- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Stapletons of Merripit House At
The Stapletons of Merripit House
At breakfast next morning, l asked Sir Henry, "Did you hear a woman crying in the night?"
'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.'
Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, "Dr Watson!" I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me.
"My name is Stapleton," said the man. "How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?"
"Yes, Mr Stapleton, I am," I said.
"And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?" asked Stapleton. "Is he interested in Dartmoor?"
"Mr Holmes is in London," I said. "He is a busy man."
"Of course," said Stapleton. "Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister."
Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
"Be very careful, Dr Watson," said Stapleton. "Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again."
'Thank you for telling me,' I said. "But why do you live here? It is a dangerous and lonely place."
"I am a naturalist. I study nature," said Stapleton. "There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor."
At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away.
"Stapleton! Is that the sound of a dog? I asked.
"It is only the sound of the wind," said Stapleton. "The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor." He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.'
Miss Stapleton was a very attractive women. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face.
"How do you do, Miss Stapleton," I said. "Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?"
"I heard nothing," Miss Stapleton said quickly. she looked at her brother and I saw fear in her eyes.
Her brother looked at her angrily. "Let us show Dr Watson our house," he said.
I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
"I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon," said Stapleton. "Will you tell him?"
"Of course," I replied. "Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon."
"Stay on the path," said Stapleton. "Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it."
Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in a quiet voice. "Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it killed Sir Charles and now it will kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!"
She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
At breakfast next morning, l asked Sir Henry, "Did you hear a woman crying in the night?"
'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.'
Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, "Dr Watson!" I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me.
"My name is Stapleton," said the man. "How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?"
"Yes, Mr Stapleton, I am," I said.
"And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?" asked Stapleton. "Is he interested in Dartmoor?"
"Mr Holmes is in London," I said. "He is a busy man."
"Of course," said Stapleton. "Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister."
Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
"Be very careful, Dr Watson," said Stapleton. "Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again."
'Thank you for telling me,' I said. "But why do you live here? It is a dangerous and lonely place."
"I am a naturalist. I study nature," said Stapleton. "There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor."
At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away.
"Stapleton! Is that the sound of a dog? I asked.
"It is only the sound of the wind," said Stapleton. "The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor." He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.'
Miss Stapleton was a very attractive women. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face.
"How do you do, Miss Stapleton," I said. "Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?"
"I heard nothing," Miss Stapleton said quickly. she looked at her brother and I saw fear in her eyes.
Her brother looked at her angrily. "Let us show Dr Watson our house," he said.
I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
"I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon," said Stapleton. "Will you tell him?"
"Of course," I replied. "Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon."
"Stay on the path," said Stapleton. "Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it."
Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in a quiet voice. "Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it killed Sir Charles and now it will kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!"
She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
0/5000
The Stapletons of Merripit House At breakfast next morning, l asked Sir Henry, "Did you hear a woman crying in the night?" 'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.' Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor. I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, "Dr Watson!" I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me. "My name is Stapleton," said the man. "How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?" "Yes, Mr Stapleton, I am," I said. "And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?" asked Stapleton. "Is he interested in Dartmoor?" "Mr Holmes is in London," I said. "He is a busy man." "Of course," said Stapleton. "Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister." Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock. "Be very careful, Dr Watson," said Stapleton. "Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again." 'Thank you for telling me,' I said. "But why do you live here? It is a dangerous and lonely place." "I am a naturalist. I study nature," said Stapleton. "There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor." At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away. "Stapleton! Is that the sound of a dog? I asked. "It is only the sound of the wind," said Stapleton. "The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor." He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.' Miss Stapleton was a very attractive women. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face. "How do you do, Miss Stapleton," I said. "Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?" "I heard nothing," Miss Stapleton said quickly. she looked at her brother and I saw fear in her eyes. Her brother looked at her angrily. "Let us show Dr Watson our house," he said. I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies. "I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon," said Stapleton. "Will you tell him?" "Of course," I replied. "Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon." "Stay on the path," said Stapleton. "Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it." Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in a quiet voice. "Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it killed Sir Charles and now it will kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!" She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Stapletons ของ Merripit
บ้านในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นเช้าลิตรถามเซอร์เฮนรี่"คุณไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน?"
"ผมได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'แต่ผมคิดว่ามันเป็นลมทุ่ง.
เซอร์เฮนรี่มีเอกสารจำนวนมากที่จะอ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินเล่นในทุ่ง.
ฉันเดินสองหรือสามไมล์ข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า จากนั้นหลังฉันได้ยินเสียงเรียกเสียง "ดรวัตสัน" ผมมองไปรอบ ๆ ฉันคิดว่ามันเป็นดร Mortimer แต่ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินมาหาผม.
"ชื่อของฉันคือสเตเปิล" ชายกล่าวว่า "คุณไม่ทำวิธี Dr Watson. ผมเห็นดร Mortimer เช้านี้และเขาบอกชื่อของคุณ. ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ. คุณเป็นเพื่อนของนักสืบที่มีชื่อเสียง, เชอร์ล็อกโฮล์มส์, คุณไม่?"
"ใช่นาย สเตเปิลฉัน
"ฉันกล่าวว่า." และเป็นนายโฮล์มส์เข้าพักที่โรงแรมฮอลล์ Baskerville เกินไป? " ถามเตเปิลตัน "เขามีความสนใจในดาร์ทมัว?"
"นายโฮล์มส์ในกรุงลอนดอน" ผมพูด "เขาเป็นคนที่ไม่ว่าง."
"แน่นอน" เตเปิลตันกล่าวว่า "กรุณามาดูบ้านของฉัน. มันใกล้มากที่นี่. ฉันอาศัยอยู่กับน้องสาวของฉัน."
สเตเปิลนำฉันไปตามเส้นทางแคบข้ามกว้างส่วนแบนของทุ่ง ที่ดินรอบ ๆ ตัวเราเป็นที่แปลกประหลาดสีเขียว เราเดินไปทางเนินเขาหินสีเทา.
"จงระวังให้มากดรวัตสัน" เตเปิลตันกล่าวว่า "อยู่บนเส้นทาง. เราอยู่ในที่ดี Grimpen Mire. มีทะเลโคลนนุ่มใต้หญ้า. ถ้าคุณตกอยู่ในคุณจะไม่ได้รับการออกอีกครั้ง".
'ขอขอบคุณที่บอกฉันว่า' ฉันกล่าวว่า "แต่ทำไมคุณอยู่ที่นี่มันเป็นสถานที่อันตรายและโดดเดี่ยว."
"ผมธรรมชาติวิทยา. ฉันศึกษาธรรมชาติ" เตเปิลตันกล่าวว่า "มีดอกไม้ที่น่าสนใจมากมายและนกที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire มี. และมีบางส่วนสัตว์ที่ผิดปกติในดาร์ต."
ในขณะที่เราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก - เสียงของสุนัขที่มีขนาดใหญ่ มันมาจากห่างออกไป.
"สเตเปิล!
คือว่าเสียงของสุนัขหรือไม่ฉันถาม." มันเป็นเพียงเสียงของลม "กล่าวว่าสเตเปิล." ลมพัดผ่านโขดหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน -.. Merripit บ้านทุ่ง "เขาชี้ไปที่ยาวบ้านไร่ต่ำซึ่งเราจะได้เห็นใกล้เนินเขา '.
และน้องสาวของฉันจะมาพบเรา'. มิสเตเปิลตันเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมากที่เธอเป็น บางและสูงที่มีดวงตาสีเข้มที่สวยงาม. ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ. เธอมีผมสีเข้ม แต่พี่ชายของเธอมีผมที่เป็นธรรม. พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี. เตเปิลตันมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีอายุมากกว่า. เขาเป็นคนที่มีขนาดเล็ก บางคนทำความสะอาดเกลี้ยงเกลาที่มีรูปหน้ายาว.
"คุณจะทำอย่างไรมิสเตเปิลตัน" ผมพูดว่า. "พี่ชายของคุณได้บอกฉันเกี่ยวกับมหา Grimpen Mire และดอกไม้ที่ผิดปกติและนก คุณได้ยินเสียงแปลก ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา? ไม่ลมมักจะทำให้เสียงนี้หรือไม่?
"" ผมได้ยินอะไรเลย "มิสเตเปิลตันกล่าวว่าได้อย่างรวดเร็ว. เธอมองไปที่พี่ชายของเธอและฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ.
พี่ชายของเธอมองไปที่เธอด้วยความโกรธ." ขอให้เราแสดง Dr Watson บ้านของเรา " เขากล่าวว่า.
ผมอยู่ในช่วงเวลาสั้น. เตเปิลตันแสดงให้ฉันเห็นของสะสมของดอกไม้และผีเสื้อ.
"ผมจะมา Baskerville ฮอลล์ที่จะเยี่ยมชมเซอร์เฮนรี่ช่วงบ่ายวันนี้" สเตเปิลกล่าว. "คุณจะบอกเขา?"
"แน่นอน" ผมตอบ. "ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษนะที่ฉันต้องกลับไป Baskerville ฮอลล์ ผมหวังที่จะเห็นคุณอีกครั้งเร็ว ๆ .
"" อยู่บนเส้นทาง "กล่าวว่าสเตเปิล." จำที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire ผู้ชายหลายคนมีผู้เสียชีวิตอยู่ในนั้น.
"มิสเตเปิลตันเดินออกไปข้างนอกกับฉัน. เธอพูดได้อย่างรวดเร็วด้วยเสียงที่เงียบสงบ." Dr Watson ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่คุณได้ยิน คนที่นี่บอกว่ามันเป็นเสียงของหมาล่าเนื้อแห่ง Baskervilles ที่ พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ แต่โปรดอย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันพูดกับคุณ ตอนนี้กลับไปที่ลอนดอน กลับไปในวันนี้!
"เธอเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างรวดเร็ว. ฉันเดินไปตามเส้นทางแคบช้าคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
บ้านในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นเช้าลิตรถามเซอร์เฮนรี่"คุณไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน?"
"ผมได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'แต่ผมคิดว่ามันเป็นลมทุ่ง.
เซอร์เฮนรี่มีเอกสารจำนวนมากที่จะอ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินเล่นในทุ่ง.
ฉันเดินสองหรือสามไมล์ข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า จากนั้นหลังฉันได้ยินเสียงเรียกเสียง "ดรวัตสัน" ผมมองไปรอบ ๆ ฉันคิดว่ามันเป็นดร Mortimer แต่ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินมาหาผม.
"ชื่อของฉันคือสเตเปิล" ชายกล่าวว่า "คุณไม่ทำวิธี Dr Watson. ผมเห็นดร Mortimer เช้านี้และเขาบอกชื่อของคุณ. ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ. คุณเป็นเพื่อนของนักสืบที่มีชื่อเสียง, เชอร์ล็อกโฮล์มส์, คุณไม่?"
"ใช่นาย สเตเปิลฉัน
"ฉันกล่าวว่า." และเป็นนายโฮล์มส์เข้าพักที่โรงแรมฮอลล์ Baskerville เกินไป? " ถามเตเปิลตัน "เขามีความสนใจในดาร์ทมัว?"
"นายโฮล์มส์ในกรุงลอนดอน" ผมพูด "เขาเป็นคนที่ไม่ว่าง."
"แน่นอน" เตเปิลตันกล่าวว่า "กรุณามาดูบ้านของฉัน. มันใกล้มากที่นี่. ฉันอาศัยอยู่กับน้องสาวของฉัน."
สเตเปิลนำฉันไปตามเส้นทางแคบข้ามกว้างส่วนแบนของทุ่ง ที่ดินรอบ ๆ ตัวเราเป็นที่แปลกประหลาดสีเขียว เราเดินไปทางเนินเขาหินสีเทา.
"จงระวังให้มากดรวัตสัน" เตเปิลตันกล่าวว่า "อยู่บนเส้นทาง. เราอยู่ในที่ดี Grimpen Mire. มีทะเลโคลนนุ่มใต้หญ้า. ถ้าคุณตกอยู่ในคุณจะไม่ได้รับการออกอีกครั้ง".
'ขอขอบคุณที่บอกฉันว่า' ฉันกล่าวว่า "แต่ทำไมคุณอยู่ที่นี่มันเป็นสถานที่อันตรายและโดดเดี่ยว."
"ผมธรรมชาติวิทยา. ฉันศึกษาธรรมชาติ" เตเปิลตันกล่าวว่า "มีดอกไม้ที่น่าสนใจมากมายและนกที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire มี. และมีบางส่วนสัตว์ที่ผิดปกติในดาร์ต."
ในขณะที่เราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก - เสียงของสุนัขที่มีขนาดใหญ่ มันมาจากห่างออกไป.
"สเตเปิล!
คือว่าเสียงของสุนัขหรือไม่ฉันถาม." มันเป็นเพียงเสียงของลม "กล่าวว่าสเตเปิล." ลมพัดผ่านโขดหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน -.. Merripit บ้านทุ่ง "เขาชี้ไปที่ยาวบ้านไร่ต่ำซึ่งเราจะได้เห็นใกล้เนินเขา '.
และน้องสาวของฉันจะมาพบเรา'. มิสเตเปิลตันเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมากที่เธอเป็น บางและสูงที่มีดวงตาสีเข้มที่สวยงาม. ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ. เธอมีผมสีเข้ม แต่พี่ชายของเธอมีผมที่เป็นธรรม. พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี. เตเปิลตันมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีอายุมากกว่า. เขาเป็นคนที่มีขนาดเล็ก บางคนทำความสะอาดเกลี้ยงเกลาที่มีรูปหน้ายาว.
"คุณจะทำอย่างไรมิสเตเปิลตัน" ผมพูดว่า. "พี่ชายของคุณได้บอกฉันเกี่ยวกับมหา Grimpen Mire และดอกไม้ที่ผิดปกติและนก คุณได้ยินเสียงแปลก ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา? ไม่ลมมักจะทำให้เสียงนี้หรือไม่?
"" ผมได้ยินอะไรเลย "มิสเตเปิลตันกล่าวว่าได้อย่างรวดเร็ว. เธอมองไปที่พี่ชายของเธอและฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ.
พี่ชายของเธอมองไปที่เธอด้วยความโกรธ." ขอให้เราแสดง Dr Watson บ้านของเรา " เขากล่าวว่า.
ผมอยู่ในช่วงเวลาสั้น. เตเปิลตันแสดงให้ฉันเห็นของสะสมของดอกไม้และผีเสื้อ.
"ผมจะมา Baskerville ฮอลล์ที่จะเยี่ยมชมเซอร์เฮนรี่ช่วงบ่ายวันนี้" สเตเปิลกล่าว. "คุณจะบอกเขา?"
"แน่นอน" ผมตอบ. "ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษนะที่ฉันต้องกลับไป Baskerville ฮอลล์ ผมหวังที่จะเห็นคุณอีกครั้งเร็ว ๆ .
"" อยู่บนเส้นทาง "กล่าวว่าสเตเปิล." จำที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire ผู้ชายหลายคนมีผู้เสียชีวิตอยู่ในนั้น.
"มิสเตเปิลตันเดินออกไปข้างนอกกับฉัน. เธอพูดได้อย่างรวดเร็วด้วยเสียงที่เงียบสงบ." Dr Watson ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่คุณได้ยิน คนที่นี่บอกว่ามันเป็นเสียงของหมาล่าเนื้อแห่ง Baskervilles ที่ พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ แต่โปรดอย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันพูดกับคุณ ตอนนี้กลับไปที่ลอนดอน กลับไปในวันนี้!
"เธอเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างรวดเร็ว. ฉันเดินไปตามเส้นทางแคบช้าคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
การ stapletons ของ merripit บ้าน
เช้าวันต่อมาผมถามท่านเฮนรี่ " คุณได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน ?
' ฉันได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ ' ' เซอร์ เฮนรี่ แต่ผมคิดว่า มันเป็นสายลมในทุ่ง '
ท่านเฮนรี่มีหลายพิมพ์ให้อ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินในทุ่ง .
ผมเดิน สอง หรือ สามไมล์ข้ามทุ่งว่างเปล่า แล้วข้างหลังฉันผมได้ยินเสียงเรียก " ดร. วัตสัน ! ผมมองรอบ ฉันคิดว่ามันเป็นดอกเตอร์มอร์ติเมอร์ แต่ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินมาหาฉัน .
" ชื่อของฉันคือสเตเปิลกล่าวว่า " ผู้ชาย " สวัสดีครับ ดร. วัตสัน ผมเห็น ดร. มอร์ติเมอร์ เมื่อเช้าเขาบอกว่าชื่อ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบชื่อดัง เชอร์ล็อค โฮล์ม ไม่ใช่เหรอ ? "
" ใช่ นายสเตเปิล , ฉัน , " ผมกล่าว .
" และเป็นโฮมส์อยู่ที่ห้องโถงวิลด้วย ? " ขอให้สเตเปิล " เขาสนใจในดาร์ทมัวร์ ?
" โฮมส์อยู่ในลอนดอน , " ผมกล่าว . " เขาเป็นผู้ชายที่ยุ่งอยู่ "
" แน่นอน " สเตเปิล " โปรดมาและดูบ้าน มันใกล้มากค่ะ ผมอาศัยอยู่กับพี่สาวของฉัน "
Stapleton นำฉันไปตามเส้นทางที่แคบไปกว้าง ส่วนแบนของมัวร์ แผ่นดินรอบตัวเราเป็นสีแปลก ๆ สีเขียวเราเดินสู่เนินหินสีเทา .
" ระมัดระวัง ดร. วัตสัน กล่าวว่า สเตเปิล " อยู่บนเส้นทาง เราอยู่ในโคลนตม grimpen เยี่ยม มีทะเลนุ่มโคลนใต้หญ้า ถ้าคุณล้ม คุณจะไม่มีวันได้ออกไปอีก "
' ขอบคุณที่บอกฉัน , ' ฉันกล่าวว่า " . แต่ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ? มันเป็นสถานที่อันตราย และเหงา "
" ฉันเป็นนักธรรมชาตินิยม ผมศึกษาธรรมชาติ " สเตเปิล ." มีหลายที่น่าสนใจ ดอกไม้และนกในโคลน grimpen เยี่ยม และมีสัตว์บางอย่างที่ผิดปกติในดาร์ทมัวร์ "
ตอนนั้นเราได้ยินเสียงแปลกๆ มันเป็นเสียงหอนเสียงลึก -- เสียงสุนัขขนาดใหญ่ มันมาจากที่ระยะห่างออกไป
" สเตเปิล ! นั่นคือเสียงของสุนัข ผมถาม .
" มันเป็นเพียงเสียงของสายลม " สเตเปิล ." ลมพัดผ่านหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน - merripit บ้านทุ่ง " เขาชี้ไปที่ยาวน้อย ที่เราอาจจะเห็นบ้านไร่ใกล้เนินเขา . น้องสาวของฉันกำลังจะมาเจอเรา '
คุณสเตเปิลเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก . เธอผอมและสูง กับดวงตาที่สวยงาม ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมดำแต่พี่ชายเธอมีผมที่ยุติธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลดูเก่านิดหน่อย เขาเป็น เล็ก บาง สะอาดโกนผู้ชายที่มีใบหน้ายาว .
" สวัสดีครับ คุณหนูสเตเปิล , " ผมกล่าว . " พี่ของเธอได้บอกเรื่องดี grimpen ตมและดอกไม้แปลกตา และนก คุณเคยได้ยินเสียงแปลกๆ เมื่อกี้มั้ย ไม่ลมมักจะทำเสียงนี้
" ฉันได้ยินอะไร" คุณสเตเปิลพูดอย่างรวดเร็ว เธอมองหน้าพี่ชายและผมเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเธอ
พี่ชายของเธอมองเธอด้วยความโกรธ " ให้เราแสดงดร. วัตสันบ้านเรา " เขากล่าว .
ผมอยู่เป็นเวลาสั้นๆ สเตเปิลแสดงคอลเลกชันของดอกไม้และผีเสื้อ
" ฉันจะมาวิล ฮอลล์ เยี่ยมครับ เฮนรี่ บ่ายนี้ " สเตเปิล " คุณจะบอกเขาไหม ? "
" แน่นอน " ผมตอบ " . ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษฉัน ฉันต้องกลับไปที่วิล Hall ฉันหวังที่จะเห็นคุณเร็ว ๆนี้ . "
" อยู่ในเส้นทาง " สเตเปิล " จำเลน grimpen เยี่ยม ผู้ชายหลายคนตายในมัน . "
คุณหนูสเตเปิลเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงที่เงียบ . ดร. วัตสัน ฉันต้องการที่จะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงประหลาดที่ท่านได้ยินคนที่นี่บอกว่า มันเป็นเสียงของ Hound ของ Baskervilles . พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าท่านเฮนรี่ แต่อย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันได้พูดกับคุณ ตอนนี้ กลับไปลอนดอน กลับวันนี้ !
เธอเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปตามทางเดินอย่างช้าๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพูด
เช้าวันต่อมาผมถามท่านเฮนรี่ " คุณได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน ?
' ฉันได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้ ' ' เซอร์ เฮนรี่ แต่ผมคิดว่า มันเป็นสายลมในทุ่ง '
ท่านเฮนรี่มีหลายพิมพ์ให้อ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินในทุ่ง .
ผมเดิน สอง หรือ สามไมล์ข้ามทุ่งว่างเปล่า แล้วข้างหลังฉันผมได้ยินเสียงเรียก " ดร. วัตสัน ! ผมมองรอบ ฉันคิดว่ามันเป็นดอกเตอร์มอร์ติเมอร์ แต่ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินมาหาฉัน .
" ชื่อของฉันคือสเตเปิลกล่าวว่า " ผู้ชาย " สวัสดีครับ ดร. วัตสัน ผมเห็น ดร. มอร์ติเมอร์ เมื่อเช้าเขาบอกว่าชื่อ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบชื่อดัง เชอร์ล็อค โฮล์ม ไม่ใช่เหรอ ? "
" ใช่ นายสเตเปิล , ฉัน , " ผมกล่าว .
" และเป็นโฮมส์อยู่ที่ห้องโถงวิลด้วย ? " ขอให้สเตเปิล " เขาสนใจในดาร์ทมัวร์ ?
" โฮมส์อยู่ในลอนดอน , " ผมกล่าว . " เขาเป็นผู้ชายที่ยุ่งอยู่ "
" แน่นอน " สเตเปิล " โปรดมาและดูบ้าน มันใกล้มากค่ะ ผมอาศัยอยู่กับพี่สาวของฉัน "
Stapleton นำฉันไปตามเส้นทางที่แคบไปกว้าง ส่วนแบนของมัวร์ แผ่นดินรอบตัวเราเป็นสีแปลก ๆ สีเขียวเราเดินสู่เนินหินสีเทา .
" ระมัดระวัง ดร. วัตสัน กล่าวว่า สเตเปิล " อยู่บนเส้นทาง เราอยู่ในโคลนตม grimpen เยี่ยม มีทะเลนุ่มโคลนใต้หญ้า ถ้าคุณล้ม คุณจะไม่มีวันได้ออกไปอีก "
' ขอบคุณที่บอกฉัน , ' ฉันกล่าวว่า " . แต่ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ? มันเป็นสถานที่อันตราย และเหงา "
" ฉันเป็นนักธรรมชาตินิยม ผมศึกษาธรรมชาติ " สเตเปิล ." มีหลายที่น่าสนใจ ดอกไม้และนกในโคลน grimpen เยี่ยม และมีสัตว์บางอย่างที่ผิดปกติในดาร์ทมัวร์ "
ตอนนั้นเราได้ยินเสียงแปลกๆ มันเป็นเสียงหอนเสียงลึก -- เสียงสุนัขขนาดใหญ่ มันมาจากที่ระยะห่างออกไป
" สเตเปิล ! นั่นคือเสียงของสุนัข ผมถาม .
" มันเป็นเพียงเสียงของสายลม " สเตเปิล ." ลมพัดผ่านหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน - merripit บ้านทุ่ง " เขาชี้ไปที่ยาวน้อย ที่เราอาจจะเห็นบ้านไร่ใกล้เนินเขา . น้องสาวของฉันกำลังจะมาเจอเรา '
คุณสเตเปิลเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก . เธอผอมและสูง กับดวงตาที่สวยงาม ฉันคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมดำแต่พี่ชายเธอมีผมที่ยุติธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี สเตเปิลดูเก่านิดหน่อย เขาเป็น เล็ก บาง สะอาดโกนผู้ชายที่มีใบหน้ายาว .
" สวัสดีครับ คุณหนูสเตเปิล , " ผมกล่าว . " พี่ของเธอได้บอกเรื่องดี grimpen ตมและดอกไม้แปลกตา และนก คุณเคยได้ยินเสียงแปลกๆ เมื่อกี้มั้ย ไม่ลมมักจะทำเสียงนี้
" ฉันได้ยินอะไร" คุณสเตเปิลพูดอย่างรวดเร็ว เธอมองหน้าพี่ชายและผมเห็นความหวาดกลัวในแววตาของเธอ
พี่ชายของเธอมองเธอด้วยความโกรธ " ให้เราแสดงดร. วัตสันบ้านเรา " เขากล่าว .
ผมอยู่เป็นเวลาสั้นๆ สเตเปิลแสดงคอลเลกชันของดอกไม้และผีเสื้อ
" ฉันจะมาวิล ฮอลล์ เยี่ยมครับ เฮนรี่ บ่ายนี้ " สเตเปิล " คุณจะบอกเขาไหม ? "
" แน่นอน " ผมตอบ " . ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษฉัน ฉันต้องกลับไปที่วิล Hall ฉันหวังที่จะเห็นคุณเร็ว ๆนี้ . "
" อยู่ในเส้นทาง " สเตเปิล " จำเลน grimpen เยี่ยม ผู้ชายหลายคนตายในมัน . "
คุณหนูสเตเปิลเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงที่เงียบ . ดร. วัตสัน ฉันต้องการที่จะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงประหลาดที่ท่านได้ยินคนที่นี่บอกว่า มันเป็นเสียงของ Hound ของ Baskervilles . พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าท่านเฮนรี่ แต่อย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันได้พูดกับคุณ ตอนนี้ กลับไปลอนดอน กลับวันนี้ !
เธอเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปตามทางเดินอย่างช้าๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพูด
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Then she turned round and looked at loga
- Stress caused by homework, so it's no ti
- s are able to act as antioxidants
- Exploring the source of underground wate
- มันย่อมส่งผลกระทบต่อสังคม
- ฉันขอโทษฉันจำเป็นต้องฆ่าคุณI have to rej
- 各堰结合区域卫生规划和医疗机构设置规划制订工作
- ภาษาอังกฤษเป็นส่วนหนึ่งของการช่วยเหลือ
- and our minds
- It works like this: What you need is a v
- คุณยอกจะซื้อกระเป๋าให้ฉัน
- Utility as aDecision-Making Criteria On
- รีบกลับบ้าน
- ฉันจะไปสัมภาษณ์งาน
- make the new entrants realize the reduce
- Stay in teachers room usually. I was eat
- รีบกลับบ้าน
- ฉันจะไปสัมภาษณ์งาน
- English resume
- การที่ครูไห้เด็กทำการบ้านทุกวันจะทำไห้เด
- ฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาตร์
- จองไว้ในเบื้องต้น
- ดวงตาของฉัน
- ยาสมุนไพร
