ycopene bioavailability has been st

ycopene bioavailability has been studied in humans after chronic ingestion of tomato-based products. The experimental design of these clinical studies varies greatly with respect to the daily lycopene dose as well as the duration of the supplementation. However, the data summarized in Table 4show the increase of plasma lycopene concentration in response to these treatments to be quite consistent with little difference among subjects enrolled in these studies. The main conclusion is that lycopene from fresh tomatoes or tomato juice is poorly absorbed, whereas lycopene from processed tomatoes such as tomato paste is better absorbed. In the present study, we used tomato paste as a positive control, and the observed increase of plasma lycopene is in agreement with the other studies reported in the literature (7,9). In addition, on the basis of measurements of lycopene in human plasma and in BMC, we demonstrate, for the first time, that lycopene in a food-based formulation (lactolycopene) is as bioavailable as lycopene from tomato paste. The results presented here, therefore, confirm that the characteristics of a lycopene-based formulation markedly affect the bioavailability of lycopene, including complexation with proteins, crystal size or environment of lycopene. However, future studies will be required to understand the underlying mechanism.To produce a biological effect, lycopene must first be absorbed by the gut and thereafter reach the tissue of interest. Plasma analysis provides information on what crosses the intestinal barrier but gives no information on how intake affects tissue concentration. However, this important issue is very difficult to assess because tissue biopsies are very invasive and rarely available. An alternative is BMC, which can be collected noninvasively and analyzed for carotenoid content (10). In this study, we showed for the first time the kinetics of uptake of lycopene into BMC, which paralleled the plasma enrichment. Our results emphasize that BMC may represent a good, noninvasive, surrogate tissue for measuring lycopene absorption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การดูดซึม ycopene ได้รับการศึกษาในมนุษย์ภายในเรื้อรังกินผลิตภัณฑ์จากมะเขือเทศ ออกแบบการทดลองศึกษาเหล่านี้แตกต่างกันอย่างมากเกี่ยวกับยาไลโคปีนทุกวันเป็นระยะเวลาของการเสริม อย่างไรก็ตาม ข้อมูลที่สรุปมาใน 4show ตารางการเพิ่มของความเข้มข้นของไลโคปีนพลาสม่าตอบสนองต่อการรักษาเหล่านี้ค่อนข้างสอดคล้องกับความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างวิชาที่ลงทะเบียนในการศึกษาเหล่านี้ สรุปหลักได้ว่าไลโคปีนจากมะเขือเทศสด หรือน้ำมะเขือเทศจะดูด ซึม ในขณะที่การดูดซึมไลโคปีนจากมะเขือเทศแปรรูปเช่นมะเขือเทศวางได้ดี ในศึกษา เราใช้มะเขือเทศวางเป็นตัวบวก และเป็นการเพิ่มไลโคปีนช่วยสังเกตตามซึ่งการศึกษาในวรรณคดี (7.9) เกณฑ์การวัดของไลโคปีน ในพลาสมา และ BMC เราสาธิต ครั้งแรก ไลโคปีนที่ในสูตรที่ร้านอาหาร (lactolycopene) เป็น bioavailable เป็นไลโคปีนจากมะเขือเทศวาง ผลการนำเสนอที่นี่ ดังนั้น ยืนยันว่า ลักษณะของสูตรที่ใช้ไลโคปีนซึ่งมีผลต่อชีวปริมาณออกฤทธิ์ของไลโคปีน รวมทั้ง complexation ด้วยโปรตีน คริสตัลขนาด หรือสภาพแวดล้อมของไลโคปีน อย่างไรก็ตาม การศึกษาในอนาคตจำเป็นต้องเข้าใจกลไกพื้นฐาน ในการผลิตผลทางชีวภาพ ไลโคปีนต้องถูกดูดซึม โดยลำไส้ก่อน และหลังจากนั้นถึงเนื้อเยื่อของดอกเบี้ย ช่วยวิเคราะห์ให้ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่ข้ามอุปสรรคลำไส้ แต่ไม่มีข้อมูลการบริโภคมีผลต่อความเข้มข้นของเนื้อเยื่อ อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่สำคัญนี้เป็นการประเมินเนื่องจากประสาทการตรวจชิ้นเนื้อเนื้อเยื่อจะรุกรานมาก และไม่ค่อยมี ทางเลือกคือ BMC ซึ่งสามารถรวบรวม noninvasively และวิเคราะห์เนื้อหาแค (10) ในการศึกษานี้ เราพบครั้งแรกจลนพลศาสตร์ของการดูดซึมของไลโคปีนเป็น BMC ซึ่งขนานเพิ่มคุณค่าพลา ผลของเราเน้นที่ BMC อาจเป็นเนื้อเยื่อดี noninvasive ตัวแทนสำหรับการวัดการดูดซึมไลโคปีนได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การดูดซึม ycopene ได้รับการศึกษาในมนุษย์หลังการกลืนกินเรื้อรังของผลิตภัณฑ์มะเขือเทศ การออกแบบการทดลองการศึกษาทางคลินิกเหล่านี้แตกต่างกันอย่างมากเกี่ยวกับปริมาณไลโคปีนในชีวิตประจำวันเช่นเดียวกับระยะเวลาของการเสริมที่ อย่างไรก็ตามข้อมูลที่สรุปไว้ในตาราง 4show เพิ่มความเข้มข้นในพลาสมาไลโคปีนในการตอบสนองต่อการรักษาเหล่านี้จะค่อนข้างสอดคล้องกับความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในหมู่วิชาที่ลงทะเบียนเรียนในการศึกษาเหล่านี้ ข้อสรุปที่สำคัญคือว่าไลโคปีนจากมะเขือเทศสดหรือน้ำมะเขือเทศจะถูกดูดซึมได้ไม่ดีในขณะที่ไลโคปีนจากมะเขือเทศแปรรูปเช่นวางมะเขือเทศจะถูกดูดซึมได้ดียิ่งขึ้น ในการศึกษาปัจจุบันเราใช้วางมะเขือเทศเป็นตัวควบคุมบวกและการเพิ่มขึ้นของข้อสังเกตของไลโคปีนเป็นพลาสม่าในข้อตกลงกับการศึกษาอื่น ๆ ที่มีการรายงานในวรรณคดี (7,9) นอกจากนี้บนพื้นฐานของการวัดของไลโคปีนในพลาสมามนุษย์และบีเอ็มซีที่เราแสดงให้เห็นเป็นครั้งแรกว่าไลโคปีนในสูตรอาหารตาม (lactolycopene) เป็น bioavailable ไลโคปีนจากมะเขือเทศวาง ผลที่นำเสนอนี้จึงยืนยันว่าลักษณะของสูตรไลโคปีนตามอย่างเห็นได้ชัดมีผลต่อการดูดซึมของไลโคปีนซึ่งรวมถึงสารประกอบเชิงซ้อนกับโปรตีนขนาดคริสตัลหรือสภาพแวดล้อมของไลโคปีน อย่างไรก็ตามการศึกษาในอนาคตจะต้องเข้าใจพื้นฐาน mechanism.To ผลิตผลทางชีวภาพ, ไลโคปีนจะต้องถูกดูดซึมโดยลำไส้และหลังจากนั้นถึงเนื้อเยื่อที่น่าสนใจ พลาสม่าวิเคราะห์ให้ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่ข้ามอุปสรรคลำไส้ แต่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการบริโภคส่งผลกระทบต่อความเข้มข้นของเนื้อเยื่อ อย่างไรก็ตามปัญหาสำคัญนี้เป็นเรื่องยากมากที่จะประเมินเพราะขริบเนื้อเยื่อมากรุกรานและไม่ค่อยมี ทางเลือกคือบีเอ็มซีซึ่งสามารถเก็บ noninvasively และวิเคราะห์เนื้อหา carotenoid (10) ในการศึกษานี้เราแสดงให้เห็นเป็นครั้งแรกจลนพลศาสตร์ของการดูดซึมของไลโคปีนเข้าไปในบีเอ็มซีซึ่งขนานเพิ่มปริมาณพลาสม่า ผลของเราเน้นว่าบีเอ็มซีอาจจะเป็นตัวแทนที่ดีไม่รุกล้ำเนื้อเยื่อตัวแทนสำหรับการวัดการดูดซึมไลโคปีน