Music monthly / Red square Entry No

Music monthly / Red square
Entry No: 29
Subject: Tumon Bay
by Akanishi Jin

A couple of days ago, I went to Kashima for work. It had been eighteen years since I last went there and I asked Mr Shimatani to arrange for me to stay in the same room as my previous visit.

The triple-sharing room is now a twin-sharing. The furniture and carpeting have changed too. The only thing that remained unchanged was the colour of the sea from the room.

I had a very enjoyable week there in my teens.

Pi, Kame and I had a photoshoot at the nearby Tumon Bay. Our work ended early and the sun hadn’t set, so Kame took out the camera and the three of us began taking pictures for each other…. After that, we got scolded by our manager for messing around with the equipment.

At night, we shared a room. Pi, who slept on the single bed, went into dreamland very soon. But Kame, who shared the double bed with me, was having trouble falling asleep as it was his first trip away from home. He tossed and turned in bed continously, until I asked him if he was ok. He replied, “I’m missing my own bed”. Thus, I asked him to shift closer to me, and offered my arm for him to sleep on. I used my other hand to pat his back, just like how a mother would pat her baby to sleep.

We both fell into deep sleep after that. Later in the night, Pi saw us and decided to squeeze into our bed as well. He then hugged Kame from the other side. When our manager came into the room the following morning and saw the empty single bed, he though Pi was missing. But when he saw Pi’s backview and my sideview on the double bed, he thought, “oh no, now the youngest one is missing”. As he was about to go off to search, Kame woke up from his sleep and asked him what time was it. It was only then that the manager realized Kame got squashed between the two of us and well hidden from the manager’s view at the door.

He said, “I should have taken a photo of you all then. What a pity.”

For the nights that we stayed there, we continued sleeping in that manner. In my sleep, I heard Pi mumbling in his sleep and smelled the fragrance of Kame’s shampoo.


After more than a decade, I’m here for work again. I stood by the windows and called Pi. We reminisced and laughed at our manager’s reaction, the photographer’s strange requests and Kame’s blunder during the dinner performance.
“He totally dozed off while lying on your shoulder. He didn’t care about the performance anymore” Pi laughed.


Even after I emptied my memories, my teenage years never returned to me.
Nowadays, I can’t remember every detail of my teenage years either...

The only thing that remained vividly clear was the emotions.
I was really troubled when I was a teenager.
I was troubled over love.

I was an early bloomer, I think. I met my soulmate – someone that I wanted to spend my entire lifetime with, at the age of 16. Looking back, I am amazed at my self-confidence then because it was a one-sided love. I just thought, “Ah, I like this person. It’s not enough just seeing this face regularly. I want to see this smiley face for every moment.”

But I was very timid then, thus I did not declare my love.
Time flew by quickly.


When I was in my teens, I fantasized about falling in love.

When I was twenty, I was madly in love.

After that, I lost the love of my life...


And now, in my thirties, my peaceful life might seem a little boring.
But I guess peace is a kind of happiness too….

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลงรายเดือน / แดงสแควร์
รายการไม่: 29
เรื่อง: มอน
โดย Akanishi Jin

สองสามวันที่ผ่านมา ผมไปคะชิมะทำงาน มันได้สิบแปดปีตั้งแต่ฉันล่าสุดก็มี และถามนาย Shimatani จะจัดให้พักในห้องเดียวกันเป็นการเยี่ยมชมของฉันก่อนหน้านี้

ห้องร่วมทริปเปิ้ลเป็นคู่ร่วมกัน เฟอร์นิเจอร์และพรมมีการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป สิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงคือ สีของทะเลจากห้องพัก

ผมสัปดาห์มีความสุขมากในวัยรุ่นของฉัน

พี่ Kame และผมมีภาพที่ที่มอนใกล้เคียง งานสิ้นสุดลงก่อนกำหนด และดวงอาทิตย์ไม่ได้ตั้ง ค่า Kame เอาออกกล้อง และสามเราเริ่มถ่ายภาพกัน... หลังจากนั้น เรามีบ ๆ โดยผู้จัดการของเราสำหรับ messing รอบอุปกรณ์

ในเวลากลางคืน เราร่วมห้องพัก ปี่ ที่นอนบนเตียงเดียว เดินเข้าไปในดรีมแลนด์เร็ว ๆ แต่ Kame ผู้ร่วมเตียงกับฉัน มีปัญหาในการหลับก็เดินของเขาแรกพัก เขาเพราะ และเปิดในเตียงฯ จนกว่าฉันขอให้เขาถ้า เขาไม่ตกลง เขาตอบว่า "ฉันกำลังขาดเตียงของตัวเอง" ฉันขอให้เขาเลื่อนชิดกับฉัน และให้เขานอนบนแขนต่าง ๆ ฉันใช้ของฉันมือ pat เขา เหมือนว่าแม่จะ pat บุตรนอน

เราทั้งสองตกลงหลับหลังจากที่ ในยามค่ำคืน พี่เห็นเรา และตัดสินใจที่จะบีบลงในเตียงของเราด้วย เขาแล้ว hugged Kame จากด้านอื่น ๆ เมื่อผู้จัดการของเรามาถึงห้องตอนเช้าต่อไปนี้ และเห็นเตียงว่างเปล่า เขาว่าผีไม่ แต่ เมื่อเขาเห็นของพี่ backview และฉันมข้างบนเตียง เขาคิดว่า, "โอ้ ไม่ ขณะนี้หนึ่งคนเล็กหาย" ขณะกำลังจะไปปิดการค้นหา Kame ตื่นจากการนอนหลับของเขา และขอให้เขานั้นเป็นเวลาอะไร หลังจากนั้นมีผู้จัดการรู้ Kame squashed ระหว่างเราทั้งสอง และดีซ่อนจากมุมมองของผู้จัดการที่ประตู

เขากล่าวว่า "ฉันควรได้นำภาพถ่ายของคุณทั้งหมดแล้ว สิ่งสงสาร "

คืนที่เราอยู่ เรายังคงนอนในลักษณะนั้น ในการนอนหลับของฉัน ฉันได้ยินพี่ mumbling ในการนอนหลับของเขา และกลิ่นหอมของแชมพูของ Kame


หลังจากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา ฉันนี่ทำงานอีก ยืนตามหน้าต่าง และเรียกปี่ เรา reminisced และหัวเราะที่ปฏิกิริยาของผู้จัดการของเรา เป็นช่างภาพแปลก และการพลาดของ Kame ระหว่างประสิทธิภาพการทำงานเย็น
"เขาเต็มเปา dozed ปิดขณะนอนอยู่บนไหล่ของคุณ เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับประสิทธิภาพการทำงานอีกต่อไป"พี่หัวเราะ


แม้หลังจากที่ฉันว่างเปล่าฉันความทรงจำ ปีวัยรุ่นของฉันกลับไม่เคยให้ฉัน
ปัจจุบัน ฉันไม่สามารถจำทุกรายละเอียดของปีวัยรุ่นของฉันจะ...

สิ่งเดียวที่ยังคงชัดเจนน่าฟังมีอารมณ์ได้
ผมจริง ๆ ปัญหาเมื่อวัยรุ่น
ผมปัญหามากกว่าความรัก

ผม bloomer เป็นต้น คิด ผมได้พบกับเนื้อคู่ของฉันคนที่อยากจะใช้ชีวิตของฉันทั้งหมด ด้วย อายุ 16 มองย้อนกลับ ฉันประหลาดใจที่ฉันมีความมั่นใจแล้วก็รักด้านเดียว ฉันคิดว่า "Ah ชอบคนนี้ มันไม่เพียงพอเพียงเห็นหน้านี้อย่างสม่ำเสมอ อยากดูหน้านี้ยิ้มในขณะที่ทุก "

แต่ผมมากเป็นพิเศษ แล้ว ดังนั้น ฉันไม่ได้ประกาศความรักของฉันไม่
เวลาบินโดยเร็ว


เมื่อผมอยู่ในวัยรุ่นของฉัน fantasized เกี่ยวกับการตกหลุมรัก

เมื่อยี่สิบ ผมเป็นนักรัก

หลังจากนั้น ฉันสูญเสียคนรักของชีวิต...


และตอนนี้ ใน thirties ของฉัน ชีวิตที่เงียบสงบอาจดูเหมือนน่าเบื่อเล็กน้อย
แต่ผมคิดว่า สันติภาพเป็นชนิดของความสุขเกินไป...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลงรายเดือน / จัตุรัสแดง
รายการไม่เรื่อง 29
: อ่าวตุมอน

โดย อาคานิชิ จิน เมื่อ 2-3 วันก่อน ฉันไป คาชิม่า ในงาน มันมี 18 ปีตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปที่นั่น ฉันถามนายชิมาทานิ จะให้ฉันอยู่ห้องเดียวกับเข้าชมก่อนหน้าของฉัน

ห้องร่วมกันสามคือตอนนี้ใช้คู่ เฟอร์นิเจอร์และพรมก็เปลี่ยนเหมือนกันสิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง คือ สีของทะเลจากห้องพัก

ผมเป็นสัปดาห์ที่สนุกสนานมากมีในวัยรุ่นของฉัน

พี คาเมะ และฉันมีถ่ายแบบที่อ่าวตุมอน ใกล้เคียง งานของเราเสร็จเร็วและดวงอาทิตย์ไม่ได้ตั้งเพื่อให้คาเมะหยิบกล้องออกมาและพวกเราก็เริ่มถ่ายรูปกัน . . . . . . . หลังจากนั้นเราโดนดุโดยผู้จัดการของเราสำหรับ messing รอบด้วยอุปกรณ์

ตอนกลางคืน เราอยู่ร่วมห้องกัน เมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงคนเดียว เข้าไปในโลกแห่งความฝัน ในเร็วๆ นี้ แต่คาเมะที่ร่วมเตียงกับผม มีปัญหาหลับเป็นการเดินทางครั้งแรกของเขาไปจากบ้าน เขาพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเรื่อย จนกระทั่งผมถามเขา ถ้าเขาโอเค เขาตอบว่า " ฉันหายไปในเตียงของฉันเองดังนั้น ผมขอให้เขาเปลี่ยนฉันอย่างใกล้ชิด และให้แขนฉันให้เขานอน ฉันใช้อีกมือของฉันลูบหลังของเขา เหมือนกับว่าแม่จะตบลูกให้หลับ

เราทั้งสองตกอยู่ในการนอนหลับลึก หลังจากนั้น ต่อมาในคืนนั้น พี่เห็นเราและตัดสินใจที่จะบีบลงในเตียงของเราได้เป็นอย่างดี จากนั้นเขาก็กอดคาเมะจากด้านอื่น ๆเมื่อผู้จัดการเดินเข้ามาในห้อง ต่อไปนี้ตอนเช้า เห็นเตียงเดี่ยวว่าง เขาว่าพี่หายไป แต่เมื่อเขาเห็นแผ่นหลังของพี่ และ sideview ของฉันบนเตียง คู่ เขาคิดว่า " โอ้ ไม่นะ ตอนนี้น้องหนึ่งหายไป " ขณะที่เขากำลังจะออกไปค้นหา คาเมะตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับของเขาและถามเขาแล้วล่ะมันเป็นเพียงแล้วที่ผู้จัดการรู้ว่าคาเมะโดนแบนระหว่างสองคนและดีที่ซ่อนอยู่จากมุมมองของผู้จัดการที่ประตู

เขากล่าวว่า " ฉันควรจะมีรูปของคุณทั้งหมดแล้ว น่าเสียดาย "

สำหรับคืนที่เราอยู่ที่นั่น เรายังคงนอนอยู่ในลักษณะที่ ในการนอนหลับของฉัน ฉันได้ยินพี่พึมพำในการนอนหลับของเขา และได้กลิ่นหอมของคาเมะเป็นแชมพู


หลังจากกว่าทศวรรษที่ฉันมาทำงานที่นี่อีกครั้ง ฉันยืนอยู่ที่หน้าต่าง และที่เรียกว่า Pi เรานึกถึง และหัวเราะกับปฏิกิริยาของผู้จัดการของเรา ช่างภาพแปลกหน้า คาเมะก็ผิดพลาดระหว่างการแสดงอาหารค่ำ
" เขาก็เผลอหลับไปขณะนอนบนไหล่ เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับการปฏิบัติอีกต่อไป " และหัวเราะ


แม้หลังจากที่ฉันเอาของฉันความทรงจำปีวัยรุ่นของฉันไม่เคยกลับมาให้ฉัน
ทุกวันนี้ ฉันไม่สามารถจำทุกรายละเอียดของปีวัยรุ่นของฉันเหมือนกัน . . . . . . .

สิ่งเดียวที่ยังคงอยู่ได้อย่างชัดเจน คือ อารมณ์
ผมก็หนักใจจริงๆเมื่อฉันเป็นวัยรุ่น
ผมทุกข์กว่าความรัก

ผมเป็นดอกไม้บาน ช่วงที่ผมคิด ผมเจอเนื้อคู่–ของฉัน คนที่ฉันต้องการที่จะใช้เวลาทั้งชีวิตของฉันด้วย ตอนอายุ 16 มองย้อนกลับไปฉันประหลาดใจที่ความมั่นใจของผมแล้ว เพราะมันเป็นแค่รักข้างเดียว ฉันแค่คิดว่า " อ่า ผมชอบคนนี้ มันไม่พอ แค่ได้เห็นหน้านี้เป็นประจำ ฉันต้องการที่จะเห็นใบหน้าที่ยิ้มให้ทุกช่วงเวลา . "

แต่ผมก็กลัวแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่ได้ประกาศความรักของผม
เวลาบินผ่านไป


เมื่อผมอยู่ในวัยรุ่นของฉันฉัน fantasized เกี่ยวกับความรัก

เมื่อฉันอายุยี่สิบฉันกำลังมีความรัก

หลังจากที่ฉันสูญเสียความรักในชีวิตของฉัน . . . . . . .


และตอนนี้ใน thirties ของฉัน ชีวิตที่สงบสุขของฉันอาจจะดูน่าเบื่อไปหน่อย
แต่ผมเดาว่าเป็นชนิดของความสุขด้วย . . . . . . .