It was 11:45 that night late in May

It was 11:45 that night late in May when the telephone finally rang Rising from a comfortable chair before the TV lo cross the room to answer it; Marion felt her heart jump a little. It seemed odd, almost childlike, this tingling sense of anticipation and suspense Marion knew that it would be Sidney Bennigan, the superintendent of schools, who had promised to call with the news after the school board had made its decision at tonight's meeting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็ว่า คืนดึกในอาจเมื่อโทรศัพท์สุดรังขึ้นมาจากเก้าอี้สบายก่อนทีวีหล่อ ข้ามห้องเพื่อตอบ 11:45 แมรู้สึกว่าหัวใจของเธอกระโดดเล็กน้อย เหมือนคี่ เกือบเหมือนเด็ก นี้รู้สึกซ่า ๆ ของความคาดหวังและใจจดใจจ่อแมรู้ว่า มันจะ Bennigan ซิดนีย์ แม่กองโรงเรียน ที่ได้สัญญาจะเรียกข่าวหลังจากที่คณะกรรมการโรงเรียนได้ทำการตัดสินใจที่ประชุมของคืนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็น 11:45 ในคืนนั้นช่วงปลายเดือนพฤษภาคมเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นในที่สุดเพิ่มขึ้นจากเก้าอี้ที่สะดวกสบายก่อน Lo ทีวีข้ามห้องที่จะตอบมัน แมเรียนรู้สึกว่าหัวใจของเธอกระโดดเล็ก ๆ น้อย ๆ มันดูเหมือนแปลกเกือบจะไร้เดียงสารู้สึกเสียวซ่านี้จากความคาดหมายและใจจดใจจ่อแมเรียนรู้ว่ามันจะเป็นซิดนีย์ Bennigan, ผู้อำนวยการโรงเรียนที่เคยสัญญาว่าจะโทรกับข่าวหลังจากที่คณะกรรมการโรงเรียนได้ทำการตัดสินใจของตนในที่ประชุมคืนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันคือ 11 : 45 ที่ดึกในเดือนพฤษภาคมเมื่อโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาจากเก้าอี้อย่างสบายก่อนทีวีโล ข้ามห้องที่จะตอบมัน แมเรี่ยน รู้สึกว่าหัวใจเธอกระโดดนิดหน่อย มันดูแปลก ๆ เกือบจะเป็นเด็กๆ นี่รู้สึกความรู้สึกของความใจจดใจจ่อ แมเรี่ยน และรู้ว่ามันจะ bennigan ซิดนี่ย์ ผู้อำนวยการของโรงเรียนที่ได้สัญญาว่าจะติดต่อกับข่าวหลังจากที่คณะกรรมการโรงเรียน ได้ตัดสินใจในการประชุมคืนนี้