Sociolinguistics is the descriptive

Sociolinguistics is the descriptive study of the effect of any and all aspects of society, including cultural norms, expectations, and context, on the way language is used, and the effects of language use on society. Sociolinguistics differs from sociology of language in that the focus of sociolinguistics is the effect of the society on the language, while the sociology of language focuses on language's effect on the society. Sociolinguistics overlaps to a considerable degree with pragmatics. It is historically closely related to linguistic anthropology and the distinction between the two fields has even been questioned recently.[1]
It also studies how language varieties differ between groups separated by certain social variables, e.g., ethnicity, religion, status, gender, level of education, age, etc., and how creation and adherence to these rules is used to categorize individuals in social or socioeconomic classes. As the usage of a language varies from place to place, language usage also varies among social classes, and it is these sociolects that sociolinguistics studies.
The social aspects of language were in the modern sense first studied by Indian and Japanese linguists in the 1930s, and also by Louis Gauchat in Switzerland in the early 1900s, but none received much attention in the West until much later. The study of the social motivation of language change, on the other hand, has its foundation in the wave model of the late 19th century. The first attested use of the term sociolinguistics was by Thomas Callan Hodson in the title of his 1939 article "Sociolingistics in India" published in Man in India..[2][3] Sociolinguistics in the West first appeared in the 1960s and was pioneered by linguists such as William Labov in the US and Basil Bernstein in the UK.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาศาสตร์เชิงสังคมคือ การศึกษาผลกระทบด้านสังคม วัฒนธรรมบรรทัดฐาน ความคาดหวัง และบริบทใด ๆ และทั้งหมดอธิบาย ในทางการ ใช้ภาษา และลักษณะของภาษาที่ใช้ในสังคม ภาษาศาสตร์เชิงสังคมแตกต่างจากสังคมวิทยาภาษาที่เน้นของภาษาศาสตร์เชิงสังคมเป็นผลของสังคมภาษา ในขณะที่สังคมวิทยาภาษาเน้นลักษณะพิเศษของภาษาในสังคม ภาษาศาสตร์เชิงสังคมทับซ้อนระดับมากกับวจนปฏิบัติศาสตร์ มันมีประวัติสัมพันธ์กับมานุษยวิทยาภาษาศาสตร์ และความแตกต่างระหว่างฟิลด์ 2 ได้แม้ไต่สวนเมื่อเร็ว ๆ นี้ [1]ก็ยังศึกษาวิธีหลากหลายภาษาที่แตกต่างระหว่างกลุ่มที่คั่น ด้วยตัวแปรทางสังคมบางอย่าง เช่น เชื้อชาติ ศาสนา สถานะ เพศ ระดับการศึกษา อายุ ฯลฯ และวิธีการสร้างและติดกฎเหล่านี้ใช้เพื่อจัดประเภทบุคคลในชนชั้นทางสังคม หรือประชากร เป็นการใช้ภาษาแตกต่างกันไปจากสถาน ใช้ภาษายังแตกต่างกันไปในชั้นทางสังคม และ sociolects เหล่านี้เป็นการศึกษาภาษาศาสตร์เชิงสังคมลักษณะทางสังคมของภาษาอยู่ในความรู้สึกสมัยก่อน เรียน โดยนักภาษาศาสตร์ที่อินเดียและญี่ปุ่น ในช่วงทศวรรษ 1930 และ Louis Gauchat สวิตเซอร์แลนด์ภาพกลายก่อน แต่ไม่ได้รับความสนใจมากในตะวันตกจนถึงมากในภายหลัง การศึกษาแรงจูงใจทางสังคมของการเปลี่ยนแปลงของภาษา มีมูลนิธิในรูปแบบคลื่นในช่วงปลายศตวรรษบนมืออื่น ๆ แรกที่รับรองการใช้ภาษาศาสตร์เชิงสังคมระยะถูก โดย Thomas Callan Hodson ในชื่อเรื่องของบทความเขา 1939 "Sociolingistics ในอินเดีย" เผยแพร่ในอินเดีย... [2] [3] ภาษาศาสตร์เชิงสังคมในตะวันตกครั้งแรกในปี 1960 และได้เป็นผู้บุกเบิก โดยนักภาษาศาสตร์เช่น William Labov ในสหรัฐอเมริกาและโหระพานาร์ดเบิร์นสไตน์ในสหราชอาณาจักร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาษาศาสตร์สังคม คือ การศึกษาผลของทุกด้านของสังคม ได้แก่ บรรทัดฐาน วัฒนธรรม ความคาดหวัง และบริบททางภาษา ที่ใช้ และผลของการใช้ภาษาในสังคม ภาษาศาสตร์สังคมที่แตกต่างจากสังคมของภาษาในการโฟกัสของภาษาศาสตร์สังคม คือ อิทธิพลของสังคมในภาษาในขณะที่ทางภาษาเน้นผลของภาษาในสังคม ภาษาอาหรับโอมานคาบเกี่ยวในระดับมากกับภาษา . มันเป็นประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับมานุษยวิทยาภาษาศาสตร์ และความแตกต่างระหว่างสองเขตข้อมูลยังถูกถามเมื่อเร็ว ๆนี้ [ 1 ]
และศึกษาความหลากหลายของภาษาแตกต่างกันอย่างไรระหว่างกลุ่มที่แยกจากกันโดยตัวแปรทางสังคมบางอย่าง เช่นเชื้อชาติ ศาสนา ฐานะ เพศ ระดับการศึกษา อายุ ฯลฯ และวิธีการสร้างและยึดมั่นในกฎเหล่านี้ถูกใช้เพื่อจัดประเภทบุคคลในชนชั้นทางสังคมหรือทางเศรษฐกิจสังคม เช่นการใช้ภาษาแตกต่างกันไปจากสถานที่ที่มีการใช้ภาษาก็แตกต่างกันไปในหมู่ชนชั้นทางสังคม และเป็นเหล่านี้ sociolects ที่ภาษาศาสตร์สังคมการศึกษา .
ด้านสังคมของภาษาอยู่ในความรู้สึกที่ทันสมัยก่อนเรียน โดยอินเดียและญี่ปุ่นนักภาษาศาสตร์ในยุค 30 และยังโดยหลุยส์ gauchat ในสวิตเซอร์แลนด์ในต้นตอ แต่ไม่มีผู้ใดได้รับความสนใจมากในตะวันตกนั้น การศึกษาแรงจูงใจของการเปลี่ยนภาษาบนมืออื่น ๆที่มีพื้นฐานของคลื่นในรูปแบบศตวรรษที่ 19 สายแรกที่ใช้คำว่าภาษาศาสตร์สังคมเป็น attested โดยโทมัสสอนที่ตั้งในชื่อเรื่องของบทความของเขา " 1939 sociolingistics ในอินเดีย " ตีพิมพ์ในมนุษย์ในอินเดีย . . . . . . . [ 2 ] [ 3 ] ภาษาศาสตร์สังคมในตะวันตกปรากฏครั้งแรกในทศวรรษที่ 1960 และถูกบุกเบิกโดยนักภาษาศาสตร์เช่นวิลเลียมลาบอฟ ในสหรัฐอเมริกา และใบโหระพา เบิร์นสไตน์ ในสหราชอาณาจักร .