Ever since I can remember, I was na

Ever since I can remember, I was naturally quiet and shy. I constantly repeated myself because people could not hear me the first time. Even then, I seldom made eye contact with others. When I entered high school, nothing changed.
Soon afterward, I disliked the way my classmates thought of me. If someone had to make an announcement in class, I was not chosen; my classmates believed I was not vocal enough. If someone threw a party, I was not invited because they thought "Shy girls" would not want to come. Most of my classmates attracted a great deal of attention. No one willingly associated with me.
Not only did my classmates see me as quiet and shy, but they made me start believing it, too. Ashamed, I wanted some way out. I wanted my words to stick with people. I wanted them to think, "Louisa said…." I tried participating in class more and sharing my opinions, but that did not help. Whenever I made a comment, one of two things happened: I did not get the credit for my comment, or no one took me seriously. I felt helpless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ที่ฉันสามารถจำ ผมธรรมชาติเงียบ และขี้อาย ฉันตลอดเวลาซ้ำตัวเองเนื่องจากคนไม่ได้ยินฉันเป็นครั้งแรก ได้แล้ว ฉันค่อยทำตากับผู้อื่น เมื่อฉันป้อนมัธยม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น ฉัน disliked แบบเพื่อนร่วมชั้นของฉันคิดของฉัน ถ้าบุคคลได้ทำการประกาศในชั้นเรียน ฉันไม่เลือก เพื่อนร่วมชั้นของฉันเชื่อว่า ฉันไม่พอ vocal ถ้ามีคนโยนงานเลี้ยง ได้ไม่รับเชิญเนื่องจากพวกเขาคิดว่า "อายผู้หญิง" ไม่ต้องมา เพื่อนร่วมชั้นของฉันส่วนใหญ่ดึงดูดความสนใจมาก ไม่มีใครเกี่ยวข้องกับฉันด้วยความเต็มใจ ไม่เพียงแต่ได้เพื่อนร่วมชั้นของฉันเห็นฉันเงียบและอาย แต่พวกเขาทำให้ฉันเริ่มเชื่อ เกินไป ละอายใจ พระยานริศบางวิธีออก ต้องการคำพูดของฉันจะติดกับคน อยากให้คิดว่า "Louisa กล่าวว่า..." พยายามเข้าร่วมในชั้นเรียนมากขึ้น และร่วมกันแสดงความคิดเห็นของฉัน แต่ก็ไม่ช่วย เมื่อทำข้อคิดเห็น สิ่งสองอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น: ฉันไม่ได้รับเครดิตสำหรับข้อคิดเห็น หรือไม่มีใครเอาฉันอย่างจริงจัง ฉันรู้สึกกำพร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นับตั้งแต่ผมจำได้ผมตามธรรมชาติที่เงียบสงบและขี้อาย ฉันอย่างต่อเนื่องซ้ำตัวเองเพราะคนไม่สามารถได้ยินฉันเป็นครั้งแรก ถึงอย่างนั้นผมไม่ค่อยได้ติดต่อตากับคนอื่น ๆ เมื่อผมเข้าโรงเรียนมัธยมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.
หลังจากนั้นไม่นานผมไม่ชอบวิธีที่เพื่อนร่วมชั้นของฉันคิดว่าฉัน ถ้ามีคนที่มีการประกาศในชั้นเรียนของผมไม่ได้รับเลือก; เพื่อนร่วมชั้นของฉันเชื่อว่าฉันไม่ได้แกนนำพอ ถ้ามีคนโยนของบุคคลที่ผมไม่ได้รับเชิญเพราะพวกเขาคิดว่า "สาวขี้อาย" จะไม่ต้องการที่จะมา ส่วนใหญ่ของเพื่อนร่วมชั้นของฉันดึงดูดความสนใจมาก ไม่มีใครเต็มใจที่เกี่ยวข้องกับฉัน.
ไม่เพียง แต่เพื่อนร่วมชั้นของฉันเห็นฉันเป็นที่เงียบสงบและขี้อาย แต่พวกเขาทำให้ผมเริ่มเชื่อมันเกินไป ละอายใจผมอยากวิธีการออกบางส่วน ผมอยากให้คำพูดของฉันที่จะติดกับคน ผมอยากให้พวกเขาคิดว่า "ลูอิซ่ากล่าวว่า ... ." ฉันพยายามมีส่วนร่วมในชั้นเรียนมากขึ้นและการแบ่งปันความคิดเห็นของฉัน แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วย เมื่อใดก็ตามที่ฉันได้แสดงความคิดเห็นอย่างใดอย่างหนึ่งในสองสิ่งที่เกิดขึ้นผมไม่ได้รับเครดิตสำหรับความคิดเห็นของฉันหรือไม่มีใครเอาฉันอย่างจริงจัง ผมก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมถูกธรรมชาติเงียบและขี้อาย ฉันอย่างต่อเนื่องซ้ำตัวเองเพราะคนไม่สามารถได้ยินฉันครั้งแรก ถึงตอนนั้น ผมไม่ค่อยสบตากับคนอื่น ๆ พอเข้ามัธยม ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เร็วๆนี้แล้ว ผมชอบวิธีคิดของเพื่อนร่วมชั้นของฉันฉัน หากมีใครมาประกาศในห้องเรียน ฉันก็ไม่เลือกเพื่อนๆเชื่อผมไม่ร้องแล้ว ถ้าใครมีงานเลี้ยง ผมไม่ได้ชวนเพราะพวกเขาคิดว่า " หญิง " ขี้อาย คงไม่มีใครอยากมา เพื่อนร่วมชั้นของผมส่วนใหญ่ดึงดูดการจัดการที่ดีของความสนใจ ไม่มีใครเต็มใจที่จะเกี่ยวข้องกับผม
ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมชั้นของฉันเห็นฉันเงียบและขี้อาย แต่มันทำให้ผมเริ่มเชื่อแล้วเหมือนกัน อาย ผมต้องการทางออกฉันต้องการคำพูดของฉันติดด้วยคน ฉันต้องการให้พวกเขาคิดว่า " หลุยซ่า บอกว่า . . . " ฉันพยายามมีส่วนร่วมในชั้นเรียนมากขึ้น และแบ่งปันความคิดเห็นของฉัน แต่ที่ไม่ได้ช่วย เมื่อใดก็ตามที่ฉันทำแสดงความคิดเห็น หนึ่งในสองสิ่งที่เกิดขึ้น : ฉันไม่ได้รับเครดิตสำหรับความคิดเห็นของเรา หรือไม่มีใครเอาฉันอย่างจริงจัง ฉันรู้สึกสิ้นหวัง