The next wave of innovation in Engl

The next wave of innovation in English vocabulary came with the revival of classical scholarship known as the Renaissance. The English Renaissance roughly covers the 16th and early 17th Century (the European Renaissance had begun in Italy as early as the 14th Century), and is often referred to as the “Elizabethan Era” or the “Age of Shakespeare” after the most important monarch and most famous writer of the period. The additions to English vocabulary during this period were deliberate borrowings, and not the result of any invasion or influx of new nationalities or any top-down decrees.

Latin (and to a lesser extent Greek and French) was still very much considered the language of education and scholarship at this time, and the great enthusiasm for the classical languages during the English Renaissance brought thousands of new words into the language, peaking around 1600. A huge number of classical works were being translated into English during the 16th Century, and many new terms were introduced where a satisfactory English equivalent did not exist.

Words from Latin or Greek (often via Latin) were imported wholesale during this period, either intact (e.g. genius, species, militia, radius, specimen, criterion, squalor, apparatus, focus, tedium, lens, antenna, paralysis, nausea, etc) or, more commonly, slightly altered (e.g. horrid, pathetic, iilicit, pungent, frugal, anonymous, dislocate, explain, excavate, meditate, adapt, enthusiasm, absurdity, area, complex, concept, invention, technique, temperature, capsule, premium, system, expensive, notorious, gradual, habitual, insane, ultimate, agile, fictitious, physician, anatomy, skeleton, orbit, atmosphere, catastrophe, parasite, manuscript, lexicon, comedy, tragedy, anthology, fact, biography, mythology, sarcasm, paradox, chaos, crisis, climax, etc). A whole category of words ending with the Greek-based suffixes “-ize” and “-ism” were also introduced around this time.

Sometimes, Latin-based adjectives were introduced to plug "lexical gaps" where no adjective was available for an existing Germanic noun (e.g. marine for sea, pedestrian for walk), or where an existing adjective had acquired unfortunate connotations (e.g. equine or equestrian for horsey, aquatic for watery), or merely as an additional synonym (e.g. masculine and feminine in addition to manly and womanly, paternal in addition to fatherly, etc). Several rather ostentatious French phrases also became naturalized in English at this juncture, including soi-disant, vis-เ-vis, sang-froid, etc, as well as more mundane French borrowings such as cr๊pe, ้tiquette, etc.

IMAGE
Early Modern English loans from Latin and French
Early Modern English loans from Latin & French (from Scribd, originally from T. Nevaleinen "An Introduction to Early Modern English")
Some scholars adopted Latin terms so excessively and awkwardly at this time that the derogatory term “inkhorn” was coined to describe pedantic writers who borrowed the classics to create obscure and opulent terms, many of which have not survived. Examples of inkhorn terms include revoluting, ingent, devulgate, attemptate, obtestate, fatigate, deruncinate, subsecive, nidulate, abstergify, arreption, suppeditate, eximious, illecebrous, cohibit, dispraise and other such inventions. The so-called Inkhorn Controversy was the first of several such ongoing arguments over language use which began to erupt in the salons of England (and, later, America). Among those strongly in favour of the use of such "foreign" terms in English were Thomas Elyot and George Pettie; just as strongly opposed were Thomas Wilson and John Cheke.

However, it is interesting to note that some words initially branded as inkhorn terms have stayed in the language and now remain in common use (e.g. dismiss, disagree, celebrate, encyclopaedia, commit, industrial, affability, dexterity, superiority, external, exaggerate, extol, necessitate, expectation, mundane, capacity and ingenious). An indication of the arbitrariness of this process is that impede survived while its opposite, expede, did not; commit and transmit were allowed to continue, while demit was not; and disabuse and disagree survived, while disaccustom and disacquaint, which were coined around the same time, did not. It is also sobering to realize that some of the greatest writers in the language have suffered from the same vagaries of fashion and fate. Not all of Shakespeare’s many creations have stood the test of time, including barky, brisky, conflux, exsufflicate, ungenitured, unhair, questrist, cadent, perisive, abruption, appertainments, implausive, vastidity and tortive. Likewise, Ben Jonson’s ventositous and obstufact died a premature death, and John Milton’s impressive inquisiturient has likewise not lasted.

There was even a self-conscious reaction to this perceived foreign incursion into the English language, and some writers tried to deliberately resurrect older English words (e.g. gleeman for musician, sicker for ce

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คลื่นถัดไปของนวัตกรรมในคำศัพท์ภาษาอังกฤษมาพร้อมกับการฟื้นฟูการศึกษาคลาสสิกที่เรียกว่ายุคเรเนสซองส์ ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษประมาณครอบคลุม 16 และต้นศตวรรษที่ 17 (ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในยุโรปเริ่มต้นขึ้นในอิตาลีเป็นช่วงต้นศตวรรษที่ 14), และจะมักเรียกว่า "สมัยเอลิซาเบธ" หรือ "อายุของเช็คสเปียร์" หลังจากพระมหากษัตริย์ที่สำคัญที่สุดและเขียนชื่อเสียงที่สุดของรอบระยะเวลา การเพิ่มคำศัพท์ภาษาอังกฤษในช่วงเวลานี้มีเจตนายืม และไม่ผลของการบุกรุกหรือราษฎรสัญชาติใหม่หรือพิพากษาใด ๆ บนลงละติน (และถึงกรีกและฝรั่งเศส) ยังคงมากถือว่าเป็นภาษาของการศึกษาและทุนการศึกษาในขณะนี้ และความกระตือรือร้นที่ดีภาษาคลาสสิกระหว่างยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษมาพันคำใหม่ในภาษา จุดประมาณ 1600 จำนวนมากของงานคลาสสิกได้ถูกแปลเป็นภาษาอังกฤษในช่วงศตวรรษที่ 16 และเงื่อนไขใหม่จำนวนมากถูกนำมาใช้ซึ่งเทียบเท่ากับภาษาอังกฤษพอไม่มีอยู่จากละตินหรือกรีก (ผ่านละติน) นำเข้าขายส่งในช่วงเวลานี้ อย่างใดอย่างหนึ่งเหมือนเดิม (เช่นอัจฉริยะ พันธุ์ อาสาสมัคร รัศมี ตัวอย่าง เกณฑ์ squalor เครื่อง โฟกัส tedium เลนส์ เสาอากาศ อัมพาต คลื่นไส้ ฯลฯ) น้อย เล็กน้อย ทั่วไปการเปลี่ยนแปลง (เช่น horrid น่า สงสาร iilicit ฉุน ประหยัด ไม่ระบุ ชื่อ dislocate อธิบาย ขุด นั่งสมาธิ ปรับ ตัว ความกระตือรือร้น ก่อจลาจล พื้นที่ คอมเพล็กซ์ แนวคิด สิ่งประดิษฐ์ เทคนิค อุณหภูมิ แคปซูล พรีเมี่ยม ระบบ แพง ฉาว ค่อย ๆ เคย บ้า สุดยอด คล่องแคล่ว สมมุติ แพทย์ กายวิภาคศาสตร์ โครงกระดูก วงโคจร บรรยากาศ ภัยพิบัติ ปรสิต ฉบับ พจนานุกรม ตลก โศกนาฏกรรม anthology จริง ประวัติ ตำนาน ประชด paradox วุ่นวาย วิกฤต จุดสุดยอด ฯลฯ) ประเภททั้งหมดของคำที่ลงท้าย ด้วยส่วนต่อท้ายตามกรีก "-ภาย" และ "-เทคโนโลยี ism " ยังถูกนำมาใช้นี้บางครั้ง คำคุณศัพท์ตามละตินถูกนำมาใช้เพื่อเสียบ "จากคำใกล้เคียงช่องว่าง" ที่คุณศัพท์ไม่มีอยู่ดั้งเดิมนาม (เช่นทางทะเลสำหรับทางเท้าสำหรับเดิน ทะเล), หรือที่คุณศัพท์ที่มีอยู่ได้มาศึกษาความหมายที่โชคร้าย (เช่นม้า หรือขี่ม้าสำหรับ horsey น้ำสำหรับน้ำ), หรือเพียง เป็นเหมือนการเพิ่มเติม (เช่นผู้ชายและผู้หญิงนอก จากลูกผู้ชาย และ womanly พ่อนอกจาก fatherly ฯลฯ) คำอุทานภาษาฝรั่งเศสค่อนข้างมากหลายยังกลายเป็นสัญชาติในภาษาอังกฤษที่ juncture นี้ รวมทั้ง soi-disant, vis-เ-vis, sang-froid ฯลฯ เป็นเงินกู้ยืมที่ฝรั่งเศสดีมากเป็นทางโลกเช่น cr๊pe, ้tiquette ฯลฯIMAGE Early Modern English loans from Latin and FrenchEarly Modern English loans from Latin & French (from Scribd, originally from T. Nevaleinen "An Introduction to Early Modern English")Some scholars adopted Latin terms so excessively and awkwardly at this time that the derogatory term “inkhorn” was coined to describe pedantic writers who borrowed the classics to create obscure and opulent terms, many of which have not survived. Examples of inkhorn terms include revoluting, ingent, devulgate, attemptate, obtestate, fatigate, deruncinate, subsecive, nidulate, abstergify, arreption, suppeditate, eximious, illecebrous, cohibit, dispraise and other such inventions. The so-called Inkhorn Controversy was the first of several such ongoing arguments over language use which began to erupt in the salons of England (and, later, America). Among those strongly in favour of the use of such "foreign" terms in English were Thomas Elyot and George Pettie; just as strongly opposed were Thomas Wilson and John Cheke.However, it is interesting to note that some words initially branded as inkhorn terms have stayed in the language and now remain in common use (e.g. dismiss, disagree, celebrate, encyclopaedia, commit, industrial, affability, dexterity, superiority, external, exaggerate, extol, necessitate, expectation, mundane, capacity and ingenious). An indication of the arbitrariness of this process is that impede survived while its opposite, expede, did not; commit and transmit were allowed to continue, while demit was not; and disabuse and disagree survived, while disaccustom and disacquaint, which were coined around the same time, did not. It is also sobering to realize that some of the greatest writers in the language have suffered from the same vagaries of fashion and fate. Not all of Shakespeare’s many creations have stood the test of time, including barky, brisky, conflux, exsufflicate, ungenitured, unhair, questrist, cadent, perisive, abruption, appertainments, implausive, vastidity and tortive. Likewise, Ben Jonson’s ventositous and obstufact died a premature death, and John Milton’s impressive inquisiturient has likewise not lasted.There was even a self-conscious reaction to this perceived foreign incursion into the English language, and some writers tried to deliberately resurrect older English words (e.g. gleeman for musician, sicker for ce