- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
He was a rickshaw puller and she wa
He was a rickshaw puller and she was a celebrity author. There was no way Manoranjan Byapari would have met Mahasweta Devi. But destiny willed otherwise.
At a chance meeting, she asked him to write for her 'Bartika' journal. Thus began Bypari's stint as a writer that has seen him churn out over 100 short stories and leave an indelible mark in contemporary Bengali Dalit penmanship.
The calm and composed 61-year-old now has no trace of the anger and bitterness that had once been his constant companions - the unfortunate reasons that put him behind bars for two years for getting into a fight. The prison experience gave the Kolkata-based writer a fascinating story to relate to the audience at the recently concluded Samanvay festival of Indian languages in the capital.
He was 22-years-old when he started learning the Bengali alphabet in the prison. Poverty had left him bitter, angry and illiterate. But the thought of rotting behind the bars was "scary" enough to encourage him to take to learning. And once he initiated the process, he just got addicted.
"I didn't know how to read or write, but I was aware about what was happening in politics and the world. So I was illiterate but not unaware," Bypari who now works as a cook and writes in his free time, told us in an interview.
"I just got addicted to learning," he added.
And what shaped up his unusual career graph were opportunities: some he quickly grabbed and some he just chanced upon.
"There were two turning points in my life: first when I went to jail in 1974. I was a mere 22 years old and the thought of spending my entire life in prison was scary. An elderly man encouraged me to read. And once I did that with all conviction, I simply got addicted to it," recollected Byapari who grew up in a refugee camp in Bankura's Shiromanipur, and later took to rickshaw pulling for earning livelihood.
"The second was a chance meeting with Mahasweta Devi who gave me an opportunity to publish my first essay in her journal 'Bartika'," he recalled of her journey in his rickshaw, during which he asked her the meaning of a word. So impressed was she with his learning aptitude that she gave him an opportunity to write.
Hence began his journey of expressing his opinions through poems, essays and short stories. His novel "Itibritte Chandal Jiban" is considered the first autobiographical work by a Bengali Dalit writer.
The plight and sufferings of dalits have always been the pivotal theme of his narratives.
His first national acclaim came after a translation of his essay "Is there Dalit Writing in Bangla?" was published in Economic and Political Weekly in 2007.
Despite all this transformation and newly-found love for writing, Byapari never gave up on his first job - rickshaw pulling - till he started working as a cook in a school a few years ago.
"Writing doesn't give you money. I needed money to sustain my living and rickshaw gave me that security. My writings are a mirror of the class and caste divide that we are still associated with," he rued.
"I also struggled to give up on the 'rouge criminal' tag post my stint in the jail. I was a reformed man, but I had the licence of 'prison'. People weren't taking me seriously, so I had no other option but to learn and grow despite all this resistance," he added.
Even though mainstream publications are finally taking a serious note of Dalit writings in the country and opening a window into their grim world with translated narratives, Byapari feels these don't reflect the real sufferings of the Dalits.
"I can't say whether it is Dalit literature. Those who have been writing must have felt angry or suffered an insult at some point of time that pushed them to writing," he said.
"There are many illiterate Dalits who don't have anyone to write their stories because they are poor and can't afford to. My writings come from the anger of my life and of the people around me," he concluded.He was a rickshaw puller and she was a celebrity author. There was no way Manoranjan Byapari would have met Mahasweta Devi. But destiny willed otherwise.
At a chance meeting, she asked him to write for her 'Bartika' journal. Thus began Bypari's stint as a writer that has seen him churn out over 100 short stories and leave an indelible mark in contemporary Bengali Dalit penmanship.
The calm and composed 61-year-old now has no trace of the anger and bitterness that had once been his constant companions - the unfortunate reasons that put him behind bars for two years for getting into a fight. The prison experience gave the Kolkata-based writer a fascinating story to relate to the audience at the recently concluded Samanvay festival of Indian languages in the capital.
He was 22-years-old when he started learning the Bengali alphabet in the prison. Poverty had left him bitter, angry and illiterate. But the thought of rotting behind the bars was "scary" enough to encourage him to take to learning. And once he initiated the process, he just got addicted.
"I didn't know how to read or write, but I was aware about what was happening in politics and the world. So I was illiterate but not unaware," Bypari who now works as a cook and writes in his free time, told us in an interview.
"I just got addicted to learning," he added.
And what shaped up his unusual career graph were opportunities: some he quickly grabbed and some he just chanced upon.
"There were two turning points in my life: first when I went to jail in 1974. I was a mere 22 years old and the thought of spending my entire life in prison was scary. An elderly man encouraged me to read. And once I did that with all conviction, I simply got addicted to it," recollected Byapari who grew up in a refugee camp in Bankura's Shiromanipur, and later took to rickshaw pulling for earning livelihood.
"The second was a chance meeting with Mahasweta Devi who gave me an opportunity to publish my first essay in her journal 'Bartika'," he recalled of her journey in his rickshaw, during which he asked her the meaning of a word. So impressed was she with his learning aptitude that she gave him an opportunity to write.
Hence began his journey of expressing his opinions through poems, essays and short stories. His novel "Itibritte Chandal Jiban" is considered the first autobiographical work by a Bengali Dalit writer.
The plight and sufferings of dalits have always been the pivotal theme of his narratives.
His first national acclaim came after a translation of his essay "Is there Dalit Writing in Bangla?" was published in Economic and Political Weekly in 2007.
Despite all this transformation and newly-found love for writing, Byapari never gave up on his first job - rickshaw pulling - till he started working as a cook in a school a few years ago.
"Writing doesn't give you money. I needed money to sustain my living and rickshaw gave me that security. My writings are a mirror of the class and caste divide that we are still associated with," he rued.
"I also struggled to give up on the 'rouge criminal' tag post my stint in the jail. I was a reformed man, but I had the licence of 'prison'. People weren't taking me seriously, so I had no other option but to learn and grow despite all this resistance," he added.
Even though mainstream publications are finally taking a serious note of Dalit writings in the country and opening a window into their grim world with translated narratives, Byapari feels these don't reflect the real sufferings of the Dalits.
"I can't say whether it is Dalit literature. Those who have been writing must have felt angry or suffered an insult at some point of time that pushed them to writing," he said.
"There are many illiterate Dalits who don't have anyone to write their stories because they are poor and can't afford to. My writings come from the anger of my life and of the people around me," he concluded.
At a chance meeting, she asked him to write for her 'Bartika' journal. Thus began Bypari's stint as a writer that has seen him churn out over 100 short stories and leave an indelible mark in contemporary Bengali Dalit penmanship.
The calm and composed 61-year-old now has no trace of the anger and bitterness that had once been his constant companions - the unfortunate reasons that put him behind bars for two years for getting into a fight. The prison experience gave the Kolkata-based writer a fascinating story to relate to the audience at the recently concluded Samanvay festival of Indian languages in the capital.
He was 22-years-old when he started learning the Bengali alphabet in the prison. Poverty had left him bitter, angry and illiterate. But the thought of rotting behind the bars was "scary" enough to encourage him to take to learning. And once he initiated the process, he just got addicted.
"I didn't know how to read or write, but I was aware about what was happening in politics and the world. So I was illiterate but not unaware," Bypari who now works as a cook and writes in his free time, told us in an interview.
"I just got addicted to learning," he added.
And what shaped up his unusual career graph were opportunities: some he quickly grabbed and some he just chanced upon.
"There were two turning points in my life: first when I went to jail in 1974. I was a mere 22 years old and the thought of spending my entire life in prison was scary. An elderly man encouraged me to read. And once I did that with all conviction, I simply got addicted to it," recollected Byapari who grew up in a refugee camp in Bankura's Shiromanipur, and later took to rickshaw pulling for earning livelihood.
"The second was a chance meeting with Mahasweta Devi who gave me an opportunity to publish my first essay in her journal 'Bartika'," he recalled of her journey in his rickshaw, during which he asked her the meaning of a word. So impressed was she with his learning aptitude that she gave him an opportunity to write.
Hence began his journey of expressing his opinions through poems, essays and short stories. His novel "Itibritte Chandal Jiban" is considered the first autobiographical work by a Bengali Dalit writer.
The plight and sufferings of dalits have always been the pivotal theme of his narratives.
His first national acclaim came after a translation of his essay "Is there Dalit Writing in Bangla?" was published in Economic and Political Weekly in 2007.
Despite all this transformation and newly-found love for writing, Byapari never gave up on his first job - rickshaw pulling - till he started working as a cook in a school a few years ago.
"Writing doesn't give you money. I needed money to sustain my living and rickshaw gave me that security. My writings are a mirror of the class and caste divide that we are still associated with," he rued.
"I also struggled to give up on the 'rouge criminal' tag post my stint in the jail. I was a reformed man, but I had the licence of 'prison'. People weren't taking me seriously, so I had no other option but to learn and grow despite all this resistance," he added.
Even though mainstream publications are finally taking a serious note of Dalit writings in the country and opening a window into their grim world with translated narratives, Byapari feels these don't reflect the real sufferings of the Dalits.
"I can't say whether it is Dalit literature. Those who have been writing must have felt angry or suffered an insult at some point of time that pushed them to writing," he said.
"There are many illiterate Dalits who don't have anyone to write their stories because they are poor and can't afford to. My writings come from the anger of my life and of the people around me," he concluded.He was a rickshaw puller and she was a celebrity author. There was no way Manoranjan Byapari would have met Mahasweta Devi. But destiny willed otherwise.
At a chance meeting, she asked him to write for her 'Bartika' journal. Thus began Bypari's stint as a writer that has seen him churn out over 100 short stories and leave an indelible mark in contemporary Bengali Dalit penmanship.
The calm and composed 61-year-old now has no trace of the anger and bitterness that had once been his constant companions - the unfortunate reasons that put him behind bars for two years for getting into a fight. The prison experience gave the Kolkata-based writer a fascinating story to relate to the audience at the recently concluded Samanvay festival of Indian languages in the capital.
He was 22-years-old when he started learning the Bengali alphabet in the prison. Poverty had left him bitter, angry and illiterate. But the thought of rotting behind the bars was "scary" enough to encourage him to take to learning. And once he initiated the process, he just got addicted.
"I didn't know how to read or write, but I was aware about what was happening in politics and the world. So I was illiterate but not unaware," Bypari who now works as a cook and writes in his free time, told us in an interview.
"I just got addicted to learning," he added.
And what shaped up his unusual career graph were opportunities: some he quickly grabbed and some he just chanced upon.
"There were two turning points in my life: first when I went to jail in 1974. I was a mere 22 years old and the thought of spending my entire life in prison was scary. An elderly man encouraged me to read. And once I did that with all conviction, I simply got addicted to it," recollected Byapari who grew up in a refugee camp in Bankura's Shiromanipur, and later took to rickshaw pulling for earning livelihood.
"The second was a chance meeting with Mahasweta Devi who gave me an opportunity to publish my first essay in her journal 'Bartika'," he recalled of her journey in his rickshaw, during which he asked her the meaning of a word. So impressed was she with his learning aptitude that she gave him an opportunity to write.
Hence began his journey of expressing his opinions through poems, essays and short stories. His novel "Itibritte Chandal Jiban" is considered the first autobiographical work by a Bengali Dalit writer.
The plight and sufferings of dalits have always been the pivotal theme of his narratives.
His first national acclaim came after a translation of his essay "Is there Dalit Writing in Bangla?" was published in Economic and Political Weekly in 2007.
Despite all this transformation and newly-found love for writing, Byapari never gave up on his first job - rickshaw pulling - till he started working as a cook in a school a few years ago.
"Writing doesn't give you money. I needed money to sustain my living and rickshaw gave me that security. My writings are a mirror of the class and caste divide that we are still associated with," he rued.
"I also struggled to give up on the 'rouge criminal' tag post my stint in the jail. I was a reformed man, but I had the licence of 'prison'. People weren't taking me seriously, so I had no other option but to learn and grow despite all this resistance," he added.
Even though mainstream publications are finally taking a serious note of Dalit writings in the country and opening a window into their grim world with translated narratives, Byapari feels these don't reflect the real sufferings of the Dalits.
"I can't say whether it is Dalit literature. Those who have been writing must have felt angry or suffered an insult at some point of time that pushed them to writing," he said.
"There are many illiterate Dalits who don't have anyone to write their stories because they are poor and can't afford to. My writings come from the anger of my life and of the people around me," he concluded.
0/5000
เขาก็ดึงรถลากและเธอเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง มีวิธี byapari manoranjan จะได้พบ mahasweta devi ไม่มี แต่โชคชะตาเอาแต่ใจอย่างอื่น.
ในที่ประชุมมีโอกาสที่เธอขอให้เขาเขียนให้เธอวารสาร 'bartika' จึงเริ่ม จำกัด bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาปั่นออกกว่า 100 เรื่องสั้นและออกจากเครื่องหมายลบไม่ออกในการเขียนหนังสือร่วมสมัย dalit ภาษาเบงกาลี.
ความสงบและแต่ง 61 ปีตอนนี้มีร่องรอยของความโกรธและความขมขื่นที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหายคงที่ของเขาไม่มี - เหตุผลที่โชคร้ายที่ทำให้เขาหลังลูกกรงเป็นเวลาสองปีสำหรับการเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้นักเขียน kolkata ตามเรื่องราวที่น่าสนใจในการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชมในงานเทศกาล samanvay เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ข้อสรุปของภาษาอินเดียในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเก่าเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรภาษาเบงกาลีที่อยู่ในคุก ความยากจนทำให้เขาขมโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าหลังบาร์คือ "น่ากลัว" มากพอที่จะสนับสนุนให้เขาใช้เวลาในการเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งติดยาเสพติด.
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่านหรือเขียน แต่ฉันก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทางการเมืองและโลกดังนั้นฉันก็ไม่รู้หนังสือ แต่ไม่ทราบ "bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นแม่ครัวและเขียนในเวลาว่างของเขาบอกกับเราในการให้สัมภาษณ์.
" ฉันเพิ่งได้ติดยาเสพติดที่จะเรียนรู้ "เขากล่าวเสริม.
และสิ่งที่มีรูปทรงของเขาขึ้น กราฟอาชีพที่ผิดปกติมีโอกาสที่บางเขารีบคว้าและบางคนเขาก็ chanced เมื่อ
"มีอยู่สองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน. ครั้งแรกเมื่อฉันเดินเข้าไปในคุกในปี 1974ฉันเป็นเพียง 22 ปีและความคิดของการใช้จ่ายทั้งชีวิตของฉันอยู่ในคุกเป็นที่น่ากลัว ชายสูงอายุคนหนึ่งสนับสนุนให้ฉันไปอ่าน และเมื่อฉันได้ว่าด้วยความเชื่อมั่นทั้งหมดที่ฉันได้เพียงแค่ติดมัน "ลืม byapari ที่เติบโตขึ้นในค่ายผู้ลี้ภัยใน shiromanipur Bankura และต่อมาเอาไปดึงรถลากสำหรับรายได้การทำมาหากิน.
"ที่สองคือการประชุมโอกาสกับ mahasweta devi ที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่บทความแรกของฉันในวารสารของเธอ bartika '" เขาจำได้ว่าในการเดินทางของเธอในรถลากของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำ ความประทับใจให้เธอด้วยความถนัดในการเรียนรู้ของเขาว่าเธอทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาในการแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านบทกวีบทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "itibritte chandal jiban" ถือว่าเป็นงานอัตชีวประวัติครั้งแรกโดยนักเขียน dalit ภาษาเบงกาลี.
ชะตากรรมและความทุกข์ของลิทส์ได้เสมอธีมสำคัญของเรื่องเล่าของเขา.
โห่ร้องแห่งชาติครั้งแรกของเขามาหลังจากที่การแปลของบทความของเขา "จะมีการเขียน dalit ใน bangla?" ถูกตีพิมพ์ในรายสัปดาห์ทางเศรษฐกิจและการเมืองในปี 2007.
แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้และที่เพิ่งพบรักสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นแม่ครัวในโรงเรียนไม่กี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ได้ให้คุณเงิน. ฉันจำเป็นต้องใช้เงินในการดำรงชีวิตและการลากฉันให้ฉันรักษาความปลอดภัยที่. งานเขียนของฉันเป็นกระจกของชั้นวรรณะและแบ่งว่าเราจะยังคงเกี่ยวข้องกับ "เขา rued.
"ฉันยังพยายามที่จะให้ขึ้นบน 'สีแดงอาญา' แท็กโพสต์ จำกัด ของฉันอยู่ในคุก. ฉันเป็นคนกลับเนื้อกลับตัว แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก'. คนที่ไม่ได้พาผมอย่างจริงจังดังนั้นฉันไม่ได้อื่น ๆ แต่ตัวเลือกที่จะเรียนรู้และเติบโตแม้จะมีความต้านทานทั้งหมดนี้ "เขากล่าวเสริม.
แม้ว่าสิ่งพิมพ์กระแสหลักเป็นที่สุดการบันทึกร้ายแรงของการเขียน dalit ในประเทศและการเปิดหน้าต่างสู่โลกน่ากลัวของพวกเขาที่มีเรื่องเล่าแปลรู้สึก byapari เหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงความทุกข์ที่แท้จริงของลิทส์.
"ผมไม่สามารถพูดได้ ไม่ว่าจะเป็นวรรณกรรม dalitผู้ที่ได้รับการเขียนต้องมีความรู้สึกโกรธหรือความทุกข์ทรมานดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันให้พวกเขาเขียน "เขากล่าว.
" มีลิทส์ไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่ได้มีใครที่จะเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นที่น่าสงสาร และไม่สามารถที่จะ งานเขียนของฉันมาจากความโกรธของชีวิตของฉันและของผู้คนรอบตัวฉัน "เขาเป็น concluded.he ดึงรถลากและเธอเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงมีวิธี byapari manoranjan จะได้พบ mahasweta devi ไม่มี แต่โชคชะตาเอาแต่ใจอย่างอื่น.
ในที่ประชุมมีโอกาสที่เธอขอให้เขาเขียนให้เธอวารสาร 'bartika' จึงเริ่ม จำกัด bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาปั่นออกกว่า 100 เรื่องสั้นและออกจากเครื่องหมายลบไม่ออกในการเขียนหนังสือร่วมสมัย dalit ภาษาเบงกาลี.
ความสงบและแต่ง 61 ปีตอนนี้มีร่องรอยของความโกรธและความขมขื่นที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหายคงที่ของเขาไม่มี - เหตุผลที่โชคร้ายที่ทำให้เขาหลังลูกกรงเป็นเวลาสองปีสำหรับการเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้นักเขียน kolkata ตามเรื่องราวที่น่าสนใจในการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชมในงานเทศกาล samanvay เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ข้อสรุปของภาษาอินเดียในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเก่าเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรภาษาเบงกาลีที่อยู่ในคุก ความยากจนทำให้เขาขมโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าหลังบาร์คือ "น่ากลัว" มากพอที่จะสนับสนุนให้เขาใช้เวลาในการเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งติดยาเสพติด.
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่านหรือเขียน แต่ฉันก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทางการเมืองและโลกดังนั้นฉันก็ไม่รู้หนังสือ แต่ไม่ทราบ "bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นแม่ครัวและเขียนในเวลาว่างของเขาบอกกับเราในการให้สัมภาษณ์.
" ฉันเพิ่งได้ติดยาเสพติดที่จะเรียนรู้ "เขากล่าวเสริม.
และสิ่งที่มีรูปทรงของเขาขึ้น กราฟอาชีพที่ผิดปกติมีโอกาสที่บางเขารีบคว้าและบางคนเขาก็ chanced เมื่อ
"มีอยู่สองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน. ครั้งแรกเมื่อฉันเดินเข้าไปในคุกในปี 1974ฉันเป็นเพียง 22 ปีและความคิดของการใช้จ่ายทั้งชีวิตของฉันอยู่ในคุกเป็นที่น่ากลัว ชายสูงอายุคนหนึ่งสนับสนุนให้ฉันไปอ่าน และเมื่อฉันได้ว่าด้วยความเชื่อมั่นทั้งหมดที่ฉันได้เพียงแค่ติดมัน "ลืม byapari ที่เติบโตขึ้นในค่ายผู้ลี้ภัยใน shiromanipur Bankura และต่อมาเอาไปดึงรถลากสำหรับรายได้การทำมาหากิน.
"ที่สองคือการประชุมโอกาสกับ mahasweta devi ที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่บทความแรกของฉันในวารสารของเธอ bartika '" เขาจำได้ว่าในการเดินทางของเธอในรถลากของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำ ความประทับใจให้เธอด้วยความถนัดในการเรียนรู้ของเขาว่าเธอทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาในการแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านบทกวีบทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "itibritte chandal jiban" ถือว่าเป็นงานอัตชีวประวัติครั้งแรกโดยนักเขียน dalit ภาษาเบงกาลี.
ชะตากรรมและความทุกข์ของลิทส์ได้เสมอธีมสำคัญของเรื่องเล่าของเขา.
โห่ร้องแห่งชาติครั้งแรกของเขามาหลังจากที่การแปลของบทความของเขา "จะมีการเขียน dalit ใน bangla?" ถูกตีพิมพ์ในรายสัปดาห์ทางเศรษฐกิจและการเมืองในปี 2007.
แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้และที่เพิ่งพบรักสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นแม่ครัวในโรงเรียนไม่กี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ได้ให้คุณเงิน. ฉันจำเป็นต้องใช้เงินในการดำรงชีวิตและการลากฉันให้ฉันรักษาความปลอดภัยที่. งานเขียนของฉันเป็นกระจกของชั้นวรรณะและแบ่งว่าเราจะยังคงเกี่ยวข้องกับ "เขา rued.
"ฉันยังพยายามที่จะให้ขึ้นบน 'สีแดงอาญา' แท็กโพสต์ จำกัด ของฉันอยู่ในคุก. ฉันเป็นคนกลับเนื้อกลับตัว แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก'. คนที่ไม่ได้พาผมอย่างจริงจังดังนั้นฉันไม่ได้อื่น ๆ แต่ตัวเลือกที่จะเรียนรู้และเติบโตแม้จะมีความต้านทานทั้งหมดนี้ "เขากล่าวเสริม.
แม้ว่าสิ่งพิมพ์กระแสหลักเป็นที่สุดการบันทึกร้ายแรงของการเขียน dalit ในประเทศและการเปิดหน้าต่างสู่โลกน่ากลัวของพวกเขาที่มีเรื่องเล่าแปลรู้สึก byapari เหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงความทุกข์ที่แท้จริงของลิทส์.
"ผมไม่สามารถพูดได้ ไม่ว่าจะเป็นวรรณกรรม dalitผู้ที่ได้รับการเขียนต้องมีความรู้สึกโกรธหรือความทุกข์ทรมานดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันให้พวกเขาเขียน "เขากล่าว.
" มีลิทส์ไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่ได้มีใครที่จะเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นที่น่าสงสาร และไม่สามารถที่จะ งานเขียนของฉันมาจากความโกรธของชีวิตของฉันและของผู้คนรอบตัวฉัน "เขาสรุป
ในที่ประชุมมีโอกาสที่เธอขอให้เขาเขียนให้เธอวารสาร 'bartika' จึงเริ่ม จำกัด bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาปั่นออกกว่า 100 เรื่องสั้นและออกจากเครื่องหมายลบไม่ออกในการเขียนหนังสือร่วมสมัย dalit ภาษาเบงกาลี.
ความสงบและแต่ง 61 ปีตอนนี้มีร่องรอยของความโกรธและความขมขื่นที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหายคงที่ของเขาไม่มี - เหตุผลที่โชคร้ายที่ทำให้เขาหลังลูกกรงเป็นเวลาสองปีสำหรับการเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้นักเขียน kolkata ตามเรื่องราวที่น่าสนใจในการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชมในงานเทศกาล samanvay เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ข้อสรุปของภาษาอินเดียในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเก่าเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรภาษาเบงกาลีที่อยู่ในคุก ความยากจนทำให้เขาขมโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าหลังบาร์คือ "น่ากลัว" มากพอที่จะสนับสนุนให้เขาใช้เวลาในการเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งติดยาเสพติด.
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่านหรือเขียน แต่ฉันก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทางการเมืองและโลกดังนั้นฉันก็ไม่รู้หนังสือ แต่ไม่ทราบ "bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นแม่ครัวและเขียนในเวลาว่างของเขาบอกกับเราในการให้สัมภาษณ์.
" ฉันเพิ่งได้ติดยาเสพติดที่จะเรียนรู้ "เขากล่าวเสริม.
และสิ่งที่มีรูปทรงของเขาขึ้น กราฟอาชีพที่ผิดปกติมีโอกาสที่บางเขารีบคว้าและบางคนเขาก็ chanced เมื่อ
"มีอยู่สองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน. ครั้งแรกเมื่อฉันเดินเข้าไปในคุกในปี 1974ฉันเป็นเพียง 22 ปีและความคิดของการใช้จ่ายทั้งชีวิตของฉันอยู่ในคุกเป็นที่น่ากลัว ชายสูงอายุคนหนึ่งสนับสนุนให้ฉันไปอ่าน และเมื่อฉันได้ว่าด้วยความเชื่อมั่นทั้งหมดที่ฉันได้เพียงแค่ติดมัน "ลืม byapari ที่เติบโตขึ้นในค่ายผู้ลี้ภัยใน shiromanipur Bankura และต่อมาเอาไปดึงรถลากสำหรับรายได้การทำมาหากิน.
"ที่สองคือการประชุมโอกาสกับ mahasweta devi ที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่บทความแรกของฉันในวารสารของเธอ bartika '" เขาจำได้ว่าในการเดินทางของเธอในรถลากของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำ ความประทับใจให้เธอด้วยความถนัดในการเรียนรู้ของเขาว่าเธอทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาในการแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านบทกวีบทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "itibritte chandal jiban" ถือว่าเป็นงานอัตชีวประวัติครั้งแรกโดยนักเขียน dalit ภาษาเบงกาลี.
ชะตากรรมและความทุกข์ของลิทส์ได้เสมอธีมสำคัญของเรื่องเล่าของเขา.
โห่ร้องแห่งชาติครั้งแรกของเขามาหลังจากที่การแปลของบทความของเขา "จะมีการเขียน dalit ใน bangla?" ถูกตีพิมพ์ในรายสัปดาห์ทางเศรษฐกิจและการเมืองในปี 2007.
แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้และที่เพิ่งพบรักสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นแม่ครัวในโรงเรียนไม่กี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ได้ให้คุณเงิน. ฉันจำเป็นต้องใช้เงินในการดำรงชีวิตและการลากฉันให้ฉันรักษาความปลอดภัยที่. งานเขียนของฉันเป็นกระจกของชั้นวรรณะและแบ่งว่าเราจะยังคงเกี่ยวข้องกับ "เขา rued.
"ฉันยังพยายามที่จะให้ขึ้นบน 'สีแดงอาญา' แท็กโพสต์ จำกัด ของฉันอยู่ในคุก. ฉันเป็นคนกลับเนื้อกลับตัว แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก'. คนที่ไม่ได้พาผมอย่างจริงจังดังนั้นฉันไม่ได้อื่น ๆ แต่ตัวเลือกที่จะเรียนรู้และเติบโตแม้จะมีความต้านทานทั้งหมดนี้ "เขากล่าวเสริม.
แม้ว่าสิ่งพิมพ์กระแสหลักเป็นที่สุดการบันทึกร้ายแรงของการเขียน dalit ในประเทศและการเปิดหน้าต่างสู่โลกน่ากลัวของพวกเขาที่มีเรื่องเล่าแปลรู้สึก byapari เหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงความทุกข์ที่แท้จริงของลิทส์.
"ผมไม่สามารถพูดได้ ไม่ว่าจะเป็นวรรณกรรม dalitผู้ที่ได้รับการเขียนต้องมีความรู้สึกโกรธหรือความทุกข์ทรมานดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันให้พวกเขาเขียน "เขากล่าว.
" มีลิทส์ไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่ได้มีใครที่จะเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นที่น่าสงสาร และไม่สามารถที่จะ งานเขียนของฉันมาจากความโกรธของชีวิตของฉันและของผู้คนรอบตัวฉัน "เขาเป็น concluded.he ดึงรถลากและเธอเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงมีวิธี byapari manoranjan จะได้พบ mahasweta devi ไม่มี แต่โชคชะตาเอาแต่ใจอย่างอื่น.
ในที่ประชุมมีโอกาสที่เธอขอให้เขาเขียนให้เธอวารสาร 'bartika' จึงเริ่ม จำกัด bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาปั่นออกกว่า 100 เรื่องสั้นและออกจากเครื่องหมายลบไม่ออกในการเขียนหนังสือร่วมสมัย dalit ภาษาเบงกาลี.
ความสงบและแต่ง 61 ปีตอนนี้มีร่องรอยของความโกรธและความขมขื่นที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหายคงที่ของเขาไม่มี - เหตุผลที่โชคร้ายที่ทำให้เขาหลังลูกกรงเป็นเวลาสองปีสำหรับการเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้นักเขียน kolkata ตามเรื่องราวที่น่าสนใจในการสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชมในงานเทศกาล samanvay เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ข้อสรุปของภาษาอินเดียในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเก่าเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรภาษาเบงกาลีที่อยู่ในคุก ความยากจนทำให้เขาขมโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าหลังบาร์คือ "น่ากลัว" มากพอที่จะสนับสนุนให้เขาใช้เวลาในการเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งติดยาเสพติด.
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่านหรือเขียน แต่ฉันก็รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทางการเมืองและโลกดังนั้นฉันก็ไม่รู้หนังสือ แต่ไม่ทราบ "bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นแม่ครัวและเขียนในเวลาว่างของเขาบอกกับเราในการให้สัมภาษณ์.
" ฉันเพิ่งได้ติดยาเสพติดที่จะเรียนรู้ "เขากล่าวเสริม.
และสิ่งที่มีรูปทรงของเขาขึ้น กราฟอาชีพที่ผิดปกติมีโอกาสที่บางเขารีบคว้าและบางคนเขาก็ chanced เมื่อ
"มีอยู่สองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน. ครั้งแรกเมื่อฉันเดินเข้าไปในคุกในปี 1974ฉันเป็นเพียง 22 ปีและความคิดของการใช้จ่ายทั้งชีวิตของฉันอยู่ในคุกเป็นที่น่ากลัว ชายสูงอายุคนหนึ่งสนับสนุนให้ฉันไปอ่าน และเมื่อฉันได้ว่าด้วยความเชื่อมั่นทั้งหมดที่ฉันได้เพียงแค่ติดมัน "ลืม byapari ที่เติบโตขึ้นในค่ายผู้ลี้ภัยใน shiromanipur Bankura และต่อมาเอาไปดึงรถลากสำหรับรายได้การทำมาหากิน.
"ที่สองคือการประชุมโอกาสกับ mahasweta devi ที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่บทความแรกของฉันในวารสารของเธอ bartika '" เขาจำได้ว่าในการเดินทางของเธอในรถลากของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำ ความประทับใจให้เธอด้วยความถนัดในการเรียนรู้ของเขาว่าเธอทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาในการแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านบทกวีบทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "itibritte chandal jiban" ถือว่าเป็นงานอัตชีวประวัติครั้งแรกโดยนักเขียน dalit ภาษาเบงกาลี.
ชะตากรรมและความทุกข์ของลิทส์ได้เสมอธีมสำคัญของเรื่องเล่าของเขา.
โห่ร้องแห่งชาติครั้งแรกของเขามาหลังจากที่การแปลของบทความของเขา "จะมีการเขียน dalit ใน bangla?" ถูกตีพิมพ์ในรายสัปดาห์ทางเศรษฐกิจและการเมืองในปี 2007.
แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้และที่เพิ่งพบรักสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นแม่ครัวในโรงเรียนไม่กี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ได้ให้คุณเงิน. ฉันจำเป็นต้องใช้เงินในการดำรงชีวิตและการลากฉันให้ฉันรักษาความปลอดภัยที่. งานเขียนของฉันเป็นกระจกของชั้นวรรณะและแบ่งว่าเราจะยังคงเกี่ยวข้องกับ "เขา rued.
"ฉันยังพยายามที่จะให้ขึ้นบน 'สีแดงอาญา' แท็กโพสต์ จำกัด ของฉันอยู่ในคุก. ฉันเป็นคนกลับเนื้อกลับตัว แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก'. คนที่ไม่ได้พาผมอย่างจริงจังดังนั้นฉันไม่ได้อื่น ๆ แต่ตัวเลือกที่จะเรียนรู้และเติบโตแม้จะมีความต้านทานทั้งหมดนี้ "เขากล่าวเสริม.
แม้ว่าสิ่งพิมพ์กระแสหลักเป็นที่สุดการบันทึกร้ายแรงของการเขียน dalit ในประเทศและการเปิดหน้าต่างสู่โลกน่ากลัวของพวกเขาที่มีเรื่องเล่าแปลรู้สึก byapari เหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงความทุกข์ที่แท้จริงของลิทส์.
"ผมไม่สามารถพูดได้ ไม่ว่าจะเป็นวรรณกรรม dalitผู้ที่ได้รับการเขียนต้องมีความรู้สึกโกรธหรือความทุกข์ทรมานดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันให้พวกเขาเขียน "เขากล่าว.
" มีลิทส์ไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่ได้มีใครที่จะเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นที่น่าสงสาร และไม่สามารถที่จะ งานเขียนของฉันมาจากความโกรธของชีวิตของฉันและของผู้คนรอบตัวฉัน "เขาสรุป
การแปล กรุณารอสักครู่..
กำลังออกรถลาก และเธอผู้เขียนดารา มีวิธี Manoranjan Byapari จะพบ Mahasweta เทวี แต่โชคชะตาจะเป็นอย่างอื่น
ที่พบกันโดยบังเอิญ เธอขอให้เขาเขียนในสมุดรายวัน 'Bartika' ของเธอ จึง เริ่ม stint ของ Bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาเดือดพล่านออกสั้นกว่า 100 เรื่อง และปล่อยให้เครื่องหมายความ indelible ในวิธี Dalit เบงกาลีร่วมสมัย
เงียบสงบ และประกอบด้วย 61 ปีขณะนี้มีไม่มีร่องรอยของความโกรธและรสขมที่เมื่อได้รับพระสหายคง - เหตุผลโชคร้ายที่เขาหลังบาร์ปีสองเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้เขียนตามกาลเรื่องราวน่าสนใจที่เกี่ยวข้องกับผู้ชมในเทศกาล Samanvay ล่า concluded ภาษาอินเดียในเมืองหลวง
เขามีอายุ 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรเบงกาลีในคุก ความยากจนได้ทิ้งเขาขม โกรธ และ illiterate แต่ความคิดของหึ่งหลังบาร์น่า "กลัว" พอส่งเสริมเขาไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มต้นกระบวนการ เขาเพิ่งติด
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่าน หรือเขียน แต่ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับสิ่งเกิดขึ้นในเมืองและโลก ดังนั้น ผมไม่ ต่ำ แต่ illiterate" Bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นคนครัว และเขียนในเวลาว่างของเขา บอกเราสัมภาษณ์
"แค่ผมติดเรียน เขาเพิ่ม
และสิ่งทรงค่ากราฟของเขาทำงานผิดปกติมีโอกาส: บางเขาอย่างรวดเร็วคว้า และประจวบเหมาะบางเขาเพียงกับเมื่อ
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน: ครั้งแรกก็เมื่อเข้าคุกทั้งนั้น ผม mere อายุ 22 ปี และความคิดในการใช้ชีวิตในเรือนจำก็น่ากลัว คนสูงอายุสนับสนุนให้ฉันอ่าน เมื่อฉันได้ที่ ด้วยใจทั้งหมด เพียงแค่ผมติดมัน, " Byapari recollected ที่เติบโตในลี้ภัยแคมป์ใน Shiromanipur ของ Bankura และใช้ในภายหลังในรถลากดึงสำหรับดำรงชีวิตรายได้
เรียก "ที่สองได้พบกันโดยบังเอิญกับเทวี Mahasweta ที่ให้ผมได้มีโอกาสเผยแพร่เรียงความของฉันแรกในสมุดรายวันของเธอ 'Bartika' เขาคืนของการเดินทางของเธอในรถลากของเขา ซึ่งเขาถามเธอความหมายของคำ ประทับใจเธอ มีความสามารถเรียนรู้ของเขาว่า เธอให้เขาโอกาสที่จะเขียน
จึง เริ่มเดินทางของเขาเป็นความเห็นของเขาผ่านบทกวี บทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "Itibritte Chandal เหล็กจีบัน" ถือเป็นงานแรกอัตชีวประวัติเขียน Dalit เบงกาลี
สหัสและทุกข์ของ dalits มีรูปแบบวัตถุของเขา narratives
เขามา acclaim ชาติแรกหลังจากการแปลของเขาเรียงความ "เป็น Dalit มีเขียนในลา" ตีพิมพ์ในเศรษฐกิจและการเมืองรายสัปดาห์ในปี 2007
แม้ทั้งหมดนี้การแปลงและเพิ่งพบรักสำหรับเขียน Byapari ไม่เคยได้งานแรกของเขา -รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นคนครัวในโรงเรียนกี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ให้เงิน ต้องการเงินเพื่อรักษาชีวิตของฉัน และรถลากให้ผมที่ปลอดภัย งานเขียนของฉันจะเป็นกระจกแบ่งชั้นและวรรณะที่เรายังคงเกี่ยวข้องกับ เขา rued.
"ฉันยังต่อสู้ให้บนลงป้าย 'แดงอาญา' ของฉัน stint ในคุก ผมเป็นคนปฏิรูป แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก' คนไม่ทำฉันอย่างจริงจัง ดังนั้นผมไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ แต่การเรียนรู้ และการเติบโตแม้ มีความต้านทานนี้ เขาเพิ่มด้วย
แม้ว่าสิ่งสำคัญสุดท้ายจะมีเหตุร้ายแรงของงานเขียน Dalit ในประเทศและเปิดหน้าต่างเข้าไปในโลกของพวกเขาน่ากลัวด้วย narratives แปล Byapari รู้สึกเหล่านี้ไม่แสดงทุกข์จริงของ Dalits ได้
"ผมไม่พูดไม่ว่าจะเป็นวรรณคดี Dalit ผู้ที่มีการเขียนต้องมีรู้สึกโกรธ หรือประสบการดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันพวกเขาเพื่อเขียน เขากล่าวว่า
"มี Dalits illiterate หลายที่ไม่มีใครเขียนเรื่องราวของพวกเขา เพราะพวกเขาจะยากจน และไม่สามารถไป งานเขียนของฉันมาจากความโกรธ ของชีวิต และผู้คนรอบข้างฉัน ที่เขาสรุปกำลังออกรถลาก และเธอผู้เขียนดารา มีวิธี Manoranjan Byapari จะพบ Mahasweta เทวี แต่โชคชะตาจะเป็นอย่างอื่น
ที่พบกันโดยบังเอิญ เธอขอให้เขาเขียนในสมุดรายวัน 'Bartika' ของเธอ จึง เริ่ม stint ของ Bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาเดือดพล่านออกสั้นกว่า 100 เรื่อง และปล่อยให้เครื่องหมายความ indelible ในวิธี Dalit เบงกาลีร่วมสมัย
เงียบสงบ และประกอบด้วย 61 ปีขณะนี้มีไม่มีร่องรอยของความโกรธและรสขมที่เมื่อได้รับพระสหายคง - เหตุผลโชคร้ายที่เขาหลังบาร์ปีสองเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้เขียนตามกาลเรื่องราวน่าสนใจที่เกี่ยวข้องกับผู้ชมในเทศกาล Samanvay ล่า concluded ภาษาอินเดียในเมืองหลวง
เขามีอายุ 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรเบงกาลีในคุก ความยากจนได้ทิ้งเขาขม โกรธ และ illiterate แต่ความคิดของหึ่งหลังบาร์น่า "กลัว" พอส่งเสริมเขาไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มต้นกระบวนการ เขาเพิ่งติด
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่าน หรือเขียน แต่ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับสิ่งเกิดขึ้นในเมืองและโลก ดังนั้น ผมไม่ ต่ำ แต่ illiterate" Bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นคนครัว และเขียนในเวลาว่างของเขา บอกเราสัมภาษณ์
"แค่ผมติดเรียน เขาเพิ่ม
และสิ่งทรงค่ากราฟของเขาทำงานผิดปกติมีโอกาส: บางเขาอย่างรวดเร็วคว้า และประจวบเหมาะบางเขาเพียงกับเมื่อ
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน: ครั้งแรกก็เมื่อเข้าคุกทั้งนั้น ผม mere อายุ 22 ปี และความคิดในการใช้ชีวิตในเรือนจำก็น่ากลัว คนสูงอายุสนับสนุนให้ฉันอ่าน เมื่อฉันได้ที่ ด้วยใจทั้งหมด เพียงแค่ผมติดมัน, " Byapari recollected ที่เติบโตในลี้ภัยแคมป์ใน Shiromanipur ของ Bankura และใช้ในภายหลังในรถลากดึงสำหรับดำรงชีวิตรายได้
เรียก "ที่สองได้พบกันโดยบังเอิญกับเทวี Mahasweta ที่ให้ผมได้มีโอกาสเผยแพร่เรียงความของฉันแรกในสมุดรายวันของเธอ 'Bartika' เขาคืนของการเดินทางของเธอในรถลากของเขา ซึ่งเขาถามเธอความหมายของคำ ประทับใจเธอ มีความสามารถเรียนรู้ของเขาว่า เธอให้เขาโอกาสที่จะเขียน
จึง เริ่มเดินทางของเขาเป็นความเห็นของเขาผ่านบทกวี บทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "Itibritte Chandal เหล็กจีบัน" ถือเป็นงานแรกอัตชีวประวัติเขียน Dalit เบงกาลี
สหัสและทุกข์ของ dalits มีรูปแบบวัตถุของเขา narratives
เขามา acclaim ชาติแรกหลังจากการแปลของเขาเรียงความ "เป็น Dalit มีเขียนในลา" ตีพิมพ์ในเศรษฐกิจและการเมืองรายสัปดาห์ในปี 2007
แม้ทั้งหมดนี้การแปลงและเพิ่งพบรักสำหรับเขียน Byapari ไม่เคยได้งานแรกของเขา -รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นคนครัวในโรงเรียนกี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ให้เงิน ต้องการเงินเพื่อรักษาชีวิตของฉัน และรถลากให้ผมที่ปลอดภัย งานเขียนของฉันจะเป็นกระจกแบ่งชั้นและวรรณะที่เรายังคงเกี่ยวข้องกับ เขา rued.
"ฉันยังต่อสู้ให้บนลงป้าย 'แดงอาญา' ของฉัน stint ในคุก ผมเป็นคนปฏิรูป แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก' คนไม่ทำฉันอย่างจริงจัง ดังนั้นผมไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ แต่การเรียนรู้ และการเติบโตแม้ มีความต้านทานนี้ เขาเพิ่มด้วย
แม้ว่าสิ่งสำคัญสุดท้ายจะมีเหตุร้ายแรงของงานเขียน Dalit ในประเทศและเปิดหน้าต่างเข้าไปในโลกของพวกเขาน่ากลัวด้วย narratives แปล Byapari รู้สึกเหล่านี้ไม่แสดงทุกข์จริงของ Dalits ได้
"ผมไม่พูดไม่ว่าจะเป็นวรรณคดี Dalit ผู้ที่มีการเขียนต้องมีรู้สึกโกรธ หรือประสบการดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันพวกเขาเพื่อเขียน เขากล่าวว่า
"มี Dalits illiterate หลายที่ไม่มีใครเขียนเรื่องราวของพวกเขา เพราะพวกเขาจะยากจน และไม่สามารถไป งานเขียนของฉันมาจากความโกรธ ของชีวิต และผู้คนรอบข้างฉัน ที่เขาสรุป
ที่พบกันโดยบังเอิญ เธอขอให้เขาเขียนในสมุดรายวัน 'Bartika' ของเธอ จึง เริ่ม stint ของ Bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาเดือดพล่านออกสั้นกว่า 100 เรื่อง และปล่อยให้เครื่องหมายความ indelible ในวิธี Dalit เบงกาลีร่วมสมัย
เงียบสงบ และประกอบด้วย 61 ปีขณะนี้มีไม่มีร่องรอยของความโกรธและรสขมที่เมื่อได้รับพระสหายคง - เหตุผลโชคร้ายที่เขาหลังบาร์ปีสองเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้เขียนตามกาลเรื่องราวน่าสนใจที่เกี่ยวข้องกับผู้ชมในเทศกาล Samanvay ล่า concluded ภาษาอินเดียในเมืองหลวง
เขามีอายุ 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรเบงกาลีในคุก ความยากจนได้ทิ้งเขาขม โกรธ และ illiterate แต่ความคิดของหึ่งหลังบาร์น่า "กลัว" พอส่งเสริมเขาไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มต้นกระบวนการ เขาเพิ่งติด
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่าน หรือเขียน แต่ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับสิ่งเกิดขึ้นในเมืองและโลก ดังนั้น ผมไม่ ต่ำ แต่ illiterate" Bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นคนครัว และเขียนในเวลาว่างของเขา บอกเราสัมภาษณ์
"แค่ผมติดเรียน เขาเพิ่ม
และสิ่งทรงค่ากราฟของเขาทำงานผิดปกติมีโอกาส: บางเขาอย่างรวดเร็วคว้า และประจวบเหมาะบางเขาเพียงกับเมื่อ
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน: ครั้งแรกก็เมื่อเข้าคุกทั้งนั้น ผม mere อายุ 22 ปี และความคิดในการใช้ชีวิตในเรือนจำก็น่ากลัว คนสูงอายุสนับสนุนให้ฉันอ่าน เมื่อฉันได้ที่ ด้วยใจทั้งหมด เพียงแค่ผมติดมัน, " Byapari recollected ที่เติบโตในลี้ภัยแคมป์ใน Shiromanipur ของ Bankura และใช้ในภายหลังในรถลากดึงสำหรับดำรงชีวิตรายได้
เรียก "ที่สองได้พบกันโดยบังเอิญกับเทวี Mahasweta ที่ให้ผมได้มีโอกาสเผยแพร่เรียงความของฉันแรกในสมุดรายวันของเธอ 'Bartika' เขาคืนของการเดินทางของเธอในรถลากของเขา ซึ่งเขาถามเธอความหมายของคำ ประทับใจเธอ มีความสามารถเรียนรู้ของเขาว่า เธอให้เขาโอกาสที่จะเขียน
จึง เริ่มเดินทางของเขาเป็นความเห็นของเขาผ่านบทกวี บทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "Itibritte Chandal เหล็กจีบัน" ถือเป็นงานแรกอัตชีวประวัติเขียน Dalit เบงกาลี
สหัสและทุกข์ของ dalits มีรูปแบบวัตถุของเขา narratives
เขามา acclaim ชาติแรกหลังจากการแปลของเขาเรียงความ "เป็น Dalit มีเขียนในลา" ตีพิมพ์ในเศรษฐกิจและการเมืองรายสัปดาห์ในปี 2007
แม้ทั้งหมดนี้การแปลงและเพิ่งพบรักสำหรับเขียน Byapari ไม่เคยได้งานแรกของเขา -รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นคนครัวในโรงเรียนกี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ให้เงิน ต้องการเงินเพื่อรักษาชีวิตของฉัน และรถลากให้ผมที่ปลอดภัย งานเขียนของฉันจะเป็นกระจกแบ่งชั้นและวรรณะที่เรายังคงเกี่ยวข้องกับ เขา rued.
"ฉันยังต่อสู้ให้บนลงป้าย 'แดงอาญา' ของฉัน stint ในคุก ผมเป็นคนปฏิรูป แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก' คนไม่ทำฉันอย่างจริงจัง ดังนั้นผมไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ แต่การเรียนรู้ และการเติบโตแม้ มีความต้านทานนี้ เขาเพิ่มด้วย
แม้ว่าสิ่งสำคัญสุดท้ายจะมีเหตุร้ายแรงของงานเขียน Dalit ในประเทศและเปิดหน้าต่างเข้าไปในโลกของพวกเขาน่ากลัวด้วย narratives แปล Byapari รู้สึกเหล่านี้ไม่แสดงทุกข์จริงของ Dalits ได้
"ผมไม่พูดไม่ว่าจะเป็นวรรณคดี Dalit ผู้ที่มีการเขียนต้องมีรู้สึกโกรธ หรือประสบการดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันพวกเขาเพื่อเขียน เขากล่าวว่า
"มี Dalits illiterate หลายที่ไม่มีใครเขียนเรื่องราวของพวกเขา เพราะพวกเขาจะยากจน และไม่สามารถไป งานเขียนของฉันมาจากความโกรธ ของชีวิต และผู้คนรอบข้างฉัน ที่เขาสรุปกำลังออกรถลาก และเธอผู้เขียนดารา มีวิธี Manoranjan Byapari จะพบ Mahasweta เทวี แต่โชคชะตาจะเป็นอย่างอื่น
ที่พบกันโดยบังเอิญ เธอขอให้เขาเขียนในสมุดรายวัน 'Bartika' ของเธอ จึง เริ่ม stint ของ Bypari เป็นนักเขียนที่ได้เห็นเขาเดือดพล่านออกสั้นกว่า 100 เรื่อง และปล่อยให้เครื่องหมายความ indelible ในวิธี Dalit เบงกาลีร่วมสมัย
เงียบสงบ และประกอบด้วย 61 ปีขณะนี้มีไม่มีร่องรอยของความโกรธและรสขมที่เมื่อได้รับพระสหายคง - เหตุผลโชคร้ายที่เขาหลังบาร์ปีสองเข้าต่อสู้ ประสบการณ์คุกให้เขียนตามกาลเรื่องราวน่าสนใจที่เกี่ยวข้องกับผู้ชมในเทศกาล Samanvay ล่า concluded ภาษาอินเดียในเมืองหลวง
เขามีอายุ 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้อักษรเบงกาลีในคุก ความยากจนได้ทิ้งเขาขม โกรธ และ illiterate แต่ความคิดของหึ่งหลังบาร์น่า "กลัว" พอส่งเสริมเขาไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มต้นกระบวนการ เขาเพิ่งติด
"ฉันไม่ทราบวิธีการอ่าน หรือเขียน แต่ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับสิ่งเกิดขึ้นในเมืองและโลก ดังนั้น ผมไม่ ต่ำ แต่ illiterate" Bypari ที่ตอนนี้ทำงานเป็นคนครัว และเขียนในเวลาว่างของเขา บอกเราสัมภาษณ์
"แค่ผมติดเรียน เขาเพิ่ม
และสิ่งทรงค่ากราฟของเขาทำงานผิดปกติมีโอกาส: บางเขาอย่างรวดเร็วคว้า และประจวบเหมาะบางเขาเพียงกับเมื่อ
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉัน: ครั้งแรกก็เมื่อเข้าคุกทั้งนั้น ผม mere อายุ 22 ปี และความคิดในการใช้ชีวิตในเรือนจำก็น่ากลัว คนสูงอายุสนับสนุนให้ฉันอ่าน เมื่อฉันได้ที่ ด้วยใจทั้งหมด เพียงแค่ผมติดมัน, " Byapari recollected ที่เติบโตในลี้ภัยแคมป์ใน Shiromanipur ของ Bankura และใช้ในภายหลังในรถลากดึงสำหรับดำรงชีวิตรายได้
เรียก "ที่สองได้พบกันโดยบังเอิญกับเทวี Mahasweta ที่ให้ผมได้มีโอกาสเผยแพร่เรียงความของฉันแรกในสมุดรายวันของเธอ 'Bartika' เขาคืนของการเดินทางของเธอในรถลากของเขา ซึ่งเขาถามเธอความหมายของคำ ประทับใจเธอ มีความสามารถเรียนรู้ของเขาว่า เธอให้เขาโอกาสที่จะเขียน
จึง เริ่มเดินทางของเขาเป็นความเห็นของเขาผ่านบทกวี บทความและเรื่องสั้น นวนิยายของเขา "Itibritte Chandal เหล็กจีบัน" ถือเป็นงานแรกอัตชีวประวัติเขียน Dalit เบงกาลี
สหัสและทุกข์ของ dalits มีรูปแบบวัตถุของเขา narratives
เขามา acclaim ชาติแรกหลังจากการแปลของเขาเรียงความ "เป็น Dalit มีเขียนในลา" ตีพิมพ์ในเศรษฐกิจและการเมืองรายสัปดาห์ในปี 2007
แม้ทั้งหมดนี้การแปลงและเพิ่งพบรักสำหรับเขียน Byapari ไม่เคยได้งานแรกของเขา -รถลากดึง - จนเขาเริ่มทำงานเป็นคนครัวในโรงเรียนกี่ปีที่ผ่านมา
"เขียนไม่ให้เงิน ต้องการเงินเพื่อรักษาชีวิตของฉัน และรถลากให้ผมที่ปลอดภัย งานเขียนของฉันจะเป็นกระจกแบ่งชั้นและวรรณะที่เรายังคงเกี่ยวข้องกับ เขา rued.
"ฉันยังต่อสู้ให้บนลงป้าย 'แดงอาญา' ของฉัน stint ในคุก ผมเป็นคนปฏิรูป แต่ฉันมีใบอนุญาตของ 'คุก' คนไม่ทำฉันอย่างจริงจัง ดังนั้นผมไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ แต่การเรียนรู้ และการเติบโตแม้ มีความต้านทานนี้ เขาเพิ่มด้วย
แม้ว่าสิ่งสำคัญสุดท้ายจะมีเหตุร้ายแรงของงานเขียน Dalit ในประเทศและเปิดหน้าต่างเข้าไปในโลกของพวกเขาน่ากลัวด้วย narratives แปล Byapari รู้สึกเหล่านี้ไม่แสดงทุกข์จริงของ Dalits ได้
"ผมไม่พูดไม่ว่าจะเป็นวรรณคดี Dalit ผู้ที่มีการเขียนต้องมีรู้สึกโกรธ หรือประสบการดูถูกในบางจุดของเวลาที่ผลักดันพวกเขาเพื่อเขียน เขากล่าวว่า
"มี Dalits illiterate หลายที่ไม่มีใครเขียนเรื่องราวของพวกเขา เพราะพวกเขาจะยากจน และไม่สามารถไป งานเขียนของฉันมาจากความโกรธ ของชีวิต และผู้คนรอบข้างฉัน ที่เขาสรุป
การแปล กรุณารอสักครู่..
เขาถีบสามล้อรถลากและเธอเป็นดาราที่ผู้เขียน ไม่มีทาง manoranjan byapari จะได้พบกับ mahasweta เทวี แต่ชะตากรรมตั้งใจเป็นอย่างอื่น.
ในการประชุมได้มีโอกาสที่เธอถามว่าจะเขียนในวารสาร'เธอ' bartika ดังนั้นจึงเริ่มเหนียวแน่นของ bypari เป็นนักเขียนที่มีเห็นเขาออกจากยอดขายมากกว่า 100 เรื่องสั้นและให้ทำเครื่องหมายที่ไม่มีวันลบเลือนไปในเบงกาลี Dalit Beach ความสามารถในการเขียนหนังสือแบบร่วมสมัย.
ความเงียบสงบและประกอบไปด้วย 61 ปีที่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความขมขื่นใจและความโกรธแค้นที่เคยถูกเพื่อนร่วมคงที่ของเขา - เหตุผลผู้โชคร้ายที่ทำให้เขาอยู่หลังลูกกรงสำหรับสองปีสำหรับการเข้าสู่การต่อสู้เมื่อ รับประสบการณ์ในคุกที่ทำให้นักเขียนกัลกัตตา - ใช้ที่เกี่ยวกับเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์ใจที่จะเล่าให้ฟังในเทศกาล samanvay เมื่อไม่นานมานี้สรุปของ ภาษา อินเดียอยู่ในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้เบงกาลีตัวอักษรที่อยู่ในคุก ปัญหาความยากจนความขมขื่นเขาโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าอยู่หลังลูกกรงเป็น"สยองเกิดขึ้น"พอที่จะส่งเสริมให้เขาจะต้องไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งได้มาติด.
"ผมไม่ได้รู้ว่าในการอ่านและเขียนแต่ผมก็รู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นในโลกและการเมืองได้ดังนั้นผมก็ไม่รู้หนังสือแต่ไม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์" bypari ที่ทำงานเป็นพ่อครัวและเขียนในเวลาแบบไม่เสียค่าบริการของเขาบอกว่าเราในการให้ สัมภาษณ์ .
"ผมเพียงติดในการเรียนรู้"เขากล่าว.
และรูปทรงแปลกตาขึ้นกราฟอาชีพของเขามีโอกาสทางการขายบางอย่างที่เขาได้อย่างรวดเร็วและบางอย่างที่เขาคว้าเพียงบังเอิญเมื่อ.
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมครั้งแรกเมื่อผมไปเรือนจำใน 1974ผมเป็นเพียง 22 ปีที่เก่าและความคิดของการใช้จ่ายชีวิตทั้งหมดของฉันในคุกเป็นสยองเกิดขึ้น ชายสูงอายุที่ควรให้ฉันอ่าน และเมื่อผมทำอะไรที่พร้อมด้วยความเชื่อว่าทั้งหมดที่จะเลือกมาติดกับมัน"จำได้ byapari ที่ขยายตัวสูงขึ้นในค่ายผู้ ลี้ภัย ใน shiromanipur ของ bankura และหลังจากนั้นก็ให้รถลากดึงสำหรับอาชีพรายได้.
"ที่สองเป็นการประชุมโอกาสที่พร้อมด้วย mahasweta เทวีที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่ความเรียงเป็นครั้งแรกของฉันในนิตยสาร" bartika "เขาถูกเรียกคืนของการเดินทางของเธอในเมืองกัลกัตตาของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำที่ ความประทับใจว่าเธอมักจะมีการเรียนรู้ของเขาที่ว่าเธอก็ทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านทางบทกวีเขียนเรียงความและเรื่องราวในระยะทางสั้นๆเพื่อไป. เขาเขียนนวนิยายเรื่อง" itibritte chandal jiban "ได้รับการพิจารณาให้เป็นครั้งแรกอัตชีวประวัติทำงานโดยที่เบงกาลี Dalit Beach นักเขียน.
ที่เดือดร้อนและทุกข์ของจัณฑาลมีสวนสนุกที่กรุงฮานอยของของเขาก็ได้รวมตัวประสานเข้ากัน.
ของเขาเป็นครั้งแรกของประเทศแซ่ซ้องสรรเสริญเข้ามาหลังจากที่การแปลของเขาความเรียง"มีการเขียน Dalit Beach ในแหล่งท่องเที่ยวหรือไม่?"ก็มีการตีพิมพ์ในทางเศรษฐกิจและการเมืองในทุกสัปดาห์ใน 2007 .
แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงนี้ทั้งหมดและความรักที่ได้รับพบว่าสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยทำให้ได้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - ดึง - รถลากจนกว่าเขาเริ่มทำงานเป็นพ่อครัวในโรงเรียนที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา.
"การเขียนไม่ได้ให้เงินของคุณ ฉันต้องมีเงินในการดำรงชีวิตของฉันและรถลากให้การรักษาความ ปลอดภัย ที่ งานเขียนของฉันเป็นดังกระจกแห่งแบ่งระดับชั้นและที่เราจะมีการเชื่อมโยงกับเขายังคงรู้สึกแย่มาก.
"ผมยังพยายามจะให้ขึ้นมาบน'หลังสีแดงทางอาญาของแท็กที่เหนียวแน่นของฉันในคุกที่ ผมเป็นคนที่ได้รับการปรับปรุงแต่ผมได้ลิขสิทธิ์ของ'คุก' ผู้คนไม่ได้จะพาผมไปอย่างจริงจังดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นแต่ในการเรียนรู้และขยายตัวแม้จะมีการต่อต้านทั้งหมดนี้"เขากล่าว.
แม้สื่อสิ่งพิมพ์กระแสหลักมีการบันทึกไว้ด้วยอย่างร้ายแรงที่งานเขียน Dalit Beach ในประเทศและการเปิดหน้าต่างที่เข้าสู่โลกอันน่าสยดสยองของตนได้ด้วยก็ได้รวมตัวประสานเข้ากันแปลสุดท้าย byapari ความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงทุกข์ที่แท้จริงของจัณฑาลนี้.
"ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นวรรณกรรม Dalit Beachผู้ที่ได้รับการเขียนหนังสือจะต้องมีความรู้สึกโกรธหรือด่า"ที่จุดใดจุดหนึ่งของเวลาที่กดไปเขียนหนังสือ"
"มีจัณฑาลไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่มีใครในการเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนยากจนและไม่สามารถที่จะ งานเขียนของผมมาจากความโกรธแค้นของชีวิตของฉันและของผู้คนที่อยู่รอบข้างให้ผม"เขากล่าวสรุป.เขาถีบสามล้อรถลากและเธอก็ผู้เขียนเห็นดาราที่ไม่มีทาง manoranjan byapari จะได้พบกับ mahasweta เทวี แต่ชะตากรรมตั้งใจเป็นอย่างอื่น.
ในการประชุมได้มีโอกาสที่เธอถามว่าจะเขียนในวารสาร'เธอ' bartika ดังนั้นจึงเริ่มเหนียวแน่นของ bypari เป็นนักเขียนที่มีเห็นเขาออกจากยอดขายมากกว่า 100 เรื่องสั้นและให้ทำเครื่องหมายที่ไม่มีวันลบเลือนไปในเบงกาลี Dalit Beach ความสามารถในการเขียนหนังสือแบบร่วมสมัย.
ความเงียบสงบและประกอบไปด้วย 61 ปีที่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความขมขื่นใจและความโกรธแค้นที่เคยถูกเพื่อนร่วมคงที่ของเขา - เหตุผลผู้โชคร้ายที่ทำให้เขาอยู่หลังลูกกรงสำหรับสองปีสำหรับการเข้าสู่การต่อสู้เมื่อ รับประสบการณ์ในคุกที่ทำให้นักเขียนกัลกัตตา - ใช้ที่เกี่ยวกับเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์ใจที่จะเล่าให้ฟังในเทศกาล samanvay เมื่อไม่นานมานี้สรุปของ ภาษา อินเดียอยู่ในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้เบงกาลีตัวอักษรที่อยู่ในคุก ปัญหาความยากจนความขมขื่นเขาโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าอยู่หลังลูกกรงเป็น"สยองเกิดขึ้น"พอที่จะส่งเสริมให้เขาจะต้องไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งได้มาติด.
"ผมไม่ได้รู้ว่าในการอ่านและเขียนแต่ผมก็รู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นในโลกและการเมืองได้ดังนั้นผมก็ไม่รู้หนังสือแต่ไม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์" bypari ที่ทำงานเป็นพ่อครัวและเขียนในเวลาแบบไม่เสียค่าบริการของเขาบอกว่าเราในการให้ สัมภาษณ์ .
"ผมเพียงติดในการเรียนรู้"เขากล่าว.
และรูปทรงแปลกตาขึ้นกราฟอาชีพของเขามีโอกาสทางการขายบางอย่างที่เขาได้อย่างรวดเร็วและบางอย่างที่เขาคว้าเพียงบังเอิญเมื่อ.
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมครั้งแรกเมื่อผมไปเรือนจำใน 1974ผมเป็นเพียง 22 ปีที่เก่าและความคิดของการใช้จ่ายชีวิตทั้งหมดของฉันในคุกเป็นสยองเกิดขึ้น ชายสูงอายุที่ควรให้ฉันอ่าน และเมื่อผมทำอะไรที่พร้อมด้วยความเชื่อว่าทั้งหมดที่จะเลือกมาติดกับมัน"จำได้ byapari ที่ขยายตัวสูงขึ้นในค่ายผู้ ลี้ภัย ใน shiromanipur ของ bankura และหลังจากนั้นก็ให้รถลากดึงสำหรับอาชีพรายได้.
"ที่สองเป็นการประชุมโอกาสที่พร้อมด้วย mahasweta เทวีที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่ความเรียงเป็นครั้งแรกของฉันในนิตยสาร" bartika "เขาถูกเรียกคืนของการเดินทางของเธอในเมืองกัลกัตตาของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำที่ ความประทับใจว่าเธอมักจะมีการเรียนรู้ของเขาที่ว่าเธอก็ทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านทางบทกวีเขียนเรียงความและเรื่องราวในระยะทางสั้นๆเพื่อไป. เขาเขียนนวนิยายเรื่อง" itibritte chandal jiban "ได้รับการพิจารณาให้เป็นครั้งแรกอัตชีวประวัติทำงานโดยที่เบงกาลี Dalit Beach นักเขียน.
ที่เดือดร้อนและทุกข์ของจัณฑาลมีสวนสนุกที่กรุงฮานอยของของเขาก็ได้รวมตัวประสานเข้ากัน.
ของเขาเป็นครั้งแรกของประเทศแซ่ซ้องสรรเสริญเข้ามาหลังจากที่การแปลของเขาความเรียง"มีการเขียน Dalit Beach ในแหล่งท่องเที่ยวหรือไม่?"ก็มีการตีพิมพ์ในทางเศรษฐกิจและการเมืองในทุกสัปดาห์ใน 2007 .
แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงนี้ทั้งหมดและความรักที่ได้รับพบว่าสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยทำให้ได้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - ดึง - รถลากจนกว่าเขาเริ่มทำงานเป็นพ่อครัวในโรงเรียนที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา.
"การเขียนไม่ได้ให้เงินของคุณ ฉันต้องมีเงินในการดำรงชีวิตของฉันและรถลากให้การรักษาความ ปลอดภัย ที่ งานเขียนของฉันเป็นดังกระจกแห่งแบ่งระดับชั้นและที่เราจะมีการเชื่อมโยงกับเขายังคงรู้สึกแย่มาก.
"ผมยังพยายามจะให้ขึ้นมาบน'หลังสีแดงทางอาญาของแท็กที่เหนียวแน่นของฉันในคุกที่ ผมเป็นคนที่ได้รับการปรับปรุงแต่ผมได้ลิขสิทธิ์ของ'คุก' ผู้คนไม่ได้จะพาผมไปอย่างจริงจังดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นแต่ในการเรียนรู้และขยายตัวแม้จะมีการต่อต้านทั้งหมดนี้"เขากล่าว.
แม้สื่อสิ่งพิมพ์กระแสหลักมีการบันทึกไว้ด้วยอย่างร้ายแรงที่งานเขียน Dalit Beach ในประเทศและการเปิดหน้าต่างที่เข้าสู่โลกอันน่าสยดสยองของตนได้ด้วยก็ได้รวมตัวประสานเข้ากันแปลสุดท้าย byapari ความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงทุกข์ที่แท้จริงของจัณฑาลนี้.
"ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นวรรณกรรม Dalit Beachผู้ที่ได้รับการเขียนหนังสือจะต้องมีความรู้สึกโกรธหรือด่า"ที่จุดใดจุดหนึ่งของเวลาที่กดไปเขียนหนังสือ"
"มีจัณฑาลไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่มีใครในการเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนยากจนและไม่สามารถที่จะ งานเขียนของผมมาจากความโกรธแค้นของชีวิตของฉันและของผู้คนที่อยู่รอบข้างผม"เขากล่าว
ในการประชุมได้มีโอกาสที่เธอถามว่าจะเขียนในวารสาร'เธอ' bartika ดังนั้นจึงเริ่มเหนียวแน่นของ bypari เป็นนักเขียนที่มีเห็นเขาออกจากยอดขายมากกว่า 100 เรื่องสั้นและให้ทำเครื่องหมายที่ไม่มีวันลบเลือนไปในเบงกาลี Dalit Beach ความสามารถในการเขียนหนังสือแบบร่วมสมัย.
ความเงียบสงบและประกอบไปด้วย 61 ปีที่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความขมขื่นใจและความโกรธแค้นที่เคยถูกเพื่อนร่วมคงที่ของเขา - เหตุผลผู้โชคร้ายที่ทำให้เขาอยู่หลังลูกกรงสำหรับสองปีสำหรับการเข้าสู่การต่อสู้เมื่อ รับประสบการณ์ในคุกที่ทำให้นักเขียนกัลกัตตา - ใช้ที่เกี่ยวกับเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์ใจที่จะเล่าให้ฟังในเทศกาล samanvay เมื่อไม่นานมานี้สรุปของ ภาษา อินเดียอยู่ในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้เบงกาลีตัวอักษรที่อยู่ในคุก ปัญหาความยากจนความขมขื่นเขาโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าอยู่หลังลูกกรงเป็น"สยองเกิดขึ้น"พอที่จะส่งเสริมให้เขาจะต้องไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งได้มาติด.
"ผมไม่ได้รู้ว่าในการอ่านและเขียนแต่ผมก็รู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นในโลกและการเมืองได้ดังนั้นผมก็ไม่รู้หนังสือแต่ไม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์" bypari ที่ทำงานเป็นพ่อครัวและเขียนในเวลาแบบไม่เสียค่าบริการของเขาบอกว่าเราในการให้ สัมภาษณ์ .
"ผมเพียงติดในการเรียนรู้"เขากล่าว.
และรูปทรงแปลกตาขึ้นกราฟอาชีพของเขามีโอกาสทางการขายบางอย่างที่เขาได้อย่างรวดเร็วและบางอย่างที่เขาคว้าเพียงบังเอิญเมื่อ.
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมครั้งแรกเมื่อผมไปเรือนจำใน 1974ผมเป็นเพียง 22 ปีที่เก่าและความคิดของการใช้จ่ายชีวิตทั้งหมดของฉันในคุกเป็นสยองเกิดขึ้น ชายสูงอายุที่ควรให้ฉันอ่าน และเมื่อผมทำอะไรที่พร้อมด้วยความเชื่อว่าทั้งหมดที่จะเลือกมาติดกับมัน"จำได้ byapari ที่ขยายตัวสูงขึ้นในค่ายผู้ ลี้ภัย ใน shiromanipur ของ bankura และหลังจากนั้นก็ให้รถลากดึงสำหรับอาชีพรายได้.
"ที่สองเป็นการประชุมโอกาสที่พร้อมด้วย mahasweta เทวีที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่ความเรียงเป็นครั้งแรกของฉันในนิตยสาร" bartika "เขาถูกเรียกคืนของการเดินทางของเธอในเมืองกัลกัตตาของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำที่ ความประทับใจว่าเธอมักจะมีการเรียนรู้ของเขาที่ว่าเธอก็ทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านทางบทกวีเขียนเรียงความและเรื่องราวในระยะทางสั้นๆเพื่อไป. เขาเขียนนวนิยายเรื่อง" itibritte chandal jiban "ได้รับการพิจารณาให้เป็นครั้งแรกอัตชีวประวัติทำงานโดยที่เบงกาลี Dalit Beach นักเขียน.
ที่เดือดร้อนและทุกข์ของจัณฑาลมีสวนสนุกที่กรุงฮานอยของของเขาก็ได้รวมตัวประสานเข้ากัน.
ของเขาเป็นครั้งแรกของประเทศแซ่ซ้องสรรเสริญเข้ามาหลังจากที่การแปลของเขาความเรียง"มีการเขียน Dalit Beach ในแหล่งท่องเที่ยวหรือไม่?"ก็มีการตีพิมพ์ในทางเศรษฐกิจและการเมืองในทุกสัปดาห์ใน 2007 .
แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงนี้ทั้งหมดและความรักที่ได้รับพบว่าสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยทำให้ได้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - ดึง - รถลากจนกว่าเขาเริ่มทำงานเป็นพ่อครัวในโรงเรียนที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา.
"การเขียนไม่ได้ให้เงินของคุณ ฉันต้องมีเงินในการดำรงชีวิตของฉันและรถลากให้การรักษาความ ปลอดภัย ที่ งานเขียนของฉันเป็นดังกระจกแห่งแบ่งระดับชั้นและที่เราจะมีการเชื่อมโยงกับเขายังคงรู้สึกแย่มาก.
"ผมยังพยายามจะให้ขึ้นมาบน'หลังสีแดงทางอาญาของแท็กที่เหนียวแน่นของฉันในคุกที่ ผมเป็นคนที่ได้รับการปรับปรุงแต่ผมได้ลิขสิทธิ์ของ'คุก' ผู้คนไม่ได้จะพาผมไปอย่างจริงจังดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นแต่ในการเรียนรู้และขยายตัวแม้จะมีการต่อต้านทั้งหมดนี้"เขากล่าว.
แม้สื่อสิ่งพิมพ์กระแสหลักมีการบันทึกไว้ด้วยอย่างร้ายแรงที่งานเขียน Dalit Beach ในประเทศและการเปิดหน้าต่างที่เข้าสู่โลกอันน่าสยดสยองของตนได้ด้วยก็ได้รวมตัวประสานเข้ากันแปลสุดท้าย byapari ความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงทุกข์ที่แท้จริงของจัณฑาลนี้.
"ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นวรรณกรรม Dalit Beachผู้ที่ได้รับการเขียนหนังสือจะต้องมีความรู้สึกโกรธหรือด่า"ที่จุดใดจุดหนึ่งของเวลาที่กดไปเขียนหนังสือ"
"มีจัณฑาลไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่มีใครในการเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนยากจนและไม่สามารถที่จะ งานเขียนของผมมาจากความโกรธแค้นของชีวิตของฉันและของผู้คนที่อยู่รอบข้างให้ผม"เขากล่าวสรุป.เขาถีบสามล้อรถลากและเธอก็ผู้เขียนเห็นดาราที่ไม่มีทาง manoranjan byapari จะได้พบกับ mahasweta เทวี แต่ชะตากรรมตั้งใจเป็นอย่างอื่น.
ในการประชุมได้มีโอกาสที่เธอถามว่าจะเขียนในวารสาร'เธอ' bartika ดังนั้นจึงเริ่มเหนียวแน่นของ bypari เป็นนักเขียนที่มีเห็นเขาออกจากยอดขายมากกว่า 100 เรื่องสั้นและให้ทำเครื่องหมายที่ไม่มีวันลบเลือนไปในเบงกาลี Dalit Beach ความสามารถในการเขียนหนังสือแบบร่วมสมัย.
ความเงียบสงบและประกอบไปด้วย 61 ปีที่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความขมขื่นใจและความโกรธแค้นที่เคยถูกเพื่อนร่วมคงที่ของเขา - เหตุผลผู้โชคร้ายที่ทำให้เขาอยู่หลังลูกกรงสำหรับสองปีสำหรับการเข้าสู่การต่อสู้เมื่อ รับประสบการณ์ในคุกที่ทำให้นักเขียนกัลกัตตา - ใช้ที่เกี่ยวกับเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์ใจที่จะเล่าให้ฟังในเทศกาล samanvay เมื่อไม่นานมานี้สรุปของ ภาษา อินเดียอยู่ในเมืองหลวง.
เขาเป็น 22 ปีเมื่อเขาเริ่มเรียนรู้เบงกาลีตัวอักษรที่อยู่ในคุก ปัญหาความยากจนความขมขื่นเขาโกรธและไม่รู้หนังสือ แต่ความคิดของเน่าอยู่หลังลูกกรงเป็น"สยองเกิดขึ้น"พอที่จะส่งเสริมให้เขาจะต้องไปเรียนรู้ และเมื่อเขาเริ่มกระบวนการที่เขาเพิ่งได้มาติด.
"ผมไม่ได้รู้ว่าในการอ่านและเขียนแต่ผมก็รู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นในโลกและการเมืองได้ดังนั้นผมก็ไม่รู้หนังสือแต่ไม่รู้เท่าไม่ถึงการณ์" bypari ที่ทำงานเป็นพ่อครัวและเขียนในเวลาแบบไม่เสียค่าบริการของเขาบอกว่าเราในการให้ สัมภาษณ์ .
"ผมเพียงติดในการเรียนรู้"เขากล่าว.
และรูปทรงแปลกตาขึ้นกราฟอาชีพของเขามีโอกาสทางการขายบางอย่างที่เขาได้อย่างรวดเร็วและบางอย่างที่เขาคว้าเพียงบังเอิญเมื่อ.
"มีสองจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมครั้งแรกเมื่อผมไปเรือนจำใน 1974ผมเป็นเพียง 22 ปีที่เก่าและความคิดของการใช้จ่ายชีวิตทั้งหมดของฉันในคุกเป็นสยองเกิดขึ้น ชายสูงอายุที่ควรให้ฉันอ่าน และเมื่อผมทำอะไรที่พร้อมด้วยความเชื่อว่าทั้งหมดที่จะเลือกมาติดกับมัน"จำได้ byapari ที่ขยายตัวสูงขึ้นในค่ายผู้ ลี้ภัย ใน shiromanipur ของ bankura และหลังจากนั้นก็ให้รถลากดึงสำหรับอาชีพรายได้.
"ที่สองเป็นการประชุมโอกาสที่พร้อมด้วย mahasweta เทวีที่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะเผยแพร่ความเรียงเป็นครั้งแรกของฉันในนิตยสาร" bartika "เขาถูกเรียกคืนของการเดินทางของเธอในเมืองกัลกัตตาของเขาในระหว่างที่เขาถามเธอความหมายของคำที่ ความประทับใจว่าเธอมักจะมีการเรียนรู้ของเขาที่ว่าเธอก็ทำให้เขามีโอกาสที่จะเขียน.
จึงเริ่มการเดินทางของเขาแสดงความคิดเห็นของเขาผ่านทางบทกวีเขียนเรียงความและเรื่องราวในระยะทางสั้นๆเพื่อไป. เขาเขียนนวนิยายเรื่อง" itibritte chandal jiban "ได้รับการพิจารณาให้เป็นครั้งแรกอัตชีวประวัติทำงานโดยที่เบงกาลี Dalit Beach นักเขียน.
ที่เดือดร้อนและทุกข์ของจัณฑาลมีสวนสนุกที่กรุงฮานอยของของเขาก็ได้รวมตัวประสานเข้ากัน.
ของเขาเป็นครั้งแรกของประเทศแซ่ซ้องสรรเสริญเข้ามาหลังจากที่การแปลของเขาความเรียง"มีการเขียน Dalit Beach ในแหล่งท่องเที่ยวหรือไม่?"ก็มีการตีพิมพ์ในทางเศรษฐกิจและการเมืองในทุกสัปดาห์ใน 2007 .
แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงนี้ทั้งหมดและความรักที่ได้รับพบว่าสำหรับการเขียน byapari ไม่เคยทำให้ได้ในการทำงานครั้งแรกของเขา - ดึง - รถลากจนกว่าเขาเริ่มทำงานเป็นพ่อครัวในโรงเรียนที่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา.
"การเขียนไม่ได้ให้เงินของคุณ ฉันต้องมีเงินในการดำรงชีวิตของฉันและรถลากให้การรักษาความ ปลอดภัย ที่ งานเขียนของฉันเป็นดังกระจกแห่งแบ่งระดับชั้นและที่เราจะมีการเชื่อมโยงกับเขายังคงรู้สึกแย่มาก.
"ผมยังพยายามจะให้ขึ้นมาบน'หลังสีแดงทางอาญาของแท็กที่เหนียวแน่นของฉันในคุกที่ ผมเป็นคนที่ได้รับการปรับปรุงแต่ผมได้ลิขสิทธิ์ของ'คุก' ผู้คนไม่ได้จะพาผมไปอย่างจริงจังดังนั้นผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นแต่ในการเรียนรู้และขยายตัวแม้จะมีการต่อต้านทั้งหมดนี้"เขากล่าว.
แม้สื่อสิ่งพิมพ์กระแสหลักมีการบันทึกไว้ด้วยอย่างร้ายแรงที่งานเขียน Dalit Beach ในประเทศและการเปิดหน้าต่างที่เข้าสู่โลกอันน่าสยดสยองของตนได้ด้วยก็ได้รวมตัวประสานเข้ากันแปลสุดท้าย byapari ความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงทุกข์ที่แท้จริงของจัณฑาลนี้.
"ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นวรรณกรรม Dalit Beachผู้ที่ได้รับการเขียนหนังสือจะต้องมีความรู้สึกโกรธหรือด่า"ที่จุดใดจุดหนึ่งของเวลาที่กดไปเขียนหนังสือ"
"มีจัณฑาลไม่รู้หนังสือจำนวนมากที่ไม่มีใครในการเขียนเรื่องราวของพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนยากจนและไม่สามารถที่จะ งานเขียนของผมมาจากความโกรธแค้นของชีวิตของฉันและของผู้คนที่อยู่รอบข้างผม"เขากล่าว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เด็กชอยหมาตุง
- non insulin dependent mellitus without c
- Please see as attached file.
- แสสดงละครเวที
- Ground level.
- แต่ฉันก็จะพยามทำให้ดีที่สุดเท่าที่เด็กคน
- ตรวจสอบ
- 衛生主管部(局)長 殿
- ฉันไม่ได้คุยกับลูกค้าด้วยตัวเอง
- reveals that the electrospun AL–ChS fibe
- thank you ka แปลเป็นภาษาไทยว่า
- ระดับผู้ควบคุมงาน
- State and Country Borders
- Beato
- very happy
- Save CompleteThe shop has already record
- I have felt confuse
- You make me happy every day.
- Calculate Compound Annual Growth Rate (C
- สุจิตตา
- Handmade Sky Blue White Shell Crystal Ch
- และในวันหยุดฉันจะตื่นแต่เช้าเพื่อซักผ้า
- คนพิการ
- . i can help you about travel in chiang
