More than a century after his death

More than a century after his death, Karl Marx remains one of the most controversial figures in the Western world. His relentless criticism of capitalism and his corresponding promise of an inevitable, harmonious socialist future inspired a revolution of global proportions. It seemed that—with the Bolshevik revolution in Russia and the spread of communism throughout Eastern Europe—the Marxist dream had firmly taken root during the first half of the twentieth century.
That dream collapsed before the century had ended. The people of Poland, Hungary, Czechoslovakia, East Germany, Romania, Yugoslavia, Bulgaria, Albania, and the USSR rejected Marxist ideology and entered a remarkable transition toward private property rights and the market-exchange system, one that is still occurring. Which aspects of Marxism created such a powerful revolutionary force? And what explains its eventual demise? The answers lie in some general characteristics of Marxism—its economics, social theory, and overall vision.

Labor Theory of Value

The labor theory of value is a major pillar of traditional Marxian economics, which is evident in Marx’s masterpiece, Capital (1867). The theory’s basic claim is simple: the value of a commodity can be objectively measured by the average number of labor hours required to produce that commodity.

If a pair of shoes usually takes twice as long to produce as a pair of pants, for example, then shoes are twice as valuable as pants. In the long run, the competitive price of shoes will be twice the price of pants, regardless of the value of the physical inputs.

Although the labor theory of value is demonstrably false, it prevailed among classical economists through the midnineteenth century. Adam Smith, for instance, flirted with a labor theory of value in his classic defense of capitalism, The Wealth of Nations (1776), and David Ricardo later systematized it in his Principles of Political Economy (1817), a text studied by generations of free-market economists.

So the labor theory of value was not unique to Marxism. Marx did attempt, however, to turn the theory against the champions of capitalism, pushing the theory in a direction that most classical economists hesitated to follow. Marx argued that the theory could explain the value of all commodities, including the commodity that workers sell to capitalists for a wage. Marx called this commodity “labor power.”

Labor power is the worker’s capacity to produce goods and services. Marx, using principles of classical economics, explained that the value of labor power must depend on the number of labor hours it takes society, on average, to feed, clothe, and shelter a worker so that he or she has the capacity to work. In other words, the long-run wage workers receive will depend on the number of labor hours it takes to produce a person who is fit for work. Suppose five hours of labor are needed to feed, clothe, and protect a worker each day so that the worker is fit for work the following morning. If one labor hour equaled one dollar, the correct wage would be five dollars per day.

Marx then asked an apparently devastating question: if all goods and services in a capitalist society tend to be sold at prices (and wages) that reflect their true value (measured by labor hours), how can it be that capitalists enjoy profits—even if only in the short run? How do capitalists manage to squeeze out a residual between total revenue and total costs?

Capitalists, Marx answered, must enjoy a privileged and powerful position as owners of the means of production and are therefore able to ruthlessly exploit workers. Although the capitalist pays workers the correct wage, somehow—Marx was terribly vague here—the capitalist makes workers work more hours than are needed to create the worker’s labor power. If the capitalist pays each worker five dollars per day, he can require workers to work, say, twelve hours per day—a not uncommon workday during Marx’s time. Hence, if one labor hour equals one dollar, workers produce twelve dollars’ worth of products for the capitalist but are paid only five. The bottom line: capitalists extract “surplus value” from the workers and enjoy monetary profits.

Although Marx tried to use the labor theory of value against capitalism by stretching it to its limits, he unintentionally demonstrated the weakness of the theory’s logic and underlying assumptions. Marx was correct when he claimed that classical economists failed to adequately explain capitalist profits. But Marx failed as well. By the late nineteenth century, the economics profession rejected the labor theory of value. Mainstream economists now believe that capitalists do not earn profits by exploiting workers (see profits). Instead, they believe, entrepreneurial capitalists earn profits by forgoing current consumption, by taking risks, and by organizing production.

Alienation

There is more to Marxism, however, than the labor theory of value and Marx’s criticism of profit seeking

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กว่าศตวรรษหลังจากการตาย Karl Marx ยังคงเป็นตัวเลขที่ถกเถียงกันมากที่สุดในโลกตะวันตกอย่างใดอย่างหนึ่ง การวิจารณ์ของเขาอย่างไม่หยุดยั้งของทุนนิยมและคำสัญญาที่สอดคล้องกันของการหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความสามัคคีสังคมนิยมในอนาคตแรงบันดาลใจจากการปฏิวัติของสัดส่วนระดับโลก ดูเหมือนว่า — มีการปฏิวัติในรัสเซียและการแพร่กระจายของคอมมิวนิสต์ทั่วยุโรปตะวันออกดาว — ฝัน Marxist ได้แน่นหยั่งรากในช่วงแรกของศตวรรษยี่สิบความฝันที่ยุบก่อนสิ้นสุดลงในศตวรรษที่ ชาวโปแลนด์ ฮังการี เชโกสโลวาเกีย เยอรมนีตะวันออก โรมาเนีย ยูโกสลาเวีย บัลแกเรีย แอลเบเนีย และสหภาพโซเวียตปฏิเสธอุดมการณ์ Marxist และป้อนการเปลี่ยนแปลงที่โดดเด่นต่อทรัพย์สินส่วนตัวและระบบอัตราแลกเปลี่ยนตลาด หนึ่งที่ยังคงเกิดขึ้น รูปแบบของลัทธิมากซ์สร้างเช่นปฏิวัติพลัง และอธิบายการตายสุด คำตอบอยู่ในบางลักษณะทั่วไปของลัทธิมากซ์ — ของเศรษฐศาสตร์ ทฤษฎีสังคม และวิสัยทัศน์โดยรวมทฤษฎีมูลค่าแรงงานทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นหลักการสำคัญของแบบ Marxian เศรษฐศาสตร์ ซึ่งในผลงานชิ้นเอกของ Marx ทุน (1867) ของทฤษฎีพื้นฐานอ้างเป็นเรื่องง่าย: มูลค่าของสินค้าสามารถวัด โดยจำนวนเฉลี่ยของชั่วโมงแรงงานต้องผลิตสินค้าที่บริษัทฯ ได้ถ้ารองเท้าคู่มักจะใช้เวลาสองครั้งที่ยาวจะผลิตเป็นของ เช่น แล้วรองเท้ามีสองเป็นกางเกง ในระยะยาว ราคารองเท้าจะมีสองราคากางเกง โดยไม่คำนึงถึงมูลค่าของปัจจัยการผลิตทางกายภาพแม้ว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเท็จ demonstrably มันแผ่ขยายไปในหมู่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกผ่านศตวรรษ midnineteenth Adam Smith เช่น flirted กับทฤษฎีมูลค่าแรงงานในการป้องกันของเขาคลาสสิกของทุนนิยม ความมั่งคั่งของประชาชาติ (1776), และ David Ricardo systematized หลังมันในเขาหลักของเศรษฐกิจการเมือง (1817), ข้อศึกษา โดยของนักเศรษฐศาสตร์การตลาดฟรีดังนั้น ทฤษฎีมูลค่าแรงงานไม่เฉพาะลัทธิมากซ์ มาร์กซ์ได้พยายาม อย่างไรก็ตาม เปิดทฤษฎีกับแชมป์ของทุนนิยม ผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกส่วนใหญ่ลังเลที่จะทำตาม Marx โต้เถียงว่า ทฤษฎีสามารถอธิบายค่าของสินค้าโภคภัณฑ์ทั้งหมด รวมทั้งสินค้าที่คนขายให้นายทุนสำหรับค่าแรง มาร์กซ์เรียกว่าสินค้านี้ "พลังแรงงาน"พลังงานแรงงานมีกำลังการผลิตของผู้ปฏิบัติงานในการผลิตสินค้าและบริการ Marx การใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิก อธิบายว่า ค่าของกำลังแรงงานต้องขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่จะสังคม เฉลี่ย อาหาร ผ้า และพักพิงผู้ปฏิบัติงานเพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถในการทำงาน ในคำอื่น ๆ ค่าจ้างระยะยาวคนงานได้รับจะขึ้นกับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้เพื่อผลิตบุคคลที่เหมาะสมสำหรับการทำงาน สมมติว่า ต้องการอาหาร ผ้า และปกป้องผู้ปฏิบัติงานแต่ละวันเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานจัดงานเช้าห้าชั่วโมงแรงงาน ถ้าแรงงานหนึ่งชั่วโมงหนึ่งดอลลาร์ ค่าจ้างถูกต้องจะเป็น 5 ดอลลาร์ ต่อวันMarx แล้วถามคำถามที่เห็นได้ชัดว่าทำลายล้าง: หากสินค้าและบริการในสังคมทุนนิยมมีแนวโน้มที่จะขายที่ราคา (ค่าจ้าง) ที่สะท้อนถึงมูลค่าของจริง (วัดตามชั่วโมงแรงงาน) มันจะได้อย่างไรว่า นายรับกำไร — แม้เพียงในระยะสั้นการทำงาน นายจัดบีบออกเหลือระหว่างรายได้และต้นทุนรวมอย่างไรนายทุน Marx ตอบ ต้องสนุกกับสิทธิพิเศษ และมีประสิทธิภาพตำแหน่งเป็นเจ้าของหมายถึงการผลิต และได้การเอาเปรียบแรงงาน ruthlessly แม้ว่าการผูกขาดจ่ายค่าแรงงานค่าจ้างถูกต้อง อย่างใด — Marx เป็นที่คลุมเครือชะมัดนี่ — การผูกขาดทำให้ผู้ปฏิบัติงานทำงานหลายชั่วโมงเกินกว่าที่จะต้องสร้างพลังแรงงานของผู้ปฏิบัติงาน เขาจะต้องผูกขาดการจ่ายคนละ 5 ดอลลาร์ ต่อวัน คนทำงาน พูด สิบสองชั่วโมงต่อวันซึ่งวันทำเป็นเรื่องปกติในช่วงเวลาของ Marx ได้ ดังนั้น ถ้าหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลลาร์ คนงานผลิตสิบสองเหรียญมูลค่าของผลิตภัณฑ์สำหรับการผูกขาด แต่เงินห้า บรรทัดด้านล่าง: นายแยก "มูลค่าส่วนเกิน" จากผู้ปฏิบัติงาน และเพลิดเพลินกับผลกำไรทางการเงินแม้ว่ามาร์กซ์พยายามใช้ทฤษฎีแรงงานค่ากับทุนนิยม ด้วยการยืดการข้อจำกัดของ เขาตั้งใจแสดงความอ่อนแอของตรรกะและข้อสมมติฐานของทฤษฎี มาร์กซ์ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่า นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกไม่สามารถอธิบายผลกำไรทุนนิยมเพียงพอ แต่ Marx ไม่สำเร็จเช่นกัน โดยช่วงปลายศตวรรษ อาชีพเศรษฐกิจปฏิเสธทฤษฎีมูลค่าแรงงาน นักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักในขณะนี้เชื่อว่า นายไม่ได้รับผลกำไร โดยใช้แรงงาน (ดูผลกำไร) แทน เชื่อว่า นายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไร โดยการละทิ้งการใช้ปัจจุบัน เสี่ยง และ โดยการจัดระเบียบการผลิตจำหน่ายมีลัทธิมากซ์ อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีมูลค่าแรงงานและการวิจารณ์ของ Marx การแสวงหากำไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กว่าศตวรรษหลังจากการตายของคาร์ลมาร์กซ์ยังคงเป็นหนึ่งในตัวเลขที่ขัดแย้งกันมากที่สุดในโลกตะวันตก วิจารณ์อย่างไม่หยุดยั้งของเขาของระบบทุนนิยมและสัญญาของเขาที่สอดคล้องกันของสิ่งที่หลีกเลี่ยงในอนาคตสังคมนิยมสามัคคีแรงบันดาลใจการปฏิวัติของสัดส่วนระดับโลก มันดูเหมือนว่าด้วยการปฏิวัติบอลเชวิคในรัสเซียและการแพร่กระจายของลัทธิคอมมิวนิสต์ทั่วทั้งภาคตะวันออกยุโรปที่ฝันมาร์กซ์ได้ยึดมั่นรากในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ.
ความฝันที่ทรุดตัวลงก่อนศตวรรษที่ได้สิ้นสุดลง คนของโปแลนด์, ฮังการี, สโลวาเกีย, เยอรมนีตะวันออก, โรมาเนีย, ยูโกสลาเวีย, บัลแกเรียแอลเบเนียและสหภาพโซเวียตปฏิเสธอุดมการณ์มาร์กซ์และเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งที่มีต่อสิทธิในทรัพย์สินส่วนตัวและระบบตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศหนึ่งที่ยังคงเกิดขึ้น ซึ่งด้านของมาร์กซ์ที่สร้างขึ้นเช่นกองกำลังปฏิวัติที่มีประสิทธิภาพ? และสิ่งที่อธิบายการตายในที่สุด? คำตอบอยู่ในบางลักษณะทั่วไปของมาร์กซ์มันเศรษฐศาสตร์ทฤษฎีสังคมและวิสัยทัศน์โดยรวม. ทฤษฎีมูลค่าแรงงานทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเสาหลักที่สำคัญของเศรษฐศาสตร์มาร์กซ์แบบดั้งเดิมซึ่งเห็นได้ชัดในผลงานชิ้นเอกของมาร์กซ์, แคปปิตอล (1867) ทฤษฎีของการเรียกร้องขั้นพื้นฐานง่ายๆคือ: ค่าของสินค้าที่สามารถวัดได้อย่างเป็นกลางโดยค่าเฉลี่ยของจำนวนชั่วโมงการทำงานจำเป็นในการผลิตสินค้าโภคภัณฑ์ที่. ถ้าคู่ของรองเท้ามักจะใช้เวลานานเป็นสองเท่าในการผลิตเป็นกางเกงยกตัวอย่างเช่น แล้วรองเท้าเป็นสองที่มีคุณค่าเช่นกางเกง ในระยะยาว, ราคาที่แข่งขันของรองเท้าจะเป็นสองเท่าของราคาของกางเกงโดยไม่คำนึงถึงความคุ้มค่าของปัจจัยการผลิตทางกายภาพ. แม้ว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเท็จ demonstrably ก็ตระหนักในหมู่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกผ่านศตวรรษที่ midnineteenth อดัมสมิ ธ เช่นเล่นหูเล่นตากับทฤษฎีมูลค่าแรงงานในการป้องกันคลาสสิกของระบบทุนนิยมความมั่งคั่งแห่งชาติ (1776) และเดวิดริคาร์โด้ภายหลังจัดระบบในหลักการของเศรษฐกิจการเมือง (1817) ข้อความศึกษาโดยรุ่นของ นักเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรี. ดังนั้นทฤษฎีมูลค่าแรงงานก็ไม่ซ้ำกับมาร์กซ์ มาร์กซ์ไม่พยายาม แต่จะเปิดทฤษฎีกับตัวแทนของระบบทุนนิยมผลักดันทฤษฎีไปในทิศทางที่อดีตนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่ลังเลที่จะปฏิบัติตาม มาร์กซ์ถกเถียงกันอยู่ว่าทฤษฎีที่สามารถอธิบายได้ว่ามูลค่าของสินค้าทั้งหมดรวมทั้งสินค้าที่ขายให้กับคนงานนายทุนค่าจ้าง มาร์กซ์ที่เรียกว่าสินค้าโภคภัณฑ์ "พลังแรงงาน." นี้อำนาจแรงงานเป็นกำลังการผลิตของคนงานในการผลิตสินค้าและบริการ มาร์กซ์โดยใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิกอธิบายว่าคุ้มค่าของการใช้พลังงานแรงงานจะต้องขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้ในสังคมโดยเฉลี่ยจะเลี้ยง, ผ้า, และที่พักพิงของผู้ปฏิบัติงานเพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถในการทำงาน ในคำอื่น ๆ ที่มีค่าจ้างแรงงานในระยะยาวได้รับจะขึ้นอยู่กับจำนวนชั่วโมงแรงงานที่ใช้ในการผลิตคนที่เหมาะสมสำหรับการทำงาน สมมติว่าห้าชั่วโมงของการใช้แรงงานที่มีความจำเป็นที่จะเลี้ยง, ผ้า, และปกป้องผู้ปฏิบัติงานในแต่ละวันเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานที่เหมาะสมสำหรับการทำงานในเช้าวันรุ่ง หากหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลลาร์ค่าจ้างที่ถูกต้องจะเป็นห้าดอลลาร์ต่อวัน. มาร์กซ์แล้วถามคำถามที่ทำลายล้างที่เห็นได้ชัด: ถ้าสินค้าและบริการทั้งหมดในสังคมทุนนิยมมีแนวโน้มที่จะขายในราคา (และค่าจ้าง) ที่สะท้อนมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขา (วัดจากชั่วโมงการทำงาน) วิธีที่จะสามารถเป็นไปได้ว่านายทุนเพลิดเพลินไปกับผลกำไรแม้เพียงในระยะสั้น? วิธีทำนายทุนจัดการเพื่อบีบออกเหลือระหว่างรายได้รวมและค่าใช้จ่ายรวม? นายทุนมาร์กซ์ตอบว่าจะต้องเพลิดเพลินไปกับตำแหน่งที่ได้รับการยกเว้นและมีประสิทธิภาพเป็นเจ้าของปัจจัยการผลิตและดังนั้นจึงสามารถใช้ประโยชน์จากแรงงานโหดเหี้ยม แม้ว่าทุนนิยมจ่ายค่าจ้างคนงานที่ถูกต้องอย่างใดมาร์กซ์ยังคลุมเครือชะมัดนี่ทุนนิยมทำให้คนงานที่ทำงานเป็นเวลามากกว่าที่มีความจำเป็นในการสร้างพลังแรงงานของคนงาน หากนายทุนจ่ายของพนักงานแต่ละคนห้าดอลลาร์ต่อวันเขาจะต้องให้คนงานทำงานพูดสิบสองชั่วโมงต่อวันวันทำงานไม่ได้ผิดปกติในช่วงเวลาที่มาร์กซ์ ดังนั้นหากหนึ่งชั่วโมงแรงงานเท่ากับหนึ่งดอลล่าคนงานผลิตมูลค่าสิบสองดอลลาร์ของผลิตภัณฑ์สำหรับนายทุน แต่จะได้รับเงินเพียงห้า บรรทัดด้านล่าง:. นายทุนดึง "มูลค่าส่วนเกิน" จากแรงงานและเพลิดเพลินไปกับผลกำไรทางการเงินแม้ว่ามาร์กซ์พยายามที่จะใช้ทฤษฎีมูลค่าแรงงานต่อต้านทุนนิยมโดยการยืดมันข้อ จำกัด ของมันเขาไม่ได้ตั้งใจแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของทฤษฎีของตรรกะและพื้นฐานสมมติฐาน มาร์กซ์ที่ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่าอดีตนักเศรษฐศาสตร์ไม่เพียงพออธิบายผลกำไรของนายทุน แต่มาร์กซ์ล้มเหลวเช่นกัน ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าวิชาชีพเศรษฐศาสตร์ปฏิเสธทฤษฎีมูลค่าแรงงาน สาขาเศรษฐศาสตร์เชื่อว่าตอนนี้นายทุนไม่ได้รับผลกำไรจากการใช้ประโยชน์จากแรงงาน (เห็นผลกำไร) แต่พวกเขาเชื่อว่านายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไรโดยละทิ้งการบริโภคในปัจจุบันโดยการเสี่ยงและการผลิตโดยการจัดระเบียบ. แปลกแยกมีมากขึ้นมาร์กซ์ แต่กว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานและการวิจารณ์มาร์กซ์ของการแสวงหาผลกำไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กว่าศตวรรษหลังจากการตายของเขา , คาร์ล มาร์กซ์ยังคงเป็นหนึ่งในตัวเลขที่ถกเถียงกันมากที่สุดในโลกตะวันตก เขาวิจารณ์กระด้างของทุนนิยม และสัญญาที่เกี่ยวข้องของเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อนาคตสังคมนิยมกลมกลืนแรงบันดาลใจจากการปฏิวัติของสัดส่วนระดับโลก ดูเหมือนกับการปฏิวัติบอลเชวิคในรัสเซียและการแพร่กระจายของลัทธิคอมมิวนิสต์ทั่วยุโรปตะวันออกในฝันมาร์กซ์ได้หยั่งรากอย่างมั่นคงในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ยี่สิบฝันล้มก่อนศตวรรษที่สิ้นสุดลง คนโปแลนด์ , ฮังการี , Czechoslovakia , เยอรมนีตะวันออก , โรมาเนีย , เซอร์เบีย , บัลแกเรีย , แอลเบเนียและสหภาพโซเวียตปฏิเสธอุดมการณ์มาร์กซิสต์ และป้อนที่น่าจับตาการเปลี่ยนผ่านไปสู่สิทธิในทรัพย์สินส่วนตัวและระบบแลกเปลี่ยนตลาด หนึ่งที่ยังคงเกิดขึ้น ที่ลักษณะของลัทธิมาร์กซที่สร้างขึ้นเช่นที่มีประสิทธิภาพการปฏิวัติบังคับ ? และสิ่งที่อธิบายในที่สุดความตายเหรอ ? คำตอบที่โกหกในบางลักษณะทั่วไปของมาร์กซิสต์ของเศรษฐศาสตร์ ทฤษฎีสังคมและวิสัยทัศน์โดยรวมทฤษฎีมูลค่าแรงงานทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นเสาหลักของเศรษฐศาสตร์แบบดั้งเดิม ปลาชะโอน ซึ่งเป็นที่ประจักษ์ในมาร์กซ์ชิ้นเอกของเมืองหลวง ( 1867 ) ทฤษฎีพื้นฐานของการเรียกร้องเป็นเรื่องง่าย : มูลค่าของสินค้าได้ทางวัดโดยมีจำนวนแรงงานชั่วโมงต้องผลิตสินค้าถ้ารองเท้าคู่นั้นมักจะใช้เวลานานสองเท่า เพื่อผลิตเป็นคู่ของกางเกง ตัวอย่าง แล้วรองเท้าเป็นสองเท่ากางเกง ในระยะยาว ราคาของรองเท้าจะเป็นสองเท่าของราคากางเกง โดยไม่คำนึงถึงค่าของปัจจัยทางกายภาพแม้ว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็นอธิบายผิดก็ตระหนักในหมู่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกผ่านศตวรรษ midnineteenth . อดัม สมิธ เช่น จีบทฤษฎีมูลค่าแรงงานในการป้องกันแบบคลาสสิกของทุนนิยม ความมั่งคั่งของประชาชาติ ( 1776 ) และเดวิด ริคาร์โด ภายหลังจัดระบบในหลักการของระบบการเมือง ( 1817 ) , ข้อความ ) โดยรุ่นของนักเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรี .ดังนั้นทฤษฎีมูลค่าแรงงานไม่ซ้ำกับลัทธิมาร์ก มาร์กซ์ได้พยายาม อย่างไรก็ตาม การเปิดทฤษฎีกับแชมป์ของทุนนิยม ผลักดันทฤษฎีในทิศทางที่นักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกส่วนใหญ่ลังเลที่จะปฏิบัติตาม มาร์กซ์เสนอว่าทฤษฎีที่สามารถอธิบายคุณค่าของสินค้า รวมถึงสินค้าที่คนขายให้นายทุนเพื่อค่าจ้าง มาร์กซ์เรียกว่าชุด " พลังแรงงาน”พลังแรงงานของคนงานสามารถผลิตสินค้าและบริการ มาร์ค ใช้หลักการของเศรษฐศาสตร์คลาสสิก อธิบายว่า ค่าพลังแรงงานต้องขึ้นอยู่กับจำนวนแรงงานชั่วโมงใช้สังคม เฉลี่ย อาหาร เครื่องนุ่งห่ม และที่อยู่อาศัยของคนงาน เพื่อให้เขาหรือเธอมีความสามารถที่จะทำงาน ในคำอื่น ๆที่ได้รับค่าจ้างแรงงานระยะยาวจะขึ้นอยู่กับจำนวนแรงงานชั่วโมงจะผลิตคนที่เหมาะกับงาน สมมติว่าห้าชั่วโมงของแรงงานเป็นอาหาร เครื่องนุ่งห่ม และปกป้องคนงานแต่ละวันเพื่อให้คนงานที่เหมาะกับการทำงานในเช้าวันต่อไป ถ้าแรงงานหนึ่งชั่วโมงตอนหนึ่งดอลลาร์ , ค่าจ้างที่ถูกต้องจะเป็นห้าดอลลาร์ต่อวันมาร์กซ์แล้วถามคำถามที่รุนแรงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าสินค้าและบริการในสังคมทุนนิยมมักจะถูกขายในราคา ( ค่าจ้าง ) ที่สะท้อนมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขา ( วัดโดยชั่วโมงแรงงาน ) , มันสามารถเป็นนายทุนเพลิดเพลินกับกำไร แม้ว่าในระยะสั้นเท่านั้น ? ทำไมนายทุนจัดการเพื่อบีบออกตกค้างระหว่างค่าใช้จ่ายและรายได้ทั้งหมด ?นายทุนมาร์กซตอบว่าจะต้องเพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษและอำนาจในฐานะเจ้าของหมายถึงการผลิตและดังนั้นจึงสามารถที่จะโหดร้ายขูดรีดแรงงาน แม้ว่าทุนนิยมจ่ายแรงงานค่าจ้างถูก อย่างไรก็ตาม มาร์กซ์โคตรคลุมเครือนี่ทำให้คนงานทำงานมากชั่วโมงกว่าระบบทุนนิยมจะต้องสร้างคนงาน แรงงาน พลังงาน ถ้านายทุนจ่ายแต่ละคนงานห้าดอลลาร์ต่อวัน เขาจะต้องใช้คนงานทำงาน พูด สิบสองชั่วโมงต่อ day-a ไม่แปลกวันทำงานระหว่างมาร์กซเป็นเวลา ดังนั้น หากแรงงานหนึ่งชั่วโมงมีค่าเท่ากับ 1 ดอลลาร์ คนงานผลิต 12 ดอลลาร์มูลค่าของผลิตภัณฑ์สำหรับทุนนิยม แต่จ่ายแค่ห้าคน บรรทัดด้านล่าง : นายทุนสกัด " มูลค่าส่วนเกินจากคนงานและสนุกกับผลกำไรทางการเงินแม้ว่ามาร์กซพยายามใช้แรงงานทฤษฎีมูลค่าจากระบบทุนนิยม โดยการยืดมันถึงขีดจำกัด เขาตั้งใจแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของตรรกะพื้นฐานของทฤษฎีและสมมติฐาน มาร์กซ์ได้ถูกต้องเมื่อเขาอ้างว่านักเศรษฐศาสตร์คลาสสิกไม่สามารถอธิบายอย่างเพียงพอกำไรทุนนิยม แต่มาร์คล้มเหลวเช่นกัน โดยศตวรรษที่สิบเก้าปลายอาชีพเศรษฐศาสตร์ปฏิเสธแรงงานทฤษฎีมูลค่า นักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักในขณะนี้เชื่อว่านายทุนไม่ได้รับผลกำไรโดยการใช้ประโยชน์จากคนงาน ( เจอา ) แทน พวกเขาเชื่อว่านายทุนผู้ประกอบการได้รับผลกำไรโดย forgoing การบริโภคในปัจจุบัน โดยความเสี่ยงและการจัดการการผลิตการโอนมีเพิ่มเติมมาร์กแต่กว่าทฤษฎีมูลค่าแรงงานเป็น