Endemic species of the SWIO region

Endemic species of the SWIO region (SWIO species), in the sense of Pinault et al. (2013b),were considered as themost representative of the patrimonial value of the stations. Theywere treated separately fromthe non-endemic species (non-SWIO species) in proper analyses. A biogeographic pattern was provided per species by the online system AquaMaps (Kaschner et al., 2010), a tool using a niche modeling
approach (Hutchinson, 1957) to generate predicted distributions ofmarine species based on available distribution data or described ecological tolerances. In essence, provided that a minimum acceptable level of information is available, the tool will generate a predicted distribution for any species, calculated by the probability of occurrence in the entire ocean. Predicted distributions, based on ecological tolerances, often present ranges that exceed the actual known distribution of species, because the geographic distributions of suitable ecological variables usually extend over a much greater area than the known ranges of species (Rees, 2008). This theoretical approach was essential in order to assess the distribution of rare species and especially species not previously recorded from Reunion Island. This method, however, ignores the evolutionary constraints, providing ranges that would be possible if dispersal was not limited by geological history, which is particularly complex in volcanic oceanic islands (Postaire et al., 2014). It is therefore possible that some model-based distribution patterns are broader than what exist in reality. Some species identified as restricted to the SWIO area could be thus restricted to a smaller range, as the Mascarene Islands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาค SWIO (ชนิด SWIO), ในแง่ของ Pinault et al. (2013b), ยุงพันธุ์ได้ถือเป็นตัวแทนของสถานีค่า patrimonial themost Theywere ถือว่าแยกต่างหากจากสายพันธุ์ไม่ยุง (ไม่ใช่ SWIO พันธุ์) ในการวิเคราะห์ที่เหมาะสม รูปแบบ biogeographic ให้ต่อสปีชีส์ โดยระบบออนไลน์ AquaMaps (Kaschner et al., 2010), เครื่องมือที่ใช้โมเดลนิชวิธีการ (Hutchinson, 1957) เพื่อสร้างการกระจายการคาดการณ์ ofmarine พันธุ์ตามข้อมูลมีการกระจาย หรืออธิบายการยอมรับระบบนิเวศ ในสาระสำคัญ ที่ยอมรับได้ในระดับต่ำสุดของข้อมูลจะพร้อมใช้งาน เครื่องมือที่จะสร้างกระจายคาดการณ์สำหรับชนิดต่าง ๆ ตามความน่าเป็นของเหตุการณ์ในทะเลทั้งหมด การกระจายการคาดการณ์ ตามการยอมรับระบบนิเวศ มักจะนำเสนอช่วงที่เกินกระจายพันธุ์ รู้จักจริงเนื่องจากการกระจายทางภูมิศาสตร์ของตัวแปรระบบนิเวศที่เหมาะสมมักจะขยายไปพื้นที่ยิ่งกว่าช่วงรู้จักพันธุ์ (รีส์ 2008) วิธีการทฤษฎีนี้เป็นสิ่งสำคัญเพื่อประเมินการกระจายของสายพันธุ์ที่หายากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสายพันธุ์ที่ไม่เคย บันทึกจากเกาะเรอูนียง วิธีการนี้ อย่างไรก็ตาม ละเว้นข้อจำกัดวิวัฒนาการ ให้ช่วงที่จะเป็นไปได้ถ้า dispersal ไม่ถูกจำกัด ด้วยประวัติศาสตร์ธรณีวิทยา ซึ่งมีความซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เกาะมหาสมุทรภูเขาไฟ (Postaire et al., 2014) จึงเป็นไปได้ว่า บางรูปแบบใช้รูปแบบการกระจายกว้างขึ้นกว่าที่มีอยู่ในความเป็นจริง บางชนิดเป็นแบบจำกัดพื้นที่ SWIO ไม่ได้จึงจำกัดช่วงขนาดเล็ก เป็นเกาะ Mascarene

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สายพันธุ์ถิ่นของภูมิภาค SWIO (SWIO ชนิด) ในความรู้สึกของ Pinault et al, (2013b) ได้รับการพิจารณาเป็นตัวแทน themost ของมูลค่ามรดกของสถานี Theywere รับการรักษาแยก fromthe ไม่ใช่สายพันธุ์เฉพาะถิ่น (ที่ไม่ใช่ SWIO ชนิด) ในการวิเคราะห์ที่เหมาะสม รูปแบบชีวภูมิศาสตร์ให้ต่อสายพันธุ์โดยระบบออนไลน์ AquaMaps (Kaschner et al., 2010) ซึ่งเป็นเครื่องมือที่ใช้การสร้างแบบจำลองเฉพาะ
วิธีการ (ฮัทชินสัน, 1957) เพื่อสร้างการคาดการณ์การกระจาย ofmarine ชนิดขึ้นอยู่กับข้อมูลที่มีอยู่กระจายหรืออธิบายความคลาดเคลื่อนของระบบนิเวศ ในสาระสำคัญระบุว่าระดับที่ยอมรับได้ต่ำสุดของข้อมูลที่สามารถใช้ได้เครื่องมือจะสร้างการกระจายคาดการณ์ไว้สำหรับสายพันธุ์ใด ๆ ซึ่งคำนวณโดยน่าจะเป็นของการเกิดขึ้นในมหาสมุทรทั้งหมด การกระจายที่คาดการณ์บนพื้นฐานของความคลาดเคลื่อนในระบบนิเวศมักจะช่วงปัจจุบันที่เกินการกระจายที่รู้จักกันที่เกิดขึ้นจริงของสายพันธุ์เพราะการกระจายทางภูมิศาสตร์ของตัวแปรของระบบนิเวศที่เหมาะสมมักจะขยายไปทั่วพื้นที่มากขึ้นกว่าช่วงที่รู้จักกันของสายพันธุ์ (รีส 2008) วิธีนี้เป็นทฤษฎีที่จำเป็นเพื่อประเมินการกระจายของสายพันธุ์ที่หายากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสายพันธุ์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ก่อนหน้านี้จากเกาะเรอูนียง วิธีนี้ แต่ไม่สนใจข้อ จำกัด วิวัฒนาการให้ช่วงที่จะเป็นไปได้ถ้าไม่ได้รับการแพร่กระจาย จำกัด โดยหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่มีความซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เกาะในมหาสมุทรภูเขาไฟ (Postaire et al., 2014) ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าบางรูปแบบการกระจายแบบที่ใช้เป็นที่กว้างขึ้นกว่าสิ่งที่อยู่ในความเป็นจริง บางชนิดระบุว่าเป็นที่ถูก จำกัด ไปยังพื้นที่ SWIO อาจถูก จำกัด จึงเป็นช่วงที่มีขนาดเล็กเช่นหมู่เกาะ Mascarene

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สายพันธุ์ถิ่นของ swio ภูมิภาค ( swio ชนิด ) ในความรู้สึกของ pinault et al . ( 2013b ) มีการพิจารณาส่วนใหญ่เป็นตัวแทนของค่า Patrimonial จากสถานี ซึ่งถือว่าไม่แยกจากโรค สปีชีส์ ( species swio ไม่ได้ ) ในการวิเคราะห์ที่เหมาะสม รูปแบบ biogeographic ให้ต่อชนิดโดยระบบออนไลน์ aquamaps ( kaschner et al . , 2010 )เครื่องมือที่ใช้เฉพาะนางแบบ
วิธี ( Hutchinson 2500 ) เพื่อสร้างการคาดการณ์การ ofmarine ชนิดบนพื้นฐานของข้อมูลที่มีอยู่ หรืออธิบายการกระจายความคลาดเคลื่อนทางนิเวศวิทยา ในสาระสำคัญให้ระดับขั้นต่ำที่ยอมรับของข้อมูล เครื่องมือนี้จะสร้างค่าการกระจายใด ๆ ชนิด คำนวณจากความน่าจะเป็นของการเกิดในมหาสมุทรทั้งหมดทำนายว่า การยึดเกณฑ์ความคลาดเคลื่อนทางนิเวศวิทยา มักจะนำเสนอช่วงที่เกินจริง รู้จักการกระจายของชนิดเพราะการกระจายทางภูมิศาสตร์นิเวศวิทยาของตัวแปรที่เหมาะสมมักจะขยายไปทั่วพื้นที่มากขึ้นกว่าที่รู้จักกันช่วงของสายพันธุ์ ( Rees , 2008 )ทฤษฎีนี้เป็นแนวทางสำคัญเพื่อประเมินการกระจายของชนิดที่หายาก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งชนิดไม่บันทึกไว้ก่อนหน้านี้จากเกาะรวมตัวกัน วิธีนี้ , อย่างไรก็ตาม , ไม่สนใจงานวิวัฒนาการให้ช่วงนั้นจะเป็นไปได้ถ้ากระจายได้ไม่ จำกัด โดยประวัติทางธรณีวิทยา ซึ่งมีความซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูเขาไฟใต้มหาสมุทรเกาะ ( postaire et al . , 2010 )จึงเป็นไปได้ว่าบางส่วนเป็นรูปแบบสำหรับการกระจายกว้างกว่าสิ่งที่อยู่ในความเป็นจริง บางชนิดที่ระบุว่าเป็นเฉพาะพื้นที่ swio สามารถดังนั้นเฉพาะช่วงที่มีขนาดเล็ก เป็นคา รีนเกาะ