- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Growing demand for food and fuel ha
Growing demand for food and fuel has put pressure on the world’s agricultural lands to produce more. Now, a trend in “land grabbing” has emerged, as wealthy countries lease or buy farms and agribusiness in poorer countries to ensure their own future supplies. The result may be further economic disparities and even “food wars.”
World grain and soybean prices more than doubled between 2007 and mid-2008. As food prices climbed everywhere, some exporting countries began to restrict grain shipments in an effort to limit food price inflation at home. Importing countries panicked. Some tried to negotiate long-term grain supply agreements with exporting countries, but in a seller’s market, few were successful. Seemingly overnight, importing countries realized that one of their few options was to find land in other countries on which to produce food for themselves.
And the land rush was on.
Looking for land abroad is not entirely new. Empires expanded through territorial acquisitions, colonial powers set up plantations, and agribusiness firms try to expand their reach. Agricultural analyst Derek Byerlee tracks market-driven investments in foreign land back to the mid-nineteenth century. During the last 150 years, large-scale agricultural investments from industrial countries concentrated primarily on tropical products such as sugarcane, tea, rubber, and bananas.
What is new now is the scramble to secure land abroad for more basic food and feed crops—including wheat, rice, corn, and soybeans—and for biofuels. These land acquisitions of the last several years, or “land grabs” as they are sometimes called, represent a new stage in the emerging geopolitics of food scarcity. They are occurring on a scale and at a pace not seen before.
The “Grabbers”: Searching for Stable Food Supplies
Saudi Arabia, South Korea, China, and India are among the countries that are leading the charge to buy or lease land abroad, either through government entities or through domestically based agribusiness firms. Saudi Arabia’s population has simply outrun its land and water resources. The country is fast losing its irrigation water and will soon be totally dependent on imports from the world market or overseas farming projects for its grain.
South Korea imports more than 70% of its grain, and it has become a major land investor in several countries. In an attempt to acquire 940,000 acres of farmland abroad by 2018 for corn, wheat, and soybean production, the Korean government will reportedly help domestic companies lease farmland or buy stakes in agribusiness firms in countries such as Cambodia, Indonesia, and Ukraine.
China is also nervous about its future food supply, as it faces aquifer depletion and the heavy loss of cropland to urbanization and industrial development. Although it was essentially self-sufficient in grain from 1995 onward, within the last few years China has become a leading grain importer. It is by far the top importer of soybeans, bringing in more than all other countries combined.
India has also become a major player in land acquisitions, with its huge and growing population to feed. Irrigation wells are starting to go dry, so with the projected addition of 450 million people by mid-century and the prospect of growing climate instability, India, too, is worried about future food security.
Among the other countries jumping in to secure land abroad are Egypt, Libya, Bahrain, Qatar, and the United Arab Emirates (UAE). For example, in early 2012 Al Ghurair Foods, a company based in the UAE, announced it would lease 250,000 acres in Sudan for 99 years on which to grow wheat, other grains, and soybeans. The plan is that the resulting harvests will go to the UAE and other Gulf countries.
Tracking the Trends
Accurate information has been difficult to find for those tracking this worldwide land-grab surge. Perhaps because of the politically sensitive nature of land grabs, separating rumor from reality remains a challenge.
At the outset, the increasing frequency of news reports mentioning deals seemed to indicate that the phenomenon was growing, but no one was systematically aggregating and verifying data on this major agricultural development. Many groups have relied on GRAIN (www.grain.org), a small nongovernmental organization with a shoestring budget, and its compilations of media reports on land grabs. A much-anticipated World Bank report, first released in September 2010 and updated in January 2011, used GRAIN’s online collection to aggregate land-grab information, noting that GRAIN’s was the only tracking effort that was global in scope.
In its report, the World Bank identified 464 land acquisitions that were in various stages of development between October 2008 and August 2009. It reported that production had begun on only one-fifth of the announced projects, partly because many deals were made by land speculators. The report offered several other reasons for the slow start, including “unrealistic objectives, price changes, and inadequate infrastructure, technology, and institutions.”
The amount of land involved was known for only 203 of the 464 projects, yet it still came to some 140 million acres—more than is planted in corn and wheat combined in the United States. Particularly noteworthy is that, of the 405 projects for which commodity information was available, 21% were slated to produce biofuels and another 21% were for industrial or cash crops, such as rubber and timber. Only 37% of the projects involved food crops.
Nearly half of these land deals, and some two-thirds of the land area, were in sub-Saharan Africa—partly because land is so cheap there compared with land in Asia. In a careful evidence-based analysis of land grabs in sub-Saharan Africa between 2005 and 2011, George Schoneveld from the Center for International Forestry Research reported that two-thirds of the area acquired there was in just seven countries: Ethiopia, Ghana, Liberia, Madagascar, Mozambique, South Sudan, and Zambia. In Ethiopia, for example, an acre of land can be leased for less than $1 a year, whereas in land-scarce Asia it can easily cost $100 or more.
The second most-targeted region for land grabs was Southeast Asia, including Cambodia, Laos, the Philippines, and Indonesia. Countries have also sought land in Latin America, especially in Brazil and Argentina. The state-owned Chinese firm Chongqing Grain Group, for example, has reportedly begun harvesting soybeans on some 500,000 acres in Brazil’s Bahia state for export to China. The company announced in early 2011 that, as part of a multibillion-dollar investment package in Bahia, it would develop a soybean industrial park with facilities capable of crushing 1.5 million tons of soybeans a year.
Unfortunately, the countries selling or leasing their land for the production of agricultural commodities to be shipped abroad are typically poor and, more often than not, those where hunger is chronic, such as Ethiopia and South Sudan. Both of these countries are leading recipients of food from the UN World Food Programme. Some of these land acquisitions are outright purchases of land, but the overwhelming majority are long-term leases, typically 25 to 99 years.
Food and Fuel Compete for Agricultural Land
In response to rising oil prices and a growing sense of oil insecurity, energy policies encouraging the production and use of biofuels are also driving land acquisitions. This results in either clearing new cropland or making existing cropland unavailable for food production.
The European Union’s renewable energy law requires 10% of transport energy to come from renewable sources by 2020. This law is encouraging agribusiness firms to invest in land to produce biofuels for the European market. In sub-Saharan Africa, many investors have planted jatropha (an oilseed-bearing shrub) and oil palm trees, both sources for biodiesel.
One company, U.K.-based GEM BioFuels, has leased 1.1 million acres in 18 communities in Madagascar on which to grow jatropha. At the end of 2010 it had planted 140,000 acres with this shrub. But by April 2012 it was reevaluating its Madagascar operations due to poor project performance. Numerous other firms planning to produce biodiesel from jatropha have not fared much better. The initial enthusiasm for jatropha is fading as yields are lower than projected and the economics just do not work out.
Sime Darby, a Malaysia-based company that is a big player in the world palm oil economy, has leased 540,000 acres in Liberia to develop oil palm and rubber plantations. It planted its first oil palm seedling on the acquired land in May 2011, and the company plans to have it all in production by 2030.
Thus, we are witnessing an unprecedented scramble for land that crosses national boundaries. Driven by both food and energy insecurity, land acquisitions are now also seen as a lucrative investment opportunity. Fatou Mbaye of Action Aid in Senegal observes, “Land is quickly becoming the new gold and right now the rush is on.”
Investing—or Speculating—in Land
Investment capital is coming from many sources, including investment banks, pension funds, university endowments, and wealthy individuals. Many large investment funds are incorporating farmland into their portfolios. In addition, there are now many funds dedicated exclusively to farm investments. These farmland funds generated a rate of return from 1991 to 2010 that was roughly double that from investing in gold or the S&P 500 stock index and seven times that from investing in housing. Most of the rise in farmland earnings has come since 2003.
Many investors are planning to use the land acquired, but there is also a large group of investors speculating in land who have neither the intention nor the capacity to produce crops. They sense that the recent rises in food prices will likely continue, making land even more valuable over the longer term. Indeed, land prices are on the rise
World grain and soybean prices more than doubled between 2007 and mid-2008. As food prices climbed everywhere, some exporting countries began to restrict grain shipments in an effort to limit food price inflation at home. Importing countries panicked. Some tried to negotiate long-term grain supply agreements with exporting countries, but in a seller’s market, few were successful. Seemingly overnight, importing countries realized that one of their few options was to find land in other countries on which to produce food for themselves.
And the land rush was on.
Looking for land abroad is not entirely new. Empires expanded through territorial acquisitions, colonial powers set up plantations, and agribusiness firms try to expand their reach. Agricultural analyst Derek Byerlee tracks market-driven investments in foreign land back to the mid-nineteenth century. During the last 150 years, large-scale agricultural investments from industrial countries concentrated primarily on tropical products such as sugarcane, tea, rubber, and bananas.
What is new now is the scramble to secure land abroad for more basic food and feed crops—including wheat, rice, corn, and soybeans—and for biofuels. These land acquisitions of the last several years, or “land grabs” as they are sometimes called, represent a new stage in the emerging geopolitics of food scarcity. They are occurring on a scale and at a pace not seen before.
The “Grabbers”: Searching for Stable Food Supplies
Saudi Arabia, South Korea, China, and India are among the countries that are leading the charge to buy or lease land abroad, either through government entities or through domestically based agribusiness firms. Saudi Arabia’s population has simply outrun its land and water resources. The country is fast losing its irrigation water and will soon be totally dependent on imports from the world market or overseas farming projects for its grain.
South Korea imports more than 70% of its grain, and it has become a major land investor in several countries. In an attempt to acquire 940,000 acres of farmland abroad by 2018 for corn, wheat, and soybean production, the Korean government will reportedly help domestic companies lease farmland or buy stakes in agribusiness firms in countries such as Cambodia, Indonesia, and Ukraine.
China is also nervous about its future food supply, as it faces aquifer depletion and the heavy loss of cropland to urbanization and industrial development. Although it was essentially self-sufficient in grain from 1995 onward, within the last few years China has become a leading grain importer. It is by far the top importer of soybeans, bringing in more than all other countries combined.
India has also become a major player in land acquisitions, with its huge and growing population to feed. Irrigation wells are starting to go dry, so with the projected addition of 450 million people by mid-century and the prospect of growing climate instability, India, too, is worried about future food security.
Among the other countries jumping in to secure land abroad are Egypt, Libya, Bahrain, Qatar, and the United Arab Emirates (UAE). For example, in early 2012 Al Ghurair Foods, a company based in the UAE, announced it would lease 250,000 acres in Sudan for 99 years on which to grow wheat, other grains, and soybeans. The plan is that the resulting harvests will go to the UAE and other Gulf countries.
Tracking the Trends
Accurate information has been difficult to find for those tracking this worldwide land-grab surge. Perhaps because of the politically sensitive nature of land grabs, separating rumor from reality remains a challenge.
At the outset, the increasing frequency of news reports mentioning deals seemed to indicate that the phenomenon was growing, but no one was systematically aggregating and verifying data on this major agricultural development. Many groups have relied on GRAIN (www.grain.org), a small nongovernmental organization with a shoestring budget, and its compilations of media reports on land grabs. A much-anticipated World Bank report, first released in September 2010 and updated in January 2011, used GRAIN’s online collection to aggregate land-grab information, noting that GRAIN’s was the only tracking effort that was global in scope.
In its report, the World Bank identified 464 land acquisitions that were in various stages of development between October 2008 and August 2009. It reported that production had begun on only one-fifth of the announced projects, partly because many deals were made by land speculators. The report offered several other reasons for the slow start, including “unrealistic objectives, price changes, and inadequate infrastructure, technology, and institutions.”
The amount of land involved was known for only 203 of the 464 projects, yet it still came to some 140 million acres—more than is planted in corn and wheat combined in the United States. Particularly noteworthy is that, of the 405 projects for which commodity information was available, 21% were slated to produce biofuels and another 21% were for industrial or cash crops, such as rubber and timber. Only 37% of the projects involved food crops.
Nearly half of these land deals, and some two-thirds of the land area, were in sub-Saharan Africa—partly because land is so cheap there compared with land in Asia. In a careful evidence-based analysis of land grabs in sub-Saharan Africa between 2005 and 2011, George Schoneveld from the Center for International Forestry Research reported that two-thirds of the area acquired there was in just seven countries: Ethiopia, Ghana, Liberia, Madagascar, Mozambique, South Sudan, and Zambia. In Ethiopia, for example, an acre of land can be leased for less than $1 a year, whereas in land-scarce Asia it can easily cost $100 or more.
The second most-targeted region for land grabs was Southeast Asia, including Cambodia, Laos, the Philippines, and Indonesia. Countries have also sought land in Latin America, especially in Brazil and Argentina. The state-owned Chinese firm Chongqing Grain Group, for example, has reportedly begun harvesting soybeans on some 500,000 acres in Brazil’s Bahia state for export to China. The company announced in early 2011 that, as part of a multibillion-dollar investment package in Bahia, it would develop a soybean industrial park with facilities capable of crushing 1.5 million tons of soybeans a year.
Unfortunately, the countries selling or leasing their land for the production of agricultural commodities to be shipped abroad are typically poor and, more often than not, those where hunger is chronic, such as Ethiopia and South Sudan. Both of these countries are leading recipients of food from the UN World Food Programme. Some of these land acquisitions are outright purchases of land, but the overwhelming majority are long-term leases, typically 25 to 99 years.
Food and Fuel Compete for Agricultural Land
In response to rising oil prices and a growing sense of oil insecurity, energy policies encouraging the production and use of biofuels are also driving land acquisitions. This results in either clearing new cropland or making existing cropland unavailable for food production.
The European Union’s renewable energy law requires 10% of transport energy to come from renewable sources by 2020. This law is encouraging agribusiness firms to invest in land to produce biofuels for the European market. In sub-Saharan Africa, many investors have planted jatropha (an oilseed-bearing shrub) and oil palm trees, both sources for biodiesel.
One company, U.K.-based GEM BioFuels, has leased 1.1 million acres in 18 communities in Madagascar on which to grow jatropha. At the end of 2010 it had planted 140,000 acres with this shrub. But by April 2012 it was reevaluating its Madagascar operations due to poor project performance. Numerous other firms planning to produce biodiesel from jatropha have not fared much better. The initial enthusiasm for jatropha is fading as yields are lower than projected and the economics just do not work out.
Sime Darby, a Malaysia-based company that is a big player in the world palm oil economy, has leased 540,000 acres in Liberia to develop oil palm and rubber plantations. It planted its first oil palm seedling on the acquired land in May 2011, and the company plans to have it all in production by 2030.
Thus, we are witnessing an unprecedented scramble for land that crosses national boundaries. Driven by both food and energy insecurity, land acquisitions are now also seen as a lucrative investment opportunity. Fatou Mbaye of Action Aid in Senegal observes, “Land is quickly becoming the new gold and right now the rush is on.”
Investing—or Speculating—in Land
Investment capital is coming from many sources, including investment banks, pension funds, university endowments, and wealthy individuals. Many large investment funds are incorporating farmland into their portfolios. In addition, there are now many funds dedicated exclusively to farm investments. These farmland funds generated a rate of return from 1991 to 2010 that was roughly double that from investing in gold or the S&P 500 stock index and seven times that from investing in housing. Most of the rise in farmland earnings has come since 2003.
Many investors are planning to use the land acquired, but there is also a large group of investors speculating in land who have neither the intention nor the capacity to produce crops. They sense that the recent rises in food prices will likely continue, making land even more valuable over the longer term. Indeed, land prices are on the rise
0/5000
เติบโตความต้องการอาหารและเชื้อเพลิงได้วางความดันบนพื้นที่เกษตรกรรมของโลกในการผลิตมากขึ้น ตอนนี้ แนวโน้มใน "ที่ดินโลภ" ได้ผงาดขึ้น เป็นประเทศรวยเช่า หรือซื้อฟาร์มและการเกษตรในประเทศย่อมให้วัสดุในอนาคตของตนเอง ผลอาจเพิ่มเติมความแตกต่างทางเศรษฐกิจและแม้แต่ "อาหารสงคราม"โลกข้าวและถั่วเหลืองราคามากกว่าสองเท่าระหว่าง 2007 และกลางปี 2008 ขณะที่ราคาอาหารปีนทุก บางประเทศส่งออกเริ่มการจำกัดการจัดส่งเมล็ดในความพยายามที่จะจำกัดอัตราเงินเฟ้อราคาอาหารที่บ้าน พอนำเข้าประเทศ บางคนพยายามเจรจาข้อตกลงจัดหาเมล็ดข้าวระยะยาวกับการส่งออกประเทศ แต่ในตลาดของผู้ขาย น้อยไม่ประสบความสำเร็จ ดูเหมือนว่าจะค้างคืน นำเข้าประเทศรู้ว่า หนึ่งในตัวเลือกของพวกเขาที่หาที่ดินในประเทศอื่น ๆ ที่จะผลิตอาหารเองและวิ่งแผ่นดินอยู่ค้นหาดินแดนต่างประเทศได้ใหม่ทั้งหมด ขยายอาณาจักรผ่านดินแดนซื้อ โคโลเนียลอำนาจตั้งไร่ และบริษัทเกษตรพยายามขยายมือของพวกเขา นักวิเคราะห์ทางการเกษตรดี Byerlee ติดตามขับเคลื่อนตลาดลงทุนในต่างแดนกลับไปศตวรรษปั้นจั่นกลาง ในช่วง 150 ปีล่าสุด ลงทุนการเกษตรขนาดใหญ่จากประเทศอุตสาหกรรมเข้มข้นหลักในผลิตภัณฑ์เขตร้อนเช่นอ้อย ชา ยาง และกล้วยใหม่ตอนนี้คือ ช่วงชิงที่ดินต่างประเทศพื้นฐานอาหารปลอดภัย และอาหารพืชเช่นข้าวสาลี ข้าว ข้าวโพด ถั่วเหลืองและ — และเชื้อเพลิงชีวภาพ ซื้อที่ดินเหล่านี้สุดท้ายหลายปี หรือ "ที่ดิน grabs" เป็นบางครั้ง แสดงขั้นตอนใหม่ใน geopolitics เกิดขึ้นของการขาดแคลนอาหาร พวกเขาจะเกิดขึ้น ในระดับ และจังหวะไม่ได้เห็นมาก่อนที่ "Grabbers": หาเสบียงมีเสถียรภาพซาอุดีอาระเบีย เกาหลีใต้ จีน และอินเดียเป็นประเทศที่จะนำค่าธรรมเนียมการซื้อ หรือเช่าที่ดินต่างประเทศ ผ่านรัฐบาลตี หรือ ผ่านบริษัทเกษตรในประเทศตาม ประชากรซาอุดีอาระเบียมีเพียง outrun ทรัพยากรที่ดินและน้ำ ประเทศรวดเร็วสูญเสียน้ำของชลประทาน และเร็ว ๆ นี้จะขึ้นอยู่กับการนำเข้าจากตลาดโลก หรือต่างประเทศเกษตรโครงการข้าวของทั้งหมดเกาหลีใต้นำเข้าข้าวของมากกว่า 70% และมันได้กลายเป็นแผ่นดินใหญ่ลงทุนในหลายประเทศ ในความพยายามที่จะซื้อห้อง 940,000 ของต่างประเทศ โดย 2018 สำหรับข้าวโพด ข้าวสาลี ถั่วเหลืองผลิต รัฐบาลเกาหลีจะรายงานช่วยให้บริษัทภายในประเทศเช่าพื้นที่การเกษตร หรือซื้อเงินเดิมพันในเกษตรบริษัทในประเทศเช่นกัมพูชา อินโดนีเซีย และยูเครนจีนก็ประสาทเกี่ยวกับอุปทานของอาหารในอนาคต เป็นมันใบหน้าจนหมด aquifer และสูญเสีย cropland การพัฒนาและความเป็นเมืองอุตสาหกรรมหนัก แต่บางหลักในเมล็ดข้าวจาก 1995 เป็นต้นไป ภายในไม่กี่ปี จีนได้กลายเป็น เมล็ดข้าวนำ โดยเป็นผู้นำเข้าด้านบนของถั่วเหลือง นำในประเทศอื่น ๆ รวมทั้งหมดมากกว่าอินเดียได้กลายเป็น ผู้เล่นหลักในการซื้อที่ดิน มีประชากรขนาดใหญ่ และเติบโตเลี้ยง ชลประทานบ่อจะเริ่มไปแห้ง เพื่อเพิ่ม 450 ล้านคนโดยช่วงกลางศตวรรษที่คาดการณ์และโอกาสของการเจริญเติบโตสภาพความไม่แน่นอน อินเดีย เกินไป เป็นห่วงความปลอดภัยของอาหารในอนาคตประเทศอื่น ๆ ที่กระโดดใน การ แผ่นดินต่างประเทศได้อียิปต์ ลิเบีย ประเทศบาห์เรน กาตาร์ และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ (UAE) ตัวอย่าง ในช่วง 2012 อัล Ghurair อาหาร บริษัทในสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ประกาศมันจะเช่า 250000 ไร่ในซูดานในปี 99 ที่จะปลูกข้าวสาลี แป้ง และอื่น ๆ ถั่วเหลือง แผนคือ ว่า harvests ผลลัพธ์จะไปยูเออีและประเทศในอ่าวอื่น ๆติดตามแนวโน้มข้อมูลที่ถูกต้องแล้วยากที่จะหาผู้ติดตามกระแสคว้าที่ดินทั่วโลกนี้ อาจเนื่องจากลักษณะสำคัญทางการเมืองของที่ดิน grabs แยกข่าวลือจากความเป็นจริงยังคง ความท้าทายที่มือ เพิ่มความถี่ของการรายงานข่าวที่กล่าวถึงข้อเสนอดูเหมือนจะ บ่งชี้ว่า ปรากฏการณ์โต แต่ไม่มีระบบรวบรวม และตรวจสอบข้อมูลในการพัฒนาเกษตรนี้สำคัญ หลายกลุ่มได้อาศัยในข้าว (www.grain.org), องค์กรเอกชนขนาดเล็ก มีงบประมาณเริ่ม และการรวมสื่อรายงานเกี่ยวกับที่ดิน grabs A มากคาดว่า รายงานของธนาคารโลก ก่อนนำออกใช้ในเดือน 2010 กันยายน และการปรับปรุงในเดือน 2554 มกราคม ใช้เมล็ดของคอลเลกชันออนไลน์คว้าที่ดินรวมข้อมูล สังเกตว่า ข้าวของถูกส่งไปติดตามสิ่งที่เป็นสากลในขอบเขตในรายงาน ธนาคารโลกระบุ 464 ซื้อที่ดินที่อยู่ในขั้นตอนต่าง ๆ ของการพัฒนาระหว่างเดือน 2008 ตุลาคมถึง 2552 สิงหาคม มันรายงานว่า มีเริ่มผลิตบนเพียงหนึ่งห้าของโครงการกำหนด บางส่วนเนื่องจากข้อเสนอมากมายเกิดขึ้น โดยนักเก็งกำไรที่ดิน รายงานเสนอเหตุผลอื่น ๆ หลายสำหรับเริ่มต้นช้า รวมทั้ง "ไม่วัตถุประสงค์ เปลี่ยน แปลงราคา และโครงสร้างพื้นฐานไม่เพียงพอ เทคโนโลยี และสถาบัน"จำนวนที่ดินที่เกี่ยวข้องถูกเรียกสำหรับ 203 เฉพาะโครงการ 464 แต่มันยังมาบางไร่ 140 ล้านตัวมากกว่าที่จะปลูกข้าวโพดและข้าวสาลีรวมในสหรัฐอเมริกา สังเกตว่า ของสำหรับสินค้าที่ข้อมูลมีโครงการ 405, 21% ถูกกำหนดให้มีการผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพ และอีก 21% ได้สำหรับอุตสาหกรรมหรือพืชเงินสด ยางและไม้ เพียง 37% ของโครงการเกี่ยวข้องกับพืชอาหารเกือบครึ่งหนึ่งของข้อเสนอเหล่านี้ที่ดิน และบางสองในสามของพื้นที่ อยู่ในแอฟริกาใต้ซาฮารา — เนื่องจากที่ดินมีราคาถูกมาก เมื่อเทียบกับดินแดนในเอเชียมีการ ในระวังตามหลักฐานวิเคราะห์แบบ grabs ที่ดินในแอฟริกาใต้ซาฮาราระหว่าง 2005 และ 2011 จอร์จ Schoneveld จากศูนย์วิจัยป่าไม้นานาชาติรายงานว่า สองในสามของพื้นที่มามีไม่เพียงเจ็ดประเทศ: ประเทศเอธิโอเปีย กานา ไลบีเรีย มาดากัสการ์ โมซัมบิก ซูดานใต้ และแซมเบีย ในเอธิโอเปีย เช่น เอเคอร์ที่ดินสามารถจะเช่าสำหรับน้อยกว่า $1 ปี ในขณะที่ในเอเชียขาดแคลนที่ดิน ก็สามารถได้ค่าใช้จ่าย $100 หรือมากกว่านั้นภูมิภาคส่วนใหญ่เป้าหมายที่สองสำหรับที่ดิน grabs ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กัมพูชา ลาว ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ประเทศยังได้ขอที่ดินในสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบราซิลและอาร์เจนตินา รัฐจีนบริษัทฉงชิ่งข้าว กลุ่ม เช่น มีรายงานเริ่มเก็บเกี่ยวถั่วเหลืองในบางพื้นที่ 500000 ในเฮียของบราซิลสำหรับการส่งออกไปยังประเทศจีน บริษัทที่ประกาศในช่วงต้นปี 2011 ว่า เป็นส่วนหนึ่งของแพคเกจลงทุน multibillion ดอลลาร์ในเฮีย มันจะพัฒนาเป็นสวนอุตสาหกรรมถั่วเหลืองด้วยความสามารถในการบด 1.5 ล้านตันของถั่วเหลืองต่อปีอับ ขาย หรือเช่าที่ดินสำหรับการผลิตของสินค้าเกษตรที่จะจัดส่งต่างประเทศใจโดยทั่วไปคนจน มากมักจะไม่เป็น ผู้ที่หิวเป็นเรื้อรัง เอธิโอเปียและซูดานใต้ ทั้งสองประเทศนี้จะนำผู้รับอาหารจากโครงการอาหารโลกสหประชาชาติ ซื้อที่ดินเหล่านี้มีที่ดินซื้อทันที แต่ส่วนใหญ่เป็นสัญญาเช่าระยะยาว โดยปกติ 25-99 ปีอาหารและเชื้อเพลิงแย่งที่ดินเกษตรตอบราคาน้ำมันเพิ่มขึ้นและความเจริญเติบโตของน้ำมันความไม่มั่นคง นโยบายพลังงานสนับสนุนให้ผลิตและใช้เชื้อเพลิงชีวภาพยังขับที่ดินซื้อ ซึ่งผลในการล้าง cropland ใหม่ หรือทำ cropland ที่มีอยู่ไม่พร้อมใช้งานสำหรับการผลิตอาหารกฎหมายพลังงานทดแทนของสหภาพยุโรปต้องการ 10% ของพลังงานขนส่งมาจากแหล่งทดแทน 2020 กฎหมายนี้จะส่งเสริมการเกษตรบริษัทจะลงทุนในที่ดินในการผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพสำหรับตลาดยุโรป ในแอฟริกาใต้ซาฮารา นักลงทุนจำนวนมากมีปลูกสบู่ดำ (พุ่มไม้มีเรือง oilseed) และน้ำมันปาล์ม แหล่งทั้งไบโอดีเซลบริษัทหนึ่ง องไขพลอยตามสหราชอาณาจักร มีเช่าล้านเอเคอร์ในชุมชน 18 ในมาดากัสการ์ที่จะปลูกสบู่ดำ ในสิ้นปี 2010 จะมีปลูก 140000 ไร่กับพุ่มไม้นี้ แต่เมษายนปี 2012 มันมี reevaluating กิจการมาดากัสการ์เนื่องจากประสิทธิภาพของโครงการที่ดี บริษัทอื่น ๆ วางแผนการผลิตไบโอดีเซลจากสบู่ดำจำนวนมากมี fared ดี ความกระตือรือร้นต่อการเริ่มต้นสบู่ดำเป็นเฟดเป็นอัตราผลตอบแทนจะต่ำกว่าที่คาดการณ์ และเศรษฐศาสตร์เพียงไม่ทำงานออกSime บี้ บริษัทตามมาเลเซียที่เป็นเครื่องเล่นขนาดใหญ่ในระบบเศรษฐกิจโลกน้ำมันปาล์ม ได้เช่าพื้นที่ 540,000 ในไลบีเรียพัฒนาปาล์มน้ำมันและสวนยาง มันปลูกแหล่งของน้ำมันปาล์มครั้งแรกบนที่ดินซื้อมาใน 2011 may และบริษัทมีแผนจะมีทั้งหมดในปี 2030ดังนั้น เรามีพยานการช่วงชิงเป็นประวัติการณ์สำหรับที่ดินที่ข้ามขอบเขตประเทศ ขับเคลื่อน ด้วยความไม่มั่นคงทั้งอาหารและพลังงาน ซื้อที่ดินตอนนี้ยังเห็นเป็นโอกาสทางการลงทุนที่ร่ำรวย คำนึงถึง Fatou Mbaye ของการดำเนินการช่วยเหลือเซเนกัล "แผ่นดินอย่างรวดเร็วเป็น ทองใหม่ และขวาตอนนี้วิ่งอยู่"ลงทุน — หรือ Speculating ซึ่งในแผ่นดินทุนจะมาจากหลายแหล่ง ธนาคารการลงทุน กองทุนบำนาญ สาธารณะกุศลมหาวิทยาลัย และบุคคลที่รวย เงินลงทุนขนาดใหญ่มากมีเพจพื้นที่การเกษตรในพอร์ตการลงทุนของพวกเขา นอกจากนี้ ขณะนี้มีเงินหลายทุ่มเทการลงทุนฟาร์ม กองทุนเหล่านี้พื้นที่การเกษตรสร้างอัตราผลตอบแทนจาก 1991 2010 ที่ประมาณว่าจากการลงทุนในทองหรือดัชนีหุ้นเอสแอนด์พี 500 และ 7 เวลาที่จากการลงทุนในที่อยู่อาศัย เพิ่มขึ้นในพื้นที่การเกษตรรายได้ส่วนใหญ่มาตั้งแต่ 2003นักลงทุนจำนวนมากมีการวางแผนการใช้ที่ดินที่ได้รับ แต่ยังมีกลุ่มนักลงทุนที่ speculating ในที่ดินที่ไม่มีความตั้งใจหรือความสามารถในการผลิตพืช ขนาดใหญ่ พวกเขารู้สึกว่า เพิ่มขึ้นล่าสุดราคาอาหารจะมีแนวโน้มทำ ที่ดินมีคุณค่ายิ่งกว่าระยะยาว แน่นอน ราคาที่ดินจะเพิ่มขึ้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
Growing demand for food and fuel has put pressure on the world’s agricultural lands to produce more. Now, a trend in “land grabbing” has emerged, as wealthy countries lease or buy farms and agribusiness in poorer countries to ensure their own future supplies. The result may be further economic disparities and even “food wars.”
World grain and soybean prices more than doubled between 2007 and mid-2008. As food prices climbed everywhere, some exporting countries began to restrict grain shipments in an effort to limit food price inflation at home. Importing countries panicked. Some tried to negotiate long-term grain supply agreements with exporting countries, but in a seller’s market, few were successful. Seemingly overnight, importing countries realized that one of their few options was to find land in other countries on which to produce food for themselves.
And the land rush was on.
Looking for land abroad is not entirely new. Empires expanded through territorial acquisitions, colonial powers set up plantations, and agribusiness firms try to expand their reach. Agricultural analyst Derek Byerlee tracks market-driven investments in foreign land back to the mid-nineteenth century. During the last 150 years, large-scale agricultural investments from industrial countries concentrated primarily on tropical products such as sugarcane, tea, rubber, and bananas.
What is new now is the scramble to secure land abroad for more basic food and feed crops—including wheat, rice, corn, and soybeans—and for biofuels. These land acquisitions of the last several years, or “land grabs” as they are sometimes called, represent a new stage in the emerging geopolitics of food scarcity. They are occurring on a scale and at a pace not seen before.
The “Grabbers”: Searching for Stable Food Supplies
Saudi Arabia, South Korea, China, and India are among the countries that are leading the charge to buy or lease land abroad, either through government entities or through domestically based agribusiness firms. Saudi Arabia’s population has simply outrun its land and water resources. The country is fast losing its irrigation water and will soon be totally dependent on imports from the world market or overseas farming projects for its grain.
South Korea imports more than 70% of its grain, and it has become a major land investor in several countries. In an attempt to acquire 940,000 acres of farmland abroad by 2018 for corn, wheat, and soybean production, the Korean government will reportedly help domestic companies lease farmland or buy stakes in agribusiness firms in countries such as Cambodia, Indonesia, and Ukraine.
China is also nervous about its future food supply, as it faces aquifer depletion and the heavy loss of cropland to urbanization and industrial development. Although it was essentially self-sufficient in grain from 1995 onward, within the last few years China has become a leading grain importer. It is by far the top importer of soybeans, bringing in more than all other countries combined.
India has also become a major player in land acquisitions, with its huge and growing population to feed. Irrigation wells are starting to go dry, so with the projected addition of 450 million people by mid-century and the prospect of growing climate instability, India, too, is worried about future food security.
Among the other countries jumping in to secure land abroad are Egypt, Libya, Bahrain, Qatar, and the United Arab Emirates (UAE). For example, in early 2012 Al Ghurair Foods, a company based in the UAE, announced it would lease 250,000 acres in Sudan for 99 years on which to grow wheat, other grains, and soybeans. The plan is that the resulting harvests will go to the UAE and other Gulf countries.
Tracking the Trends
Accurate information has been difficult to find for those tracking this worldwide land-grab surge. Perhaps because of the politically sensitive nature of land grabs, separating rumor from reality remains a challenge.
At the outset, the increasing frequency of news reports mentioning deals seemed to indicate that the phenomenon was growing, but no one was systematically aggregating and verifying data on this major agricultural development. Many groups have relied on GRAIN (www.grain.org), a small nongovernmental organization with a shoestring budget, and its compilations of media reports on land grabs. A much-anticipated World Bank report, first released in September 2010 and updated in January 2011, used GRAIN’s online collection to aggregate land-grab information, noting that GRAIN’s was the only tracking effort that was global in scope.
In its report, the World Bank identified 464 land acquisitions that were in various stages of development between October 2008 and August 2009. It reported that production had begun on only one-fifth of the announced projects, partly because many deals were made by land speculators. The report offered several other reasons for the slow start, including “unrealistic objectives, price changes, and inadequate infrastructure, technology, and institutions.”
The amount of land involved was known for only 203 of the 464 projects, yet it still came to some 140 million acres—more than is planted in corn and wheat combined in the United States. Particularly noteworthy is that, of the 405 projects for which commodity information was available, 21% were slated to produce biofuels and another 21% were for industrial or cash crops, such as rubber and timber. Only 37% of the projects involved food crops.
Nearly half of these land deals, and some two-thirds of the land area, were in sub-Saharan Africa—partly because land is so cheap there compared with land in Asia. In a careful evidence-based analysis of land grabs in sub-Saharan Africa between 2005 and 2011, George Schoneveld from the Center for International Forestry Research reported that two-thirds of the area acquired there was in just seven countries: Ethiopia, Ghana, Liberia, Madagascar, Mozambique, South Sudan, and Zambia. In Ethiopia, for example, an acre of land can be leased for less than $1 a year, whereas in land-scarce Asia it can easily cost $100 or more.
The second most-targeted region for land grabs was Southeast Asia, including Cambodia, Laos, the Philippines, and Indonesia. Countries have also sought land in Latin America, especially in Brazil and Argentina. The state-owned Chinese firm Chongqing Grain Group, for example, has reportedly begun harvesting soybeans on some 500,000 acres in Brazil’s Bahia state for export to China. The company announced in early 2011 that, as part of a multibillion-dollar investment package in Bahia, it would develop a soybean industrial park with facilities capable of crushing 1.5 million tons of soybeans a year.
Unfortunately, the countries selling or leasing their land for the production of agricultural commodities to be shipped abroad are typically poor and, more often than not, those where hunger is chronic, such as Ethiopia and South Sudan. Both of these countries are leading recipients of food from the UN World Food Programme. Some of these land acquisitions are outright purchases of land, but the overwhelming majority are long-term leases, typically 25 to 99 years.
Food and Fuel Compete for Agricultural Land
In response to rising oil prices and a growing sense of oil insecurity, energy policies encouraging the production and use of biofuels are also driving land acquisitions. This results in either clearing new cropland or making existing cropland unavailable for food production.
The European Union’s renewable energy law requires 10% of transport energy to come from renewable sources by 2020. This law is encouraging agribusiness firms to invest in land to produce biofuels for the European market. In sub-Saharan Africa, many investors have planted jatropha (an oilseed-bearing shrub) and oil palm trees, both sources for biodiesel.
One company, U.K.-based GEM BioFuels, has leased 1.1 million acres in 18 communities in Madagascar on which to grow jatropha. At the end of 2010 it had planted 140,000 acres with this shrub. But by April 2012 it was reevaluating its Madagascar operations due to poor project performance. Numerous other firms planning to produce biodiesel from jatropha have not fared much better. The initial enthusiasm for jatropha is fading as yields are lower than projected and the economics just do not work out.
Sime Darby, a Malaysia-based company that is a big player in the world palm oil economy, has leased 540,000 acres in Liberia to develop oil palm and rubber plantations. It planted its first oil palm seedling on the acquired land in May 2011, and the company plans to have it all in production by 2030.
Thus, we are witnessing an unprecedented scramble for land that crosses national boundaries. Driven by both food and energy insecurity, land acquisitions are now also seen as a lucrative investment opportunity. Fatou Mbaye of Action Aid in Senegal observes, “Land is quickly becoming the new gold and right now the rush is on.”
Investing—or Speculating—in Land
Investment capital is coming from many sources, including investment banks, pension funds, university endowments, and wealthy individuals. Many large investment funds are incorporating farmland into their portfolios. In addition, there are now many funds dedicated exclusively to farm investments. These farmland funds generated a rate of return from 1991 to 2010 that was roughly double that from investing in gold or the S&P 500 stock index and seven times that from investing in housing. Most of the rise in farmland earnings has come since 2003.
Many investors are planning to use the land acquired, but there is also a large group of investors speculating in land who have neither the intention nor the capacity to produce crops. They sense that the recent rises in food prices will likely continue, making land even more valuable over the longer term. Indeed, land prices are on the rise
World grain and soybean prices more than doubled between 2007 and mid-2008. As food prices climbed everywhere, some exporting countries began to restrict grain shipments in an effort to limit food price inflation at home. Importing countries panicked. Some tried to negotiate long-term grain supply agreements with exporting countries, but in a seller’s market, few were successful. Seemingly overnight, importing countries realized that one of their few options was to find land in other countries on which to produce food for themselves.
And the land rush was on.
Looking for land abroad is not entirely new. Empires expanded through territorial acquisitions, colonial powers set up plantations, and agribusiness firms try to expand their reach. Agricultural analyst Derek Byerlee tracks market-driven investments in foreign land back to the mid-nineteenth century. During the last 150 years, large-scale agricultural investments from industrial countries concentrated primarily on tropical products such as sugarcane, tea, rubber, and bananas.
What is new now is the scramble to secure land abroad for more basic food and feed crops—including wheat, rice, corn, and soybeans—and for biofuels. These land acquisitions of the last several years, or “land grabs” as they are sometimes called, represent a new stage in the emerging geopolitics of food scarcity. They are occurring on a scale and at a pace not seen before.
The “Grabbers”: Searching for Stable Food Supplies
Saudi Arabia, South Korea, China, and India are among the countries that are leading the charge to buy or lease land abroad, either through government entities or through domestically based agribusiness firms. Saudi Arabia’s population has simply outrun its land and water resources. The country is fast losing its irrigation water and will soon be totally dependent on imports from the world market or overseas farming projects for its grain.
South Korea imports more than 70% of its grain, and it has become a major land investor in several countries. In an attempt to acquire 940,000 acres of farmland abroad by 2018 for corn, wheat, and soybean production, the Korean government will reportedly help domestic companies lease farmland or buy stakes in agribusiness firms in countries such as Cambodia, Indonesia, and Ukraine.
China is also nervous about its future food supply, as it faces aquifer depletion and the heavy loss of cropland to urbanization and industrial development. Although it was essentially self-sufficient in grain from 1995 onward, within the last few years China has become a leading grain importer. It is by far the top importer of soybeans, bringing in more than all other countries combined.
India has also become a major player in land acquisitions, with its huge and growing population to feed. Irrigation wells are starting to go dry, so with the projected addition of 450 million people by mid-century and the prospect of growing climate instability, India, too, is worried about future food security.
Among the other countries jumping in to secure land abroad are Egypt, Libya, Bahrain, Qatar, and the United Arab Emirates (UAE). For example, in early 2012 Al Ghurair Foods, a company based in the UAE, announced it would lease 250,000 acres in Sudan for 99 years on which to grow wheat, other grains, and soybeans. The plan is that the resulting harvests will go to the UAE and other Gulf countries.
Tracking the Trends
Accurate information has been difficult to find for those tracking this worldwide land-grab surge. Perhaps because of the politically sensitive nature of land grabs, separating rumor from reality remains a challenge.
At the outset, the increasing frequency of news reports mentioning deals seemed to indicate that the phenomenon was growing, but no one was systematically aggregating and verifying data on this major agricultural development. Many groups have relied on GRAIN (www.grain.org), a small nongovernmental organization with a shoestring budget, and its compilations of media reports on land grabs. A much-anticipated World Bank report, first released in September 2010 and updated in January 2011, used GRAIN’s online collection to aggregate land-grab information, noting that GRAIN’s was the only tracking effort that was global in scope.
In its report, the World Bank identified 464 land acquisitions that were in various stages of development between October 2008 and August 2009. It reported that production had begun on only one-fifth of the announced projects, partly because many deals were made by land speculators. The report offered several other reasons for the slow start, including “unrealistic objectives, price changes, and inadequate infrastructure, technology, and institutions.”
The amount of land involved was known for only 203 of the 464 projects, yet it still came to some 140 million acres—more than is planted in corn and wheat combined in the United States. Particularly noteworthy is that, of the 405 projects for which commodity information was available, 21% were slated to produce biofuels and another 21% were for industrial or cash crops, such as rubber and timber. Only 37% of the projects involved food crops.
Nearly half of these land deals, and some two-thirds of the land area, were in sub-Saharan Africa—partly because land is so cheap there compared with land in Asia. In a careful evidence-based analysis of land grabs in sub-Saharan Africa between 2005 and 2011, George Schoneveld from the Center for International Forestry Research reported that two-thirds of the area acquired there was in just seven countries: Ethiopia, Ghana, Liberia, Madagascar, Mozambique, South Sudan, and Zambia. In Ethiopia, for example, an acre of land can be leased for less than $1 a year, whereas in land-scarce Asia it can easily cost $100 or more.
The second most-targeted region for land grabs was Southeast Asia, including Cambodia, Laos, the Philippines, and Indonesia. Countries have also sought land in Latin America, especially in Brazil and Argentina. The state-owned Chinese firm Chongqing Grain Group, for example, has reportedly begun harvesting soybeans on some 500,000 acres in Brazil’s Bahia state for export to China. The company announced in early 2011 that, as part of a multibillion-dollar investment package in Bahia, it would develop a soybean industrial park with facilities capable of crushing 1.5 million tons of soybeans a year.
Unfortunately, the countries selling or leasing their land for the production of agricultural commodities to be shipped abroad are typically poor and, more often than not, those where hunger is chronic, such as Ethiopia and South Sudan. Both of these countries are leading recipients of food from the UN World Food Programme. Some of these land acquisitions are outright purchases of land, but the overwhelming majority are long-term leases, typically 25 to 99 years.
Food and Fuel Compete for Agricultural Land
In response to rising oil prices and a growing sense of oil insecurity, energy policies encouraging the production and use of biofuels are also driving land acquisitions. This results in either clearing new cropland or making existing cropland unavailable for food production.
The European Union’s renewable energy law requires 10% of transport energy to come from renewable sources by 2020. This law is encouraging agribusiness firms to invest in land to produce biofuels for the European market. In sub-Saharan Africa, many investors have planted jatropha (an oilseed-bearing shrub) and oil palm trees, both sources for biodiesel.
One company, U.K.-based GEM BioFuels, has leased 1.1 million acres in 18 communities in Madagascar on which to grow jatropha. At the end of 2010 it had planted 140,000 acres with this shrub. But by April 2012 it was reevaluating its Madagascar operations due to poor project performance. Numerous other firms planning to produce biodiesel from jatropha have not fared much better. The initial enthusiasm for jatropha is fading as yields are lower than projected and the economics just do not work out.
Sime Darby, a Malaysia-based company that is a big player in the world palm oil economy, has leased 540,000 acres in Liberia to develop oil palm and rubber plantations. It planted its first oil palm seedling on the acquired land in May 2011, and the company plans to have it all in production by 2030.
Thus, we are witnessing an unprecedented scramble for land that crosses national boundaries. Driven by both food and energy insecurity, land acquisitions are now also seen as a lucrative investment opportunity. Fatou Mbaye of Action Aid in Senegal observes, “Land is quickly becoming the new gold and right now the rush is on.”
Investing—or Speculating—in Land
Investment capital is coming from many sources, including investment banks, pension funds, university endowments, and wealthy individuals. Many large investment funds are incorporating farmland into their portfolios. In addition, there are now many funds dedicated exclusively to farm investments. These farmland funds generated a rate of return from 1991 to 2010 that was roughly double that from investing in gold or the S&P 500 stock index and seven times that from investing in housing. Most of the rise in farmland earnings has come since 2003.
Many investors are planning to use the land acquired, but there is also a large group of investors speculating in land who have neither the intention nor the capacity to produce crops. They sense that the recent rises in food prices will likely continue, making land even more valuable over the longer term. Indeed, land prices are on the rise
การแปล กรุณารอสักครู่..
ความต้องการเพิ่มขึ้นสำหรับอาหารและเชื้อเพลิงได้กดดันพื้นที่เกษตรกรรมของโลกในการผลิตมากขึ้น ตอนนี้แนวโน้มใน " ที่ดินคว้า " ได้เกิดเป็นประเทศร่ำรวย เช่าหรือซื้อฟาร์มและธุรกิจการเกษตรในประเทศยากจน เพื่อให้แน่ใจว่าอุปกรณ์ของพวกเขาเองในอนาคต ผลที่ได้อาจเป็นความไม่เสมอภาคทางเศรษฐกิจต่อไป และแม้แต่อาหาร " สงคราม "
ราคาข้าวโลก และถั่วเหลืองมากกว่าสองเท่าระหว่างปี 2007 และช่วงกลาง - 2008 . ขณะที่ราคาอาหารขึ้นทุกที่ บางประเทศที่ส่งออกเริ่มจำกัดการจัดส่งเมล็ดในความพยายามที่จะกำหนดอัตราเงินเฟ้อราคาอาหารที่บ้าน ประเทศผู้นำเข้าตกใจ บางคนพยายามที่จะเจรจาจัดหาเมล็ดข้อตกลงระยะยาวกับประเทศผู้ส่งออก แต่ในตลาดของผู้ขาย ไม่ประสบความสำเร็จปรากฏอยู่ชั่วข้ามคืน เข้าประเทศตระหนักว่าหนึ่งในตัวเลือกของพวกเขาเพียงไม่กี่เพื่อหาที่ดินในประเทศอื่น ๆที่จะผลิตอาหารสำหรับตัวเอง
และ Rush ที่ดิน .
หาที่ดินในต่างประเทศจะไม่ใช่เรื่องใหม่ ผ่านดินแดนจักรวรรดิขยายกิจการ อำนาจอาณานิคมตั้งสวน และบริษัทธุรกิจพยายามที่จะขยายการเข้าถึงของพวกเขาเกษตรนักวิเคราะห์ Derek byerlee ตลาดขับเคลื่อนการลงทุนในต่างประเทศกลับศตวรรษที่สิบเก้ากลางรางรถไฟ ในช่วง 150 ปี ขนาดใหญ่ การเกษตร การลงทุนจากประเทศอุตสาหกรรมหลักในผลิตภัณฑ์เข้มข้นเขตร้อน เช่น อ้อย ชา ยาง และกล้วย
มีอะไรใหม่ในขณะนี้คือการช่วงชิงดินแดนต่างประเทศเพิ่มเติม อาหารหลักและอาหารพืช ได้แก่ ข้าวสาลี ข้าว ข้าวโพด และถั่วเหลือง และเชื้อเพลิงชีวภาพ . เหล่านี้ที่ดินจัดหามาหลายปี หรือ " ที่ดินคว้า " ที่พวกเขาบางครั้งเรียกว่า เป็นตัวแทนของเวทีใหม่ที่เกิดขึ้นใหม่ภูมิรัฐศาสตร์ของความขาดแคลนอาหาร พวกเขาจะเกิดขึ้นในระดับ และในจังหวะที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
" ดูด "ค้นหามั่นคงวัสดุอาหาร
ซาอุดิอารเบีย เกาหลีใต้ จีน และอินเดีย เป็นหนึ่งในประเทศที่นำค่าใช้จ่ายในการซื้อหรือเช่าที่ดินในต่างประเทศ ผ่านรัฐบาล หรือจากธุรกิจการเกษตรในบริษัท ประชากรของประเทศซาอุดิอาระเบียได้เพียงหนี ทรัพยากรที่ดินและน้ำของประเทศได้อย่างรวดเร็วการสูญเสียของน้ำชลประทานและจะเร็วจะทั้งหมดขึ้นอยู่กับการนำเข้าจากตลาดโลก หรือต่างประเทศ การเกษตร โครงการของเม็ด
เกาหลีนำเข้ากว่า 70 % ของเมล็ด และมันได้กลายเป็นนักลงทุนที่ดินรายใหญ่ในหลายประเทศ ในความพยายามที่จะได้รับ 940000 เอเคอร์ของพื้นที่การเกษตรต่างประเทศโดย 2018 สำหรับข้าวโพด ข้าวสาลี และผลผลิตถั่วเหลืองรัฐบาลเกาหลีรายงานจะช่วยให้ บริษัท ในประเทศ เช่า เกษตร หรือซื้อเงินเดิมพันในบริษัทธุรกิจการเกษตรในประเทศ เช่น กัมพูชา อินโดนีเซีย และยูเครน
จีนยังกังวลเรื่องของอนาคต อาหาร , เป็นใบหน้าการพร่องน้ำและการสูญเสียหนัก cropland เพื่อความเป็นเมืองและการพัฒนาอุตสาหกรรม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบพอเพียงในเมล็ดข้าวจาก 1995 เป็นต้นไปภายในไม่กี่ปี จีนได้กลายเป็นนำเมล็ดข้าวผู้นำเข้า . มันคือไกลโดยเข้าด้านบนของเมล็ด นำมากกว่าประเทศอื่น ๆทั้งหมดรวมกัน
อินเดียได้กลายเป็นผู้เล่นหลักในการซื้อที่ดินที่มีขนาดใหญ่และการเติบโตของประชากรที่ต้องเลี้ยงดู บ่อน้ำชลประทานจะเริ่มแห้งดังนั้น คาดเพิ่ม 450 ล้านคน โดยกลางศตวรรษที่และโอกาสของการเติบโตการไร้เสถียรภาพ อินเดียก็เป็นกังวลเกี่ยวกับความมั่นคงด้านอาหารในอนาคต
ในหมู่ประเทศอื่น ๆในการกระโดดที่ดินในต่างประเทศ อียิปต์ ลิเบีย บาห์เรน กาตาร์ และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ( ยูเออี ) ตัวอย่างเช่นในช่วงต้นปี 2012 ฟู้ดส์อัล GHURAIR ที่ บริษัทใน สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ประกาศว่า จะเช่า 250 , 000 เอเคอร์ในซูดานเป็นเวลา 99 ปี ซึ่งเติบโตข้าวสาลีอื่นๆ ธัญพืช และเมล็ด แผนคือผลเก็บเกี่ยว จะเดินทางไปยูเออีและประเทศอ่าวอื่น ๆ .
ติดตามแนวโน้ม
ข้อมูลที่ถูกต้องได้ยากที่จะหาสำหรับผู้ที่ติดตามเรื่องนี้ทั่วโลกที่ดินคว้าไฟกระชาก บางทีอาจเป็นเพราะธรรมชาติที่อ่อนไหวทางการเมืองของคว้าที่ดินแยกข่าวลือจากความเป็นจริงยังคงท้าทาย
เริ่มแรกเพิ่มความถี่ของข่าวกล่าวถึงข้อเสนอที่ดูเหมือนจะบ่งชี้ว่า ปรากฏการณ์ที่กำลังเติบโต แต่ไม่มีใครรับร่วมกันและตรวจสอบข้อมูลในการพัฒนาการเกษตรนี้สำคัญ หลายกลุ่มได้อาศัยข้าว ( www.grain . org ) , องค์กรเหตุการณ์เล็กๆกับเชือกผูกรองเท้างบประมาณและเรียบเรียงรายงานของสื่อที่คว้าที่ดิน มากจากรายงานของธนาคารโลก , เปิดตัวครั้งแรกในเดือนกันยายน 2553 และการปรับปรุงในเดือนมกราคม 2011 , ใช้เมล็ดของคอลเลกชันออนไลน์ข้อมูลคว้าที่ดินรวมสังเกตว่าเม็ดมันเป็นเพียงการติดตามความพยายามที่ถูกโลกในขอบเขต
ในรายงานของธนาคารโลกระบุ เพราะที่ดินกิจการที่อยู่ในขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาระหว่างเดือนตุลาคม 2008 และสิงหาคม 2009 มันรายงานว่าได้เริ่มการผลิตในหนึ่งในห้าของประกาศโครงการ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลายข้อเสนอที่ถูกสร้างโดยนักเก็งกำไรที่ดิน รายงานที่เสนอ เหตุผลอื่น ๆสำหรับการเริ่มต้นช้า รวมทั้ง " สมจริงมีการเปลี่ยนแปลงราคาและสถาบันด้านโครงสร้างพื้นฐาน เทคโนโลยี และ "
จำนวนที่ดินที่เกี่ยวข้องเป็นที่รู้จักกันเพียง แต่ในแง่โครงการ แต่มันก็ยังมาบาง 140 ล้านไร่กว่า ปลูกข้าวโพดและข้าวสาลีรวมในสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น่าสังเกตว่า ของ 405 โครงการที่ข้อมูลสินค้ายังว่าง21% เป็น slated เพื่อผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพ และอีก 21 เปอร์เซ็นต์ ได้แก่ อุตสาหกรรม หรือพืชเศรษฐกิจ เช่น ยางพารา และไม้ เพียง 37% ของโครงการที่เกี่ยวข้องกับพืชอาหาร
เกือบครึ่งหนึ่งของราคาที่ดินเหล่านี้ และสองในสามของพื้นที่ในแอฟริกาย่อยบางส่วน เพราะที่ดินเป็นซาฮา ราคาถูกมากเมื่อเทียบกับที่ดินมีในเอเชียในการวิเคราะห์เชิงประจักษ์ระวังที่ดินคว้าในแอฟริกาซาฮาย่อยระหว่าง 2005 และ 2011 , จอร์จ schoneveld จากศูนย์วิจัยป่าไม้นานาชาติรายงานว่าสองในสามของพื้นที่ที่ได้มามีเพียงเจ็ดประเทศเอธิโอเปีย , กานา , ไลบีเรีย , มาดากัสการ์ , โมซัมบิก , เซาท์ซูดาน และแซมเบีย ในเอธิโอเปีย ตัวอย่างเช่นเอเคอร์ของที่ดินสามารถเช่าสำหรับน้อยกว่า $ 1 ปี ส่วนในเอเชียขาดแคลนที่ดินสามารถค่าใช้จ่าย $ 100 หรือมากกว่า
สองเป้าหมายมากที่สุดเพื่อคว้าที่ดินภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ กัมพูชา ลาว ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ประเทศยังหาที่ดินในละตินอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบราซิลและอาร์เจนตินา บริษัทจีนฉงชิ่งธัญพืชของกลุ่ม ตัวอย่างมีรายงานว่าเริ่มมีการเก็บเกี่ยวถั่วเหลืองในบาง 500000 เอเคอร์ในบราซิล Bahia รัฐเพื่อส่งออกไปจีน บริษัท ประกาศในช่วงต้นปี 2011 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแพคเกจการลงทุนทรัพย์สินหลายล้านดอลลาร์ใน Bahia , มันจะพัฒนาสวนอุตสาหกรรมถั่วเหลืองด้วยเครื่องสามารถบด 1.5 ล้านตันของถั่วเหลืองปี
ขออภัยประเทศที่ขาย หรือเช่าซื้อที่ดินพวกเขาในการผลิตสินค้าเกษตร เพื่อจะจัดส่งต่างประเทศโดยทั่วไปจะไม่ดี และ บ่อยกว่าไม่ , ผู้ที่หิวโหยเรื้อรัง เช่น เอธิโอเปีย และเซาท์ซูดาน ทั้งสองประเทศเหล่านี้นำผู้รับอาหารจากโครงการอาหารโลกของสหประชาชาติ . บางส่วนของการซื้อที่ดินเหล่านี้ทันที ซื้อที่ดินแต่ส่วนใหญ่ที่น่าหนักใจมีสัญญาเช่าระยะยาว โดยทั่วไป 25 ปี 99 .
อาหารและเชื้อเพลิงชิงที่ดินเกษตร
การลดราคาน้ำมันและน้ำมันเพิ่มขึ้นความรู้สึกของความไม่มั่นคง นโยบายด้านพลังงาน ส่งเสริมการผลิตและการใช้เชื้อเพลิงชีวภาพยังขับรถ การซื้อที่ดินผลนี้ในการ cropland ทั้งใหม่หรือการ cropland ที่มีอยู่ไม่สามารถใช้งานสำหรับการผลิตอาหาร
พลังงานพลังงานทดแทนของสหภาพยุโรปต้องมี 10% ของพลังงานในการขนส่งมาจากแหล่งพลังงานทดแทนในปี 2020 กฎหมายนี้จะส่งเสริมให้ บริษัท ธุรกิจที่จะลงทุนในที่ดินเพื่อผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพสำหรับตลาดยุโรป ในซับเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกานักลงทุนจำนวนมากมีการปลูกสบู่ดำ ( oilseed เรืองพุ่ม ) และต้นปาล์มน้ำมัน ทั้งแหล่งไบโอดีเซล .
บริษัทหนึ่ง ตาม UK GEM BIOFUELS ได้รวม 1.1 ล้านเอเคอร์ใน 18 ชุมชนในมาดากัสการ์ซึ่งปลูกสบู่ดำ . ในตอนท้ายของปี 2010 มันมี 140 , 000 ไร่ ปลูกไม้พุ่มนี้แต่โดยเมษายน 2012 มันประเมินการดำเนินงานโครงการของมาดากัสการ์เนื่องจากยากจน หลายๆ บริษัท วางแผนที่จะผลิตไบโอดีเซลจากสบู่ดำยัง fared ดีกว่ามาก ความกระตือรือร้นการซีดจางเป็นสบู่ดำผลผลิตต่ำกว่าที่คาดการณ์และเศรษฐศาสตร์เพียงไม่ทำงานออก
ไซม์ ดาร์บี้ตาม บริษัท มาเลเซีย ที่ผู้เล่นใหญ่ในโลกปาล์มน้ำมันฯ ได้รวม 540 , 000 เอเคอร์ในไลบีเรียพัฒนาปาล์มน้ำมันและสวนยางพารา มันปลูกต้นกล้าปาล์มน้ํามันแรกของการซื้อที่ดินในเดือนพฤษภาคม 2011 และ บริษัท วางแผนที่จะมีทุกอย่างในการผลิตโดย 2030 .
เราเป็นพยานเป็นประวัติการณ์แย่งชิงที่ดินที่ข้ามขอบเขตแห่งชาติขับเคลื่อนโดยทั้งอาหารและพลังงาน ความไม่มั่นคง การซื้อที่ดินแล้วยังเห็นเป็นโอกาสการลงทุนที่ร่ำรวย ฟา mbaye ปฏิบัติการช่วยเหลือในเซเนกัล สังเกต " ที่ดินเป็นอย่างรวดเร็วกลายเป็นทองใหม่ตอนนี้วิ่งอยู่ "
ลงทุนหรือเก็งกำไรในที่ดิน
ลงทุนมีมาจากหลายแหล่ง ได้แก่ ธนาคาร , การลงทุนกองทุนบำเหน็จบำนาญ endowments , มหาวิทยาลัยและบุคคลที่ร่ำรวย กองทุนรวมที่ลงทุนขนาดใหญ่หลายผสมผสานเกษตรในพอร์ตการลงทุนของพวกเขา นอกจากนี้ ขณะนี้มีหลายกองทุนที่อุทิศให้กับฟาร์มที่ลงทุน เงินจำนวนนี้ที่สร้างอัตราผลตอบแทนจากปี 2553 ที่ประมาณ 2 เท่า จากการลงทุนในทองหรือ S & P 500 ดัชนีหุ้นเจ็ดเท่าจากการลงทุนในที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่เพิ่มขึ้นในรายได้เกษตรมาตั้งแต่ปี 2003
นักลงทุนจำนวนมากมีการวางแผนการใช้ประโยชน์ที่ดินที่ได้มา แต่ยังมีกลุ่มใหญ่ของนักลงทุนเก็งกำไรในที่ดินซึ่งมีทั้งความตั้งใจและความสามารถในการผลิตพืช พวกเขามีความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นล่าสุดในราคาอาหารอาจจะยังคงทำให้ที่ดินอันมีค่ายิ่งกว่าในระยะยาว . แน่นอนราคาที่ดินที่เพิ่มขึ้น
ราคาข้าวโลก และถั่วเหลืองมากกว่าสองเท่าระหว่างปี 2007 และช่วงกลาง - 2008 . ขณะที่ราคาอาหารขึ้นทุกที่ บางประเทศที่ส่งออกเริ่มจำกัดการจัดส่งเมล็ดในความพยายามที่จะกำหนดอัตราเงินเฟ้อราคาอาหารที่บ้าน ประเทศผู้นำเข้าตกใจ บางคนพยายามที่จะเจรจาจัดหาเมล็ดข้อตกลงระยะยาวกับประเทศผู้ส่งออก แต่ในตลาดของผู้ขาย ไม่ประสบความสำเร็จปรากฏอยู่ชั่วข้ามคืน เข้าประเทศตระหนักว่าหนึ่งในตัวเลือกของพวกเขาเพียงไม่กี่เพื่อหาที่ดินในประเทศอื่น ๆที่จะผลิตอาหารสำหรับตัวเอง
และ Rush ที่ดิน .
หาที่ดินในต่างประเทศจะไม่ใช่เรื่องใหม่ ผ่านดินแดนจักรวรรดิขยายกิจการ อำนาจอาณานิคมตั้งสวน และบริษัทธุรกิจพยายามที่จะขยายการเข้าถึงของพวกเขาเกษตรนักวิเคราะห์ Derek byerlee ตลาดขับเคลื่อนการลงทุนในต่างประเทศกลับศตวรรษที่สิบเก้ากลางรางรถไฟ ในช่วง 150 ปี ขนาดใหญ่ การเกษตร การลงทุนจากประเทศอุตสาหกรรมหลักในผลิตภัณฑ์เข้มข้นเขตร้อน เช่น อ้อย ชา ยาง และกล้วย
มีอะไรใหม่ในขณะนี้คือการช่วงชิงดินแดนต่างประเทศเพิ่มเติม อาหารหลักและอาหารพืช ได้แก่ ข้าวสาลี ข้าว ข้าวโพด และถั่วเหลือง และเชื้อเพลิงชีวภาพ . เหล่านี้ที่ดินจัดหามาหลายปี หรือ " ที่ดินคว้า " ที่พวกเขาบางครั้งเรียกว่า เป็นตัวแทนของเวทีใหม่ที่เกิดขึ้นใหม่ภูมิรัฐศาสตร์ของความขาดแคลนอาหาร พวกเขาจะเกิดขึ้นในระดับ และในจังหวะที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
" ดูด "ค้นหามั่นคงวัสดุอาหาร
ซาอุดิอารเบีย เกาหลีใต้ จีน และอินเดีย เป็นหนึ่งในประเทศที่นำค่าใช้จ่ายในการซื้อหรือเช่าที่ดินในต่างประเทศ ผ่านรัฐบาล หรือจากธุรกิจการเกษตรในบริษัท ประชากรของประเทศซาอุดิอาระเบียได้เพียงหนี ทรัพยากรที่ดินและน้ำของประเทศได้อย่างรวดเร็วการสูญเสียของน้ำชลประทานและจะเร็วจะทั้งหมดขึ้นอยู่กับการนำเข้าจากตลาดโลก หรือต่างประเทศ การเกษตร โครงการของเม็ด
เกาหลีนำเข้ากว่า 70 % ของเมล็ด และมันได้กลายเป็นนักลงทุนที่ดินรายใหญ่ในหลายประเทศ ในความพยายามที่จะได้รับ 940000 เอเคอร์ของพื้นที่การเกษตรต่างประเทศโดย 2018 สำหรับข้าวโพด ข้าวสาลี และผลผลิตถั่วเหลืองรัฐบาลเกาหลีรายงานจะช่วยให้ บริษัท ในประเทศ เช่า เกษตร หรือซื้อเงินเดิมพันในบริษัทธุรกิจการเกษตรในประเทศ เช่น กัมพูชา อินโดนีเซีย และยูเครน
จีนยังกังวลเรื่องของอนาคต อาหาร , เป็นใบหน้าการพร่องน้ำและการสูญเสียหนัก cropland เพื่อความเป็นเมืองและการพัฒนาอุตสาหกรรม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบพอเพียงในเมล็ดข้าวจาก 1995 เป็นต้นไปภายในไม่กี่ปี จีนได้กลายเป็นนำเมล็ดข้าวผู้นำเข้า . มันคือไกลโดยเข้าด้านบนของเมล็ด นำมากกว่าประเทศอื่น ๆทั้งหมดรวมกัน
อินเดียได้กลายเป็นผู้เล่นหลักในการซื้อที่ดินที่มีขนาดใหญ่และการเติบโตของประชากรที่ต้องเลี้ยงดู บ่อน้ำชลประทานจะเริ่มแห้งดังนั้น คาดเพิ่ม 450 ล้านคน โดยกลางศตวรรษที่และโอกาสของการเติบโตการไร้เสถียรภาพ อินเดียก็เป็นกังวลเกี่ยวกับความมั่นคงด้านอาหารในอนาคต
ในหมู่ประเทศอื่น ๆในการกระโดดที่ดินในต่างประเทศ อียิปต์ ลิเบีย บาห์เรน กาตาร์ และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ( ยูเออี ) ตัวอย่างเช่นในช่วงต้นปี 2012 ฟู้ดส์อัล GHURAIR ที่ บริษัทใน สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ประกาศว่า จะเช่า 250 , 000 เอเคอร์ในซูดานเป็นเวลา 99 ปี ซึ่งเติบโตข้าวสาลีอื่นๆ ธัญพืช และเมล็ด แผนคือผลเก็บเกี่ยว จะเดินทางไปยูเออีและประเทศอ่าวอื่น ๆ .
ติดตามแนวโน้ม
ข้อมูลที่ถูกต้องได้ยากที่จะหาสำหรับผู้ที่ติดตามเรื่องนี้ทั่วโลกที่ดินคว้าไฟกระชาก บางทีอาจเป็นเพราะธรรมชาติที่อ่อนไหวทางการเมืองของคว้าที่ดินแยกข่าวลือจากความเป็นจริงยังคงท้าทาย
เริ่มแรกเพิ่มความถี่ของข่าวกล่าวถึงข้อเสนอที่ดูเหมือนจะบ่งชี้ว่า ปรากฏการณ์ที่กำลังเติบโต แต่ไม่มีใครรับร่วมกันและตรวจสอบข้อมูลในการพัฒนาการเกษตรนี้สำคัญ หลายกลุ่มได้อาศัยข้าว ( www.grain . org ) , องค์กรเหตุการณ์เล็กๆกับเชือกผูกรองเท้างบประมาณและเรียบเรียงรายงานของสื่อที่คว้าที่ดิน มากจากรายงานของธนาคารโลก , เปิดตัวครั้งแรกในเดือนกันยายน 2553 และการปรับปรุงในเดือนมกราคม 2011 , ใช้เมล็ดของคอลเลกชันออนไลน์ข้อมูลคว้าที่ดินรวมสังเกตว่าเม็ดมันเป็นเพียงการติดตามความพยายามที่ถูกโลกในขอบเขต
ในรายงานของธนาคารโลกระบุ เพราะที่ดินกิจการที่อยู่ในขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาระหว่างเดือนตุลาคม 2008 และสิงหาคม 2009 มันรายงานว่าได้เริ่มการผลิตในหนึ่งในห้าของประกาศโครงการ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลายข้อเสนอที่ถูกสร้างโดยนักเก็งกำไรที่ดิน รายงานที่เสนอ เหตุผลอื่น ๆสำหรับการเริ่มต้นช้า รวมทั้ง " สมจริงมีการเปลี่ยนแปลงราคาและสถาบันด้านโครงสร้างพื้นฐาน เทคโนโลยี และ "
จำนวนที่ดินที่เกี่ยวข้องเป็นที่รู้จักกันเพียง แต่ในแง่โครงการ แต่มันก็ยังมาบาง 140 ล้านไร่กว่า ปลูกข้าวโพดและข้าวสาลีรวมในสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น่าสังเกตว่า ของ 405 โครงการที่ข้อมูลสินค้ายังว่าง21% เป็น slated เพื่อผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพ และอีก 21 เปอร์เซ็นต์ ได้แก่ อุตสาหกรรม หรือพืชเศรษฐกิจ เช่น ยางพารา และไม้ เพียง 37% ของโครงการที่เกี่ยวข้องกับพืชอาหาร
เกือบครึ่งหนึ่งของราคาที่ดินเหล่านี้ และสองในสามของพื้นที่ในแอฟริกาย่อยบางส่วน เพราะที่ดินเป็นซาฮา ราคาถูกมากเมื่อเทียบกับที่ดินมีในเอเชียในการวิเคราะห์เชิงประจักษ์ระวังที่ดินคว้าในแอฟริกาซาฮาย่อยระหว่าง 2005 และ 2011 , จอร์จ schoneveld จากศูนย์วิจัยป่าไม้นานาชาติรายงานว่าสองในสามของพื้นที่ที่ได้มามีเพียงเจ็ดประเทศเอธิโอเปีย , กานา , ไลบีเรีย , มาดากัสการ์ , โมซัมบิก , เซาท์ซูดาน และแซมเบีย ในเอธิโอเปีย ตัวอย่างเช่นเอเคอร์ของที่ดินสามารถเช่าสำหรับน้อยกว่า $ 1 ปี ส่วนในเอเชียขาดแคลนที่ดินสามารถค่าใช้จ่าย $ 100 หรือมากกว่า
สองเป้าหมายมากที่สุดเพื่อคว้าที่ดินภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ กัมพูชา ลาว ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ประเทศยังหาที่ดินในละตินอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบราซิลและอาร์เจนตินา บริษัทจีนฉงชิ่งธัญพืชของกลุ่ม ตัวอย่างมีรายงานว่าเริ่มมีการเก็บเกี่ยวถั่วเหลืองในบาง 500000 เอเคอร์ในบราซิล Bahia รัฐเพื่อส่งออกไปจีน บริษัท ประกาศในช่วงต้นปี 2011 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแพคเกจการลงทุนทรัพย์สินหลายล้านดอลลาร์ใน Bahia , มันจะพัฒนาสวนอุตสาหกรรมถั่วเหลืองด้วยเครื่องสามารถบด 1.5 ล้านตันของถั่วเหลืองปี
ขออภัยประเทศที่ขาย หรือเช่าซื้อที่ดินพวกเขาในการผลิตสินค้าเกษตร เพื่อจะจัดส่งต่างประเทศโดยทั่วไปจะไม่ดี และ บ่อยกว่าไม่ , ผู้ที่หิวโหยเรื้อรัง เช่น เอธิโอเปีย และเซาท์ซูดาน ทั้งสองประเทศเหล่านี้นำผู้รับอาหารจากโครงการอาหารโลกของสหประชาชาติ . บางส่วนของการซื้อที่ดินเหล่านี้ทันที ซื้อที่ดินแต่ส่วนใหญ่ที่น่าหนักใจมีสัญญาเช่าระยะยาว โดยทั่วไป 25 ปี 99 .
อาหารและเชื้อเพลิงชิงที่ดินเกษตร
การลดราคาน้ำมันและน้ำมันเพิ่มขึ้นความรู้สึกของความไม่มั่นคง นโยบายด้านพลังงาน ส่งเสริมการผลิตและการใช้เชื้อเพลิงชีวภาพยังขับรถ การซื้อที่ดินผลนี้ในการ cropland ทั้งใหม่หรือการ cropland ที่มีอยู่ไม่สามารถใช้งานสำหรับการผลิตอาหาร
พลังงานพลังงานทดแทนของสหภาพยุโรปต้องมี 10% ของพลังงานในการขนส่งมาจากแหล่งพลังงานทดแทนในปี 2020 กฎหมายนี้จะส่งเสริมให้ บริษัท ธุรกิจที่จะลงทุนในที่ดินเพื่อผลิตเชื้อเพลิงชีวภาพสำหรับตลาดยุโรป ในซับเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกานักลงทุนจำนวนมากมีการปลูกสบู่ดำ ( oilseed เรืองพุ่ม ) และต้นปาล์มน้ำมัน ทั้งแหล่งไบโอดีเซล .
บริษัทหนึ่ง ตาม UK GEM BIOFUELS ได้รวม 1.1 ล้านเอเคอร์ใน 18 ชุมชนในมาดากัสการ์ซึ่งปลูกสบู่ดำ . ในตอนท้ายของปี 2010 มันมี 140 , 000 ไร่ ปลูกไม้พุ่มนี้แต่โดยเมษายน 2012 มันประเมินการดำเนินงานโครงการของมาดากัสการ์เนื่องจากยากจน หลายๆ บริษัท วางแผนที่จะผลิตไบโอดีเซลจากสบู่ดำยัง fared ดีกว่ามาก ความกระตือรือร้นการซีดจางเป็นสบู่ดำผลผลิตต่ำกว่าที่คาดการณ์และเศรษฐศาสตร์เพียงไม่ทำงานออก
ไซม์ ดาร์บี้ตาม บริษัท มาเลเซีย ที่ผู้เล่นใหญ่ในโลกปาล์มน้ำมันฯ ได้รวม 540 , 000 เอเคอร์ในไลบีเรียพัฒนาปาล์มน้ำมันและสวนยางพารา มันปลูกต้นกล้าปาล์มน้ํามันแรกของการซื้อที่ดินในเดือนพฤษภาคม 2011 และ บริษัท วางแผนที่จะมีทุกอย่างในการผลิตโดย 2030 .
เราเป็นพยานเป็นประวัติการณ์แย่งชิงที่ดินที่ข้ามขอบเขตแห่งชาติขับเคลื่อนโดยทั้งอาหารและพลังงาน ความไม่มั่นคง การซื้อที่ดินแล้วยังเห็นเป็นโอกาสการลงทุนที่ร่ำรวย ฟา mbaye ปฏิบัติการช่วยเหลือในเซเนกัล สังเกต " ที่ดินเป็นอย่างรวดเร็วกลายเป็นทองใหม่ตอนนี้วิ่งอยู่ "
ลงทุนหรือเก็งกำไรในที่ดิน
ลงทุนมีมาจากหลายแหล่ง ได้แก่ ธนาคาร , การลงทุนกองทุนบำเหน็จบำนาญ endowments , มหาวิทยาลัยและบุคคลที่ร่ำรวย กองทุนรวมที่ลงทุนขนาดใหญ่หลายผสมผสานเกษตรในพอร์ตการลงทุนของพวกเขา นอกจากนี้ ขณะนี้มีหลายกองทุนที่อุทิศให้กับฟาร์มที่ลงทุน เงินจำนวนนี้ที่สร้างอัตราผลตอบแทนจากปี 2553 ที่ประมาณ 2 เท่า จากการลงทุนในทองหรือ S & P 500 ดัชนีหุ้นเจ็ดเท่าจากการลงทุนในที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่เพิ่มขึ้นในรายได้เกษตรมาตั้งแต่ปี 2003
นักลงทุนจำนวนมากมีการวางแผนการใช้ประโยชน์ที่ดินที่ได้มา แต่ยังมีกลุ่มใหญ่ของนักลงทุนเก็งกำไรในที่ดินซึ่งมีทั้งความตั้งใจและความสามารถในการผลิตพืช พวกเขามีความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นล่าสุดในราคาอาหารอาจจะยังคงทำให้ที่ดินอันมีค่ายิ่งกว่าในระยะยาว . แน่นอนราคาที่ดินที่เพิ่มขึ้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- สู้ๆๆ
- remind you about what?
- As with 1755 a rather young age for radi
- ฉันดีใจ ที่คุณชอบ และหวังว่าคงมีโอกาสได้
- i feel fuckin' bad, i don't understand w
- ฉันดีใจ ที่คุณชอบ และหวังว่าโอกาสหน้าคงไ
- Growing demand for food and fuel has put
- Such as shrimp, crab, salted peanuts, ro
- Leave
- Widespread
- อะไรอีก ?
- Huuuu do you will sleep now?
- ขอโทษนะที่ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับคุณ
- It's on top of his
- May be required
- ฉันดีใจ ที่คุณชอบ และหวังว่าคงมีโอกาสได้
- ไม่รู้จะตอบอย่างไร
- ฝันดี
- What the hell does that mean
- หัวข้อที่เก้าและสิบสองเกี่ยวกับการใช้ประ
- มันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
- your going to see american culture is so
- Wt u working?
- ถ้ามีโอกาส
