These findings about community-base

These findings about community-based programs addressing "proximate" rather than "root" causes suggest a strategy for developing national crime prevention policy. Both the Justice Department and the rest of the federal government are moving towards concentration of resources on high-crime inner-city areas, which one-third of all African-Americans reside (Massey and Denton, 1993: 77) and where community factors generate the high homicide victimization rate of young black males--which is twelve times higher than the average in the US population (Fingerhut and Kleinman, 1990). Whether the efforts now in planning can address the structural factors is an unanswered question. But a combination of programs addressing proximate causes and the structural factors may have the best chance of success.

It is also possible that the diagnosis of community crime causation is incomplete. Even in the face of profound urban problems, it may be possible to reduce substantially the level of serious crime. New York City homicides and shootings dropped in half in recent years, with no documented change in concentrated urban poverty. It is not clear how or why that reduction occurred. The leading theory is the application of the police methods found effective in the studies reviewed in Chapter Eight. No community-level prevention program (or demographic change) has emerged as an alternative, competing explanation. But it remains possible to design such a program, focused more on the proximate than on the root causes of serious violence, and to test it in a randomized trial on a large multi-city sample of urban poverty areas. Programs currently planned by the executive branch to improve inner-city conditions can be most beneficial if they are structured to allow such a rigorous evaluation, so the nation can be very clear about the precise effects of the program on crime.

This chapter compares scientific evidence about community risk factors for violent crime to the logic of community crime prevention programs. It briefly reviews some methodological issues in evaluating those programs. It then examines the limited impact evaluations of crime prevention programs based in community settings outside the institutions examined in the next six Chapters. The chapter concludes by comparing the science of community-based crime prevention to major DOJ funding programs, with policy recommendations for both programs and research.

COMMUNITY RISK FACTORS FOR VIOLENT CRIME

The science of crime causation, while still in its infancy, offers more than a century of research on the community characteristics associated with higher risks of violent crime (Quetelet, 1842). By "community," this literature usually denotes residential areas of varying size within cities. These areas may be as small as blocks (Taylor and Gottfredson, 1986) or cover several square miles (Shaw and McKay, 1942). Much of this literature, recently reviewed for an NIJ-funded National Academy of Sciences Panel (Sampson and Lauritsen, 1993), uses rates of homicide and other serious violent crimes as the major focus.

One framework for classifying community risk factors distinguishes community composition, social structure, oppositional culture, legitimate opportunities, and social and physical disorder. Each of these apparent risk factors could be the focus of comprehensive community crime prevention programs. Most are not. Instead, as the National Academy of Sciences report suggests, "non-crime" government policies may have done more over the past four decades to enhance these risk factors than to reduce them. Perhaps the most visible example is the construction of public housing projects (Bursik, 1989), which in one study was followed by increased population turnover and increased crime rates independent of race.

Community composition refers to the kinds of people who live in a community. Unmarried or divorced adult males, teenage males, non-working adults, poor people, persons with criminal histories and single parents have all been identified in the literature as the kind of people whose presence is associated with higher rates of violent crime (Messner and Tardiff, 1986; Sampson, 1986; Curry and Spergel, 1988; Bursik and Grasmik, 1993). What is unclear in the literature is whether having more such people simply produces a higher total of individual level risk factors, or whether there is a "tipping" effect associated with the concentrations of such people (Sampson and Lauritsen, 1993). The latter theory derives from substantial findings on the effects of proportions in groups and corporations (Kanter, 1977): in which behavior of entire communities changes when a proportion of one type of person goes beyond the tipping point.

Public policies contributing to the concentration of high-risk people in certain neighborhoods include the federally funded highway system that took low-risk people out of urban neighborhoods to the suburbs (Skogan, 1986). The suburbanization of both white middle class people through highways, and black middle class people through federal open-housing laws (Wilson, 1987), helped tip the proportions of many inner city communities towards a majority of persons or families at higher risk of crime. As long as those high-risk families or persons were in a minority, their low risk neighbors were able to exercise a community protective factor against violent crime. When the high-risk families became a majority in many urban communities, a spiral of crime and the fear of crime led to further loss of middle class residents and jobs. This in turn increased the concentration of unemployed and poor people, followed by further increases in crime (Schuerman and Kobrin, 1986; Wilson, 1996.) No federal or local public policies have yet to counteract, or even challenge, these proportional imbalances.

Community Social Structure. Independently of the kinds of people who live in a community, the way in which they interact may affect the risk of violent crime. Children of single parents, for example, may not be at greater risk of crime because of their family structure. But a community with a high percentage of single parent households may put all its children at greater risk of delinquency by reducing the capacity of a community to maintain adult networks of informal control of children. The greater difficulty of single parent families in supervising young males is multiplied by the association of young males with other unsupervised young males, since delinquency is well-known to be a group phenomenon (Reiss, 1988). The empirical evidence for this risk factor is particularly strong, with violent victimization rates up to three times higher among neighborhoods of high family disruption compared to low levels, regardless of other characteristics such as poverty, and the correlation between race and violent crime at the neighborhood level disappears after controlling the percentage of female-headed households (see Sampson and Lauritsen, 1993).

Other aspects of community structure include the prevalence of unsupervised male teenage groups, the density (or extent of overlap) among local friendship networks, and local participation in formal voluntary associations. Support for the inverse correlation of violent crime with voluntary association membership has been found at the block level in Baltimore (Taylor et al, 1984). Sampson and Groves (1989) found support for dense friendship networks as a protective factor and unsupervised teen groups as a risk factor for violence in the British Crime Survey. All of the risk factors have arguably been concentrated in urban neighborhoods by public policies. Skogan (1986) reviews the evidence on urban renewal's destruction of dense local friendship networks, uprooting entire neighborhoods; nationwide, 20 percent of all urban housing units occupied by blacks were demolished during the 1970s (Logan and Molotch, 1987: 114, as cited in Sampson and Lauritsen, 1993: 88). Wilson (1987) and Massey and Denton (1993) trace the history of public housing policy decisions that concentrated poor, black, female-headed households in limited areas rather than dispersing them amidst other kinds of families (Lemann, 1991). While community mobilization programs are designed in part to build voluntary association membership and increase informal social control, the evidence to date suggests that such efforts have not succeeded (Hope, 1995).

Oppositional Culture. Observers of high crime neighborhoods have long identified the pattern of "oppositional culture" arising from a lack of participation in mainstream economic and social life: bad becomes good and good becomes bad. Given the apparent rejection of community members by the larger society, the community members reject the values and aspirations of that society by developing an "oppositional identity" (Cohen, 1955; Clark, 1965; Braithwaite, 1989; Massey and Denton, 1993: 167). This is especially notable in terms of values that oppose the protective factors of marriage and family, education, work and obedience to the law. As inner-city labor force participation rates have declined (Wilson, 1996) and inner-city segregation has increased over the past three decades (Massey and Denton, 1993), the strength of the opposition has increased. Ethnographic studies of such cultures in recent years (e.g., Anderson, 1990) show more intense opposition than similar studies in the 1960s and 1970s (e.g., Liebow, 1967; Anderson, 1978), which found more widespread acceptance of mainstream values. Efforts to gain "respect" in oppositional cultures may then rely more on violence than on other factors (Anderson, 1990). Public policy has contributed to this primarily by its historical support for segregation and its modern failure to prevent its inner-city concentration, both by race (Massey and Denton, 1993: chapter 7) and joblessness (Wilson, 1996: chapter 3).

Criminogenic Commodities. Communities with very high rates of yout

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลการวิจัยเหล่านี้เกี่ยวกับชุมชนโปรแกรมกำหนด "เคียง" มากกว่า "" สาเหตุแนะนำกลยุทธ์สำหรับการพัฒนานโยบายการป้องกันอาชญากรรมแห่งชาติ กระทรวงยุติธรรมและส่วนเหลือของรัฐบาลที่กำลังจะย้ายความเข้มข้นของทรัพยากรในพื้นที่ภายในอาชญากรรมสูง ที่หนึ่งในสามของทั้งหมดของชาวอเมริกันแอฟริกันอยู่ (Massey และ Denton, 1993:77) และที่ชุมชนปัจจัยสร้างอัตรา victimization ฆาตกรรมสูงของเด็กชายดำ - ที่สิบสองครั้งสูงกว่าค่าเฉลี่ยในประชากรสหรัฐอเมริกา (Fingerhut และ Kleinman, 1990) ว่า ความพยายามในการวางแผนขณะนี้สามารถปัจจัยโครงสร้างเป็นคำถามที่ยังไม่ได้ตอบ แต่ชุดของโปรแกรมที่กำหนดสาเหตุเคียงและปัจจัยโครงสร้างอาจมีโอกาสที่ดีที่สุดของความสำเร็จก็ยังเป็นไปได้ว่าการวินิจฉัยชุมชนอาชญากรรม causation สมบูรณ์ แม้แต่หน้าของปัญหาการเมืองที่ลึกซึ้ง มันอาจจะไปลดระดับของอาชญากรรมที่ร้ายแรงมาก Homicides นิวยอร์กและยิงลดลงในครึ่งปีที่ผ่านมา ไม่เปลี่ยนแปลงเอกสารในความยากจนการเมืองเข้มข้น มันไม่ได้ล้างอย่างไร หรือทำไมการลดที่เกิดขึ้น ทฤษฎีผู้นำคือ การประยุกต์วิธีการตำรวจที่พบมีประสิทธิภาพในการศึกษาทบทวนในบทที่แปด ไม่ป้องกันชุมชนระดับโปรแกรม (หรือการเปลี่ยนแปลงประชากร) ได้ผงาดขึ้นเป็นทางเลือก แข่งขันอธิบาย แต่มันยังคงเป็นไปได้เช่นโปรแกรม เน้นขึ้นเคียงกว่ารากสาเหตุของความรุนแรงที่ร้ายแรง การออกแบบ และทดสอบในการทดลอง randomized บนตัวอย่างหลายเมืองใหญ่ของเมืองความยากจน แผนปัจจุบัน โดยสาขาการบริหารเพื่อปรับปรุงสภาพภายในโปรแกรมได้ประโยชน์มากที่สุดถ้าจะจัดโครงสร้างให้เช่นการเข้มงวดการประเมิน เพื่อประเทศชาติได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับผลกระทบที่ชัดเจนของโปรแกรมในอาชญากรรมบทนี้เปรียบเทียบหลักฐานทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยงของชุมชนสำหรับอาชญากรรมรุนแรงให้กับตรรกะของโปรแกรมป้องกันอาชญากรรมของชุมชน สั้น ๆ บทวิจารณ์บาง methodological ประเด็นในการประเมินโปรแกรมเหล่านั้น จากนั้นตรวจสอบการประเมินผลกระทบของโปรแกรมการป้องกันอาชญากรรมในชุมชนค่าภายนอกสถาบันในบทถัดไป 6 บทสรุป โดยการเปรียบเทียบศาสตร์ป้องกันอาชญากรรมชุมชนเพื่อ DOJ หลักทุนโปรแกรม คำแนะนำนโยบายวิจัยและโปรแกรมชุมชนปัจจัยเสี่ยงสำหรับอาชญากรรมรุนแรงวิทยาศาสตร์ของอาชญากรรม causation ในขณะที่ยังอยู่ในวัยเด็กของ มีมากกว่า ศตวรรษของการวิจัยในลักษณะชุมชนที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงของอาชญากรรมรุนแรง (Quetelet, 1842) โดย "ชุมชน วรรณกรรมนี้แสดงถึงพื้นที่อยู่อาศัยขนาดแตกต่างกันภายในเมืองโดยทั่วไป พื้นที่เหล่านี้ได้ตามบล็อก (เทย์เลอร์และ Gottfredson, 1986) หรือครอบคลุมหลายตารางไมล์ (Shaw และ McKay ปี 1942) ของวรรณกรรมนี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ การตรวจทานสำหรับการสนับสนุน NIJ ชาติสถาบันของวิทยาศาสตร์แผง (Sampson และ Lauritsen, 1993), ใช้อัตราการฆาตกรรมและอาชญากรรมรุนแรงร้ายแรงอื่น ๆ เป็นโฟกัสหลักกรอบหนึ่งสำหรับการจัดประเภทชุมชนปัจจัยเสี่ยงแตกต่างองค์ประกอบชุมชน สังคม วัฒนธรรม oppositional โอกาสที่ถูกต้องตามกฎหมาย และโรคทางสังคม และทางกายภาพ แต่ละปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้ชัดเจนอาจจะเน้นโปรแกรมป้องกันอาชญากรรมของชุมชนครอบคลุม ส่วนใหญ่ไม่ แทน เป็นรายงานสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติแนะนำ นโยบายรัฐบาล "ไม่ใช่อาชญากรรม" อาจทำเพิ่มเติมกว่าสี่ทศวรรษที่ผ่านมาเพื่อเพิ่มปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้กว่าจะลดให้ได้ บางทีอย่างเห็นมากที่สุดคือ การก่อสร้างของโครงการการเคหะ (Bursik, 1989), ซึ่งในการศึกษาหนึ่งด้วยจำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นอาชญากรรมการหมุนเวียน และเพิ่มราคาขึ้นอยู่กับการแข่งขันCommunity composition refers to the kinds of people who live in a community. Unmarried or divorced adult males, teenage males, non-working adults, poor people, persons with criminal histories and single parents have all been identified in the literature as the kind of people whose presence is associated with higher rates of violent crime (Messner and Tardiff, 1986; Sampson, 1986; Curry and Spergel, 1988; Bursik and Grasmik, 1993). What is unclear in the literature is whether having more such people simply produces a higher total of individual level risk factors, or whether there is a "tipping" effect associated with the concentrations of such people (Sampson and Lauritsen, 1993). The latter theory derives from substantial findings on the effects of proportions in groups and corporations (Kanter, 1977): in which behavior of entire communities changes when a proportion of one type of person goes beyond the tipping point.Public policies contributing to the concentration of high-risk people in certain neighborhoods include the federally funded highway system that took low-risk people out of urban neighborhoods to the suburbs (Skogan, 1986). The suburbanization of both white middle class people through highways, and black middle class people through federal open-housing laws (Wilson, 1987), helped tip the proportions of many inner city communities towards a majority of persons or families at higher risk of crime. As long as those high-risk families or persons were in a minority, their low risk neighbors were able to exercise a community protective factor against violent crime. When the high-risk families became a majority in many urban communities, a spiral of crime and the fear of crime led to further loss of middle class residents and jobs. This in turn increased the concentration of unemployed and poor people, followed by further increases in crime (Schuerman and Kobrin, 1986; Wilson, 1996.) No federal or local public policies have yet to counteract, or even challenge, these proportional imbalances.Community Social Structure. Independently of the kinds of people who live in a community, the way in which they interact may affect the risk of violent crime. Children of single parents, for example, may not be at greater risk of crime because of their family structure. But a community with a high percentage of single parent households may put all its children at greater risk of delinquency by reducing the capacity of a community to maintain adult networks of informal control of children. The greater difficulty of single parent families in supervising young males is multiplied by the association of young males with other unsupervised young males, since delinquency is well-known to be a group phenomenon (Reiss, 1988). The empirical evidence for this risk factor is particularly strong, with violent victimization rates up to three times higher among neighborhoods of high family disruption compared to low levels, regardless of other characteristics such as poverty, and the correlation between race and violent crime at the neighborhood level disappears after controlling the percentage of female-headed households (see Sampson and Lauritsen, 1993).Other aspects of community structure include the prevalence of unsupervised male teenage groups, the density (or extent of overlap) among local friendship networks, and local participation in formal voluntary associations. Support for the inverse correlation of violent crime with voluntary association membership has been found at the block level in Baltimore (Taylor et al, 1984). Sampson and Groves (1989) found support for dense friendship networks as a protective factor and unsupervised teen groups as a risk factor for violence in the British Crime Survey. All of the risk factors have arguably been concentrated in urban neighborhoods by public policies. Skogan (1986) reviews the evidence on urban renewal's destruction of dense local friendship networks, uprooting entire neighborhoods; nationwide, 20 percent of all urban housing units occupied by blacks were demolished during the 1970s (Logan and Molotch, 1987: 114, as cited in Sampson and Lauritsen, 1993: 88). Wilson (1987) and Massey and Denton (1993) trace the history of public housing policy decisions that concentrated poor, black, female-headed households in limited areas rather than dispersing them amidst other kinds of families (Lemann, 1991). While community mobilization programs are designed in part to build voluntary association membership and increase informal social control, the evidence to date suggests that such efforts have not succeeded (Hope, 1995).
Oppositional Culture. Observers of high crime neighborhoods have long identified the pattern of "oppositional culture" arising from a lack of participation in mainstream economic and social life: bad becomes good and good becomes bad. Given the apparent rejection of community members by the larger society, the community members reject the values and aspirations of that society by developing an "oppositional identity" (Cohen, 1955; Clark, 1965; Braithwaite, 1989; Massey and Denton, 1993: 167). This is especially notable in terms of values that oppose the protective factors of marriage and family, education, work and obedience to the law. As inner-city labor force participation rates have declined (Wilson, 1996) and inner-city segregation has increased over the past three decades (Massey and Denton, 1993), the strength of the opposition has increased. Ethnographic studies of such cultures in recent years (e.g., Anderson, 1990) show more intense opposition than similar studies in the 1960s and 1970s (e.g., Liebow, 1967; Anderson, 1978), which found more widespread acceptance of mainstream values. Efforts to gain "respect" in oppositional cultures may then rely more on violence than on other factors (Anderson, 1990). Public policy has contributed to this primarily by its historical support for segregation and its modern failure to prevent its inner-city concentration, both by race (Massey and Denton, 1993: chapter 7) and joblessness (Wilson, 1996: chapter 3).

Criminogenic Commodities. Communities with very high rates of yout

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การค้นพบนี้เกี่ยวกับโปรแกรมชุมชนตามที่อยู่ "ใกล้เคียง" มากกว่า "ราก" สาเหตุแนะนำกลยุทธ์สำหรับการพัฒนานโยบายการป้องกันอาชญากรรมแห่งชาติ ทั้งกระทรวงยุติธรรมและส่วนที่เหลือของรัฐบาลกลางจะเคลื่อนไปความเข้มข้นของทรัพยากรในการเกิดอาชญากรรมสูงพื้นที่เขตเมืองชั้นในซึ่งหนึ่งในสามของทั้งหมดแอฟริกันอเมริกันที่อาศัยอยู่ (Massey และ Denton, 1993: 77) และสถานที่ที่ปัจจัยชุมชนสร้าง อัตราการตกเป็นเหยื่อของการฆาตกรรมสูงของชายหนุ่มผิวดำ - ซึ่งเป็นครั้งที่สิบสองสูงกว่าค่าเฉลี่ยในประชากรสหรัฐ (Fingerhut และเคลน, 1990) ไม่ว่าจะเป็นความพยายามในการวางแผนในขณะนี้สามารถอยู่ปัจจัยโครงสร้างเป็นคำถามที่ยังไม่ได้ตอบ แต่การรวมกันของโปรแกรมที่อยู่ใกล้เคียงสาเหตุและปัจจัยโครงสร้างอาจจะมีโอกาสที่ดีที่สุดของความสำเร็จ. นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่าการวินิจฉัยของชุมชนทำให้เกิดอาชญากรรมไม่สมบูรณ์ แม้จะอยู่ในหน้าของปัญหาที่เกิดขึ้นในเมืองที่ลึกซึ้งมันอาจจะเป็นไปได้ที่จะลดระดับอย่างมีนัยสำคัญของการก่ออาชญากรรมร้ายแรง คดีฆาตกรรมมหานครนิวยอร์กและยิงปรับตัวลดลงในช่วงครึ่งปีในปีที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงการบันทึกไว้ในความยากจนในเมืองที่มีความเข้มข้น มันไม่ชัดเจนว่าทำไมหรือลดที่เกิดขึ้น ทฤษฎีชั้นนำคือการประยุกต์ใช้วิธีการที่ตำรวจพบว่ามีประสิทธิภาพในการศึกษาทบทวนในบทที่แปด ไม่มีโปรแกรมการป้องกันระดับชุมชน (หรือการเปลี่ยนแปลงทางประชากร) ได้กลายเป็นทางเลือกที่คำอธิบายการแข่งขัน แต่มันก็ยังคงเป็นไปได้ในการออกแบบโปรแกรมดังกล่าวเน้นการอยู่ใกล้กว่าที่รากสาเหตุของความรุนแรงที่ร้ายแรงและในการทดสอบในการทดลองแบบสุ่มในตัวอย่างหลายเมืองใหญ่ในพื้นที่ที่ยากจนในเมือง โปรแกรมการวางแผนในขณะนี้โดยผู้บริหารสาขาที่จะปรับปรุงสภาพภายในเมืองจะเป็นประโยชน์มากที่สุดหากพวกเขามีโครงสร้างเพื่อให้การดังกล่าวประเมินผลอย่างเข้มงวดเพื่อให้ประเทศได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับผลกระทบที่แม่นยำของโปรแกรมบนอาชญากรรม. ในบทนี้จะเปรียบเทียบหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ เกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยงชุมชนอาชญากรรมรุนแรงกับตรรกะของโปรแกรมป้องกันอาชญากรรมในชุมชน มันสั้นคิดเห็นปัญหาวิธีการบางอย่างในการประเมินโปรแกรมเหล่านั้น จากนั้นจะตรวจสอบการประเมินผลกระทบ จำกัด ของโปรแกรมป้องกันอาชญากรรมพื้นฐานในการตั้งค่าชุมชนภายนอกสถาบันตรวจสอบในอีกหกบท บทสรุปโดยการเปรียบเทียบวิทยาศาสตร์ของการป้องกันอาชญากรรมชุมชนตามโปรแกรมที่สำคัญเงินทุน DOJ ที่มีข้อเสนอเชิงนโยบายสำหรับโปรแกรมทั้งสองและการวิจัย. ชุมชนปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดอาชญากรรมรุนแรงวิทยาศาสตร์ของการเกิดอาชญากรรมในขณะที่ยังอยู่ในวัยเด็กของตนมีมากกว่าศตวรรษของการวิจัยในลักษณะชุมชนที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่สูงขึ้นของการเกิดอาชญากรรมรุนแรง (Quetelet, 1842) โดย "ชุมชน" วรรณกรรมนี้มักจะหมายถึงพื้นที่ที่อยู่อาศัยที่มีขนาดที่แตกต่างกันในเมือง พื้นที่เหล่านี้อาจจะมีขนาดเล็กเป็นบล็อก (เทย์เลอร์และ Gottfredson, 1986) หรือครอบคลุมหลายตารางไมล์ (ชอว์และแม็คเคย์, 1942) มากของวรรณกรรมนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้สำหรับสถาบันการศึกษาแห่งชาตินิจได้รับการสนับสนุนของแผงวิทยาศาสตร์ (จอห์นและ Lauritsen, 1993) ใช้อัตราการฆาตกรรมและอาชญากรรมรุนแรงอื่น ๆ ที่ร้ายแรงเป็นสิ่งสำคัญ. กรอบหนึ่งสำหรับการจำแนกปัจจัยเสี่ยงของชุมชนที่แตกต่างองค์ประกอบชุมชน โครงสร้างทางสังคมวัฒนธรรมตรงข้ามโอกาสถูกต้องตามกฎหมายและความผิดปกติทางสังคมและทางกายภาพ แต่ละปัจจัยเสี่ยงที่ชัดเจนเหล่านี้อาจจะเป็นจุดสนใจของชุมชนของโปรแกรมป้องกันอาชญากรรมเบ็ดเสร็จ ส่วนใหญ่จะไม่ แต่เป็นสถาบันการศึกษาแห่งชาติรายงานวิทยาศาสตร์แสดงให้เห็น "ที่ไม่ใช่อาชญากรรม" นโยบายของรัฐบาลที่อาจจะมีมากขึ้นในช่วงที่ผ่านมาสี่สิบปีเพื่อเพิ่มปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้มากกว่าที่จะลดพวกเขา บางทีอาจจะเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดที่สุดคือการก่อสร้างของโครงการที่อยู่อาศัยของประชาชน (Bursik, 1989) ซึ่งในการศึกษาหนึ่งตามมาด้วยผลประกอบการเพิ่มขึ้นของประชากรที่เพิ่มขึ้นและอัตราการเกิดอาชญากรรมที่เป็นอิสระของการแข่งขัน. องค์ประกอบชุมชนหมายถึงชนิดของผู้คนที่อาศัยอยู่ในชุมชน ยังไม่ได้แต่งงานหรือหย่าผู้ใหญ่เพศชายเพศวัยรุ่นผู้ใหญ่ไม่ทำงานคนยากจนคนที่มีประวัติความผิดทางอาญาและผู้ปกครองคนเดียวที่ได้รับการระบุทั้งหมดในวรรณคดีเป็นชนิดของคนที่มีการแสดงตนมีความสัมพันธ์กับอัตราที่สูงขึ้นของการเกิดอาชญากรรมรุนแรง (เมสเนอร์และ Tardiff 1986; จอห์น 1986; แกงและ Spergel 1988; Bursik และ Grasmik, 1993) อะไรคือสิ่งที่ไม่มีความชัดเจนในวรรณคดีคือว่ามีคนดังกล่าวมากขึ้นเพียงแค่ผลิตรวมที่สูงขึ้นของปัจจัยเสี่ยงระดับบุคคลหรือไม่ว่ามี "ทิป" ผลที่เกี่ยวข้องกับความเข้มข้นของผู้คนดังกล่าว (จอห์นและ Lauritsen, 1993) ทฤษฎีหลังมาจากการค้นพบที่สำคัญเกี่ยวกับผลกระทบของสัดส่วนในกลุ่มและ บริษัท (Kanter, 1977). ซึ่งพฤติกรรมของชุมชนทั้งหมดเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงสัดส่วนของหนึ่งในประเภทของบุคคลนอกเหนือไปจากจุดเปลี่ยนนโยบายสาธารณะที่เอื้อต่อความเข้มข้นของคนที่มีความเสี่ยงสูงในละแวกใกล้เคียงบางอย่างรวมถึงระบบทางหลวงสหรัฐกองทุนที่เอาคนที่มีความเสี่ยงต่ำจากย่านชุมชนไปอยู่ชานเมือง (Skogan, 1986) suburbanization ของทั้งสองคนชั้นกลางสีขาวผ่านทางหลวงและคนชั้นกลางสีดำผ่านกฎหมายของรัฐบาลกลางที่อยู่อาศัยเปิด (วิลสัน, 1987) ช่วยปลายสัดส่วนของชุมชนเมืองชั้นในหลาย ๆ ส่วนใหญ่ที่มีต่อบุคคลหรือครอบครัวที่มีความเสี่ยงที่สูงขึ้นของอาชญากรรม ตราบใดที่ผู้ที่ครอบครัวมีความเสี่ยงสูงหรือผู้ที่อยู่ในชนกลุ่มน้อยที่มีความเสี่ยงต่ำเพื่อนบ้านของพวกเขามีความสามารถในการออกกำลังกายชุมชนปัจจัยป้องกันอาชญากรรมรุนแรง เมื่อครอบครัวมีความเสี่ยงสูงได้กลายเป็นคนส่วนใหญ่ในชุมชนเมืองหลายเกลียวของอาชญากรรมและความกลัวของอาชญากรรมนำไปสู่การสูญเสียของประชาชนชั้นกลางและการจ้างงาน นี้ในการเปิดเพิ่มขึ้นความเข้มข้นของคนตกงานและคนยากจนตามด้วยการเพิ่มขึ้นต่อไปในการกระทำผิด (Schuerman และ Kobrin 1986; วิลสัน, 1996). ไม่มีชาติหรือนโยบายสาธารณะท้องถิ่นยังไม่ได้ต่อต้านหรือแม้กระทั่งความท้าทายเหล่านี้ความไม่สมดุลของสัดส่วนชุมชนโครงสร้างสังคม เป็นอิสระจากชนิดของคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนที่วิธีการที่พวกเขามีปฏิสัมพันธ์อาจมีผลต่อความเสี่ยงของการเกิดอาชญากรรมรุนแรง พ่อแม่ของเด็กคนเดียวตัวอย่างเช่นอาจจะไม่เป็นความเสี่ยงมากขึ้นของอาชญากรรมเพราะโครงสร้างครอบครัวของพวกเขา แต่ชุมชนที่มีเปอร์เซ็นต์สูงของผู้ประกอบการผู้ปกครองคนเดียวอาจทำให้เด็กทุกคนที่เสี่ยงมากขึ้นจากการกระทำผิดกฎหมายโดยการลดกำลังการผลิตของชุมชนในการรักษาเครือข่ายของผู้ใหญ่ควบคุมทางการของเด็ก ความยากลำบากมากขึ้นของครอบครัวผู้ปกครองคนเดียวในการกำกับดูแลชายหนุ่มจะถูกคูณด้วยความสัมพันธ์ของชายหนุ่มที่มีเพศหนุ่มสาวอื่น ๆ ใกล้ชิดเนื่องจากการกระทำผิดเป็นที่รู้จักกันจะเป็นปรากฏการณ์กลุ่ม (ไดอานา, 1988) หลักฐานเชิงประจักษ์สำหรับปัจจัยเสี่ยงนี้มีความแข็งแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีอัตราการตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงได้ถึงสามครั้งสูงในหมู่ละแวกใกล้เคียงของการหยุดชะงักในครอบครัวสูงเมื่อเทียบกับระดับต่ำโดยไม่คำนึงถึงลักษณะอื่น ๆ เช่นความยากจนและความสัมพันธ์ระหว่างการแข่งขันและการเกิดอาชญากรรมรุนแรงในพื้นที่ใกล้เคียง ระดับหายไปหลังจากที่การควบคุมอัตราร้อยละของครัวเรือนหญิงหัว (ดูจอห์นและ Lauritsen, 1993). ด้านอื่น ๆ ของโครงสร้างชุมชนรวมถึงความชุกของกลุ่มวัยรุ่นใกล้ชิดชายความหนาแน่น (หรือขอบเขตของการทับซ้อนกัน) ระหว่างเครือข่ายมิตรภาพท้องถิ่นและการมีส่วนร่วมของท้องถิ่น ในสมาคมอย่างเป็นทางการโดยสมัครใจ การสนับสนุนสำหรับความสัมพันธ์ผกผันของการเกิดอาชญากรรมรุนแรงกับสมาชิกสมาคมอาสาสมัครได้รับการพบในระดับบล็อกในบัลติมอร์ (เทย์เลอร์, et al, 1984) จอห์นและโกรฟส์ (1989) พบว่าการสนับสนุนเครือข่ายมิตรภาพหนาแน่นเป็นปัจจัยป้องกันและกลุ่มวัยรุ่นใกล้ชิดเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับความรุนแรงในการสำรวจอาชญากรรมอังกฤษ ปัจจัยความเสี่ยงที่ได้รับเนื้อหาที่กระจุกตัวอยู่ในย่านชุมชนโดยนโยบายสาธารณะ Skogan (1986) แสดงความคิดเห็นในการทำลายหลักฐานฟื้นฟูเมืองของเครือข่ายท้องถิ่นมิตรภาพหนาแน่นถอนละแวกใกล้เคียงทั้งหมด; ทั่วประเทศร้อยละ 20 ของหน่วยที่อยู่อาศัยในเมืองทั้งหมดถูกครอบครองโดยคนผิวดำถูกทำลายในช่วงปี 1970 (Logan and Molotch 1987: 114 ตามที่อ้างถึงในจอห์นและ Lauritsen, 1993: 88) วิลสัน (1987) และ Massey และเดนตัน (1993) ติดตามประวัติศาสตร์ของการตัดสินใจนโยบายที่อยู่อาศัยของประชาชนที่มีความเข้มข้นที่ไม่ดี, สีดำ, ผู้ประกอบการหญิงมุ่งหน้าไปในพื้นที่ที่ จำกัด มากกว่าพวกเขากระจายอยู่ท่ามกลางชนิดอื่น ๆ ของครอบครัว (Lemann, 1991) ในขณะที่โปรแกรมการระดมชุมชนได้รับการออกแบบในส่วนของการสร้างสมาชิกสมาคมอาสาสมัครและเพิ่มการควบคุมทางสังคมทางการหลักฐานวันที่แสดงให้เห็นว่าความพยายามดังกล่าวยังไม่ได้ประสบความสำเร็จ (หวัง 1995). วัฒนธรรม Oppositional ผู้สังเกตการณ์ในละแวกใกล้เคียงการเกิดอาชญากรรมสูงยาวได้ระบุรูปแบบของ "วัฒนธรรมตรงข้าม" ที่เกิดจากการขาดการมีส่วนร่วมในชีวิตทางเศรษฐกิจและสังคมกระแสหลัก: ที่ไม่ดีจะกลายเป็นสิ่งที่ดีและไม่ดีจะกลายเป็นดี ได้รับการปฏิเสธชัดเจนของสมาชิกในชุมชนโดยสังคมขนาดใหญ่ชุมชนสมาชิกปฏิเสธค่านิยมและแรงบันดาลใจของสังคมที่โดยการพัฒนา "ตัวตนตรงข้าม" (โคเฮน 1955; คลาร์ก, 1965; Braithwaite 1989; Massey และ Denton, 1993: 167 ) นี้เป็นที่โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของค่าที่ต่อต้านปัจจัยที่ป้องกันของการแต่งงานและครอบครัวการศึกษาการทำงานและการเชื่อฟังกฎหมาย ในฐานะที่เป็นเขตเมืองชั้นในอัตรากำลังแรงงานการมีส่วนร่วมได้ลดลง (วิลสัน, 1996) และการแยกจากกันในเมืองได้เพิ่มขึ้นกว่าสามทศวรรษที่ผ่านมา (Massey และ Denton, 1993), ความแข็งแรงของฝ่ายค้านได้เพิ่มขึ้น การศึกษาชาติพันธุ์วิทยาของวัฒนธรรมดังกล่าวในปีที่ผ่านมา (เช่น Anderson, 1990) แสดงให้เห็นความขัดแย้งที่รุนแรงมากขึ้นกว่าการศึกษาที่คล้ายกันในปี 1960 และ 1970 (เช่น Liebow 1967; Anderson, 1978) ซึ่งพบว่าได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางมากขึ้นของค่ากระแสหลัก ความพยายามที่จะได้รับ "ความเคารพ" ในวัฒนธรรมที่ตรงข้ามอาจอาศัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับการใช้ความรุนแรงมากกว่าปัจจัยอื่น ๆ (Anderson, 1990) นโยบายสาธารณะได้มีส่วนร่วมนี้เป็นหลักโดยการสนับสนุนทางประวัติศาสตร์สำหรับการคัดแยกและความล้มเหลวที่ทันสมัยเพื่อป้องกันไม่ให้มีความเข้มข้นในเมืองของทั้งโดยการแข่งขัน (Massey และ Denton 1993: บทที่ 7) และการตกงาน (วิลสัน 1996: บทที่ 3). criminogenic สินค้าโภคภัณฑ์ ชุมชนที่มีอัตราที่สูงมากของ yout

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการศึกษาเกี่ยวกับการโปรแกรมแบบ " ใกล้ชิด " มากกว่า " ราก " สาเหตุแนะนำกลยุทธ์สำหรับการพัฒนานโยบายการป้องกันอาชญากรรม ทั้งฝ่ายยุติธรรมและส่วนที่เหลือของรัฐบาลกลางจะย้ายต่อความเข้มข้นของทรัพยากรในพื้นที่เขตเมืองชั้นในอาชญากรรมสูง ซึ่งหนึ่งในสามของแอฟริกาอเมริกันอาศัยอยู่ ( และ Massey Denton , 2536 :77 ) และปัจจัยของชุมชนสร้างสูงอัตราฆาตกรรมเหยื่อหนุ่มผิวดำคน . . ซึ่งสูงกว่าค่าเฉลี่ยในประชากรสหรัฐ 12 ครั้ง ( Fingerhut และไคลน์เมิน , 2533 ) ไม่ว่าความพยายามในการวางแผนสามารถที่อยู่ปัจจัยโครงสร้างเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ .แต่การรวมกันของโปรแกรมการวิเคราะห์สาเหตุและปัจจัยโครงสร้างอาจมีโอกาสที่ดีที่สุดของความสำเร็จ

นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ว่า การวินิจฉัยสาเหตุของอาชญากรรมในชุมชนก็จะไม่สมบูรณ์ แม้ในหน้าของปัญหาที่ลึกซึ้ง มันอาจเป็นไปได้ที่จะลดมากระดับของอาชญากรรมที่ร้ายแรง นิวยอร์กซิตี้ homicides และยิงลดลงในครึ่งปีล่าสุดไม่มีเอกสารการเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นความยากจนในเมือง มันไม่ชัดเจนว่าทำไมลดที่เกิดขึ้น ทฤษฎีผู้นำเป็นโปรแกรมของตำรวจพบว่ามีประสิทธิภาพในการศึกษาวิธีการตรวจสอบในบทที่แปด ไม่มีชุมชน ระดับการป้องกันโปรแกรม ( หรือกลุ่มประชากรเปลี่ยน ) ได้กลายเป็นทางเลือก , การแข่งขันอธิบาย แต่ก็ยังคงเป็นไปได้ที่จะออกแบบเช่นโปรแกรมเน้นใกล้ชิดกว่ารากสาเหตุของความรุนแรงที่ร้ายแรง และทดสอบในการศึกษาทดลอง มีหลายเมืองใหญ่ของพื้นที่ ปัญหาความยากจนในเมือง โปรแกรมการวางแผนในขณะนี้ โดยผู้บริหารสาขาเพื่อปรับปรุงสภาพในสามารถเป็นประโยชน์มากที่สุดถ้าพวกเขามีโครงสร้างเพื่อให้เรื่องการประเมินความถูกต้องเพื่อให้ประเทศชาติสามารถชัดเจนมากเกี่ยวกับผลกระทบที่ชัดเจนของโปรแกรมบนอาชญากรรม

บทนี้เปรียบเทียบหลักฐานทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับชุมชนปัจจัยเสี่ยงสำหรับอาชญากรรมกับตรรกะของโปรแกรมการป้องกันอาชญากรรมในชุมชน มันสั้น ๆในรีวิวบางปัญหาในการประเมินโปรแกรมเหล่านั้นมันตรวจสอบแล้ว ผลกระทบที่ จำกัด จำนวนของโปรแกรมการป้องกันอาชญากรรมในชุมชน โดยการตั้งค่านอกสถาบันตรวจสอบในอีก 6 บท บทสรุปโดยการเปรียบเทียบวิทยาศาสตร์โดยชุมชนในการป้องกันอาชญากรรม เพื่อกองทุนโปรแกรม DOJ หลักและมีข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย ทั้งโปรแกรมและการวิจัย .

ชุมชนปัจจัยเสี่ยงสำหรับอาชญากรรม