเขาทำแสดงสีหน้า เราเรียกว่าการเรียงลำดับของหน้า metonymy ย่อในจิตใจของเราที่บอกลักษณะของความโศกเศร้าบนเปิดรอยแตกใบหน้าของแม่ sharecropper โลกของความเจ็บปวดของเธอ โลกเราเข้าใจ เรามีความเชื่อนี้ร่มที่ใบหน้า เป็นสกุลเงินที่ผ่าตัดของ (ชนิดของ) จะ "humanize" อื่น ๆ เพื่อให้สามารถเข้าถึงบุคคลแยกจากเรา ด้วยเวลา ภูมิศาสตร์ ประสบการณ์ ถ่ายภาพ ทุกข์ทรมาน แต่ในกรณีหลายรูปถ่ายวัตถุที่มีประสบ ใบหน้ามีความเท็จความคุ้นเคย หนังสือเดินทางผิดเป็นความจริงที่คนต่างด้าว เราไว้ใจกล้าของเรามากเกินไป ง่ายเกินไป เราปฏิเสธที่จะเชื่อใน alterity ในการดู แต่ไม่เข้าใจ ในท่องเที่ยวเดินทางถ่ายภาพอารมณ์ เราสามารถได้เป็นเจ้าของสิ่งที่เราสามารถดู รวมทั้งประสบการณ์ของบุคคลอื่น ว่า ยานยนต์ J Murff แก้ไข eschews หน้าปกติของบ่งชี้ในระดับหนึ่งตัวรองต์เข้าสนทนานี้รอบแสดงภาพและการจัดสรร แต่มันยังเผยให้เห็นองค์ประกอบของภาพถ่ายประวัติศาสตร์ และโดยเฉพาะการใช้ภาพถ่ายเป็นเครื่องมือในระบบความยุติธรรมทางอาญา ความสัมพันธ์ระหว่างการถ่ายภาพและนักโทษได้เสมอหนึ่งจัดสรร สะสม เก็บ ตรวจ การสั่งซื้อ เริ่มต้น ด้วยแกลลอรี่' rogues และระบบ Bertillon จนถึงวันนี้ inmates' ตัดอย่างต่อเนื่องบนป้าย ID สถานที่ตั้งก่อการถ่ายภาพนักโทษคือ ดูอาชญากรจะรู้เขา และการถ่ายภาพเขามีของตัวเขาเอง ใบหน้าของเขากลายเป็น หน้ากากเพียงบัดกรีลงอาชญากรรมของเขา อื่นโดดเด่นวัฒนธรรม admonisher, Michel Foucault ช่ำชองสังเกตว่า กระแสของความยุติธรรมตั้งแต่ยุคกลางได้ย้ายขึ้นไปยังลงโทษอาชญากรแทนอาชญากรรม ในคำอื่น ๆ วัฒนธรรมของการลงโทษ (หรือ "แก้ไข การใช้ของเราระยะเวลาศตวรรษที่ยี่สิบ occlusive มาก) ถือว่าอาชญากรรมไม่ได้ เป็นการกระทำที่มุ่งมั่น แต่ เป็นการแสดงถึงว่าบุคคลนั้นเป็นใคร แฟบ ของอาชญากรรม หน้ารุ่งเรืองในผลงานของ Alphonse Bertillon และ Cesare Lombroso ปราบปรัชญา anthropometry อาญา และวิเคราะห์หน้า engendered แรงคลั่งไคล้ต่อเอกสารของอาชญากรของใบหน้า และร่างกาย เป็นการ "อาชญากรรมชนิด" หาบ้าคลั่ง ว่าสมัยนิยมทางปัญญาเหล่านี้เปิดของศตวรรษซีดจาง วัฒนธรรมยังคงเหิน "อ่าน" ใบหน้าของอาชญากร นึกถึกล่ารอบ mugshot ของ Meeks เจเรมีหรือ "คุกแบ้" หรือบุคคลพาเหรด tragicomic ข่าวสารยามค่ำคืน มันเป็นเหมือนว่าเรากำลังค้นหาวิธีผูกคน inextricably ของพวกเขาอาชญากรรม ผ่านภาพถ่ายอย่างต่อเนื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใบหน้าเป็นหนังสือเดินทาง
เรียงความโดยเจมม่ากูเดล-Sussen ในตอนหนึ่งของการทำซ้ำเป็นระยะ ๆ และละเว้นเสมอ admonishments วัฒนธรรมของเธอ Susan Sontag เตือนช่างภาพและผู้ชมของพวกเขากับ "กระตุ้นให้เหมาะสมกับความเป็นจริงของมนุษย์ต่างดาว." Sontag กังวลเกี่ยวกับการถ่ายภาพที่มีศักยภาพในการเสริมสร้างความงามท่องเที่ยวเป็นผลพลอยได้จากการบริโภค เรากินภาพ, และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการถ่ายภาพ, การคัดสรรขึ้นดังนั้นตอนนี้กว่าที่เคย เราไม่จำเป็นต้องเป็นบริโภคเรามักจะมองไปที่ภาพที่มีความประสงค์ที่จะปลุกใจสำนึกทางสังคมหรือการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโซนของโลกที่เราไม่สามารถประสบการณ์เหตุผลส่วนตัว ภาพถ่ายมีความจุที่เหลือเชื่อในการสร้างแรงบันดาลใจความรักความเมตตาและความกังวลแม้ในผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องโดยทั่วไปหรือความเห็นอกเห็นใจแม้เกี่ยวกับชีวิตและประสบการณ์อย่างเต็มที่ซึ่งแตกต่างจากของเราเอง เรารวบรวมประสบการณ์ผ่านการถ่ายภาพ เรารู้สึกสำหรับ "พวกเขา." แต่ Sontag เตือนเรากับการเก็บรวบรวมความเป็นจริงของผู้อื่น และที่ยากสำหรับเรา มันให้ความรู้สึกที่ดีที่จะดูแลเกี่ยวกับคนอื่น ช่างภาพทำให้ง่ายต่อการดูจิตใจทดแทนอื่นรู้อีกผ่านกลยุทธ์ง่าย: พวกเขาแสดงให้เราเห็นใบหน้าของพวกเขา ขอเรียกว่าเรียงลำดับของนัยใบหน้า, ชวเลขในจิตใจของเราที่บอกเราลักษณ์ของความโศกเศร้าในแม่นาของรอยแตกใบหน้าเปิดสู่โลกของความเจ็บปวดของเธอ, โลกตอนนี้เราสามารถเข้าใจ เรามีความเชื่อนี้ได้อย่างง่ายดายว่าสิ่งที่ใบหน้าไม่เป็นสกุลเงินของสหกรณ์ (หลายชนิด) การถ่ายภาพคือการ "เมตตากรุณา" ข้ออื่น ๆ เพื่อให้เข้าถึงคนที่แยกออกจากเราโดยเวลาภูมิศาสตร์ประสบการณ์ความทุกข์ทรมาน แต่ในกรณีของการถ่ายภาพที่มีหลายวิชาที่ต้องทนทุกข์ทรมานแล้วใบหน้าที่มีความคุ้นเคยเท็จหนังสือเดินทางที่ผิดกฎหมายเข้ามาในความเป็นจริงคนต่างด้าว เราเชื่อมั่นความกล้าของเรามากเกินไปได้อย่างง่ายดายเกินไป เราปฏิเสธที่จะเชื่อใน alterity ในประสบการณ์ที่ดูได้ แต่ไม่เข้าใจ ในการท่องเที่ยวทางอารมณ์ของการเดินทางถ่ายภาพเราสามารถเป็นเจ้าของอะไรที่เราสามารถมองไปที่รวมทั้งประสบการณ์ของบุคคลอื่น. ที่ Zora J Murff ของราชทัณฑ์ eschews ใบหน้าปกติของการวาดภาพแสดงให้เห็นในระดับหนึ่งentréeเข้าสู่การสนทนานี้รอบการแสดงภาพและการจัดสรร . แต่มันก็ยังเผยให้เห็นองค์ประกอบของประวัติศาสตร์การถ่ายภาพและการใช้งานเฉพาะของการถ่ายภาพเป็นเครื่องมือในระบบยุติธรรมทางอาญา ความสัมพันธ์ระหว่างการถ่ายภาพและนักโทษที่ได้รับเสมอหนึ่งในการจัดสรรการสะสมคอลเลกชัน, การสั่งซื้อการตรวจ ที่เริ่มต้นด้วยแกลเลอรี่และระบบแบร์ตียงขวาถึงผู้ต้องขังในวันนี้ของ 'เหล่าร้ายตัดบนอย่างต่อเนื่องป้าย ID, หลักฐานการก่อตั้งของการถ่ายภาพคือการที่นักโทษเพื่อดูความผิดทางอาญาคือการรู้ว่าเขาและที่จะถ่ายภาพเขาคือการเป็นเจ้าของเขา ใบหน้าของเขากลายเป็นหน้ากากบัดกรีเพียงเข้าสู่อาชญากรรมของเขา. อีก admonisher ทางวัฒนธรรมที่โดดเด่น Michel Foucault, ช่ำชองตั้งข้อสังเกตว่ากระแสธารแห่งความยุติธรรมตั้งแต่ยุคกลางที่ได้รับการเคลื่อนย้ายมากขึ้นและมากขึ้นต่อการลงโทษทางอาญามากกว่าอาชญากรรม ในคำอื่น ๆ วัฒนธรรมของการลงโทษ (หรือ "แก้ไข" เพื่อใช้อุดตันระยะศตวรรษที่ยี่สิบของเรามากขึ้น) ถือว่าความผิดทางอาญาไม่ได้เป็นการกระทำที่ได้กระทำ แต่เป็นการรวมตัวกันของผู้ที่บุคคลนั้นเป็น แฟบของอาชญากรรมทางอาญาและใบหน้ามีความมั่งคั่งในการทำงานของอัลฟองส์แบร์ตียงและ Cesare ลอมโบรโซ, อาชญาวิทยาที่มีปรัชญาของมนุษย์มิติความผิดทางอาญาและการวิเคราะห์ใบหน้าก่อให้เกิดแรงผลักดันความคลั่งไคล้ที่มีต่อเอกสารของใบหน้าอาชญากรและร่างกายเช่นเดียวกับการค้นหาคลั่งที่ สำหรับ "ประเภทความผิดทางอาญา." ถึงแม้ว่าเหล่านี้เปิดของศตวรรษแฟชั่นปัญญาจางวัฒนธรรมยังคงครอบงำ "อ่าน" ใบหน้าของอาชญากร คิดว่าเสียงขรมรอบล่าสุด Mugshot ของเจเรมีคส์อาคา "เรือนจำแบ้" หรือขบวนแห่ทั้งสุขและเศร้าของการถ่ายภาพบุคคลในข่าวภาคค่ำ มันเหมือนกับว่าเรามีอย่างต่อเนื่องมองหาวิธีที่จะผูกคนสัมพันธุ์กับอาชญากรรมของพวกเขาผ่านการถ่ายภาพ